Zwanger
alle pijlers
Een miskraam verwerken
donderdag 15 augustus 2013 om 20:30
vrijdag 16 augustus 2013 om 11:56
Hoi Brownhair, ik heb het zelf ook meegemaakt, bij 8 weken. Ik had ook echt moeite met al die 'positieve' opmerkingen, al bedoelen mensen het nog zo goed. Ja, natuurlijk komt het heus wel goed, maar nu wil ik rouwen om het kindje dat er niet komt! Ja, er was misschien 'iets niet goed mee', maar ik wilde dit kindje wel!
Het heeft mij het meeste geholpen om er veel over te praten, en dan bij voorkeur met vriendinnen die wél snapten dat ik het er moeilijk mee had. Praten, praten, even uithuilen en nog eens praten. En na een maand of twee merkte ik dat het verdriet begon te slijten, al hoeft dit voor jou niet zo te zijn. Negeer je verdriet en gevoel niet en geef het de plek die het verdient.
Sterkte!
Het heeft mij het meeste geholpen om er veel over te praten, en dan bij voorkeur met vriendinnen die wél snapten dat ik het er moeilijk mee had. Praten, praten, even uithuilen en nog eens praten. En na een maand of twee merkte ik dat het verdriet begon te slijten, al hoeft dit voor jou niet zo te zijn. Negeer je verdriet en gevoel niet en geef het de plek die het verdient.
Sterkte!
vrijdag 16 mei 2014 om 17:05
Lieve sterke dames,
24 april heb ik helaas mijn 2e miskraam gehad.
Na 3 weken in de ziekenhuis-molen gezeten te hebben, ben ik nu bijna alles kwijt.
Het wordt tijd voor het emotionele aspect. Ik heb het zwaar. Ik voel me angstig en verdrietig. Ben het vertrouwen een beetje kwijtgeraakt.
Hoe verwerk je zoiets?
Misschien hebben jullie adviezen?
Het van me af schrijven helpt ook bij het verwerken. Ik heb zomaar wat woorden opgeschreven, woorden die nu in me op kwamen en die ik graag met jullie wilde delen...
Lief mooi wondertje,
zo kort was je bij ons, maar zo'n geweldig gevoel heb je achter gelaten.
vanaf het eerste moment dat je kwam tot het moment je weer besloot te gaan is er niks anders dan liefde geweest.
Liefde van ons, voor jou, onze toekomst.
Waarom heb je besloten niet langer te blijven?
Die vraag zal waarschijnlijk nooit worden beantwoord.
Ik heb er verdriet van. Jij was mijn toekomst, en nu ben je er niet meer. Ik moet mijn toekomst-beeld aanpassen.
Maar dat is moeilijk want ik mis je. Ik mis je heel erg. Ik mis je zo erg dat ik soms wel een het gevoel krijg dat ik niet blij kan zijn voor andere mensen wanneer zij aankondigen een kind te krijgen.
Dat mag niet, zo mag ik me niet voelen. Zo ben ik niet opgevoed. Maar toch, het doet pijn. Waarom zij wel en ik niet?
Lief mooi wondertje, beloof je me dat je op een goede plek bent nu. Dat je via mij bent gegaan naar waar je hoort te zijn. Beloof me dat je gelukkig bent, waar je ook bent.
Ik zal ook proberen gelukkig te zijn. Voor jou.
Het zal nog een lange weg zijn voor, om iets minder pijn te voelen wanneer ik aan je denk. Maar dat moment komt, dat moment verdien jij ook want je bent, even als de vorige 2, ons engeltje.
Ik heb even je mama mogen zijn en dat voelde als een wonder. Een wonder dat ik nooit vergeten zal.
Je mama, voor altijd samen.
24 april heb ik helaas mijn 2e miskraam gehad.
Na 3 weken in de ziekenhuis-molen gezeten te hebben, ben ik nu bijna alles kwijt.
Het wordt tijd voor het emotionele aspect. Ik heb het zwaar. Ik voel me angstig en verdrietig. Ben het vertrouwen een beetje kwijtgeraakt.
Hoe verwerk je zoiets?
Misschien hebben jullie adviezen?
Het van me af schrijven helpt ook bij het verwerken. Ik heb zomaar wat woorden opgeschreven, woorden die nu in me op kwamen en die ik graag met jullie wilde delen...
Lief mooi wondertje,
zo kort was je bij ons, maar zo'n geweldig gevoel heb je achter gelaten.
vanaf het eerste moment dat je kwam tot het moment je weer besloot te gaan is er niks anders dan liefde geweest.
Liefde van ons, voor jou, onze toekomst.
Waarom heb je besloten niet langer te blijven?
Die vraag zal waarschijnlijk nooit worden beantwoord.
Ik heb er verdriet van. Jij was mijn toekomst, en nu ben je er niet meer. Ik moet mijn toekomst-beeld aanpassen.
Maar dat is moeilijk want ik mis je. Ik mis je heel erg. Ik mis je zo erg dat ik soms wel een het gevoel krijg dat ik niet blij kan zijn voor andere mensen wanneer zij aankondigen een kind te krijgen.
Dat mag niet, zo mag ik me niet voelen. Zo ben ik niet opgevoed. Maar toch, het doet pijn. Waarom zij wel en ik niet?
Lief mooi wondertje, beloof je me dat je op een goede plek bent nu. Dat je via mij bent gegaan naar waar je hoort te zijn. Beloof me dat je gelukkig bent, waar je ook bent.
Ik zal ook proberen gelukkig te zijn. Voor jou.
Het zal nog een lange weg zijn voor, om iets minder pijn te voelen wanneer ik aan je denk. Maar dat moment komt, dat moment verdien jij ook want je bent, even als de vorige 2, ons engeltje.
Ik heb even je mama mogen zijn en dat voelde als een wonder. Een wonder dat ik nooit vergeten zal.
Je mama, voor altijd samen.
vrijdag 16 mei 2014 om 17:16
Ik heb een miskraam gehad met 10 weken maar ik herken dit dus echt niet. De natuur stoot het niet voor niets af toch en het is nog niet echt wat, je hebt het nog niet in je armen gehouden.
Werd wat onpasselijk bij de homp in de wc en ben even verdrietig geweest.Verdriet omdat het mislukte, niet omdat ik een "kind" moest missen want het was nog geen kind. Maar dat gedoe alsof je het kind al jaren mee hebt gemaakt ....nee daar herken ik dus echt niets van.
Echt het lijkt me heel erg als je echt met een dikke buik loopt, echo's hebt gehad ed. Dan is het echt een kind dat je nog wel niet kent maar wel verliest. Maar in het eerste trimester......
Werd wat onpasselijk bij de homp in de wc en ben even verdrietig geweest.Verdriet omdat het mislukte, niet omdat ik een "kind" moest missen want het was nog geen kind. Maar dat gedoe alsof je het kind al jaren mee hebt gemaakt ....nee daar herken ik dus echt niets van.
Echt het lijkt me heel erg als je echt met een dikke buik loopt, echo's hebt gehad ed. Dan is het echt een kind dat je nog wel niet kent maar wel verliest. Maar in het eerste trimester......
