Zwanger
alle pijlers
Ervaringen KID?
zaterdag 16 oktober 2021 om 12:28
Hallo,
Sinds enige tijd weten vriendin en ik dat ze niet via de natuurlijke weg zwanger kan raken, we hebben alles al geprobeerd maar zonder resultaten. Nu zei de gynaecoloog dat we na konden denken over evt zwanger worden met donorzaad.
Vriendin en ik hebben ons ingelezen wbt donor kinderen en ik werd er niet vrolijk van want ja, ooit moet je aan je kind vertellen hoe het echt is gegaan. Zijn hier anderen die ervaring hebben met zwanger worden met donorzaad? Hoe gaan jullie daarmee om?
Sinds enige tijd weten vriendin en ik dat ze niet via de natuurlijke weg zwanger kan raken, we hebben alles al geprobeerd maar zonder resultaten. Nu zei de gynaecoloog dat we na konden denken over evt zwanger worden met donorzaad.
Vriendin en ik hebben ons ingelezen wbt donor kinderen en ik werd er niet vrolijk van want ja, ooit moet je aan je kind vertellen hoe het echt is gegaan. Zijn hier anderen die ervaring hebben met zwanger worden met donorzaad? Hoe gaan jullie daarmee om?
maandag 18 oktober 2021 om 08:12
Delta91 schreef: ↑18-10-2021 06:29Zij wil heel graag een kindje, ik ben zo ook wel gelukkig met ons leven. En het probleem zit bij mij, zij kan gewoon kinderen krijgen. Dus dat maakt het moeilijk want ik misgun haar zeker haar kinderwens niet en ik zag de toekomst zelf ook altijd voor me dat we een paar kinderen zouden krijgen. En ook al is onze relatie prima en zijn we beiden gelukkig ben ik toch bang dat ze weggaat hierdoor. Daardoor vind ik het ook lastig om erover te praten.
Heb je deze angst ook met haar besproken? Als ik iets van de afgelopen jaren heb geleerd, is het wel dat je zo’n traject alleen goed samen kunt doorlopen als je open en eerlijk naar elkaar durft te zijn. Brutal honesty noemden wij het wel eens.
Ik had heel veel miskramen en dacht daardoor dat het aan mij lag, en voelde me dus soms ook waardeloos dat ik mijn lief niet kon geven wat hij zo graag wilde. Hij gaf altijd aan, en ik geloof hem daar ook in, dat de relatie met mij belangrijker was dan een kind. Hij heeft er nooit over gepeinsd om weg te gaan.
Je vriendin vraagt nogal wat. Dat mag ze, maar jij mag het net zo goed niet willen. Het is niet veel anders dan een eiceldonatie (zou ze dat ook zonder blikken of blozen doen?) met als verschil dat je bij een eiceldonatie als vrouw in elk geval het kind nog draagt. Ik snap best dat dit niet iets is waar je snel ja op zegt. Hoe groot de kinderwens van de ander ook is. Jij hebt ook recht op jouw gevoel daarin.
Waarmee ik niet wil zeggen dat je het niet moet doen hè. Maar wel dat je het goed bij jezelf moet nagaan.
maandag 18 oktober 2021 om 09:15
Hier sluit ik me bij aan.beetjebl schreef: ↑18-10-2021 08:12Heb je deze angst ook met haar besproken? Als ik iets van de afgelopen jaren heb geleerd, is het wel dat je zo’n traject alleen goed samen kunt doorlopen als je open en eerlijk naar elkaar durft te zijn. Brutal honesty noemden wij het wel eens.
Ik had heel veel miskramen en dacht daardoor dat het aan mij lag, en voelde me dus soms ook waardeloos dat ik mijn lief niet kon geven wat hij zo graag wilde. Hij gaf altijd aan, en ik geloof hem daar ook in, dat de relatie met mij belangrijker was dan een kind. Hij heeft er nooit over gepeinsd om weg te gaan.
Je vriendin vraagt nogal wat. Dat mag ze, maar jij mag het net zo goed niet willen. Het is niet veel anders dan een eiceldonatie (zou ze dat ook zonder blikken of blozen doen?) met als verschil dat je bij een eiceldonatie als vrouw in elk geval het kind nog draagt. Ik snap best dat dit niet iets is waar je snel ja op zegt. Hoe groot de kinderwens van de ander ook is. Jij hebt ook recht op jouw gevoel daarin.
Waarmee ik niet wil zeggen dat je het niet moet doen hè. Maar wel dat je het goed bij jezelf moet nagaan.
Dat je vriendin een kinderwens heeft, wil niet zeggen dat jij hier in mee moet gaan. Ook als dat einde relatie zou betekenen, je moet nooit aan een kind beginnen (met of zonder traject!) als je er niet achter staat. Het gaat zwaar genoeg zijn, en als je niet 200% achter je keuze staat wordt het misschien zwaarder dan je kan hebben.
Mijn man had wel een enorme kinderwens (hij was degene die mij steeds overhaalde verder te gaan ipv andersom) maar hij heeft het er wel heel zwaar mee gehad, tijdens de zwangerschap, na de geboorte, en de maanden erna ook nog. Zowel het hele 'vader worden' en 'vader zijn', als ook het hele emotionele proces van het KID traject natuurlijk. En hij heeft het er nog steeds met enige regelmaat erg moeilijk mee. Als je er niet volledig achter staat gaat dat echt teveel worden denk ik... Dan beter nu uit elkaar, dan eerst het hele KID traject door en na de geboorte uit elkaar.
maandag 18 oktober 2021 om 09:18
Echt, praat met elkaar. En geef het tijd. Ik weet niet hoe lang geleden het is dat jullie een negatieve TESE uitkomst hadden (neem ik aan tenminste?)?
Bij ons zat er ongeveer 2 maanden tussen de uitkomst en het aanmelden voor KID. Daarna nog 4 maanden wachtlijst (wat toen als een eeuwigheid voelde, maar achteraf wel goed was). En vervolgens duurde het nog een half jaar voor ik daadwerkelijk zwanger was. Alles bij elkaar een jaar dus, en dat had zeker niet korter moeten zijn!
Ik zou echt ruim tijd uittrekken voor het overwegen hiervan, en in die tijd véél praten met elkaar, en ook met een maatschappelijk werker of psycholoog.
Bij ons zat er ongeveer 2 maanden tussen de uitkomst en het aanmelden voor KID. Daarna nog 4 maanden wachtlijst (wat toen als een eeuwigheid voelde, maar achteraf wel goed was). En vervolgens duurde het nog een half jaar voor ik daadwerkelijk zwanger was. Alles bij elkaar een jaar dus, en dat had zeker niet korter moeten zijn!
Ik zou echt ruim tijd uittrekken voor het overwegen hiervan, en in die tijd véél praten met elkaar, en ook met een maatschappelijk werker of psycholoog.
maandag 18 oktober 2021 om 20:23
Ook op dit forum krijgt hij niet de antwoorden die hij wil horen, maar dat moet hij nog steeds zelf ontdekken blijkbaar. Het probleem ligt bij jezelf en ja, dat is mss hard om te horen, maar niet anders dan de adviezen op het andere forum waar je nu op anoniem bent gegaan. Vluchten voor jezelf loopt nooit goed af.
Live Life to the fullest
woensdag 20 oktober 2021 om 17:46
Vorige week kregen we (ik) een negatieve uitslag van die TESE, met haar is niks mis qua voortplanting. En ik snap wel dat zij klaar is om zwanger te worden en een kindje te krijgen. Zij wil dus zo snel mogelijk verder, ze is al op zoek naar een donor, en daarmee breekt ze echt mn hartje nu.Chamaedorea schreef: ↑18-10-2021 09:18Echt, praat met elkaar. En geef het tijd. Ik weet niet hoe lang geleden het is dat jullie een negatieve TESE uitkomst hadden (neem ik aan tenminste?)?
Bij ons zat er ongeveer 2 maanden tussen de uitkomst en het aanmelden voor KID. Daarna nog 4 maanden wachtlijst (wat toen als een eeuwigheid voelde, maar achteraf wel goed was). En vervolgens duurde het nog een half jaar voor ik daadwerkelijk zwanger was. Alles bij elkaar een jaar dus, en dat had zeker niet korter moeten zijn!
Ik zou echt ruim tijd uittrekken voor het overwegen hiervan, en in die tijd véél praten met elkaar, en ook met een maatschappelijk werker of psycholoog.
donderdag 21 oktober 2021 om 13:06
Ik denk dat je mijn reacties bewust negeert, maar ondanks dat ik me echt kan voorstellen dat de uitslag ‘onvruchtbaar’ zijn voor jou afschuwelijk en een verwerkingsproces is, kan ik me jouw vriendin ook wel voorstellen. Zij is ook niet oneindig vruchtbaar en je bent zomaar een paar jaar verder als jullie besluiten dit traject met een donor in te gaan.Delta91 schreef: ↑20-10-2021 17:46Vorige week kregen we (ik) een negatieve uitslag van die TESE, met haar is niks mis qua voortplanting. En ik snap wel dat zij klaar is om zwanger te worden en een kindje te krijgen. Zij wil dus zo snel mogelijk verder, ze is al op zoek naar een donor, en daarmee breekt ze echt mn hartje nu.
Communiceren jullie wel voldoende over bijv. hoe nu verder? Waarom breekt ze nu jouw hart met het zoeken naar een donor? Hoe zou jij het dan liever zien, dat ze eerst maanden/jaren de tijd neemt voordat jij alles hebt verwerkt? Heeft ze deze tijd wel gezien haar leeftijd? Ik zou eerst eens duidelijk zien te krijgen of jij überhaupt wel 100% achter het besluit kunt staan om het traject in te gaan, anders is het voor haar (en ook voor jezelf uiteindelijk) beter de relatie te beëindigen.
Live Life to the fullest
donderdag 21 oktober 2021 om 15:53
GeweldigWeer schreef: ↑21-10-2021 13:06Ik denk dat je mijn reacties bewust negeert, maar ondanks dat ik me echt kan voorstellen dat de uitslag ‘onvruchtbaar’ zijn voor jou afschuwelijk en een verwerkingsproces is, kan ik me jouw vriendin ook wel voorstellen. Zij is ook niet oneindig vruchtbaar en je bent zomaar een paar jaar verder als jullie besluiten dit traject met een donor in te gaan.
Communiceren jullie wel voldoende over bijv. hoe nu verder? Waarom breekt ze nu jouw hart met het zoeken naar een donor? Hoe zou jij het dan liever zien, dat ze eerst maanden/jaren de tijd neemt voordat jij alles hebt verwerkt? Heeft ze deze tijd wel gezien haar leeftijd? Ik zou eerst eens duidelijk zien te krijgen of jij überhaupt wel 100% achter het besluit kunt staan om het traject in te gaan, anders is het voor haar (en ook voor jezelf uiteindelijk) beter de relatie te beëindigen.
Nou, daar zou ik TO dan groot gelijk in geven hoor. Ik vind het ook nogal wat, dat zij zo snel verder gaat zonder hem de tijd te geven om dit te verwerken. Bij ons duurde het dus 2 maanden en dat was eigenlijk al veel te snel. Ook dat ze er blijkbaar zomaar mee verder gaat zonder overleg...
@TO hoe reageert ze als je zegt dat je tijd nodig hebt om eea te verwerken en/of dat je nog niet weet of je überhaupt wel dat pad wil bewandelen?
Ik zou zeker aanraden om met iemand te praten hierover. Bijv. een therapeut, maatschappelijk werk, of wat jullie (neem ik ook aan) aangeboden hebben gekregen vanuit het ziekenhuis. Het is misschien een flinke drempel, maar het is echt goed om met iemand te praten hierover, bij voorkeur iemand van het ziekenhuis die vaker met deze situaties te maken heeft.
Edit: en dit misschien ook eerst alleen ipv met je partner. Eerst je eigen gedachten op een rijtje voordat je dit samen bespreekt.
donderdag 21 oktober 2021 om 16:02
vrijdag 22 oktober 2021 om 13:16
Daarom vroeg ik ook of zij wel voldoende en helder communicerenChamaedorea schreef: ↑21-10-2021 15:53Nou, daar zou ik TO dan groot gelijk in geven hoor. Ik vind het ook nogal wat, dat zij zo snel verder gaat zonder hem de tijd te geven om dit te verwerken. Bij ons duurde het dus 2 maanden en dat was eigenlijk al veel te snel. Ook dat ze er blijkbaar zomaar mee verder gaat zonder overleg...
@TO hoe reageert ze als je zegt dat je tijd nodig hebt om eea te verwerken en/of dat je nog niet weet of je überhaupt wel dat pad wil bewandelen?
Ik zou zeker aanraden om met iemand te praten hierover. Bijv. een therapeut, maatschappelijk werk, of wat jullie (neem ik ook aan) aangeboden hebben gekregen vanuit het ziekenhuis. Het is misschien een flinke drempel, maar het is echt goed om met iemand te praten hierover, bij voorkeur iemand van het ziekenhuis die vaker met deze situaties te maken heeft.
Edit: en dit misschien ook eerst alleen ipv met je partner. Eerst je eigen gedachten op een rijtje voordat je dit samen bespreekt.
Live Life to the fullest
maandag 25 oktober 2021 om 10:28
Ik heb wel het gevoel dat er best gemakkelijk wordt gezegd dat vaderschap niet in een zaadcel zit. Dat is natuurlijk ook zo, maar ik vraag me af of men het andersom ook zo gemakkelijk ziet. Stel TO was een vrouw wiens eicellen niet goed zijn en haar man was al gelijk op zoek naar eiceldonoren. Zouden we er dan ook zo 'gemakkelijk' over denken?
Volgens mij zouden reacties dan veel meer zijn in de trant van 'wat een eikel, ben je zijn vrouw of zijn broedmachine'. En dat vind ik eigenlijk in dit geval ook een beetje. Het getuigt van weinig empathie van haar kant dat ze al direct zaaddonoren aan het zoeken is. Is haar man haar partner of haar manier om een kind te krijgen?
Volgens mij zouden reacties dan veel meer zijn in de trant van 'wat een eikel, ben je zijn vrouw of zijn broedmachine'. En dat vind ik eigenlijk in dit geval ook een beetje. Het getuigt van weinig empathie van haar kant dat ze al direct zaaddonoren aan het zoeken is. Is haar man haar partner of haar manier om een kind te krijgen?
maandag 25 oktober 2021 om 10:29
maandag 25 oktober 2021 om 14:38
Als TO slechts bedoeld was als zaadcel om een kind mee te krijgen dan zou z'n partner het nu uitmaken, lijkt me. Het feit dat ze bij 'm blijft, zegt toch dat ze hem graag als partner wil. Tenminste, dat zou ik dan denken.beetjebl schreef: ↑25-10-2021 10:28Ik heb wel het gevoel dat er best gemakkelijk wordt gezegd dat vaderschap niet in een zaadcel zit. Dat is natuurlijk ook zo, maar ik vraag me af of men het andersom ook zo gemakkelijk ziet. Stel TO was een vrouw wiens eicellen niet goed zijn en haar man was al gelijk op zoek naar eiceldonoren. Zouden we er dan ook zo 'gemakkelijk' over denken?
Volgens mij zouden reacties dan veel meer zijn in de trant van 'wat een eikel, ben je zijn vrouw of zijn broedmachine'. En dat vind ik eigenlijk in dit geval ook een beetje. Het getuigt van weinig empathie van haar kant dat ze al direct zaaddonoren aan het zoeken is. Is haar man haar partner of haar manier om een kind te krijgen?
maandag 25 oktober 2021 om 17:46
Inderdaad! Wat een rare post en vraag ook in deze situatie. Dus nee, mijn antwoord en vragen zouden niks anders zijn in deze situatie.
Live Life to the fullest
maandag 25 oktober 2021 om 18:36
En toch vind ik wel dat er erg makkelijk over het gevoel van TO heen gestapt wordt. Voor de meeste mensen is het feit dat ze over moeten naar bv IVF al iets wat ze even moeten verwerken, TO heeft te horen gekregen dat hij geen biologische kinderen kan krijgen. Dat is niet per se het einde van het verhaal, maar hallo, mag hij heel even op adem komen van dat nieuws? Dat is voor de meeste mensen nogal wat. Er zijn niet voor niks psychologen gespecialiseerd in dit soort vraagstukken. Donoren (zowel zaad als eicel) worden uitgebreid gescreend en doorgelicht en hebben ook gesprekken. Ontvangers ook. Dat is niet omdat het allemaal niks uitmaakt, en de meeste mensen er zonder met hun ogen knipperen overheen stappen.
maandag 25 oktober 2021 om 20:34
nausicaa schreef: ↑25-10-2021 18:36En toch vind ik wel dat er erg makkelijk over het gevoel van TO heen gestapt wordt. Voor de meeste mensen is het feit dat ze over moeten naar bv IVF al iets wat ze even moeten verwerken, TO heeft te horen gekregen dat hij geen biologische kinderen kan krijgen. Dat is niet per se het einde van het verhaal, maar hallo, mag hij heel even op adem komen van dat nieuws? Dat is voor de meeste mensen nogal wat. Er zijn niet voor niks psychologen gespecialiseerd in dit soort vraagstukken. Donoren (zowel zaad als eicel) worden uitgebreid gescreend en doorgelicht en hebben ook gesprekken. Ontvangers ook. Dat is niet omdat het allemaal niks uitmaakt, en de meeste mensen er zonder met hun ogen knipperen overheen stappen.
Dit bedoelde ik inderdaad. Zowel door de reageerders hier, maar ook door de vriendin van TO. Ik zou het niet tof vinden als ik dit nieuws te horen had gekregen en mijn man binnen de kortste tijd al naar potentiële eiceldonoren aan het zoeken is terwijl ik het nog aan het verwerken ben. Dan vraag ik me toch af hoe belangrijk mijn rol is voor hem in dit gebeuren. Kennelijk niet belangrijk genoeg om even samen te overwegen of je op deze manier wel een kind wil.
Voor veel mensen is kinderen krijgen ook een behoefte om een stukje van zichzelf door te geven, niet alleen in opvoeding maar ook in dna. Dat je jezelf herkent en dat er iets van jou doorleeft als je er niet meer bent. Het is niet zo gemakkelijk als wanneer je zelf maaltijd kunt koken dat je er even via Thuisbezorgd besteld. Het gaat om iets heel wezenlijks en heel eigen.
Daar hoef je niet overheen te stappen als je dat niet wil, en al helemaal niet zo snel.
dinsdag 26 oktober 2021 om 17:00
Nou inderdaad he?nausicaa schreef: ↑25-10-2021 18:36En toch vind ik wel dat er erg makkelijk over het gevoel van TO heen gestapt wordt. Voor de meeste mensen is het feit dat ze over moeten naar bv IVF al iets wat ze even moeten verwerken, TO heeft te horen gekregen dat hij geen biologische kinderen kan krijgen. Dat is niet per se het einde van het verhaal, maar hallo, mag hij heel even op adem komen van dat nieuws? Dat is voor de meeste mensen nogal wat. Er zijn niet voor niks psychologen gespecialiseerd in dit soort vraagstukken. Donoren (zowel zaad als eicel) worden uitgebreid gescreend en doorgelicht en hebben ook gesprekken. Ontvangers ook. Dat is niet omdat het allemaal niks uitmaakt, en de meeste mensen er zonder met hun ogen knipperen overheen stappen.
@TO, heb je nog goed gepraat met je vriendin?
dinsdag 26 oktober 2021 om 17:04
Dit dus. Zelf zou het mij vrij weinig uitmaken (denk ik), maar ik zie in mijn omgeving zó veel "hij heeft dit en dit van mij, en dat en dat echt duidelijk van zijn vader". Mensen vinden dat vaak toch wel belangrijk, dat stukje 'eigen' en herkenning.beetjebl schreef: ↑25-10-2021 20:34Dit bedoelde ik inderdaad. Zowel door de reageerders hier, maar ook door de vriendin van TO. Ik zou het niet tof vinden als ik dit nieuws te horen had gekregen en mijn man binnen de kortste tijd al naar potentiële eiceldonoren aan het zoeken is terwijl ik het nog aan het verwerken ben. Dan vraag ik me toch af hoe belangrijk mijn rol is voor hem in dit gebeuren. Kennelijk niet belangrijk genoeg om even samen te overwegen of je op deze manier wel een kind wil.
Voor veel mensen is kinderen krijgen ook een behoefte om een stukje van zichzelf door te geven, niet alleen in opvoeding maar ook in dna. Dat je jezelf herkent en dat er iets van jou doorleeft als je er niet meer bent. Het is niet zo gemakkelijk als wanneer je zelf maaltijd kunt koken dat je er even via Thuisbezorgd besteld. Het gaat om iets heel wezenlijks en heel eigen.
Daar hoef je niet overheen te stappen als je dat niet wil, en al helemaal niet zo snel.
Mijn man was bang dat onze zoon totaal niet op hem zou lijken, hij is meer van de "nature" kant in de nature/nurture discussie. Inmiddels is hij daar echter op terug gekomen. Qua uiterlijk lijkt zoon misschien niet zoveel op hem, maar hij begint wel veel karakter trekjes van mijn man over te nemen. Het zijn overduidelijk vader en zoon qua doen en laten.
