Zwanger
alle pijlers
Ervaringen KID?
zaterdag 16 oktober 2021 om 12:28
Hallo,
Sinds enige tijd weten vriendin en ik dat ze niet via de natuurlijke weg zwanger kan raken, we hebben alles al geprobeerd maar zonder resultaten. Nu zei de gynaecoloog dat we na konden denken over evt zwanger worden met donorzaad.
Vriendin en ik hebben ons ingelezen wbt donor kinderen en ik werd er niet vrolijk van want ja, ooit moet je aan je kind vertellen hoe het echt is gegaan. Zijn hier anderen die ervaring hebben met zwanger worden met donorzaad? Hoe gaan jullie daarmee om?
Sinds enige tijd weten vriendin en ik dat ze niet via de natuurlijke weg zwanger kan raken, we hebben alles al geprobeerd maar zonder resultaten. Nu zei de gynaecoloog dat we na konden denken over evt zwanger worden met donorzaad.
Vriendin en ik hebben ons ingelezen wbt donor kinderen en ik werd er niet vrolijk van want ja, ooit moet je aan je kind vertellen hoe het echt is gegaan. Zijn hier anderen die ervaring hebben met zwanger worden met donorzaad? Hoe gaan jullie daarmee om?
zaterdag 16 oktober 2021 om 14:12
Beste Delta, geen ervaring. Het enige dat ik ervan kan zeggen is dat je niet door het alleen doneren van wat zaadjes vader wordt. Vader ben je pas als je daadwerkelijk voor je (zwangere) partner en je kind klaar staat in alle opzichten en je je als een vader opstelt en gedraagt.
Succes en sterkte met besluiten nemen in dit proces!
Succes en sterkte met besluiten nemen in dit proces!
zaterdag 16 oktober 2021 om 14:26
zaterdag 16 oktober 2021 om 14:30
zaterdag 16 oktober 2021 om 14:36
Dat is ook meteen de moeilijkheid hier, het kind zal toch een keer op zoek gaan en dan zou ik me toch afgewezen voelen
zaterdag 16 oktober 2021 om 14:40
Dat het kind op zoek gaat naar de donorvader betekent niet dat jij afgewezen wordt.
Mocht dat echt zo voelen dan is dat wel een goede reden om er niet aan te beginnen.
Wat misschien fijn is, verdiep je er even in. Ga documentaires kijken, boeken lezen, et cetera. En stel je oordeel nog even uit, als dat lukt.
Mocht dat echt zo voelen dan is dat wel een goede reden om er niet aan te beginnen.
Wat misschien fijn is, verdiep je er even in. Ga documentaires kijken, boeken lezen, et cetera. En stel je oordeel nog even uit, als dat lukt.
anoniem_407800 wijzigde dit bericht op 16-10-2021 14:40
0.32% gewijzigd
zaterdag 16 oktober 2021 om 14:40
Ik kan je de podcast Eitje aanraden over een vrouw die alleen zwanger probeert te worden met donorzaad. Zij interviewt ook kinderen die met donorzaad zijn verwekt. Wij hebben zelf voor dit vraagstuk gestaan, maar konden door een operatie bij mijn man uiteindelijk toch zelf kinderen krijgen. Ik wou het wel proberen met een donor, hij niet. Volgens mij is de heersende gedachte dat je er op een manier die bij de leeftijd past zo vroeg mogelijk open over moet praten met je kind. Lijkt me geen makkelijke keuze. Ik ben het met een eerdere schrijver eens dat je vaderschap niet afhangt van je zaadje.
zaterdag 16 oktober 2021 om 14:44
zaterdag 16 oktober 2021 om 15:05
zaterdag 16 oktober 2021 om 15:08
Het 1 kan ook prima naast het ander bestaan! Dat het kind wel op zoek gaat naar zijn/haar biologische afkomst. Begrijpelijk ook vooral en dan is het wel fijn dat de ouders hun kind hierin kunnen steunen.apestaartje30 schreef: ↑16-10-2021 14:44Ik heb ooit iemand gekend die van een donor was omdat zijn vader geen kinderen kon krijgen. Zijn vader was zijn vader. Punt. Nooit behoefte gehad om te zoeken naar de donor.
Overigens heb ik een kind van een donor. Ze is pas één, maar ik benoem het en ben er heel open over.
Live Life to the fullest
zaterdag 16 oktober 2021 om 15:33
Ik zal er naar luisteren, bedankt voor de tip.AaltjeR schreef: ↑16-10-2021 14:40Ik kan je de podcast Eitje aanraden over een vrouw die alleen zwanger probeert te worden met donorzaad. Zij interviewt ook kinderen die met donorzaad zijn verwekt. Wij hebben zelf voor dit vraagstuk gestaan, maar konden door een operatie bij mijn man uiteindelijk toch zelf kinderen krijgen. Ik wou het wel proberen met een donor, hij niet. Volgens mij is de heersende gedachte dat je er op een manier die bij de leeftijd past zo vroeg mogelijk open over moet praten met je kind. Lijkt me geen makkelijke keuze. Ik ben het met een eerdere schrijver eens dat je vaderschap niet afhangt van je zaadje.
zaterdag 16 oktober 2021 om 16:20
Wij hebben 3 kinderen van dezelfde donor.
Ze weten dat ze via een donor ter wereld zijn gekomen. Gelijk vanaf jong af aan weten ze ervan . Helaas toen ik zwanger was van de 2e kregen we te horen dat de donor overleden was.
En de dat hebben we ze ook verteld.
Mochten ze in de toekomst meer willen weten over hun biologische vader dan kan dat natuurlijk.
Ze weten dat ze via een donor ter wereld zijn gekomen. Gelijk vanaf jong af aan weten ze ervan . Helaas toen ik zwanger was van de 2e kregen we te horen dat de donor overleden was.
En de dat hebben we ze ook verteld.
Mochten ze in de toekomst meer willen weten over hun biologische vader dan kan dat natuurlijk.
zaterdag 16 oktober 2021 om 18:19
Het is helemaal niet gek dat het je moeilijk lijkt als het kind kennis wil maken met de donor hoor. Het advies is tegenwoordig inderdaad om het van jongs af aan gewoon te benoemen, maar dat wil nog niet zeggen dat het je totaal niet mag raken of zo. Het ís ook gewoon anders dan je voor ogen had. Dus neem gewoon de tijd om voor jezelf na te gaan of je daar ok mee bent, en zo niet (wat ook mag!) dan is dit niet de weg die jullie moeten nemen.
Ik heb zelf een kind van een donor, maar dat is makkelijker, want ik ben alleen. Dus het is duidelijk dat er ergens nog iemand moet zijn, en er is geen ‘vader die niet de biologische vader is’.
Ik heb zelf een kind van een donor, maar dat is makkelijker, want ik ben alleen. Dus het is duidelijk dat er ergens nog iemand moet zijn, en er is geen ‘vader die niet de biologische vader is’.
zondag 17 oktober 2021 om 07:18
Dit was inderdaad niet zoals we het voor ons hadden gezien, en ik vind het feit dat ik dan niet de biologische vader ben en dat we dat dan ook vaak zullen moeten benoemen en iedereen zal dan weten dat ik waardeloos ben qua nageslacht ook wel moeilijk.nausicaa schreef: ↑16-10-2021 18:19Het is helemaal niet gek dat het je moeilijk lijkt als het kind kennis wil maken met de donor hoor. Het advies is tegenwoordig inderdaad om het van jongs af aan gewoon te benoemen, maar dat wil nog niet zeggen dat het je totaal niet mag raken of zo. Het ís ook gewoon anders dan je voor ogen had. Dus neem gewoon de tijd om voor jezelf na te gaan of je daar ok mee bent, en zo niet (wat ook mag!) dan is dit niet de weg die jullie moeten nemen.
Ik heb zelf een kind van een donor, maar dat is makkelijker, want ik ben alleen. Dus het is duidelijk dat er ergens nog iemand moet zijn, en er is geen ‘vader die niet de biologische vader is’.
zondag 17 oktober 2021 om 11:06
Heb je mijn eerdere reactie ook gelezen? Ik begrijp heel goed dat het een verwerkingsproces is als je onvruchtbaar blijkt te zijn, dus daar zou ik zeker aan gaan werken, al dan niet met professionele hulp.
Ik lees namelijk vooral dat je het heel erg op jezelf betrekt, terwijl het zoveel andere mannen/vrouwen overkomt en er gelukkig meerdere manieren zijn om toch ouders te kunnen worden als de kinderwens zo groot is. Niets om je voor te schamen in ieder geval.
Live Life to the fullest
zondag 17 oktober 2021 om 11:36
Ik snap heel goed dat het zo voelt, maar het is niet zo dat je “waardeloos bent qua nageslacht”!! Papa/mama zijn is niet een pakketje genen, het is nachten opzitten met je kind, er zijn bij alle zwemlessen en het afzwemmen, juichen langs de lijn bij voetbal, samen gaan vissen, stoeien en duplo treinbanen bouwen op zondag, 100 keer hetzelfde boekje voorlezen, en geborgenheid/steun/veiligheid bieden terwijl je iemand begeleid naar een leven als zelfstandig individu.
Ik heb zelf vruchtbaarheidsproblemen, en ik heb me ook een tijdje “waardeloos” gevoeld. Alsof mijn lichaam me in de steek laat, alsof ik niet waardig ben om kinderen te krijgen o.i.d. Maar dat is het niet… het is gewoon pech. De ene wordt vroeg kaal of heeft een slecht gebit, de ander produceert geen goede zaad/eicellen of whatever. Er zijn zat mensen die makkelijk kinderen krijgen en ze net zo makkelijk negeren als ze een keer geen zin hebben of ineens een nieuwe partner leuker te vinden. Dus laat je keuze niet afhangen van wat anderen over je denken, een mening hebben mensen altijd wel.
zondag 17 oktober 2021 om 14:43
"Waardeloos qua nageslacht" ben je in mij ogen als je totaal niet omkijkt naar je nageslacht. Zoals bij mijn kleinkind, naar wie de verwekker nog nooit omgekeken of financieel bijgedragen heeft. Dàn ben je een waardeloze looser.
Je bent niet waardeloos omdat die zaadjes van jou niet voldoende aanwezig zijn of wat dan ook.
zondag 17 oktober 2021 om 16:59
Wij hebben voor dezelfde keuze gestaan en zijn ervoor gegaan. Nog geen doorgaande zwangerschap, dus daarover kan ik je niet vertellen.
Je zou eens kunnen kijken op het (besloten) forum van Freya, de patiëntenvereniging voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen. Daar wordt niet veel geschreven, maar je leest er wel een aantal ervaringen. Ik zag ook dat er net een boek is, 'Wij willen ook een kind', dat over alle niet helemaal standaard gezinsvorming gaat. En de site www.donorconceptie.nl en het boek 'three makes baby' zijn wat mij betreft ook aanraders.
Ik zou je vooral willen aanraden om je in te lezen, het op je te laten inwerken en de tijd te nemen om te kijken of dit bij je past. Het is nogal een nieuwe realiteit, dus heel logisch dat je niet meteen weet wat je hier nu mee moet.
Wij hebben ervoor gekozen om er heel open over te zijn tegen onze omgeving en er wordt eigenlijk altijd goed gereageerd. Dit maakt het naar mijn idee ook makkelijker als er eenmaal een kind is. Het is dan niet groot of geheim, het 'is' gewoon.
Je zou eens kunnen kijken op het (besloten) forum van Freya, de patiëntenvereniging voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen. Daar wordt niet veel geschreven, maar je leest er wel een aantal ervaringen. Ik zag ook dat er net een boek is, 'Wij willen ook een kind', dat over alle niet helemaal standaard gezinsvorming gaat. En de site www.donorconceptie.nl en het boek 'three makes baby' zijn wat mij betreft ook aanraders.
Ik zou je vooral willen aanraden om je in te lezen, het op je te laten inwerken en de tijd te nemen om te kijken of dit bij je past. Het is nogal een nieuwe realiteit, dus heel logisch dat je niet meteen weet wat je hier nu mee moet.
Wij hebben ervoor gekozen om er heel open over te zijn tegen onze omgeving en er wordt eigenlijk altijd goed gereageerd. Dit maakt het naar mijn idee ook makkelijker als er eenmaal een kind is. Het is dan niet groot of geheim, het 'is' gewoon.
zondag 17 oktober 2021 om 17:12
Wij hebben ook voor deze beslissing gestaan. Bij ons is niet zeker waar het aan ligt, maar de kans groot is aan een slechte zaadcel- of eicelkwaliteit. Voordat we laten testen wilden we eerst weten wat we met de uitslag van zo’n test zouden doen. En na 5 jaar proberen, talloze andere testen, 8 vroege miskramen hebben wij besloten die route niet te bewandelen. We geen zaaddonor en ook geen eiceldonor. Genetisch van ons beiden, of niet.
Maar…..ondanks al het proberen en het verdriet van het niet lukken, zien wij nog een heel mooi leven voor ons zonder kinderen. Kinderen zijn niet zaligmakend voor ons en dus konden we deze beslissing maken.
Ik zou dus wel eerst heel goed kijken wat je kinderwens pre iets behelst. Waarom wil je graag een kind en wat hoop je daarvan.
Hoewel er hier boven veel mensen wel voor zijn gegaan, is het ook absoluut je goede recht om dat niet te willen. Je ontzegt je vriendin dan niks. Ik gun je dat je je eigen proces hierin kunt en mag doormaken en je niet schuldig voelt als dit niet bij je zou passen. Iedereen heeft zijn eigen grens, en dat is helemaal ok. En als jullie nog een beetje tijd hebben, neem die tijd dan ook om dit nieuws te laten bezinken en te kijken wat je erbij voelt.
Sterkte, het is heftig nieuws.
Maar…..ondanks al het proberen en het verdriet van het niet lukken, zien wij nog een heel mooi leven voor ons zonder kinderen. Kinderen zijn niet zaligmakend voor ons en dus konden we deze beslissing maken.
Ik zou dus wel eerst heel goed kijken wat je kinderwens pre iets behelst. Waarom wil je graag een kind en wat hoop je daarvan.
Hoewel er hier boven veel mensen wel voor zijn gegaan, is het ook absoluut je goede recht om dat niet te willen. Je ontzegt je vriendin dan niks. Ik gun je dat je je eigen proces hierin kunt en mag doormaken en je niet schuldig voelt als dit niet bij je zou passen. Iedereen heeft zijn eigen grens, en dat is helemaal ok. En als jullie nog een beetje tijd hebben, neem die tijd dan ook om dit nieuws te laten bezinken en te kijken wat je erbij voelt.
Sterkte, het is heftig nieuws.
zondag 17 oktober 2021 om 18:33
Ach, ik was eigenlijk ook waardeloos qua nageslacht. Ik kon wel ‘gewoon’ zwanger worden, maar geen partner vinden. En dan kom je ook niet ver. Dus dan maar op een andere manier.
Maar zoals iemand al zei, ik snap heel goed dat het nogal even een omschakeling is. Ik heb ook niet van de ene op de andere dag besloten om voor een donor te gaan, dat heeft best veel tijd gekost. Omdat ook ik niet het standaard plaatje zou krijgen zoals je dat als kind voor je zag. Neem inderdaad de tijd om te kijken of het bij je past. Het kan zijn dat het idee ‘went’ en je er minder moeite mee krijgt. Of het blijkt niks voor jou/jullie te zijn, dat mag ook.
Volgens mij zijn er bij afdelingen voortplantingsgeneeskunde vaak ook wel psychologen of maatschappelijk werkers waar je eens mee kunt gaan praten als je dat wilt. Eventueel ook alleen, zodat het om jouw gevoel erbij gaat, en niet de kinderwens van je partner. Het is namelijk best normaal dat dit je koud op je dak valt, en je daar niet in twee seconden overheen stapt. Misschien iets wat jullie kunnen navragen bij de arts?
Maar zoals iemand al zei, ik snap heel goed dat het nogal even een omschakeling is. Ik heb ook niet van de ene op de andere dag besloten om voor een donor te gaan, dat heeft best veel tijd gekost. Omdat ook ik niet het standaard plaatje zou krijgen zoals je dat als kind voor je zag. Neem inderdaad de tijd om te kijken of het bij je past. Het kan zijn dat het idee ‘went’ en je er minder moeite mee krijgt. Of het blijkt niks voor jou/jullie te zijn, dat mag ook.
Volgens mij zijn er bij afdelingen voortplantingsgeneeskunde vaak ook wel psychologen of maatschappelijk werkers waar je eens mee kunt gaan praten als je dat wilt. Eventueel ook alleen, zodat het om jouw gevoel erbij gaat, en niet de kinderwens van je partner. Het is namelijk best normaal dat dit je koud op je dak valt, en je daar niet in twee seconden overheen stapt. Misschien iets wat jullie kunnen navragen bij de arts?
zondag 17 oktober 2021 om 18:50
Hier ervaring!
Wij stonden half 2019 voor dezelfde keuze en zijn er eigenlijk vrij snel voor gegaan. Ik had mijn twijfels, maar mijn man zat zo erg in de "whatever it takes" modus dat hij me vrij snel heeft overgehaald. Iets te snel misschien achteraf, want pas tijdens de zwangerschap kwam bij hem écht het besef. Dat was toen voor mij heel moeilijk, want ik was ontzettend blij met de zwangerschap en bij hem stak toen ineens de twijfel de kop op, of hij wel van 'het kind van een ander' kon houden.
Ook na de bevalling heeft hij het er héél erg moeilijk mee gehad. Hij voelde die liefde niet gelijk, niet zoals hij bij zijn vrienden zag. Maar ik had dat ook niet, terwijl ik wel genetisch de moeder ben. Het is gewoon een soort taboe dat die alles overheersende liefde er direct moet zijn, terwijl dat vaak niet het geval is en simpelweg moet groeien. Vanuit het ziekenhuis hadden we het advies gekregen om er van begin af aan open over te zijn naar onze omgeving. Mijn man wilde dat niet, waardoor alleen de meest directe familie en vrienden het weten (degenen die ook van het vruchtbaarheidstraject wisten) maar verdere vrienden, opa's en oma's, ooms en tantes e.d. niet. Zij kwamen echter ook op kraambezoek, en wat doen de meesten dan: op zoek naar overeenkomsten qua uiterlijk met papa en mama. En wij hebben dus heel vaak moeten horen dat onze zoon wel op mij leek, maar dat er 'eigenlijk niks van papa bij zit'. En dat deed pijn, veel pijn, elke keer weer. Ik zou daarom echt aanraden om het wél met de familie te delen. Uiteindelijk komen ze er toch ooit achter (want je kan het niet maken om je kind te verplichten dit geheim te houden later), en het scheelt een heleboel pijnlijke confrontatie momenten.
Onze zoon is inmiddels 11 maanden, en mijn man voelt zich echt op en top papa. Hij denkt er eigenlijk zelden nog aan dat hij niet genetisch de vader is. Onze zoon lijkt ook heel erg op hem qua karakter, heeft nu al dezelfde voorkeuren qua eten en is een echt papa's kindje. Die liefde voor hem is bij mijn man op net zo'n manier ontwikkeld als bij mij, dus dat had niet zoveel met bloedband te maken maar gewoon met tijd.
Het enige is dat onze zoon nu in een eenkennigheidsfase zit, en vooral mama wil steeds. Dat doet pijn bij mijn man, die voelt zich afgewezen en vraagt zich gelijk af of dat komt omdat hij 'niet zijn echte vader is'. En rationeel gezien weet hij wel dat dat onzin is, een maand geleden had onze zoon juist een 'papa' fase, maar de emotie zit diep. Het blijft een rouwproces, iets wat pijn blijft doen. Maar nu mét kind denkt hij er veel minder aan dan zonder kind, dus hij zou de keuze zonder twijfel opnieuw gemaakt hebben (zegt hij zelf).
Wij stonden half 2019 voor dezelfde keuze en zijn er eigenlijk vrij snel voor gegaan. Ik had mijn twijfels, maar mijn man zat zo erg in de "whatever it takes" modus dat hij me vrij snel heeft overgehaald. Iets te snel misschien achteraf, want pas tijdens de zwangerschap kwam bij hem écht het besef. Dat was toen voor mij heel moeilijk, want ik was ontzettend blij met de zwangerschap en bij hem stak toen ineens de twijfel de kop op, of hij wel van 'het kind van een ander' kon houden.
Ook na de bevalling heeft hij het er héél erg moeilijk mee gehad. Hij voelde die liefde niet gelijk, niet zoals hij bij zijn vrienden zag. Maar ik had dat ook niet, terwijl ik wel genetisch de moeder ben. Het is gewoon een soort taboe dat die alles overheersende liefde er direct moet zijn, terwijl dat vaak niet het geval is en simpelweg moet groeien. Vanuit het ziekenhuis hadden we het advies gekregen om er van begin af aan open over te zijn naar onze omgeving. Mijn man wilde dat niet, waardoor alleen de meest directe familie en vrienden het weten (degenen die ook van het vruchtbaarheidstraject wisten) maar verdere vrienden, opa's en oma's, ooms en tantes e.d. niet. Zij kwamen echter ook op kraambezoek, en wat doen de meesten dan: op zoek naar overeenkomsten qua uiterlijk met papa en mama. En wij hebben dus heel vaak moeten horen dat onze zoon wel op mij leek, maar dat er 'eigenlijk niks van papa bij zit'. En dat deed pijn, veel pijn, elke keer weer. Ik zou daarom echt aanraden om het wél met de familie te delen. Uiteindelijk komen ze er toch ooit achter (want je kan het niet maken om je kind te verplichten dit geheim te houden later), en het scheelt een heleboel pijnlijke confrontatie momenten.
Onze zoon is inmiddels 11 maanden, en mijn man voelt zich echt op en top papa. Hij denkt er eigenlijk zelden nog aan dat hij niet genetisch de vader is. Onze zoon lijkt ook heel erg op hem qua karakter, heeft nu al dezelfde voorkeuren qua eten en is een echt papa's kindje. Die liefde voor hem is bij mijn man op net zo'n manier ontwikkeld als bij mij, dus dat had niet zoveel met bloedband te maken maar gewoon met tijd.
Het enige is dat onze zoon nu in een eenkennigheidsfase zit, en vooral mama wil steeds. Dat doet pijn bij mijn man, die voelt zich afgewezen en vraagt zich gelijk af of dat komt omdat hij 'niet zijn echte vader is'. En rationeel gezien weet hij wel dat dat onzin is, een maand geleden had onze zoon juist een 'papa' fase, maar de emotie zit diep. Het blijft een rouwproces, iets wat pijn blijft doen. Maar nu mét kind denkt hij er veel minder aan dan zonder kind, dus hij zou de keuze zonder twijfel opnieuw gemaakt hebben (zegt hij zelf).
zondag 17 oktober 2021 om 19:01
Ik zit dit ook zeker aanraden! Mijn man had hier geen behoefte aan, maar had het er later dus wel alsnog erg moeilijk mee. Na de geboorte van onze zoon stortte hij min of meer in (niet helemaal door het KID verhaal, er speelden toen ook andere dingen) en aangezien we toch ruim een week in het ziekenhuis moesten blijven ivm gezondheidsproblemen bij onze zoon heeft hij het toen een kans gegeven. Maatschappelijk werk had door dat het niet goed ging, en kwam elke dag langs onze kamer. Na een paar dagen gaf hij toe en heeft hij gelijk 2 uur zitten praten. De dagen erna ook, hij vond het toch wel fijn om er met een buitenstaander over te praten. Een paar maanden later stelde het consultatiebureau ook gesprekken met een maatschappelijk werkster voor en ook daar heeft mijn man toen met lichte tegenzin mee ingestemd, terwijl hij het achteraf weer heel fijn vond.nausicaa schreef: ↑17-10-2021 18:33
Volgens mij zijn er bij afdelingen voortplantingsgeneeskunde vaak ook wel psychologen of maatschappelijk werkers waar je eens mee kunt gaan praten als je dat wilt. Eventueel ook alleen, zodat het om jouw gevoel erbij gaat, en niet de kinderwens van je partner. Het is namelijk best normaal dat dit je koud op je dak valt, en je daar niet in twee seconden overheen stapt. Misschien iets wat jullie kunnen navragen bij de arts?
maandag 18 oktober 2021 om 06:29
Zij wil heel graag een kindje, ik ben zo ook wel gelukkig met ons leven. En het probleem zit bij mij, zij kan gewoon kinderen krijgen. Dus dat maakt het moeilijk want ik misgun haar zeker haar kinderwens niet en ik zag de toekomst zelf ook altijd voor me dat we een paar kinderen zouden krijgen. En ook al is onze relatie prima en zijn we beiden gelukkig ben ik toch bang dat ze weggaat hierdoor. Daardoor vind ik het ook lastig om erover te praten.beetjebl schreef: ↑17-10-2021 17:12Wij hebben ook voor deze beslissing gestaan. Bij ons is niet zeker waar het aan ligt, maar de kans groot is aan een slechte zaadcel- of eicelkwaliteit. Voordat we laten testen wilden we eerst weten wat we met de uitslag van zo’n test zouden doen. En na 5 jaar proberen, talloze andere testen, 8 vroege miskramen hebben wij besloten die route niet te bewandelen. We geen zaaddonor en ook geen eiceldonor. Genetisch van ons beiden, of niet.
Maar…..ondanks al het proberen en het verdriet van het niet lukken, zien wij nog een heel mooi leven voor ons zonder kinderen. Kinderen zijn niet zaligmakend voor ons en dus konden we deze beslissing maken.
Ik zou dus wel eerst heel goed kijken wat je kinderwens pre iets behelst. Waarom wil je graag een kind en wat hoop je daarvan.
Hoewel er hier boven veel mensen wel voor zijn gegaan, is het ook absoluut je goede recht om dat niet te willen. Je ontzegt je vriendin dan niks. Ik gun je dat je je eigen proces hierin kunt en mag doormaken en je niet schuldig voelt als dit niet bij je zou passen. Iedereen heeft zijn eigen grens, en dat is helemaal ok. En als jullie nog een beetje tijd hebben, neem die tijd dan ook om dit nieuws te laten bezinken en te kijken wat je erbij voelt.
Sterkte, het is heftig nieuws.
