Eug/ bbz, wat nu?!

quote:biggetje25 schreef op 10 maart 2013 @ 18:49:

[...]





Hé bah, dan heeft het ook voor je gevoel veel te lang geduurt.

Hé maar je hebt nog wel twee eilersdat was sarcastisch geloof ik.

quote:biggetje25 schreef op 10 maart 2013 @ 18:49:

[...]





Hé bah, dan heeft het ook voor je gevoel veel te lang geduurt.

Hé maar je hebt nog wel twee eilersKlopt! Dus als het nog een keer gebeurt heb ik er nog 1 over, argument van de gynaecoloog. Net of je daaraan wilt denken!

quote:yumyum schreef op 10 maart 2013 @ 18:49:

Ja dat kan ik me indenken... Ik hoop wel dat ik dat niet zo zal beleven...de tijd zal het leren. Heb je nog iets gedaan, symbolisch, om het te proberen af te sluiten?



Ik heb alle kaartjes (en geboortekaartjes van rond die tijd) en gekregen rompertjes en sokjes in een mooi koffertje gedaan.



Verder heb ik een overleden tante op haar crematie gevraagd om goed voor mijn kindje te zorgen. Heeft een heel erg hysterische (beschamende) huilbui opgeleverd. Mijn nichtje heeft het er nog over...



Maar het klapstuk: Ik heb een dochter gekregen

quote:strijkwater schreef op 10 maart 2013 @ 18:51:

[...]





Klopt! Dus als het nog een keer gebeurt heb ik er nog 1 over, argument van de gynaecoloog. Net of je daaraan wilt denken!ik had ivf (?) op de reservebank staan.

quote:biggetje25 schreef op 10 maart 2013 @ 18:55:

[...]





ik had ivf (?) op de reservebank staan.Klinkt ook niet fijn! Maar beter dat dan dat je kansen helemaal verkeken zijn.

Ik moet ook even meehelpen hier.

Kom later terug!

Hoi meiden. Ik heb vorig jaar een bbz gehad. Was bezig met ivf, er was al bekend dat mijn eileiders verstopt waren door chlamydia of een van de blaas ontstekingen die ik heb gehad.

Ik was zes weken zwanger en voelde steeds paniekjes, adrenaline met kippenvel en ik bloedde en had last van mijn buik. Op de echo zagen ze dat mijn baarmoeder leeg was. Hij wat dus ergens anders, ze zagen wel wat vocht rond de eileider. Bloed geprikt om te kijken of mijn hcg hoog was, dat was helaas zo dus het groeide nog. Meteen die avond spoedoperatie. Ik heb ze gevraagd mijn eileider eruit te trekken en die andere dicht te binden zodat het niet nog eens gebeurt. Ik deed toch al ivf dus ik heb ze niet nodig. Het was verschrikkelijk en ik heb veel gehuild en vaak met mijn man gepraat.



Dit jaar ben ik uitgerekend in dezelfde maand als vorig jaar en ik voel me anders, ben zelfs weeig en al die klachten die ik vorig jaar minder had, maar ik vertrouw mijn zwangerschap nog niet, hoewel we al een echo hebben gezien met een hartje.

Vergeten zal ik het nooit en ik voel een soort falen, pech, ongeluk, lijden en tegelijk hoop ik dat het nu genoeg is geweest en dat het dit lees goed mag gaan.

Maar man en ik hebben door alle drama samen veel geleerd en zijn heel dichtbij elkaar gekomen. Dat is wel een groot voordeel wat ik eerst niet kon zien.

Sterkte en probeer erover te praten met je man.

Liefs.

Niet alles gelezen, maar wil wel even reageren.



Ik heb ook een BBZ gehad (7 a 8 jaar geleden). Na een paar maanden proberen was ik zwanger. Dacht dat het een MK werd. Maar ik bleef maar bloeden, uiteindelijk via HA naar ZH gestuurd. Gyn dacht dat ik nooit zwanger was geweest, BBZ zou het niet zijn. Wel bloedprikken voor HCG. Paar dagen later weer. Op een dag heb ik zo'n buikpijn, viel zelfs bijna flauw. ZH gebeld en gelukkig mocht ik einde van de dag langskomen. Mocht niet meer weg. Met spoed geopereerd. Ze hebben mijn eileider weggehaald, was al aan het springen. Veel bloed al in mijn buik. Was een week of 8 zwanger.



Brief geschreven aan "dit kindje". Voor mijn gevoel was het een meisje. Tijd lang gevoel gehad van falen.

Het duurde bijna een jaar om weer zwanger te worden. Dat is nu een dochter van 5,5.

Toen zij een jaar was bleek ik spontaan zwanger van mijn zoon. (1x zonder condoom) Nu net 4.

En momenteel zwanger van nr 3, ook erg spontaan.



Dus er is zeker nog hoop. Ze hebben mij ook verteld dat het een dik jaar kan duren voordat de overgebleven eileider de eitjes uit de andere eierstok kan "afleveren". Dus zeker in het eerste jaar kan het gebeuren dat er 3 mnd eitjes zomaar in je buik verdwijnen en dat er is nooit een bevruchting kan plaatsvinden. Na ong een jaar kan de overgebleven eileider deze eitjes wel opvangen.

En mocht het zwanger worden dan toch niet lukken, als je je eierstokken wel hebt, kan je via IVF toch zwanger worden.



Omdat de eerste keer BBZ is geweest. Heb ik bij de 3 andere zwangerschappen met 6 weken al een echo gekregen. Dan kunnen ze echt pas wat zien en zijn ze erop tijd bij als het toch niet goed is. Als het dan goed zit, heb je net zoveel kans als ieder andere zwangere dat het goed afloopt.



Veel succes met het verwerken. En hopelijk ben je snel zwanger en gaat alles goed!

quote:yumyum schreef op 10 maart 2013 @ 18:21:

@ strijkwater en biggetje: ik moet ook gelijk de gynaecoloog bellen als ik weer zwanger ben. Ze gaven aan dat de kans groter is op weer een bbz. De huisarts waaide dit juist weg; dat zou wel heeeel veel toeval zijn, gaf die aan. Mij is verteld dat als je andere eileider er goed uit ziet die kans wel kleiner is. Als ze een eileider laten zitten waar de BBZ in plaats vond, dan is de kans wel groter, dat het met dezelfde eileider weer mis gaat.

Ik had het advies gekregen hoe dan ook de 1e 6 weken geen seks te hebben. En omdat ik een aardige jaap in mijn buik had, raadde de HA aan eerst een half jaar te wachten, zodat mijn litteken weer sterk genoeg was.



Ten tijde van mijn BBZ had ik een kennis die tegelijk was uitgerekend. Dat deed pijn. Zeker toen het de uitgerekende datum was en dat kindje werd geboren en ik nog niet eens zwanger was. Maar zoals ik al eerder schreef, het is daarna allemaal goed gekomen.

Hoi,

In november vorig jaar heb ik ook een bbz gehad.

Ik dacht wel dat ik heel misschien zwanger was, maar op 2 november (precies op mijn mogelijke nod) kreeg ik een bloeding en was ik er van overtuigd dat ik ongesteld geworden was.

Echter 2 weken later voelde ik me ziekjes en bleef maar een dagje thuis om een goed 'uit te zieken'. s 'Middags kreeg ik echter flinke pijn in mijn rechterzij en wist ik niet meer hoe ik moest staan of zitten.

Omdat het al avond was heb ik eerst maar de huisartsenpost gebeld. Daar kon ik gelukkig een uur later terecht dus manlief heeft mij zo voorzichtig mogelijk daar naartoe gereden. Ik werd onderzocht en samen met mijn verhaal (bloeding 2 november) werd gedacht aan een blindedarmontsteking. Dus door naar de SEH. Daar weer wachten, bloedprikken en inwendig onderzoek. Helaas had ik een botte boer als arts dus ik kreeg rauw op mijn dak te horen dat ik zwanger was (blij gevoel) maar dat het niet goed zat en ik direct naar Verloskunde moest. (Weg blij gevoel binnen een halve minuut). Daar weer echo gehad en inderdaad geen vruchtje te zien maar wel een buik vol bloed/vocht. Omdat mijn HCG wel goed laag was (300) was er geen operatie nodig mAar ik moest wel een nachtje blijven. Daar lig je dan, om half 2 snachts in je eentje op een grote zaal met nog 5 mensen wazig te zijn van de paracetamol en dyclovinac en de hele achtbaan aan gevoelens waar ik binnen een uur doorheen was gegaan...

Volgende ochtend weer bloedprikken en mn HCG was gelukkig gedaald naar 190 en er was een bloeding begonnen. Ik mocht naar huis en mijn man heeft mij liefdevol naar bed gebracht om bij te komen van alles.

De eerste dagen kon ik alleen maar huilen en na een week ben ik toch weer naar mijn werk gegaan omdat de ergste pijn over was. Alleen....ik had een zwangere collega en die kon ik dus echt niet aankijken...waarom zij wel en ik niet? Dit gevoel is na een half jaar nog steeds aanwezig. Wel minder maar toch steekt het als ik weer andere bekenden in mijn omgeving zwanger zie zijn.

Het vervelende is ook nog eens dat mijn schoonzusje precies gelijk met mij zwanger bleek te zijn en het bij haar wel allemaal goed gaat...heel moeilijk om haar te zien met een prachtige buik terwijl die van mij nog plat is.



Door mijn gevoelens en onrust in mij hebben mijn man en ik besloten om even rust te nemen en niet proberen zwanger te worden. Ik dacht dat het hielp maar het tegenovergestelde is waar....vooral nu een goede vriendin OOK zwanger is.....niet eerlijk.



Ik vind he fijn om forums te lezen waarop meiden die ook een BBZ hebben meegemaakt hun verhaal zetten en ik daardoor voel dat ik niet de enige ben. Mijn BBZ mag dan wel natuurlijk verlopen zijn (na 6 weken was het HCG weer 0 en de bloedingen gestopt) maar geestelijk is het nog moeilijk om eroverheen te komen.

Samen met mijn man kan ik er wel over praten, maar het is voor hem moeilijk te begrijpen dat mijn gevoelens over deze BBZ en een mogelijke zwangerschap nog steeds in een achtbaan zitten.

Hoi yumyum, hoe gaat het nu met je? Ikzelf ben afgelopen vrijdag met spoed geopereerd aan een eug. Mijn eileider is verwijderd.

Ik merk dat ik zo bezig ben geweest met het operatie/ziekenhuisgedoe dat ik nog niet echt ben begonnen met het verwerken.

Ik heb even meegelezen, en besloten om het toch maar op te schrijven. Is even een verhaal, maar toch.

19 maart bij vk geweest. Kon slecht de termijn bepalen, en ze zag iets bij de eierstok. (Eigen berekening 7w3d) ik kon 20 maart bij de gynaecoloog terecht. Was niet echt duidelijk op de echo. Wel iets van een zakje in de baarmoeder. Maar niet echt kloppend met de tijd. Niet mooi zeg maar. Er bleek ook een cyste van 5x4 cm op de rechter eierstok te zitten. Ik moest bloed prikken, en mocht voor de zekerheid niks eten, tot ze gebeld had met de uitslag. Als het toch wen BBz was, dan moest ik meteen geopereerd worden. Uitslag was 'goed' geen BBz, hcg was 280. Ik moest vrijdag 22 maart terug komen, weer prikken en echo. Hcg gestegen naar 290. Is niet veel. Er was al gezegd, houd rekening met geen goede zwangerschap. Deze gynaecoloog zei dat de cyste op zich geen kwaad kon, zolang ik er geen last van had. In de baarmoeder was het nog niet allemaal duidelijk. Wel slijm zeg maar. Leeg zakje met vocht? Ik moest toen een afspraak maken voor donderdag 28 maart. En dan zouden we tabletjes krijgen om de miskraam op te wekken, als het nog niet gekomen was.

Dinsdag kreeg ik enorme pijn in de buik. Vooral rechts. We dachten dat dit het begin was van de mk. Woensdag thuis gebleven. Opgeblazen buik.

Donderdag naar de gynaecoloog. Echo gemaakt, beeld was nog niet aan, en hij zei al(nadat ik zei van de buikpijn) we maken een plan voor de ok. Ik moest meteen blijven. Dit was om 12uur. Ik ben uiteindelijk om 21uur geopereerd via 3 gaatjes in de buik. Er zat 150 cc bloed in m'n buikholte. Vandaar de pijn die dinsdag. Heb er eigenlijk niet bij stilgestaan of het gevaarlijk is geweest? Er zat een BBz in de rechter eileider, deze hebben ze gedeeltelijk verwijderd. Links was schoon. Ook meteen een curretage gedaan, want ook in de bm was toch iets van wen zwangerschap, maar ook geen goede. Dus uit voorzorg weggehaald, anders kreeg ik daar nu last van. Hcg was die dag 500. Vreemd verhaal.

Dat ik nu dus 1,5 week geleden. Heb er af en toe wel last van. De wondjes. Maar ook get gevoel dat mensen vinden dat ik me aanstel ofzo, omdat de wondjes zo klein zijn, zeg maar. Ik kan m'n spijkerbroek niet echt goed aan. Druk t wat op het wondje, zeg maar. Vind het eigenlijk ook nog wel eng, bang dat het openknapt als ik bv m'n buik uitzet ofzo? De hechtingen zitten er nog in. Donderdag word ik gebeld door de gynaecoloog met de uitslag, ze hadden alles opgestuurd.

Ik weet niet goed hoelang ik thuis 'mag' blijven, van mezelf zeg maar. En ook weet ik niet zo goed of je gewoon alles mag(huishouden enz) soms lees je verhalen, lekker verwarrend is dat.)

Is niks over gezegd verder. Alleen geen sex zolang ik vloei. Maar dat doe ik al niet meer. Maar durf het nig niet aan.

Wilde even m'n verhaal kwijt.



Missanne, dat herken ik wel wat je zegt, het ging ook zo snel ineens, dat je bezig bent met in het ah liggen en operatie, ipv afbreken van de zwangerschap en wat daarbij komt kijken.

Ik kreeg donderdag voor het naar bed gaan ineens pijn in mijn buik aan de rechterkant. Was een beetje bezorgd, maar ben toch in slaap gevallen. 's Nachts werd ik wakker door de pijn. Toen ik naar de wc ging zag ik dat ik bloedde. Ik had hiervoor al een miskraam gehad en dacht dat het weer fout was.



's Ochtends meteen het ziekenhuis gebeld (ik was hier al onder controle) en mocht diezelfde ochtend nog komen voor een echo. Hierop bleek al vrij snel dat het waarschijnlijk een eug was en ik moest meteen door naar triage. Hier kreeg ik te horen dat ik geopereerd moest worden. Dit had ik niet verwacht toen ik 's ochtends binnenliep!

Eind van de middag werd ik geopereerd. Één eileider is verwijderd.



Zaterdagochtend mocht ik weer naar huis. Sindsdien bivakkeer ik eigenlijk op de bank. Ik heb behoorlijk last van het gebied waarin ze bezig zijn geweest, al gaat dat elke dag beter. Ik kan al beter opstaan en mezelf omdraaien doet niet zoveel zeer meer. Wel heb ik last van moeheid. Ik krijg het warm als ik ook maar iets onderneem en word snel misselijk. Zaterdag dacht ik nog dat ik meteen maandag wel weer kon gaan werken, maar daar ben ik toch behoorlijk van terug gekomen. Wat zijn jullie ervaringen met het herstel? Hoe lang duurde het voordat je weer een beetje normale dingen kon doen? En kon werken?



@tommy85: wat heftig zeg!

Ik ben ook nog niet van de gewone kleren en heb sinds ik thuisben m'n zwangerschapsonderbroeken weer uit de kast getrokken omdat deze nergens op de hechtingen knellen.

Is jou in het ziekenhuis niks verteld over het herstel? Ik kan je eventueel de brief die ik mee kreeg toe mailen?

Missanne, wat heftig zeg! Gek hè, hoe dat zo kan lopen?

Ik ben vandaag gebeld door het werk. De 1e helft van volgende week hoef ik sowieso nog niet te werken. En daarna gaan we het langzaam opbouwen. Werk is gelukkig meelevend, zeg maar.

Als je wilt mag je wel mailen, weet alleen niet hoe ik m'n adres achter kan laten zonder dat iedereen dit ziet. Ik forum mobiel

@Tommy85 Ja. Echt heftig. In mijn geval ben ik wel blij dat het in 1 dag ontdekt en opgelost werd. Achteraf wel eng als je je realiseerd dat het ook heel anders af had kunnen lopen.

Ik heb je een 'vriend uitnodiging' gestuurd. Misschien kunnen we dan DM's sturen?

Missanne ik heb gereageerd!

Hier ervaringsdeskundige nummer 1. Ik heb niet 1 maar 2 bbz gehad. Eerste in 2010. Waren net weer begonnen om zwanger te worden. Dochter was toen een jaar oud. Voor haar hebben we flink ons best moeten doen door behandelingen te ondergaan in het ziekenhuis. Kreeg in april een bloeding en dacht dat ik ongesteld was geworden. Nog geen 3 weken later zo'n buikpijn ik wist niet hoe ik het had! Huisarts gebeld, kan je zwanger zijn? Nee moest komen, daar getest en ja hoor toch zwanger en nu dus spontaan. Wist al meteen dit is goed mis. Half 3 in het ziekenhuis, half 5 lag ik op de OK. Eilieider is weggenomen en bekende verhaal, pech, kan gebeuren, vervelend en na 6 weken mag je het weer proberen. Eind 2010 nog niet zwanger, aangezien we al redelijk bekende waren in het ziekenhuis mochten we komen, opnieuw begonnen met behandelingen maar in maart 2011 weer een bbz. Weer operatie, maar ze konden hem niet vinden. Doorgestuurd naar AMC in amsterdam daar zitten twee artsen die gespecialiseerd zijn in bbz. En wat bleek hij zat aan minn eierstok, komt dus nooit voor. Uiteindelijk weer zwanger geworden en heb een prachtige zoon en dochter* gekregen.



De angst herken ik, maar als ik zwanger werd mocht ik meteen komen. En heb in het begin meer echo's gekregen voor eigen gemoedsrust.