Zwanger
alle pijlers
Hyperemesis Gravidarum
maandag 31 oktober 2011 om 16:10
Lieve viva dames,
waarschijnlijk heb ik Hyperemesis Gravidarum, oftewel extreme misselijkheid en braken tijdens de zwangerschap. Ben vanochtend uit het ziekenhuis ontslagen omdat eten alweer een beetje lukte. Bij thuiskomst begon het braken echter weer opnieuw.
Is iemand van jullie bekend hiermee ? Misschien tips of trucs ?
uiteraard al op internet rondgekeken en het een en ander tegen gekomen, maar misschien dat jullie de gouden tip hebben ?
waarschijnlijk heb ik Hyperemesis Gravidarum, oftewel extreme misselijkheid en braken tijdens de zwangerschap. Ben vanochtend uit het ziekenhuis ontslagen omdat eten alweer een beetje lukte. Bij thuiskomst begon het braken echter weer opnieuw.
Is iemand van jullie bekend hiermee ? Misschien tips of trucs ?
uiteraard al op internet rondgekeken en het een en ander tegen gekomen, maar misschien dat jullie de gouden tip hebben ?
maandag 31 oktober 2011 om 16:20
Is dat de conclusie van de gyn? Heb je medicijnen meegekregen?
Ik heb het bij de zwangerschap van mijn oudste gehad.
Van het begin tot het eind. Ik kreeg emasafene zetpillen en een drankje tegen zuur. Ik heb echt 40 weken bijna niks kunnen doen, heb een keer of 6 in het ziekenhuis gelegen. Echte tips heb ik niet, want niks hielp me. Ik heb het gewoon uitgezeten.
Heb overigens nu primperan zetpillen en die werken veeeeel beter als emasafene.
Sterkte
Ik heb het bij de zwangerschap van mijn oudste gehad.
Van het begin tot het eind. Ik kreeg emasafene zetpillen en een drankje tegen zuur. Ik heb echt 40 weken bijna niks kunnen doen, heb een keer of 6 in het ziekenhuis gelegen. Echte tips heb ik niet, want niks hielp me. Ik heb het gewoon uitgezeten.
Heb overigens nu primperan zetpillen en die werken veeeeel beter als emasafene.
Sterkte
Never look down on anybody, unless you're helping them Up.
maandag 31 oktober 2011 om 16:23
Ja dat is inderdaad de conclusie van de gyn. Heb primperan zetpillen meegekregen om de klachten te verzachten.
Het gekke is dat ik het pas sinds een week heb, de weken ervoor was ik helemaal vrij van misselijkheid en braken. Mijn buik ook al een stuk flinker dan bij mijn eerste zwangerschap. Ik sluit een meerlingzwangerschap daarom niet uit. Tot nu toe was er geen 2e vruchtzakje zichtbaar op de echo van zaterdagavond.
Net weer contact gehad met de vk, als het braken blijft aanhouden dan moet ik vanavond weer terug naar het ziekenhuis.
Het gekke is dat ik het pas sinds een week heb, de weken ervoor was ik helemaal vrij van misselijkheid en braken. Mijn buik ook al een stuk flinker dan bij mijn eerste zwangerschap. Ik sluit een meerlingzwangerschap daarom niet uit. Tot nu toe was er geen 2e vruchtzakje zichtbaar op de echo van zaterdagavond.
Net weer contact gehad met de vk, als het braken blijft aanhouden dan moet ik vanavond weer terug naar het ziekenhuis.
maandag 31 oktober 2011 om 16:25
Ik heb ook emasafene gehad. Eerst zetpillen, later tabletjes. Breekpunt kwam bij mij met 14 weken ongeveer. Toen ben ik een week in bed gaan liggen zonder tv, laptop, dsi, iphone en weet ik wat voor flitsende lichtgevende dingen nog meer. Hoogstens een beetje lezen in een boek of tijdschrift. Mijn enige uitstapje was een uurtje in bad zitten zodat het bed lekker kon luchten voordat ik er weer in kroop.
Ik kon weinig binnen houden maar dingen die redelijk gingen waren o.a. mango, raketjes, wit brood en veel zoete ranja. Dat maakt het spugen minder erg omdat het dan niet zo zuur is. Niet tegelijk eten en drinken, dan verteert het eten moeilijker. Ik ben minder gaan werken en uiteindelijk dus een dag of 10 in bed beland en daarna ging het weer bergopwaarts. Duurde nog wel heel lang voordat ik me weer een beetje fit voelde en stevig op mijn benen stond toen ik alles weer binnen kon houden. Ik moest echt aansterken.
Ik kon weinig binnen houden maar dingen die redelijk gingen waren o.a. mango, raketjes, wit brood en veel zoete ranja. Dat maakt het spugen minder erg omdat het dan niet zo zuur is. Niet tegelijk eten en drinken, dan verteert het eten moeilijker. Ik ben minder gaan werken en uiteindelijk dus een dag of 10 in bed beland en daarna ging het weer bergopwaarts. Duurde nog wel heel lang voordat ik me weer een beetje fit voelde en stevig op mijn benen stond toen ik alles weer binnen kon houden. Ik moest echt aansterken.
maandag 31 oktober 2011 om 16:30
Volgens mij ligt de piek van zwangerschapskwaaltjes in t eerste trimester ook rond de 11 weken. Of althans toen was t bij mij op zn ergst. Ik heb geen extreme misselijkheid gehad, maar wel me de hele zwangerschap niet zo lekker gevoeld. In de eerste 16 weken ook regelmatig overgegeven.
Balen, en succes!!
Balen, en succes!!
maandag 31 oktober 2011 om 16:31
Ik heb juist bij mijn eerste zwangerschap nergens last van gehad. Wel veel misselijk geweest en ook regelmatig gebraakt maar absoluut niet in deze mate.
Volgens de echo zou ik nu inderdaad 8 weken zwanger zijn. Krijg over anderhalve week nog een controle echo om een meerlingzwangerschap uit te sluiten of aan te tonen.
Oh baal hier enorm van, weet dat ik wat moet over hebben om een kindje te mogen krijgen. Maar dit is ook niet leuk voor het zoontje dat we al hebben. Kan nu niet de mama zijn voor hem die hij verdient en dat maakt me verdrietig. Hoop dat de medicijnen snel gaan helpen.
Volgens de echo zou ik nu inderdaad 8 weken zwanger zijn. Krijg over anderhalve week nog een controle echo om een meerlingzwangerschap uit te sluiten of aan te tonen.
Oh baal hier enorm van, weet dat ik wat moet over hebben om een kindje te mogen krijgen. Maar dit is ook niet leuk voor het zoontje dat we al hebben. Kan nu niet de mama zijn voor hem die hij verdient en dat maakt me verdrietig. Hoop dat de medicijnen snel gaan helpen.
maandag 31 oktober 2011 om 16:34
Ik vrees dat er geen gouden tip is. Iedere vrouw is anders en elke zwangerschap ook. De één verdraagt liters cola en de ander juist thee of sap. Zelf uitproberen helaas. Toen met 22 weken de sonde eruit kon heb ik me ongans gegeten aan appels. Als ik de misselijkheid aan voelde komen at ik er snel één en dan zakte het af.
Sterkte en beterschap!
Sterkte en beterschap!
maandag 31 oktober 2011 om 16:35
Aan de andere kant TO je bent pas 8 weken zwanger, het kan zomaar zijn dat je er na 16 weken vanaf bent. Ik zou me nu niet helemaal blind gaan staren op hyperemesis gravidarum. Doe deze weken lekker rustig aan, en neem kleine beetjes eten en drinken. Vraag om hulp bij de zorg voor je zoontje.
Never look down on anybody, unless you're helping them Up.
maandag 31 oktober 2011 om 16:39
Ga het inderdaad wat rustiger aan doen, wat me somber maakt is dat mijn moeder bij alle drie haar zwangerschappen flink ziek is geweest. Toen ze zwanger was van mij is ze zelfs opgenomen geweest ivm gewichtsverlies.
Kan van alles minder doen maar zal moeten blijven werken (leerling) en natuurlijk zorgen voor mijn zoontje.
Hoop echt dat het met 16 weken (of eerder) voorbij is. Ga nu wat dingen uitproberen die hopelijk wel binnenblijven maar echt trek heb ik niet.
Dankjewel voor jullie adviezen
Kan van alles minder doen maar zal moeten blijven werken (leerling) en natuurlijk zorgen voor mijn zoontje.
Hoop echt dat het met 16 weken (of eerder) voorbij is. Ga nu wat dingen uitproberen die hopelijk wel binnenblijven maar echt trek heb ik niet.
Dankjewel voor jullie adviezen
maandag 31 oktober 2011 om 22:27
Hier ook een ervaringsdeskundige helaas. Vanaf de dag van bevruchting al aan het spugen geweest, dacht eerst dat het voedselvergiftiging was. 2 weken later bleek ik zwanger. Met 7 weken lag ik in het ziekenhuis met ketonen in de urine, ik kon niets meer binnenhouden. Uiteindelijk heb ik tot 41 weken gebraakt en ben ik 2 opgenomen geweest. Ik moest vanaf week 6 al stoppen met werken en ben rond week 25 weer parttime begonnen. Tot en met de bevalling was het spugen, toen mijn zoontje eruit was voelde ik me meteen weer kiplekker.
Ik heb ook nooit tegen de hormonen van anticonceptie gekund dus het was voor mij wel te verwachten maar zo erg viel natuurlijk wel tegen. Kijk vooral naar de eerste 2 trimesters best met een rotgevoel terug en ben ook vrij angstig voor een volgende zwangerschap.
Ik hoop dat je je snel beter voelt en dat het je bespaart blijft dat je je hele zwangerschap beroerd voelt.
Ik heb ook nooit tegen de hormonen van anticonceptie gekund dus het was voor mij wel te verwachten maar zo erg viel natuurlijk wel tegen. Kijk vooral naar de eerste 2 trimesters best met een rotgevoel terug en ben ook vrij angstig voor een volgende zwangerschap.
Ik hoop dat je je snel beter voelt en dat het je bespaart blijft dat je je hele zwangerschap beroerd voelt.
dinsdag 1 november 2011 om 08:25
quote:Des_ree schreef op 31 oktober 2011 @ 16:39:Kan van alles minder doen maar zal moeten blijven werken (leerling) en natuurlijk zorgen voor mijn zoontje.
Dit wil je vast niet horen, maar als je pech hebt en je krijgt het zoals veel ervaringsverhalen, is er op een gegeven moment weinig over van 'moeten', dan ben je gewoon echt ziek. Aangezien je nu in je 8e week zit is het helaas best waarschijnlijk dat het over een maand nog wat serieuzer is dan nu. Ik raad je aan hiervoor in elk geval de nodige voorbereidingen te treffen. Valt het allemaal mee dan is dat alleen maar fijn, maar valt het tegen dan ben je in elk geval zo klaar ervoor als je kan worden. Bij mijn vrouw dachten we ook na de eerste opname dat we door het ergste heen waren en dat werden helaas er nog twee. Hier zaten weken bij dat ik echt voor haar heb moeten zorgen voor alleen al dagelijkse dingen, laat staan dat er iets aan verplichtingen bij kon.
Probeer dus na te denken hoe je de zorg voor je zoontje wil organiseren. Probeer mensen die je willen helpen te mobiliseren, zodat je zoontje in elk geval altijd goed onder de pannen is. Kijk op je werk ook wat daar de opties zijn en probeer een open gesprek aan te gaan over wat nog wel en niet kan. Hopelijk is je werkgever een beetje menselijk en bereid er een mouw aan te passen (tja, helaas hoor je nog genoeg van werkgevers die moeilijk doen, ontzettende eikels bestaan nou eenmaal). Dit alles hoef je niet te doen om mij een plezier te doen, maar om jezelf de ruimte te geven om zo goed mogelijk voor jezelf te zorgen. Naast mijn vrouw in het ziekenhuis lag een vrouw die zich echt niet bij dingen kon neerleggen, maar daardoor alleen maar ergere terugvallen kreeg. Als er in het ziekenhuis een advies gegeven wordt doen ze dat waarschijnlijk niet voor niets.
Tot slot nog wel even wat onze gouden 'truc' was: sondevoeding. Bij de tweede opname heeft mijn vrouw hier zelf om gevraagd, waarbij ze snel van circa 2 keer per minuut overgeven ging naar circa 2 keer per dag. Die sonde heeft ons enorm veel ellende bespaard, zelfs al is het ook niet fijn om hem te hebben natuurlijk.
Sorry dat ik geen leuker bericht voor je schrijf, maar denk om jezelf.
Dit wil je vast niet horen, maar als je pech hebt en je krijgt het zoals veel ervaringsverhalen, is er op een gegeven moment weinig over van 'moeten', dan ben je gewoon echt ziek. Aangezien je nu in je 8e week zit is het helaas best waarschijnlijk dat het over een maand nog wat serieuzer is dan nu. Ik raad je aan hiervoor in elk geval de nodige voorbereidingen te treffen. Valt het allemaal mee dan is dat alleen maar fijn, maar valt het tegen dan ben je in elk geval zo klaar ervoor als je kan worden. Bij mijn vrouw dachten we ook na de eerste opname dat we door het ergste heen waren en dat werden helaas er nog twee. Hier zaten weken bij dat ik echt voor haar heb moeten zorgen voor alleen al dagelijkse dingen, laat staan dat er iets aan verplichtingen bij kon.
Probeer dus na te denken hoe je de zorg voor je zoontje wil organiseren. Probeer mensen die je willen helpen te mobiliseren, zodat je zoontje in elk geval altijd goed onder de pannen is. Kijk op je werk ook wat daar de opties zijn en probeer een open gesprek aan te gaan over wat nog wel en niet kan. Hopelijk is je werkgever een beetje menselijk en bereid er een mouw aan te passen (tja, helaas hoor je nog genoeg van werkgevers die moeilijk doen, ontzettende eikels bestaan nou eenmaal). Dit alles hoef je niet te doen om mij een plezier te doen, maar om jezelf de ruimte te geven om zo goed mogelijk voor jezelf te zorgen. Naast mijn vrouw in het ziekenhuis lag een vrouw die zich echt niet bij dingen kon neerleggen, maar daardoor alleen maar ergere terugvallen kreeg. Als er in het ziekenhuis een advies gegeven wordt doen ze dat waarschijnlijk niet voor niets.
Tot slot nog wel even wat onze gouden 'truc' was: sondevoeding. Bij de tweede opname heeft mijn vrouw hier zelf om gevraagd, waarbij ze snel van circa 2 keer per minuut overgeven ging naar circa 2 keer per dag. Die sonde heeft ons enorm veel ellende bespaard, zelfs al is het ook niet fijn om hem te hebben natuurlijk.
Sorry dat ik geen leuker bericht voor je schrijf, maar denk om jezelf.
dinsdag 1 november 2011 om 08:50
Wat Yetiman zegt gebeurde bij ons thuis ook maar dan in mindere mate. Ik was niet zo ziek als zijn vrouw en wij hadden geen kindje om voor te zorgen. Maar mijn man moest wel alles doen. Boodschappen, koken (ooooh, horror, de geur van warm eten...), poetsen, de financieen, alles. Hij ging 2 avonden in de week naar school en dan kwam mijn moeder even langs om te kijken hoe het met mij ging. Een sociaal leven had ik niet meer, ik zag of sprak eigenlijk niemand van mijn vrienden of familie. Ik leefde nog voor mijn werk en daar ging al mijn energie naar toe. Ik sta voor de klas en ik kon alleen nog maar les geven. Ik deed de helft van mijn uren. Al het andere werk (nakijken of vergaderen bijvoorbeeld) ging niet meer. Maar ja, ik had ook examenklassen en dat "moest" doorgaan. Ik was de enige hoor, die dat dacht. Mijn werkgever wilde alleen maar dat ik zo goed mogelijk door de zwangerschap kwam. Uiteindelijk vroeg ik de gyn of het hem verstandig leek dat ik 5 dagen op schoolreis zou gaan. (ik wilde zooooooo graag en kon zelf de knoop niet doorhakken dat het écht niet kon hoewel al mijn collega's al zeiden dat ik het niet moest doen) en de gyn lachte me gewoon in mijn gezicht uit. Hij dacht eerst dat het om 1 dagje ging en viel toen al zowat van zijn stoel dat ik dat wilde doen. Maar 5 dagen, dat mocht niet. Hij zei dat ik meteen mocht stoppen met piekeren want hij verbood me om te gaan. Toen heb ik me er (letterlijk) bij neergelegd dat ik zo misselijk was en dat alles langzaam aan echt niet meer ging. Ik ben in bed gekropen en, zoals ik al zei, geen laptop, geen tv, geen andere flitsende beeldschermen en alleen maar liggen, wat lezen en in bad. En na 10 dagen ging het ineens wat beter. Die tip had ik hier trouwens op het forum gekregen. Zo weinig mogelijk prikkels en je heel rustig houden.
Ik denk dat Yetiman gelijk heeft dat je moet proberen of je voorzorgsmaatregelen kan nemen. Zorg dat je huishouden of het eten of de zorg voor je zoontje af en toe uit jullie handen genomen wordt want hoe rustiger jij je houdt, hoe beter het zal gaan.
Ik denk dat Yetiman gelijk heeft dat je moet proberen of je voorzorgsmaatregelen kan nemen. Zorg dat je huishouden of het eten of de zorg voor je zoontje af en toe uit jullie handen genomen wordt want hoe rustiger jij je houdt, hoe beter het zal gaan.
dinsdag 1 november 2011 om 09:42
Ik dacht afgelopen week ook dat het mis was hier. Ben nu 13 weken en kon ineens niks meer binnenhouden. De vlos waarschuwde mij al voor opnamen. Maar gelukkig bleek het bij mij een flinke buikgriep te zijn. Het verschil is soms moeilijk te voelen. Daarvoor was ik ook wel misselijk en moest ik braken.
Zo zie je maar, het kan ook meevallen, het gaat nu weer bergopwaarts bij mij! Veel sterkte!
Zo zie je maar, het kan ook meevallen, het gaat nu weer bergopwaarts bij mij! Veel sterkte!
dinsdag 1 november 2011 om 16:54
quote:YetiMan schreef op 01 november 2011 @ 08:25:
[...]
Hopelijk is je werkgever een beetje menselijk en bereid er een mouw aan te passen (tja, helaas hoor je nog genoeg van werkgevers die moeilijk doen, ontzettende eikels bestaan nou eenmaal).Ik kreeg al vrij snel sondevoeding, omdat ik niets meer binnen hield, ook geen slokje water. Toen ik uit het ziekenhuis kwam en met sonde naar huis ging belde de arbo een dag later. Of ik niet kon gaan werken met die sonde, want die kon ik toch meenemen. Ik kon tot 22 weken alleen maar in bed liggen en verdroeg helemaal niets om me heen. Ik heb trouwens helemaal niet meer kunnen werken, maar dat verschilt erg per persoon.
[...]
Hopelijk is je werkgever een beetje menselijk en bereid er een mouw aan te passen (tja, helaas hoor je nog genoeg van werkgevers die moeilijk doen, ontzettende eikels bestaan nou eenmaal).Ik kreeg al vrij snel sondevoeding, omdat ik niets meer binnen hield, ook geen slokje water. Toen ik uit het ziekenhuis kwam en met sonde naar huis ging belde de arbo een dag later. Of ik niet kon gaan werken met die sonde, want die kon ik toch meenemen. Ik kon tot 22 weken alleen maar in bed liggen en verdroeg helemaal niets om me heen. Ik heb trouwens helemaal niet meer kunnen werken, maar dat verschilt erg per persoon.
woensdag 2 november 2011 om 11:38
Heb met school/stage contact opgenomen en komende week komt er met beide een gesprek. Ter voorbereiding, want ik voel me ietsjes beter. Braak nu nog maar 5x per uur in plaats van constant boven het toilet te hangen.
Het 'probleem' is dat ik een studiefinanciering heb en hierdoor mezelf officieel gezien niet ziek kan melden. Dit kan wel, maar dan ben ik een jaar aan prestatiebeurs kwijt. Waardoor ik een jaar lang de volle financiering zou moeten bijlenen met als gevolg een grote schuld.
Ben nu aan het onderzoeken of het eventueel mogelijk is om een soort van 'ziekteuitkering' te ontvangen als student. Eventueel via het UWV of zelfs via de bijstand.
We kunnen niet zonder (een gedeelte) van mijn inkomsten. Van het inkomen van mijn partner worden alles vaste laten betaald en van het mijne de boodschappen en extra's. We zouden het wel even redden op ons spaargeld, maar dat was eigenlijk bedoeld voor ons nieuwe huis.
Dankjewel in ieder geval voor al jullie goede advies ! Onze kleine man gaat nu wat extra uurtjes naar het kinderdagverblijf en oma haalt hem een halve dag extra op zodat hij de aandacht krijgt die hij verdiend !
Het 'probleem' is dat ik een studiefinanciering heb en hierdoor mezelf officieel gezien niet ziek kan melden. Dit kan wel, maar dan ben ik een jaar aan prestatiebeurs kwijt. Waardoor ik een jaar lang de volle financiering zou moeten bijlenen met als gevolg een grote schuld.
Ben nu aan het onderzoeken of het eventueel mogelijk is om een soort van 'ziekteuitkering' te ontvangen als student. Eventueel via het UWV of zelfs via de bijstand.
We kunnen niet zonder (een gedeelte) van mijn inkomsten. Van het inkomen van mijn partner worden alles vaste laten betaald en van het mijne de boodschappen en extra's. We zouden het wel even redden op ons spaargeld, maar dat was eigenlijk bedoeld voor ons nieuwe huis.
Dankjewel in ieder geval voor al jullie goede advies ! Onze kleine man gaat nu wat extra uurtjes naar het kinderdagverblijf en oma haalt hem een halve dag extra op zodat hij de aandacht krijgt die hij verdiend !
woensdag 2 november 2011 om 13:12
Des_ree, wat voor studie doe je? mbo of hbo?
Misschien heb je hier nog wat aan? http://www.ib-groep.nl/pa ... sp#Medische_omstandigheid
Geen idee of je aan de voorwaarden voldoet....een gesprekje met de decaan waard iig.
En, ik ben dus de vrouw waar Yetiman over schreef.
Misschien heb je hier nog wat aan? http://www.ib-groep.nl/pa ... sp#Medische_omstandigheid
Geen idee of je aan de voorwaarden voldoet....een gesprekje met de decaan waard iig.
En, ik ben dus de vrouw waar Yetiman over schreef.
woensdag 2 november 2011 om 14:05
Yeti lijkt me ontzettend heftig ! Heb het er met de VK al over gehad, en als het echt niet beter wordt dan gaan ook wij kijken naar de optie voor sondevoeding. Ik moet stage lopen tot 27 januari, dus tot die tijd even uitzingen en dan heb ik fulltime school. De sonde kan ik dan meenemen de klas in en als het echt niet gaat, mijn schoolwerk mee naar huis nemen.
Heeft jullie kindje er geen schade onder geleden ? Daar ben ik namelijk ontzettend bang voor. Ook voel ik me ontzettend schuldig tegenover ons eerste kindje, wij wilden tenslotte een 2e kindje hij heeft er niet om gevraagd. En nu krijgt hij minder aandacht dan dat hij verdiend. Hij krijgt nu zelfs potjes te eten omdat ik het niet trek om te koken. Mijn partner doet alles in huis, maar heeft ook een fulltime baan. Heb ontzettend veel respect voor hem ! Hij doet het toch maar eventjes !!
Heeft jullie kindje er geen schade onder geleden ? Daar ben ik namelijk ontzettend bang voor. Ook voel ik me ontzettend schuldig tegenover ons eerste kindje, wij wilden tenslotte een 2e kindje hij heeft er niet om gevraagd. En nu krijgt hij minder aandacht dan dat hij verdiend. Hij krijgt nu zelfs potjes te eten omdat ik het niet trek om te koken. Mijn partner doet alles in huis, maar heeft ook een fulltime baan. Heb ontzettend veel respect voor hem ! Hij doet het toch maar eventjes !!
woensdag 2 november 2011 om 15:41
Kindje zit nog in mijn buik, ben nu ruim 24 weken zwanger, maar tot nu toe ziet alles er goed uit. Goede 20 weken echo gehad.
Het lijkt er dus op dat het kindje nergens last van heeft gehad.
Mijn man moest naast zijn fulltime baan ook alles hier in huis doen, schoonmaken, boodschappen, eten koken etc. Heb ik me best schuldig over gevoeld, maar ik kon het echt zelf niet. Gelukkig heb ik geen gedoe gehad met werk ofzo, ik heb een Wajong uitkering.
Ik heb ook echt zitten janken de keren dat het weer mis ging en ik continue aan het braken was en mijn man toch weer het ziekenhuis belde. Maar het is uiteindelijk wel het beste voor je om dan toch maar weer een tijdje opgenomen te worden.
Lukt het je nu wel om voldoende vocht binnen te houden? Dat is momenteel het belangrijkste. Probeer niet eigenwijs te lang door te lopen terwijl het eigenlijk niet gaat, als je dan alsnog opgenomen wordt heeft je lichaam ook meer tijd nodig om weer te herstellen.
Het lijkt er dus op dat het kindje nergens last van heeft gehad.
Mijn man moest naast zijn fulltime baan ook alles hier in huis doen, schoonmaken, boodschappen, eten koken etc. Heb ik me best schuldig over gevoeld, maar ik kon het echt zelf niet. Gelukkig heb ik geen gedoe gehad met werk ofzo, ik heb een Wajong uitkering.
Ik heb ook echt zitten janken de keren dat het weer mis ging en ik continue aan het braken was en mijn man toch weer het ziekenhuis belde. Maar het is uiteindelijk wel het beste voor je om dan toch maar weer een tijdje opgenomen te worden.
Lukt het je nu wel om voldoende vocht binnen te houden? Dat is momenteel het belangrijkste. Probeer niet eigenwijs te lang door te lopen terwijl het eigenlijk niet gaat, als je dan alsnog opgenomen wordt heeft je lichaam ook meer tijd nodig om weer te herstellen.
woensdag 2 november 2011 om 15:49
quote:Des_ree schreef op 02 november 2011 @ 14:05:
Yeti lijkt me ontzettend heftig ! Heb het er met de VK al over gehad, en als het echt niet beter wordt dan gaan ook wij kijken naar de optie voor sondevoeding. Ik moet stage lopen tot 27 januari, dus tot die tijd even uitzingen en dan heb ik fulltime school. De sonde kan ik dan meenemen de klas in en als het echt niet gaat, mijn schoolwerk mee naar huis nemen.
Heeft jullie kindje er geen schade onder geleden ? Daar ben ik namelijk ontzettend bang voor. Ook voel ik me ontzettend schuldig tegenover ons eerste kindje, wij wilden tenslotte een 2e kindje hij heeft er niet om gevraagd. En nu krijgt hij minder aandacht dan dat hij verdiend. Hij krijgt nu zelfs potjes te eten omdat ik het niet trek om te koken. Mijn partner doet alles in huis, maar heeft ook een fulltime baan. Heb ontzettend veel respect voor hem ! Hij doet het toch maar eventjes !!
Ik geloof niet dat je een realistisch beeld hebt bij HG. Het is niet even een sondevoeding erin en je kunt alles doen. Bij alles wat je doet, blijf je misselijk. Bij teveel prikkels ga je overgeven.
Ik hoop dat je je snel beter voelt. Luister naar je lichaam en neem rust. Veel rust.
Ik heb de hele zw.schap thuis gezeten. Heb 9 maanden geen tv kunnen kijken, geen films, niet op visite, geen visite kunnen ontvangen, geen boek kunnen lezen, geen tijdschrift kunnen lezen, ik heb niks in het huis kunnen doen. Toen ik Primperan kreeg ging het beter, maar zodra ik teveel deed of me op iets moest concentreren moest ik weer overgeven.
Ik heb wel heel veel stamppotjes gegeten. Ideaal retourvoer.
Yeti lijkt me ontzettend heftig ! Heb het er met de VK al over gehad, en als het echt niet beter wordt dan gaan ook wij kijken naar de optie voor sondevoeding. Ik moet stage lopen tot 27 januari, dus tot die tijd even uitzingen en dan heb ik fulltime school. De sonde kan ik dan meenemen de klas in en als het echt niet gaat, mijn schoolwerk mee naar huis nemen.
Heeft jullie kindje er geen schade onder geleden ? Daar ben ik namelijk ontzettend bang voor. Ook voel ik me ontzettend schuldig tegenover ons eerste kindje, wij wilden tenslotte een 2e kindje hij heeft er niet om gevraagd. En nu krijgt hij minder aandacht dan dat hij verdiend. Hij krijgt nu zelfs potjes te eten omdat ik het niet trek om te koken. Mijn partner doet alles in huis, maar heeft ook een fulltime baan. Heb ontzettend veel respect voor hem ! Hij doet het toch maar eventjes !!
Ik geloof niet dat je een realistisch beeld hebt bij HG. Het is niet even een sondevoeding erin en je kunt alles doen. Bij alles wat je doet, blijf je misselijk. Bij teveel prikkels ga je overgeven.
Ik hoop dat je je snel beter voelt. Luister naar je lichaam en neem rust. Veel rust.
Ik heb de hele zw.schap thuis gezeten. Heb 9 maanden geen tv kunnen kijken, geen films, niet op visite, geen visite kunnen ontvangen, geen boek kunnen lezen, geen tijdschrift kunnen lezen, ik heb niks in het huis kunnen doen. Toen ik Primperan kreeg ging het beter, maar zodra ik teveel deed of me op iets moest concentreren moest ik weer overgeven.
Ik heb wel heel veel stamppotjes gegeten. Ideaal retourvoer.
woensdag 2 november 2011 om 15:50
Des-ree, ik kan je echt aanraden om je laptop/iphone of wat je ook gebruikt om te forummen zo veel mogelijk aan de kant te gooien. Daar wordt het echt niet beter van. Je hebt op je andere topic goede tips gekregen over de geldzaken. Richt je daar nog even op en probeer je dan op je herstel te richten. Van beeldschermen en beeldschermpjes wordt het echt erger!
En stel de eisen aan jezelf bij meid want je komt jezelf keihard tegen! Denk je echt dat je met sondevoeding de klas in kan? Ik denk dat het je nog heel heel hard tegen gaat vallen. Die sondevoeding krijg je als dat het enige is dat je nog op de been houdt. Daarbij kan je echt niet veel meer hebben dan gewoon thuis zitten.
Over je kindje hoef je je geen zorgen te maken, die pakt wel wat hij/zij nodig heeft. Alles gaat als eerste naar je kindje.
En stel de eisen aan jezelf bij meid want je komt jezelf keihard tegen! Denk je echt dat je met sondevoeding de klas in kan? Ik denk dat het je nog heel heel hard tegen gaat vallen. Die sondevoeding krijg je als dat het enige is dat je nog op de been houdt. Daarbij kan je echt niet veel meer hebben dan gewoon thuis zitten.
Over je kindje hoef je je geen zorgen te maken, die pakt wel wat hij/zij nodig heeft. Alles gaat als eerste naar je kindje.
