Ik kan niet rustig omgaan met zwanger worden

Tot op zkere hoogte is je gevoel normaal; als je besluit voor een kindje te gaan wil je liefst gisteren zwanger zijn. En elke maand is het spannend of het gelukt is. Lukt het niet geeft dat teleurstelling. Maar…. Juist omdat je er totaal geen controle over hebt (los van regelmatig seks hebben) is relativeren ook belangrijk. Je kan zwanger raken. Dat weet je nu. Ik zou stoppen met testen en hcg prikken. Geef het meer tijd voordat je test. En ja, als je zwanger bent dan kan het alsnog mis gaan. In het begin, of zelfs richting het eind. En dat is eng. Dat gevoel is denk ik ook niet vreemd. Ik gun het je alleen om er iets minder mee bezig te zijn!

Mijn reactie is helemaal niet bedoeld om je af te breken maar oprecht advies.

Maar goed, dan kun je gewoon naast je neerleggen als je er niets mee kan of wil.

awilde schreef: ↑

09-07-2023 17:33

Ik had ook echt het plan deze maand om niet te testen, maar gewoon mijn menstruatie af te wachten, maar die laatste dagen begin ik er dan weer aan te denken en kon me dus niet inhouden.
Nieuwe poging volgende maand, heb echt wel goede voornemens, mij er nu nog aan houden!

Gelukkig heb ik samen met partner ook nog leuk dingen gepland: Weekendje weg, 2 etentjes,... Ons leven gaat gewoon door, maar die eerste 2 dagen van de menstruatie vind ik echt lastig.
Laat ons hopen dat het deels hormonaal is

Tuurlijk is dat ook spannend. Je wil heeel graag weten of het “gelukt” is. Ik herken dat gevoel ook wel hoor. Wat me hielp is afleiding en meeschrijven in een van de topics hier. Gesprekjes met “lotgenoten”. Samen die paar dagen doorkomen. Gedurende de rest van de maand kon ik het wel loslaten. Nou hielp het mij mee dat we midden in een grote verbouwing zaten en ik vrij snel zwanger was. Met jouw voorgeschiedenis snap ik best dat je er wat minder relaxed in staat. En dat het je een ongeschikt moeder maakt vind ik echt een hele harde opmerking. Je wil t juist heel graag.

awilde schreef: ↑

09-07-2023 17:35

Nee, had inderdaad mijn reactie al aangepast, ik besef ook wel dat jullie het goed bedoelen. Had mijn OP misschien niet moeten schrijven toen ik het emotioneel lastig had

Ik hoop dat je een manier vindt om er wat relaxter in te staan. Het leven is niet maakbaar. En je hebt mooie tips gekregen hier.

Sterkte en ook succes! Natuurlijk gun ik je ook een spoedige en voorspoedige zwangerschap.

‘Het leven is wat je gebeurd terwijl je andere plannen maakt’

Bbubbels schreef: ↑

09-07-2023 17:39

Tuurlijk is dat ook spannend. Je wil heeel graag weten of het “gelukt” is. Ik herken dat gevoel ook wel hoor. Wat me hielp is afleiding en meeschrijven in een van de topics hier. Gesprekjes met “lotgenoten”. Samen die paar dagen doorkomen. Gedurende de rest van de maand kon ik het wel loslaten. Nou hielp het mij mee dat we midden in een grote verbouwing zaten en ik vrij snel zwanger was. Met jouw voorgeschiedenis snap ik best dat je er wat minder relaxed in staat. En dat het je een ongeschikt moeder maakt vind ik echt een hele harde opmerking. Je wil t juist heel graag.

Volgens mij heeft niemand gezegd dat TO ongeschikt zou zijn als moeder.

Wel dat moeder zijn heftig kan zijn en het dan wel fijn is als je een beetje emotioneel stabiel bent.

Het blijkt nu ook wel dat TO niet zo onstabiel is als de OP deed vermoeden.

Je mag toch best eens emotioneel zijn. Sommige dingen zijn ook gewoon kut en even zwelgen is soms nodig je hoeft het niet te relativeren, weg te drukken voordat je uberhaupt hebt stil gestaan bij hoe je je voelt.

Ik vind de reacties die meteen "goedbedoeld advies" geven over het ouderschap en controle eerlijk gezegd ook wat onder de gordel. Net alsof je als ouders nooit meer ergens van je stuk mag zijn ofzo.

Ik snap je zo goed! Het hele zwanger worden is echt een ding, ook als je nog geen jaren bezig bent. Juist omdat je zo graag wilt, krijg je deze gevoelens. Zie het in ieder geval als bevestiging hoe graag je het wilt
Misschien er niet zo tegen vechten en accepteren dat je dit hebt? Dat hielp mij een beetje. Anders heb je ook nog het hele gevecht van jezelf tegen dat gevoel en dat je je zo niet mag voelen. Ik ben in die tijd begonnen met een dagboek, als ik een moeilijk moment had schreef ik daarin. Later ben ik hiermee verder gegaan in de zwangerschappen.
Verder probeerde ik zoveel mogelijk in de tijd richting eventuele menstruatie veel afleiding te zoeken, een beetje extra lief voor mezelf te zijn. En vooral toch echt mezelf aan te praten dat de kans dat het goed zou komen echt nog veel groter is, dan niet.

Sterkte

Heel herkenbaar. Hier duurde het ruim een jaar, niks bijzonders maar ik was er tegen het einde echt teveel mee bezig. En heel eerlijk, nog steeds steekt het wanneer iemand me vertelt dat het bij hun in een keer raak is.

Bij mij zit er ook een psychisch stukje bij; ik heb een ernstige eetstoornis gehad en heb jarenlang niet gemenstrueerd. Toen het niet lukte voelde dat als falen, en als mijn eigen schuld omdat ik mijn lichaam zo slecht heb behandeld in het verleden.

Probeer voor nu te accepteren dat je er veel mee bezig bent, wees niet te hard voor jezelf. Je bent al eens snel zwanger geworden, je kansen zijn echt heel goed .

Ik denk dat het na een miskraam best logisch is dat je zo snel mogelijk weer zwanger wil worden. Alleen… sta je nog aan het begin van het project baby. Het is ontzettend naar dat het mis is gedaan. Ik heb mijn miskramen gezien als embryo’s waar waarschijnlijk iets mee mis was en dat de natuur een andere beslissing nam: dat gaf ergens troost.
Het obsessieve herken ik wel van onze IVF-jaren overigens, maar dat kwam ook omdat wij bijna geen kans hadden op een natuurlijke zwangerschap.

awilde schreef: ↑

09-07-2023 17:27

Bedankt iedereen voor de reacties.

Sommige reacties vind ik vrij hard, want het is niet omdat ik niet zo goed om kan met die onzekerheid, dat ik daarom een slechte moeder zou zijn of niet zou klaar zijn voor het moederschap.

Mijn doel is inderdaad om er maandelijks minder mee bezig te zijn.
Heb de indruk dat sommigen niet alles gelezen hebben, want ik ben reeds bij een psycholoog geweest (deze week nog) en die gaf me helemaal niet het gevoel dat ik maar moet stoppen met proberen omdat ik het mentaal niet aan kan, maar die gaf juist aan dat veel vrouwen met hetzelfde worstelen.
Voor de mensen die hier niet mee worstelen, ik ben heel blij voor jullie maar het is duidelijk dat niet iedereen hetzelfde reageert op bepaalde situaties.

Nu, ik heb de OP geschreven op een moment dat het verdriet heel hoog zat (er waren toevallig net vrienden met een baby langsgekomen, dus waarschijnlijk was dat een enorme trigger) maar het is dus niet dat ik niet functioneer in het dagelijkse leven of op mijn werk, dat is juist steeds een goeie afleiding en bezigheid.

Was eerst wat beledigd door sommige reacties, had het gevoel mij te moeten verdedigen, maar bij het herlezen zie ik wel dat jullie het goed bedoelen, dus heb deze reactie ook wat aangepast.

Nog eens bedankt iedereen voor de reacties

Zo hard was het niet bedoelt. Maar toch wel een beetje een virtuele "schop onder je kont".
Misschien komt het wel omdat je de rest allemaal redelijk soepel hebt bereikt. Want als het nu al zwaar is dan hoop ik van harte dat het niet echt echt echt pittig wordt.

Rouw om de miskraam en het verlies van alles wat dat was. De dromen, de toekomstbeelden. Maar verder... Kalmeer. Creëer rust.

Je zal hier toch wat mee moeten want het is gewoon de natuur dat je er geen invloed op hebt. En niet omdat je iets wil dat je het meteen krijgt. Zo werkt het leven niet. Iets anders verwachten is verwend gedrag. Gewoon wat strenger zijn voor jezelf.

Dat gezegd hebbende snap ik je gevoel heel goed en vind ik het ook herkenbaar. Mijn gynaecoloog heeft mij ook aangesproken zoals bovenstaande en toen schaamde ik me wel een beetje.

Mijn tips:
- loslaten lukt toch niet dus doe maar niet
- maand pauze nemen is ook maf, daar word je niet zwanger van
- enige wat je kan doen is elke eisprong benutten, jezelf gewoon voorhouden: stug doorgaan want dan heb ik de grootste kans dat het een keer raak is.
- en als je emo bent omdat er weer een menstruatie komt: plan maandelijks iets leuks met je vriend om dat dan te vieren. Ik heb vanalles gedaan tijdens m’n ongewenste menstruaties. Heerlijk dineren, weekendje weg, nieuwe laarzen enz enz

Edit: en alle adviezen mbt niet testen vond ik ook maar lastig. Ik was het eens dat het theoretisch het beste was om gewoon na m’n nod te testen.
Maar het kostte zoveel mentale energie dat ik mezelf heb gegund dat ik gewoon lekker vroeg test en dat ik daarna daar ongegeneerd over mag stressen. Ik ben niet perfect

Ik heb ook wel een beetje jouw pad afgelegd. Op m’n 34e pas zwanger. Eerst miskraam, ook lange nasleep. Emdr voor miskraam gehad. Uiteindelijk kind gekregen.
Op m’n 35e meteen door met baby 2, toen een jaar (!!) moeten proberen met pcos. I was losing it. Vooral ook vanwege mijn leeftijd

Maar uiteindelijk wel weer kalm geworden door mezelf streng toe te spreken

awilde schreef: ↑

09-07-2023 17:27

Bedankt iedereen voor de reacties.

Sommige reacties vind ik vrij hard, want het is niet omdat ik niet zo goed om kan met die onzekerheid, dat ik daarom een slechte moeder zou zijn of niet zou klaar zijn voor het moederschap.

Mijn doel is inderdaad om er maandelijks minder mee bezig te zijn.
Heb de indruk dat sommigen niet alles gelezen hebben, want ik ben reeds bij een psycholoog geweest (deze week nog) en die gaf me helemaal niet het gevoel dat ik maar moet stoppen met proberen omdat ik het mentaal niet aan kan, maar die gaf juist aan dat veel vrouwen met hetzelfde worstelen.
Voor de mensen die hier niet mee worstelen, ik ben heel blij voor jullie maar het is duidelijk dat niet iedereen hetzelfde reageert op bepaalde situaties.

Nu, ik heb de OP geschreven op een moment dat het verdriet heel hoog zat (er waren toevallig net vrienden met een baby langsgekomen, dus waarschijnlijk was dat een enorme trigger) maar het is dus niet dat ik niet functioneer in het dagelijkse leven of op mijn werk, dat is juist steeds een goeie afleiding en bezigheid.

Was eerst wat beledigd door sommige reacties, had het gevoel mij te moeten verdedigen, maar bij het herlezen zie ik wel dat jullie het goed bedoelen, dus heb deze reactie ook wat aangepast.

Nog eens bedankt iedereen voor de reacties

Ik vermoed dat je o.a. mijn reactie bedoelt, maar die was inderdaad geschreven op basis van de OP en zeker goed bedoeld. Oftewel: Goed om te lezen dat je het niet zo je leven beheerst als de OP deed vermoeden.

Ik vind je natuurlijk niet ongeschikt als moeder (kan daar ook onmogelijk over oordelen) maar wilde je wel 'waarschuwen' (mijn neiging tot controle willen houden is mij uiteindelijk opgebroken en ik gun jou om dat niet te hoeven doormaken als kersverse moeder) en ik dacht te lezen dat de psycholoog je daarbij niet kon/wilde helpen.

Moeilijke momenten hebben is logisch in jouw situatie en het is goed om daar online en/of offline voldoende uitlaatkleppen voor te hebben, maar blijf wel realistisch. Jullie hadden binnen een paar rondes 2x bevruchting met 1x een geslaagde innesteling, dus de kans dat je binnen een halfjaar blijvend zwanger bent is gelukkig vrij groot.

awilde schreef: ↑

10-07-2023 10:11

Vandaag duidelijk terug een normale dag, de emoties en hormonen zijn gaan liggen en het leven ziet er alweer heel wat beter uit. Dag en nacht verschil

Ik heb iedereen zijn berichten gelezen en het doet mij echt heel goed dat jullie mij een hart onder de riem steken en mij niet het gevoel geven dat ik de enige ben met soms nogal emotionele dagen.

Jullie hebben me een paar goede tips gegeven, hopelijk kan ik deze de komende maand eens echt toepassen en word ik die laatste paar dagen niet weer een ongeduldig en zenuwachtig persoon. En zo toch, dan is het maar zo en zal ik ermee proberen omgaan (en in mijn hoofd prenten dat een deel duidelijk hormonaal getriggerd is).

Ben blij dat ik mijn hart kon luchten gisteren

Goed zo! Hou dat vast.. Het komt wel goed

Hai TO, je bent zeker niet de enige.
Mijn eerste zwangerschap eindigde in een missed abortion, en daarna lukte het 3 jaar lang niet meer. Zonder reden, want er bleek niets mis. Super frustrerend dus. Je mag erkennen dat deze gevoelens er zijn en dat dat niet erg is. Op goede dagen kun je het van je afzetten, op slechte dagen kan het je beheersen, maar mag je weten dat die goede dagen er ook zijn!
Hoe ik ermee omging: Ik bracht mijn cyclus goed in kaart, door te temperaturen en dat in de Fertility Friend app op te slaan. Zo ontdekte ik wanneer mijn vruchtbare dagen écht waren, wat dat verschilt toch per vrouw. Zo was ik er dagelijks mee bezig, met het stukje dat ik wél in de hand had, dat ga mij een soort rust. Verder hielden wij aan om in de vruchtbare periode iig om de dag seks te hebben. Elke dag kan best belastend zijn op een gegeven moment en met om de dag mis je sowieso geen kans.
Van de gynaecoloog begreep ik dat juist die allereerste dagen/weken het meest kwetsbaar zijn. Vindt er uberhaupt bevruchting plaats? Delen de cellen zich wel goed? Nestelt het wel in? Dat is de reden dat zwanger worden niet zo eenvoudig is als we soms denken/hopen. De kans is gelukkig wel ontzettend groot dat je binnen een jaar zwanger hebt. Dus kan ook goed zijn om je hier alvast op in te stellen.

Gun jezelf wat hulp want hoe begrijpelijk het ook is dat je het er heel moeilijk mee hebt.. en het niet los kan laten.. is je coping mechanisme op dit vlak wel zorgelijk. Heb je dat op andere vlakken ook?

Dus ik kan je maar 1 tip geven; zorg goed voor jezelf.

awilde schreef: ↑

10-07-2023 10:11

Vandaag duidelijk terug een normale dag, de emoties en hormonen zijn gaan liggen en het leven ziet er alweer heel wat beter uit. Dag en nacht verschil

Ik heb iedereen zijn berichten gelezen en het doet mij echt heel goed dat jullie mij een hart onder de riem steken en mij niet het gevoel geven dat ik de enige ben met soms nogal emotionele dagen.

Jullie hebben me een paar goede tips gegeven, hopelijk kan ik deze de komende maand eens echt toepassen en word ik die laatste paar dagen niet weer een ongeduldig en zenuwachtig persoon. En zo toch, dan is het maar zo en zal ik ermee proberen omgaan (en in mijn hoofd prenten dat een deel duidelijk hormonaal getriggerd is).

Ben blij dat ik mijn hart kon luchten gisteren

Fijn dat je je wat beter voelt. Ik snap ook dat de gevoelens wat heftiger zijn geworden na de MK: je mocht even aan een zwangerschap proeven en bent dan weer terug bij af. En dat is gewoon lastig.

Verder helemaal eens met Enigme: zorg goed voor jezelf.

Awilde, wat ontzettend naar voor je dat je wens nog niet in vervulling is gegaan. Ik zie gelukkig dat je je al wat beter voelt. Je gevoelens kunnen inderdaad hormonaal zijn. Als ik het zo lees, staan bij jullie alle seinen op groen:

- Je hebt de juiste partner gevonden.
- Ondanks je leeftijd (die ook weer niet zo hoog is) ben je toch bij twee pogingen al zwanger geraakt.
- Er is dus niets mis met je eitjes of met zijn zaad.
- Je hebt nu weer één poging gehad, dus geen reden tot paniek.

Het is gewoon een dobbelsteen en sommige mensen gooien meteen zes en raken zwanger, anderen moeten eerst tien keer gooien. Weer anderen hebben uberhaubt nog niet eens een dobbelsteen in hun handen.

Ik ben zelf 41 en na 20 pogingen eindelijk zwanger. Ik ken die wanhoop wel. Op mijn leeftijd is het gooien met twee dobbelstenen en hopen dat je op een dag met allebei zes gooit. Er gebeurde gelukkig allerlei moois in de tussentijd.

Hey TO,

We kennen elkaar ondertussen 2,5j, zijn 34 en 35j dus hebben nu ook weer niet zoveel tijd meer. Maar hij is de man van mijn leven, heb nooit met iemand anders kinderen gewild.

Allereerst: je hebt nog tijd zat. Laat je niet gek maken door statistieken. En beter begin je aan dit avontuur met de juiste man in plaats van lekker op tijd. Ik hoor van mijn huisarts en verloskundige dat er nog heel veel vrouwen zelfs boven de 40 twee gezonde kinderen op de wereld zetten.

Ik kwam pas op mijn 35e de juiste tegen. Nu ben ik 39 en vorig jaar april ben ik (toen 38) 9 weken zwanger geweest. Het eindigde in een spontane miskraam, heel plotseling en heel traumatisch. Ik heb EMDR bij mijn psych gevolgd om de impact te kunnen dragen. Dat was hard nodig. Het was heel fijn en ik ben er dankzij deze therapie heel goed uitgekomen. En sindsdien zijn we 13 maanden bezig en het is nog niet gelukt. Dat zijn dus meer dan 13 teleurstellingen in een jaar. Ik herken het ongeduld en je frustratie en controledrang zeker, die had en heb ik ook! Zeker in het begin was het slopend, vooral als ik in de tweede helft van mijn cyclus lichte symptomen had of als mijn menstruatie ineens vijf dagen eerder kwam. Inmiddels heb ik wel geleerd dat de natuur zich niet zo eenvoudig laat sturen. Maar moeilijk blijft het.

Heel herkenbaar ook dat je hormonen en emoties op de dag dat je ongesteld wordt met je aan de haal gaan. Ik heb ook altijd een kutdag als ik weer ongesteld word. Inmiddels is er echter ook alweer meer dan een jaar voorbij gegaan, en dus hou ik er iedere maand ook rekening mee dat het niet is gelukt. Als ik geen symptomen voel, ga ik sowieso er vanuit dat ik nog een maandje verder moet.

En vooral, dat niemand mij kan garanderen dat ik niet nog eens door een miskraam moet gaan. Want ik weet helemaal niet of ik dat nog eens kan.

Hier had mijn verloskundige een tip over: "Het kan altijd weer misgaan, maar het hoeft niet. En als het gebeurt, weet je wat je ongeveer kan verwachten. Dan is het iets minder traumatisch." Ik ben zelf een grote voorstander van EMDR, dus als je echt angstig bent raad ik je aan om je miskraam te verwerken voor je weer zwanger wordt. Ik vind het overigens raar dat je psych zegt 'dat het normaal is' en dat je er maar mee moet zien te leren leven. Beter gaat ze met jou uitzoeken waarom het nog zo voelt. Nogmaals: EMDR. En eerlijk, ik ben ook doodsbang dat als ik weer zwanger ben dat het dan weer misgaat. Maar je weet het nooit en je moet het gewoon proberen. Als het weer misgaat, dan deal ik er dan weer mee.

Het zwanger worden is inderdaad een kansspel, hoe klote dat ook is. Mij helpt het om te denken "het is geen sprint maar een marathon". Je doet telkens iedere maand een stukje. Probeer niet alleen op het eindresultaat te focussen, want je hebt per maand maar 12 procent kans. Het is dus heel onrealistisch om te denken dat je binnen een maand zwanger bent, hoe graag je dat ook wilt. Dus stel je doel bij en bedenk bijvoorbeeld een mantra als "ik ga mijn best doen om voor 1 maart 2024 zwanger te zijn". En "Als dat niet lukt ga ik x pad bewandelen". Bedenk hierbij dus je eigen (mentale) perspectief.

Als laatste: Ik schrijf sinds mijn miskraam mee in deze topic: zwanger/zwanger-worden-na-een-miskraam- ... 8#34037448. Hierin delen we onze ervaringen omtrent onze pogingen, en het is fijn om met lotgenootjes te kletsen over frustraties, hopen en het wachtbankje, symptomen en ovulatietesten. Ook fijn omdat iedereen iedere maand weer door hetzelfde proces gaat. Voel je vrij om mee te kletsen als je zin hebt!

Take care!