Zwanger
alle pijlers
Ik kan niet rustig omgaan met zwanger worden
zondag 9 juli 2023 om 14:11
Hallo,
ik weet eigenlijk niet zo goed waarom ik dit topic maak, ik hoop misschien gewoon ergens te horen dat ik niet de enige ben die zich zo voelt.
Maar ik vind het hele proces van zwanger proberen worden mentaal echt zwaar, en elke maand opnieuw ben ik een paar dagen emotioneel kapot als het niet gelukt is.
Ons traject is nochtans nog helemaal niet zo lang.
Ik wou eigenlijk beginnen vanaf augustus 2022, maar mijn partner was er nog niet klaar voor. We kennen elkaar ondertussen 2,5j, zijn 34 en 35j dus hebben nu ook weer niet zoveel tijd meer. Maar hij is de man van mijn leven, heb nooit met iemand anders kinderen gewild.
Uiteindelijk eerste poging februari 2023, met bij de 2e poging reeds goed nieuws.
Dit werd helaas een MA op 8 weken, met een nasleep van ook ongeveer 8 weken, 2x medicatie en dan nog progesterontabletten na 8 weken omdat er een rest achterbleef die ervoor zorgde dat mijn HCG bleef hangen en ik niet ongesteld werd.
4 weken geleden onze eerste nieuwe poging. Eergisteren (op NOD) HCG 9 (ik heb de mogelijkheid om heel snel te prikken) en dan pas gisteren mijn menstruatie gekregen. Dus waarschijnlijk wel een innesteling ofzo gehad, maar niet gelukt.
Op zich is het dus allemaal nog niet lang bezig, nog maar 3 pogingen waarvan 1 deels succesvol, maar ik kan er niet mee om.
Ik kan niet om met het feit dat we maar 1 kans per maand hebben, dat ik geen invloed heb op het hele proces, dat ik, ook al hebben we seks op het perfecte moment, daarom nog niet zwanger zal zijn. En vooral, dat niemand mij kan garanderen dat ik niet nog eens door een miskraam moet gaan. Want ik weet helemaal niet of ik dat nog eens kan.
Ik kan sinds gisteren alleen maar huilen, niet omdat het mij te lang duurt, maar omdat ik niet met die onzekerheid om kan. Het voelt gewoon als een kansspel, terwijl ik anders mijn leven zelf in eigen handen neem en ik tot nu toe het motto had "als je ervoor gaat, dan lukt het wel". Hier geldt dat dus niet...
Waarschijnlijk denken veel mensen nu dat ik overdrijf, en ik besef heus zelf ook wel dat ik alle rationaliteit over dit onderwerp verloren ben, maar ik weet niet hoe ik dit kan verbeteren.
"Er minder mee bezig zijn" helpt niet, want het zit juist continu in mijn gedachten.
"Een maand pauze nemen" helpt ook niet, want ik wil juist heel graag zwanger worden.
Ik ben reeds bij een psycholoog geweest, omdat ik blijf rouwen om die miskraam, maar ook zij had geen verdere tips want ze gaf aan dat deze gevoelens normaal zijn. Maar ze zijn zo slopend
Sorry als ik hiermee mensen tegen de schenen schop die al veel langer geduld moeten hebben, want dat is helemaal niet mijn bedoeling. Het gaat hem voor mij ook niet over de tijd dat we al bezig zijn, maar vooral die onzekerheid. Moest iemand me zeggen dat ik binnen 10 maanden zwanger zal zijn, en dat zal goed lopen, dan kan ik me daar gerust in vinden, dan weet ik het tenminste.
Soit, ik ben ergens al blij om eens mijn gedachten neer te schrijven, en wie weet herkent iemand zich hierin?
ik weet eigenlijk niet zo goed waarom ik dit topic maak, ik hoop misschien gewoon ergens te horen dat ik niet de enige ben die zich zo voelt.
Maar ik vind het hele proces van zwanger proberen worden mentaal echt zwaar, en elke maand opnieuw ben ik een paar dagen emotioneel kapot als het niet gelukt is.
Ons traject is nochtans nog helemaal niet zo lang.
Ik wou eigenlijk beginnen vanaf augustus 2022, maar mijn partner was er nog niet klaar voor. We kennen elkaar ondertussen 2,5j, zijn 34 en 35j dus hebben nu ook weer niet zoveel tijd meer. Maar hij is de man van mijn leven, heb nooit met iemand anders kinderen gewild.
Uiteindelijk eerste poging februari 2023, met bij de 2e poging reeds goed nieuws.
Dit werd helaas een MA op 8 weken, met een nasleep van ook ongeveer 8 weken, 2x medicatie en dan nog progesterontabletten na 8 weken omdat er een rest achterbleef die ervoor zorgde dat mijn HCG bleef hangen en ik niet ongesteld werd.
4 weken geleden onze eerste nieuwe poging. Eergisteren (op NOD) HCG 9 (ik heb de mogelijkheid om heel snel te prikken) en dan pas gisteren mijn menstruatie gekregen. Dus waarschijnlijk wel een innesteling ofzo gehad, maar niet gelukt.
Op zich is het dus allemaal nog niet lang bezig, nog maar 3 pogingen waarvan 1 deels succesvol, maar ik kan er niet mee om.
Ik kan niet om met het feit dat we maar 1 kans per maand hebben, dat ik geen invloed heb op het hele proces, dat ik, ook al hebben we seks op het perfecte moment, daarom nog niet zwanger zal zijn. En vooral, dat niemand mij kan garanderen dat ik niet nog eens door een miskraam moet gaan. Want ik weet helemaal niet of ik dat nog eens kan.
Ik kan sinds gisteren alleen maar huilen, niet omdat het mij te lang duurt, maar omdat ik niet met die onzekerheid om kan. Het voelt gewoon als een kansspel, terwijl ik anders mijn leven zelf in eigen handen neem en ik tot nu toe het motto had "als je ervoor gaat, dan lukt het wel". Hier geldt dat dus niet...
Waarschijnlijk denken veel mensen nu dat ik overdrijf, en ik besef heus zelf ook wel dat ik alle rationaliteit over dit onderwerp verloren ben, maar ik weet niet hoe ik dit kan verbeteren.
"Er minder mee bezig zijn" helpt niet, want het zit juist continu in mijn gedachten.
"Een maand pauze nemen" helpt ook niet, want ik wil juist heel graag zwanger worden.
Ik ben reeds bij een psycholoog geweest, omdat ik blijf rouwen om die miskraam, maar ook zij had geen verdere tips want ze gaf aan dat deze gevoelens normaal zijn. Maar ze zijn zo slopend
Sorry als ik hiermee mensen tegen de schenen schop die al veel langer geduld moeten hebben, want dat is helemaal niet mijn bedoeling. Het gaat hem voor mij ook niet over de tijd dat we al bezig zijn, maar vooral die onzekerheid. Moest iemand me zeggen dat ik binnen 10 maanden zwanger zal zijn, en dat zal goed lopen, dan kan ik me daar gerust in vinden, dan weet ik het tenminste.
Soit, ik ben ergens al blij om eens mijn gedachten neer te schrijven, en wie weet herkent iemand zich hierin?
zondag 9 juli 2023 om 14:20
Maar heb je het met de psycholoog ook gehad over controle dwang? Dat lees ik namelijk wel sterk terug.
Je gevoelens rond de miskraam lijken mij helemaal normaal en ik zou ook een maand rust adviseren, maar je klinkt verder zo obsessief dat ik snap dat dat onmogelijk lijkt.
Ik zou teruggaan naar de psycholoog of een andere zoeken.
Je gevoelens rond de miskraam lijken mij helemaal normaal en ik zou ook een maand rust adviseren, maar je klinkt verder zo obsessief dat ik snap dat dat onmogelijk lijkt.
Ik zou teruggaan naar de psycholoog of een andere zoeken.
Het is zoals het is
zondag 9 juli 2023 om 14:23
Even of ik het goed begrijp;
Jullie hebben in februari 2023 de anticonceptie het raam uit gegooid?
De eerste cyclus was je ongesteld (feb)
De tweede cyclus was je zwanger (mrt)
Acht weken zwanger en toen een miskraam (april)
De volgende twee cycli waren lichamelijk herstel van je miskraam. (mei/juni)
En nu een eerste nieuwe cyclus die niet succesvol was, wat wel had kunnen zijn.
Het is geen medisch traject toch?
Vrouw, echt waar ...
Je schopt me niet eens tegen de schenen (hier duurde het vanaf pil uit het raam tot kind 8,5 jaar). Ik moet er gewoon om glimlachen.
Ben je in je dagelijkse leven altijd zo haastig/paniekerig/vasthoudend? Laat het los. Niet omdat het dan wel lukt, want daar geloof ik niet in. Maar laat het los... Omdat je relatie er aan gaat en omdat je er zelf aan onderdoor gaat.
Wees verdrietig over de miskraam. Dat is ook ontzettend verdrietig. Maar in vredesnaam vooral voor jezelf; zoek afleiding, neem afstand en laat het los. Misschien heb je nog maanden te gaan. Misschien niet. Maar ook je toekomstige kind verdient kalmte.
Jullie hebben in februari 2023 de anticonceptie het raam uit gegooid?
De eerste cyclus was je ongesteld (feb)
De tweede cyclus was je zwanger (mrt)
Acht weken zwanger en toen een miskraam (april)
De volgende twee cycli waren lichamelijk herstel van je miskraam. (mei/juni)
En nu een eerste nieuwe cyclus die niet succesvol was, wat wel had kunnen zijn.
Het is geen medisch traject toch?
Vrouw, echt waar ...
Je schopt me niet eens tegen de schenen (hier duurde het vanaf pil uit het raam tot kind 8,5 jaar). Ik moet er gewoon om glimlachen.
Ben je in je dagelijkse leven altijd zo haastig/paniekerig/vasthoudend? Laat het los. Niet omdat het dan wel lukt, want daar geloof ik niet in. Maar laat het los... Omdat je relatie er aan gaat en omdat je er zelf aan onderdoor gaat.
Wees verdrietig over de miskraam. Dat is ook ontzettend verdrietig. Maar in vredesnaam vooral voor jezelf; zoek afleiding, neem afstand en laat het los. Misschien heb je nog maanden te gaan. Misschien niet. Maar ook je toekomstige kind verdient kalmte.
zondag 9 juli 2023 om 14:24
We hebben het inderdaad over alles gehad.
Nu, ik stel het in mijn bericht misschien ook erger voor dan het is. Vanaf morgen zal ik er wel weer beter mee kunnen omgaan, en dan is het afwachten tot de eisprong. Mijn emoties zullen dan alweer veel minder sterk zijn, maar het blijft voor mij toch een heel emotionele rollercoaster.
Ik heb verder in mijn leven geen echte controle dwang, denk ik. Ben wel nauwkeurig in mijn werk, heb altijd wel kunnen bereiken wat ik wou (qua studies, job, huis) en heb het geluk nu een fantastische partner te hebben.
Daarom dat ik niet begrijp dat ik nu zo irrationeel ben rond dit onderwerp.
Nieuwe afspraak met psycholoog staat gepland binnen een paar weken, maar zij gaf dus aan dat het hele emotionele aspect niet zo vreemd is (mede wel getriggerd door de miskraam, volgens haar)
Nu, ik stel het in mijn bericht misschien ook erger voor dan het is. Vanaf morgen zal ik er wel weer beter mee kunnen omgaan, en dan is het afwachten tot de eisprong. Mijn emoties zullen dan alweer veel minder sterk zijn, maar het blijft voor mij toch een heel emotionele rollercoaster.
Ik heb verder in mijn leven geen echte controle dwang, denk ik. Ben wel nauwkeurig in mijn werk, heb altijd wel kunnen bereiken wat ik wou (qua studies, job, huis) en heb het geluk nu een fantastische partner te hebben.
Daarom dat ik niet begrijp dat ik nu zo irrationeel ben rond dit onderwerp.
Nieuwe afspraak met psycholoog staat gepland binnen een paar weken, maar zij gaf dus aan dat het hele emotionele aspect niet zo vreemd is (mede wel getriggerd door de miskraam, volgens haar)
zondag 9 juli 2023 om 14:25
Een miskraam meemaken is altijd verdrietig, dat moet je niet onderschatten. En dan heeft het bij jou ook nog eens een lange nasleep gehad waardoor je hormonaal niet snel weer ‘normaal’ was en je ook niet verder kon kijken. Heel logisch dat je dat misschien nog niet helemaal verwerkt hebt, als het pas zo kort echt achter de rug is. Je mag daar gewoon nog verdrietig om zijn en je mag dat ook spannend vinden in de aanloop naar een volgende zwangerschap toe.
Ik kan mij zo voorstellen dat doordat je zo vroeg al hcg hebt laten prikken, het nu extra naar voelt dat er dus wel ‘iets’ was maar je toch ongesteld wordt. Is dat hcg prikken echt nodig voor een medische reden? Anders zou ik echt zeggen… doe het niet… wacht gewoon even rustig af tot je NOD, doe een dag daarna een zwangerschapstest als je niet ongesteld bent geworden. Nu weet je eigenlijk meer dan je had willen weten en aan die informatie heb je precies niets behalve dat het jou kennelijk stress oplevert.
Praat je er met je partner over? Ik zou zeggen, deel het met hem en spreek met hem af dat jullie in elk geval om te beginnen eens een halfjaar ervoor uittrekken. Dat is namelijk heel normaal, in één keer zwanger raken is eerder uniek. Na dat halfjaar (als je jonger was geweest zou ik zelfs zeggen een jaar) heb je nog tijd genoeg om je er druk om te maken.
Bij mijn eerste duurde het bijna een jaar en dat vond ik ook zwaar, ook de vraag ‘wat nou als het gewoon niet kan?’ maar praat jezelf eens stevig toe. Gebruik je verstand, je weet dat het geen wiskunde is, en dat het gewoon even kan duren. Zeer waarschijnlijk raak je gewoon spontaan zwanger, en zo niet, dan zie je dat dan wel weer.
Ik kan mij zo voorstellen dat doordat je zo vroeg al hcg hebt laten prikken, het nu extra naar voelt dat er dus wel ‘iets’ was maar je toch ongesteld wordt. Is dat hcg prikken echt nodig voor een medische reden? Anders zou ik echt zeggen… doe het niet… wacht gewoon even rustig af tot je NOD, doe een dag daarna een zwangerschapstest als je niet ongesteld bent geworden. Nu weet je eigenlijk meer dan je had willen weten en aan die informatie heb je precies niets behalve dat het jou kennelijk stress oplevert.
Praat je er met je partner over? Ik zou zeggen, deel het met hem en spreek met hem af dat jullie in elk geval om te beginnen eens een halfjaar ervoor uittrekken. Dat is namelijk heel normaal, in één keer zwanger raken is eerder uniek. Na dat halfjaar (als je jonger was geweest zou ik zelfs zeggen een jaar) heb je nog tijd genoeg om je er druk om te maken.
Bij mijn eerste duurde het bijna een jaar en dat vond ik ook zwaar, ook de vraag ‘wat nou als het gewoon niet kan?’ maar praat jezelf eens stevig toe. Gebruik je verstand, je weet dat het geen wiskunde is, en dat het gewoon even kan duren. Zeer waarschijnlijk raak je gewoon spontaan zwanger, en zo niet, dan zie je dat dan wel weer.
zondag 9 juli 2023 om 14:28
Ik denk dat zwanger worden voor veel vrouwen de eerste keer is dat ze meemaken dat ze iets graag willen, liever gisteren nog dan vandaag, maar dat je alleen maar dingen kan doen om je kansen te vergroten maar niet om het 100% te laten slagen. Zeker als je een x zwanger bent geweest, heb je toch al ‘stiekem’ gedroomd over hoe het over 9 mnd zou zijn, heb je nagedacht over een naam en hoe je t aan familie gaat vertellen. Een miskraam is niet alleen het verlies van een kindje maar ook van de roze wolk. En dan heb je eraan geroken en wil je nog liever dan ervoor. Ik herken je gevoelens en je gedachtes deels wel hoor, ik had 4 miskramen voor ik blijvend zwanger was, het duurde 2 jaar. Gek werd ik ervan, vooral die 2wkn wachten. Maar ik herken niet dat ik er dagen van van slag was als ik ongesteld werd.
Ik denk dat je streng bent voor jezelf, je moest wachten tot je vriend er klaar voor was, toen was t snel raak en kreeg je een MA, en nu heb je weer hcg in je bloed gehad. Dit is pas de 3e ronde als ik je zo hoor. Je gevoelens mogen er zijn mr misschien moet je jezelf na een dag wel een schop onder je hol geven. Of iets anders bedenken. Ik mocht iets voor mezelf kopen als ik ongesteld was geworden. Dat hielp me er doorheen.
Maar waarom laat je je hcg waarde prikken als ik vragen mag?
Ik denk dat je streng bent voor jezelf, je moest wachten tot je vriend er klaar voor was, toen was t snel raak en kreeg je een MA, en nu heb je weer hcg in je bloed gehad. Dit is pas de 3e ronde als ik je zo hoor. Je gevoelens mogen er zijn mr misschien moet je jezelf na een dag wel een schop onder je hol geven. Of iets anders bedenken. Ik mocht iets voor mezelf kopen als ik ongesteld was geworden. Dat hielp me er doorheen.
Maar waarom laat je je hcg waarde prikken als ik vragen mag?
zondag 9 juli 2023 om 14:31
Ik besef zelf hoe erg het allemaal klinkt, echt waarMidden026CP schreef: ↑09-07-2023 14:23Even of ik het goed begrijp;
Jullie hebben in februari 2023 de anticonceptie het raam uit gegooid?
De eerste cyclus was je ongesteld (feb)
De tweede cyclus was je zwanger (mrt)
Acht weken zwanger en toen een miskraam (april)
De volgende twee cycli waren lichamelijk herstel van je miskraam. (mei/juni)
En nu een eerste nieuwe cyclus die niet succesvol was, wat wel had kunnen zijn.
Het is geen medisch traject toch?
Vrouw, echt waar ...
Je schopt me niet eens tegen de schenen (hier duurde het vanaf pil uit het raam tot kind 8,5 jaar). Ik moet er gewoon om glimlachen.
Ben je in je dagelijkse leven altijd zo haastig/paniekerig/vasthoudend? Laat het los. Niet omdat het dan wel lukt, want daar geloof ik niet in. Maar laat het los... Omdat je relatie er aan gaat en omdat je er zelf aan onderdoor gaat.
Wees verdrietig over de miskraam. Dat is ook ontzettend verdrietig. Maar in vredesnaam vooral voor jezelf; zoek afleiding, neem afstand en laat het los. Misschien heb je nog maanden te gaan. Misschien niet. Maar ook je toekomstige kind verdient kalmte.
En sorry om te horen dat je 8j geduld hebt moeten hebben, ben heel blij dat het je dan gelukt is.
Je bericht komt vrij hard binnen. Ik zoek afleiding (ben al gaan sporten vandaag en ga zometeen bij een vriendin) maar het loslaten is voor mij met momenten zo moeilijk. En ik heb dit niet bij andere zaken in mijn leven.
Maar ik probeer wel. Eens de teleurstelling voorbij is, zal het weer een 3-tal weken goed gaan, en dan komt de stress opnieuw met het wachten om mijn menstruatie. Een echte vicieuze cirkel dus
zondag 9 juli 2023 om 14:39
Ik snap dat dit advies gegeven wordt, mr zeker na m’n eerste miskraam voelde ik stiekem al wel ruim voor m’n NOD dat ik zwanger was dus ook als t vroeg mis ging, wist ik dat ook zonder test. Dus dan gaat die vlieger wat niet weet wat niet deert ook niet op helaasMinik schreef: ↑09-07-2023 14:25Anders zou ik echt zeggen… doe het niet… wacht gewoon even rustig af tot je NOD, doe een dag daarna een zwangerschapstest als je niet ongesteld bent geworden. Nu weet je eigenlijk meer dan je had willen weten en aan die informatie heb je precies niets behalve dat het jou kennelijk stress oplevert.
zondag 9 juli 2023 om 14:40
Ik heb de start van jouw verhaal zo'n 2 jaar geleden meegemaakt: gestopt met AC, 2e cyclus zwanger en met 9wk echo een MA. Nasleep was bij mij iets korter (6weken, met cytotec), daarna 1 cyclus gewacht.
Toen vlot weer zwanger, en weer een MA. Ongeveer vergelijkbaar verloop als de eerste keer. Dit keer overheerste de frustratie het verdriet. Ik baalde dat we weer 4 maanden verder waren zonder resultaat. En ook de statistieken werden voor ons steeds minder gunstig.
Weer 1 cyclus gewacht en weer vlot een positieve test. Dit keer was het al snel duidelijk dat het mis zou gaan en rond 6 weken een spontane miskraam gehad. Dat was op een gekke manier ook wel een opluchting.
De maand erna werd ik blijvend zwanger van een nu 10 maanden oude baby. Het was geen leuke zwangerschap, heb 8 maanden lang mijn hart vastgehouden. Was me zo bewust van alles wat mis kon gaan.
Wat bij mij anders was (en dat werkte qua medische hulp in ons nadeel), was dat wij al een gezond kind hadden na een voorspoedige zwangerschap. Dus het kòn wel. Ik zei ook, als ik van tevoren had geweten dat het 14 maanden ging duren met 3 miskramen had ik het misschien niet gedaan, of het had juist hoop gegeven dat we hier 'doorheen' moesten.
Advies vind ik lastig te geven. Iedereen gaat er anders mee om. Wij hebben niet lang gerouwd om het verlies van de 3 andere zwangerschappen en ons getroost met de gedachte dat de natuur voor ons heeft beslist. Het hielp mee dat ik steeds opnieuw zwanger was, al gaven de 2 streepjes me eerder angst dan blijdschap.
Ik heb hier meegeschreven met het topic van zwanger worden na een miskraam. Veel herkenning en tips. Maar ook daar zaten natuurlijk forumsters bij die toch snel weer zwanger waren, en anderen die steeds weer teleurstelling moesten verdragen.
Toen vlot weer zwanger, en weer een MA. Ongeveer vergelijkbaar verloop als de eerste keer. Dit keer overheerste de frustratie het verdriet. Ik baalde dat we weer 4 maanden verder waren zonder resultaat. En ook de statistieken werden voor ons steeds minder gunstig.
Weer 1 cyclus gewacht en weer vlot een positieve test. Dit keer was het al snel duidelijk dat het mis zou gaan en rond 6 weken een spontane miskraam gehad. Dat was op een gekke manier ook wel een opluchting.
De maand erna werd ik blijvend zwanger van een nu 10 maanden oude baby. Het was geen leuke zwangerschap, heb 8 maanden lang mijn hart vastgehouden. Was me zo bewust van alles wat mis kon gaan.
Wat bij mij anders was (en dat werkte qua medische hulp in ons nadeel), was dat wij al een gezond kind hadden na een voorspoedige zwangerschap. Dus het kòn wel. Ik zei ook, als ik van tevoren had geweten dat het 14 maanden ging duren met 3 miskramen had ik het misschien niet gedaan, of het had juist hoop gegeven dat we hier 'doorheen' moesten.
Advies vind ik lastig te geven. Iedereen gaat er anders mee om. Wij hebben niet lang gerouwd om het verlies van de 3 andere zwangerschappen en ons getroost met de gedachte dat de natuur voor ons heeft beslist. Het hielp mee dat ik steeds opnieuw zwanger was, al gaven de 2 streepjes me eerder angst dan blijdschap.
Ik heb hier meegeschreven met het topic van zwanger worden na een miskraam. Veel herkenning en tips. Maar ook daar zaten natuurlijk forumsters bij die toch snel weer zwanger waren, en anderen die steeds weer teleurstelling moesten verdragen.
zondag 9 juli 2023 om 14:40
Merci voor de laatste berichten, ben ergens wel blij om te horen dat er nog mensen zijn/waren die het lastig hadden.
Zoals ik in het vorige bericht al zei, het gaat de komende dagen wel weer beter gaan, en dan is het minstens 2 weken rustig tot ik dan weer de NOD nader.
Ik weet dus ook niet of het hormonen zijn of niet.
Iets voor mezelf kopen klinkt nog wel ok, iets kleins gewoon zomaar. Ga mss zometeen nadat ik terugkom van de vriendin eens naar het tuincentrum om een bloemetje te kopen.
En qua HCG, ik moest nog een bloedafname laten doen van de gynaecoloog ikv mijn hormonen, en heb dan ineens gevraagd of HCG erbij mocht. Maar had het bij nader inzien mss liever niet geweten. Nu, sowieso zal dit een volgende keer niet gebeuren, was eenmalig.
Zoals ik in het vorige bericht al zei, het gaat de komende dagen wel weer beter gaan, en dan is het minstens 2 weken rustig tot ik dan weer de NOD nader.
Ik weet dus ook niet of het hormonen zijn of niet.
Iets voor mezelf kopen klinkt nog wel ok, iets kleins gewoon zomaar. Ga mss zometeen nadat ik terugkom van de vriendin eens naar het tuincentrum om een bloemetje te kopen.
En qua HCG, ik moest nog een bloedafname laten doen van de gynaecoloog ikv mijn hormonen, en heb dan ineens gevraagd of HCG erbij mocht. Maar had het bij nader inzien mss liever niet geweten. Nu, sowieso zal dit een volgende keer niet gebeuren, was eenmalig.
zondag 9 juli 2023 om 14:57
Ik begrijp het gevoel. Je zit als het ware in de wachtkamer en hebt zelf maar weinig grip en invloed op wat er gebeurt. Je hebt je zinnen gezet op zwanger worden en het is dan lastig je weer te moeten richten op andere zaken, op niet zwanger zijn, als het niet lukt of verkeerd is gegaan (nog los van verdriet daarover).
Zelf zou ik daar heel veel moeite mee hebben gehad, en heb ik wat dat betreft geluk gehad. Toen ik na lang dubben de knoop had doorgehakt om aan kinderen 'te beginnen' en dan daarmee te willen starten over ongeveer een halfjaar, kwam mijn partner onverwacht vervroegd terug van een uitzending voor zijn werk die maandenlang zou gaan duren. Ik had daarom niet heel goed op de kalender gelet, ik bleek meteen zwanger. Ik vond het tijdens de zwangerschap al erg lastig om niet echt aan het roer te zitten, zeg maar. Niet zelf te kunnen bepalen wanneer ik het hartje kon horen bijvoorbeeld, daarvoor afhankelijk zijn van bezoekjes aan de verloskundige. Ik ben geen enorme controlfreak in andere dingen, maar dit vond ik lastig. Al die mijlpalen (eerste drie maanden voorbij, geslacht kunnen zien op echo, levensvatbaar buiten mijn lichaam, thuis mogen bevallen) kropen voorbij. Dus, ook als je eenmaal zwanger bent, is het misschien nog niet gedaan met dat gevoel, TO!
Mijn tweede kind wel bewust 'gemaakt', ook deze keer was ik direct zwanger, dus weer niet in de wachtkamer. En tijdens de zwangerschap was het uitkijken naar die mijlpalen en bezoekjes verloskundige etc ook een stuk minder.
Kortom, ik had mazzel maar snap je gevoel denk ik heel goed. Ik denk ook niet dat er echt iets aan te doen is, behalve zorgen dat je voldoende om handen hebt en dingen om naar uit te kijken los van het zwanger worden/zijn.
Zelf zou ik daar heel veel moeite mee hebben gehad, en heb ik wat dat betreft geluk gehad. Toen ik na lang dubben de knoop had doorgehakt om aan kinderen 'te beginnen' en dan daarmee te willen starten over ongeveer een halfjaar, kwam mijn partner onverwacht vervroegd terug van een uitzending voor zijn werk die maandenlang zou gaan duren. Ik had daarom niet heel goed op de kalender gelet, ik bleek meteen zwanger. Ik vond het tijdens de zwangerschap al erg lastig om niet echt aan het roer te zitten, zeg maar. Niet zelf te kunnen bepalen wanneer ik het hartje kon horen bijvoorbeeld, daarvoor afhankelijk zijn van bezoekjes aan de verloskundige. Ik ben geen enorme controlfreak in andere dingen, maar dit vond ik lastig. Al die mijlpalen (eerste drie maanden voorbij, geslacht kunnen zien op echo, levensvatbaar buiten mijn lichaam, thuis mogen bevallen) kropen voorbij. Dus, ook als je eenmaal zwanger bent, is het misschien nog niet gedaan met dat gevoel, TO!
Mijn tweede kind wel bewust 'gemaakt', ook deze keer was ik direct zwanger, dus weer niet in de wachtkamer. En tijdens de zwangerschap was het uitkijken naar die mijlpalen en bezoekjes verloskundige etc ook een stuk minder.
Kortom, ik had mazzel maar snap je gevoel denk ik heel goed. Ik denk ook niet dat er echt iets aan te doen is, behalve zorgen dat je voldoende om handen hebt en dingen om naar uit te kijken los van het zwanger worden/zijn.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 9 juli 2023 om 14:59
Wat een stevig traject hebben jullie al gehad. En ook al was je steeds snel opnieuw zwanger, het heen en weer geslingerd worden tussen hoop en verdriet.Bessss schreef: ↑09-07-2023 14:40Ik heb de start van jouw verhaal zo'n 2 jaar geleden meegemaakt: gestopt met AC, 2e cyclus zwanger en met 9wk echo een MA. Nasleep was bij mij iets korter (6weken, met cytotec), daarna 1 cyclus gewacht.
Toen vlot weer zwanger, en weer een MA. Ongeveer vergelijkbaar verloop als de eerste keer. Dit keer overheerste de frustratie het verdriet. Ik baalde dat we weer 4 maanden verder waren zonder resultaat. En ook de statistieken werden voor ons steeds minder gunstig.
Weer 1 cyclus gewacht en weer vlot een positieve test. Dit keer was het al snel duidelijk dat het mis zou gaan en rond 6 weken een spontane miskraam gehad. Dat was op een gekke manier ook wel een opluchting.
De maand erna werd ik blijvend zwanger van een nu 10 maanden oude baby. Het was geen leuke zwangerschap, heb 8 maanden lang mijn hart vastgehouden. Was me zo bewust van alles wat mis kon gaan.
Wat bij mij anders was (en dat werkte qua medische hulp in ons nadeel), was dat wij al een gezond kind hadden na een voorspoedige zwangerschap. Dus het kòn wel. Ik zei ook, als ik van tevoren had geweten dat het 14 maanden ging duren met 3 miskramen had ik het misschien niet gedaan, of het had juist hoop gegeven dat we hier 'doorheen' moesten.
Advies vind ik lastig te geven. Iedereen gaat er anders mee om. Wij hebben niet lang gerouwd om het verlies van de 3 andere zwangerschappen en ons getroost met de gedachte dat de natuur voor ons heeft beslist. Het hielp mee dat ik steeds opnieuw zwanger was, al gaven de 2 streepjes me eerder angst dan blijdschap.
Ik heb hier meegeschreven met het topic van zwanger worden na een miskraam. Veel herkenning en tips. Maar ook daar zaten natuurlijk forumsters bij die toch snel weer zwanger waren, en anderen die steeds weer teleurstelling moesten verdragen.
Merci voor het vertellen van je verhaal, het relativeert ineens mijn huidige gevoel
zondag 9 juli 2023 om 15:01
zondag 9 juli 2023 om 15:26
Ugh, loslaten vond ik echt het meest irritante advies wat er is. Laat even de grootste wens en meest impactvolle beslissing van je leven los, ja hoor.
Heel herkenbaar wat je schrijft, hier bijna hetzelfde gehad. Ik besefte me pas later, dat ik waarschijnlijk naast erg verdrietig ook nog last had van hormonen die nog op hol waren door de zwangerschap en miskraam. Misschien is dat bij jou ook? Dat hielp mij beseffen dat ik niks aan dat gevoel hoefde te doen en het gewoon kon laten zijn wat het is. Soms goede dagen waar ik er amper aan dacht, soms verdrietige dagen.
.
Heel herkenbaar wat je schrijft, hier bijna hetzelfde gehad. Ik besefte me pas later, dat ik waarschijnlijk naast erg verdrietig ook nog last had van hormonen die nog op hol waren door de zwangerschap en miskraam. Misschien is dat bij jou ook? Dat hielp mij beseffen dat ik niks aan dat gevoel hoefde te doen en het gewoon kon laten zijn wat het is. Soms goede dagen waar ik er amper aan dacht, soms verdrietige dagen.
.
zondag 9 juli 2023 om 15:29
Ik had dat ook. Wij vonden de stress zo groot dat wij na allerlei onderzoeken en een advies om via ivf het te proberen ('maar weinig kans hoor, maar dan heb je alles geprobeerd') hebben besloten te stoppen.
Gewoon ons erbij neergelegd dat er geen kinderen zouden komen, en dat proces in.
Er zijn toch nog 2 kinderen gekomen.
Maar ik herken de jarenlange stress, daarvoor. Ik kon dat ook niet loslaten of er relaxed mee omgaan, ik was echt heel somber en voelde me mislukt.
Gewoon ons erbij neergelegd dat er geen kinderen zouden komen, en dat proces in.
Er zijn toch nog 2 kinderen gekomen.
Maar ik herken de jarenlange stress, daarvoor. Ik kon dat ook niet loslaten of er relaxed mee omgaan, ik was echt heel somber en voelde me mislukt.
zondag 9 juli 2023 om 15:34
Geen ervaring in de zin van miskramen, maar wel met het lastig vinden als ik niet weet waar ik aan toe ben/niet zelf de touwtjes in handen heb. Met hulp van een coach ik daar mee leren omgaan. Op basis van je berichten lijkt daar bij jou ook nog wel wat winst te behalen. Heb je het daar ook al specifiek met de psycholoog over gehad, of alleen over de emoties/rouwverwerking van de MA?
Als je eenmaal zwanger bent of een kind hebt is de onzekerheid niet opeens weg, ik vond (vind) die zelf nog veel erger! Zoals Yella78 al schrijft: ook als je blijvend zwanger bent kruip je van het ene wachtbankje naar de volgende. Tussen de controles zit vaak veel langer dan de 2 weken wachtbank waar je nu op zit. En als de baby er eenmaal is, dan is het leven soms ook heel onvoorspelbaar: wanneer gaat de baby doorslapen? Hoe lang blijft het ziek en moet je dus je hele weekplan omgooien? Of er zijn (medische) zorgen met onduidelijke gevolgen. Etc.
Wat wij trouwens voorafgaand aan beide zwangerschappen deden (om het niet ons leven te laten beheersen) was leuke, grootse plannen blijven maken. Dus niet de rest van ons leven 'on hold', maar juist die gave verre reis gaan plannen, solliciteren op een uitdagende nieuwe baan, op de wachtlijst voor een volkstuintje. In het slechtste geval waarin ik niet binnen x maanden zwanger was dan was er de voorpret en het leuke vooruitzicht van een gave reis/carrièremove/tijdrovende nieuwe hobby. Dat hielp mij mentaal enorm (al was het voor mij denk ik wel makkelijker omdat ik dus niet zo'n verdrietige voorgeschiedenis had).
Als je eenmaal zwanger bent of een kind hebt is de onzekerheid niet opeens weg, ik vond (vind) die zelf nog veel erger! Zoals Yella78 al schrijft: ook als je blijvend zwanger bent kruip je van het ene wachtbankje naar de volgende. Tussen de controles zit vaak veel langer dan de 2 weken wachtbank waar je nu op zit. En als de baby er eenmaal is, dan is het leven soms ook heel onvoorspelbaar: wanneer gaat de baby doorslapen? Hoe lang blijft het ziek en moet je dus je hele weekplan omgooien? Of er zijn (medische) zorgen met onduidelijke gevolgen. Etc.
Wat wij trouwens voorafgaand aan beide zwangerschappen deden (om het niet ons leven te laten beheersen) was leuke, grootse plannen blijven maken. Dus niet de rest van ons leven 'on hold', maar juist die gave verre reis gaan plannen, solliciteren op een uitdagende nieuwe baan, op de wachtlijst voor een volkstuintje. In het slechtste geval waarin ik niet binnen x maanden zwanger was dan was er de voorpret en het leuke vooruitzicht van een gave reis/carrièremove/tijdrovende nieuwe hobby. Dat hielp mij mentaal enorm (al was het voor mij denk ik wel makkelijker omdat ik dus niet zo'n verdrietige voorgeschiedenis had).
amaryllis wijzigde dit bericht op 09-07-2023 15:40
8.94% gewijzigd
zondag 9 juli 2023 om 15:38
Helemaal mee eens.Midden026CP schreef: ↑09-07-2023 14:23Even of ik het goed begrijp;
Jullie hebben in februari 2023 de anticonceptie het raam uit gegooid?
De eerste cyclus was je ongesteld (feb)
De tweede cyclus was je zwanger (mrt)
Acht weken zwanger en toen een miskraam (april)
De volgende twee cycli waren lichamelijk herstel van je miskraam. (mei/juni)
En nu een eerste nieuwe cyclus die niet succesvol was, wat wel had kunnen zijn.
Het is geen medisch traject toch?
Vrouw, echt waar ...
Je schopt me niet eens tegen de schenen (hier duurde het vanaf pil uit het raam tot kind 8,5 jaar). Ik moet er gewoon om glimlachen.
Ben je in je dagelijkse leven altijd zo haastig/paniekerig/vasthoudend? Laat het los. Niet omdat het dan wel lukt, want daar geloof ik niet in. Maar laat het los... Omdat je relatie er aan gaat en omdat je er zelf aan onderdoor gaat.
Wees verdrietig over de miskraam. Dat is ook ontzettend verdrietig. Maar in vredesnaam vooral voor jezelf; zoek afleiding, neem afstand en laat het los. Misschien heb je nog maanden te gaan. Misschien niet. Maar ook je toekomstige kind verdient kalmte.
Wij zijn al 2 jaar bezig en zijn nog nooit zwanger geweest ondanks 2 IVF pogingen.
Een miskraam is heel erg verdrietig en daar mag je ook echt om rouwen en bij stil staan. Maar je bent 4 maanden bezig en al een keer zwanger geweest, de kans dat het je weer lukt is daarom echt heel groot.
Relax en zoek afleiding, je legt nu enorm veel druk op jezelf maar ook op je relatie. Ik snap je enorme wens (die heb ik ook) maar dit obessieve gedrag helpt je niet. Praat met je psycholoog over je drang naar controle en hoe je hiermee kunt omgaan. Veel sterkte en dikke knuffel.
zondag 9 juli 2023 om 15:50
Dit wil je vast helemaal niet horen maar je klinkt zo onstabiel dat het misschien beter is daar eerst aan te gaan werken voor je überhaupt probeert zwanger te worden.
Met een kind heb je namelijk helemaal niets meer onder controle. Hoe denk je dat je daar op zal reageren?
Niet vervelend bedoeld verder maar moeder worden is niet niks. Ik heb het zelf nogal onderschat en dat was (en is soms) best heftig.
Met een kind heb je namelijk helemaal niets meer onder controle. Hoe denk je dat je daar op zal reageren?
Niet vervelend bedoeld verder maar moeder worden is niet niks. Ik heb het zelf nogal onderschat en dat was (en is soms) best heftig.
I wanna live my life with the volume full!
zondag 9 juli 2023 om 16:13
Eens met deze reactie.Eidde schreef: ↑09-07-2023 15:50Dit wil je vast helemaal niet horen maar je klinkt zo onstabiel dat het misschien beter is daar eerst aan te gaan werken voor je überhaupt probeert zwanger te worden.
Met een kind heb je namelijk helemaal niets meer onder controle. Hoe denk je dat je daar op zal reageren?
Niet vervelend bedoeld verder maar moeder worden is niet niks. Ik heb het zelf nogal onderschat en dat was (en is soms) best heftig.
zondag 9 juli 2023 om 16:19
Ik weet niet hoor. Ik vind dit net zo'n reactie als toen ik een spiraal liet verwijderen:Eidde schreef: ↑09-07-2023 15:50Dit wil je vast helemaal niet horen maar je klinkt zo onstabiel dat het misschien beter is daar eerst aan te gaan werken voor je überhaupt probeert zwanger te worden.
Met een kind heb je namelijk helemaal niets meer onder controle. Hoe denk je dat je daar op zal reageren?
Niet vervelend bedoeld verder maar moeder worden is niet niks. Ik heb het zelf nogal onderschat en dat was (en is soms) best heftig.
'nou als dit al pijn doet kun je ook geen bevalling aan hoor'
En toen ik een soort eileider doorspuitactie kreeg, idem.
Het een is toch iets heel anders.
zondag 9 juli 2023 om 16:20
Ik wil niet vervelend zijn.... maar nu ik twee kinderen heb na ook de nodige missers ben ik me pas bewust van hoe beperkt je controle hebt en zeker bij de eerste heel veel angst gehad. Nu gaat er nog steeds geen dag voorbij dat ik niet denk aan iets ergs dat ze zou kunnen overkomen.... maar goed, slapen doe je toch al niet met 2 kinderen onder de 4. Sterkte met je kinderwens maar probeer je te realiseren dat die zOrgeloze tijd en die onbezonnen versie van jezelf voorgoed tot je verleden behoort. Voortaan kun je geen film meer kijken of het nieuws aanzetten Onder dat je bij alles denkt oei, wat als.
Lorem Ipsum
zondag 9 juli 2023 om 16:34
Ik vind het toch anders. Als moeder moet je in zn algemeenheid toch wel een beetje mentaal sterk in je schoenen staan. De ene pijn is de andere niet. Vrouwen met endometriose hebben vaak ook veel pijnlijkere menstruaties dan bevallingen. Spiraal zetten deed bij mij zo'n pijn dat dat niet is gelukt. Bevallen is weer totaal anders.
zondag 9 juli 2023 om 17:03
Dit. Helemaal eens. Gun jezelf een goede psycholoog, want als je íets niet goed kan gebruiken straks als kersverse ouders, als het hopelijk allemaal lukt, is controledwang.Youk79 schreef: ↑09-07-2023 14:20Maar heb je het met de psycholoog ook gehad over controle dwang? Dat lees ik namelijk wel sterk terug.
Je gevoelens rond de miskraam lijken mij helemaal normaal en ik zou ook een maand rust adviseren, maar je klinkt verder zo obsessief dat ik snap dat dat onmogelijk lijkt.
Ik zou teruggaan naar de psycholoog of een andere zoeken.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
