Zwanger
alle pijlers
kan de angsten niet loslaten
vrijdag 27 juli 2012 om 12:14
Hallo,
Ik ben inmiddels 10 weken zwanger
en heb het hartje zien kloppen bij 7,5 en 9,5 wk...
Genoeg reden om blij te zijn
Toch blijf ik echt ontzettend bang dat het alsnog mis zal gaan of
dat het kindje overlijdt in mijn buik of tijdens de geboorte.
Ik lees misschien te veel verhalen. Ook in mijn omgeving hoor ik de vreselijkste dingen. Placenta die heel vroeg gescheurd was,
navelstreng om nekje
Angst komt ook omdat ik hiervoor een bbz heb gehad denk ik,
ik sta er niet echt met onbevangen meer in zeg maar.
Vertrouwen in lichaam beschadigd.
Toen ik wist dat ik zwanger was meteen met inwendige echo gekeken of het op de goede plaats zit, dit was gelukkig het geval.
Wel een week daarna nog heel hevige krampen helemaal onderin mijn buik gehad, hield ong een week aan. Zelfs nog in ziekenhuis gelegen hiervoor.
Toch was alles bij de echo's dus tot nu toe goed.
Ik weet dat niemand mij 100 % gerust kan stellen en dat het voornamelijk in mezelf ligt.
Maar hoe kan ik me een beetje beter voelen/ vertrouwen krijgen?
Zijn er soortgelijke ervaringen?
Ik ben inmiddels 10 weken zwanger
en heb het hartje zien kloppen bij 7,5 en 9,5 wk...
Genoeg reden om blij te zijn
Toch blijf ik echt ontzettend bang dat het alsnog mis zal gaan of
dat het kindje overlijdt in mijn buik of tijdens de geboorte.
Ik lees misschien te veel verhalen. Ook in mijn omgeving hoor ik de vreselijkste dingen. Placenta die heel vroeg gescheurd was,
navelstreng om nekje
Angst komt ook omdat ik hiervoor een bbz heb gehad denk ik,
ik sta er niet echt met onbevangen meer in zeg maar.
Vertrouwen in lichaam beschadigd.
Toen ik wist dat ik zwanger was meteen met inwendige echo gekeken of het op de goede plaats zit, dit was gelukkig het geval.
Wel een week daarna nog heel hevige krampen helemaal onderin mijn buik gehad, hield ong een week aan. Zelfs nog in ziekenhuis gelegen hiervoor.
Toch was alles bij de echo's dus tot nu toe goed.
Ik weet dat niemand mij 100 % gerust kan stellen en dat het voornamelijk in mezelf ligt.
Maar hoe kan ik me een beetje beter voelen/ vertrouwen krijgen?
Zijn er soortgelijke ervaringen?
vrijdag 27 juli 2012 om 12:27
ja heb er ook ervaring mee,en helaas was het nog waar ook,heel veel problemen tijdes de zwangerschap,en helaas is mijn zoon overleden,wil je nu echt niet bang maken.
maar zoals je zel zegt onbevangen sta ik er niet in......als je zoiets meemaakt ook niet..
niemand weet of en wanneer er iets fout gaat,zwanger zijn en een gezond kindje ter wereld bengen is voor de meeste niet meer vanzelfsprekend....
misschien dat je vaker op controle mag komen? dat dat jou iets geruster stelt?
maar zoals je zel zegt onbevangen sta ik er niet in......als je zoiets meemaakt ook niet..
niemand weet of en wanneer er iets fout gaat,zwanger zijn en een gezond kindje ter wereld bengen is voor de meeste niet meer vanzelfsprekend....
misschien dat je vaker op controle mag komen? dat dat jou iets geruster stelt?
vrijdag 27 juli 2012 om 12:32
Heej herkenbaar hoor Lize_. Ik kon het pas een beetje loslaten toen ik de 20-wekenecho achter de rug had. En pas toen mijn kleine meid op mijn buik lag ipv in mijn buik was ik pas opgelucht. Het was gelukt!! Voor mijn gevoel kon ik toen pas invloed uitoefenen op het wel en wee van mijn baby.
Ik heb mezelf maar voortdurend voorgehouden dat het meestal goed gaat. Zoals blondiej al zegt: Niemand weet wanneer iets fout gaat, je kunt het alleen maar over je heen laten komen.
Ik heb wel vaker controles gehad in het begin en ik ben in het begin begeleidt door een Psychiatrisch Verpleegkundige bij de huisarts. Klinkt akeliger dan het is, want het was gewoon een vriendelijke dame waar ik elke week al mijn angsten tegen kon vertellen. Ze kon heerlijk relativeren en dat heeft me veel geholpen.
Ik heb mezelf maar voortdurend voorgehouden dat het meestal goed gaat. Zoals blondiej al zegt: Niemand weet wanneer iets fout gaat, je kunt het alleen maar over je heen laten komen.
Ik heb wel vaker controles gehad in het begin en ik ben in het begin begeleidt door een Psychiatrisch Verpleegkundige bij de huisarts. Klinkt akeliger dan het is, want het was gewoon een vriendelijke dame waar ik elke week al mijn angsten tegen kon vertellen. Ze kon heerlijk relativeren en dat heeft me veel geholpen.
vrijdag 27 juli 2012 om 12:42
Welsie, ik snap precies wat je zegt...
Denk dat ik ook pas blij ben als ik het kindje daadwerkelijk in mijn armen heb. Dan heb je idd zelf iets meer controle.
Natuurlijk kan er dan alsnog van alles misgaan, dat weet ik, dat kan altijd en met iedereen.
Maar de vorige keer was de teleurstelling en de schok zo groot.
En de afgelopen jaren ben ik meer dingen kwijtgeraakt zeg maar.
Denk dat dat ook mijn angstgevoel versterkt.
Dat klinkt wel fijn, zo'n psychiatrisch verpleegkundige.
Dat je je angsten kunt delen.
Heb het er nu wel over met mijn moeder en met mijn vriend maar die zeggen meer dingen, het komt vast goed.
Geloof alleen niet dat mijn huisarts zoiets heeft.
Denk dat ik ook pas blij ben als ik het kindje daadwerkelijk in mijn armen heb. Dan heb je idd zelf iets meer controle.
Natuurlijk kan er dan alsnog van alles misgaan, dat weet ik, dat kan altijd en met iedereen.
Maar de vorige keer was de teleurstelling en de schok zo groot.
En de afgelopen jaren ben ik meer dingen kwijtgeraakt zeg maar.
Denk dat dat ook mijn angstgevoel versterkt.
Dat klinkt wel fijn, zo'n psychiatrisch verpleegkundige.
Dat je je angsten kunt delen.
Heb het er nu wel over met mijn moeder en met mijn vriend maar die zeggen meer dingen, het komt vast goed.
Geloof alleen niet dat mijn huisarts zoiets heeft.
vrijdag 27 juli 2012 om 12:46
Het blijft, en dat is logisch. Kindje is kostbaarst wat je hebt. En het wordt alleen maar erger. Baby naar de opvang? Hele dag bij anderen. Basisschool. En alleen op de fiets. Stappen als hij/zij puber is.
De angst is gewoon, probeer je daar bij neer te leggen. Elke (aanstaande) ouder heeft het.
daarom is er zo vaak iets in het nieuws rondon vermiste kinderen, misbruik etc. Het appeleert aan een oer-angst
De angst is gewoon, probeer je daar bij neer te leggen. Elke (aanstaande) ouder heeft het.
daarom is er zo vaak iets in het nieuws rondon vermiste kinderen, misbruik etc. Het appeleert aan een oer-angst
vrijdag 27 juli 2012 om 13:21
Je kunt altijd via je huisarts een verwijzing vragen voor een psycholoog, een psych. Verpleegkundige of een maatschappelijk werker. Bespreek eens met huisarts ( of met verloskundige) wat de beste optie is.
Mogelijk is er in je woonplaats ook zoiets als "stevig ouderschap tijdens zwangerschap" dat gaat meestal via de GGD en dan krijg je extra begeleiding juist bij dit soort onzekerheden.
En dan nog: als je eenmaal een zwangerschap hebt gehad die niet goed ging, ben je voor altijd je onbevangenheid kwijt.....maar het moet je niet gaan overheersen.....
Mogelijk is er in je woonplaats ook zoiets als "stevig ouderschap tijdens zwangerschap" dat gaat meestal via de GGD en dan krijg je extra begeleiding juist bij dit soort onzekerheden.
En dan nog: als je eenmaal een zwangerschap hebt gehad die niet goed ging, ben je voor altijd je onbevangenheid kwijt.....maar het moet je niet gaan overheersen.....
vrijdag 27 juli 2012 om 13:47
Wíl je je angsten dan loslaten, en waarom precies? Ik ben het nl. met Lilalinda eens; het is logisch dat je deze angsten hebt en ook wel enigszins terecht gezien wat je hebt meegemaakt.
Vanaf het moment dat je zwanger bent, tot het eind van je leven, zul je altijd zorgen en angsten om je kind hebben. Dat is normaal en het zorgt er ook voor dat je je verantwoordelijk voelt voor je kind. Deels zul je dit toch moeten accepteren!
En meestal is er gewoonweg tijd voor nodig; waarschijnlijk zul je je een eind verderop in de zwangerschap, als alles al een hele tijd goed gaat, al zekerder gaan voelen.
Je zegt dat je zo niet kan blijven rondlopen; welke 'last' heb je er dan precies van?
Vanaf het moment dat je zwanger bent, tot het eind van je leven, zul je altijd zorgen en angsten om je kind hebben. Dat is normaal en het zorgt er ook voor dat je je verantwoordelijk voelt voor je kind. Deels zul je dit toch moeten accepteren!
En meestal is er gewoonweg tijd voor nodig; waarschijnlijk zul je je een eind verderop in de zwangerschap, als alles al een hele tijd goed gaat, al zekerder gaan voelen.
Je zegt dat je zo niet kan blijven rondlopen; welke 'last' heb je er dan precies van?
vrijdag 27 juli 2012 om 14:15
vrijdag 27 juli 2012 om 14:41
De "normale" angsten over de zwangerschap en over mijn toekomstige kindje zijn idd gewoon en die kun je ook niet loslaten.
Alleen nu overheerst het alles.
Bij elke keer dat ik pijn en steken heb ( is nogal veel want heb sowieso veel last van mn darmen, gebruik ik ook medicijnen voor ) ben ik zooo bang het kwijt te raken. Ga elk uur naar het toilet om te kijken of er bloed is
en zit vaak te janken omdat ik dan er aan hoe het voelt als ik het kwijt ben. Ik "durf" niet echt blij te zijn en ervan te genieten en dat vind ik heel jammer.
Alleen nu overheerst het alles.
Bij elke keer dat ik pijn en steken heb ( is nogal veel want heb sowieso veel last van mn darmen, gebruik ik ook medicijnen voor ) ben ik zooo bang het kwijt te raken. Ga elk uur naar het toilet om te kijken of er bloed is
en zit vaak te janken omdat ik dan er aan hoe het voelt als ik het kwijt ben. Ik "durf" niet echt blij te zijn en ervan te genieten en dat vind ik heel jammer.
vrijdag 27 juli 2012 om 14:56
Herkenbaar Lize, bij mijn eerste zwangerschap had ik het enorm. Vanaf het begin in het extreme, tot milder vanaf het moment dat ik het voelde bewegen. Tot weer heftiger aan het einde, toen ik het af en toe niet meer voelde bewegen imdat de ruimte te beperkt werd. Wat was ik blij dat ze er uit was en dat alles geteld en gecontroleerd was.
Maar wat had ik een spijt dat ik niet wat meer had genoten. Toen ik bij een nacontrole bij de verloskundige was en daar een aantal zwangeren zag zitten heb ik ze ook echt gezegd dat ze moesten genieten van de mooie momenten.
Maar wat had ik een spijt dat ik niet wat meer had genoten. Toen ik bij een nacontrole bij de verloskundige was en daar een aantal zwangeren zag zitten heb ik ze ook echt gezegd dat ze moesten genieten van de mooie momenten.
vrijdag 27 juli 2012 om 15:01
vrijdag 27 juli 2012 om 15:02
Maar tien weken is ook nog wel heel kort...! Ik snap dat je nog niet kunt genieten. Is inderdaad heel jammer. Maar ik denk dat je dat nu ook nog even niet moet verwachten. Zoek zoveel mogelijk afleiding, ga de deur uit, probeer je met andere dingen bezig te houden. Dan geef je die angstgevoelens minder kans en gaat de tijd ook sneller.
Ga ook géén verhalen meer lezen op internet e.d. over wat er allemaal mis kan gaan. Ja, dat kan allemaal gebeuren maar het kan ook heel goed zijn dat er niets gebeurt. En door het te lezen maak je de kans dat het bij jou misgaat, niet kleiner. Het geeft alleen maar onrust. Hoe moeilijk ook; probeer je even op andere dingen te richten.
Ga ook géén verhalen meer lezen op internet e.d. over wat er allemaal mis kan gaan. Ja, dat kan allemaal gebeuren maar het kan ook heel goed zijn dat er niets gebeurt. En door het te lezen maak je de kans dat het bij jou misgaat, niet kleiner. Het geeft alleen maar onrust. Hoe moeilijk ook; probeer je even op andere dingen te richten.
vrijdag 27 juli 2012 om 15:20
To, ik snap je wel hoor. Voordat ik zwanger werd dacht ik dat ik na een goede echo helemaal van de zwangerschap zou kunnen genieten en zo'n stralende zwangere zou worden. Nou nee, dat is niet gebeurd. Iedere keer opnieuw was ik bang dat het mis zou gaan. Miskraam, late miskraam, vervroegde vlies scheur etc, het is allemaal mijn hoofd gepasseerd.
Nu ben ik ruim 18 weken zwanger (eerste kindje, eerste zwangerschap) en voel ik hem inmiddels bewegen. Ik moet zeggen dat de angsten iets afnemen hoor. Maar helemaal weg gaan ze niet.
Persoonlijk denk ik dat dat ook normaal is. Zoals iemand eerder schreef, je voelt je er nu al mee verbonden. Het is jullie kindje, maar zit in jouw lichaam. En hoe je het ook wend of keert, je voelt je er al verantwoordelijk voor. En toch kun je er niets aan doen. Het leven gaat zoals het gaat.
Mijn gyn heeft mij aan het begin van de zwangerschap gezegd dat op het moment van bevruchting de toekomst voor dit kindje is vast gelegd. En ik denk dat dat ook zo is. Pas vanaf 24/26 weken kunnen medici echt wat doen als er een vroeg geboorte drijgt. Voor nu is het afwachten, je verantwoordelijkheid als zwangere nemen (bv de voedselvoorschriften ed) en toch proberen te genieten.
Zelf plan ik nu iedere dag een paar momenten in dat ik even heel bewust met dat mannetje in mijn buik bezig ben. Handen op mijn buik en kijken of ik hem voel schoppen. Dat zijn voor mij de geniet momenten.
En toch proberen jezelf een schop onder je kont te geven hoor. Als het kindje straks geboren is zijn er weer andere angsten. En het is voor een kind ook niet leuk om een overbezorgde moeder te hebben. En onthoud ook goed dat je echt niet alleen bent in je gedachten en gevoelens.
Nu ben ik ruim 18 weken zwanger (eerste kindje, eerste zwangerschap) en voel ik hem inmiddels bewegen. Ik moet zeggen dat de angsten iets afnemen hoor. Maar helemaal weg gaan ze niet.
Persoonlijk denk ik dat dat ook normaal is. Zoals iemand eerder schreef, je voelt je er nu al mee verbonden. Het is jullie kindje, maar zit in jouw lichaam. En hoe je het ook wend of keert, je voelt je er al verantwoordelijk voor. En toch kun je er niets aan doen. Het leven gaat zoals het gaat.
Mijn gyn heeft mij aan het begin van de zwangerschap gezegd dat op het moment van bevruchting de toekomst voor dit kindje is vast gelegd. En ik denk dat dat ook zo is. Pas vanaf 24/26 weken kunnen medici echt wat doen als er een vroeg geboorte drijgt. Voor nu is het afwachten, je verantwoordelijkheid als zwangere nemen (bv de voedselvoorschriften ed) en toch proberen te genieten.
Zelf plan ik nu iedere dag een paar momenten in dat ik even heel bewust met dat mannetje in mijn buik bezig ben. Handen op mijn buik en kijken of ik hem voel schoppen. Dat zijn voor mij de geniet momenten.
En toch proberen jezelf een schop onder je kont te geven hoor. Als het kindje straks geboren is zijn er weer andere angsten. En het is voor een kind ook niet leuk om een overbezorgde moeder te hebben. En onthoud ook goed dat je echt niet alleen bent in je gedachten en gevoelens.
vrijdag 27 juli 2012 om 19:38
vrijdag 27 juli 2012 om 22:50
To, wat naar dat je zo angstig bent! Ik kan je het boek aanraden "vrije geboorte" van Anna Myrthe Korteweg. Gaat niet alleen over los laten van angst rondom de geboorte maar ook over vertrouwen hebben in jezelf, je lijf, je kindje en het hele proces van zwager zijn en bevallen. Heb er zelf erg veel aan gehad!
vrijdag 27 juli 2012 om 23:56
Ja inderdaad zo als meer zeggen heel herkenbaar. Ik heb met mijn aller eerste zwangerschap een miskraam gekregen. Oei het verdriet! Ik kan het zo weer voor me halen. Je beseft gewoon hoe kwetsbaar het leven is. Ik heb tranen van opluchting gehuild met de eerste echo wat was ik blij. 2e zwangerschap het zelfde na een kleine bloeding in het vroege begin sloeg de angst me weer om het hart nee niet weer dacht ik! Maar alles bleek in orde. Ben nu 27 weken. En heb een dochter van 10 maanden. Ben nog steeds bang 1 van mijn kindjes te verliezen. Niet dagelijks maar als ik bv wat naars hoor( collega die 2 weken verder dan mij was en het kindje verloor) of iets in het nieuws. Maar echt het gaat zo vaak goed! Maar dat lijkt zo normaal dat dat minder opvalt tussen al die nare berichten. Die maken veel indruk. Wat mij helpt is om te geloven dat alles met mijn kindje in orde is en ook zo zal blijven. Hoe meer je dat tegen je zelf zegt hoe meer je het ook werkelijk gaat geloven. Probeer het eens
zaterdag 28 juli 2012 om 00:01
Oja wat mij ook heeft geholpen is een dopler. Een apparaat waar mee je het hartje kan horen. Als ik onzeker was over de vele steken( is juist een goed teken he? Dat is de groei) dan ging ik het hartje luisteren. Vond hem
Niet altijd meteen. Want zo'n baby houd van lekker rond zwemmen. Maar als ik dan het hartje hoorde dacht ik ahhh heerlijk mn popie maakt het goed
Niet altijd meteen. Want zo'n baby houd van lekker rond zwemmen. Maar als ik dan het hartje hoorde dacht ik ahhh heerlijk mn popie maakt het goed
zaterdag 28 juli 2012 om 04:46
Mij lijkt zo'n doppler anders helemaal geen goed idee. Je bent er toch alleen nog maar meer mee bezig dan? Dat lijkt mij nou juist niet de bedoeling.
Bovendien is het natuurlijk een schijnzekerheid. Op dat moment heb je zekerheid dat het hartje klopt, maar de minuut erna, als je niet meer luistert, al niet meer.
Bovendien kan de gezondheid van het kindje natuurlijk nog op talloze andere manieren niet goed zijn, die je bijv. pas bij of na de geboorte merkt. En dan heb je soms ook nog dat je de hartslag niet kunt vinden. Helemaal een reden voor grote paniek, die waarschijnlijk onterecht is. Sorry; ik vind het een slecht advies.
Bovendien is het natuurlijk een schijnzekerheid. Op dat moment heb je zekerheid dat het hartje klopt, maar de minuut erna, als je niet meer luistert, al niet meer.
Bovendien kan de gezondheid van het kindje natuurlijk nog op talloze andere manieren niet goed zijn, die je bijv. pas bij of na de geboorte merkt. En dan heb je soms ook nog dat je de hartslag niet kunt vinden. Helemaal een reden voor grote paniek, die waarschijnlijk onterecht is. Sorry; ik vind het een slecht advies.
