Zwanger
alle pijlers
KID aan de beurt, meemoeder burnout
woensdag 20 februari 2013 om 15:06
Ik zou er ook voor gaan, maar als zij er nu niet aan toe is heeft dat denk ik wel consequenties voor de manier waarop jullie dit invullen. Ik zou er dan voor kiezen om als uitgangspunt te nemen dat je het alleen doet en dat zij in eerste instantie geen ouderrol vervult. Later zou ze daar dan alsnog in kunnen groeien, net als dat een nieuwe partner van een moeder dat kan, maar ik denk dat het nu puur jouw keuze is.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
woensdag 20 februari 2013 om 15:07
Wat een lastige situatie
Ik zou het wel doorzetten hoor!
In mijn omgeving toevallig een paar keer gezien dat een aanstaande vader burnout kreeg; dat was dan voor hem en zijn zwangere partner zwaar, maar kwam in beide gevallen weer goed. Is niet hetzelfde als jouw situatie natuurlijk... Misschien is het traject nu eerst alleen in gaan geen gek idee
Sterkte!
Ik zou het wel doorzetten hoor!
In mijn omgeving toevallig een paar keer gezien dat een aanstaande vader burnout kreeg; dat was dan voor hem en zijn zwangere partner zwaar, maar kwam in beide gevallen weer goed. Is niet hetzelfde als jouw situatie natuurlijk... Misschien is het traject nu eerst alleen in gaan geen gek idee
Sterkte!
woensdag 20 februari 2013 om 15:09
Even los van de kwestie rond je vriendin: Waarom nu weer bij de spermabank, terwijl je geen anonieme vader wilde? En hoe zit het met die vriend, die duidelijk ook een kinderwens had, zijn verantwoordelijkheid wilde nemen, en die je hebt laten zitten? Terwijl je nu een kind wil gaan opvoeden met iemand die dat eigenlijk niet aankan?
Aan wiens belang denk je eigenlijk? Het gaat hier niet om het belang van jou, of je vriendin, maar om dat van het kind. Dat moet een zo stabiel mogelijke basis meekrijgen. Die vorige situatie met je vriend als vader klinkt eerlijk gezegd een stuk rooskleuriger voor het kind dan de situatie waar je nu in verkeert.
Aan wiens belang denk je eigenlijk? Het gaat hier niet om het belang van jou, of je vriendin, maar om dat van het kind. Dat moet een zo stabiel mogelijke basis meekrijgen. Die vorige situatie met je vriend als vader klinkt eerlijk gezegd een stuk rooskleuriger voor het kind dan de situatie waar je nu in verkeert.
woensdag 20 februari 2013 om 15:26
Traject wel starten ja, want wie weet is de relatie met jou wel het volgende waar je vriendin over gaat twijfelen. En dan ben jij dadelijk de volgende veertig jarige die door haar vorige relatie geen kinderen heeft gekregen.
Maar ik vind dat lindelunelente wel goede vragen aan je stelt. Daar zou ik eens over nadenken, over de antwoorden op die vragen.
Maar ik vind dat lindelunelente wel goede vragen aan je stelt. Daar zou ik eens over nadenken, over de antwoorden op die vragen.
woensdag 20 februari 2013 om 15:26
Is er iemand die je erbij kunt betrekken? Een moeder, zus, goede vriend? Een burnout is heftig en zet je wereld op zijn kop. Een KID traject kan ook behoorlijk veel van je eisen, zowel van jouzelf als van haar als jouw partner. Als er iemand anders is die erbij betrokken kan worden, als vertrouwenspersoon, om even bij uit te huilen als je het even niet ziet zitten of die praktische hulp kan bieden, kunnen jullie misschien de belasting voor je partner zo minimaal mogelijk houden?
Daarbij denk ik dat het traject niet ingaan je partner ook weer zal belasten. Ze voelt zichzelf nu toch al meer dan belabberd, ik kan me voorstellen dat uitstel (wat misschien afstel wordt) haar meer de put in krijgt qua twijfelen aan zichzelf, schuldgevoel en noem het maar op. Mocht je snel zwanger zijn, dan nog ben je een flinke tijd verder voordat het kindje er is. De situatie met je partner kan dan al een heel stuk verbeterd zijn (ook al kan ze dat nu vast nog niet geloven )
(Ik heb zelf een burnout gehad en ben een flinke tijd uit de roulatie geweest. Het is de één van de meest heftige en zware periodes ooit geweest, maar het heeft mijn leven in ieder geval ten besten veranderd. )
Daarbij denk ik dat het traject niet ingaan je partner ook weer zal belasten. Ze voelt zichzelf nu toch al meer dan belabberd, ik kan me voorstellen dat uitstel (wat misschien afstel wordt) haar meer de put in krijgt qua twijfelen aan zichzelf, schuldgevoel en noem het maar op. Mocht je snel zwanger zijn, dan nog ben je een flinke tijd verder voordat het kindje er is. De situatie met je partner kan dan al een heel stuk verbeterd zijn (ook al kan ze dat nu vast nog niet geloven )
(Ik heb zelf een burnout gehad en ben een flinke tijd uit de roulatie geweest. Het is de één van de meest heftige en zware periodes ooit geweest, maar het heeft mijn leven in ieder geval ten besten veranderd. )
woensdag 20 februari 2013 om 15:27
quote:lindelunelente schreef op 20 februari 2013 @ 15:09:
Even los van de kwestie rond je vriendin: Waarom nu weer bij de spermabank, terwijl je geen anonieme vader wilde? En hoe zit het met die vriend, die duidelijk ook een kinderwens had, zijn verantwoordelijkheid wilde nemen, en die je hebt laten zitten? Terwijl je nu een kind wil gaan opvoeden met iemand die dat eigenlijk niet aankan?
Aan wiens belang denk je eigenlijk? Het gaat hier niet om het belang van jou, of je vriendin, maar om dat van het kind. Dat moet een zo stabiel mogelijke basis meekrijgen. Die vorige situatie met je vriend als vader klinkt eerlijk gezegd een stuk rooskleuriger voor het kind dan de situatie waar je nu in verkeert.dit zijn exact mijn vragen. Met name het onderstreepte gedeelte.
Even los van de kwestie rond je vriendin: Waarom nu weer bij de spermabank, terwijl je geen anonieme vader wilde? En hoe zit het met die vriend, die duidelijk ook een kinderwens had, zijn verantwoordelijkheid wilde nemen, en die je hebt laten zitten? Terwijl je nu een kind wil gaan opvoeden met iemand die dat eigenlijk niet aankan?
Aan wiens belang denk je eigenlijk? Het gaat hier niet om het belang van jou, of je vriendin, maar om dat van het kind. Dat moet een zo stabiel mogelijke basis meekrijgen. Die vorige situatie met je vriend als vader klinkt eerlijk gezegd een stuk rooskleuriger voor het kind dan de situatie waar je nu in verkeert.dit zijn exact mijn vragen. Met name het onderstreepte gedeelte.
woensdag 20 februari 2013 om 15:41
Wat betreft alleenstaand kan ik wel uit ervaring vertellen: ja, het is zwaar, maar best te doen. De eerste maanden was het héél erg zwaar, maar ook dat heb ik alleen (maar dan ook echt alleen) gerooid. Er was niemand die bijsprong of me hielp. En ook dat heb ik overleefd. Dat kan jij ook. En jij hebt een beter netwerk dan ik, zo te lezen.
Dat afgepeigerde alleenstaande moeder moet je echt niet zo zien. Echt, het is allemaal best te doen. En ik ben niet de enige alleenstaande hier op het forum die dat zo ervaart.
Dat afgepeigerde alleenstaande moeder moet je echt niet zo zien. Echt, het is allemaal best te doen. En ik ben niet de enige alleenstaande hier op het forum die dat zo ervaart.
woensdag 20 februari 2013 om 15:42
Denkt iemand bij het maken van een kind écht na over het belang van het kind dat gaat ontstaan? Ik niet eerlijk gezegd. Als je naar het nieuws kijkt nodigt dat toch in het algemeen niet echt uit om een kind op de wereld te zetten? Crisis, oorlog niet ver hiervandaan, kernwapens, milieuvervuiling, fossiele brandstoffen die op raken, natuurrampen, geweld, weesjes in Afrika, pleegkindjes zonder thuis etc. etc. Het is de egoïstische drang van de mens in het algemeen die zorgt voor de kinderwens.
Een alleenstaande vrouw of een lesbisch stel die bewust kiest (kiezen) voor een kindje is zo slecht nog niet. Kan me wel heel wat mindere situaties voorstellen.
Ik zou er voor gaan. Je klok tikt en ik denk dat je spijt krijgt als je het niet doet.
Een alleenstaande vrouw of een lesbisch stel die bewust kiest (kiezen) voor een kindje is zo slecht nog niet. Kan me wel heel wat mindere situaties voorstellen.
Ik zou er voor gaan. Je klok tikt en ik denk dat je spijt krijgt als je het niet doet.
woensdag 20 februari 2013 om 16:01
Ik zou, als ik in jouw schoenen stond, er voor gaan. Het moment is volgens mij nooit perfect om aan kinderen te beginnen, zo kun je altijd redenen bedenken waardoor je het uit wilt stellen.Maar gezien jouw enorme wens, en je leeftijd zou ik ervoor gaan. Dan is er een kans dat je alsnog alleenstaand moeder wordt, maar die wens heb je al zo lang dus waarom zou je het nu af laten hangen van je vriendin?
Zij wordt wel weer beter, en misschien brengt een zwangerschap juist iets positiefs voor haar.
Kortom, doen!
Succes!
Zij wordt wel weer beter, en misschien brengt een zwangerschap juist iets positiefs voor haar.
Kortom, doen!
Succes!
woensdag 20 februari 2013 om 16:09
Ik denk dat in principe elke wens om zwanger te worden in principe egoïstisch is, dat wil niet zeggen dat al die mensen die hun eigen wens nastreven geen goede ouders worden.
Alleenstaande ouders zullen het soms best een stuk zwaarder hebben dan stellen, al wordt dat laatste soms ook overschat. Hoeveel relaties gaan er niet stuk tijdens die eerste jaren of komen enorm in de problemen. Als jij net als de rest van ons overtuigd is van je eigen goede moederschap of in elk geval pogingen daartoe staat je denk ik verder niets in de weg.
Ook ik zou er voor gaan als ik jou was, anders eindig jij net als je vriendin wellicht als diegene die de boot gemist heeft a.g.v. slechte relatie.
Over haar angsten om niet als volwaardige ouder gezien te worden, tja. Dat ligt er aan. Ik ken een lesbisch stel met 4 kinderen. Ik vraag me wel eens af wie uit welke buik geboren is, maar dat is pure nieuwsgierigheid, uitmaken doet het me niet. De moeders laten daar verder niet veel over los bij bekenden, of de kinderen het zelf weten, weet ik niet. Maar ik ga uit van wel. Ze noemen beide moeders mama en beide moeders doen evenveel voor de kinderen en is even liefdevol. Buitenstaanders kunnen dus niet raden wie de biologische moeder is en dat gaat ons ook niet aan. Dat soort dingen zou ik niet mee laten wegen.
Kans is trouwens ook groot dat je vriendin die vragen niet meer heeft op het moment dat het kindje er is. Wees open naar haar toe, wees er voor haar, betrek haar erbij voor zover ze dat wil en aankan maar laat je kans niet voorbij gaan. Zou ik niet doen in elk geval.
Alleenstaande ouders zullen het soms best een stuk zwaarder hebben dan stellen, al wordt dat laatste soms ook overschat. Hoeveel relaties gaan er niet stuk tijdens die eerste jaren of komen enorm in de problemen. Als jij net als de rest van ons overtuigd is van je eigen goede moederschap of in elk geval pogingen daartoe staat je denk ik verder niets in de weg.
Ook ik zou er voor gaan als ik jou was, anders eindig jij net als je vriendin wellicht als diegene die de boot gemist heeft a.g.v. slechte relatie.
Over haar angsten om niet als volwaardige ouder gezien te worden, tja. Dat ligt er aan. Ik ken een lesbisch stel met 4 kinderen. Ik vraag me wel eens af wie uit welke buik geboren is, maar dat is pure nieuwsgierigheid, uitmaken doet het me niet. De moeders laten daar verder niet veel over los bij bekenden, of de kinderen het zelf weten, weet ik niet. Maar ik ga uit van wel. Ze noemen beide moeders mama en beide moeders doen evenveel voor de kinderen en is even liefdevol. Buitenstaanders kunnen dus niet raden wie de biologische moeder is en dat gaat ons ook niet aan. Dat soort dingen zou ik niet mee laten wegen.
Kans is trouwens ook groot dat je vriendin die vragen niet meer heeft op het moment dat het kindje er is. Wees open naar haar toe, wees er voor haar, betrek haar erbij voor zover ze dat wil en aankan maar laat je kans niet voorbij gaan. Zou ik niet doen in elk geval.
woensdag 20 februari 2013 om 16:13
woensdag 20 februari 2013 om 16:22
quote:carretjerockt schreef op 20 februari 2013 @ 16:03:
of wil je heel misschien ergens, diep in je hart toch liever geen kindje en stel je het daarom steeds (met goede redenen uiteraard) uit?
Het is een emotionele wens om een kind van mezelf in mij te laten groeien en te baren. Om ervoor te zorgen en op te zien groeien. Ik heb het gevoel dat het mij compleet maakt. Het is iets van mij. Het lijkt me leuk en intens en verdrietig en heftig. Het geeft mijn leven een nieuwe richting.
Hoe weet je nou of die kinderwens echt is? Of groei je er op een gegeven moment gewoon overheen?
of wil je heel misschien ergens, diep in je hart toch liever geen kindje en stel je het daarom steeds (met goede redenen uiteraard) uit?
Het is een emotionele wens om een kind van mezelf in mij te laten groeien en te baren. Om ervoor te zorgen en op te zien groeien. Ik heb het gevoel dat het mij compleet maakt. Het is iets van mij. Het lijkt me leuk en intens en verdrietig en heftig. Het geeft mijn leven een nieuwe richting.
Hoe weet je nou of die kinderwens echt is? Of groei je er op een gegeven moment gewoon overheen?
woensdag 20 februari 2013 om 16:25
quote:pixiemorgan schreef op 20 februari 2013 @ 15:41:
Wat betreft alleenstaand kan ik wel uit ervaring vertellen: ja, het is zwaar, maar best te doen. De eerste maanden was het héél erg zwaar, maar ook dat heb ik alleen (maar dan ook echt alleen) gerooid. Er was niemand die bijsprong of me hielp. En ook dat heb ik overleefd. Dat kan jij ook. En jij hebt een beter netwerk dan ik, zo te lezen.
Dat afgepeigerde alleenstaande moeder moet je echt niet zo zien. Echt, het is allemaal best te doen. En ik ben niet de enige alleenstaande hier op het forum die dat zo ervaart.Knap dat je dat helemaal alleen hebt gedaan @ Pixie Morgan. Bedankt voor je reactie, dat geeft moed.
Wat betreft alleenstaand kan ik wel uit ervaring vertellen: ja, het is zwaar, maar best te doen. De eerste maanden was het héél erg zwaar, maar ook dat heb ik alleen (maar dan ook echt alleen) gerooid. Er was niemand die bijsprong of me hielp. En ook dat heb ik overleefd. Dat kan jij ook. En jij hebt een beter netwerk dan ik, zo te lezen.
Dat afgepeigerde alleenstaande moeder moet je echt niet zo zien. Echt, het is allemaal best te doen. En ik ben niet de enige alleenstaande hier op het forum die dat zo ervaart.Knap dat je dat helemaal alleen hebt gedaan @ Pixie Morgan. Bedankt voor je reactie, dat geeft moed.
