KID aan de beurt, meemoeder burnout

Ik hanteer het principe dat je je lange termijn wensen nooit moet laten schieten vanwege korte termijn knelpunten.

Lastig hoor, maar ik zou er ook voor gaan. Alleen, zoals een aantal mensen al schrijven en dan later kijken of partner er bij komt of niet. Jij hebt een stabiele basis, zou je nu gaan samenwonen dan wordt het ineens minder stabiel zegmaar.



Is hier niet ergens een topic van mensen die alleen aan een kind zijn begonnen of dat van plan zijn? Ik meen dat weleens langs te hebben zien komen.



Met jouw leeftijd en wachttijd en tijd die het kost voor het zou lukken is dit zo'n beetje je laatste kans he? Zet op een rijtje wat er kan gebeuren bij je keuze voor wel of niet. Wat ik kan verzinnen zijn de onderstaande scenario's, misschien missen er nog een paar?

Kiezen voor wel:

- Ideaal: partner knapt op, jullie gaan samenwonen, kind komt, iedereen blij.

- Worst case: partner zakt tijdens je zwangerschap dieper weg in de burn out, kost jou veel energie om te proberen haar te steunen, relatie gaat toch uit, je bent alleenstaande moeder. Maar wel met basis huis, baan, netwerk.

Kiezen voor niet:

- Best mogelijk: partner knapt op, jullie gaan samenwonen en je hebt geen spijt, jullie leven nog lang en gelukkig.

- In mijn ogen realistischer: partner knapt op, jullie gaan samenwonen en jij en eventueel jullie beiden hebben spijt.

- Worst case: partner knapt niet op, relatie gaat uit, jij hebt dubbel spijt.

Lijkt mij behoorlijk stabiel. Ik zou er voor gaan.

Ga ervoor!

Ik heb zelf samen met mijn vrouw een dochter en ben zwanger van de 2e en wij voelen echt geen verschil. Dochterlief is nu bijna 20 maanden en gedraagt zich naar ons beiden gelijk en waarom ook niet want zij heeft geen idee van genen

Mijn vrouw houdt ontzettend veel van haar en we voeden haar gelijkwaardig op. Zij heeft alleen niet de wens om zelf zwanger te raken dus dat zou een verschil kunnen maken. De buitenwereld heeft zelfs wel eens het idee dat zij de biologische moeder is en dat is voor ons heel grappig om te merken.

Succes!

Voor het alleen aan een kind beginnen kan je op dit topic vast tips vinden: Kind in je Uppie (deel 4)

Inderdaad, hoe je partner dat interepreteerd is weer heel wat anders.

Ouders zijn degenen die voor het kind zorgen. Zéker als je dat al vanaf de geboorte doet. De vader heeft het kind ook niet gedragen en is net zo goed ouder als de moeder. Met 2 vrouwen zijn er natuurlijk twee moeders dus ik kan me de angst wel een beetje voorstellen. Maar het kindje weet niet beter dus die heeft gewoon twee moeders. Die zal het eerder raar vinden om te zien dat andere kinderen een moeder en een vader hebben. En daar komt nog bij dat gezinnen er tegenwoordig allemaal anders uit zien. Gescheiden, co-ouders, half- en stiefzusjes en broertjes. Allemaal niet bij te houden.

Havaianas,

Mail mij anders eventjes. Ik ben ook pas begonnen met mijn vriendin aan een KID-project om onze kinderwens te verwezenlijken. Zij is degene die zwanger zal worden, voor mij zal het er om een medische reden nooit in zitten. Dat heb ik op zich goed geaccepteerd, ik vind het genetische aspect niet het belangrijkst van het moederschap, maar ik heb wel de angst om niet volledig als mama te worden beschouwd. Wil best met jullie over mijn ervaringen praten. Als je wil kun je mailen naar vivalimburg at hotmail punt nl. (dus niet punt com!)