Zwanger
alle pijlers
Kinderwens.....door hormonen??
dinsdag 20 mei 2014 om 22:28
Hallo allemaal,
Ik ben al 1,5 jaar met mijn vriend (ik ben 25 en hij is 28) en woon hiervan al een jaar samen. Wij hebben beiden een baan, ik heb een goede opleiding, een stabiele relatie, we zijn een poos geleden verhuisd naar een grotere woning en zijn erg gelukkig samen. Kortom, niks te klagen!
Sinds ik mijn vriend heb leren kennen heb ik gevoelens gekregen die ik in andere relaties nooit had gevoeld. Ik heb namelijk een sterke kinderwens gekregen en heb deze ook met mijn vriend besproken. Hij heeft aangegeven dat hij ook een kinderwens heeft gekregen en dat hij graag eind dit jaar/begin volgend jaar wilt proberen om samen een kind te krijgen. Dit bericht maakte mij heel gelukkig, omdat wij hierover toch op één lijn zitten.
Ik heb bij mijn ouders voorgelegd (Ter info: Mijn ouders hebben al 2 kleinkinderen van mijn oudste broer) dat ik graag wil beginnen met kinderen en hun reactie was niet waar ik op gehoopt had!!
Mijn moeder gaf aan dat het een fase is en dat de gevoelens die ik heb komen door de hormonen!!! Het was een heel naar gesprek, waarin mijn ouders alleen het negatieve van ouderschap naar voren brachten en zelfs opperden dat het de relatie kan doen breken. Dat ik eerst moet 'genieten' van het leven door (nog) meer te reizen. Mijn vader reageerde zelfs geagiteerd en vind dat ik er niet klaar voor ben. Ik heb tijdens dit gesprek erg gehuild en voelde me zo gekwetst! Mijn ouders waren te direct en hebben geen enkel positieve uitlating of een genoegen geuit. Ze waren absoluut tegen het idee.
Sindsdien zit ik helemaal niet lekker in mijn vel. Ik weet dat ik vroeger niet echt aan kinderen dacht, maar dat wil niet zeggen dat het niet bij me past?! Ik huil ontzettend veel omdat ik me niet gesteund voel door mijn ouders en praat er veel over met mijn vriend. Hij was niet bij het gesprek aanwezig, maar is wel van mening dat mijn ouders het niet zo bedoelden. Hij zei dat mijn ouders waarschijnlijk schrokken van het idee dat hun 'kleine meid' zo een grote stap wilt maken (terwijl mijn ouders en ik een goede band hebben en ze mijn vriend ook erg mogen). Ik ken mijn ouders en ze waren er erg op tegen!
Ik vind toch dat mijn ouders op z'n minst een beetje positiever hiermee om konden gaan. Ik voel me bijna 'dom' dat ik dit soort gevoelens koester en heb daarnaast ook het idee dat ik mijn ouders tegen de haren instrijk als ik besluit om toch eind dit jaar/begin volgend jaar aan kinderen te beginnen. Ik weet dat ik mijn eigen leven bepaal, maar toch wil ik dat mijn ouders ook trots op me zijn en mij steunen bij belangrijke keuzes in het leven.
Ik twijfel echt heel erg!!! Hoe moet ik hiermee omgaan?
P.S. Sorry voor het lange verhaal!
Ik ben al 1,5 jaar met mijn vriend (ik ben 25 en hij is 28) en woon hiervan al een jaar samen. Wij hebben beiden een baan, ik heb een goede opleiding, een stabiele relatie, we zijn een poos geleden verhuisd naar een grotere woning en zijn erg gelukkig samen. Kortom, niks te klagen!
Sinds ik mijn vriend heb leren kennen heb ik gevoelens gekregen die ik in andere relaties nooit had gevoeld. Ik heb namelijk een sterke kinderwens gekregen en heb deze ook met mijn vriend besproken. Hij heeft aangegeven dat hij ook een kinderwens heeft gekregen en dat hij graag eind dit jaar/begin volgend jaar wilt proberen om samen een kind te krijgen. Dit bericht maakte mij heel gelukkig, omdat wij hierover toch op één lijn zitten.
Ik heb bij mijn ouders voorgelegd (Ter info: Mijn ouders hebben al 2 kleinkinderen van mijn oudste broer) dat ik graag wil beginnen met kinderen en hun reactie was niet waar ik op gehoopt had!!
Mijn moeder gaf aan dat het een fase is en dat de gevoelens die ik heb komen door de hormonen!!! Het was een heel naar gesprek, waarin mijn ouders alleen het negatieve van ouderschap naar voren brachten en zelfs opperden dat het de relatie kan doen breken. Dat ik eerst moet 'genieten' van het leven door (nog) meer te reizen. Mijn vader reageerde zelfs geagiteerd en vind dat ik er niet klaar voor ben. Ik heb tijdens dit gesprek erg gehuild en voelde me zo gekwetst! Mijn ouders waren te direct en hebben geen enkel positieve uitlating of een genoegen geuit. Ze waren absoluut tegen het idee.
Sindsdien zit ik helemaal niet lekker in mijn vel. Ik weet dat ik vroeger niet echt aan kinderen dacht, maar dat wil niet zeggen dat het niet bij me past?! Ik huil ontzettend veel omdat ik me niet gesteund voel door mijn ouders en praat er veel over met mijn vriend. Hij was niet bij het gesprek aanwezig, maar is wel van mening dat mijn ouders het niet zo bedoelden. Hij zei dat mijn ouders waarschijnlijk schrokken van het idee dat hun 'kleine meid' zo een grote stap wilt maken (terwijl mijn ouders en ik een goede band hebben en ze mijn vriend ook erg mogen). Ik ken mijn ouders en ze waren er erg op tegen!
Ik vind toch dat mijn ouders op z'n minst een beetje positiever hiermee om konden gaan. Ik voel me bijna 'dom' dat ik dit soort gevoelens koester en heb daarnaast ook het idee dat ik mijn ouders tegen de haren instrijk als ik besluit om toch eind dit jaar/begin volgend jaar aan kinderen te beginnen. Ik weet dat ik mijn eigen leven bepaal, maar toch wil ik dat mijn ouders ook trots op me zijn en mij steunen bij belangrijke keuzes in het leven.
Ik twijfel echt heel erg!!! Hoe moet ik hiermee omgaan?
P.S. Sorry voor het lange verhaal!
woensdag 21 mei 2014 om 09:04
quote:Pantax schreef op 21 mei 2014 @ 08:51:
Misschien hebben je ouders wel een beetje gelijk. Niet omdat je nog te jong bent of nog andere dingen zou moeten doen, maar omdat de mening van je ouders nog zó belangrijk voor je is dat je ze dit soort dingen vertelt en omdat je nog zó veel waarde aan hun goedkeuring hecht dat je je zelfs dom gaat voelen als je die niet krijgt. En gaat huilen als ze een andere mening zijn toegedaan.
In jouw leven en jouw beslissingen spelen je ouders geen noemenswaardige rol meer. Zij maken geen bijdragend deel uit van de keuzes die jij maakt. Jíj maakt keuzes, samen met je vriend. Jullie bouwen samen een leven op en je ouders zijn daarin slechts toeschouwers. Hun mening legt geen gewicht in de schaal. Als jij dat nog niet zo voelt, dan is het misschien tijd om eerst het losmakingsproces te voltooien, voordat je aan kinderen begint. Er komen met kinderen namelijk nog veel meer gelegenheden voor dit soort confrontaties met je ouders, dan kun je maar beter zelfvertrouwen hebben verworven .Ik ben het hier helemaal mee eens. En hoewel je zegt dat je het niet hebt overlegd, maar gewoon hebt verteld, is je reactie op hun ongenoegen nog zo vanuit jij als kind: zo verdrietig en boos. Terwijl het gewoon jouw keuze is en het zou niet moeten uitmaken of zij wel of niet achter jullie staan. Jij en je vriend willen een eigen gezin en daar hebben jullie dan toch voor gekozen? Ongeacht jullie omgeving?
Misschien hebben je ouders wel een beetje gelijk. Niet omdat je nog te jong bent of nog andere dingen zou moeten doen, maar omdat de mening van je ouders nog zó belangrijk voor je is dat je ze dit soort dingen vertelt en omdat je nog zó veel waarde aan hun goedkeuring hecht dat je je zelfs dom gaat voelen als je die niet krijgt. En gaat huilen als ze een andere mening zijn toegedaan.
In jouw leven en jouw beslissingen spelen je ouders geen noemenswaardige rol meer. Zij maken geen bijdragend deel uit van de keuzes die jij maakt. Jíj maakt keuzes, samen met je vriend. Jullie bouwen samen een leven op en je ouders zijn daarin slechts toeschouwers. Hun mening legt geen gewicht in de schaal. Als jij dat nog niet zo voelt, dan is het misschien tijd om eerst het losmakingsproces te voltooien, voordat je aan kinderen begint. Er komen met kinderen namelijk nog veel meer gelegenheden voor dit soort confrontaties met je ouders, dan kun je maar beter zelfvertrouwen hebben verworven .Ik ben het hier helemaal mee eens. En hoewel je zegt dat je het niet hebt overlegd, maar gewoon hebt verteld, is je reactie op hun ongenoegen nog zo vanuit jij als kind: zo verdrietig en boos. Terwijl het gewoon jouw keuze is en het zou niet moeten uitmaken of zij wel of niet achter jullie staan. Jij en je vriend willen een eigen gezin en daar hebben jullie dan toch voor gekozen? Ongeacht jullie omgeving?
woensdag 21 mei 2014 om 09:13
Ik denk dat een kinderwens altijd wel hormonaal gestuurd is, dat is namelijk de natuur Dat wij mensen er daarnaast bewust en serieus over nadenken, is een ander verhaal.
TO, ik vind je helemaal niet te jong om aan kinderen te beginnen. (Alleen uitgaande van je leeftijd, want ik ken je natuurlijk niet). Ik kan goed begrijpen dat de reactie van je ouders een domper voor je is. Als ze zo negatief zijn over het hebben van kinderen, wat zegt dat dan over jou en je broers/zussen? Ik zou niet blij zijn als ik zo'n verhaal van mijn ouders te horen kreeg.
Een vriendin van mij, die nogal problemen had met haar jongste, zei een keer: met moederschap krijg je het beste en het slechtste. Dat vond ik een heel mooie omschrijving. Je hebt momenten waarop je denkt dat je nog nooit zo gelukkig bent geweest, maar je kunt ook heel diep gaan. Dat hoort allemaal bij het leven, daar groei je van.
Misschien kun je er op een rustig moment nog eens met je ouders over praten, en ze vertellen dat je geschrokken bent van hun reactie. Misschien hebben ze het helemaal niet zo bedoeld.
En verder: eens met andere reacties. Het is een beslissing van jou en je vriend. Niemand anders kan die beslissing voor jullie nemen.
Veel geluk!
TO, ik vind je helemaal niet te jong om aan kinderen te beginnen. (Alleen uitgaande van je leeftijd, want ik ken je natuurlijk niet). Ik kan goed begrijpen dat de reactie van je ouders een domper voor je is. Als ze zo negatief zijn over het hebben van kinderen, wat zegt dat dan over jou en je broers/zussen? Ik zou niet blij zijn als ik zo'n verhaal van mijn ouders te horen kreeg.
Een vriendin van mij, die nogal problemen had met haar jongste, zei een keer: met moederschap krijg je het beste en het slechtste. Dat vond ik een heel mooie omschrijving. Je hebt momenten waarop je denkt dat je nog nooit zo gelukkig bent geweest, maar je kunt ook heel diep gaan. Dat hoort allemaal bij het leven, daar groei je van.
Misschien kun je er op een rustig moment nog eens met je ouders over praten, en ze vertellen dat je geschrokken bent van hun reactie. Misschien hebben ze het helemaal niet zo bedoeld.
En verder: eens met andere reacties. Het is een beslissing van jou en je vriend. Niemand anders kan die beslissing voor jullie nemen.
Veel geluk!
woensdag 21 mei 2014 om 10:19
quote:Houston77007 schreef op 21 mei 2014 @ 07:08:
Susan, jij schrijft: "Natuurlijk is het leuker als je een andere reactie had gekregen en je wil graag dat je ouders achter je keuze staan, maar je hebt hun toestemming of goedkeuring absoluut niet nodig."
Eens natuurlijk. Maar er zijn serieus ouders die van mening zijn dat die toestemming uiterst noodzakelijk is. Nadat ik mijn vader heb verteld dat ik BAM-mam wilde worden (ik ben ruim in de 30) appte hij de volgende dag: "ik wil nog eens indringend met je praten". Het karakter van mijn vader kennende betekent dat: "ik praat, jij luistert en eind van het liedje is dat jij zo murw bent dat je doet wat ik zeg."
Dat gesprek ging er dus niet komen. Ik ken zijn bezwaren, zowel praktisch als ethisch en er zullen best forummers zijn die het op beide punten inhoudelijk met hem eens zouden zijn. Fair enough. Maar een gesprek is bij hem altijd een monoloog, een discussie (hij parasiteert op conflicten) en nooit een tweegesprek. Ik respecteer zijn mening en overwegingen, maar ga mijn eigen weg en hoop BAM-mam te worden als me dat gegeven is.
Einde van het liedje is dat hij een maand lang volkomen los is gegaan. Zelfs gerefereerd heeft aan nazi-Duitsland en vervolgens zijn handen van mij afgetrokken heeft. Dat laatste houden we zo, zoals jullie begrijpen.Dat is een nare ervaring. Wel een goede beslissing om het gesprek dan maar niet aan te gaan zodat hij niet de kans heeft gekregen om je te overrulen.
Susan, jij schrijft: "Natuurlijk is het leuker als je een andere reactie had gekregen en je wil graag dat je ouders achter je keuze staan, maar je hebt hun toestemming of goedkeuring absoluut niet nodig."
Eens natuurlijk. Maar er zijn serieus ouders die van mening zijn dat die toestemming uiterst noodzakelijk is. Nadat ik mijn vader heb verteld dat ik BAM-mam wilde worden (ik ben ruim in de 30) appte hij de volgende dag: "ik wil nog eens indringend met je praten". Het karakter van mijn vader kennende betekent dat: "ik praat, jij luistert en eind van het liedje is dat jij zo murw bent dat je doet wat ik zeg."
Dat gesprek ging er dus niet komen. Ik ken zijn bezwaren, zowel praktisch als ethisch en er zullen best forummers zijn die het op beide punten inhoudelijk met hem eens zouden zijn. Fair enough. Maar een gesprek is bij hem altijd een monoloog, een discussie (hij parasiteert op conflicten) en nooit een tweegesprek. Ik respecteer zijn mening en overwegingen, maar ga mijn eigen weg en hoop BAM-mam te worden als me dat gegeven is.
Einde van het liedje is dat hij een maand lang volkomen los is gegaan. Zelfs gerefereerd heeft aan nazi-Duitsland en vervolgens zijn handen van mij afgetrokken heeft. Dat laatste houden we zo, zoals jullie begrijpen.Dat is een nare ervaring. Wel een goede beslissing om het gesprek dan maar niet aan te gaan zodat hij niet de kans heeft gekregen om je te overrulen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
woensdag 21 mei 2014 om 10:20
quote:blijftgewoondametje schreef op 21 mei 2014 @ 08:44:
Susan, beetje flauwe misinterpretatie van mijn woorden.
Ik begrijp prima dat TO verdriet heeft over de reactie maar ik begrijp werkelijk niet waarom je zo iets intiems en privé s tussen to en haar partner aan haar ouders gaat lopen vertellen.Ik zie niet in wat er zo raar aan is om zoiets te delen met mensen met wie je close bent. Had je het ook raar gevonden als ze het aan haar beste vriendin had verteld?
Susan, beetje flauwe misinterpretatie van mijn woorden.
Ik begrijp prima dat TO verdriet heeft over de reactie maar ik begrijp werkelijk niet waarom je zo iets intiems en privé s tussen to en haar partner aan haar ouders gaat lopen vertellen.Ik zie niet in wat er zo raar aan is om zoiets te delen met mensen met wie je close bent. Had je het ook raar gevonden als ze het aan haar beste vriendin had verteld?
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
