Zwanger
alle pijlers
Kinderwens.....door hormonen??
dinsdag 20 mei 2014 om 22:28
Hallo allemaal,
Ik ben al 1,5 jaar met mijn vriend (ik ben 25 en hij is 28) en woon hiervan al een jaar samen. Wij hebben beiden een baan, ik heb een goede opleiding, een stabiele relatie, we zijn een poos geleden verhuisd naar een grotere woning en zijn erg gelukkig samen. Kortom, niks te klagen!
Sinds ik mijn vriend heb leren kennen heb ik gevoelens gekregen die ik in andere relaties nooit had gevoeld. Ik heb namelijk een sterke kinderwens gekregen en heb deze ook met mijn vriend besproken. Hij heeft aangegeven dat hij ook een kinderwens heeft gekregen en dat hij graag eind dit jaar/begin volgend jaar wilt proberen om samen een kind te krijgen. Dit bericht maakte mij heel gelukkig, omdat wij hierover toch op één lijn zitten.
Ik heb bij mijn ouders voorgelegd (Ter info: Mijn ouders hebben al 2 kleinkinderen van mijn oudste broer) dat ik graag wil beginnen met kinderen en hun reactie was niet waar ik op gehoopt had!!
Mijn moeder gaf aan dat het een fase is en dat de gevoelens die ik heb komen door de hormonen!!! Het was een heel naar gesprek, waarin mijn ouders alleen het negatieve van ouderschap naar voren brachten en zelfs opperden dat het de relatie kan doen breken. Dat ik eerst moet 'genieten' van het leven door (nog) meer te reizen. Mijn vader reageerde zelfs geagiteerd en vind dat ik er niet klaar voor ben. Ik heb tijdens dit gesprek erg gehuild en voelde me zo gekwetst! Mijn ouders waren te direct en hebben geen enkel positieve uitlating of een genoegen geuit. Ze waren absoluut tegen het idee.
Sindsdien zit ik helemaal niet lekker in mijn vel. Ik weet dat ik vroeger niet echt aan kinderen dacht, maar dat wil niet zeggen dat het niet bij me past?! Ik huil ontzettend veel omdat ik me niet gesteund voel door mijn ouders en praat er veel over met mijn vriend. Hij was niet bij het gesprek aanwezig, maar is wel van mening dat mijn ouders het niet zo bedoelden. Hij zei dat mijn ouders waarschijnlijk schrokken van het idee dat hun 'kleine meid' zo een grote stap wilt maken (terwijl mijn ouders en ik een goede band hebben en ze mijn vriend ook erg mogen). Ik ken mijn ouders en ze waren er erg op tegen!
Ik vind toch dat mijn ouders op z'n minst een beetje positiever hiermee om konden gaan. Ik voel me bijna 'dom' dat ik dit soort gevoelens koester en heb daarnaast ook het idee dat ik mijn ouders tegen de haren instrijk als ik besluit om toch eind dit jaar/begin volgend jaar aan kinderen te beginnen. Ik weet dat ik mijn eigen leven bepaal, maar toch wil ik dat mijn ouders ook trots op me zijn en mij steunen bij belangrijke keuzes in het leven.
Ik twijfel echt heel erg!!! Hoe moet ik hiermee omgaan?
P.S. Sorry voor het lange verhaal!
Ik ben al 1,5 jaar met mijn vriend (ik ben 25 en hij is 28) en woon hiervan al een jaar samen. Wij hebben beiden een baan, ik heb een goede opleiding, een stabiele relatie, we zijn een poos geleden verhuisd naar een grotere woning en zijn erg gelukkig samen. Kortom, niks te klagen!
Sinds ik mijn vriend heb leren kennen heb ik gevoelens gekregen die ik in andere relaties nooit had gevoeld. Ik heb namelijk een sterke kinderwens gekregen en heb deze ook met mijn vriend besproken. Hij heeft aangegeven dat hij ook een kinderwens heeft gekregen en dat hij graag eind dit jaar/begin volgend jaar wilt proberen om samen een kind te krijgen. Dit bericht maakte mij heel gelukkig, omdat wij hierover toch op één lijn zitten.
Ik heb bij mijn ouders voorgelegd (Ter info: Mijn ouders hebben al 2 kleinkinderen van mijn oudste broer) dat ik graag wil beginnen met kinderen en hun reactie was niet waar ik op gehoopt had!!
Mijn moeder gaf aan dat het een fase is en dat de gevoelens die ik heb komen door de hormonen!!! Het was een heel naar gesprek, waarin mijn ouders alleen het negatieve van ouderschap naar voren brachten en zelfs opperden dat het de relatie kan doen breken. Dat ik eerst moet 'genieten' van het leven door (nog) meer te reizen. Mijn vader reageerde zelfs geagiteerd en vind dat ik er niet klaar voor ben. Ik heb tijdens dit gesprek erg gehuild en voelde me zo gekwetst! Mijn ouders waren te direct en hebben geen enkel positieve uitlating of een genoegen geuit. Ze waren absoluut tegen het idee.
Sindsdien zit ik helemaal niet lekker in mijn vel. Ik weet dat ik vroeger niet echt aan kinderen dacht, maar dat wil niet zeggen dat het niet bij me past?! Ik huil ontzettend veel omdat ik me niet gesteund voel door mijn ouders en praat er veel over met mijn vriend. Hij was niet bij het gesprek aanwezig, maar is wel van mening dat mijn ouders het niet zo bedoelden. Hij zei dat mijn ouders waarschijnlijk schrokken van het idee dat hun 'kleine meid' zo een grote stap wilt maken (terwijl mijn ouders en ik een goede band hebben en ze mijn vriend ook erg mogen). Ik ken mijn ouders en ze waren er erg op tegen!
Ik vind toch dat mijn ouders op z'n minst een beetje positiever hiermee om konden gaan. Ik voel me bijna 'dom' dat ik dit soort gevoelens koester en heb daarnaast ook het idee dat ik mijn ouders tegen de haren instrijk als ik besluit om toch eind dit jaar/begin volgend jaar aan kinderen te beginnen. Ik weet dat ik mijn eigen leven bepaal, maar toch wil ik dat mijn ouders ook trots op me zijn en mij steunen bij belangrijke keuzes in het leven.
Ik twijfel echt heel erg!!! Hoe moet ik hiermee omgaan?
P.S. Sorry voor het lange verhaal!
dinsdag 20 mei 2014 om 22:34
Als je niet echt kinderen wil dan krijg je echt niet opeens een kinderwens door hormonen. Het enige wat misschien door hormonen gestuurd wordt is het gevoel dat je het nú wil, dat je echt niet meer wil wachten, en dat je er heel veel mee bezig bent. Maar de wens op zich is er gewoon óf niet.
Wat naar dat je ouders zo reageerden. Natuurlijk is het leuker als je een andere reactie had gekregen en je wil graag dat je ouders achter je keuze staan, maar je hebt hun toestemming of goedkeuring absoluut niet nodig. Het is een domper dat ze dat zo uiten, maar je hebt het volste recht om dat naast je neer te leggen.
Wat naar dat je ouders zo reageerden. Natuurlijk is het leuker als je een andere reactie had gekregen en je wil graag dat je ouders achter je keuze staan, maar je hebt hun toestemming of goedkeuring absoluut niet nodig. Het is een domper dat ze dat zo uiten, maar je hebt het volste recht om dat naast je neer te leggen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 20 mei 2014 om 22:34
quote:dubbeltje4 schreef op 20 mei 2014 @ 22:31:
Je klinkt wel erg jong als je je hier zo vreselijk druk om maakt!
Je krijgt toch geen kind met je ouders??
Get over it!Wat is dat toch verschrikkelijk moeilijk voor jou, hè? Aardig reageren. Guttegut.
Je klinkt wel erg jong als je je hier zo vreselijk druk om maakt!
Je krijgt toch geen kind met je ouders??
Get over it!Wat is dat toch verschrikkelijk moeilijk voor jou, hè? Aardig reageren. Guttegut.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 20 mei 2014 om 22:38
Als je er aan toe bent, ben je er aan toe! Daar hebben je ouders niets mee te maken. Mijn ouders wisten niet eens zo lang dat we met kinderen bezig waren. Toen we daaraan begonnen niet in ieder geval. Pas toen het niet meteen lukte en het ter sprake kwam heb ik het verteld. Ik snap dat je waarde hecht aan de mening van je ouders, maar je bent nu oud (en wijs) genoeg om hier je eigen keuzes in te maken.
Als het kan dan kan het, als het niet kan dan kan het niet.
dinsdag 20 mei 2014 om 22:47
Waarom overleg je zoiets met je ouders? Dit is bij uitstek alleen voor jou en je partner. En als het raak is, dan meld je het de nieuwe opa's en oma's.
Trek je eigen plan. Als jullie er beide aan toe zijn en jullie denken het samen aan te kunnen, ga er dan voor. Dus waar moet je dan mee omgaan? De mening van anderen? Nou, dan zal ik je vast vertellen dat er straks, als je zwanger bent héél véél mensen iets van je gaan vinden. Ongevraagd, ongenuanceerd. En als je dan een kind hebt, gaan nóg meer mensen er iets van vinden.
Trek je eigen plan. Als jullie er beide aan toe zijn en jullie denken het samen aan te kunnen, ga er dan voor. Dus waar moet je dan mee omgaan? De mening van anderen? Nou, dan zal ik je vast vertellen dat er straks, als je zwanger bent héél véél mensen iets van je gaan vinden. Ongevraagd, ongenuanceerd. En als je dan een kind hebt, gaan nóg meer mensen er iets van vinden.
dinsdag 20 mei 2014 om 22:53
Dank jullie wel voor de reacties. En voor de duidelijkheid: Ik heb geen overleg gehad met mijn ouders over onze kinderwens. Ik heb het hun tijdens een bezoekje gewoon verteld. Misschien dat ik dit niet duidelijk genoeg had vermeld in mijn verhaal. Ik heb het dus gewoon aangegeven en ik heb zeker niet om toestemming gevraagd of iets dergelijks (dat is ook niet nodig!!). Ze gaven gewoon meteen hun mening op de manier zoal ik had beschreven.
dinsdag 20 mei 2014 om 23:31
Maar waarom zou je zoiets aan je ouders vertellen? Als je geen reacties wil die je niet bevallen moet je dat toch niet gaan vertellen.
Je geeft zelf letterlijk aan dat je wil dat je ouders je steunen bij belangrijke keuzes in het leven.
Volwassen worden/zijn is je eigen keuzes maken. Hun steun zou daar geen voorwaarde voor moeten zijn.
Als je zo vreselijk moet huilen om hun reactie zou ik eerst maar wat volwassener worden voor je aan kinderen begint.
To, ik weet dat ik dit heel lomp formuleer allemaal. Ik kan me er zo weinig bij voorstellen. Waarschijnlijk heb jij een hele goede band met je ouders en had je verwacht dat ze heel blij voor je zouden zijn en dit is een koude douche.
Ik denk dat je wat zij vinden niet als jouw probleem moet zien. Ik heb mijn moeder ooit op een feestje horen verkondigen dat ze de komende tien jaar nog geen oma werd. In die 10 jaar heeft ze heel wat kleinkinderen gekregen.
Je geeft zelf letterlijk aan dat je wil dat je ouders je steunen bij belangrijke keuzes in het leven.
Volwassen worden/zijn is je eigen keuzes maken. Hun steun zou daar geen voorwaarde voor moeten zijn.
Als je zo vreselijk moet huilen om hun reactie zou ik eerst maar wat volwassener worden voor je aan kinderen begint.
To, ik weet dat ik dit heel lomp formuleer allemaal. Ik kan me er zo weinig bij voorstellen. Waarschijnlijk heb jij een hele goede band met je ouders en had je verwacht dat ze heel blij voor je zouden zijn en dit is een koude douche.
Ik denk dat je wat zij vinden niet als jouw probleem moet zien. Ik heb mijn moeder ooit op een feestje horen verkondigen dat ze de komende tien jaar nog geen oma werd. In die 10 jaar heeft ze heel wat kleinkinderen gekregen.
dinsdag 20 mei 2014 om 23:36
Hoe lang ben je al zelfstandig? Als je al wat langer uit huis bent, ontstaat er met de jaren meestal vanzelf een gezonde afstand tussen het volwassen kind en de ouders waardoor je niet meer zo afhankelijk bent van hun mening. Als je voelt dat je echt (ook emotioneel) zelfstandig bent geworden, ben je pas in staat om samen met je partner te beslissen of je kinderen wilt, zonder dat de mening van je ouders daar nog invloed op heeft. Dus daar zou ik nog even op wachten.
En maak ook goede afspraken over privacy met je partner: wat vertel je wel aan de omgeving en wat niet? Heb je je al bedacht dat je partner het misschien wel helemaal niet prettig vindt als jouw ouders weten of jullie een kinderwens hebben, of wanneer jullie het gaan proberen? Bedenk je eens dat jij het misschien ook bijzonder onprettig zou vinden als hij zijn ouders of vrienden zou vertellen dat jullie over kinderen denken of daaraan beginnen.
En maak ook goede afspraken over privacy met je partner: wat vertel je wel aan de omgeving en wat niet? Heb je je al bedacht dat je partner het misschien wel helemaal niet prettig vindt als jouw ouders weten of jullie een kinderwens hebben, of wanneer jullie het gaan proberen? Bedenk je eens dat jij het misschien ook bijzonder onprettig zou vinden als hij zijn ouders of vrienden zou vertellen dat jullie over kinderen denken of daaraan beginnen.
woensdag 21 mei 2014 om 00:16
Ik vind het na 1,5 jaar relatie ook wel heel erg supersnel. Je bent ook nog jong, is dit je eerste serieuze relatie? Kan me eigenlijk wel voorstellen dat ze liever zouden zien dat je elkaar eerst nognwat beter leert kennen, wat meer tijd samen doorbrengt, wat meer samen meemaakt om te weten wat je aan elkaar hebt. Met een kind zit je wel voor altijd aan elkaar vast namelijk.
Zeg maar Spijker.
woensdag 21 mei 2014 om 00:23
quote:blijftgewoondametje schreef op 20 mei 2014 @ 23:31:
Ik kan me er zo weinig bij voorstellen.
Ja, vind je dat écht zó moeilijk om voor te stellen? Dat je enorm enthousiast bent over een toch behoorlijk grote en ingrijpende beslissing die je met je vriend hebt genomen, het in je enthousiasme deelt met mensen die heel dicht bij je staan en dan vervolgens zo'n reactie krijgt? Jij snapt echt niet dat dat iemand flink veel pijn kan doen?
Ze geeft nota bene nog expliciet aan dat het geen overleg was en dat ze hun toestemming niet nodig heeft. Het is gewoon een domper, het heeft haar verdriet gedaan en dat verdriet heeft ze laten zien, wederom in het gezelschap van mensen die dichtbij haar staan en niet ergens in het openbaar. Nou, poe poe, wat onvolwassen.
Ik kan me er zo weinig bij voorstellen.
Ja, vind je dat écht zó moeilijk om voor te stellen? Dat je enorm enthousiast bent over een toch behoorlijk grote en ingrijpende beslissing die je met je vriend hebt genomen, het in je enthousiasme deelt met mensen die heel dicht bij je staan en dan vervolgens zo'n reactie krijgt? Jij snapt echt niet dat dat iemand flink veel pijn kan doen?
Ze geeft nota bene nog expliciet aan dat het geen overleg was en dat ze hun toestemming niet nodig heeft. Het is gewoon een domper, het heeft haar verdriet gedaan en dat verdriet heeft ze laten zien, wederom in het gezelschap van mensen die dichtbij haar staan en niet ergens in het openbaar. Nou, poe poe, wat onvolwassen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
woensdag 21 mei 2014 om 06:49
Je geeft in je post aan dat je eind dit jaar begin volgend jaar met je vriend zou willen proberen om kinderen te krijgen, waarom zou je dit dan nu al voorleggen aan je ouders?
Als het zo ver is zou het vroeg genoeg zijn, of zelfs pas vertellen als je het al een tijdje probeert.
Ik snap dat de reactie van je ouders niet leuk is, dat het je kwetst en zeer doet.
Maar het is jullie leven en jullie nemen daarin de beslissingen, natuurlijk kun je de mensen om je heen die belangrijk voor je zijn daarover inlichten, maar het lijkt nu een beetje alsof de mening van je ouders je misschien laat besluiten toch nog te wachten....
Ik weet niet of je de jongste thuis bent? Misschien dat ze het lastig vinden om er mee te dealen dat ook hun "kleine meisje" volwassen wordt en een eigen gezin wil starten.
Als je er echt zo mee zit zou ik wel in een gesprek bij je ouders aangeven dat je hun reactie echt kwetsend vond, dat je had gehoopt dat ze het leuk zouden vinden, maar dat zij vrij zijn in wat ze er van vinden, net zo goed als dat jij en je vriend vrij zijn in het moment waarop jullie aan kinderen zouden willen beginnen, en als je in december de AC achterwege zou laten. Wil dat niet zeggen dat je in september 2015 al een kind in je armen hebt......
Het kan veel langer duren, en zelfs als het wel in één keer raak is, je bent dan al weer anderhalf jaar verder!
Als het zo ver is zou het vroeg genoeg zijn, of zelfs pas vertellen als je het al een tijdje probeert.
Ik snap dat de reactie van je ouders niet leuk is, dat het je kwetst en zeer doet.
Maar het is jullie leven en jullie nemen daarin de beslissingen, natuurlijk kun je de mensen om je heen die belangrijk voor je zijn daarover inlichten, maar het lijkt nu een beetje alsof de mening van je ouders je misschien laat besluiten toch nog te wachten....
Ik weet niet of je de jongste thuis bent? Misschien dat ze het lastig vinden om er mee te dealen dat ook hun "kleine meisje" volwassen wordt en een eigen gezin wil starten.
Als je er echt zo mee zit zou ik wel in een gesprek bij je ouders aangeven dat je hun reactie echt kwetsend vond, dat je had gehoopt dat ze het leuk zouden vinden, maar dat zij vrij zijn in wat ze er van vinden, net zo goed als dat jij en je vriend vrij zijn in het moment waarop jullie aan kinderen zouden willen beginnen, en als je in december de AC achterwege zou laten. Wil dat niet zeggen dat je in september 2015 al een kind in je armen hebt......
Het kan veel langer duren, en zelfs als het wel in één keer raak is, je bent dan al weer anderhalf jaar verder!
woensdag 21 mei 2014 om 06:51
Ai. Wat een vervelende reactie van je ouders TO.
Ik snap je helemaal. Maar voel je niet schuldig dat je het verteld hebt! Misschien is dat alleen maar goed en kunnen ze aan het idee wennen nu, en zijn ze wel blij tegen de tijd dat het zo ver is.
Bij mij ging het ongeveer hetzelfde. Bij mijn vader dan. Die stond niet achter het idee dat ik een kind zou krijgen. Ruim een half jaar geleden hebben we hem verteld dat de kans toch vrij groot is dat we er toch voor gaan. Nou dat was even schrikken! Maar na een poosje begon hij toch zelf te vragen hoe we er in stonden enzo.
Nu ben ik zwanger. In het begin was het weer even schrikken, maar nu heeft hij het steeds over "de kleine"!
Ik snap je helemaal. Maar voel je niet schuldig dat je het verteld hebt! Misschien is dat alleen maar goed en kunnen ze aan het idee wennen nu, en zijn ze wel blij tegen de tijd dat het zo ver is.
Bij mij ging het ongeveer hetzelfde. Bij mijn vader dan. Die stond niet achter het idee dat ik een kind zou krijgen. Ruim een half jaar geleden hebben we hem verteld dat de kans toch vrij groot is dat we er toch voor gaan. Nou dat was even schrikken! Maar na een poosje begon hij toch zelf te vragen hoe we er in stonden enzo.
Nu ben ik zwanger. In het begin was het weer even schrikken, maar nu heeft hij het steeds over "de kleine"!
woensdag 21 mei 2014 om 06:59
Ik vind dat niet gek dat je deze wens met je ouders deelt.
Ik deel ook alles met mijn ouders en zeker ook dit soort wensen.
Juist dit soort wensen.
Hoe fijn is het als ouders positief zijn over iets waar jij enthousiast over bent.
Maakt niet uit hoe oud je bent, het heeft niets met volwassenheid te maken.
Het is een teleurstelling dat ze negatief zijn over een levensbepalende beslissing als deze.
Hopelijk veranderen ze hun mening.
Ik deel ook alles met mijn ouders en zeker ook dit soort wensen.
Juist dit soort wensen.
Hoe fijn is het als ouders positief zijn over iets waar jij enthousiast over bent.
Maakt niet uit hoe oud je bent, het heeft niets met volwassenheid te maken.
Het is een teleurstelling dat ze negatief zijn over een levensbepalende beslissing als deze.
Hopelijk veranderen ze hun mening.
woensdag 21 mei 2014 om 07:01
Een mooie gelegenheid om je wat meer los te maken van je ouders. Er zullen nog wel meer momenten komen waarin je hun goedkeuring niet krijgt en dat is volkomen normaal. Jammer voor hun, het is jouw leven.
Ik had dit overigens ook niet aan mijn ouders verteld. Op het moment dat je dingen vertelt voor ze werkelijkheid zijn hebben mensen het idee dat ze inspraak hebben. Als je daar geen zin in hebt, moet je het gewoon niet vertellen. Ik vertel mijn ouders bijvoorbeeld helemaal niets, heerlijk ontspannen
Ik had dit overigens ook niet aan mijn ouders verteld. Op het moment dat je dingen vertelt voor ze werkelijkheid zijn hebben mensen het idee dat ze inspraak hebben. Als je daar geen zin in hebt, moet je het gewoon niet vertellen. Ik vertel mijn ouders bijvoorbeeld helemaal niets, heerlijk ontspannen
woensdag 21 mei 2014 om 07:08
Susan, jij schrijft: "Natuurlijk is het leuker als je een andere reactie had gekregen en je wil graag dat je ouders achter je keuze staan, maar je hebt hun toestemming of goedkeuring absoluut niet nodig."
Eens natuurlijk. Maar er zijn serieus ouders die van mening zijn dat die toestemming uiterst noodzakelijk is. Nadat ik mijn vader heb verteld dat ik BAM-mam wilde worden (ik ben ruim in de 30) appte hij de volgende dag: "ik wil nog eens indringend met je praten". Het karakter van mijn vader kennende betekent dat: "ik praat, jij luistert en eind van het liedje is dat jij zo murw bent dat je doet wat ik zeg."
Dat gesprek ging er dus niet komen. Ik ken zijn bezwaren, zowel praktisch als ethisch en er zullen best forummers zijn die het op beide punten inhoudelijk met hem eens zouden zijn. Fair enough. Maar een gesprek is bij hem altijd een monoloog, een discussie (hij parasiteert op conflicten) en nooit een tweegesprek. Ik respecteer zijn mening en overwegingen, maar ga mijn eigen weg en hoop BAM-mam te worden als me dat gegeven is.
Einde van het liedje is dat hij een maand lang volkomen los is gegaan. Zelfs gerefereerd heeft aan nazi-Duitsland en vervolgens zijn handen van mij afgetrokken heeft. Dat laatste houden we zo, zoals jullie begrijpen.
Eens natuurlijk. Maar er zijn serieus ouders die van mening zijn dat die toestemming uiterst noodzakelijk is. Nadat ik mijn vader heb verteld dat ik BAM-mam wilde worden (ik ben ruim in de 30) appte hij de volgende dag: "ik wil nog eens indringend met je praten". Het karakter van mijn vader kennende betekent dat: "ik praat, jij luistert en eind van het liedje is dat jij zo murw bent dat je doet wat ik zeg."
Dat gesprek ging er dus niet komen. Ik ken zijn bezwaren, zowel praktisch als ethisch en er zullen best forummers zijn die het op beide punten inhoudelijk met hem eens zouden zijn. Fair enough. Maar een gesprek is bij hem altijd een monoloog, een discussie (hij parasiteert op conflicten) en nooit een tweegesprek. Ik respecteer zijn mening en overwegingen, maar ga mijn eigen weg en hoop BAM-mam te worden als me dat gegeven is.
Einde van het liedje is dat hij een maand lang volkomen los is gegaan. Zelfs gerefereerd heeft aan nazi-Duitsland en vervolgens zijn handen van mij afgetrokken heeft. Dat laatste houden we zo, zoals jullie begrijpen.
Waar zit de any-key?
woensdag 21 mei 2014 om 07:13
Gewoon er voor gaan als je er klaar voor bent. Toen mijn man en ik wilden beginnen, reageerde mijn moeder ook niet zo enthousiast als ik gehoopt had. Ze wilde nog geen oma worden, en waarom moest het zo snel... Toen we vertelden dat we aan onze IVF poging begonnen, was ze echter heel blij voor ons. En nu heb ik een moeder die nog maar drie weken hoeft te wachten tot ze oma wordt, en die haarzelf haast niet kan bedwingen. Dus het kan nog heel anders lopen dan je denkt.
woensdag 21 mei 2014 om 08:51
Misschien hebben je ouders wel een beetje gelijk. Niet omdat je nog te jong bent of nog andere dingen zou moeten doen, maar omdat de mening van je ouders nog zó belangrijk voor je is dat je ze dit soort dingen vertelt en omdat je nog zó veel waarde aan hun goedkeuring hecht dat je je zelfs dom gaat voelen als je die niet krijgt. En gaat huilen als ze een andere mening zijn toegedaan.
In jouw leven en jouw beslissingen spelen je ouders geen noemenswaardige rol meer. Zij maken geen bijdragend deel uit van de keuzes die jij maakt. Jíj maakt keuzes, samen met je vriend. Jullie bouwen samen een leven op en je ouders zijn daarin slechts toeschouwers. Hun mening legt geen gewicht in de schaal. Als jij dat nog niet zo voelt, dan is het misschien tijd om eerst het losmakingsproces te voltooien, voordat je aan kinderen begint. Er komen met kinderen namelijk nog veel meer gelegenheden voor dit soort confrontaties met je ouders, dan kun je maar beter zelfvertrouwen hebben verworven .
In jouw leven en jouw beslissingen spelen je ouders geen noemenswaardige rol meer. Zij maken geen bijdragend deel uit van de keuzes die jij maakt. Jíj maakt keuzes, samen met je vriend. Jullie bouwen samen een leven op en je ouders zijn daarin slechts toeschouwers. Hun mening legt geen gewicht in de schaal. Als jij dat nog niet zo voelt, dan is het misschien tijd om eerst het losmakingsproces te voltooien, voordat je aan kinderen begint. Er komen met kinderen namelijk nog veel meer gelegenheden voor dit soort confrontaties met je ouders, dan kun je maar beter zelfvertrouwen hebben verworven .
woensdag 21 mei 2014 om 08:53
Ik ken je natuurlijk niet, maar ik begrijp je ouders wel een beetje. je bent eindelijk klaar met je opleiding, je hebt een leuke baan, een relatief nieuwe relatie. En nu wil je opeens een kind met je vriend die je koud anderhalf jaar kent en waarmee je nog volop in de verliefdheidsfase zit.
Zo raar is het dan toch niet dat je ouders het verstandiger vinden dat je nog even lekker van je vrijheid geniet, je iets werkervaring opbouwt en nog even aankijkt hoe de zaken met je vriend zich ontwikkelen?
Waarom wil je nu plotseling een kind? Weet je zeker dat je je leven wel zo leuk vindt op dit moment?
Zo raar is het dan toch niet dat je ouders het verstandiger vinden dat je nog even lekker van je vrijheid geniet, je iets werkervaring opbouwt en nog even aankijkt hoe de zaken met je vriend zich ontwikkelen?
Waarom wil je nu plotseling een kind? Weet je zeker dat je je leven wel zo leuk vindt op dit moment?
woensdag 21 mei 2014 om 09:04
Wij hebben onze ouders niet verteld dat we gingen proberen zwanger te worden.
Puur omdat het iets tussen ons 2en is, ik ben ook iemand die alles bespreekt met haar ouders en het was dan ook erg lastig voor mij.
Mijn moeder heeft ook meerdere malen uitgesproken tegen mij dat ze nog geen oma wilde worden, eerst nog genieten van elkaar en op vakanties gaan die je graag wilt doen !
Ook de zin: je bent nog jong, geniet eerst nog een beetje ! Kwam vaak langs. (Ik ben 23)
(En ik ondertussen denken je moest eens weten)
Toen ik eenmaal zwanger was was ik toch een beetje zenuwachtig om het te vertellen door haar eerdere opmerkingen en was bang voor een negatieve reactie.
We gaven haar een rompertje met I love oma en ze ging bijna door het plafond. Van blijdschap haha ze vind het hartstikke leuk !
Dus misschien reageren je ouders wel heel anders als het zo ver is.
Ik zou in iedergeval wel aangeven dat ze je erg gekwetst hebben, dat mogen ze best weten !
Puur omdat het iets tussen ons 2en is, ik ben ook iemand die alles bespreekt met haar ouders en het was dan ook erg lastig voor mij.
Mijn moeder heeft ook meerdere malen uitgesproken tegen mij dat ze nog geen oma wilde worden, eerst nog genieten van elkaar en op vakanties gaan die je graag wilt doen !
Ook de zin: je bent nog jong, geniet eerst nog een beetje ! Kwam vaak langs. (Ik ben 23)
(En ik ondertussen denken je moest eens weten)
Toen ik eenmaal zwanger was was ik toch een beetje zenuwachtig om het te vertellen door haar eerdere opmerkingen en was bang voor een negatieve reactie.
We gaven haar een rompertje met I love oma en ze ging bijna door het plafond. Van blijdschap haha ze vind het hartstikke leuk !
Dus misschien reageren je ouders wel heel anders als het zo ver is.
Ik zou in iedergeval wel aangeven dat ze je erg gekwetst hebben, dat mogen ze best weten !
