Kinderwens en gezondheidsrisico

26-05-2014 08:08 19 berichten
Alle reacties Link kopieren
Is een kinderwens reëel als je een extra risico hebt op een slechte gezondheid door de zwangerschap en de verzorging van een kindje?



Dat vraag ik me af nu mijn gezondheid na jaren van kwakkelen en veel pijn weer een beetje op de rit komt. Je weet nooit wat een zwangerschap met je doet, en ik ben er bang voor dat al mijn klachten weer terug komen. En als ik nu een paar nachten slecht heb geslapen, moet ik daar dagen van bijkomen. Dan kijken mijn vriend en ik elkaar aan, en realiseren we ons dat we 'blij' zijn dat de kinderkamer nog leeg is. Omdat we weten dat ik de zorg voor een kind dan niet aan zou kunnen, en we hulp van buitenaf nodig hebben.



Maar intussen groeit onze kinderwens, ben ik 30, en kan ik niet jaren meer wachten als we het echt zouden willen. Allerlei voor en nadelen schieten door ons hoofd, en we durven het niet aan.



Zijn er meer mensen waarbij de keuze voor een kindje ook afhangt van hun gezondheid?
Alle reacties Link kopieren
Of het verstandig is, is punt 2, daar ga ik niet over (al denkt de goegemeente hier vaak wel te kunnen oordelen over het leven van een ander). Wat mij opviel waren je woorden: we hulp van buitenaf nodig hebben.

Wat is daar mis mee? In onze cultuur wordt dat vaak gezien als iets vies, heb ik gemerkt, terwijl het elders als normaal wordt gezien.
Alle reacties Link kopieren
Als je dingen goed regelt (Gastouder bv waar je op zulke dagen je kindje heen kan brengen).. Zou ik geen probleem zien.



Er zijn ook hele gezonde mensen die na een bevalling op apegapen liggen voor een jaar
Geniet van elke dag!
Alle reacties Link kopieren
Niks mis met hulp van buitenaf, maar we hebben nog geen idee wat we daarop zouden moeten verzinnen. Familie en vrienden zouden met alle plezier willen bijspringen waar nodig, maar die wonen te ver weg. Ik weet niet of er andere mogelijkheden zijn bij de zorg voor een kind. We hebben een tijd een huishoudelijke hulp gehad omdat we het zelf niet konden, maar dat is in een paar uurtjes per week gepiept. Ik zie nog niet voor me dat hier iemand rondloopt om mijn kind te verzorgen terwijl ik de halve dag in bed lig (al is dat wel worst case scenario), of het kindje moet wegbrengen naar opvang.
Alle reacties Link kopieren
Hulp van buitenaf is in te huren.

Ik verbaas me soms over de vanzelfsprekendheid waarmee ouders/stellen er van uitgaan dat anderen zich verantwoordelijk voelen voor hun kinderen.

Ik zie gezinnen waar opa en oma oppassen, boodschappen doen, klussen in huis etc.



Wij hebben altijd gebruik gemaakt van professionele opvang, een (goedbetaalde) oppas voor een avondje uit, en voor klussen huren we een vakman in.

Tot nu toe hebben we voor elke noodsituaties zelf een oplossing kunnen vinden. Ik vind dat idee, niet afhankelijk zijn, erg prettig.
Als je veel geld hebt kun je een draagmoeder en een inwonende nanny inhuren die de zorg volledig uit handen kan nemen. Als je geen geld hebt om zelf alle extra toeters en bellen te bekostigen, niet aan beginnen op kosten van de maatschappij. Bovendien, wat heb je 'n kind te bieden als je er zelf lichamelijk onderdoor gaat?
Alle reacties Link kopieren
Dat vraag ik me dus af, hoe andere mensen dat doen die de zorg niet aan blijken te kunnen. Ook al waren ze vooraf wel gezond maar heeft de bevalling oid zo'n impact gemaakt. Want je weet natuurlijk nooit hoe het gaat lopen, ook niet als je wel altijd gezond en actief was.

We willen graag de juiste voorzorgsmaatregelen kunnen treffen om alles zo goed mogelijk op te vangen.
quote:En als ik nu een paar nachten slecht heb geslapen, moet ik daar dagen van bijkomen.Dat lijkt me wel een reden om er niet zomaar aan te beginnen. Natuurlijk zijn er kinderen die in de kraamweek al het klokje rond slapen, maar die zijn zeldzaam. Kinderen en slecht slapen horen toch een beetje bij elkaar. Vanacht moesten we er twee keer uit voor de jongste van anderhalf en die van bijna vier had ook nog ergens dorst. Ok, het was niet de beste nacht van de afgelopen week, maar zoiets komt wel vrij regelmatig voor, en soms is er dan ook nog wat met de oudste van zes. En 'bijkomen' is dan toch een stuk lastiger te regelen dan zonder kinderen - of zou je dat wel kunnen regelen, of kan je vriend het aan om altijd degene te zijn die zijn bed uit gaat?
Ik ken dit gevoel van mezelf.

Door mijn aandoening en medicatie gebruik heb ik tien jaar lang geen kinderen mogen krijgen, was tegevaarlijk voor mij, maar bovendien zou de medicatie echt extreem slecht zijn voor mijn kindje ( in de categorie; miskraam, ernstige handicaps etc.)

Toen ongeveer drie jaar geleden alle medicatie de deur uit kon omdat ze er eindelijk achterkwamen wat me echt mankeerde moest ik eerst een jaar medicatie vrij zijn. Daarna heb ik een rondje gemaakt langs mijn eigen specialisten (drie) en een gynaecoloog hoe zij ertegenover stonden als wij een kindje wilden.....

Alle vier zagen zij niet echt problemen, ja ik moest absoluut daar onder controle als ik zwanger zou raken, en mochten er problemen optreden met mijn aandoening dan was daar van alles tegen te doen.

Ik ben nu vijf maanden zwanger en heb me eerlijk gezegd in de afgelopen veertien jaar niet zo goed gevoeld.

En als ik na de bevalling toch weer last krijg en hulp nodig heb, tja dat zie ik allemaal dan wel weer!



Chronische aandoeningen zijn juist vaak tijdens een zwangerschap erg rustig (bij mezelf, en een nichtje met zware astma die normaal elke dag medicatie nodig heeft was tijdens haar zwangerschap medicatievrij)



Als ik jou was zou ik overleggen met je eigen specialist en een pre-conceptueel gesprek aanvragen bij een gynaecoloog, zij kunnen jou situatie beter inschatten en je vragen duidelijker beantwoorden dan wij.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb inderdaad ook advies ingewonnen over mijn medicatiegebruik etc voor de zwangerschap. Heel goed om je voor te bereiden. Een zwangerschap/bevalling en de periode daarna is voor iedereen onzeker. Je kunt nog zo gezond zijn, door complicaties bij jezelf of kinderen kan alles plots veranderen. Maw, je kunt je nooit 100% voorbereiden. Wel kan je alles in perspectief plaatsen en nadenken over eventuele oplossingen mocht het allemaal niet zo lekker lopen. Ik kan je verder geen advies geven daarin.
Alle reacties Link kopieren
Bedankt voor je verhaal Siska. Je hebt dus een hele weg afgelegd voor je de keuze voor zwanger worden kon maken. Mijn arts heeft al gezegd dat het 2 kanten op kan: Of dat het goed gaat, of dat het met mijn gezondheid juist mis gaat. Er is dus eigenlijk niks van te zeggen.



Ergens hoop ik daar op, dat het juist helemaal goed zal gaan en ik me heel goed zal voelen door de zwangerschap. Maar ik kan mijn kop niet in het zand steken voor de andere kant van het verhaal. Daarom beginnen we er niet zomaar aan, en willen we alles afwegen.
Ik zou je toch huishoudelijke hulp en een oppas aan raden. Maar daar zit dan idd een kostenplaatje aan vast.. een schoonmaker is meestal 50 p/w. En ik ben zelf oppas. Ik werk 3,5 dag per week. Ik doe de kids overal naartoe brengen, houd het huis opgeruimd, doet eigenlijk iedere dag wel boodschapjes (meer omdat meestal de helft ontbreekt). Bepaalde kleine klusjes enz.



Ook ik werk regelmatig terwijl de ouders ziek zijn. Dat lijkt mij voor ouders een behoorlijk groot voordeel.



Natuurlijk is het de vraag of het verstandig is, maar als je nu volledig gezond was geweest had je alsnog na de zwangerschap een ongeluk kunnen krijgen en verlamd kunnen raken, een spierziekte kunnen krijgen enz enz.

Kan je (huis)arts je niet wat beter informeren met wat voor jou wel en geen mogelijkheden zijn?



Zolang je er maar voor zorgt dat hetgeen wat jij niet altijd kan doen, dat daar een back-up voor is.
Alle reacties Link kopieren
Lastige keuze. Het kan dus heel goed gaan. Zowel qua zwangerschap als makkelijk kind. Maar het kan ook de andere kant op. Hier een zwangerschap met veel complicaties en een kind met syndroom en ernstige hartafwijking. Hij is nu bijna 2,5 jaar en slaapt nog steeds niet door. Sterkte met je beslissing!
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
Het is heel zwaar, ook voor mensen die niets mankeren. En mocht je er toch voor gaan, zorg dan dat er een goed (evt betaald) vangnet om je heen hebt waar je echt van op aan kunt.

(Niet zoals Siska zegt dus...'dat zie ik dan wel weer'.



Ik ervaar het hebben van een kind/kinderen als pittig.
Alle reacties Link kopieren
Hier een beetje hetzelfde verhaal.

Ik heb een hersenletsel, waardoor ik heel moe en snel overprikkeld ben. Kan slecht tegen geluiden, bewegingen, veranderingen ect. Lichaam is hormonaal en met suiker helemaal van slag.



Ik ben zwanger geweest net na het ongeluk en heb daar op advies van de behandelende artsen een einde aan moeten maken. Omdat het te belastend voor me zou gaan worden. Zelfs met 5 dagen in de week hulp en begeleiding. Ik zou de zwangerschap niet doorkomen.



Ik knapte nog flink op en een jaar erna had ik het geluk weer zwanger te zijn. En nu hebben we een kleine leuke man van bijna 2.

Ik heb nog steeds klachten. Maar gelukkig steeds minder. Maar ik kan mijn leven met hem aan.



Mijn ervaring is dat het de eerste maanden van mijn zwangerschap extreem zwaar was. Het omschakelen van alle hormonen was heel vermoeiend. En de artsen gaven ook aan dat het komt omdat (bij mij) het lichaam zo uit balans was waardoor ik heel ziek was en veel moest overgeven, heel misselijk en duizelig. De klachten van mijn hoofd werden ook meer. De eerste 4 maanden heb ik dan ook 80% op bed gelegen.



Maar na 5 maanden knapte ik op. Had energie voor 10 en gat gaf me ook een boost! Ik heb toen ook veel aan accupuntuur gehad. Hij hield de balans in mijn lijf.



De bevalling was heftig. Ze hadden me ook aangeraden om een keizersnee te doen. Dit heb ik niet gedaan, omdat ik het wel kon vond ik.



Ik heb 2 weken verplicht op bed gelegen. En dat was fijn. Mijn vriend was in die tijd thuis en we hadden extra kraam zorg.Erna heb ik veel hulp gehad. En na een jaar groeide ik in de zorg mee.

Nu ontdek ik met de kleine man de wereld die ik zelf ook na 5 jaar weer langzaam maar zeker meer kan betreden.

En kan heel erg van hem genieten en ben blij dat ik sinds mijn bevalling weer een heel stuk opgeknapt ben.



Maar terugvallen liggen altijd op de loer. En dan moet je een goed vangnet hebben.

Bij mij woont de familie ook op 120 km afstand. We hebben overwogen om terug naar de roots te gaan. Dat doen we niet, omdat het niet haalbaar is. Maar dat zou voor mij een uitkomst zijn.



Mijn ervaring is gelukkig positief. Succes met overwegen!
Alle reacties Link kopieren
Ik ken meerdere vrouwen met extreme vermoeidheid die voor moederschap gekozen hebben. Ik vind niet dat hun klachten of gezondheid verbeteren. Wat me wel opvalt is dat ze er veel voldoening uit lijken te halen om moeder te zijn.



Vaak hebben ze wel hulp in de huishouding, kind af en toe in de opvang of bij opa en oma.



Zelf hebben mijn man en ik voor hetzelfde dilemma gestaan. Ik heb eraan getwijfeld aangezien ik precies alle balletjes nu in de lucht hou met chronische ziekte (met vermoeidheids en spierklachten).



Mijn man heeft een eigen bedrijf wat goed loopt en ik werkte part time in een kantoorfunctie. We willen graag onafhankelijk van anderen deze beslissing nemen en de verzorging van ons kind niet laten afhangen van zorg van buitenaf.



Daarom zou ik extreem verminderd blijven werken (eigenlijk meer voor het idee), en mijn man zou ook een halve dag in de week en op zondag minder gaan werken. Wekelijks hebben we een schoonmaakhulp geregeld en na de geboorte staan we open voor opvang, mocht dat nodig zijn. Financieel gaan we erop achteruit maar we kunnen dat ook wel hebben.



Wel/niet? Artsen zagen geen bezwaar, kon klachten verminderren of verergeren, mensen zijn al snel geneigd juist positief de zaak te bekijken. Vooral moeders met ervaring zouden het je niet snel afraden en uiteindelijk, alles zo bekeken bleef er dit over:



Je gaat er voor en kan niet terug. Je gaat er niet voor en kan niet terug. Je neemt een keuze. Wij kozen wel.



Ik had verwacht dat een negatief verloop van een zwangerschap wel in te schatten was lichamelijk en geestelijk. Immers doe je het ergens voor. Waar ik geen rekening mee had gehouden was hoeveel kracht lichamelijk en geestelijk de 3 miskramen kosten die ik eerst kreeg.



Ik heb een pauze ingelast daarna, me op eigen herstel gericht en gewoon genoten van het kindvrij zijn weer. Daarna zwanger geworden, dat ben ik nu, en ik voel me lichamelijk slechter dan ooit. Maar het kindje groeit goed en ik had me erop ingesteld. Sommige vriendin hebben al geen zin meer in me aangezien ik zo ongezellig ben (die kan ik prima missen) en mijn man is eindeloos geduldig ermee, maar het is ook niet gezellig.



Met oog op volgende week of na de geboorte denk ik niet zoveel meer na. Kindje komt en wij zijn daar verantwoordelijk voor. Die beslissing is genomen en wat komt dat komt.
Ik heb sinds 2006 de chronische darmziekte Colitis Ulcerosa en ik heb drie kleine kinderen (oudste is 5,5, jongste is nu 20 dagen oud ) en het gaat heel goed. Tijdens mij zwangerschappen was ik medicijnvrij. Ik ben na de bevalling van de eerste wel heel erg ziek geworden maar omdat ik toen in Duitsland woonde en een jaar lang niet hoefde te werken, had ik voldoende tijd om te herstellen. Ik heb toen veel geslapen als baby ook sliep en het huishouden deed mijn man.

Na de bevalling van de tweede was ik topfit en nu ben ik 20 dagen geleden bevallen en ik voel me goed. Ik woon in het Midden Oosten en mijn ouders zijn speciaal hier naar toe op vakantie gekomen. Ik moet er natuurlijk wel bij zetten dat ik nu minder rustmomenten heb omdat ik ook nog twee oudere kinderen heb, maar ik onze dochter wordt maar 1x per nacht wakker dus dat is heel netjes. Al met al is er mi genoeg wat je kan doen om je rust te nemen. Het huishouden kun je uitbesteden en neem rust als de baby slaapt ipv dan als een malle het huishouden nog eens te doen. Zo overleef je de eerste maand (en) wel. En wees vooral relaxed en doe alles op moedergevoel. Hou niet vast aan schema's ed.
Alle reacties Link kopieren
Volgens mij is het vooral belangrijk dat je man zich realiseert dat je vaak er best veel op zijn schouders terecht zal komen. Ik heb ook een hersenbeschadiging en toch hebben we 3 kindjes. Had ik niet durven dromen toen ook wij ons afvroegen of 1 kindje zou kunnen. Hier ook geen familie in de buurt, ik heb wel moeten stoppen met werken en mijn man is voor zich zelf begonnen zodat hij regelmatig bij kan springen. Gelukkig kon en kan dat allemaal. Begrijp dat de keuze nu erg moeilijk is, en hoe het bij mij heeft uitgepakt zegt natuurlijk niets over hoe het bij jou zal zijn. Ik weet dat ik (en mijn man) zo'n sterke kinderwens hadden dat we daar wel wat offers voor wilden brengen. Succes met het maken van jullie keuze! (Had trouwens een fijne nuchtere gynaecoloog die het wel aandurfde, hielp ook!)
Alle reacties Link kopieren
Bedankt voor jullie ervaringen. Dat helpt bij het overwegen.

Soms stel ik het me heel eenvoudig voor: een baby moet veel slapen, en als ik al die tijd ook kan rusten dan moet het wel goed komen (met evt. hulp in de huishouding ed om dat soort dingen gedaan te krijgen). Maar realistisch gezien is niet te voorzien of het ritme van een baby wel zo relaxed wordt. Dus ik schipper nog tussen 'de roze wolk zien' en de realiteit. Al weet ik dat dat niet is in te schatten, en dat de ervaringen van anderen niks zeggen.

Ik ben vooral bang om spijt te krijgen van de omslag in mijn leven als het blijkt tegen te vallen. Dat ik beter voor een leven zonder kinderen had kunnen kiezen, ondanks de kinderwens.



Maar ik lees dat sommigen zelfs meerdere kinderen hebben, dus dan blijkt dat er altijd wel weer een weg te vinden is. Dat is bemoedigend om te horen.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven