Zwanger
alle pijlers
Klote hormonen
woensdag 18 juni 2014 om 10:03
Qua misselijkheid ben ik er grotendeels doorheen geglipt, maar mentaal hebben de hormonen me in hun greep.
In het begin van mijn zwangerschap door angst, de laatste weken vooral door enorme huilbuien om helemaal niks. Een foto van Roy Donders (waarover ik daarvoor nog nog nooit van had gehoord), en net om David Beckham.
Morgen gaat mijn vriend - zonder mij - nog even bijna twee weken op vakantie. Op zich vind ik dat prima, maar nu heb ik het gevoel dat mijn wereld instort. Ik erken de dramatiek daarvan, weet dat het allemaal meevalt, maar de tranen blijven maar komen.
Zijn er meer huilebalken sinds de zwangerschap?
In het begin van mijn zwangerschap door angst, de laatste weken vooral door enorme huilbuien om helemaal niks. Een foto van Roy Donders (waarover ik daarvoor nog nog nooit van had gehoord), en net om David Beckham.
Morgen gaat mijn vriend - zonder mij - nog even bijna twee weken op vakantie. Op zich vind ik dat prima, maar nu heb ik het gevoel dat mijn wereld instort. Ik erken de dramatiek daarvan, weet dat het allemaal meevalt, maar de tranen blijven maar komen.
Zijn er meer huilebalken sinds de zwangerschap?
woensdag 18 juni 2014 om 13:45
haha zoooo herkenbaar! Mijn dochter wordt in september alweer 6 maar ik weet het nog zo goed.
Ik heb in die periode ook het boek: komt een vrouw bij de dokter gelezen. Wat heb ik gehuild (sowieso zou ik daar al om huilen) maar dit was echt zo erg! En nog een tip kijk zeker niet de film Juno. Dat gaat erover dat een meisje haar kindje ter adoptie afstaat. Nou ik werd helemaal gek: Ze moeten van mijn meisje afblijven.. ze is van mij! haha ging echt nergens over!
Ik heb in die periode ook het boek: komt een vrouw bij de dokter gelezen. Wat heb ik gehuild (sowieso zou ik daar al om huilen) maar dit was echt zo erg! En nog een tip kijk zeker niet de film Juno. Dat gaat erover dat een meisje haar kindje ter adoptie afstaat. Nou ik werd helemaal gek: Ze moeten van mijn meisje afblijven.. ze is van mij! haha ging echt nergens over!
woensdag 18 juni 2014 om 14:15
woensdag 18 juni 2014 om 14:26
Haha, wat een leuk verhalen!
Ik had juist het tegenovergestelde: ik kreeg (vooral in de laatste fase van mijn zwangerschap) van die slappelachbuien. Dan las ik een uitspraak in het boekje van Claudia de Breij (die achteraf niet eens zo heel grappig was) en dan lag ik echt gierend van de pret in bed, met een verbouwereerde vriend naast me. Normaal lach ik niet zooo uitbundig.
Overigens kon zo'n lachbui halverwege wel ineens omslaan in een huilbui. Lag mijn vriend me eerst raar aan te kijken omdat ik zo moest lachen, en vervolgens keek hij me raar aan omdat ik plotseling balkend naast hem lag: 'Het is zo grappig, snik'
Hij wist ook niet wat hij met me aan moest.
Ik had juist het tegenovergestelde: ik kreeg (vooral in de laatste fase van mijn zwangerschap) van die slappelachbuien. Dan las ik een uitspraak in het boekje van Claudia de Breij (die achteraf niet eens zo heel grappig was) en dan lag ik echt gierend van de pret in bed, met een verbouwereerde vriend naast me. Normaal lach ik niet zooo uitbundig.
Overigens kon zo'n lachbui halverwege wel ineens omslaan in een huilbui. Lag mijn vriend me eerst raar aan te kijken omdat ik zo moest lachen, en vervolgens keek hij me raar aan omdat ik plotseling balkend naast hem lag: 'Het is zo grappig, snik'
Hij wist ook niet wat hij met me aan moest.
woensdag 18 juni 2014 om 14:40
Ook heel herkenbaar sellufdoen! hahaha, heb van de week nog helemaal dubbel gelegen omdat ik mijn partner z'n hand pakte en hij een kreet maakte van de pijn (gekneusde vinger).. Nouja, dat was natuurlijk helemaal niet grappig, maar ik heb zooooo erg de slappe lach erdoor gehad.. Tranen met tuiten, een gezicht die niet meer in de plooi te krijgen is, en enorme buikpijn er van!
woensdag 18 juni 2014 om 14:41
quote:Kastanjez schreef op 18 juni 2014 @ 12:48:
Ok Jules, jij wint. Huilen om een lievelingswasknijper echt, ik kom niet meer bij!!
Helaas heb ik zelf niet zo'n hilarisch voorbeeld maar ik herken het huilen wel. Zocht het vaak ook op, om het nog een beetje onder controle houden (heerlijk, mierzoete 'proposal' filmpjes op Youtube...), dan was ik het maar vast kwijt!Het was echt te erg gewoon! Gelukkig kon ik er die zelfde avond al weer om lachen. Maar nog steeds krijg ik het te horen. Sommige vragen of ik misschien al iets weet voor mijn verjaardag... misschien nog een setje lievelingswasknijpers....
Ok Jules, jij wint. Huilen om een lievelingswasknijper echt, ik kom niet meer bij!!
Helaas heb ik zelf niet zo'n hilarisch voorbeeld maar ik herken het huilen wel. Zocht het vaak ook op, om het nog een beetje onder controle houden (heerlijk, mierzoete 'proposal' filmpjes op Youtube...), dan was ik het maar vast kwijt!Het was echt te erg gewoon! Gelukkig kon ik er die zelfde avond al weer om lachen. Maar nog steeds krijg ik het te horen. Sommige vragen of ik misschien al iets weet voor mijn verjaardag... misschien nog een setje lievelingswasknijpers....
woensdag 18 juni 2014 om 15:09
Ik heb niet heel veel last van mijn hormonen, maar ik moet mijn poezenbeest weg doen ivm jaloezie, elke keer als ik hem zie dan begin ik te janken! (Hij gaat naar mijn moeder overigens dus kan hem vaak genoeg zien, maar toch). En de film in Oranje met Wendy van Dijk.... Heeeeul zielig.
Bi sonraki hayatimda gel.
donderdag 19 juni 2014 om 14:55
@noah; heel herkenbaar, al ben ik niet zwanger (meer), maar 5 weken geleden bevallen en heb ik ook nog een peuterzoontje. Vriend zit 8 dagen in Brazilië en komt dinsdagavond (pas) terug. Pittig met een peuter en pasgeboren baby, en dan ook nog die hormonen... Ik probeer niet te huilen (lukt niet altijd) maar is oh zo moeilijk! Veel afleiding zoeken, dat is het enige wat een beetje helpt.. Sterkte!!!
vrijdag 20 juni 2014 om 17:14
zaterdag 21 juni 2014 om 22:05
Ik moest de auto aan de kant zetten omdat ik zo moest brullen om een plat gereden kat in de goot dat ik de weg niet meer kon zien.
Ik heb gejankt als 'n klein kind toen mijn vriend per ongeluk mijn nieuwe sliert kerstlampjes liet schieten en er een paar braken...hij keek vol verbijstering hoe ik zat te grienen en maar door en door ging met lange uithuilen en overal snot
Bij begrafenisscenes in films zie ik m'n dochter al aan de rand van m'n graf staan en dan heb ik t niet meer
Toen ik net bevallen was zong Claudia de Breij mag ik dan bij jou. Ik heb 3 dagen steeds opnieuw gehuild als ik alleen al aan dat nummer dacht... En vriendlief maar vragen 'maar waarom huil je dan lieverd?'
Vreselijk he die hormonen, wat ze met ons doen!
Ik heb gejankt als 'n klein kind toen mijn vriend per ongeluk mijn nieuwe sliert kerstlampjes liet schieten en er een paar braken...hij keek vol verbijstering hoe ik zat te grienen en maar door en door ging met lange uithuilen en overal snot
Bij begrafenisscenes in films zie ik m'n dochter al aan de rand van m'n graf staan en dan heb ik t niet meer
Toen ik net bevallen was zong Claudia de Breij mag ik dan bij jou. Ik heb 3 dagen steeds opnieuw gehuild als ik alleen al aan dat nummer dacht... En vriendlief maar vragen 'maar waarom huil je dan lieverd?'
Vreselijk he die hormonen, wat ze met ons doen!
zondag 22 juni 2014 om 23:39
Ja, vreselijk al die hormonen. De kwaaltjes draag ik met liefde. De misselijkheid prima (al had ik dan geen HG). De extreme moeheid ook prima.
En zelfs mijn bekken die nu met bijna 16 weken al verrekte zeer doet. Al moet ik nog 24 weken zo door, mij hoor je niet.
Maar die verrekte hormonen. De status quo van vriend die weg is, kan ik prima handelen. Leuk is anders, maar goed. De hormonen uiten zich nu bij mij weer - net zoals de eerste weken in angst. Angst dat het misgaat. Met mijn kindje. Of in mijn lijf, waardoor het ook misgaat met het kindje.
Gelukkig heb ik een hele lieve klinisch verloskundige met veel geduld. En gelukkig kan ik alles nog rationaliseren. Maar toch kost die irreële angst veel energie. En dat allemaal door die lullige hormonen
En zelfs mijn bekken die nu met bijna 16 weken al verrekte zeer doet. Al moet ik nog 24 weken zo door, mij hoor je niet.
Maar die verrekte hormonen. De status quo van vriend die weg is, kan ik prima handelen. Leuk is anders, maar goed. De hormonen uiten zich nu bij mij weer - net zoals de eerste weken in angst. Angst dat het misgaat. Met mijn kindje. Of in mijn lijf, waardoor het ook misgaat met het kindje.
Gelukkig heb ik een hele lieve klinisch verloskundige met veel geduld. En gelukkig kan ik alles nog rationaliseren. Maar toch kost die irreële angst veel energie. En dat allemaal door die lullige hormonen
zaterdag 28 juni 2014 om 22:26
Ghehe... Ik ben 1 grote hormonenbom. Al een aantal weken. Het erge is dat het opeens toeslaat en het lijkt alsof ik er totáál geen controle over heb! De reclames met zielige puppies/poesjes van de WSPA zijn een enorme trigger.
Ik keek laatst nog eens de film P.s. I love you... 2 uur lang alleen maar snotteren en lange uithalen! Maar goed dat mijn man weg was want die arme lieverd weet niet wat ie met me aanmoet als ik het weer doe.
Het pronkstuk van al mijn huilbuien presteerde ik echter vorige week: mijn vaste Chinees was gesloten wegens omstandigheden wat me eerst enórm pissig maakte (arme mensen, misschien gewoon iemand dood in de familie ofzo :-s) maar vanwege mijn zin in Chinees was ik genoodzaakt een andere te bellen. Ik belde de 'oude' Chinees waar mijn ouders vroeger vaker gingen en ging mijn bestelling halen. Bleek dat ik gewoon een andere had gebeld en ik daar helemaal geen bestelling had lopen... Nadat er geen zwart gat zich opende onder mij in het restaurant (hier hoopte ik wel op) en ik tegen de man murmelde dat er vast iets fout moest zijn gegaan waggelde ik naar buiten. In de auto heb ik zó hard gehuild! Ik was er zeker van dat de Chinese restaurant wereld iets tegen me had! en daarna met met beschaamd huilhoofd op zoek naar de Chinees die ik wél gebeld had want ik moest wel eten
Ik keek laatst nog eens de film P.s. I love you... 2 uur lang alleen maar snotteren en lange uithalen! Maar goed dat mijn man weg was want die arme lieverd weet niet wat ie met me aanmoet als ik het weer doe.
Het pronkstuk van al mijn huilbuien presteerde ik echter vorige week: mijn vaste Chinees was gesloten wegens omstandigheden wat me eerst enórm pissig maakte (arme mensen, misschien gewoon iemand dood in de familie ofzo :-s) maar vanwege mijn zin in Chinees was ik genoodzaakt een andere te bellen. Ik belde de 'oude' Chinees waar mijn ouders vroeger vaker gingen en ging mijn bestelling halen. Bleek dat ik gewoon een andere had gebeld en ik daar helemaal geen bestelling had lopen... Nadat er geen zwart gat zich opende onder mij in het restaurant (hier hoopte ik wel op) en ik tegen de man murmelde dat er vast iets fout moest zijn gegaan waggelde ik naar buiten. In de auto heb ik zó hard gehuild! Ik was er zeker van dat de Chinese restaurant wereld iets tegen me had! en daarna met met beschaamd huilhoofd op zoek naar de Chinees die ik wél gebeld had want ik moest wel eten
