Lentekriebels, indian summer

quote:Shit komen jullie er allemaal achter dat ik eigenlijk een vieze man ben van 1.50 hoog en 150 kg met vetvlekken in mijn te korte overhemd waar de behaarde buik onder vandaan komt Je bedoelt dus dat je 1.80m lang bent, 50 kg weegt en altijd piekfijn zonder ook maar één spuugvlek op je kleren voor de dag komt?!

BIG MEET 2



Ik vind januari ook prima, hebben we wat meer tijd om te plannen. Bovendien idd ook wel zo aardig voor Ainodis, anders moet zij vanuit haar kraambed op de meet komen. En als onze lieve Thee dan een heel bijzonder cadeautje in haar buik heeft is het geluk helemaal compleet



Thee, heb je nieuwe suggesties voor data in januari?



Miep, is waar Thee woont tzt ook haalbaar voor jou?

quote:rammel schreef op 20 september 2012 @ 10:46:

Hebben de "meeters" eigenlijk nog contact buiten het forum om, ik weet dat Vis en Goog wel eens tentjes uitlenen Maar bels,app,sms,msn of weet ik veel wat ook meer nu? Els en Aju zijn wel eens vaker nu ook koffie gaan drinken toch?







Elsie en ik smsen af en toe en proberen al een tijdje een nieuwe date in te plannen om haar stoere kleine man te bewonderen. Aangezien we allebei moe en/of druk waren is 't nog even niet van gekomen, maar gaan we snel doen.



Maarre.. Rammel, toen ik laatst die cursus had bij jou om de hoek kwam ik er achter dat het maar ongeveer 35 minuten rijden is naar jouw woonplaats. Dus misschien wil je vast even voorproeven en heb je ook zin om mee te gaan op kraambezoek bij baby J? (Als Elsie dat goed vindt uiteraard.)



Kan ik voor de rest vast screenen of we jou wel kunnen toelaten bij de big meet



En bovendien heb je dan alvast het recht om te weten wat mijn beroep is

Even een huishoud-technisch vraagje:



Mijn toetsenbord werkt niet meer optimaal, want sommige toetsen zitten een beetje vast waardoor elke keer letters ontbreken in mijn getiepte stukjes. Volgens mij is het tijd dat 'ie een keer echt heel goed schoongemaakt wordt (toetsenbord loshalen en zo), maar hoe doe je dat?

quote:ajuparaplu schreef op 20 september 2012 @ 12:44:[/



Maarre.. Rammel, toen ik laatst die cursus had bij jou om de hoek kwam ik er achter dat het maar ongeveer 35 minuten rijden is naar jouw woonplaats. Dus misschien wil je vast even voorproeven en heb je ook zin om mee te gaan op kraambezoek bij baby J? (Als Elsie dat



:Natúúrlijk! Al lijkt het me nog lastiger om tot een nieuwe date te komen met z'n drieën

quote:ajuparaplu schreef op 20 september 2012 @ 12:37:

[...]





Je bedoelt dus dat je 1.80m lang bent, 50 kg weegt en altijd piekfijn zonder ook maar één spuugvlek op je kleren voor de dag komt?! ja zo'n beeld heb ik wel van Rammel.... Misschien vallen wij dan wel tegen

@Miss: Als ik jou zo hoor komt het gedrag van Missmini wel redelijk overeen met Pluutje. Pluutje vind het namelijk heel gezellig om mee op pad te gaan en is supernieuwsgierig, maar soms wordt het wel wat te veel en dan moet ik ook zorgen dat ze haar rustmomenten krijgt. Pluutje slaapt overigens in totaal voldoende uren en is tussendoor heel gezellig, maar het in slaap komen gaat nog altijd vrij moeizaam. Ze wil ook altijd het liefst dichtbij zijn.



Als ik Pluutje in bed leg en haar probeer zelf in slaap te laten vallen, varieert haar reactie van een tijdje jengelen en dan soms toch slapen tot helemaal overstuur raken. In heel veel boeken staat de tip om dan alleen maar naast het bed te blijven zitten en vast te houden/zachtjes praten, maar dat werkt hier averechts. Ik kan beter óf niets doen (soms praat ik zactjes van een afstandje om te laten horen dat ik er wel ben), óf haar uit bed halen en in mijn armen in slaap wiegen.



Zelf vind ik het heel vervelend voelen om haar echt zo te laten huilen en heb ik het idee dat ze zich dan niet veilig voelt. Maar dat is natuurlijk maar interpretatie. Elsie heeft net nog verteld dat ze baby J wel even heeft laten huilen (met regelmatig laten weten dat ze in de buurt was) en dat dat voor hen goed werkte. Bovendien hoor ik vaker dat als je dat even doet, babies er aan wennen en daarna wel zelf in slaap kunnen vallen, en dat is natuurlijk ook wat waard. Je moet denk ik wat uitproberen en doen waar je jezelf uiteindelijk goed bij voelt.



Ik wieg Pluutje dus meestal in slaap. Wat ik doe is dat ik, als ik zie dat ze moe wordt (oogjes wrijven/gapen, haar op schoot neem en nog even heel rustig ergens ga zitten. Op een gegeven moment heeft ze daar ook genoeg van en gaat een beetje wurmen of jengelen. Dan loop ik met haar op de arm door het huis, zeg zachtjes dat het tijd is om te slapen, lekker dromen etc. Dan lopen we naar de slaapkamer waar ik de gordijnen dichtdoe. Vaak weet ze dan genoeg en gaat ze dan met haar koppie al tegen me aan liggen. Ik loop dan heel langzaam zo'n 5 minuten met haar op mijn armen door de kamer op en neer, soms zing ik een liedje, soms praat ik zachtjes, soms zeg ik niks. Op een gegeven moment merk ik dat ze zich overgeeft en sluit ze haar ogen. Ik houd haar dan vaak nog ongeveer een minuutje vast en leg haar dan in bed. Vaak doet ze dan nog even haar ogen open, maar dan de ik haar toe met een dekentje, die ik strak in stop en dan draait ze haar hoofdje weg en gaat slapen. Soms jengelt ze dan nog heel even (10 seconde of zo), dan houd ik mijn hand wel nog even op haar en dan is het vaak ook goed. Een enkele keer is ze zo overprikkelt dat ze meer tijd nodig heeft om te 'unwinden' en is ze weer klaar wakker als ik haar in haar bed leg. Ik pak haar dan weer op en wieg zachtjes heen en weer en zeg niks. Dat kost dan wel wat meer tijd, maar uiteindelijk merk je dat ze echt 'los laat'.



Een enkele keer duurt dat wiegen langer dan 5-10 minuten en ben ik zelf moe en kan ik het niet goed opbrengen. Dan leg ik haar in bed en ga er naast zitten, of soms loop ik even weg. Meestal gaat ze dan eerst 5-10 minuten spelen met haar voeten en zo, tot ze weer echt moe wordt en gaat jengelen. Soms laat ik haar even jengelen, in de hoop dat ze in slaap valt, maar vaak wordt het uiteindelijk toch echt huilen. Dan pak ik haar op en wieg ik haar weer even en omdat ze dan vaak écht moe is van al het gedoe, valt ze dan meestal binnen enkele minuten in slaap.



Ik voel me het beste bij deze aanpak omdat ik het niet leuk vind haar echt te laten huilen. Het is wel arbeidsintensief, maar aan de andere kant: ze slaapt nu overdag 3x, dus dat is 3x 5-10 minuten en dan heb ik verder een heel blij en tevreden kind. 's Avonds heeft ze dit niet nodig, omdat ze dan na het bad gevoed wordt en daarna meteen in slaap valt. Als ze 's nachts wakker wordt valt ze na het voeden normaal gesproken ook meteen weer in slaap, behalve sinds ik weer werk. Nu lijkt ze bij me te willen zijn 's nachts, want ze gaat dan uitgebreid babbelen en stralend naar me lachen en zo (wel héél schattig ). Dan leg ik haar bij mij in bed en houd ik haar vast en dan valt ze vaak na ongeveer een half uurtje bij ons in bed in slaap. Daarna leg ik haar weer in haar eigen bedje.



Ik weet nog heel goed dat ik me ontzettend druk heb gemaakt om dat moeizame in slaap vallen, vooral omdat in vele boeken over slapen staat dat het beter voor de baby is om zelf in slaap te vallen. Inmiddels ben ik van mening dat, als je goed naar je kind kijkt en je wat dingen hebt uitgeprobeerd, je zelf wel weet wta bij je baby past en je de manier vindt die bij jullie beiden past. Belangrijkste relativerende gedachte: uiteindelijk leren ze het echt wel, en dat moment komt meestal vanzelf, óók als je niet je kind 'traint'.



En tenslotte: we zijn allemaal maar mens en we kunnen het niet altijd doen zoals we het het liefste zouden willen, omdat we ook wel eens moe zijn/geen zin hebben etc.



Ze zeggen niet voor niets in het vliegtuig dat je eerst je eigen zuurstofmasker op moet zetten en dan dat van je kind: als je het zelf niet redt kun je je kind ook niet helpen.

Aju, eens met jouw mooie post over hoe je het met Pluutje doet! En zolang dit werkt en goed voelt, helemaal prima!



Hier toch weer het laten huilen toegepast waarbij ik steeds even naar hem toe ga en over zijn bol aai en het muziekje aan doe...ik vind het moeilijk en spreek met mezelf een tijd af wanneer ik weer naar hem toe mag. Toch denk ik wel dat het goed is dat J op deze manier "went" vooral omdat ik met 2 kinderen niet altijd de tijd voor hem heb..

Tegelijk luister ik wel goed naar zijn huilen, dus niet hysterisch laten worden, maar boos huilen mag wel. Daarnaast moet ie tussendoor steeds even stil worden en moet dat steeds langer duren, dan weet ik dat hij uiteindelijk wel stil wordt...

Ook kijk ik wel naar zijn handjes, hoe liggen die er bij en wat gebeurd er als ik bij hem ben, om te zien of hem niet iets dwars zit, behalve dat hij graag bij me wil zijn.

Ik denk dat de rust die hij krijgt in zijn bed ook heel belangrijk is waardoor ik het nu dus toch op deze manier probeer..

Ik weet dat de meesten van jullie tegen het laten huilen zijn dus vind het ook wel lastig om op te schrijven...toch sta ik er wel achter, hoe zielig het huilen soms ook klinkt...

Elsie, ik vind het juist heel goed dat je opschrijft hoe jij het doet, vooral doen, ook al heb je het idee dat niet iedereen het daarmee eens is! Ik denk juist dat het waardevolle van zo'n forum is dat je in alle vrijheid kan zeggen wat je denkt en doet en voelt, want daar kunnen we allemaal wat van opsteken. Oók als dat voor iemand anders niet de manier is, want dat weet je dan ook weer.

En trouwens, met twee kinderen heb je inderdaad soms geen keus, je kunt niet alles tegelijk doen. Dat is dus het lot van een tweede kind, die moet wat meer mee in het gareel en zal ongetwijfeld wat minder de onverdeelde aandacht krijgen dan z'n oudere broer/zus. Het voordeel is dat 'ie niet het proefkonijn is, zoals de eerste, wanneer je alles nog moet leren...

Het is waar dat hier alles gezegd mag worden maar toch is het soms best lastig..

En gelukkig heb ik heel veel knuffel momentjes met baby j waardoor ik me niet zo schuldig voel..

Ben even in een schrijfbui, dus wilde nog wat opschrijven. Jullie hoeven niet alles te lezen hoor, kan me voorstellen dat je ook wel eens moe wordt van mijn gezever



Maar nog even een verhaaltje naar aanleiding van wat Nic laatst schreef over leeftempo/tijd om te genieten etc.



Zelf vind ik het wel prettig om af en toe gedwongen te worden een versnelling hoger te gaan (zoals in mijn werk), omdat dat ook wel een kick geeft. Je krijgt dan toch -als je echt aan moet poten- een beetje een adrenaline rush en je pusht jezelf om te kijken waar je grenzen liggen. Dat je dan soms dingen voor elkaar krijgt die je niet verwacht had, voelt als een prestatie en is goed voor je zelfvertrouwen. Bovendien leer je dan ook waar je grenzen liggen; soms verder dan je dacht en soms dichterbij.



Wel is het, wat mij betreft, erg belangrijk om ook tijd te nemen om soms helemaal tot rust te komen en te genieten van het moment. Maar dat contrast tussen soms heel hard werken/een uitdaging aan te gaan en soms weer helemaal tot rust komen in het hier en nu, geeft mij juist het gevoel dat ik leef. Ik hou wel - tot op zekere hoogte - van pieken en dalen.



Daarnaast vind ik het ook heerlijk om te bedenken wat ik allemaal nog zou kunnen doen met mijn leven en in de toekomst, ook al zal ik misschien niet al die plannen ook daadwerkelijk uitvoeren. Maar het dromen over alle mogelijkheden die ik heb geeft mij een gevoel van vrijheid 7 ruimte.



Ik merk aan mezelf dat als mijn leeftempo eentoniger is (zoals toen ik 24/7 thuis was met kleine Pluutje) - ik ook eerder lamlendig wordt en soms wat somber. Ik word snel lui en krijg dan het gevoel dat alles te veel is. Ik vind het dan vaak moeilijk om mezelf te motiveren iets te doen, ik heb daarvoor soms externe prikkels nodig en ook wel eens het idee dat het móet.



Maar goed, een goede balans vinden tussen uitdaging, hard werken, kansen grijpen, tot rust komen, genieten van de natuur, de lieve mensen om je heen etc. dat is natuurlijk uiteindelijk de kunst. De kunst van het leven, zo gezegd. Soms word ik er wel verdrietig van als ik bedenk dat ik misschien op mijn 80e eindelijk snap hoe dat moet en het leven dan weer voorbij is. Maar in het algemeen ben ik eigenlijk wel tevreden, juist omdat ik er ook wel regelmatig bewust mee bezig ben en ik niet probeer te denken in termen als 'zo is het nu eenmaal'.



Een vriendin van mij kwam laatst nog met de quote 'If you don’t like how things are, change it! You’re not a tree.' En dat zou best eens mijn motto kunnen worden. Veel mensen (inclusief ik zelf) hebben vaak het gevoel dat ze van alles moeten, omdat je nu eenmaal geacht wordt om bepaalde dingen te doen volgens de sociale normen. En daarom kun je soms lang vast blijven zitten in dat gevoel van 'ik moet werken/studeren//trouwen/kinderen krijgen/een eigen huis kopen' etc etc. Als je soms bedenkt dat heel veel van die dingen niet móeten of ook anders kunnen en je dat zelf kunt regiseren, dan is dat echt een verademing.



Wat niet wil zeggen dat je geen verantwoordelijkheden hebt of moet nemen. Ook hier geldt weer dat het de kunst is om je aan de ene kant vrij te voelen en aan de andere kant je verantwoordelijkheden te nemen. Als je daarin zelf bewust keuzes maakt ben je al een heel eind op weg.



En tot slot mbt de sociale idealen en wel of niet moeten werken: ik ben wel van mening dat een sociaal systeem ('zorgstaat', zo je wilt) ook een luxevoorziening is. Ik bedoel niet luxe als in 'overbodig' of iets dat je zou kunnen missen, maar luxe in de zin dat er wel geld moet zijn om dat te kunnen realiseren. Daarom heb je in arme landen heel vaak geen sociaal vangnet van overheidswege, want dat kunnen ze niet betalen. Om sociale overheidsvoorzieningen te kunnen bieden (waar ik tot op zekere hoogte zeker voorstander van ben), heb je als land dus geld nodig. Dat geld moet komen van productie. En daarom vind ik ook dat het wel ieders verantwoordelijkheid is om op zijn/haar manier een bijdrage te leveren aan de productie in de maatschappij. Dat kun je doen door vrijwilligerswerk/voor je kinderen te zorgen/betaalde baan etc. Maar gewoon op je luie billen zitten en niks doen, is niet haalbaar. Oók niet als we heel primitief zouden leven en het moesten hebben van de opbrengst van land en jacht: oók dan moet je voor je eten zorgen door ervoor te werken. Zo is het nu eenmaal in de natuur.

Elsie, niet schuldig voelen. Het enige wat jij te verantwoorden hebt aan jezelf en je kinderen is dat je het beste met je kinderen voor hebt. Hoe je zelf denkt dat je het beste voor je kinderen zorgt is zo sterk bepaald door je eigen ervaringen/cultuur/opvattingen in je omgeving e.d. dat niemand weet wat nou 'de waarheid' is. Daarom: als jij oprecht denkt dat je doet wat het beste is voor jullie, dan doe je het harstikke goed.



Ik vind dat met betrekking tot opvoeden e.d. je als ouder de morele verplichting hebt om je best te doen je kind zo veilig en gelukkig mogelijk op te laten groeien. Maar hóe je je kind zo veilig & gelukig mogelijk laat opgroeien, daarover verschillen de meningen. Daarom kunnen anderen daar ook niet over oordelen, vind ik.

Ik heb meteen maar even de daad bij het woord gevoegd en een motto aangemaakt. Even checken of die nu onder mijn berichtje staat...

Mm ik laat mijn kind gewoon in een winkelkarretje slapen.



Moet eerlijk zeggen dat ik niet meer zo goed weet hoe dat ging met slapen. Wel dat ik het heel zielig vond dat 2 de dupe was en niet goed kon slapen toen 1 naar school moest. Dat zal nu alleen nog maar erger worden.

@ Miss: fijn dat jullie een goede nacht hadden! Over dat korte slapen. Weet je, ik denk dat in NL er onterecht heel negatief over huilen wordt gedaan. Huilen mag. Sterker, is een noodzaak voor baby's om te on-stressen. Je moet ze niet alleen laten huilen maar in jou gezelschap is het prima om 'm eens lekker uit te laten huilen. Ga dan niet wiegen enzo maar houdt hem gewoon vast of leg 'm op bed en leg je hand op zijn buik/rug om te laten weten dat je er bent. Zo lang het handje geen vast knuistje is (dat is een teken van pijn/honger/angst) is het ws gewoon uithuilen. Als je dat continu verstoort dan blijft het stress niveau hoog. Zorg dat je zelf gewoon ontspannen bent en je er goed bij voelt. Anders wordt het huilen erger omdat minimiss jouw gevoelens overneemt. Veel kindjes moeten echt een uur per dag uithuilen, heel normaal. Vaak slapen ze daarna beter. Als hij na 20 min wakker wordt en er is geen honger/volle luier etc dan zou ik bij hem blijven maar verder niets doen. Dus gewoon laten weten dat je er bent. Zo komt hij zelf weer in slaap en leert hij verder slapen nadat hij wakker wordt. Zo komt hij ms weer in een normale slaap cyclus .



@ O/ peuterpuber: Dank voor jullie lieve woorden! Ik geloof ook idd dat grenzen heel goed zijn en die stel ik ook heel duidelijk in huis. Probleem is het volgende. Ik denk (te weten ) dat het ongeveer zo werkt in een peuter hoofd: ik zeg “O je mag niet aan de babyfoon komen want dan gaat hij stuk”. O weet dat het niet mag maar heeft net ontdekt dat hij een eigen wil heeft. Iedere keer probeert hij het toch te pakken. Niet om mij te pesten of omdat hij lastig wil zijn. Nee, omdat hij dat ding zó interessant vind, al die knoppen en lichtje en soms een kuchje van S... Hij móet dat ding gewoon pakken. Ik blijf aangeven dat dit niet mag. Dit alles vind ik allemaal geen probleem. Hij moet weten dat er grenzen zijn en die stel ik. Maar dan. Ik verlies mijn zen.... na 20 keer toch weer dat ging pakken terwijl ik druk ben met 100 dingen schiet ik uit mijn slof. O pakt de babyfoon, laat hem vallen, ik hoor dat en ik wordt boos. O schrok omdat hij dat ding liet vallen en dat herrie maakte. Het was ook niet de bedoeling dat ie viel. Ik schiet uit mijn slof. O is 28 maanden. Hij kan alleen het verband leggen tussen het laatste dat er gebeurde en mijn boosheid. Hij schrok en ik werd boos; in zijn ogen werd ik boos omdat hij bang was/schrok. Daarbij kan een peuter zich nog niet inleven in een ander en is hij per definitie ego-centrisch. De wereld draait om hem. Ik geloof dat ontwikkelings psychologen er vanuit gaan dat kinderen pas vanaf hun 7de (!) de wereld vanuit een ander perspectief kunnen gaan zien. Ik weet nog van mijn kindertijd dat ik wel wist dat mijn vriendin bleef doorleven terwijl ik er niet was, maar me dat voorstellen kon ik niet... Maarja, dat is dus waarom ik me zo klote voelde. Omdat ik weet/ denk te weten, dat hij niet begreep dat ik boos werd om die stomme babyfoon...



@ Verkoudheid: hier gebruiken we een halve ui op een bordje onder het bedje... lekker goeiekoop en werkt al een tiet!



@ aju: ik heb het zelfde met mijn toetsenbord... wat vervelend hé!



@ Els: het maakt toch niet uit wat een ander vind van jouw methode?! JIJ moet je er goed bij voelen! Mijn manier is ook niet die van velen, ik maak me daar niet druk over (heel stiekem soms wel hoor, maar dat moet ik niet doen). Jouw kind, jouw verantwoording dús jouw keuze hoe je het aanpakt!



@ Aju: mooi motto! Ik kan me best vinden in jouw verhaal hoor! Ik zit anders in elkaar, das duidelijk haha. Maar vind ook dat iedereen een bijdrage moet leveren aan de maatschappij, op welke manier dan ook. Samenleven is voor elkaar zorgen. In ieders leven komt een punt dat een ander een stapje meer moet maken voor je dus moet je dat in je eigen actieve leven ook doen voor een ander. Ik kies er idd voor omdat nu in de vorm van zorgen voor mijn kinderen te doen maar zal over een x aantal jaren ook weer “gewoon” werken. Heb voor dat ik kinderen kreeg ook 7 jaar full time bijgedragen aan de maatschappij. Vind alleen wel dat de sociale verzorgingsstaat geen luxe is maar iets dat je als ontwikkelde mensen voor elkaar doet. In Afrika leven veel mensen in armoede maar ook een klein groepje in extreme luxe, daarbij gaat er veel geld naar verkeerde zaken (wapens, oorlog als dan niet aangemoedigd door de wapenindustrie in westerse landen.... ) Het kán daar wel anders maar dat is een kwestie van kiezen. Voor elkaar zorgen is volgens mij een keuze en heeft met geld niet veel te maken. Wij “ruil-handelen” hier in de buurt nog wel met elkaar, komt geen geld aan te pas maar we zorgen wel voor elkaar, ieder naar draagkracht!

Maarja, nu raak ik weer te ver van het oorspronkelijke onderwerp!



Verder hier een raar verhaal.. mijn moeder heeft al maanden last van haar ogen en huid. Steeds rood/gezwollen etc. Na veel onderzoeken beland in het VU medisch centrum. Daar onderzocht door specialisten en nu blijkt ze allergisch te zijn voor een conserveringsmiddel dat wordt toegevoegd aan heel veel cosmetica. Dit spul is gemaakt van, schrik niet, tumoren die verwijderd worden bij kankerpatiënten. Mijn moeder schrok zich kapot toen de arts dit vertelde... eerst laat je (tot 2 keer toe) een tumor verwijderen en vervolgens smeer je in je onwetendheid je gezicht in met tumor-weefsel... Wat een gestoorde wereld denk ik dan...



Iets vrolijker nieuws: vandaag scheen de zon weer! Heerlijk dagje gehad met alle 2 mijn kindjes!

Nog even over huilen en de verschillende ideeën: Hier in het westen wordt huilen als negatief ervaren. In Afrika ziet men het als een sterke wil om te leven als een kind veel huilt. Denk wel dat een positieve benadering van huilen veel stress wegneemt bij de ouders. Neemt niet weg dat je wel goed naar je kind moet blijven kijken en luisteren én naar je eigen gevoel. Maar wel verfrissend denk ik om er bij stil te staan dat er ook andere invalshoeken zijn!

Lieve Nic,

ik vind het knap dat je zo lang het geduld op kan brengen om hem 20x te corrigeren. Bij mij was na een keer of 5 als de knop omgegaan. Misschien niet pedagogisch verantwooord maar sommige dingen blijf je gewoon vanaf want die zijn van papa en mama!

Zo hebben zie hier eigenlijk nooit aan zulke dingen gezeten.



Respect voor je geduld!

quote:Elsie26 schreef op 20 september 2012 @ 12:59:

[...]





ja zo'n beeld heb ik wel van Rammel.... Misschien vallen wij dan wel tegen



In dat geval laat ik de meets aan me voorbij gaan en vind ik dat jullie die gedachte vast moeten houden

(lig nu met een shirt zo groot dat er een halve tiet uithangt, joggingbroek met ondefineerbare vlekken en mascara op mijn wangen van na het douchen op de bank)



Maar als het tijd technisch haalbaar is vind ik het wel leuk om bij de ballotage commissie langs te komen!

Nic, ah al wat duidelijker. Ik kreeg het idee dat je niet van het corrigeren was omdat iets stuk maken bij de wereld ontdekken hoort maar dan nog ben je te streng voor jezelf hoor ik vind dat je engelengeduld hebt.



Els, ik ben idd niet van het laten huilen maar ik heb ook maar 1 baby waar ik 24/7 mee bezig kan zijn (op mijn werkuren na). En het laatste wat ik heb is een oordeel over jouw methode. Hier geef ik mijn visie op van alles en nog wat beseffende dat mijn situatie,baby of andere omstandigheden heel anders kunnen zijn dan bij de andere kant van de pc. Wat bij de een werkt is weer niet geschikt voor de ander. Anders hadden we na de placenta de universele handleiding er wel uitgeperst. Het enige waar ik wél echt moeite mee heb is elke vorm van in mijn ogen verwaarlozing of mishandeling. Maar daar is gelukkig zo te lezen bij niemand op ons forum sprake van.



Zo ga even de epistels van Aju van vandaag lezen

Aju, ohja die cursus.

Gaan we ff cryptisch: had je die in het dal van de provincie? Of in het hertenkamp?

En ik wilde nog even zeggen dat ik jullie allemaal goede moeders vind we maken allemaal 'fouten' en zijn ook allemaal anders in het opvoeden. Maar dat we allemaal openstaan voor elkaars mening en opvoeden vanuit de beste intenties maakt iedereen een topmama! Want niks zo lastig als een leuk mens op de wereld zetten

Rammel, verwaarlozing en mishandeling ( wat overigens in vele vormen bestaat) vind ik ook verschrikkelijk..daarom heb ik er ook mijn beroep van gemaakt om dat tegen te gaan

x

quote:Elsie26 schreef op 20 september 2012 @ 20:16:

Rammel, verwaarlozing en mishandeling ( wat overigens in vele vormen bestaat) vind ik ook verschrikkelijk..daarom heb ik er ook mijn beroep van gemaakt om dat tegen te gaan Jouw beroep wist ik nu die andere nog