Zwanger
alle pijlers
Man wilde eerst wel, nu niet meer
zaterdag 25 januari 2014 om 10:58
Ik heb een nieuwe nick aangemaakt wegens mogelijke herkenbaarheid.
Mijn man en ik zijn nu 4 jaar getrouwd en bijna 10 jaar bij elkaar. Ik ben 35 en mijn man is 30. Ongeveer 3 jaar geleden hebben we samen besloten om te proberen een kindje te krijgen. Helaas lukte dit maar steeds niet. We zijn naar de dokter gegaan en hebben allerlei onderzoeken gehad, waaruit bleek dat er bij ons beiden geen aanwijsbare reden was om geen kinderen te kunnen krijgen. Pech dus. Net op het moment dat we een gesprek zouden hebben met de arts over IUI, was ik echter zwanger! We waren hartstikke blij, mijn man helemaal, hij wilde het tegen iedereen vertellen en was al druk bezig met de herinrichting van huis
Zeker nadat we bij een echo met 7,5 week een klein hartje zagen.
Met 10 weken ging het echter mis. Een miskraam. Voor ons allebei een heel verdrietige en moeilijke periode. Na een paar maanden wilde ik er wel weer voor gaan. Mijn man aarzelde erg, waardoor we hebben gezegd het nog te laten rusten. Echter hoe meer tijd verstreek, hoe meer mijn man ging aarzelen en nu is hij op het punt waarop hij zegt dat hij liever met zijn tweeën wil blijven. Hij wil geen kindje meer. Hij geeft aan dat hij nu gelukkig is, samen, dat we het goed voor elkaar hebben ( wat ook zo is) en dat hij zo veel verdriet gehad heeft van de miskraam dat hij dat niet meer wil. Hij geeft aan dat hij bang is dat, als we een kindje zouden krijgen, het tussen ons misschien minder goed zal gaan. En hoe zeer ik ook probeer naar hem te luisteren, vind ik het zo moeilijk om te horen. En begrijp ik het niet. Ik kan niet begrijpen dat hij de afgelopen jaren het echt wilde en nu niet meer.
En ondertussen ben ik 35, ik hou van mijn man, ik wil hoe dan ook bij hem blijven. Ik wil niet scheiden en dan op zoek moeten naar een andere man waar ik dan misschien wel kinderen mee zou kunnen krijgen. Dus ik zal er mee om moeten leren gaan, berusten in het feit dat ik geen kinderen zal krijgen, accepteren dat hij en ik over zo iets groots helemaal anders zijn gaan denken. En soms, lukt me dat prima. Kan ik helemaal genieten van samen zijn en het feit dat dat zo blijft. Op andere momenten grijpt het me naar de keel en ben ik zo bang dat ik hem dit ga verwijten en dat het tussen ons in blijft staan. Dat wil ik voorkomen, ik wil er iets mee doen. Al weet ik niet zo goed wat.
Een heel verhaal. Ik zou het fijn vinden om tips van mensen te krijgen hoe ik hier nou goed mee om zou kunnen gaan. Of misschien heeft iemand ook wel eens zo’n situatie mee gemaakt en kan me wat vertellen over zijn of haar ervaringen?
Mijn man en ik zijn nu 4 jaar getrouwd en bijna 10 jaar bij elkaar. Ik ben 35 en mijn man is 30. Ongeveer 3 jaar geleden hebben we samen besloten om te proberen een kindje te krijgen. Helaas lukte dit maar steeds niet. We zijn naar de dokter gegaan en hebben allerlei onderzoeken gehad, waaruit bleek dat er bij ons beiden geen aanwijsbare reden was om geen kinderen te kunnen krijgen. Pech dus. Net op het moment dat we een gesprek zouden hebben met de arts over IUI, was ik echter zwanger! We waren hartstikke blij, mijn man helemaal, hij wilde het tegen iedereen vertellen en was al druk bezig met de herinrichting van huis
Zeker nadat we bij een echo met 7,5 week een klein hartje zagen. Met 10 weken ging het echter mis. Een miskraam. Voor ons allebei een heel verdrietige en moeilijke periode. Na een paar maanden wilde ik er wel weer voor gaan. Mijn man aarzelde erg, waardoor we hebben gezegd het nog te laten rusten. Echter hoe meer tijd verstreek, hoe meer mijn man ging aarzelen en nu is hij op het punt waarop hij zegt dat hij liever met zijn tweeën wil blijven. Hij wil geen kindje meer. Hij geeft aan dat hij nu gelukkig is, samen, dat we het goed voor elkaar hebben ( wat ook zo is) en dat hij zo veel verdriet gehad heeft van de miskraam dat hij dat niet meer wil. Hij geeft aan dat hij bang is dat, als we een kindje zouden krijgen, het tussen ons misschien minder goed zal gaan. En hoe zeer ik ook probeer naar hem te luisteren, vind ik het zo moeilijk om te horen. En begrijp ik het niet. Ik kan niet begrijpen dat hij de afgelopen jaren het echt wilde en nu niet meer.
En ondertussen ben ik 35, ik hou van mijn man, ik wil hoe dan ook bij hem blijven. Ik wil niet scheiden en dan op zoek moeten naar een andere man waar ik dan misschien wel kinderen mee zou kunnen krijgen. Dus ik zal er mee om moeten leren gaan, berusten in het feit dat ik geen kinderen zal krijgen, accepteren dat hij en ik over zo iets groots helemaal anders zijn gaan denken. En soms, lukt me dat prima. Kan ik helemaal genieten van samen zijn en het feit dat dat zo blijft. Op andere momenten grijpt het me naar de keel en ben ik zo bang dat ik hem dit ga verwijten en dat het tussen ons in blijft staan. Dat wil ik voorkomen, ik wil er iets mee doen. Al weet ik niet zo goed wat.
Een heel verhaal. Ik zou het fijn vinden om tips van mensen te krijgen hoe ik hier nou goed mee om zou kunnen gaan. Of misschien heeft iemand ook wel eens zo’n situatie mee gemaakt en kan me wat vertellen over zijn of haar ervaringen?
zaterdag 25 januari 2014 om 13:16
Kom op zeg. Een miskraam is een verdrietig iets, maar heel eerlijk, een miskraam met tien weken, dat komt zo vaak voor, dat is toch niet zo emotioneel zwaar belastend dat je dat niet meer kunt dragen? Ik denk eerder dat je man er achter is gekomen dat hij eigenlijk niet zo heel graag(meer) wil en dat het verdriet wordt ingezet om dat aanvaardbaarder te maken.
Als je echt kinderen wil dan kun je beter vroeger dan later met de relatie stoppen.
Als je echt kinderen wil dan kun je beter vroeger dan later met de relatie stoppen.
zaterdag 25 januari 2014 om 13:24
Eerlijk gezegd ontken je met die opmerking het feit dat het deze man oprecht verdriet doet nog meer. Misschien kwetst het hem heel erg dat to gewoon een nieuw kind wil maken na alles wat er gebeurd is en denkt hij dat hij zijn verdriet pas echt los moet laten wanneer er een nieuw kindje komt.
Ik denk niet je man om onoprecht is en deze situatie misbruikt.
Ik denk niet je man om onoprecht is en deze situatie misbruikt.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zaterdag 25 januari 2014 om 13:38
Ik heb de indruk dat er nogal wat aannames worden gedaan in de reacties. We moeten toch afgaan op wat TO schrijft en dan kun je niet zomaar aannemen dat:
- haar man eigenlijk geen kinderen wil en dit nu aangrijpt als excuus of
- niet oprecht zo verdrietig is over de miskraam dat dit hem nu in de weg zit.
Het lastige voor TO is dus ook meteen dat wij niet echt kunnen helpen, want als ze haar man beter wil begrijpen zal ze met hem zelf hierover moeten praten.
Ik snap overigens persoonlijk heel goed dat als dit 'de man' voor je is, je je wil aanpassen aan de situatie. Maar hierover moet je dan wel heel eerlijk tegen hem zijn: leg hem uit dat je dit wilt proberen, maar dat je niet weet hoe het jullie relatie zal beinvloeden, omdat je het wel over een heel diepzittende wens hebt.
Misschien een goede om hem eens aan het denken te zetten over zijn eigen kinderwens:
wat zou hij ervan vinden als jij besluit dat je kinderwens voor gaat en je dan kinderen met een ander krijgt?
- haar man eigenlijk geen kinderen wil en dit nu aangrijpt als excuus of
- niet oprecht zo verdrietig is over de miskraam dat dit hem nu in de weg zit.
Het lastige voor TO is dus ook meteen dat wij niet echt kunnen helpen, want als ze haar man beter wil begrijpen zal ze met hem zelf hierover moeten praten.
Ik snap overigens persoonlijk heel goed dat als dit 'de man' voor je is, je je wil aanpassen aan de situatie. Maar hierover moet je dan wel heel eerlijk tegen hem zijn: leg hem uit dat je dit wilt proberen, maar dat je niet weet hoe het jullie relatie zal beinvloeden, omdat je het wel over een heel diepzittende wens hebt.
Misschien een goede om hem eens aan het denken te zetten over zijn eigen kinderwens:
wat zou hij ervan vinden als jij besluit dat je kinderwens voor gaat en je dan kinderen met een ander krijgt?
zaterdag 25 januari 2014 om 14:11
Zoals ik het lees, hebben de afgelopen 3 jaar in het teken gestaan van de kinderwens. Wat ook nog kan is dat de man van TO de miskraam na een spontane zwangerschap heel heftig heeft gevonden en dat hij geen traject meer in wil waarbij de kinderwens centraal blijft staan (compleet met de hele medische molen) en de kans op meer miskramen groot is.
Misschien wil hij graag verder met leven, in plaats van het centraal blijven stellen van de kinderwens en dat veel dingen daarvoor moeten wijken?
Misschien wil hij graag verder met leven, in plaats van het centraal blijven stellen van de kinderwens en dat veel dingen daarvoor moeten wijken?
zaterdag 25 januari 2014 om 14:35
zaterdag 25 januari 2014 om 14:43
Nogmaals bedankt voor jullie reacties, echt fijn om te lezen!
Loco, bedankt voor het delen van de ervaringen van jouw kennissen.
'Alleen jij kan inschatten wat dat in de toekomst met je doet, ook als de relatie niet eeuwigdurend blijkt te zijn.' Dat is een mooie om eens goed over na te denken. Dank je!
Onceinawhile, ik kan me heel erg goed vinden in wat jij zegt; leg hem uit dat je dit wilt proberen, maar dat je niet weet hoe het jullie relatie zal beinvloeden, omdat je het wel over een heel diepzittende wens hebt.
Ik denk dat dat ook ergens de kern is, ik weet gewoon niet hoe het onze relatie gaat beïnvloeden, kon je soms maar een beetje in de toekomst kijken...
Ikbenanoniem, ik denk dat je daar zeker gelijk in zou kunnen hebben. 3 jaar is ook al best lang, dat vind ik zelf ook.
Elninjoo, laten we dan hopen dat hij in ieder geval denkt: Nu kunnen wij eindelijk gaan leven
Loco, bedankt voor het delen van de ervaringen van jouw kennissen.
'Alleen jij kan inschatten wat dat in de toekomst met je doet, ook als de relatie niet eeuwigdurend blijkt te zijn.' Dat is een mooie om eens goed over na te denken. Dank je!
Onceinawhile, ik kan me heel erg goed vinden in wat jij zegt; leg hem uit dat je dit wilt proberen, maar dat je niet weet hoe het jullie relatie zal beinvloeden, omdat je het wel over een heel diepzittende wens hebt.
Ik denk dat dat ook ergens de kern is, ik weet gewoon niet hoe het onze relatie gaat beïnvloeden, kon je soms maar een beetje in de toekomst kijken...
Ikbenanoniem, ik denk dat je daar zeker gelijk in zou kunnen hebben. 3 jaar is ook al best lang, dat vind ik zelf ook.
Elninjoo, laten we dan hopen dat hij in ieder geval denkt: Nu kunnen wij eindelijk gaan leven
zaterdag 25 januari 2014 om 14:44
Zelf ben ik van mening dat je pas aan een kind moet beginnen als je daar allebei achter staat.
Wat wel erg vreemd is dat hij eerst heel blij was dat je zwanger was.
Dus als hij geen kinderwens had, dan zou je denken dat jij minder blij was of overrompelt was. Zoals sommige mannen wel eens zijn.
Ik begrijp heel goed dat het zwaar is om na 3 jaar eindelijk een zwanger te mogen raken en dat dit dan eindigt in een miskraam. Dat doet zoveel verdriet!!
Maar wel vreemd dat hij nu ineens geen kindje wilt, omdat jullie juist de bevestiging hebben gehad dat dit wel mogelijk is.
Vraag hem waar hij tegenop ziet, opnieuwd verdriet of een kind?
Als hij echt niet wil, dan moet jij er mee om leten gaan of een ander pad kiezen..
Wat wel erg vreemd is dat hij eerst heel blij was dat je zwanger was.
Dus als hij geen kinderwens had, dan zou je denken dat jij minder blij was of overrompelt was. Zoals sommige mannen wel eens zijn.
Ik begrijp heel goed dat het zwaar is om na 3 jaar eindelijk een zwanger te mogen raken en dat dit dan eindigt in een miskraam. Dat doet zoveel verdriet!!
Maar wel vreemd dat hij nu ineens geen kindje wilt, omdat jullie juist de bevestiging hebben gehad dat dit wel mogelijk is.
Vraag hem waar hij tegenop ziet, opnieuwd verdriet of een kind?
Als hij echt niet wil, dan moet jij er mee om leten gaan of een ander pad kiezen..
zaterdag 25 januari 2014 om 16:58
quote:markovic schreef op 25 januari 2014 @ 13:16:
Kom op zeg. Een miskraam is een verdrietig iets, maar heel eerlijk, een miskraam met tien weken, dat komt zo vaak voor, dat is toch niet zo emotioneel zwaar belastend dat je dat niet meer kunt dragen? Ik denk eerder dat je man er achter is gekomen dat hij eigenlijk niet zo heel graag(meer) wil en dat het verdriet wordt ingezet om dat aanvaardbaarder te maken.
Als je echt kinderen wil dan kun je beter vroeger dan later met de relatie stoppen.Je niervormig iemand bepalen hoe verdriet die hierover is. Daarbij als je na 3 jaar eindelijk zwanger ben en dan een miskraam krijgt is echt een ander gevoel als dat je snel zwanger ben en dan een miskraam krijgt.
Kom op zeg. Een miskraam is een verdrietig iets, maar heel eerlijk, een miskraam met tien weken, dat komt zo vaak voor, dat is toch niet zo emotioneel zwaar belastend dat je dat niet meer kunt dragen? Ik denk eerder dat je man er achter is gekomen dat hij eigenlijk niet zo heel graag(meer) wil en dat het verdriet wordt ingezet om dat aanvaardbaarder te maken.
Als je echt kinderen wil dan kun je beter vroeger dan later met de relatie stoppen.Je niervormig iemand bepalen hoe verdriet die hierover is. Daarbij als je na 3 jaar eindelijk zwanger ben en dan een miskraam krijgt is echt een ander gevoel als dat je snel zwanger ben en dan een miskraam krijgt.
zaterdag 25 januari 2014 om 20:51
Ik zeg niet dat de kinderwens een project is.
Ik kan me alleen voorstellen dat, na 3 jaar bezig te zijn met zwanger worden, de zwangerschap en de miskraam, het misschien te heftig is voor de man van TO om de medische molen in te stappen.
Dat soort trajecten zijn pittig en kunnen flinke spanningen in je relatie geven.
Misschien is de man van TO "klaar" met de spanningen rondom wel/niet zwanger kunnen worden en is hij liever tevreden met wat TO en hij nu hebben.
Ik kan me alleen voorstellen dat, na 3 jaar bezig te zijn met zwanger worden, de zwangerschap en de miskraam, het misschien te heftig is voor de man van TO om de medische molen in te stappen.
Dat soort trajecten zijn pittig en kunnen flinke spanningen in je relatie geven.
Misschien is de man van TO "klaar" met de spanningen rondom wel/niet zwanger kunnen worden en is hij liever tevreden met wat TO en hij nu hebben.
zondag 26 januari 2014 om 00:04
Zoiets denk ik ook, Ikbenanoniem. Dat die man de afgelopen 3 jaar ervaren heeft als heftig, maar goed, toen was TO eindelijk zwanger dus eind goed al goed... Wordt het een miskraam, hele hoop pijn en verdriet én kunnen ze weer opnieuw beginnen. Denk dat bij man de moed spontaan in de schoenen gezakt is, hij zoiets heeft van "blijkbaar is het voor ons niet weggelegd" en hij nu liever samen met TO zijn leven inricht.
Maar goed, ik heb ook geen kristallen bol natuurlijk.
Maar goed, ik heb ook geen kristallen bol natuurlijk.
zondag 26 januari 2014 om 07:45
Laat 't eerst bezinken. Als je zo moeilijk zwanger raakt en blijft, zit je straks misschien én zonder je vriend én zonder kind.quote:Elninjoo, laten we dan hopen dat hij in ieder geval denkt: Nu kunnen wij eindelijk gaan leven
Dat bedoelde ik uiteraard ook!
Hij wil misschien liever dat jullie 'n zorgeloos leven hebben en leuke dingen samen kunnen doen, terwijl hij het proberen kinderen te krijgen als zwaar heeft ervaren omdat jullie leven grotendeels daarom draaide. En idd als er eenmaal 'n kind zou komen zou het nog zwaar zijn, want dan draait 't leven ook grotendeels daarom.
Dat bedoelde ik uiteraard ook!
Hij wil misschien liever dat jullie 'n zorgeloos leven hebben en leuke dingen samen kunnen doen, terwijl hij het proberen kinderen te krijgen als zwaar heeft ervaren omdat jullie leven grotendeels daarom draaide. En idd als er eenmaal 'n kind zou komen zou het nog zwaar zijn, want dan draait 't leven ook grotendeels daarom.
zondag 26 januari 2014 om 10:46
quote:carpe_diem, 10 uur geleden
TO, kies voor je kinderwens.
Goh, dat is wel makkelijk gezegd in 1 zin hè?
Ze is 35, houdt van haar man en wil niet bij hem weg. Maar jij vindt dat ze maar bij hem weg moet, moet rouwen over de scheiding, een nieuwe man vinden, een relatie opbouwen en dan bedenken of ze samen een kind willen.
Daarna moet ze proberen zwanger te worden, wie weet duurt dat weer zo lang.
En ondertussen tikt de biologische klok door. Wat de keuzes ook een extra druk geeft.
TO, kies voor je kinderwens.
Goh, dat is wel makkelijk gezegd in 1 zin hè?
Ze is 35, houdt van haar man en wil niet bij hem weg. Maar jij vindt dat ze maar bij hem weg moet, moet rouwen over de scheiding, een nieuwe man vinden, een relatie opbouwen en dan bedenken of ze samen een kind willen.
Daarna moet ze proberen zwanger te worden, wie weet duurt dat weer zo lang.
En ondertussen tikt de biologische klok door. Wat de keuzes ook een extra druk geeft.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
