Zwanger
alle pijlers
Man wilde eerst wel, nu niet meer
zaterdag 25 januari 2014 om 10:58
Ik heb een nieuwe nick aangemaakt wegens mogelijke herkenbaarheid.
Mijn man en ik zijn nu 4 jaar getrouwd en bijna 10 jaar bij elkaar. Ik ben 35 en mijn man is 30. Ongeveer 3 jaar geleden hebben we samen besloten om te proberen een kindje te krijgen. Helaas lukte dit maar steeds niet. We zijn naar de dokter gegaan en hebben allerlei onderzoeken gehad, waaruit bleek dat er bij ons beiden geen aanwijsbare reden was om geen kinderen te kunnen krijgen. Pech dus. Net op het moment dat we een gesprek zouden hebben met de arts over IUI, was ik echter zwanger! We waren hartstikke blij, mijn man helemaal, hij wilde het tegen iedereen vertellen en was al druk bezig met de herinrichting van huis
Zeker nadat we bij een echo met 7,5 week een klein hartje zagen.
Met 10 weken ging het echter mis. Een miskraam. Voor ons allebei een heel verdrietige en moeilijke periode. Na een paar maanden wilde ik er wel weer voor gaan. Mijn man aarzelde erg, waardoor we hebben gezegd het nog te laten rusten. Echter hoe meer tijd verstreek, hoe meer mijn man ging aarzelen en nu is hij op het punt waarop hij zegt dat hij liever met zijn tweeën wil blijven. Hij wil geen kindje meer. Hij geeft aan dat hij nu gelukkig is, samen, dat we het goed voor elkaar hebben ( wat ook zo is) en dat hij zo veel verdriet gehad heeft van de miskraam dat hij dat niet meer wil. Hij geeft aan dat hij bang is dat, als we een kindje zouden krijgen, het tussen ons misschien minder goed zal gaan. En hoe zeer ik ook probeer naar hem te luisteren, vind ik het zo moeilijk om te horen. En begrijp ik het niet. Ik kan niet begrijpen dat hij de afgelopen jaren het echt wilde en nu niet meer.
En ondertussen ben ik 35, ik hou van mijn man, ik wil hoe dan ook bij hem blijven. Ik wil niet scheiden en dan op zoek moeten naar een andere man waar ik dan misschien wel kinderen mee zou kunnen krijgen. Dus ik zal er mee om moeten leren gaan, berusten in het feit dat ik geen kinderen zal krijgen, accepteren dat hij en ik over zo iets groots helemaal anders zijn gaan denken. En soms, lukt me dat prima. Kan ik helemaal genieten van samen zijn en het feit dat dat zo blijft. Op andere momenten grijpt het me naar de keel en ben ik zo bang dat ik hem dit ga verwijten en dat het tussen ons in blijft staan. Dat wil ik voorkomen, ik wil er iets mee doen. Al weet ik niet zo goed wat.
Een heel verhaal. Ik zou het fijn vinden om tips van mensen te krijgen hoe ik hier nou goed mee om zou kunnen gaan. Of misschien heeft iemand ook wel eens zo’n situatie mee gemaakt en kan me wat vertellen over zijn of haar ervaringen?
Mijn man en ik zijn nu 4 jaar getrouwd en bijna 10 jaar bij elkaar. Ik ben 35 en mijn man is 30. Ongeveer 3 jaar geleden hebben we samen besloten om te proberen een kindje te krijgen. Helaas lukte dit maar steeds niet. We zijn naar de dokter gegaan en hebben allerlei onderzoeken gehad, waaruit bleek dat er bij ons beiden geen aanwijsbare reden was om geen kinderen te kunnen krijgen. Pech dus. Net op het moment dat we een gesprek zouden hebben met de arts over IUI, was ik echter zwanger! We waren hartstikke blij, mijn man helemaal, hij wilde het tegen iedereen vertellen en was al druk bezig met de herinrichting van huis
Zeker nadat we bij een echo met 7,5 week een klein hartje zagen. Met 10 weken ging het echter mis. Een miskraam. Voor ons allebei een heel verdrietige en moeilijke periode. Na een paar maanden wilde ik er wel weer voor gaan. Mijn man aarzelde erg, waardoor we hebben gezegd het nog te laten rusten. Echter hoe meer tijd verstreek, hoe meer mijn man ging aarzelen en nu is hij op het punt waarop hij zegt dat hij liever met zijn tweeën wil blijven. Hij wil geen kindje meer. Hij geeft aan dat hij nu gelukkig is, samen, dat we het goed voor elkaar hebben ( wat ook zo is) en dat hij zo veel verdriet gehad heeft van de miskraam dat hij dat niet meer wil. Hij geeft aan dat hij bang is dat, als we een kindje zouden krijgen, het tussen ons misschien minder goed zal gaan. En hoe zeer ik ook probeer naar hem te luisteren, vind ik het zo moeilijk om te horen. En begrijp ik het niet. Ik kan niet begrijpen dat hij de afgelopen jaren het echt wilde en nu niet meer.
En ondertussen ben ik 35, ik hou van mijn man, ik wil hoe dan ook bij hem blijven. Ik wil niet scheiden en dan op zoek moeten naar een andere man waar ik dan misschien wel kinderen mee zou kunnen krijgen. Dus ik zal er mee om moeten leren gaan, berusten in het feit dat ik geen kinderen zal krijgen, accepteren dat hij en ik over zo iets groots helemaal anders zijn gaan denken. En soms, lukt me dat prima. Kan ik helemaal genieten van samen zijn en het feit dat dat zo blijft. Op andere momenten grijpt het me naar de keel en ben ik zo bang dat ik hem dit ga verwijten en dat het tussen ons in blijft staan. Dat wil ik voorkomen, ik wil er iets mee doen. Al weet ik niet zo goed wat.
Een heel verhaal. Ik zou het fijn vinden om tips van mensen te krijgen hoe ik hier nou goed mee om zou kunnen gaan. Of misschien heeft iemand ook wel eens zo’n situatie mee gemaakt en kan me wat vertellen over zijn of haar ervaringen?
zaterdag 25 januari 2014 om 11:06
zaterdag 25 januari 2014 om 11:12
Ik kan best begrijpen dat een miskraam krijgen een verdrietige zaak is. Maar zo vreselijk ingrijpend dat er dan maar helemaal van af wordt gezien het nog eens te proberen?
Waarschijnlijk zat zijn kinderwens niet heel diep en heeft hij de miskraam aangegrepen om er dan maar helemaal van af te zien.
Heel verdrietig voor jou
Waarschijnlijk zat zijn kinderwens niet heel diep en heeft hij de miskraam aangegrepen om er dan maar helemaal van af te zien.
Heel verdrietig voor jou
zaterdag 25 januari 2014 om 11:28
quote:lilyofthevalley, 2 minuten geleden
Ik vind het nogal wat dat hij van jou vraagt van je kinderwens af te zien omdat hij bang is voor zijn verdriet.
Misschien was dat voor hem (eindelijk?) een 'reden' om aan te geven dat hij niet meer wil. Misschien wil hij geen kind door kunstgrepen, voelt hij het als falen dat hij niet zelf een kind kan verwekken? We weten het niet, dat weet alleen hij.
Sterkte TO, het lijkt me een erg lastige situatie waar jullie in zitten.
Ik vind het nogal wat dat hij van jou vraagt van je kinderwens af te zien omdat hij bang is voor zijn verdriet.
Misschien was dat voor hem (eindelijk?) een 'reden' om aan te geven dat hij niet meer wil. Misschien wil hij geen kind door kunstgrepen, voelt hij het als falen dat hij niet zelf een kind kan verwekken? We weten het niet, dat weet alleen hij.
Sterkte TO, het lijkt me een erg lastige situatie waar jullie in zitten.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
zaterdag 25 januari 2014 om 11:30
quote:dubbeltje4 schreef op 25 januari 2014 @ 11:12:
Ik kan best begrijpen dat een miskraam krijgen een verdrietige zaak is. Maar zo vreselijk ingrijpend dat er dan maar helemaal van af wordt gezien het nog eens te proberen?
Waarschijnlijk zat zijn kinderwens niet heel diep en heeft hij de miskraam aangegrepen om er dan maar helemaal van af te zien.
Heel verdrietig voor jou Waarom deze aannames? Jij kent de vriend man van TO toch helemaal niet?
Ik kan best begrijpen dat een miskraam krijgen een verdrietige zaak is. Maar zo vreselijk ingrijpend dat er dan maar helemaal van af wordt gezien het nog eens te proberen?
Waarschijnlijk zat zijn kinderwens niet heel diep en heeft hij de miskraam aangegrepen om er dan maar helemaal van af te zien.
Heel verdrietig voor jou Waarom deze aannames? Jij kent de vriend man van TO toch helemaal niet?
You've got a real problem all right, and a banjo is the only answer!
zaterdag 25 januari 2014 om 11:41
Bedankt voor jullie reacties!
Ik moet zeggen Himalaya dat jouw reactie mij aan het denken zet.
Op die manier had ik er nog niet over nagedacht. Wel dat hij misschien toch niet zo'n grote kinderwens had of dat hij zichzelf beschermt tegen pijn. Hij beaamt dat hij er veel verdriet van had en dat dit mogelijk mede een reden is. Hij zegt zelf dat hij wel echt een kinderwens had.
Mijn man is niet zo'n prater en ik vind het ook een heel moeilijk onderwerp om rustig over te praten omdat het me zo raakt. Soms denk ik wel eens dat het misschien goed is om het met een professional er bij te bespreken zodat we wat hulp krijgen om elkaar te begrijpen, zonder elkaar te willen veranderen.
Ik moet zeggen Himalaya dat jouw reactie mij aan het denken zet.
Op die manier had ik er nog niet over nagedacht. Wel dat hij misschien toch niet zo'n grote kinderwens had of dat hij zichzelf beschermt tegen pijn. Hij beaamt dat hij er veel verdriet van had en dat dit mogelijk mede een reden is. Hij zegt zelf dat hij wel echt een kinderwens had.
Mijn man is niet zo'n prater en ik vind het ook een heel moeilijk onderwerp om rustig over te praten omdat het me zo raakt. Soms denk ik wel eens dat het misschien goed is om het met een professional er bij te bespreken zodat we wat hulp krijgen om elkaar te begrijpen, zonder elkaar te willen veranderen.
anoniem_194383 wijzigde dit bericht op 25-01-2014 11:45
Reden: spelfoutjes
Reden: spelfoutjes
% gewijzigd
zaterdag 25 januari 2014 om 11:52
Waarom zou je je man niet op zijn woord geloven en allerlei analystische psychologische redenen achter zijn woorden zoeken?
De uitkomst blijft hetzelfde, hij wil geen kinderen meer.
En dat is omdat hij bang is op weer een nieuw verdriet, dat niet denkt aan te kunnen.
Als hij zegt een kinderwens te hebben gehad, dan is dat toch zo?
Snap het wantrouwen niet...
De uitkomst blijft hetzelfde, hij wil geen kinderen meer.
En dat is omdat hij bang is op weer een nieuw verdriet, dat niet denkt aan te kunnen.
Als hij zegt een kinderwens te hebben gehad, dan is dat toch zo?
Snap het wantrouwen niet...
zaterdag 25 januari 2014 om 11:52
" Mijn man aarzelde erg, waardoor we hebben gezegd het nog te laten rusten. Echter hoe meer tijd verstreek, hoe meer mijn man ging aarzelen en nu is hij op het punt waarop hij zegt dat hij liever met zijn tweeën wil blijven. Hij wil geen kindje meer. Hij geeft aan dat hij nu gelukkig is, samen, dat we het goed voor elkaar hebben ( wat ook zo is) en dat hij zo veel verdriet gehad heeft van de miskraam dat hij dat niet meer wil. Hij geeft aan dat hij bang is dat, als we een kindje zouden krijgen, het tussen ons misschien minder goed zal gaan. En hoe zeer ik ook probeer naar hem te luisteren, vind ik het zo moeilijk om te horen. En begrijp ik het niet. Ik kan niet begrijpen dat hij de afgelopen jaren het echt wilde en nu niet meer. "
Als ik dit stukje eruit pik begrijp ik hem heel goed.
Buiten het verdriet geeft hij hier imho hele valide redenen om geen kinderen te willen.
Als ik dit stukje eruit pik begrijp ik hem heel goed.
Buiten het verdriet geeft hij hier imho hele valide redenen om geen kinderen te willen.
Huts!
zaterdag 25 januari 2014 om 11:53
Voor je man hoefde het wellicht lang niet zo erg als voor jou en nu het tegenzat nog 'n extra reden om te beseffen wat 'n gedoe en bezorgdheid zo'n kind met zich mee brengt. Hij wil liever genieten van jullie leven samen. Hij heeft ook wel gelijk dat 'n kind vaak voor gedoe in de relatie zorgt, wegens alle spanningen, slaaptekort en aandacht dat het vreet. Hij heeft het licht gezien, nu jij nog!
zaterdag 25 januari 2014 om 11:55
zaterdag 25 januari 2014 om 12:12
"Hij geeft aan dat hij nu gelukkig is, samen, dat we het goed voor elkaar hebben ( wat ook zo is) en dat hij zo veel verdriet gehad heeft van de miskraam dat hij dat niet meer wil. Hij geeft aan dat hij bang is dat, als we een kindje zouden krijgen, het tussen ons misschien minder goed zal gaan."
Vertel hem wat dit eenzijdige besluit van hem met jou doet.
Vertel hem dat jij niet gelukkig bent zonder kind.
Vertel hem dat het voor jouw gevoel dan niet goed is, dat hij je verdriet doet, en dat je bang bent dat het verdriet gaat aanrichten wat hij nu denkt dat een kind zal veroorzaken, nl dat het minder goed tussen jullie zal gaan.
Vertel hem wat dit eenzijdige besluit van hem met jou doet.
Vertel hem dat jij niet gelukkig bent zonder kind.
Vertel hem dat het voor jouw gevoel dan niet goed is, dat hij je verdriet doet, en dat je bang bent dat het verdriet gaat aanrichten wat hij nu denkt dat een kind zal veroorzaken, nl dat het minder goed tussen jullie zal gaan.
zaterdag 25 januari 2014 om 12:16
Ik begrijp het probleem, alleen zou ik de kinderwens serieus nemen (en ja natuurlijk heeft kinderloosheid voordelen en mogelijkheden en accepteer je het tenslotte).
Ik zou toch zeker de eerste jaren nog mijn wens duidelijk blijven maken aan mijn man en zijn medewerking willen. Stel een bepaalde uiterste leeftijd vast, bijvoorbeeld 38 jaar. Dat moet een goed compromis zijn voor hem.
Voor het geval dat zijn zaad de oorzaak is zou ik ook donorzaad overwegen.
Ik zou toch zeker de eerste jaren nog mijn wens duidelijk blijven maken aan mijn man en zijn medewerking willen. Stel een bepaalde uiterste leeftijd vast, bijvoorbeeld 38 jaar. Dat moet een goed compromis zijn voor hem.
Voor het geval dat zijn zaad de oorzaak is zou ik ook donorzaad overwegen.
zaterdag 25 januari 2014 om 12:18
quote:Rary schreef op 25 januari 2014 @ 11:52:
Waarom zou je je man niet op zijn woord geloven en allerlei analystische psychologische redenen achter zijn woorden zoeken?
De uitkomst blijft hetzelfde, hij wil geen kinderen meer.
En dat is omdat hij bang is op weer een nieuw verdriet, dat niet denkt aan te kunnen.
Als hij zegt een kinderwens te hebben gehad, dan is dat toch zo?
Snap het wantrouwen niet...Hoi Rary, ik wantrouw mijn man niet, echter ik zou hem wel heel graag willen begrijpen. Misschien verwacht ik van mezelf dat als ik het begrijp ik me er gemakkelijker bij neer kan leggen. Want je hebt gelijk, de uitkomst blijft hetzelfde.
Waarom zou je je man niet op zijn woord geloven en allerlei analystische psychologische redenen achter zijn woorden zoeken?
De uitkomst blijft hetzelfde, hij wil geen kinderen meer.
En dat is omdat hij bang is op weer een nieuw verdriet, dat niet denkt aan te kunnen.
Als hij zegt een kinderwens te hebben gehad, dan is dat toch zo?
Snap het wantrouwen niet...Hoi Rary, ik wantrouw mijn man niet, echter ik zou hem wel heel graag willen begrijpen. Misschien verwacht ik van mezelf dat als ik het begrijp ik me er gemakkelijker bij neer kan leggen. Want je hebt gelijk, de uitkomst blijft hetzelfde.
zaterdag 25 januari 2014 om 12:25
quote:Loco schreef op 25 januari 2014 @ 12:12:
Vertel hem wat dit eenzijdige besluit van hem met jou doet.
Vertel hem dat jij niet gelukkig bent zonder kind.
Vertel hem dat het voor jouw gevoel dan niet goed is, dat hij je verdriet doet, en dat je bang bent dat het verdriet gaat aanrichten wat hij nu denkt dat een kind zal veroorzaken, nl dat het minder goed tussen jullie zal gaan.
Dan kom je met 'n patstelling te zitten en komt er uiteindelijk 'n eind aan de relatie. Is dat wat je wil als je het samen goed voor elkaar hebt en er nog zoveel dingen zijn waar je wel van kunt genieten samen?
Vertel hem wat dit eenzijdige besluit van hem met jou doet.
Vertel hem dat jij niet gelukkig bent zonder kind.
Vertel hem dat het voor jouw gevoel dan niet goed is, dat hij je verdriet doet, en dat je bang bent dat het verdriet gaat aanrichten wat hij nu denkt dat een kind zal veroorzaken, nl dat het minder goed tussen jullie zal gaan.
Dan kom je met 'n patstelling te zitten en komt er uiteindelijk 'n eind aan de relatie. Is dat wat je wil als je het samen goed voor elkaar hebt en er nog zoveel dingen zijn waar je wel van kunt genieten samen?
zaterdag 25 januari 2014 om 12:25
Ik ben het met jullie eens Bellatrix en Elninjoo dat hij zeker valide redenen heeft om van zijn kinderwens af te zien, of dat dingen kunnen veranderen.
Ik ben me er ook van bewust dat ik hem niet kan veranderen. En ik wil inderdaad ook niet dat hij het dan maar voor mij doet.
Loco, we hebben het er samen over gehad wat deze verandering met mij doet en dat hij eenzijdig een keuze maakt, die zoveel effect op mij heeft. En dat vind hij oprecht heel moeilijk. En ik ook....
Ik ben me er ook van bewust dat ik hem niet kan veranderen. En ik wil inderdaad ook niet dat hij het dan maar voor mij doet.
Loco, we hebben het er samen over gehad wat deze verandering met mij doet en dat hij eenzijdig een keuze maakt, die zoveel effect op mij heeft. En dat vind hij oprecht heel moeilijk. En ik ook....
zaterdag 25 januari 2014 om 12:28
zaterdag 25 januari 2014 om 12:53
Pennetjes ik ken twee stellen waarbij de vrouw zich heeft aangepast aan de mening van de man. Het ene stel is inmiddels 60+ en nog steeds gelukkig met elkaar. Hoewel de vrouw mij vertelde nog steeds een steek van pijn te voelen als ze aan de kinderen denkt die ze nooit gekregen heeft.
Het andere stel gaat nu richting de 50. Man heeft pas te kennen gegeven niet meer met haar verder te willen en nu heeft ze zoveel verdriet en spijt dat ze vroeger niet voor haar eigen wens heeft gekozen.
Waar jouw relatie zich naar zou ontwikkelen zal je van tevoren niet weten, maar je kan nu wel voelen hoe erg je het vind om geen kinderen te krijgen. Alleen jij kan inschatten wat dat in de toekomst met je doet, ook als de relatie niet eeuwigdurend blijkt te zijn.
Het andere stel gaat nu richting de 50. Man heeft pas te kennen gegeven niet meer met haar verder te willen en nu heeft ze zoveel verdriet en spijt dat ze vroeger niet voor haar eigen wens heeft gekozen.
Waar jouw relatie zich naar zou ontwikkelen zal je van tevoren niet weten, maar je kan nu wel voelen hoe erg je het vind om geen kinderen te krijgen. Alleen jij kan inschatten wat dat in de toekomst met je doet, ook als de relatie niet eeuwigdurend blijkt te zijn.
zaterdag 25 januari 2014 om 12:57
zaterdag 25 januari 2014 om 13:00
quote:lilyofthevalley schreef op 25 januari 2014 @ 11:23:
Ik vind het nogal wat dat hij van jou vraagt van je kinderwens af te zien omdat hij bang is voor zijn verdriet.Eens
Ik vind het nogal wat dat hij van jou vraagt van je kinderwens af te zien omdat hij bang is voor zijn verdriet.Eens
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
