miskraam gehad

@banaantje; bah wat herkenbaar. Ook hier had het anderhalf jaar geduurd voordat ik zwanger werd. En na de MA zag ik er aan de ene kant weer heel erg tegenop om opnieuw te moeten beginnen en aan de andere kant wilde ik gewoon weer zo snel mogelijk zwanger zijn. Nu zijn we 8 maanden verder en nog niets. Afgelopen maand een rustmaand gehouden ivm de feestdagen, dat voelde erg fijn moet ik zeggen. Dus wat betreft denk ik dat het een goed besluit voor je is om even een pauze in te lassen.

Poeh wat een vervelende verhalen allemaal hier, maar heel herkenbaar. Zo'n 1 1/2 maand geleden gecurreteerd na 11 weken zwangerschap. Totaal onverwachts.



Nu verder, maar nog wachtende op normaal HCG gehalte en menstruatie.. vind de nasleep nog het meest lastige. Zwangerschaphormoon nog aanwezig in bloed en voel me ook nog zwanger ...



Heeft iemand hier ervaring mee hoelang dat geduurt heeft en weer 'normaal' was...

Ho.. Denk laat nog even van me horen vandaag bij de echo geweest vruchtzak rtc alles aanwezig met de grote van 8 weken helaas is ons wondertje opgehouden met 5 weken en is er bij mij nu een miskraam aan de gang.. Had het al verwacht maar denk zomaar dat het ook zijn reddenen heeft gehad.. Heb even uitgehuild waarna het mij sterker heeft gemaakt.. Ons kindje was als verrassing in ons leven gekomen en zo ook weer vertrokken.. We zijn nog jong en gaan nu gewoon even van ons samen genieten een kinderwens is er zeker maar dat is nu even op pauze

iedereen hier sterkte!

Evital: bij mij ging het ook mis met 11 weken, meteen curettage gehad, maar ik bleef klachten houden, uiteindelijk bleek er nog een rest te zitten en heb ik een tweede ingreep nodig gehad.

Misschien kan je voor de zekerheid laten testen hoe hoog je hcg-gehalte is en of dat passend is bij je zwangerschapsduur en curettage? Bij mij duurde het ook vrij lang, maar bij 11 weken zit je hcg ook (bijna) op zijn piek.....

Ik voelde me al gelijk niet meer zwanger na de curretage. Ben nu 1,5 week verder en heb ook geen last gehad van kraamtranen,daar hadden ze me in het ziekenhuis wel voor gewaarschuwd. Nou ben ik gewoon al heel nuchter van mezelf en heel stabiel dus had ik ook geen kraamtranen of enorme pieken en dalen in mijn emoties verwacht.

Ik ben inmiddels al 2 kilo kwijt en voel me eigenlijk verder heel erg goed..

Het had gewoon niet zo mogen zijn is een beetje mijn insteek..

Ik heb even meegelezen, en besloten om het toch maar op te schrijven. Is even een verhaal, maar toch.

19 maart bij vk geweest. Kon slecht de termijn bepalen, en ze zag iets bij de eierstok. (Eigen berekening 7w3d) ik kon 20 maart bij de gynaecoloog terecht. Was niet echt duidelijk op de echo. Wel iets van een zakje in de baarmoeder. Maar niet echt kloppend met de tijd. Niet mooi zeg maar. Er bleek ook een cyste van 5x4 cm op de rechter eierstok te zitten. Ik moest bloed prikken, en mocht voor de zekerheid niks eten, tot ze gebeld had met de uitslag. Als het toch wen BBz was, dan moest ik meteen geopereerd worden. Uitslag was 'goed' geen BBz, hcg was 280. Ik moest vrijdag 22 maart terug komen, weer prikken en echo. Hcg gestegen naar 290. Is niet veel. Er was al gezegd, houd rekening met geen goede zwangerschap. Deze gynaecoloog zei dat de cyste op zich geen kwaad kon, zolang ik er geen last van had. In de baarmoeder was het nog niet allemaal duidelijk. Wel slijm zeg maar. Leeg zakje met vocht? Ik moest toen een afspraak maken voor donderdag 28 maart. En dan zouden we tabletjes krijgen om de miskraam op te wekken, als het nog niet gekomen was.

Dinsdag kreeg ik enorme pijn in de buik. Vooral rechts. We dachten dat dit het begin was van de mk. Woensdag thuis gebleven. Opgeblazen buik.

Donderdag naar de gynaecoloog. Echo gemaakt, beeld was nog niet aan, en hij zei al(nadat ik zei van de buikpijn) we maken een plan voor de ok. Ik moest meteen blijven. Dit was om 12uur. Ik ben uiteindelijk om 21uur geopereerd via 3 gaatjes in de buik. Er zat een BBz in de rechter eileider, deze hebben ze gedeeltelijk verwijderd. Links was schoon. Ook meteen een curretage gedaan, want ook in de bm was toch iets van wen zwangerschap, maar ook geen goede. Dus uit voorzorg weggehaald, anders kreeg ik daar nu last van. Hcg was die dag 500. Vreemd verhaal.

Dat ik nu dus 1,5 week geleden. Heb er af en toe wel last van. De wondjes. Maar ook get gevoel dat mensen vinden dat ik me aanstel ofzo, omdat de wondjes zo klein zijn, zeg maar. Ik kan m'n spijkerbroek niet echt goed aan. Druk t wat op het wondje, zeg maar. Vind het eigenlijk ook nog wel eng, bang dat het openknapt als ik bv m'n buik uitzet ofzo? De hechtingen zitten er nog in. Donderdag word ik gebeld door de gynaecoloog met de uitslag, ze hadden alles opgestuurd.

Ik weet niet goed hoelang ik thuis 'mag' blijven, van mezelf zeg maar. En ook weet ik niet zo goed of je gewoon alles mag(huishouden enz) soms lees je verhalen, lekker verwarrend is dat.)

Is niks over gezegd verder. Alleen geen sex zolang ik vloei. Maar dat doe ik al niet meer. Maar durf het nig niet aan.

Wilde even m'n verhaal kwijt.

Bedankt!

Hi murpeltje,



Bedankt voor je bericht.



Ik moet elke week bloed laten prikken of het HCG gehalte gedaalt is , maar het enige wat ze elke keer zeggen ; deze week is het minimaal gezakt met 2. Ik weet niet zo goed wat normaal is qua waardes om nu nog te hebben.

Op internet vind je wel waardes , maar die zijn voor 'zwangere' vrouwen....



Ik zit as donderdag op 7 weken na curretage. Dus ik hoop dan toch wel een keer een menstruatie te krijgen...



Ook een inwendige echo laten maken 2 weken geleden, maar volgens de gynaecoloog zag het er goed uit behalve dat ik pijnklachten had en ze misschien dacht aan BBZ? ( vanwege pijn en HCG gehalte) ...



Ik wil gewoon duidelijkheid

Hoi Tommy85 ,



Wat een vervelend verhaald ook! .



Dat laatste stukje over die wondjes is heel normaal. Ik heb zelf in het verleden een operatie gehad aan mijn galblaas waar ze verschillende kleine sneetjes hebben gemaakt en kon daardoor ook geen normale broek aan.



Je heb te maken met bindweefselherstel en herstel van je eigen lichaam ( geestelijk). Neem de tijd die goed voelt en laat je vooral niet dwingen te werken want dat werkt alleen maar averechts.



Sterkte!

Hoi Tommy, herkenbaar je verhaal. Ik heb afgelopen zaterdag een spoedoperatie ondergaan vanwege een EUG. Mijn linkereileider is helemaal verwijderd. Ik weet ook niet zo goed hoe snel het herstel hoort te gaan. Ik lig nu nog in bed overdag, lopen gaat nog moeilijk en traplopen is een marteling voor mijn buikspieren. Ook bij mij hebben ze er niets over gezegd. Ik heb me in ieder geval twee weken ziek gemeld op mijn werk. Geen idee of dat genoeg is. Emotioneel is het allemaal nog niet helemaal aangekomen. Hoe is dat bij jou?

Pantax, wat vervelend! Het gaat ook zo snel dan hè?!

Ik heb de 1e week echt bijna alleen op bed gelegen. Zelfs douchen was me teveel(na 3 dagen pas) en dan nog duizelig worden.

Na een week ben ik steeds meer naar beneden gegaan. Gaat steeds beter. Steeds langer ook. Uiteindelijk ben ik weer de hond gaan uitlaten, en toen een dag met hond uitlaten, en even naar de supermarkt lopen bij ons op de hoek. En zondag heb ik de middag langs het voetbalveld gestaan. Dacht dat het wel ging. Voelde wel wat. Maar wat was ik moe daarna zeg. En ook emotioneel, veel kleine kinderen. Dus weer even huilen. Ik heb het er bijna iedere avond wel over. Verschilt van, dat ik wil dat het over is, tot niet durf door wondjes, enz. We hadden er al rekening mee gehouden dat het niet goed zat, zeg maar. En misschien scheelt het ook dat we 'niks' op de echo zagen, geen hartje, vruxhtje, wat dan ook!?

Ik had trouwens wel bloed in m'n buik gekregen die dinsdag. Bleek 150cc in te zitten. Geen liters, maar het hoort niet.

Ik merk dat het met de dag steeds beter gaat. Eerste week zoveel moeite om uit bed te komen, duurde echt even. Overal op steunen. Nu gaat het echt veel beter. Mits ik geen gekke beweging maak, zeg maar. Ik loop alleen nog een beetje krom, en daar krijg ik weer last van de rug van! Pffff. Bang dat het knapt ofzo?

Ik moet morgen terugbellen naar het werk, en dan zien we wel.

Sterkte!(de anderen ook natuurlijk)

Ja, het ging enorm snel. Ik had zo'n pijn, dus ik wist al wel dat het mis was. En toch hoopte ik dat hij het verkeerd gezien had op de echo. Gek is dat toch hè. Ik werd direct geopereerd. Hij hoopte nog dat hij mn eileider zou kunnen sparen, maar er zat teveel bloed in, dus die ben ik kwijt. We waren al anderhalf jaar aan het proberen, dus dit zal wel niet zo best zijn. Ik heb alleen nog steeds niet echt gehuild, ik lukt me maar niet om het te voelen Ik denk steeds dat we wel weer een kind gaan krijgen, dat het echt wel gaat lukken. Misschien niet zo realistisch...



Ik zit nu even beneden. Er komt zo een vriendin langs en dan zit ik er wat gezelliger bij. Ik heb ook al gedoucht, de dag na de operatie al. Maar toch is het heftig. Ik heb nul energie, alles kost me moeite. Ik ben zó moe. Vannacht moest ik hoesten, wat een hel zeg.



Ik was op vakantie toen het gebeurde en ben geopereerd in een ziekenhuis aan de ander kant van het land. Over twee weken moet ik naar de gynaecoloog hier voor nacontrole. Het is wat...



Ik ben blij te horen dat het met jou weer langzaam beter gaat. Dat je zelfs alweer buiten wandelt, binnen twee weken. Dan is het toch best snel gegaan. Ik kan me voorstellen dat je het er nog veel over hebt. Ik denk er ook veel aan en praat er veel met mijn man over. Voor hem was het enorm schrikken; ik was zo suf van de pijn dat ik er niet heel erg veel meer van meegekregen heb.



Kleine kinderen vind ik ook moeilijk. Een vriendin van me is zojuist bevallen. Twee anderen zijn zwanger. Wij niet meer.

Klinkt heel raar, maar ik ben blij verhalen te lezen van mensen die het nu ook mee maken. Gewoon dat je er over kan praten! Klinkt heel vreemd haha, blij is dus niet het goede woord. Maar hoop dat je snapt wat ik bedoel.

Wat ze nog wel zeiden jn het zh, doe rustig aan en luister naar jezelf. Ik was in het zh, we lagen met 4 mensen op 1 kamer. Op een gegeven moment was het erg gezellig, en hebben we veel gelachen. Maar daar was ik zo moe van. En ademen ging toen ook niet zo goed. Deed zoveel pijn. Blijf niet te lang beneden zitten. Geef aan als je moe begint te worden. Je moet daarna echt weer even bijkomen. Zowel met energie, als emotioneel. Je praat er dan ineens over.

M'n vriend heeft de mensen om ons heen op de hoogte gebracht. Ik werd toen zondag plotseling gebeld door een vriendin. Heel lief natuurlijk. Maar viel me toch zwaar om het er toen zo over te hebben. Aan de telefoon viel het mee. Mar daarna.....

De mensen die op visite kwamen, die wisten het al, dat scheelde wel bij mij.

Ik heb nu nog steeds m'n sportbroek aan, wel compleet met sieraden en Make up enz! Haha. Sterkte!

Wat een verdrietig nieuws, TO...

Ik wil je in iedergeval alvast veel sterkte wensen. Ik heb zelf een missed abortion gehad bij 9 weken. We hadden de intake bij de VK en daarna gelijk de echo. Er was een vruchtzakje, maar geen hartactie.



Ik voelde me wel erg zwanger, veel misseleijk, dus dit was echt schrikken en confronterend. Ik had ook geen bloeding gehad. Daar was het wachten dus op na de slechte echo. Uiteindelijk heeft dat een week geduurd en toen kwam er nog niets (verschrikkelijk, wachten tot het op gang komt en al weten dat het mis is). Toen gecuretteerd. Dit is me heel erg meegevallen. En rationeel dacht ik inderdaad: er was iets mis, dus het lichaam stoot het af. Pas na de curettage hakte het bij mij erin. Ik heb zeker een maand best ermee gezeten en er gelukkig over kunnen praten met man, familie en een paar vriendinnen. Maar inderdaad viel het mij van sommigen ook tegen hoe ze ertegen aan keken: ach, zo vroeg een miskraam, dat valt toch wel mee. In die trant. Of tenminste, zo kwam het op mij over. Vond ik best moeilijk.

De gedachte dat ik in ieder geval zwanger kon worden, heeft me wel getroost.



We hebben een paar maanden rust ingelast en toen was ik na de eerste poging zwanger. Deze keer ging het wel goed, en het resultaat is een geweldig ventje van ruim 6 maanden.



Ik heb tijdens de 2e zwangerschap wel momenten gehad dat ik bleef twijfelen en was altijd ontzettend zenuwachtig bij elke echo.



Veel sterkte met het verwerken hiervan.

Een dikke hug voor jou TO.. en heel veel sterkte toegewenst!



Ik heb zelf nog maar kort geleden een miskraam gehad..

s'morgens ging ik voor een intake naar de verloskundige (bij 11 weken) en s'avonds moest ik voor een termijnecho.

Toen bleek ons kindje niet meer te leven..

We hebben 2x een goeie echo gehad en 2x leven gezien maar het mocht helaas niet zo zijn..

8 februari ben ik gecuretteerd en 13 maart ben ik voor het eerst ongesteld geworden.



De wens is nu nog groter geworden en we hopen opnieuw op een wonder!



Voor alle anderen ook veel sterkte toegewenst, en ik hoop dat voor iedereen die ene wens in vervulling mag gaan!



Liefs

@TO Ik had de 1e dagen ook last van mijn buik, met een week was dat over.

Wel 3 weken bloedverlies gehad toen 10 dagen niks en uiteindelijk ongesteld geworden ( 35 dagen na curettage)



Nogmaals, heel veel sterkte!!

Dank je, Tommy! Het is inderdaad fijn om de ervaringen van iemand anders te lezen



Ik was gisteren heel erg moe en had weer veel pijn. Ik denk dat ik dinsdag toch wat te enthousiast was. Het lijkt nu wel weer redelijk te gaan. Man gaat vandaag een rolstoel regelen zodat ik morgen een frisse neus kan halen. Ik ben het binnenzitten nu wel zat.



Ik denk steeds meer na over de toekomst. Een paar maanden geleden ben ik ook al eens doorgestuurd met een verdenking van een eug. Wat een toeval. De gyn ontdekte toen een cyste op mijn eierstok en heeft eigenlijk niet verder gekeken. Ik ben nu erg bang dat dat er toch een was en dat mijn overgebleven eileider ook beschadigd is. Dat zou de kansen op een kind behoorlijk minimaliseren.



Hoe gaat het nu met jou, emotioneel gezien?