Zwanger
alle pijlers
miskraam gehad
zondag 7 april 2013 om 16:19
zondag 7 april 2013 om 16:34
Wat naar, 007!
Ik heb er veel over gepraat met mensen in mijn omgeving: vriend, familie en vriendinnen. Dat luchtte best wel op. Bij mij was het grootste verdriet na een week of 6 wel minder, maar dat is per persoon heel verschillend. In het begin had ik het gevoel dat ik niet verdrietig 'mocht' zijn omdat het zo pril was (bij mij 8 weken en nog geen echo gehad), maar dat is natuurlijk onzin. Je hebt recht op jouw verdriet, dus praat erover of huil erom, als je daar behoefte aan hebt.
Sterkte!
Ik heb er veel over gepraat met mensen in mijn omgeving: vriend, familie en vriendinnen. Dat luchtte best wel op. Bij mij was het grootste verdriet na een week of 6 wel minder, maar dat is per persoon heel verschillend. In het begin had ik het gevoel dat ik niet verdrietig 'mocht' zijn omdat het zo pril was (bij mij 8 weken en nog geen echo gehad), maar dat is natuurlijk onzin. Je hebt recht op jouw verdriet, dus praat erover of huil erom, als je daar behoefte aan hebt.
Sterkte!
zondag 7 april 2013 om 16:39
hallo 007washere, een miskraam is verdrietig, je bent blij met het kindje dat er gaat komen, en dan opeens blijkt er iets niet goed te zijn.
Je toekomst ziet er ineens weer anders uit.
Ik had destijds een 9-maanden dagboek, toen mijn zwangerschap mis ging ben ik er in blijven schrijven, over wat er gebeurde (heb lichamelijk een lange nasleep gehad) en over wat ik voelde.
Verder heb ik de echo's er in geplakt.
Ik was al wat langer zwanger en de omgeving wist het, bovendien had ik een lange tijd nodig voor herstel (2 curretages en veel bloedverlies), dus ik kreeg erg veel lieve kaarten van mensen uit mijn omgeving.
Op een gegeven moment heb ik die kaarten allemaal in het boekje geplakt, heb ze nog eens gelezen, gehuild, en toen heb ik het boekje symbolisch dicht gedaan.
Het ligt in de kast (nu al zo'n 15 jaar) ik kijk er eigenlijk nooit in, maar ik weet dat het er is.
Het is goed om jezelf tijd te gunnen voor je verdriet, er komt een moment dat je merkt dat je weer naar de toekomst kunt kijken en weer naar een nieuwe zwangerschap verlangt.
Bedenk voor jezelf een soort symbolische afsluiting als je er aan toe bent.
Maar blijf wel naar de toekomst kijken, nu voel je je misschien heel verdrietig, er komt een moment dat je weer verder wilt kijken, en dat moment komt misschien wel sneller dan je denkt.
Heel veel sterkte!
Je toekomst ziet er ineens weer anders uit.
Ik had destijds een 9-maanden dagboek, toen mijn zwangerschap mis ging ben ik er in blijven schrijven, over wat er gebeurde (heb lichamelijk een lange nasleep gehad) en over wat ik voelde.
Verder heb ik de echo's er in geplakt.
Ik was al wat langer zwanger en de omgeving wist het, bovendien had ik een lange tijd nodig voor herstel (2 curretages en veel bloedverlies), dus ik kreeg erg veel lieve kaarten van mensen uit mijn omgeving.
Op een gegeven moment heb ik die kaarten allemaal in het boekje geplakt, heb ze nog eens gelezen, gehuild, en toen heb ik het boekje symbolisch dicht gedaan.
Het ligt in de kast (nu al zo'n 15 jaar) ik kijk er eigenlijk nooit in, maar ik weet dat het er is.
Het is goed om jezelf tijd te gunnen voor je verdriet, er komt een moment dat je merkt dat je weer naar de toekomst kunt kijken en weer naar een nieuwe zwangerschap verlangt.
Bedenk voor jezelf een soort symbolische afsluiting als je er aan toe bent.
Maar blijf wel naar de toekomst kijken, nu voel je je misschien heel verdrietig, er komt een moment dat je weer verder wilt kijken, en dat moment komt misschien wel sneller dan je denkt.
Heel veel sterkte!
zondag 7 april 2013 om 16:41
zondag 7 april 2013 om 17:14
Zoals je leest verwerkt iedereen het anders. Ik ben best wel verdrietig geweest, maar vooral omdat we al zo'n tijd bezig waren geweest. Hoewel ik een MA had, wist ik het eigenlijk al. Ik voelde me, zoals hierboven al geschreven werd, niet meer zwanger ofzo... En ik had een heel, heel klein beetje bruinverlies. Veel minder dan bij mijn gezonde zwangerschap van 4 jaar ervoor.
Kijk anders eens op; er weer voor gaan na een miskraam.
Ik heb destijds veel aan het topic gehad
Sterkte!
Kijk anders eens op; er weer voor gaan na een miskraam.
Ik heb destijds veel aan het topic gehad
Sterkte!
zondag 7 april 2013 om 17:25
*geeft even een stevige knuffel*
Ik was vooral in het begin heel erg verdrietig - heb een paar dagen huilend rond gelopen - en ik heb het wel aan mijn ouders en schoonouders verteld. Eerste omdat mijn broertjes nogal de neiging hadden te plagen met 'en wanneer worden we nu oom' omdat we bezig waren met samenwonen, en ik wist dat ik dan nu mogelijk uit zou gaan vallen, en ik wilde geen 'nou zeg we deden toch niets' situaties. En mijn schoonouders een paar weken later, omdat mijn schoonzusje zwanger bleek te zijn, ongeveer net zo lang als ik zwanger was geweest, en hoe erg we het hen ook gunden, dat was toch even lastig. Ik denk dat je op zo'n moment beter eerlijk kan zijn, dan door emotie ineens raar uit de hoek komen als mensen niet weten waar de wind vandaan komt.
Ik weet nog dat ik in het begin zo ontzettend verdrietig was, en dacht dat ik nooit meer vrolijk zou kunnen worden, maar gek genoeg slijt dat gevoel. Op een gegeven moment krijgt het toch een plaatsje.
Ik was vooral in het begin heel erg verdrietig - heb een paar dagen huilend rond gelopen - en ik heb het wel aan mijn ouders en schoonouders verteld. Eerste omdat mijn broertjes nogal de neiging hadden te plagen met 'en wanneer worden we nu oom' omdat we bezig waren met samenwonen, en ik wist dat ik dan nu mogelijk uit zou gaan vallen, en ik wilde geen 'nou zeg we deden toch niets' situaties. En mijn schoonouders een paar weken later, omdat mijn schoonzusje zwanger bleek te zijn, ongeveer net zo lang als ik zwanger was geweest, en hoe erg we het hen ook gunden, dat was toch even lastig. Ik denk dat je op zo'n moment beter eerlijk kan zijn, dan door emotie ineens raar uit de hoek komen als mensen niet weten waar de wind vandaan komt.
Ik weet nog dat ik in het begin zo ontzettend verdrietig was, en dacht dat ik nooit meer vrolijk zou kunnen worden, maar gek genoeg slijt dat gevoel. Op een gegeven moment krijgt het toch een plaatsje.
zondag 7 april 2013 om 17:47
007, wat verdrietig! Het is normaal om verdrietig te zijn na een miskraam, neem je tijd.
Ik heb nu in 1,5 jaar tijd 4 miskramen gehad, waarvan 2 pas rond 12 weken na 2 goede echo's. Ik heb met name 'last' van als iemand anders mij probeert te vertellen hoe ik me zou moeten voelen, of bijvoorbeeld mkjn schoonmoeder die iets mompelde van:" tja, natuurlijke selectie". Ik probeer er niet al te veel mee bezig te zijn, maar die opmerkingen én die mensen laat ik toch een beetje links liggen.
Doe lekker wat voor jóu goed voelt. Sterkte!
Ik heb nu in 1,5 jaar tijd 4 miskramen gehad, waarvan 2 pas rond 12 weken na 2 goede echo's. Ik heb met name 'last' van als iemand anders mij probeert te vertellen hoe ik me zou moeten voelen, of bijvoorbeeld mkjn schoonmoeder die iets mompelde van:" tja, natuurlijke selectie". Ik probeer er niet al te veel mee bezig te zijn, maar die opmerkingen én die mensen laat ik toch een beetje links liggen.
Doe lekker wat voor jóu goed voelt. Sterkte!
Computer says nooooo
zondag 7 april 2013 om 17:54
zondag 7 april 2013 om 18:36
Het krijgen van een miskraam is ontzettend verdrietig, dus een rouwprocesje is niet meer dan logisch, lijkt me. Maar het feit dat het lichaam het vruchtje afstoot, is meestal een teken dat er iets goed mis is geweest en dat het vruchtje nooit een gezond kindje had kunnen worden. Dus, hoe verdrietig ook voor de ouders, het lichaam maakt de enige goede beslissing. Als je het zo kunt bekijken, klopt het gewoon. En je weet dat je zwanger kunt zijn en dat je wat dat betreft gezond bent. Destijds vond ik het ook moeilijk dit te begrijpen, maar nu ik twee gezonde kinderen heb, snap ik het maar al te goed...
Ik ben niet dom, ik weet precies wat ik bedoel.
zondag 7 april 2013 om 18:58
Summer73; ja, die opmerkingen zijn vreselijk. Ook mijn schoonmoeder maakte er een, die erg misplaatst was. Wat erg dat je zoveel miskramen hebt gehad! Ik voel me na 1 al vreselijk, dus voor jou is het nog vele malen erger.
Natuurlijk krijg je niet voor niks een miskraam. Ik weet dat er iets mis was met het vruchtje. Maar toch is het net alsof er iemand dood is gegaan. Echt een rouwproces. En zoals iemand al opmerkte; als je het niet zelf hebt meegemaakt, begrijp je het eigenlijk niet, hoe heftig het kan voelen.
Wat ook zo vreselijk naar is, is dat ik zo'n lege buik heb. Ik voelde het echt zitten.
Natuurlijk krijg je niet voor niks een miskraam. Ik weet dat er iets mis was met het vruchtje. Maar toch is het net alsof er iemand dood is gegaan. Echt een rouwproces. En zoals iemand al opmerkte; als je het niet zelf hebt meegemaakt, begrijp je het eigenlijk niet, hoe heftig het kan voelen.
Wat ook zo vreselijk naar is, is dat ik zo'n lege buik heb. Ik voelde het echt zitten.
zondag 7 april 2013 om 19:15
Ik verloor wat bloed en ik had er geen gevoel erbij...mijn vermoeden werd bij de echo bevestigd....Ik heb medicijnen gekregen om de miskraam op wekken. Bij de controle bleek de baarmoeder leeg te zijn, dat voelde als een leegte in mijn buik...
Helaas bleef ik de weken erna buikklachten houden...in eerste instantie dachten ze aan een wondergezwel (op de echo was ineens een cyste van 7 bij 8 centimeter te zien), maar na de ct scan dachten ze aan kanker...en binnen 2 uur na de uitslag lag ik op de ok voor een spoedoperatie.
Uiteindelijk bleek het een cyste te zijn samen met een buitenbaarmoedelijke zwangerschap. Ik heb geluk gehad en kan alles nog vertellen.
Ik ben mijn familie en vrienden dankbaar dat ze me hebben gesteund. Heel veel praten met een lach en een traan en tijd heeft de wonden.
Helaas bleef ik de weken erna buikklachten houden...in eerste instantie dachten ze aan een wondergezwel (op de echo was ineens een cyste van 7 bij 8 centimeter te zien), maar na de ct scan dachten ze aan kanker...en binnen 2 uur na de uitslag lag ik op de ok voor een spoedoperatie.
Uiteindelijk bleek het een cyste te zijn samen met een buitenbaarmoedelijke zwangerschap. Ik heb geluk gehad en kan alles nog vertellen.
Ik ben mijn familie en vrienden dankbaar dat ze me hebben gesteund. Heel veel praten met een lach en een traan en tijd heeft de wonden.
zondag 7 april 2013 om 20:02
Eerst een enorme knuffel! Wees lief voor jezelf.
Bij mij was het een spontane miskraam op t werk. Heel naar. Heb de dag zelf alleen maar gehuild. Na bevestiging dat alles weg was gewoon weer gaan werken. Twee weken daarna zat ik snikkend op het toilet op t werk. Ik had t toch teveel weg geduwd. Ik had ook nog veel buikpijn wat ervoor zorgde dat snel vergeten moeilijk was.
Een paar mensen maar verteld. Zou ik nu misschien wel niet meer doen. Niet iedereen is even begripvol en dat vond ik erger dan het met niemand kunnen delen. Ik snap dat het voor mensen die (nog) geen kinderwens hebben anders ligt maar een ach-een-griepje-is-ook-vervelend houding hielp mij niet.
Het idee dat je wel zwanger kon worden stelde mij niet gerust. Zwanger blijven leek mij toch ook wel een belangrijk onderdeel.
Nu 6 weken later gaat het stukken beter. Het zal wel goed komen en samen hebben we het ook leuk. Wat mij hielp is de steun van mijn vriend. En na de eerste klap afleiding zoeken en leuke dingen doen.
Mijn vriend krijgt nu eigenlijk de klap pas. Hij heeft er nu soms meer moeite mee dan ik, ook omdat 2 mensen in onze omgeving net zo ver zwanger zijn. Hoe blij we ook zijn voor hen, het blijft een pijnlijke confrontatie.
Heb alweer een menstruatie gehad, deze was heftiger dan normaal dus weer een moment om jezelf flink in de watten te leggen
Bij mij was het een spontane miskraam op t werk. Heel naar. Heb de dag zelf alleen maar gehuild. Na bevestiging dat alles weg was gewoon weer gaan werken. Twee weken daarna zat ik snikkend op het toilet op t werk. Ik had t toch teveel weg geduwd. Ik had ook nog veel buikpijn wat ervoor zorgde dat snel vergeten moeilijk was.
Een paar mensen maar verteld. Zou ik nu misschien wel niet meer doen. Niet iedereen is even begripvol en dat vond ik erger dan het met niemand kunnen delen. Ik snap dat het voor mensen die (nog) geen kinderwens hebben anders ligt maar een ach-een-griepje-is-ook-vervelend houding hielp mij niet.
Het idee dat je wel zwanger kon worden stelde mij niet gerust. Zwanger blijven leek mij toch ook wel een belangrijk onderdeel.
Nu 6 weken later gaat het stukken beter. Het zal wel goed komen en samen hebben we het ook leuk. Wat mij hielp is de steun van mijn vriend. En na de eerste klap afleiding zoeken en leuke dingen doen.
Mijn vriend krijgt nu eigenlijk de klap pas. Hij heeft er nu soms meer moeite mee dan ik, ook omdat 2 mensen in onze omgeving net zo ver zwanger zijn. Hoe blij we ook zijn voor hen, het blijft een pijnlijke confrontatie.
Heb alweer een menstruatie gehad, deze was heftiger dan normaal dus weer een moment om jezelf flink in de watten te leggen
zondag 7 april 2013 om 20:05
Hè, bah, wat verdrietig. Als eerste: sterkte!
Ik heb een MA en curettage gehad bij 12 weken, ik had het hier heel moeilijk mee. Uiteindelijk liet een volgende zwangerschap lang op zich wachten, hierdoor bleef ik erg in mijn verdriet hangen. Pas toen ik weer zwanger was en wat 'verder' in mijn zwangerschap, kon ik het een plekje geven. Het heeft dus erg lang geduurd bij mij....
Ik heb een MA en curettage gehad bij 12 weken, ik had het hier heel moeilijk mee. Uiteindelijk liet een volgende zwangerschap lang op zich wachten, hierdoor bleef ik erg in mijn verdriet hangen. Pas toen ik weer zwanger was en wat 'verder' in mijn zwangerschap, kon ik het een plekje geven. Het heeft dus erg lang geduurd bij mij....
zondag 7 april 2013 om 21:26
hoi 007washere
ik heb 2 weken terug hetzelfde meegemaakt.
ik ben vorige week woensdag gecureteerd,bij mij was het vruchtje met 9 weken gestopt met groeien.
ik heb ook maar heel kort zwangerschapsverschijnselen gehad eigenlijk maar een week of 8 zere borsten en dat was het.
Ik had het totaal niet zien aankomen al vond ik het natuurlijk wel vreemd dat ik bij mijn eerste zo verschrikkelijk misselijk en moe was en bij deze zwangerscha helemaal nergens last van had.
ik mocht zelf kiezen of ik een miskraam af wou wachten of een afspraak maken voor een curretage.
Ik ben nu 1,5 week verder en ik heb het wel een plekje gegeven. wat anderen hier al zeggen er was al iets mis met het vruchtje.
Ik ben wel even klaar met het zwanger worden ,het heeft hiervoor 1,5 jaar geduurd voordat ik zwanger was en ik wil gewoon nu even een poosje niet meer zo bezig zijn met het zwanger worden.
Waar ik enorm tegen op zit is dat als ik weer zwanger raak ik dan nooit meer een onbezorgde zwangerschap tegemoet ga de eerste 3 maanden zal er altijd angst zijn of het wel goed zit.
ik heb 2 weken terug hetzelfde meegemaakt.
ik ben vorige week woensdag gecureteerd,bij mij was het vruchtje met 9 weken gestopt met groeien.
ik heb ook maar heel kort zwangerschapsverschijnselen gehad eigenlijk maar een week of 8 zere borsten en dat was het.
Ik had het totaal niet zien aankomen al vond ik het natuurlijk wel vreemd dat ik bij mijn eerste zo verschrikkelijk misselijk en moe was en bij deze zwangerscha helemaal nergens last van had.
ik mocht zelf kiezen of ik een miskraam af wou wachten of een afspraak maken voor een curretage.
Ik ben nu 1,5 week verder en ik heb het wel een plekje gegeven. wat anderen hier al zeggen er was al iets mis met het vruchtje.
Ik ben wel even klaar met het zwanger worden ,het heeft hiervoor 1,5 jaar geduurd voordat ik zwanger was en ik wil gewoon nu even een poosje niet meer zo bezig zijn met het zwanger worden.
Waar ik enorm tegen op zit is dat als ik weer zwanger raak ik dan nooit meer een onbezorgde zwangerschap tegemoet ga de eerste 3 maanden zal er altijd angst zijn of het wel goed zit.
