Zwanger
alle pijlers
miskraam?
vrijdag 29 juni 2012 om 13:16
Zoals sommige van jullie weten ben ik onverwachts zwanger geraakt.
Ik was nog steeds aan het twijfelen over een abortus en ik zou komende dinsdag moeten bepalen of ik dat wou of niet.
Nu heb ik sinds gisteravond hele erg pijn in mijn onderbuik en verloor ik heel licht bloed.
Nu is de bloeding erger geworden en maak ik me toch wel zorgen.
Ik was nog steeds aan het twijfelen over een abortus en ik zou komende dinsdag moeten bepalen of ik dat wou of niet.
Nu heb ik sinds gisteravond hele erg pijn in mijn onderbuik en verloor ik heel licht bloed.
Nu is de bloeding erger geworden en maak ik me toch wel zorgen.
vrijdag 29 juni 2012 om 14:47
vrijdag 29 juni 2012 om 14:47
vrijdag 29 juni 2012 om 14:57
quote:galadriel schreef op 29 juni 2012 @ 14:38:
Bij mij was het niet pijnlijk, mijn miskraam.
Veel bloeden, foute boel, maar qua pijn viel het erg mee.
Het is misschien bij iedereen anders.Bij mij (bij 5 en 8 wk.) ook niet hoor. Bij de eerste keer ook gewoon mijn werkdag (spreekuur, dus lastig af te zeggen) afgemaakt. Ging zeker niet van harte, maar de lichamelijke pijn was best te doen.
Bij mij was het niet pijnlijk, mijn miskraam.
Veel bloeden, foute boel, maar qua pijn viel het erg mee.
Het is misschien bij iedereen anders.Bij mij (bij 5 en 8 wk.) ook niet hoor. Bij de eerste keer ook gewoon mijn werkdag (spreekuur, dus lastig af te zeggen) afgemaakt. Ging zeker niet van harte, maar de lichamelijke pijn was best te doen.
vrijdag 29 juni 2012 om 14:58
vrijdag 29 juni 2012 om 20:52
vrijdag 29 juni 2012 om 22:21
Het blijkt toch een beginnende miskraam te zijn.
Lief klein wondertje,
Vragen spelen door mijn hoofd.
Me gevoel die langzaam is verdoofd.
Het voelt als mijn eigen schuld.
Want je mama die twijfelde en je papa had geen gedult.
Zijn leven zou als jij bleef vergaan.
En weer rolt er een traan.
Stiekem zag ik mezelf al met jou samen zijn.
Ik wou je een leven schenken met zo min mogelijk pijn.
En nu ben je er niet meer.
Het verlies doet me zoveel zeer.
Niemand zou begrijpen wat ik bedoel.
Als ik vertel hoe ik jou verlies voel.
Lief klein wondertje,
Vragen spelen door mijn hoofd.
Me gevoel die langzaam is verdoofd.
Het voelt als mijn eigen schuld.
Want je mama die twijfelde en je papa had geen gedult.
Zijn leven zou als jij bleef vergaan.
En weer rolt er een traan.
Stiekem zag ik mezelf al met jou samen zijn.
Ik wou je een leven schenken met zo min mogelijk pijn.
En nu ben je er niet meer.
Het verlies doet me zoveel zeer.
Niemand zou begrijpen wat ik bedoel.
Als ik vertel hoe ik jou verlies voel.
zaterdag 30 juni 2012 om 09:54
Stephanie, wat een prachtig gedichtje. Ook ik heb vorige maand een vmk gehad. Nu ben ik weer heel pril zwanger, maar de angst blijft bestaan. Ik krijg echt een brok in mijn keel bij het lezen van je gedichtje. Mjn tip aan jou: praat erover, ga het niet in je eentje verwerken. Zorg dat het een plekje krijgt. Sterkte meis.
