Zwanger
alle pijlers
Miskraam
woensdag 2 september 2020 om 23:59
Gister een miskraam gehad en dat doet uiteraard pijn. Het was mijn 1e zwangerschap, ik heb nog geen kinderen.
Ik merk dat ik onzeker en verdrietig ben en dat ik behoefte heb aan verhalen van vrouwen die dit ook hebben meegemaakt of die al verder in het proces van verwerken zitten.
Allereerst de miskraam zelf. Het was een missed abortion bij 9+3 weken waarbij de vrucht niet verder is gegroeid dan 6-6+5 weken. Heb de miskraam moeten opwekken met tabletten.
Toen ik die had ingenomen begon er helder bloedverlies binnen een uur, na enkele uren verloor ik een groot “ding” met een vlies eromheen, dus ik denk dat dat de vrucht was. Kort daarna nog een flink stolsel.
Maar dat was t dus dan. Een uur of 6 helder bloedverlies (maar niet extreem), daarna deze 2 dingen en verder niets meer behalve wat bloed. Geeneens meerdere stolsels of wat. Nadat ik t kwijt was trok de buikpijn meteen weg en het bloedverlies ook. Alles bij elkaar een stuk of 4 maandverbanden. Mijn menstruatie is erger
Het bloeden is eigenlijk al helemaal gestopt, nog geen 24 uur gehad. Een 2e lading tabletten ingenomen, er gebeurde niets (meer). Nu 48 uur na start lijkt t alsof er niets is gebeurd.
Is dit normaal voor een miskraam? Maar 2 stolsels (wel met vliezen) en verder niks? Bloedverlies binnen 24 uur voorbij?
Ik ben benieuwd hoe dit bij andere dames was. En tevens ook de vraag: hoelang na je miskraam werd je weer ongesteld en wanneer werd je weer zwanger
Ik merk dat ik onzeker en verdrietig ben en dat ik behoefte heb aan verhalen van vrouwen die dit ook hebben meegemaakt of die al verder in het proces van verwerken zitten.
Allereerst de miskraam zelf. Het was een missed abortion bij 9+3 weken waarbij de vrucht niet verder is gegroeid dan 6-6+5 weken. Heb de miskraam moeten opwekken met tabletten.
Toen ik die had ingenomen begon er helder bloedverlies binnen een uur, na enkele uren verloor ik een groot “ding” met een vlies eromheen, dus ik denk dat dat de vrucht was. Kort daarna nog een flink stolsel.
Maar dat was t dus dan. Een uur of 6 helder bloedverlies (maar niet extreem), daarna deze 2 dingen en verder niets meer behalve wat bloed. Geeneens meerdere stolsels of wat. Nadat ik t kwijt was trok de buikpijn meteen weg en het bloedverlies ook. Alles bij elkaar een stuk of 4 maandverbanden. Mijn menstruatie is erger
Het bloeden is eigenlijk al helemaal gestopt, nog geen 24 uur gehad. Een 2e lading tabletten ingenomen, er gebeurde niets (meer). Nu 48 uur na start lijkt t alsof er niets is gebeurd.
Is dit normaal voor een miskraam? Maar 2 stolsels (wel met vliezen) en verder niks? Bloedverlies binnen 24 uur voorbij?
Ik ben benieuwd hoe dit bij andere dames was. En tevens ook de vraag: hoelang na je miskraam werd je weer ongesteld en wanneer werd je weer zwanger
donderdag 3 september 2020 om 00:14
donderdag 3 september 2020 om 00:20
Eigen verhaal:
Hier twee keer miskraam, uiteindelijk nu 3 kids.
Heeeel veel vrouwen krijgen een miskraam, is nog soort van taboe.
Ik zat zo’n 10 jaar geleden waar jij nu bent. Werd 3 maanden daarna wel zwanger, dat ging goed en is nu een prachtig kind. Daarna nog een miskraam (met pilletjes), was daarna bang dat het niet helemaal weg was en er curettage moest volgen, want nog helemaal geen menstruatie. Ging naar verloskundige en daar bleek dat ik al 10 weken zwanger was.
Na die eerste miskraam was het onbezorgd zwanger zijn er wel van af. Dat vond ik erg jammer voor mezelf. Maar later toch van kunnen genieten, maar blijft altijd spannend. Blijkt uit onderzoek dat vaak volgende zwangerschap wel gewoon goed gaat, daar hield ik me aan vast.
Na de tweede miskraam moest ik nadenken of we een paar maanden zouden wachten, of gelijk proberen. Dat ik precies dit kindje heb, komt omdat we zo moedig waren om door te gaan ondanks onze hartenpijn, als we hadden gewacht, was het een ander eitje. Dat vind ik een mooie gedachte.
Heel veel sterkte.
Hier twee keer miskraam, uiteindelijk nu 3 kids.
Heeeel veel vrouwen krijgen een miskraam, is nog soort van taboe.
Ik zat zo’n 10 jaar geleden waar jij nu bent. Werd 3 maanden daarna wel zwanger, dat ging goed en is nu een prachtig kind. Daarna nog een miskraam (met pilletjes), was daarna bang dat het niet helemaal weg was en er curettage moest volgen, want nog helemaal geen menstruatie. Ging naar verloskundige en daar bleek dat ik al 10 weken zwanger was.
Na die eerste miskraam was het onbezorgd zwanger zijn er wel van af. Dat vond ik erg jammer voor mezelf. Maar later toch van kunnen genieten, maar blijft altijd spannend. Blijkt uit onderzoek dat vaak volgende zwangerschap wel gewoon goed gaat, daar hield ik me aan vast.
Na de tweede miskraam moest ik nadenken of we een paar maanden zouden wachten, of gelijk proberen. Dat ik precies dit kindje heb, komt omdat we zo moedig waren om door te gaan ondanks onze hartenpijn, als we hadden gewacht, was het een ander eitje. Dat vind ik een mooie gedachte.
Heel veel sterkte.
donderdag 3 september 2020 om 04:39
Hier drie keer een vroege miskraam gehad.... er wordt weinig over gesproken maar als je Het bespreekbaar maakt blijken veel meer vrouwen het wel dan niet een keer te hebben meegemaakt. Dat gegeven vind ik ergens wel troostend.... its part of life. Natuurlijk wel verdrietig van geweest. Wij zijn iedere keer met frisse moed weer verder gegaan waar we waren, het maakte wel het begin van de zwangerschap erna minder ontspannen.
Je hebt kans dat je komende week nog verder zal vloeien.
Veel sterkte, het is echt niet leuk.
Je hebt kans dat je komende week nog verder zal vloeien.
Veel sterkte, het is echt niet leuk.
donderdag 3 september 2020 om 04:53
Hoi April.
Wat verdrietig voor je.
Vorig jaar zomer heb ik een missed abortion gehad. Na weken afwachten toch een curretage gekregen.
Ik ben een open boek dus ik vertel het mensen. Wat blijkt, echt bijna iedereen heeft het weleens meegemaakt. En allemaal hebben we erna gezonde kinderen gekregen.
Ik ook, drie cyclussen erna ben ik blijvend zwanger geraakt en anderhalve week geleden is mijn dochter geboren.
Sterkte met het verwerken.
Wat verdrietig voor je.
Vorig jaar zomer heb ik een missed abortion gehad. Na weken afwachten toch een curretage gekregen.
Ik ben een open boek dus ik vertel het mensen. Wat blijkt, echt bijna iedereen heeft het weleens meegemaakt. En allemaal hebben we erna gezonde kinderen gekregen.
Ik ook, drie cyclussen erna ben ik blijvend zwanger geraakt en anderhalve week geleden is mijn dochter geboren.
Sterkte met het verwerken.
donderdag 3 september 2020 om 07:14
Bij mij ging het ongeveer hetzelfde, zowel de pijn als het bloedverlies vond ik heel erg meevallen. Ik ben trouwens later in de week nog wel wat kleine stolsels verloren.
Waar ik niet op voorbereid was: ik heb op dag twee en drie na mijn miskraam alleen maar kunnen huilen, terwijl dat ervoor (had ook een missed abortion, gestopt met groeien met zo'n 8-9 weken) en erna een stuk minder was. Volgens mij was het echt een soort kraamtranen, door alle hormonale veranderingen. Het goede nieuws is dat dit op dag vier ook weer een stuk beter ging. Het kan natuurlijk anders zijn bij jou, maar ik werd er nogal door overvallen.
Omdat er nog wat restweefsel is moet ik eerst een menstruatie afwachten voordat ik weer zwanger mag worden. Dit valt ons erg zwaar, het duurt allemaal zo lang en je weet gewoon niet waar je aan toe bent.
Heel veel sterkte!
Waar ik niet op voorbereid was: ik heb op dag twee en drie na mijn miskraam alleen maar kunnen huilen, terwijl dat ervoor (had ook een missed abortion, gestopt met groeien met zo'n 8-9 weken) en erna een stuk minder was. Volgens mij was het echt een soort kraamtranen, door alle hormonale veranderingen. Het goede nieuws is dat dit op dag vier ook weer een stuk beter ging. Het kan natuurlijk anders zijn bij jou, maar ik werd er nogal door overvallen.
Omdat er nog wat restweefsel is moet ik eerst een menstruatie afwachten voordat ik weer zwanger mag worden. Dit valt ons erg zwaar, het duurt allemaal zo lang en je weet gewoon niet waar je aan toe bent.
Heel veel sterkte!
donderdag 3 september 2020 om 07:20
Wat vreselijk dat je dit ook mee moet maken. Ik had mijn eerste miskraam vorig jaar met 7 weken. Kwam vanzelf op gang. Heb toen een dikke week gebloed. Pijn had ik niet. Mijn wereld stond echt op de kop en heb er zeker 3 maanden veel last van gehad voor het allemaal een plekje had. 5 cyclussen daarna weer zwanger maar helaas weer een zeer vroege miskraam met 4,5 week. Dit was net als een zware menstruatie. Met goed moed verder gegaan en na 7 cyclussen weer zwanger maar ook dit is weer op een vroege miskraam met 4,5 weken uitgelopen. Dikke week heel heftig gebloed. Pijn heb ik alle keren niet gehad. Mentaal is het vertrouwen nog minimaal maar stoppen denken we ook niet over. De zeer vroege miskramen zijn niet te vergelijken met de eerste x waarin ik me weken lang zwanger voelde. Toch zijn ook de laatste 2 niet zomaar uit wissen want je hebt wel die positieve test en voelt toch weer de echte hoop dat je kindje er gaat komen. Mijn verhaal is dus niet opbeurend. Ik hoop dat het toch op korte termijn een x blijft zitten. Het is nog steeds niet direct zorgelijk wat mij overkomt. Zoveel vrouwen hebben meerdere miskramen en worden daarna gewoon blijvend zwanger. Geef jezelf tijd om het allemaal een plekje te geven, wees lief voor jezelf en probeer het vertrouwen in je lijf terug te vinden.
donderdag 3 september 2020 om 07:42
Hier ook herkenbaar. 2x missed abortion gehad. 1e x was vruchtje bij 5.5 week gestopt. Kwam er met 8 weken achter en met 10 weken medicatie. Verloor een aantal stolsels en toen de vruchtzak zo groot als een ei. Daarna was het ook bijna meteen over. Werd na 31 dagen weer ongesteld. Drie rondes later weer zwanger. Dat werd 2e missed abortion.
Dit keer bij 7.5 week gestopt en bij 9.5 week er achter gekomen en ook bij 10 weken medicatie. Die deed meer zeer en meerdere grote stolsels. Na 2e x pillen een dikke vlies verloren. Helemaal kapot en niets herkenbaars. Maar zo groot als een complete sinaasappelschil. Daarna nog wel wat kleine stolsels verloren. Maar max een week gebloed. Werd na 33 dagen weer ongesteld en zit nu 14 dagen daarna.
Ik praat erover omdat het onderdeel is van mn verhaal. Als iemand oprecht vraagt hoe het gaat dan kan ik niet liegen en zeggen Oh zn gangetje. En dan blijkt dat er soort van een geheime club is van duizenden vrouwen die dit heeft meegemaakt en zegt: Heftig he!! En een groep die het niet snapt en denkt dat je ff een dag heftig ongesteld bent geweest.
Ik heb wel al een zoon dus weet dat het zou moeten kunnen. Maar de angst zit er goed in.
Heel veel sterkte TO. Neem de tijd om dit een plekje te geven.
Dit keer bij 7.5 week gestopt en bij 9.5 week er achter gekomen en ook bij 10 weken medicatie. Die deed meer zeer en meerdere grote stolsels. Na 2e x pillen een dikke vlies verloren. Helemaal kapot en niets herkenbaars. Maar zo groot als een complete sinaasappelschil. Daarna nog wel wat kleine stolsels verloren. Maar max een week gebloed. Werd na 33 dagen weer ongesteld en zit nu 14 dagen daarna.
Ik praat erover omdat het onderdeel is van mn verhaal. Als iemand oprecht vraagt hoe het gaat dan kan ik niet liegen en zeggen Oh zn gangetje. En dan blijkt dat er soort van een geheime club is van duizenden vrouwen die dit heeft meegemaakt en zegt: Heftig he!! En een groep die het niet snapt en denkt dat je ff een dag heftig ongesteld bent geweest.
Ik heb wel al een zoon dus weet dat het zou moeten kunnen. Maar de angst zit er goed in.
Heel veel sterkte TO. Neem de tijd om dit een plekje te geven.
..
donderdag 3 september 2020 om 08:01
Sterkte, het blijft moeilijk en voor iedereen anders.
Ik heb nu 2x een miskraam achter elkaar gehad. De eerste ging met heel veel pijn en weeën. Na 2 maanden was ik opnieuw zwanger, ging opnieuw mis. Deze was minder heftig lichamelijk.
Nu weer hopen dat het snel gaat lukken, dat het vruchtje blijft plakken.
Het duurt even, kost je veel tijd.
En wat ik heel lastig vind.. Verstandelijk weet je het allemaal wel (foutje in aanleg, natuurlijke selectie, natuur regelt dit zelf) maar het doet zo verdomde zeer! En daar komt geen verstand aan te pas. Vanaf die positieve test is het je kindje en ga je dromen. Dat valt in een keer weg na de miskraam.
Ik heb nu 2x een miskraam achter elkaar gehad. De eerste ging met heel veel pijn en weeën. Na 2 maanden was ik opnieuw zwanger, ging opnieuw mis. Deze was minder heftig lichamelijk.
Nu weer hopen dat het snel gaat lukken, dat het vruchtje blijft plakken.
Het duurt even, kost je veel tijd.
En wat ik heel lastig vind.. Verstandelijk weet je het allemaal wel (foutje in aanleg, natuurlijke selectie, natuur regelt dit zelf) maar het doet zo verdomde zeer! En daar komt geen verstand aan te pas. Vanaf die positieve test is het je kindje en ga je dromen. Dat valt in een keer weg na de miskraam.
donderdag 3 september 2020 om 08:20
Ik heb een missen abortion gehad met 8,5 week en een miskraam met 6 weken, beide is er vanzelf uit gekomen. De eerste keer vond ik heel heftig, ben ik ook echt wel ff van slag van geweest. De tweede was een paar weken terug. Ik weet dat ik meer risico loop omdat ik al op leeftijd ben en heb nog geen kinderen dus heb geen idee of ik het überhaupt kan.
Het meest lastige na een miskraam vind ik denk ik dat je niet meer onbezorgd zwanger bent.
Het meest lastige na een miskraam vind ik denk ik dat je niet meer onbezorgd zwanger bent.
donderdag 3 september 2020 om 08:53
Ik heb een missed abortion gehad met 10 weken (bij ruim 6 weken gestopt met groeien), twee vroege miskramen en een windei. Bij de missed abortion en het windei ook medicatie gehad omdat het niet vanzelf kwam. Beide keren eigenlijk jouw ervaring gehad, niet veel pijn (met pijnstilling), na een paar uur en wat flinke stolsels was de kramp weg en het grootste deel van het bloeden ook. Na de missed abortion nog last gehad van restweefsel. Dat heeft lang geduurd en is uiteindelijk na een hysteroscopie verwijderd. Daarna meteen weer zwanger. Ook na de miskramen meteen erna weer zwanger. Na het windei is mijn menstruatie een maand of drie wat onregelmatig geweest, met soms langere periodes van zwaarder ongesteld zijn. Na de eerste 'normale' menstruatie meteen weer zwanger (nu bijna 7 weken, dus nog erg spannend).
Ik heb gelukkig tussendoor ook een gezonde dochter gekregen, dus ik weet dat het bij mij mogelijk is.
Ik kon met de eerste keren dat het mis ging goed omgaan: ik was natuurlijk verdrietig, maar kon ook goed bedenken dat het vaak gebeurd en dat het vast wel goed zou komen. Na drie keer mis vind ik dat steeds lastiger worden, maar gelukkig kwam dochter daarna.
Sterkte de komende tijd, iedereen gaat er anders mee om, en ieder lijf is anders. Neem de tijd die jij/jullie nodig hebben!
Ik heb gelukkig tussendoor ook een gezonde dochter gekregen, dus ik weet dat het bij mij mogelijk is.
Ik kon met de eerste keren dat het mis ging goed omgaan: ik was natuurlijk verdrietig, maar kon ook goed bedenken dat het vaak gebeurd en dat het vast wel goed zou komen. Na drie keer mis vind ik dat steeds lastiger worden, maar gelukkig kwam dochter daarna.
Sterkte de komende tijd, iedereen gaat er anders mee om, en ieder lijf is anders. Neem de tijd die jij/jullie nodig hebben!
donderdag 3 september 2020 om 09:14
Hi April. Wat ontzettend verdrietig dat je dit ook hebt moeten meemaken
Ik heb eind vorige maand een miskraam gehad met 9 weken en 5 dagen. Eigenlijk bloedde ik anderhalve week ervoor al en dat begon licht, roze met afvegen. In de tijd die volgde nog twee echo's gehad, eentje de standaard termijnecho en de andere nadat het bloeden erger geworden was. Heel veel helderrood. Toen nog klopte het hartje en konden ze niets geks zien. Het bloeden hoorde er gewoon bij en er was geen oorzaak voor.
Binnen een week is het alsnog misgegaan. Had intussen ook al buikpijn en niet eens tegelijk met het bloeden, dus hoopte dat het mijn darmen waren. Je probeert er toch op te vertrouwen, maar weet dat het niet goed voelt. Uiteindelijk stopte het bloeden niet meer en nam de buikpijn toe en ging ik helemaal zweten. Nadien verloor ik het vruchtzakje en heb het gelukkig kunnen opvangen in een bekertje.
Het is herkenbaar dat je schrijft dat daarna de pijn ook meteen weg was die ik al dagen af en aan had. Het bloeden ging nog even door, maar ook in vlagen. Soms even een halve dag niets en dan weer pijn en bloed en de pijn kwam naar mijn idee omdat er nog een stukje weefsel er ineens uit kwam.
Na iets meer dan een week was het bloeden helemaal over.
Ik merkte ook dat mijn hormonen weer schommelden dus die emotionele momenten herken ik.
Na 30 dagen werd ik weer ongesteld en dat was ook gewoon normaal.
Ik wil eigenlijk weer verder gaan omdat ik dan het idee heb dat ik iets doe. Klinkt misschien gek, maar het enige wat helpt om deze leegte op te vullen is weer zwanger worden en dan de hoop op een zwangerschap waar het wel goed blijft gaan en dat er een kindje komt. Nu viel ik ineens in een gat. Je bent toch al ruim 9 weken onderweg en je leeft toe naar een uitgerekende datum. Het is niet alleen het kindje dat ik verloren heb maar ook die droom. Je staat ineens weer patsboem op nul.
En dat vind ik soms nog erg pijnlijk en confronterend.
Ik herken ook wat iemand anders hierboven schrijft dat als iemand je vraagt hoe het gaat ik het ook moeilijk vind om te zeggen "o prima hoor ", alsof ik dan mijn kindje ontken en mijn gevoel negeer. Op mn werk weten slechts enkelen het omdat ik geen behoefte had dat mensen over me praten. Maar aan de andere kant vind ik het nu soms ook jammer, want mensen weten niet dat je diep van binnen verdrietig bent. Het voelt als een steen om mijn hart. En dan is het makkelijker als mensen meeleven. Maar ik vind zo'n moment van "kan ik je even spreken want ik wil je wat vertellen" ook zo plechtig. Dus ik kijk aan hoe het loopt. Als ik mensen toevallig spreek kan ik het altijd nog vertellen. Ik merk dat ik sommige collega's waar ik soms een algemeen praatje maak een beetje mijd omdat ik bang ben dat ze dan vragen hoe het is en ik dan niet wil liegen maar ook niet weet of ik op dat moment behoefte heb om mijn verhaal te doen.
Herkent iemand dit?
In elk geval heel veel sterkte April. Zorg vooral goed voor jezelf. Verwacht niks van jezelf en kijk per moment hoe het gaat. Ikzelf ben eerst ruim een week thuisgebleven van werk.
En dit weet je waarschijnlijk al, maar bij een miskraam mag je geen tampons dragen voor het geval er weefsel uit moet.
Misschien een persoonlijke vraag, maar heb je het vruchtje nog kunnen bekijken of het een plekje gegeven?
Nogmaals een
Ik heb eind vorige maand een miskraam gehad met 9 weken en 5 dagen. Eigenlijk bloedde ik anderhalve week ervoor al en dat begon licht, roze met afvegen. In de tijd die volgde nog twee echo's gehad, eentje de standaard termijnecho en de andere nadat het bloeden erger geworden was. Heel veel helderrood. Toen nog klopte het hartje en konden ze niets geks zien. Het bloeden hoorde er gewoon bij en er was geen oorzaak voor.
Binnen een week is het alsnog misgegaan. Had intussen ook al buikpijn en niet eens tegelijk met het bloeden, dus hoopte dat het mijn darmen waren. Je probeert er toch op te vertrouwen, maar weet dat het niet goed voelt. Uiteindelijk stopte het bloeden niet meer en nam de buikpijn toe en ging ik helemaal zweten. Nadien verloor ik het vruchtzakje en heb het gelukkig kunnen opvangen in een bekertje.
Het is herkenbaar dat je schrijft dat daarna de pijn ook meteen weg was die ik al dagen af en aan had. Het bloeden ging nog even door, maar ook in vlagen. Soms even een halve dag niets en dan weer pijn en bloed en de pijn kwam naar mijn idee omdat er nog een stukje weefsel er ineens uit kwam.
Na iets meer dan een week was het bloeden helemaal over.
Ik merkte ook dat mijn hormonen weer schommelden dus die emotionele momenten herken ik.
Na 30 dagen werd ik weer ongesteld en dat was ook gewoon normaal.
Ik wil eigenlijk weer verder gaan omdat ik dan het idee heb dat ik iets doe. Klinkt misschien gek, maar het enige wat helpt om deze leegte op te vullen is weer zwanger worden en dan de hoop op een zwangerschap waar het wel goed blijft gaan en dat er een kindje komt. Nu viel ik ineens in een gat. Je bent toch al ruim 9 weken onderweg en je leeft toe naar een uitgerekende datum. Het is niet alleen het kindje dat ik verloren heb maar ook die droom. Je staat ineens weer patsboem op nul.
En dat vind ik soms nog erg pijnlijk en confronterend.
Ik herken ook wat iemand anders hierboven schrijft dat als iemand je vraagt hoe het gaat ik het ook moeilijk vind om te zeggen "o prima hoor ", alsof ik dan mijn kindje ontken en mijn gevoel negeer. Op mn werk weten slechts enkelen het omdat ik geen behoefte had dat mensen over me praten. Maar aan de andere kant vind ik het nu soms ook jammer, want mensen weten niet dat je diep van binnen verdrietig bent. Het voelt als een steen om mijn hart. En dan is het makkelijker als mensen meeleven. Maar ik vind zo'n moment van "kan ik je even spreken want ik wil je wat vertellen" ook zo plechtig. Dus ik kijk aan hoe het loopt. Als ik mensen toevallig spreek kan ik het altijd nog vertellen. Ik merk dat ik sommige collega's waar ik soms een algemeen praatje maak een beetje mijd omdat ik bang ben dat ze dan vragen hoe het is en ik dan niet wil liegen maar ook niet weet of ik op dat moment behoefte heb om mijn verhaal te doen.
Herkent iemand dit?
In elk geval heel veel sterkte April. Zorg vooral goed voor jezelf. Verwacht niks van jezelf en kijk per moment hoe het gaat. Ikzelf ben eerst ruim een week thuisgebleven van werk.
En dit weet je waarschijnlijk al, maar bij een miskraam mag je geen tampons dragen voor het geval er weefsel uit moet.
Misschien een persoonlijke vraag, maar heb je het vruchtje nog kunnen bekijken of het een plekje gegeven?
Nogmaals een
donderdag 3 september 2020 om 09:52
Sterkte April
Hier kwam mijn miskraam zelf op gang. Ik heb bijna een week bloedverlies gehad en toen begon het na vijf dagen weer met bijna een week bloedverlies. Volgens de verloskundige kon dit weleens gebeuren. Inmiddels alweer een aantal dagen zonder bloedverlies dus ik hoop dat het nu nu wel klaar is. Lastig dat we hier geen invloed op hebben en dat het zo'n onzekere tijd is.
Ik denk dat een miskraam bij iedereen anders verloopt.
Krijg je nog een echo? Ik heb na het verliezen van het vruchtje nog een echo gehad om te kijken of alles weg was. Toen zag ze alleen nog wat slijmvlies.
Hier kwam mijn miskraam zelf op gang. Ik heb bijna een week bloedverlies gehad en toen begon het na vijf dagen weer met bijna een week bloedverlies. Volgens de verloskundige kon dit weleens gebeuren. Inmiddels alweer een aantal dagen zonder bloedverlies dus ik hoop dat het nu nu wel klaar is. Lastig dat we hier geen invloed op hebben en dat het zo'n onzekere tijd is.
Ik denk dat een miskraam bij iedereen anders verloopt.
Krijg je nog een echo? Ik heb na het verliezen van het vruchtje nog een echo gehad om te kijken of alles weg was. Toen zag ze alleen nog wat slijmvlies.
donderdag 3 september 2020 om 11:33
Elke miskraam is weer anders, na mijn eerste zwangerschap (die goed is gegaan) heb ik drie miskramen gehad waarvan 2 een missed abortion waren.
Miskraam 1 was spontaan met 7 weken, wat bloedverlies gehad maar het was niet extreem veel, eigenlijk zoals bij een menstruatie. Waarschijnlijk was het in een vroeg stadium al misgegaan. Wel nog maanden positief getest waardoor het even duurde voordat ik weer ongesteld werd. Daarna direct weer zwanger.
Miskraam 2 was een missed abortion bij 14 weken, vruchtje was vlak daarvoor gestopt met groeien. Omdat ik tijdens mijn zwangerschappen structureel bloed verlies (ook tijdens mijn eerste zwangerschap die prima ging) krijg ik extra echo's. Deze miskraam kwam het hardste aan vanwege de termijn en omdat de eerdere echo's goed waren. Deze miskraam moest opgewekt worden met tabletten en wat heel heftig. Grote stolsels, elk uur kraamverband wisselen en het duurde ruim 5 dagen. Toen het vruchtje er na 5 dagen eindelijk uitkwam was het ook meteen klaar. Krampen en bloedverlies stopte en binnen een week testte ik weer negatief en daarna startte mijn cyclus direct weer. Ik kreeg nog wel een controle echo om te kijken of alles weg was. Het duurde hierna helaas 6 maanden voordat ik weer zwanger was (Bij mijn eerste 3 zwangerschappen was het direct raak).
Miskraam 3 was ook een missed abortion bij 9 weken (vruchtje was 6 weken). Ook deze moest met tabletten opgewekt worden. Eigenlijk maar 3 dagen bloedverlies gehad en wat stolsels, viel dus mee. Ik was bang dat niet alles weg was maar met de controle echo was er niets meer te zien. Binnen een week een negatieve test en binnen 3 weken mijn menstruatie weer (die wel wat heftiger was dan normaal). Dit is net gebeurd dus hopelijk ben ik snel weer zwanger, alhoewel ik niet meer blij kan zijn met een zwangerschap, eigenlijk alleen maar heel erg bang
Miskraam 1 was spontaan met 7 weken, wat bloedverlies gehad maar het was niet extreem veel, eigenlijk zoals bij een menstruatie. Waarschijnlijk was het in een vroeg stadium al misgegaan. Wel nog maanden positief getest waardoor het even duurde voordat ik weer ongesteld werd. Daarna direct weer zwanger.
Miskraam 2 was een missed abortion bij 14 weken, vruchtje was vlak daarvoor gestopt met groeien. Omdat ik tijdens mijn zwangerschappen structureel bloed verlies (ook tijdens mijn eerste zwangerschap die prima ging) krijg ik extra echo's. Deze miskraam kwam het hardste aan vanwege de termijn en omdat de eerdere echo's goed waren. Deze miskraam moest opgewekt worden met tabletten en wat heel heftig. Grote stolsels, elk uur kraamverband wisselen en het duurde ruim 5 dagen. Toen het vruchtje er na 5 dagen eindelijk uitkwam was het ook meteen klaar. Krampen en bloedverlies stopte en binnen een week testte ik weer negatief en daarna startte mijn cyclus direct weer. Ik kreeg nog wel een controle echo om te kijken of alles weg was. Het duurde hierna helaas 6 maanden voordat ik weer zwanger was (Bij mijn eerste 3 zwangerschappen was het direct raak).
Miskraam 3 was ook een missed abortion bij 9 weken (vruchtje was 6 weken). Ook deze moest met tabletten opgewekt worden. Eigenlijk maar 3 dagen bloedverlies gehad en wat stolsels, viel dus mee. Ik was bang dat niet alles weg was maar met de controle echo was er niets meer te zien. Binnen een week een negatieve test en binnen 3 weken mijn menstruatie weer (die wel wat heftiger was dan normaal). Dit is net gebeurd dus hopelijk ben ik snel weer zwanger, alhoewel ik niet meer blij kan zijn met een zwangerschap, eigenlijk alleen maar heel erg bang
donderdag 3 september 2020 om 11:43
Wat verdrietig zeg. Helaas komt het vaak voor en dan is de fijne verwachting opeens een diepe teleurstelling. Ik heb, na een IVF traject, 2 keer een vroege miskraam gehad en vond dat, zeker de eerste keer, heel pijnlijk. Wel kon ik er rationeel mee leven in de zin dat als er iets mis is, de natuurlijk ingrijpt en dat is ergens goed, ondanks het verdriet.
Maar dat gezegd hebbende: het is gewoon verdrietig en daarvoor geef ik je vanuit hier een en een 
Maar dat gezegd hebbende: het is gewoon verdrietig en daarvoor geef ik je vanuit hier een
en een
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
donderdag 3 september 2020 om 13:14
April, wat ontzettend verdrietig .
Ik heb een dikke 2 weken terug een miskraam gehad na onze 6e IUI poging met 6+2 weken. Ik had vanaf het begin al het gevoel dat het niet goed zat en dat bleek ook dus wel te kloppen. Ik was wel echt heel erg verdrietig toen de miskraam begon want ik had zo gehoopt dat het wel goed zou zijn en dat mijn gevoel er naast zat. Bij mij was na het verlies van stolsel, de pijn direct weg, wel heb ik nog bijna 2 weken licht bloedverlies gehad. De eerste dagen was ik er echt kapot van, veel huilen en super emotioneel. Nu bijna 2,5 week later gaat het mentaal weer wat beter, maar voor iedereen zal dit anders zijn. Hormonaal voel ik me nog wel uit balans, veel hoofdpijn en eisprong is nog ver te zoeken. Ikzelf ben tegen iedereen heel open over onze miskraam, mij helpt dat om er veel over te praten, je verdriet mag er zijn!
Heel veel sterkte de komende tijd en een dikke digitale knuffel
.Ik heb een dikke 2 weken terug een miskraam gehad na onze 6e IUI poging met 6+2 weken. Ik had vanaf het begin al het gevoel dat het niet goed zat en dat bleek ook dus wel te kloppen. Ik was wel echt heel erg verdrietig toen de miskraam begon want ik had zo gehoopt dat het wel goed zou zijn en dat mijn gevoel er naast zat. Bij mij was na het verlies van stolsel, de pijn direct weg, wel heb ik nog bijna 2 weken licht bloedverlies gehad. De eerste dagen was ik er echt kapot van, veel huilen en super emotioneel. Nu bijna 2,5 week later gaat het mentaal weer wat beter, maar voor iedereen zal dit anders zijn. Hormonaal voel ik me nog wel uit balans, veel hoofdpijn en eisprong is nog ver te zoeken. Ikzelf ben tegen iedereen heel open over onze miskraam, mij helpt dat om er veel over te praten, je verdriet mag er zijn!
Heel veel sterkte de komende tijd en een dikke digitale knuffel
donderdag 3 september 2020 om 14:03
Heel veel sterkte. Het is echt een dooddoener, maar je bent niet alleen hierin.
Ik heb 8 weken geleden ook een miskraam gehad, de eerste zwangerschap. Na een jaar proberen eindelijk die positieve test.
Eerste echo was prima in orde. Termijnecho met 11.2 weken een missed abortion met 9.2. En die 2 weken nog volop symptomen gehad.
Gekozen voor medicatie. Eerste 4 pillen erin en inderdaad, werkte snel, vruchtje verloren. Toen was ook meteen alle pijn weg.
Alleen bleef het bij mij bloeden, en niet zo'n beetje ook. 's Avonds naar het ziekenhuis kunnen gaan. Daar controle gehad, vruchtje was inderdaad weg. Veel stolsels weggehaald en daarna was het bloedverlies ver over. Bleef lichtjes vloeien tot aan eerste controle. Zat nog een beetje restweefsel, maar afwachten tot menstruatie en dan zou het er wel mee uitkomen. 2 weken geleden weer controle gehad omdat ik nog steeds vloeide (al 6 weken ondertussen). Weer gekeken en toen zat er nog behoorlijk wat. Keuze gemaakt, weer medicatie gebruikt. Kwam ook nog behoorlijk wat uit. Maar eindelijk, sinds vorige week donderdag geen bloed meer. Zou het dan eindelijk voorbij zijn, kunnen we verder. Maar helaas, gister op de controle zat er dus nog steeds wat. Ik ben als de dood voor een curretage.
In mijn linker eierstok zat een eitje klaar, zou de komende dagen gaan springen. Mag ook weer ovulatietesten gebruiken. Zodat ik weet wanneer het springt. Eerder waren die namelijk negatief. Mocht ik over 3 weken nog niet ongesteld zijn geweest. Dan krijg ik sowieso een hysteroscopie/curretage. Na menstruatie weer een controle. En dan hopelijk wel schoon.
Dit maakt het allemaal heel moeilijk om het echt af te sluiten. Lichamelijk gaat alles prima, maar emotioneel begin ik me steeds meer een wrak te voelen.
Of het ooit weer gaat lukken en of het dan wel goed gaat.
Volgens alle gynaecologen die ik de afgelopen 2 maanden heb gezien ben ik helaas één van de weinigen waarbij de nasleep zo rot is.
Het is allemaal zo oneerlijk. Dikke knuffel!
Ik heb 8 weken geleden ook een miskraam gehad, de eerste zwangerschap. Na een jaar proberen eindelijk die positieve test.
Eerste echo was prima in orde. Termijnecho met 11.2 weken een missed abortion met 9.2. En die 2 weken nog volop symptomen gehad.
Gekozen voor medicatie. Eerste 4 pillen erin en inderdaad, werkte snel, vruchtje verloren. Toen was ook meteen alle pijn weg.
Alleen bleef het bij mij bloeden, en niet zo'n beetje ook. 's Avonds naar het ziekenhuis kunnen gaan. Daar controle gehad, vruchtje was inderdaad weg. Veel stolsels weggehaald en daarna was het bloedverlies ver over. Bleef lichtjes vloeien tot aan eerste controle. Zat nog een beetje restweefsel, maar afwachten tot menstruatie en dan zou het er wel mee uitkomen. 2 weken geleden weer controle gehad omdat ik nog steeds vloeide (al 6 weken ondertussen). Weer gekeken en toen zat er nog behoorlijk wat. Keuze gemaakt, weer medicatie gebruikt. Kwam ook nog behoorlijk wat uit. Maar eindelijk, sinds vorige week donderdag geen bloed meer. Zou het dan eindelijk voorbij zijn, kunnen we verder. Maar helaas, gister op de controle zat er dus nog steeds wat. Ik ben als de dood voor een curretage.
In mijn linker eierstok zat een eitje klaar, zou de komende dagen gaan springen. Mag ook weer ovulatietesten gebruiken. Zodat ik weet wanneer het springt. Eerder waren die namelijk negatief. Mocht ik over 3 weken nog niet ongesteld zijn geweest. Dan krijg ik sowieso een hysteroscopie/curretage. Na menstruatie weer een controle. En dan hopelijk wel schoon.
Dit maakt het allemaal heel moeilijk om het echt af te sluiten. Lichamelijk gaat alles prima, maar emotioneel begin ik me steeds meer een wrak te voelen.
Of het ooit weer gaat lukken en of het dan wel goed gaat.
Volgens alle gynaecologen die ik de afgelopen 2 maanden heb gezien ben ik helaas één van de weinigen waarbij de nasleep zo rot is.
Het is allemaal zo oneerlijk. Dikke knuffel!
.
donderdag 3 september 2020 om 17:04
Bedankt voor alle lieve reacties, wat een verhalen hier.
Ik heb alles aandachtig gelezen, ik pik er her en der wat uit
Iemand sprak over meteen weer beginnen ondanks angst en daaruit is een mooi kindje geboren. Dat raakte me wel. Ik moet het ook gewoon opnieuw proberen, ookal ben ik bang. Anders word je nooit moeder. Ik heb het ook erover gehad, we hebben inderdaad besloten er meteen weer voor te gaan.
Windgong, ik heb dat ook. Als iemand mij ernaar vraagt kan ik ook niet glashard zeggen dat alles prima is. De angst zit er hier ook goed in. Dus je bent nu weer aan het wachten? Spannend hoor, ik hoop dat je straks een positieve test krijgt en daarna een gezond kindje
Andijviestamppot, ik heb je natuurlijk gezien in dat andere topic. Wat moet dat pijnlijk zijn voor je. Ik herken het zoooo goed, ik denk ook telkens van: zou het mij lukken ja of nee.
Hoe oud ben je als ik vragen mag? Ik ben 33.... ook wat oud voor pas een 1e kind
Elisa55 Ik mijd ook mensen. Ook mijn zwangere vriendinnen. Ik schaam me voor het laatste, maar ik kan het nu gewoon niet aanzien. Ik heb het vruchtje inderdaad gezien en goed bekeken..... ik kon de vliezen herkennen, maar het embryo zelf niet. Dat was op de echo ook maar 4 mm. Ik heb het daarna door de wc gespoeld. Klinkt een beetje gevoelloos, maar ik was helemaal op en ziek en wist niet wat ik ermee moet. Ik heb ook geen tuin waar je het kan begraven oid.
Ach Miek wat een verdrietig verhaal. Die missed abortions zijn zo erg he. Vanaf het begin van mijn zwangerschap zat ik elke week te feesten en mijzelf te feliciteren dat er weer een week verstreken was zonder bloedverlies. Ik zag gewoon per week mijn kansen beter worden, omdat het leek te blijven zitten. Maar uiteindelijk is het gewoon een miskraam geworden en ik heb tot het moment van de pillen geen druppel bloed verloren in de hele zwangerschap. Ik vertrouw ook niks meer
Als er dames zijn die nu middenin de ellende zitten zou ik dit topic ook willen gebruiken om je miskraam-sores van je af te schrijven. Zodat we elkaar kunnen steunen.
Edit: Girlnextdoor ik lees je berichtje nu pas. Heel veel sterkte en natuurlijk kunnen we dit topic dus gebruiken om ons verdriet van ons af te schrijven. Ik had ook een beetje hetzelfde als jij. Ik had het geluk snel zwanger te zijn. Was met de pil gestopt, menstruatie meteen regelmatig op gang. 2 menstruaties gehad en toen al zwanger. Dat ging sneller dan verwacht en dan raak je het kwijt. En nu heb ik net als jij dat je meteen weer zwanger wil zijn nu je de deur hebt opengezet. Ik moet ook even voor mezelf uitvogelen hoe ik de komende weken op een gezonde manier met alles omga
Ik heb alles aandachtig gelezen, ik pik er her en der wat uit
Iemand sprak over meteen weer beginnen ondanks angst en daaruit is een mooi kindje geboren. Dat raakte me wel. Ik moet het ook gewoon opnieuw proberen, ookal ben ik bang. Anders word je nooit moeder. Ik heb het ook erover gehad, we hebben inderdaad besloten er meteen weer voor te gaan.
Windgong, ik heb dat ook. Als iemand mij ernaar vraagt kan ik ook niet glashard zeggen dat alles prima is. De angst zit er hier ook goed in. Dus je bent nu weer aan het wachten? Spannend hoor, ik hoop dat je straks een positieve test krijgt en daarna een gezond kindje
Andijviestamppot, ik heb je natuurlijk gezien in dat andere topic. Wat moet dat pijnlijk zijn voor je. Ik herken het zoooo goed, ik denk ook telkens van: zou het mij lukken ja of nee.
Hoe oud ben je als ik vragen mag? Ik ben 33.... ook wat oud voor pas een 1e kind
Elisa55 Ik mijd ook mensen. Ook mijn zwangere vriendinnen. Ik schaam me voor het laatste, maar ik kan het nu gewoon niet aanzien. Ik heb het vruchtje inderdaad gezien en goed bekeken..... ik kon de vliezen herkennen, maar het embryo zelf niet. Dat was op de echo ook maar 4 mm. Ik heb het daarna door de wc gespoeld. Klinkt een beetje gevoelloos, maar ik was helemaal op en ziek en wist niet wat ik ermee moet. Ik heb ook geen tuin waar je het kan begraven oid.
Ach Miek wat een verdrietig verhaal. Die missed abortions zijn zo erg he. Vanaf het begin van mijn zwangerschap zat ik elke week te feesten en mijzelf te feliciteren dat er weer een week verstreken was zonder bloedverlies. Ik zag gewoon per week mijn kansen beter worden, omdat het leek te blijven zitten. Maar uiteindelijk is het gewoon een miskraam geworden en ik heb tot het moment van de pillen geen druppel bloed verloren in de hele zwangerschap. Ik vertrouw ook niks meer
Als er dames zijn die nu middenin de ellende zitten zou ik dit topic ook willen gebruiken om je miskraam-sores van je af te schrijven. Zodat we elkaar kunnen steunen.
Edit: Girlnextdoor ik lees je berichtje nu pas. Heel veel sterkte en natuurlijk kunnen we dit topic dus gebruiken om ons verdriet van ons af te schrijven. Ik had ook een beetje hetzelfde als jij. Ik had het geluk snel zwanger te zijn. Was met de pil gestopt, menstruatie meteen regelmatig op gang. 2 menstruaties gehad en toen al zwanger. Dat ging sneller dan verwacht en dan raak je het kwijt. En nu heb ik net als jij dat je meteen weer zwanger wil zijn nu je de deur hebt opengezet. Ik moet ook even voor mezelf uitvogelen hoe ik de komende weken op een gezonde manier met alles omga
-april- wijzigde dit bericht op 03-09-2020 17:10
12.50% gewijzigd
donderdag 3 september 2020 om 17:07
Zeker oneerlijk dit, wat jij schrijft is mijn angst. Mag je van je eitje gebruik maken deze ronde? Of moet eerst dat weefsel eruit.swimkim schreef: ↑03-09-2020 14:03Heel veel sterkte. Het is echt een dooddoener, maar je bent niet alleen hierin.
Ik heb 8 weken geleden ook een miskraam gehad, de eerste zwangerschap. Na een jaar proberen eindelijk die positieve test.
Eerste echo was prima in orde. Termijnecho met 11.2 weken een missed abortion met 9.2. En die 2 weken nog volop symptomen gehad.
Gekozen voor medicatie. Eerste 4 pillen erin en inderdaad, werkte snel, vruchtje verloren. Toen was ook meteen alle pijn weg.
Alleen bleef het bij mij bloeden, en niet zo'n beetje ook. 's Avonds naar het ziekenhuis kunnen gaan. Daar controle gehad, vruchtje was inderdaad weg. Veel stolsels weggehaald en daarna was het bloedverlies ver over. Bleef lichtjes vloeien tot aan eerste controle. Zat nog een beetje restweefsel, maar afwachten tot menstruatie en dan zou het er wel mee uitkomen. 2 weken geleden weer controle gehad omdat ik nog steeds vloeide (al 6 weken ondertussen). Weer gekeken en toen zat er nog behoorlijk wat. Keuze gemaakt, weer medicatie gebruikt. Kwam ook nog behoorlijk wat uit. Maar eindelijk, sinds vorige week donderdag geen bloed meer. Zou het dan eindelijk voorbij zijn, kunnen we verder. Maar helaas, gister op de controle zat er dus nog steeds wat. Ik ben als de dood voor een curretage.
In mijn linker eierstok zat een eitje klaar, zou de komende dagen gaan springen. Mag ook weer ovulatietesten gebruiken. Zodat ik weet wanneer het springt. Eerder waren die namelijk negatief. Mocht ik over 3 weken nog niet ongesteld zijn geweest. Dan krijg ik sowieso een hysteroscopie/curretage. Na menstruatie weer een controle. En dan hopelijk wel schoon.
Dit maakt het allemaal heel moeilijk om het echt af te sluiten. Lichamelijk gaat alles prima, maar emotioneel begin ik me steeds meer een wrak te voelen.
Of het ooit weer gaat lukken en of het dan wel goed gaat.
Volgens alle gynaecologen die ik de afgelopen 2 maanden heb gezien ben ik helaas één van de weinigen waarbij de nasleep zo rot is.
Het is allemaal zo oneerlijk. Dikke knuffel!
donderdag 3 september 2020 om 17:47
Helaas zal dit eitje sowieso niet kunnen innestelen. Dus nu nog even nu het weer mag met condoom. En dan vanaf menstruatie (en hopelijk schoon ben) weer zonder.
Ik las dat jij 33 bent, dat ben ik ook. En dat beangstigd me nu wel een beetje.
Het duurde nu al een jaar. Wat als het nu weer zo lang duurt en wat als het nu weer misgaat.
Ik ben de dagen van de miskraam en nog 2 weken thuis geweest van het werk. Toen een week gewerkt en toen vakantie gehad. Alle directe collega's en leidinggevend team wisten ervan. En dat steunt nu ook wel. Dan kan ik ook gewoon zeggen dat ik me even rot voel. Ik hoef dan even niet de hele tijd vrolijk te doen alsof er niks aan de hand is.
Ik had ook dat gevoel, elke week weer een week verder. Geen bloedverlies is winst.
Ben het vertrouwen in mijn lichaam ook kwijt nu.
donderdag 3 september 2020 om 18:08
Voor de dames van 33, ik ben 36. Mijn leeftijd zit me zoals jullie vast kunnen begrijpen ook dwars. Toch heeft het geen zin. We kunnen de tijd niet stoppen. Het enige wat je kan doen is keer op keer proberen te vertrouwen dat het heus wel goed komt. Bijna alle vrouwen die kinderen willen krijgen ook kinderen. Je maakt jezelf gek als je je zorgen maakt om dingen die je niet kunt veranderen. Het is gemakkelijker gezegd dan gedaan...
Een miskraam wordt trouwens medisch wel gezien als een zwangerschap en hoe triest het ook is, je kansen op een voldragen zwangerschap zijn daardoor wel goed, zeker bij 1 miskraam
Lieve meiden, hopelijk gaat onze wens snel in vervulling
Een miskraam wordt trouwens medisch wel gezien als een zwangerschap en hoe triest het ook is, je kansen op een voldragen zwangerschap zijn daardoor wel goed, zeker bij 1 miskraam
Lieve meiden, hopelijk gaat onze wens snel in vervulling
zwembad84 wijzigde dit bericht op 04-09-2020 13:50
44.05% gewijzigd
donderdag 3 september 2020 om 19:13
TO ik zou mij nog niet te druk maken over je leeftijd, je bent pas 33. Mijn gynaecoloog gaf aan dat leeftijd pas vanaf 35 jaar echt pas een rol gaat spelen. Ik was 34 bij mijn eerste zwangerschap die goed verliep en 36 bij de miskramen.
Bloedverlies hoeft trouwens niet zoveel te zeggen bij een zwangerschap (tenzij er flinke stolsels bij zitten). Ik heb bij alle 4 mijn zwangerschappen bloed verloren en maar 1x kwam het uit mijn baarmoeder was het ene miskraam. Alle andere keren kwam het niet daar vandaan en was het niet het vruchtje. Sterker nog bij mijn eerste zwangerschap heb ik 9 maanden lang gebloed. Dit schijnt redelijk vaak voor te komen, bij 1 op de 5 zwangerschappen.
Bloedverlies hoeft trouwens niet zoveel te zeggen bij een zwangerschap (tenzij er flinke stolsels bij zitten). Ik heb bij alle 4 mijn zwangerschappen bloed verloren en maar 1x kwam het uit mijn baarmoeder was het ene miskraam. Alle andere keren kwam het niet daar vandaan en was het niet het vruchtje. Sterker nog bij mijn eerste zwangerschap heb ik 9 maanden lang gebloed. Dit schijnt redelijk vaak voor te komen, bij 1 op de 5 zwangerschappen.
