Zwanger
alle pijlers
Moeite te geloven dat er echt een kindje komt
maandag 24 februari 2014 om 14:17
Na twee en half jaar geduld en twee miskramen, waarvan de eerste er echt enorm heeft ingehakt, ben ik nu ruim 24 weken zwanger.
Ik voel de kleine dame bij de hele dag door (heerlijk gevoel) en mijn hele lijf is enorm zwanger. Ik ben wel al vanaf het begin gesloopt, loop op mijn tandvlees. Geef nog regelmatig over en voel me zeer slap en futloos. (Ik werk al een tijdje minder tot niet)
Toch kan ik me helemaal niet voorstellen dat dit kindje er echt gaat komen. Ik ben zo enorm bang. Ik denk dat dat met name te maken heeft met het geduld wat we moesten hebben en de miskramen. Ik ben zo teleurgesteld geweest toen ik de eerste keer die miskraam kreeg (na ruim ander half jaar te hebben gewacht op de zwangerschap). En bij de tweede miskraam had ik mezelf van te voren helemaal ingedekt. Ik was er maar gewoon vanuit gegaan dat het weer mis zou gaan. En dat heeft zeker geholpen bij de verwerking toen het ook die keer misging. Vrij snel daarna was (en ben) ik weer zwanger geworden, maar juichen bij een positieve zwangerschapstest vond ik echt het stomste wat ik kon doen. En ook na de eerste echo's durfde ik nog niet blij te zijn.
Pas na de termijn echo bij 13 wkn dacht ik; hé, ik ben echt zwanger.
Maar het lijkt wel alsof ik mezelf er nu nog steeds niet aan toe durf te geven dat er straks een kindje komt.
Ik kan me niet zo goed meer herinneren hoe dat bij onze oudste was. Kon ik het me toen wel voorstellen?
Soms vraag ik me wel eens af of ik niet aan het afstevenen ben op een prenatale depressie. Die vermoeidheid, de angst, het niet blij durven zijn met de zwangerschap.
Andere momenten denk ik dat het er gewoon bij hoort: mijn lijf reageert blijkbaar stevig op de hormonen en vandaar de vermoeidheid. En angst had ik bij de eerste ook al. Ook toen vond ik het spannend. Maar ik durfde toen volgens mij wel veel meer bezig te zijn met het krijgen van een baby. (Of lijkt dat vooral doordat het destijds allemaal nog onbekend was?) Wel word ik enorm blij van het idee dat ik misschien straks echt een baby krijg. Maar dat "misschien" en de twijfel heeft een te groot deel in mijn gedachten.
(Ik heb nu ook veel last van ha*rde buiken, die in mijn eerste zw.schap hebben geleid tot een dr*eigende vroe*ggeboorte, wat overigens niet gebeurde. Dit keer wordt mijn bmm goed in de gaten gehouden en hoewel er wel iets gebeurd, zitten we nog in de veilige zone)
Herkent iemand mijn gevoelens? En kunnen jullie vertellen of dit normaal is?
Morgen mag ik weer naar de gyn en mochten dit echt vreemde gedachten zijn, dan wil ik ze graag aan haar voorleggen.
Ik voel de kleine dame bij de hele dag door (heerlijk gevoel) en mijn hele lijf is enorm zwanger. Ik ben wel al vanaf het begin gesloopt, loop op mijn tandvlees. Geef nog regelmatig over en voel me zeer slap en futloos. (Ik werk al een tijdje minder tot niet)
Toch kan ik me helemaal niet voorstellen dat dit kindje er echt gaat komen. Ik ben zo enorm bang. Ik denk dat dat met name te maken heeft met het geduld wat we moesten hebben en de miskramen. Ik ben zo teleurgesteld geweest toen ik de eerste keer die miskraam kreeg (na ruim ander half jaar te hebben gewacht op de zwangerschap). En bij de tweede miskraam had ik mezelf van te voren helemaal ingedekt. Ik was er maar gewoon vanuit gegaan dat het weer mis zou gaan. En dat heeft zeker geholpen bij de verwerking toen het ook die keer misging. Vrij snel daarna was (en ben) ik weer zwanger geworden, maar juichen bij een positieve zwangerschapstest vond ik echt het stomste wat ik kon doen. En ook na de eerste echo's durfde ik nog niet blij te zijn.
Pas na de termijn echo bij 13 wkn dacht ik; hé, ik ben echt zwanger.
Maar het lijkt wel alsof ik mezelf er nu nog steeds niet aan toe durf te geven dat er straks een kindje komt.
Ik kan me niet zo goed meer herinneren hoe dat bij onze oudste was. Kon ik het me toen wel voorstellen?
Soms vraag ik me wel eens af of ik niet aan het afstevenen ben op een prenatale depressie. Die vermoeidheid, de angst, het niet blij durven zijn met de zwangerschap.
Andere momenten denk ik dat het er gewoon bij hoort: mijn lijf reageert blijkbaar stevig op de hormonen en vandaar de vermoeidheid. En angst had ik bij de eerste ook al. Ook toen vond ik het spannend. Maar ik durfde toen volgens mij wel veel meer bezig te zijn met het krijgen van een baby. (Of lijkt dat vooral doordat het destijds allemaal nog onbekend was?) Wel word ik enorm blij van het idee dat ik misschien straks echt een baby krijg. Maar dat "misschien" en de twijfel heeft een te groot deel in mijn gedachten.
(Ik heb nu ook veel last van ha*rde buiken, die in mijn eerste zw.schap hebben geleid tot een dr*eigende vroe*ggeboorte, wat overigens niet gebeurde. Dit keer wordt mijn bmm goed in de gaten gehouden en hoewel er wel iets gebeurd, zitten we nog in de veilige zone)
Herkent iemand mijn gevoelens? En kunnen jullie vertellen of dit normaal is?
Morgen mag ik weer naar de gyn en mochten dit echt vreemde gedachten zijn, dan wil ik ze graag aan haar voorleggen.
maandag 24 februari 2014 om 14:21
Ik denk dat je gevoelens en gedachten heel normaal zijn na wat je hebt meegemaakt. Maar het kan natuurlijk geen kwaad om het even tegen de gyn aan te houden.
Ik vind het trouwens zo fijn voor je dat het nu wel goed gaat! Gefeliciteerd!
Ik vind het trouwens zo fijn voor je dat het nu wel goed gaat! Gefeliciteerd!
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
maandag 24 februari 2014 om 14:24
Herkenbaar al denk ik nu niet meer aan misschien komt er een baby, die komt er nu gewoon (23 weken zwanger)
Zoals je waarschijnlijk weet heb ik voor mijn zoon 4 miskramen gehad, de meeste angst heb ik dus gehad in mijn vorige zwangerschap, al kon ik na de 20 weken pas echt genieten.
Het zullen ongetwijfeld de hormonen zijn maar bespreek het met je gynaecoloog.
Je hebt een goede 20 weken echo gehad, er is constant leven in je buik, je zit niet meer in de risico weken dus probeer er van te genieten.
Je bent nu zo ver, het komt goed, nog even en je hebt je kleine meisje in je armen.
Ik snap dat je dit ook wilt denken maar het niet kan, probeer het toch..
Maal het bespreekbaar, naar gynaecoloog, je man, vriendinnen, misschien helpt dat?
Zoals je waarschijnlijk weet heb ik voor mijn zoon 4 miskramen gehad, de meeste angst heb ik dus gehad in mijn vorige zwangerschap, al kon ik na de 20 weken pas echt genieten.
Het zullen ongetwijfeld de hormonen zijn maar bespreek het met je gynaecoloog.
Je hebt een goede 20 weken echo gehad, er is constant leven in je buik, je zit niet meer in de risico weken dus probeer er van te genieten.
Je bent nu zo ver, het komt goed, nog even en je hebt je kleine meisje in je armen.
Ik snap dat je dit ook wilt denken maar het niet kan, probeer het toch..
Maal het bespreekbaar, naar gynaecoloog, je man, vriendinnen, misschien helpt dat?
maandag 24 februari 2014 om 15:09
Ik zou het ook vreselijk eng vinden allemaal en niet gerust zijn tot ik de koter hoorde huilen na de geboorte, maar probeer ook te genieten. En bespreek dit echt met je arts. Lijkt me volkomen reëel, zoals je je nu voelt.
Heel veel geluk verder!
Heel veel geluk verder!
But if you hurt what's mine. I'll sure as hell retaliate.
maandag 24 februari 2014 om 15:16
Herkenbaar maar goed dat je het met de gyn gaat bespreken. Vermoeidheid heeft een rare uitwerking op gedachten, misschien dat de gyn nog iets weet om dat te verminderen?
Ik blijf het onwerkelijk vinden dat er nu, na 2,5 jaar en 6 mislukte terugplaatsingen uit icsi, echt een kindje in mijn buik groeit. Ik voel het heel vaak bewegen en zie zelfs mijn buik bewegen. De controles zijn allemaal goed maar toch vind ik het lastig te geloven dat de echo beelden uit mijn buik komen, dat de hartslag die we horen ook uit mijn buik komt en dat het dus geen opnames van iemand anders zijn.
Ik hoop dat je gyn wat ideeën heeft die kunnen helpen.
Ik blijf het onwerkelijk vinden dat er nu, na 2,5 jaar en 6 mislukte terugplaatsingen uit icsi, echt een kindje in mijn buik groeit. Ik voel het heel vaak bewegen en zie zelfs mijn buik bewegen. De controles zijn allemaal goed maar toch vind ik het lastig te geloven dat de echo beelden uit mijn buik komen, dat de hartslag die we horen ook uit mijn buik komt en dat het dus geen opnames van iemand anders zijn.
Ik hoop dat je gyn wat ideeën heeft die kunnen helpen.
maandag 24 februari 2014 om 15:27
Ach South eerst even een
Je gevoelens/gedachtes zijn heel logisch hoor. Zelf ik nu met 34 weken zwangerschap wat helaas niet volgens het boekje verloopt kan nog niet geloven dat we straks een kindje krijgen.
Ook eerst 2 keer een miskraam gehad en meneer hier bleek een blijvertje. Voor de eerste echo was ik al zo zenuwachtig ik was bang dat er toch niets te zien was. De termijn echo vond ik ook verschrikkelijk spannend wat als het in de tussen tijd nog mis was gegaan?
En ook de 20 weken vond ik spannend. Maar nu eigenlijk nog wel eens meneer heeft me aardig blauw getrapt van binnen.
Maar soms vind ik het nog steeds onwerkelijk dat deze baby zich heeft mogen/kunnen ontwikkelen tot een babytje.
Geef het inderdaad even aan bij je gyn. zij zal hier ook begrip voor hebben. En misschien mag je wel slaaptabletjes hebben om wat beter te slapen maar dat zal zij wel goed inschatten. Tijdens je zwangerschap minder slapen is logisch maar je moet nu nog niet oververmoeid raken. En wanneer je moe bent ben je gevoeliger voor alles. Sneller geprikkeld,geïrriteerd en verdrietig. En wanneer je niet kunt slapen ga je liggen piekeren. Dus komen er 100 vragen in je op. Wat slaap zal je ook goed doen.
Straks heb je een mooi meisje in je armen
Je gevoelens/gedachtes zijn heel logisch hoor. Zelf ik nu met 34 weken zwangerschap wat helaas niet volgens het boekje verloopt kan nog niet geloven dat we straks een kindje krijgen.
Ook eerst 2 keer een miskraam gehad en meneer hier bleek een blijvertje. Voor de eerste echo was ik al zo zenuwachtig ik was bang dat er toch niets te zien was. De termijn echo vond ik ook verschrikkelijk spannend wat als het in de tussen tijd nog mis was gegaan?
En ook de 20 weken vond ik spannend. Maar nu eigenlijk nog wel eens meneer heeft me aardig blauw getrapt van binnen.
Maar soms vind ik het nog steeds onwerkelijk dat deze baby zich heeft mogen/kunnen ontwikkelen tot een babytje.
Geef het inderdaad even aan bij je gyn. zij zal hier ook begrip voor hebben. En misschien mag je wel slaaptabletjes hebben om wat beter te slapen maar dat zal zij wel goed inschatten. Tijdens je zwangerschap minder slapen is logisch maar je moet nu nog niet oververmoeid raken. En wanneer je moe bent ben je gevoeliger voor alles. Sneller geprikkeld,geïrriteerd en verdrietig. En wanneer je niet kunt slapen ga je liggen piekeren. Dus komen er 100 vragen in je op. Wat slaap zal je ook goed doen.
Straks heb je een mooi meisje in je armen
maandag 24 februari 2014 om 15:50
Tuurlijk is het allemaal hartstikke spannend en ja, ook ik heb me wel eens in mijn hoofd gehaald wat er allemaal mis kon gaan. Maar vergeet niet; de "nare" verhalen blijven hangen, gaan rond bij verjaardagen en visites. En al die honderdduizenden baby's die er dagelijks over de hele wereld worden geboren, daarvan gaat het toch in meeste gevallen gewoon goed! Probeer daar op te focussen. Kijk om je heen; alle mensen die je ziet zijn geboren, de meeste in goede gezondheid. En áls het al een keer mis gaat, dan zijn er nog zoveel mogelijkheden. Misschien voor jou op dit ogenblik nog niet, maar over een paar weken wel. Maar je baby zit er nu nog lekker, beweegt goed, dus geen zorgen maken. Heb vertrouwen, het komt vast goed.
