na heel fijn en ontspannen 1e trimester opeens zo angstig

Hormoonschommelingen zijn in mijn beleving zwaar overtrokken, maar wat mij wel logisch lijkt is dat je die eerste 3 maanden mss toch wel rekening hield met (weer) een miskraam en dat het nu echt echt echt echt aan het worden is?

Een kind krijgen is gewoon heel ingrijpend voor je leven.

Oh ja, herkenbaar. Nu 24 weken zwanger en ik had tot week 12 een soort berusting, zo van: als het mis gaat, dan gaat het mis. Van week 13 tot week 16 opeens allemaal ideeen van: bevallen? ik?! Dat kan ik niet! Wat moet ik nu? Aarrggh, hoe groot wordt mijn buik dan? Van week 16 tot de 20 weken echo enigszins in de 'wat nu als het kindje een afwijking heeft?' scenario's.



Maar nu met 24 weken, kereltje trappelt goed en hart, controles zijn prima, alles is goed, en nu geniet ik er van. Ook geen angst meer om te bevallen (voorlopig denk ik dan) en lekker kijken hoe mijn buik groeit.

Ja, hier ook herkenbaar hoor!



Bij mijn eerste zwangerschap had ik tot 12 weken zoiets van "ja, het zal wel, maar wie zegt dat er wel wat zit. Voor hetzelfde geld is het een leeg vruchtzakje". Totdat ik met een goede echofoto de praktijk uit liep en er wel degelijk een kindje aan het groeien was!



Daar heb ik zó aan moeten wennen.. Vanaf die 12 weken enorm gaan doemdenken. Niet eens zozeer over die kleine, maar meer of dat ik het zelf wel aankon (lichamelijk).



Ik ben ook een redelijke control freak, en nu moest ik vertrouwen op mijn lichaam. Dat vond ik moeilijk. Wie kon mij vertellen dat alles goed zou gaan?? Nee, ik moest er maar 'gewoon' op vertrouwen.



Ik heb een paar weken een dip gehad (zeg maar echt een depressie), maar door te praten met de vk trokken mijn gevoelens weer weg. Na de 20 weken voelde ik me weer als vanouds (ook omdat ik de kleine voelde bewegen).



Ik kan niet met zekerheid zeggen of het de hormonen waren of dat ik gewoon enorm moest wennen. En weet dat er heel veel vrouwen zijn die te maken hebben met deze gevoelens of gedachten.



Ik zou het sowieso aankaarten bij je vk en met haar erover praten. Vaak lucht dit al op en kan zij een en ander voor je relativeren.



Succes en probeer te genieten van je zwangerschap!



PS: overigens heb ik er bij mijn tweede zwangerschap (dochter is nu 5 weken) helemaal geen last van gehad!

Heel herkenbaar hoor! Volgens mij heeft iedere vrouw dat wel!

Maartie, luister naar je lijf. Eet goed, drink goed, beweeg goed en denk deze periode maar even niet aan hoe het nu precies moet met en na de bevalling Neem het per tijdvak. Ik lees ook nog steeds op internet over het verloop van een zwangerschap per week. Erg leuk en herkenbaar.