Zwanger
alle pijlers
Nasleep curettage
vrijdag 2 september 2011 om 11:53
Ik begin dit topic omdat ik graag mijn hart wil luchten. Misschien roept dit ook herkenning op en kunnen anderen die in hetzelfde schuitje zitten hier ook hun verhaal kwijt.
Een week geleden heb ik een curettage ondergaan in het ziekenhuis. Een week daarvoor bleek tijdens de termijnecho dat het vruchtje al met 9 weken was gestorven (toen zou ik eigenlijk bijna 11 weken zijn). Ik kreeg toen wel miskraamverschijnselen, maar dit zette niet door. Hoewel ik veel verdriet heb voelde ik na de curettage ook veel opluchting. Mijn buik was leeg, we konden weer naar de toekomst kijken.
Dat bleek alleen erg tegen te vallen. Elke dag gedraagt mijn lichaam zich weer anders, van bijna geen bloedverlies tot veel kramp en het verliezen van twee grote stolsels. Dit laatste was gisteravond.
Ik belde vandaag voor de zekerheid even met het ziekenhuis. Hier werd bevestigd dat dit inderdaad normaal is. Er werd ook gezegd dat dit nog een keer kan gebeuren, ook kan mijn eerste menstruatie daarna extra heftig zijn. Pas dan kon ik echt volgens de verpleegkundige zeker weten dat het voorbij was.
Ik voel nu ineens weer veel verdriet. Ik wil het zo graag kunnen afsluiten, al is het maar lichamelijk, maar dat kan dus nog weken duren. Het was naïef om te denken dat het na de curettage zo goed als voorbij was, maar ik hoopte toch dat ik na uiterlijk twee weken weer kon vrijen en zwemmen. Twee dingen die ik nu zo mis.. Behalve het emotionele verdriet word ik nu elke dag geconfronteerd met mijn lichaam dat het ook niet meer snapt. Hoe kan ik hier nu beste mee omgaan? Herkent iemand deze frustratie na een curettage?
Een week geleden heb ik een curettage ondergaan in het ziekenhuis. Een week daarvoor bleek tijdens de termijnecho dat het vruchtje al met 9 weken was gestorven (toen zou ik eigenlijk bijna 11 weken zijn). Ik kreeg toen wel miskraamverschijnselen, maar dit zette niet door. Hoewel ik veel verdriet heb voelde ik na de curettage ook veel opluchting. Mijn buik was leeg, we konden weer naar de toekomst kijken.
Dat bleek alleen erg tegen te vallen. Elke dag gedraagt mijn lichaam zich weer anders, van bijna geen bloedverlies tot veel kramp en het verliezen van twee grote stolsels. Dit laatste was gisteravond.
Ik belde vandaag voor de zekerheid even met het ziekenhuis. Hier werd bevestigd dat dit inderdaad normaal is. Er werd ook gezegd dat dit nog een keer kan gebeuren, ook kan mijn eerste menstruatie daarna extra heftig zijn. Pas dan kon ik echt volgens de verpleegkundige zeker weten dat het voorbij was.
Ik voel nu ineens weer veel verdriet. Ik wil het zo graag kunnen afsluiten, al is het maar lichamelijk, maar dat kan dus nog weken duren. Het was naïef om te denken dat het na de curettage zo goed als voorbij was, maar ik hoopte toch dat ik na uiterlijk twee weken weer kon vrijen en zwemmen. Twee dingen die ik nu zo mis.. Behalve het emotionele verdriet word ik nu elke dag geconfronteerd met mijn lichaam dat het ook niet meer snapt. Hoe kan ik hier nu beste mee omgaan? Herkent iemand deze frustratie na een curettage?
vrijdag 2 september 2011 om 12:05
Beste TO,
Ik heb zelf eind juni met 3,5 zwangerschap een curretage gehad, volgens de arts ging het om een mola zwangerschap. Ik vond de ingreep zelf al best een gedoe, maar daarna duurde het nog zeker een maand voordat de hormonen uit je lichaam zijn. Het is gewoon niet leuk allemaal. Ik ben toen iets meer dan een maand later weer ongesteld geworden en meteen zwanger. Toen ik de positieve test zag riep het bij mij een naar gevoel op, ik dacht meteen weer aan mijn recente zwangerschap. Ik wens je heel veel sterkte. Was het je eerste zwangerschap?
Ik heb zelf eind juni met 3,5 zwangerschap een curretage gehad, volgens de arts ging het om een mola zwangerschap. Ik vond de ingreep zelf al best een gedoe, maar daarna duurde het nog zeker een maand voordat de hormonen uit je lichaam zijn. Het is gewoon niet leuk allemaal. Ik ben toen iets meer dan een maand later weer ongesteld geworden en meteen zwanger. Toen ik de positieve test zag riep het bij mij een naar gevoel op, ik dacht meteen weer aan mijn recente zwangerschap. Ik wens je heel veel sterkte. Was het je eerste zwangerschap?
vrijdag 2 september 2011 om 12:10
@Natadecoco, ja, het was mijn eerste zwangerschap. Fijn om te horen dat je daarna met succes zwanger bent geworden! Ik heb zelf veel geloof in een goede afloop, maar ken natuurlijk ook de verhalen van vrouwen die meerdere miskramen moeten doorstaan
Ik wil gewoon graag weer kunnen proberen. Ik ga er niet vanuit dat het dan meteen raak is, maar ik wil gewoon graag positief bezig zijn. Snap je wat ik bedoel? Ik sta nu maar een beetje stil en dat vind ik moeilijk.
Ik wil gewoon graag weer kunnen proberen. Ik ga er niet vanuit dat het dan meteen raak is, maar ik wil gewoon graag positief bezig zijn. Snap je wat ik bedoel? Ik sta nu maar een beetje stil en dat vind ik moeilijk.
vrijdag 2 september 2011 om 12:17
Dat vind ik dus ook behalve met je verdriet word je ook constant geconfronteerd met je lichaam. Mocht je 1,5 maand niet zwemmen en geen seks omdat het een mola zwangerschap was? Zo streng zijn ze bij ons niet geweest. De verloskundige en gynaecoloog spraken elkaar tegen. De eerste zei dat onbeschermde seks gewoon weer kon als het bloeden opgehouden was, omdat ik niet zwanger zou worden als mijn lichaam daar weer aan toe is. De gyn wil dat we wachten tot na mijn eerste ongesteldheid, hij gaf daar alleen geen fysieke reden voor.
Vond je het spannend om de eerste keer weer seks te hebben nadat alles achter de rug was?
Vond je het spannend om de eerste keer weer seks te hebben nadat alles achter de rug was?
vrijdag 2 september 2011 om 12:17
Ik heb hiervoor wel spontane miskramen gehad, dat vond ik persoonlijk minder zwaar vallen dan de laatste keer met curretage etc. Je bereid je onbewust ook voor op de komst van de baby, ookal ben je nog maar kort zwanger en na zo'n curretage blijf je met een leegte achter en een gevoel alsof de toekomst niet veel te bieden heeft. Natuurlijk spelen je hormonen ook mee. En als je een paar weken verder bent kun je dingen ook in een ander perspectief zien.
vrijdag 2 september 2011 om 12:20
Ik vond het wel een beetje spannend om weer seks te hebben (na mijn bevalling was dat veel erger) maar toch je denkt dan aan het feit dat je baarmoedermond open geweest is, ze hebben er alles uitgeschraapt, ik vond het zo'n onprettig idee, ik was bij toen mijn eerste ongesteldheid voorbij was, toen had ik pas het idee dat alles weer in orde was!
vrijdag 2 september 2011 om 12:25
Ik hoop inderdaad dat de tijd ook letterlijk en figuurlijk helend is. Gelukkig kan ik het ook wel relativeren, maar die overgebleven hormonen helpen ook niet natuurlijk.
Wat naar dat je meerdere miskramen hebt gehad!! Ik duim ontzettend voor je dat het dit keer wel goed mag gaan. Hoe sta je er nu in? Kan me voorstellen dat het een erg onzekere tijd voor je is.
Het liefst zou ik weer gewoon seks willen hebben, omdat ik die intimiteit met mijn man erg mis. We knuffelen veel, maar hij heeft geen behoefte aan handwerk oid. Hij wacht liever totdat we alles weer kunnen doen. Het lijkt me, zoals jij al beschrijft, inderdaad gewoon spannend vanwege wat ze gedaan hebben. Ik vraag me af of het nu weer anders zal voelen, omdat mijn baarmoeder eerst zo lag dat het tijdens de weken dat ik zwanger was soms pijn deed.
Wat naar dat je meerdere miskramen hebt gehad!! Ik duim ontzettend voor je dat het dit keer wel goed mag gaan. Hoe sta je er nu in? Kan me voorstellen dat het een erg onzekere tijd voor je is.
Het liefst zou ik weer gewoon seks willen hebben, omdat ik die intimiteit met mijn man erg mis. We knuffelen veel, maar hij heeft geen behoefte aan handwerk oid. Hij wacht liever totdat we alles weer kunnen doen. Het lijkt me, zoals jij al beschrijft, inderdaad gewoon spannend vanwege wat ze gedaan hebben. Ik vraag me af of het nu weer anders zal voelen, omdat mijn baarmoeder eerst zo lag dat het tijdens de weken dat ik zwanger was soms pijn deed.
vrijdag 2 september 2011 om 12:28
Niet aan blijven modderen en aandringen op een afspraak om te kijken of je baarmoeder idd wel schoon is, bij mij was dit niet het geval en heb nog een curretage gehad.
Dit komt vaker voor, ze zijn heel erg voorzichtig tijdens een curretage omdat de instrumenten je baarmoeder kunnen doorboren, daardoor kunnen en nog restjes blijven zitten.
Dit komt vaker voor, ze zijn heel erg voorzichtig tijdens een curretage omdat de instrumenten je baarmoeder kunnen doorboren, daardoor kunnen en nog restjes blijven zitten.
vrijdag 2 september 2011 om 12:31
Wat verdrietig voor je/jullie! Heftig he? Ik heb zelf ook een curretage gehad, 4 jaar geleden alweer. Ik dacht 12 weken zwanger te zijn maar kreeg tijdens de echo te horen dat het kindje al na 8 weken niet meer leefde. De ingreep zelf is mij erg meegevallen maar de nasleep...pff. Ik heb ook een paar weken last gehad van krampen en bloedingen, maar vooral van ontzettend emotionele buien...pfff. Eigenlijk ging het pas over toen ik weer zwanger was volgens mij.
Je hebt hier helemaal niets aan maar ik wil je toch gewoon even sterkte wensen!
Je hebt hier helemaal niets aan maar ik wil je toch gewoon even sterkte wensen!
vrijdag 2 september 2011 om 12:49
@Poppedotje: Bedankt voor je advies. Ik heb begin oktober een nacontrole, is het toen bij jou ontdekt? Of heb je om een eerdere afspraak gevraagd? Het zou fijn zijn als de stolsels van gister het laatste beetje waren, maar ik probeer daar niet teveel op te hopen. Het lijkt me erg naar om nog een keer gecuretteerd te worden, hoe was jij daaronder?
@DrMelfi: Ik heb ook het idee dat het verdriet ook pas een beetje weggaat als ik weer zwanger word. Het is nu gewoon zo pijnlijk dat het zo gewenste kindje er niet komt
@DrMelfi: Ik heb ook het idee dat het verdriet ook pas een beetje weggaat als ik weer zwanger word. Het is nu gewoon zo pijnlijk dat het zo gewenste kindje er niet komt
vrijdag 2 september 2011 om 13:21
Ik ontdekte het doordat het leek alsof ineens de kraan openging. maar ik voelde mij daarvoor ook nog niet goed, kon er mijn vinger niet op leggen wat maar het klopte niet.
De tweede curretage was minder heftig dan de eerste, bij de eerste was het voor mij kantje boord, had al enorm veel bloed verloren, moest daarna in het ziekenhuis blijven, ik voelde mij zo ontzettend eenzaam!
Bij de tweede was de narcose zelf niet prettig maar viel de curretage nogal mee, het was ook maar een kleine curretage toen en voelde mij daarna zo opgelucht! daarna ging het herstel best vlot.
De tweede curretage was minder heftig dan de eerste, bij de eerste was het voor mij kantje boord, had al enorm veel bloed verloren, moest daarna in het ziekenhuis blijven, ik voelde mij zo ontzettend eenzaam!
Bij de tweede was de narcose zelf niet prettig maar viel de curretage nogal mee, het was ook maar een kleine curretage toen en voelde mij daarna zo opgelucht! daarna ging het herstel best vlot.
vrijdag 2 september 2011 om 13:51
Dat je na een week nog grote stolsels verliest vind ik toch wel vreemd hoor... Maarja, je hebt al gebeld en ze zeiden dat het normaal was. Misschien kun je nog proberen of je dezelfde vraag niet alleen aan de verpleegkundige maar ook aan de gynaecoloog kunt stellen? Misschien zegt die iets anders.
Als ik naar mezelf kijk: Na 10 weken zwangerschap (missed abortion) een curettage gehad. Na de ingreep maar 1 dag een paar druppeltjes bloed verloren en de tweede dag alleen nog wat lichte kramp en toen was het voorbij... Vandaar dat ik een beetje vreemd sta te kijken van jouw langdurig en hevig bloedverlies en pijn. Maar misschien ben ik juist de uitzondering.
Veel sterkte in ieder geval!
Als ik naar mezelf kijk: Na 10 weken zwangerschap (missed abortion) een curettage gehad. Na de ingreep maar 1 dag een paar druppeltjes bloed verloren en de tweede dag alleen nog wat lichte kramp en toen was het voorbij... Vandaar dat ik een beetje vreemd sta te kijken van jouw langdurig en hevig bloedverlies en pijn. Maar misschien ben ik juist de uitzondering.
Veel sterkte in ieder geval!
vrijdag 2 september 2011 om 19:10
@Java: ik heb ook door ervaringsverhalen begrepen dat het niet abnormaal is dat ik nog stolsels verloor. De gyn zei ook dat het bij mij erg vast zat, dus kan goed dat hij niet alles weg heeft kunnen halen. Fijn voor je dat het bij jou zo snel voorbij was, ik denk dat het echt van vrouw tot vrouw verschilt. Dat maakt het ook zo moeilijk om te voorspellen hoe het gaat.
maandag 5 september 2011 om 14:27
@PlayingTheAngel: Was benieuwd hoe het nu met je ging? (je hebt in mijn topic gereageerd van 1 zwangerschap (waarschijnlijk) 3 curretages. Verlies je nog steeds zo veel stolsels? Ik las dat je in oktober weer terug moet en dat vind ik eigelijk een beetje laat. Als ik zo lang had moeten wachten dan had ik dus al die tijd met een nog niet lege baarmoeder gelopen terwijl ik dus niet meer vloei. Je denkt dan dat alles goed is maar bij een echo blijkt van niet. Verder wordt je ook niet ongesteld en krijg je ook geen eisprong als je baarmoeder niet leeg is. Ik zou dus als ik jouw was proberen eerder een afspraak te krijgen zeker omdat je aangeeft graag snel weer zwanger te willen worden. De nasleep wordt nog veel langer als je pas in oktober te horen zou krijgt dat je baarmoeder nog niet goed schoon is. Wat ik uiteraard niet hoop voor je!
Hier geen bloed te bekennen en dus geen goed nieuws. Als ik niet flink wat bloed verloren heb voor woensdag ga ik weer bellen want heb er dan geen vertrouwen meer in dat het vanzelf gaat komen.
Hou je taai!
Hier geen bloed te bekennen en dus geen goed nieuws. Als ik niet flink wat bloed verloren heb voor woensdag ga ik weer bellen want heb er dan geen vertrouwen meer in dat het vanzelf gaat komen.
Hou je taai!
dinsdag 6 september 2011 om 22:10
beste PTA, wat vervelend allemaal, vooral die nasleep. Ik herken het.
Ik heb eind juli een curretage gehad met 11 weken zwangerschap. Het vruchtje was niet ouder geworden dan 8 weken en er was nog niets, dat er op wees dat de miskraam vanzelf op gang zou komen. Het herstel leek ogenschijnlijk mee te vallen, 9 dagen licht bloedverlies en na een week geen pijn meer. Ik ben en blijf sindsdien alleen erg moe en heb last van allerlei vreemde kwalen (o.a. extreme haaruitval, huiduitslag). Het leek iets beter te gaan totdat ik na 4 weken weer ongesteld werd en deze keer 10x zo heftig als ik gewend ben (is inderdaad normaal). Nu - 2 weken later - heb ik weer buikkrampen en witverlies alsof ik weer ongesteld moet worden. Ik heb getest met ovulatietesten of het misschien niet een naderende eisprong is, maar dat is toch (nog) niet zo. Ik merk, dat ik zelf slecht tegen deze onzekerheid kan, ik wil graag weten wat er gaande is in mijn lijf en dat is me voor mijn gevoel al lange tijd onduidelijk. Voor mijn gevoel speelde en speelt mijn lijf een spelletje met me.
Overdag heb ik gelukkig genoeg afleiding, onder andere op mijn werk. Ik vond het vorige week alleen wel moeilijk om samen te werken met een zwangere collega, die precies even ver is als ik nu geweest zou zijn. Zij is inmiddels al in het bezit van een aardige buik en bereidt zich voor op gezinsuitbreiding, terwijl ik ieder uur naar het toilet kon rennen om - alweer - een tampon te verwisselen. Begrijp me goed, het is een aardige collega en ik gun het haar heel erg, maar vond het toen toch moeilijk.
Wat voor mij wel scheelt is dat ik bij veel mensen in mijn omgeving mijn verhaal kan (blijven) doen. Zijn bij jou veel mensen op de hoogte van je zwangerschap en miskraam? Praten helpt. Ik wens je in ieder geval veel sterkte.
Ik heb eind juli een curretage gehad met 11 weken zwangerschap. Het vruchtje was niet ouder geworden dan 8 weken en er was nog niets, dat er op wees dat de miskraam vanzelf op gang zou komen. Het herstel leek ogenschijnlijk mee te vallen, 9 dagen licht bloedverlies en na een week geen pijn meer. Ik ben en blijf sindsdien alleen erg moe en heb last van allerlei vreemde kwalen (o.a. extreme haaruitval, huiduitslag). Het leek iets beter te gaan totdat ik na 4 weken weer ongesteld werd en deze keer 10x zo heftig als ik gewend ben (is inderdaad normaal). Nu - 2 weken later - heb ik weer buikkrampen en witverlies alsof ik weer ongesteld moet worden. Ik heb getest met ovulatietesten of het misschien niet een naderende eisprong is, maar dat is toch (nog) niet zo. Ik merk, dat ik zelf slecht tegen deze onzekerheid kan, ik wil graag weten wat er gaande is in mijn lijf en dat is me voor mijn gevoel al lange tijd onduidelijk. Voor mijn gevoel speelde en speelt mijn lijf een spelletje met me.
Overdag heb ik gelukkig genoeg afleiding, onder andere op mijn werk. Ik vond het vorige week alleen wel moeilijk om samen te werken met een zwangere collega, die precies even ver is als ik nu geweest zou zijn. Zij is inmiddels al in het bezit van een aardige buik en bereidt zich voor op gezinsuitbreiding, terwijl ik ieder uur naar het toilet kon rennen om - alweer - een tampon te verwisselen. Begrijp me goed, het is een aardige collega en ik gun het haar heel erg, maar vond het toen toch moeilijk.
Wat voor mij wel scheelt is dat ik bij veel mensen in mijn omgeving mijn verhaal kan (blijven) doen. Zijn bij jou veel mensen op de hoogte van je zwangerschap en miskraam? Praten helpt. Ik wens je in ieder geval veel sterkte.
donderdag 22 september 2011 om 16:31
Hoi Playingtheangel,
Toen ik jouw verhaal las, leek het een weerspiegeling van dat van mij.
Onlangs was ik ook 11 weken zwanger, en bij de eerste echo bleek het kindje tot 9 weken te zijn gegroeid.
Wat een nachtmerrie om dat op beeld te zien.
Ik besloot resoluut dat ik zsm gecurreteerd wilde worden, maar moest daar uiteindelijk een week op wachten. Wat was dat vreselijk. ...
De behandeling is uiteindelijk redelijk meegevallen. Mijn lijf herstelde zich snel... maar wat voelt het allemaal leeg, en verdrietig.
Naast dit feit, ben ik er ook achter gekomen dat er een chromosoomafwijking in de familie zit, waar ik 99% draagster van ben. Over 4 weken volgt de uitslag. De kans op miskramen daardoor is bij mij sowieso hoger. Hoe hoog hoor ik bij de uitslag.
Erg moeilijk en confronterend allemaal. Vind het lastig hoe ik het moet verwerken, ben ook enorm moe van dit alles.
Hoe verwerken jullie dit geestelijk?
Wat betreft het lichamelijke gedeelte mag je naar mijn weten weer sex hebben op het moment dat je bloeding is gestopt na een curretage. Als je lang blijft bloeden, is het ook goed om te kijken dmv een zwangerschapstest of het hcg hormoon nog aanwezig is. Als dit na een aantal weken nog is, kan het zijn dat er iets is achtergebleven, en zou ik voor de zekerheid weer even naar de dokter/gynaecoloog gaan.
Het zou fijn zijn ervaringen met jullie te delen!
Toen ik jouw verhaal las, leek het een weerspiegeling van dat van mij.
Onlangs was ik ook 11 weken zwanger, en bij de eerste echo bleek het kindje tot 9 weken te zijn gegroeid.
Wat een nachtmerrie om dat op beeld te zien.
Ik besloot resoluut dat ik zsm gecurreteerd wilde worden, maar moest daar uiteindelijk een week op wachten. Wat was dat vreselijk. ...
De behandeling is uiteindelijk redelijk meegevallen. Mijn lijf herstelde zich snel... maar wat voelt het allemaal leeg, en verdrietig.
Naast dit feit, ben ik er ook achter gekomen dat er een chromosoomafwijking in de familie zit, waar ik 99% draagster van ben. Over 4 weken volgt de uitslag. De kans op miskramen daardoor is bij mij sowieso hoger. Hoe hoog hoor ik bij de uitslag.
Erg moeilijk en confronterend allemaal. Vind het lastig hoe ik het moet verwerken, ben ook enorm moe van dit alles.
Hoe verwerken jullie dit geestelijk?
Wat betreft het lichamelijke gedeelte mag je naar mijn weten weer sex hebben op het moment dat je bloeding is gestopt na een curretage. Als je lang blijft bloeden, is het ook goed om te kijken dmv een zwangerschapstest of het hcg hormoon nog aanwezig is. Als dit na een aantal weken nog is, kan het zijn dat er iets is achtergebleven, en zou ik voor de zekerheid weer even naar de dokter/gynaecoloog gaan.
Het zou fijn zijn ervaringen met jullie te delen!
donderdag 22 september 2011 om 18:58
Lieve meiden; bedankt voor de nieuwe reacties! Ik krijg geen notificaties, dus het duurde even voordat ik doorhad dat hier nog steeds doorgeschreven werd!
@Kleintje: ik ben er gelukkig doorheen/vanaf! Na de stolsels was het bloeden snel over en voelde ik me ineens ook anders. Ik ben weer gaan temperaturen (ik hou ervan dat ik iets kan doen behalve alleen afwachten) en heb zo'n drie dagen geleden mij eisprong gehad volgens mij. Ik hoefde dus ook geen eerdere afspraak te plannen. We denk ik dat ik ongesteld ben als ik voor de nacontrole ga (ik ga er niet vanuit dat het nu alweer raak is) dat voelt een beetje raar. Ik hoop dat het voor jou nu ook echt afgelopen is en dat je vooruit kunt kijken!
@Eend; zou je niet naar de gynaecoloog gaan? Ik kan het niet beoordelen, maar al je klachten klinken alsof er nog iets raars in je lijf aan de gang is. Misschien is er iets achtergebleven waardoor je nu een ontsteking hebt? Het kan geen kwaad om ernaar te laten kijken toch?
@Elfje, wat verdrietig zeg Ik weet dus helaas hoe het voelt. Zo onwerkelijk ook, je weet net pas dat je zwanger bent en ineens is het weer voorbij. Mij helpt het erg dat ik weer positief vooruit kan kijken. Dus dat ik weer kan temperaturen en dat er maandelijks weer een kans is dat ik zwanger ben. Ik hoop dat het meevalt met je chromosoom afwijking!
Ik heb zo mijn ups & down. Meestal kan ik het goed relativeren, maar ik voel me nog wel steeds erg verdrietig. Moeder worden is mijn grootste wens, dus het steekt dat sommige vrouwen al zwanger worden als ze alleen al naar een man kijken, terwijl ze het niet eens echt willen Ik kan je alleen maar aanraden om er over te blijven praten, met je partner, met vrienden, je verdriet mag er zijn! Ik had de neiging om mezelf groot te houden, maar dan krop je het alleen op. Veel sterkte gewenst en blijf vooral hier schrijven, dan 'luister' ik graag naar je!
@Kleintje: ik ben er gelukkig doorheen/vanaf! Na de stolsels was het bloeden snel over en voelde ik me ineens ook anders. Ik ben weer gaan temperaturen (ik hou ervan dat ik iets kan doen behalve alleen afwachten) en heb zo'n drie dagen geleden mij eisprong gehad volgens mij. Ik hoefde dus ook geen eerdere afspraak te plannen. We denk ik dat ik ongesteld ben als ik voor de nacontrole ga (ik ga er niet vanuit dat het nu alweer raak is) dat voelt een beetje raar. Ik hoop dat het voor jou nu ook echt afgelopen is en dat je vooruit kunt kijken!
@Eend; zou je niet naar de gynaecoloog gaan? Ik kan het niet beoordelen, maar al je klachten klinken alsof er nog iets raars in je lijf aan de gang is. Misschien is er iets achtergebleven waardoor je nu een ontsteking hebt? Het kan geen kwaad om ernaar te laten kijken toch?
@Elfje, wat verdrietig zeg Ik weet dus helaas hoe het voelt. Zo onwerkelijk ook, je weet net pas dat je zwanger bent en ineens is het weer voorbij. Mij helpt het erg dat ik weer positief vooruit kan kijken. Dus dat ik weer kan temperaturen en dat er maandelijks weer een kans is dat ik zwanger ben. Ik hoop dat het meevalt met je chromosoom afwijking!
Ik heb zo mijn ups & down. Meestal kan ik het goed relativeren, maar ik voel me nog wel steeds erg verdrietig. Moeder worden is mijn grootste wens, dus het steekt dat sommige vrouwen al zwanger worden als ze alleen al naar een man kijken, terwijl ze het niet eens echt willen Ik kan je alleen maar aanraden om er over te blijven praten, met je partner, met vrienden, je verdriet mag er zijn! Ik had de neiging om mezelf groot te houden, maar dan krop je het alleen op. Veel sterkte gewenst en blijf vooral hier schrijven, dan 'luister' ik graag naar je!
vrijdag 23 september 2011 om 13:35
Hallo, even inbreken hier.
Heb je topic ook gevolgd als stille lezer, heb namelijk ook rond jouw tijd een miskraam gehad.
Een en al herkenning hier.
Maar ik wilde Elfje28 even vragen om welke chromosoomafwijking het gaat,als je het een bezwaar vindt hoeft dat natuurlijk niet.
Ik zit in het zelfde schuitje, mijn man is drager van een chromosoomafwijking (Robertiaanse trisomie) en ook ik heb een nogal sterk verhoogde kans op miskramen.
Hier was het in eerste instansie ook een schok.
Maar hebben een goed gesprek gehad met een Klinische Geneticus en die zei dat 1 op de 4 mensen drager zijn van een chromosoomafwijking, het komt dus veel voor.
De natuur doet dan zijn werk en zou zo een vrucht uitstoten. Wat natuurlijk wel impact heeft.
Ik hoop dat de kans op miskramen laag voor je is en de uitslag meevalt.
Heb je topic ook gevolgd als stille lezer, heb namelijk ook rond jouw tijd een miskraam gehad.
Een en al herkenning hier.
Maar ik wilde Elfje28 even vragen om welke chromosoomafwijking het gaat,als je het een bezwaar vindt hoeft dat natuurlijk niet.
Ik zit in het zelfde schuitje, mijn man is drager van een chromosoomafwijking (Robertiaanse trisomie) en ook ik heb een nogal sterk verhoogde kans op miskramen.
Hier was het in eerste instansie ook een schok.
Maar hebben een goed gesprek gehad met een Klinische Geneticus en die zei dat 1 op de 4 mensen drager zijn van een chromosoomafwijking, het komt dus veel voor.
De natuur doet dan zijn werk en zou zo een vrucht uitstoten. Wat natuurlijk wel impact heeft.
Ik hoop dat de kans op miskramen laag voor je is en de uitslag meevalt.
vrijdag 23 september 2011 om 17:37
Best lotgenoten,
Dank je wel voor jullie reacties. Het helpt zo om verhalen te delen met lotgenoten!
@nina28; het gaat bij mij om een translocatie tussen chromosoom 3 en 6. Mijn vader, tante, nicht en broer zijn drager, en nu ik ook blijkt.. OvVer 3 weken krijg ik de uitslag van de klinisch geneticus, die mij een percentage gaat geven wat mijn 'kansen'zijn.. En tja..in hoeverre moet je daar nu aan vasthouden. De kans op het krijgen van een miskraam is inderdaad groter dan ieder ander mens. Maar hoe groot... Hebben ze bij jou ook een percentage gegeven?en hoe ga jij daar mee om?was het jouw eerste zwangerschap?
Ik ben erg benieuwd hoe het nu met jou gaat.
@playingtheangel; bedankt voor je lieve bericht!blijven praten met de mensen om je heen, helpt inderdaad. Ik ben 3 augustus gecurreteerd, en daarna vrij sterk op een soort automatische piloot verder gegaan. Ik merk nu, dat het er uit komt en dat ik vreselijk vermoeid ben(gelukkig nu 2 weken vakantie) Het feit van de chromosoomafwijking maakt het allemaal veel zwaarder nog.
Ik zit een beetje in het zelfde schuitje als nina. Als ik de uitslag krijg hoor ik een kansberekening op een 'normale'gezonde zwangerschap en de kans op een kindje met een ongebelanceerde translocatie. Indien het kindje dit heeft (dit moeten ze testen dmv een vlokkentest bij 11 weken)dan is het heel zwaar gehandicapt. De meeste zwangerschappen breken daarom op natuurlijke wijze af voor de 3 maanden. Maar stel ze ontdekken het bij de vlokkentest..ja wat doe je dan he? Het is wel een fijne wetenschap dat de mensen in mijn familie die het hebben uiteindelijk wel gezonde kinderen hebben gekregen ( omdat ik het wel heb maar verder gezond ben, heet dat draagster van eeen gebalanceerde translocatie). Ik kan daarom ook altijd in aanmerking komen voor PGD, dat is een vorm van ivf...maar jeetje..dit bij een eerste zwangerschap, komt wel heel hard aan...
Hoe voel jij je nu verder?kun jij het er goed over hebben met je partner?ik vind dat mannen in dit geval heel anders omgaan met deze verdrietige gevoelens.. maar zij hebben het natuurlijk ook niet echt gevoeld.. Moeilijk hoor.
Willen jullie wel weer meteen door met zwanger worden?
Het lijkt me fijn om zo contact te houden en een beetje te kletsen...
Dank je wel voor jullie reacties. Het helpt zo om verhalen te delen met lotgenoten!
@nina28; het gaat bij mij om een translocatie tussen chromosoom 3 en 6. Mijn vader, tante, nicht en broer zijn drager, en nu ik ook blijkt.. OvVer 3 weken krijg ik de uitslag van de klinisch geneticus, die mij een percentage gaat geven wat mijn 'kansen'zijn.. En tja..in hoeverre moet je daar nu aan vasthouden. De kans op het krijgen van een miskraam is inderdaad groter dan ieder ander mens. Maar hoe groot... Hebben ze bij jou ook een percentage gegeven?en hoe ga jij daar mee om?was het jouw eerste zwangerschap?
Ik ben erg benieuwd hoe het nu met jou gaat.
@playingtheangel; bedankt voor je lieve bericht!blijven praten met de mensen om je heen, helpt inderdaad. Ik ben 3 augustus gecurreteerd, en daarna vrij sterk op een soort automatische piloot verder gegaan. Ik merk nu, dat het er uit komt en dat ik vreselijk vermoeid ben(gelukkig nu 2 weken vakantie) Het feit van de chromosoomafwijking maakt het allemaal veel zwaarder nog.
Ik zit een beetje in het zelfde schuitje als nina. Als ik de uitslag krijg hoor ik een kansberekening op een 'normale'gezonde zwangerschap en de kans op een kindje met een ongebelanceerde translocatie. Indien het kindje dit heeft (dit moeten ze testen dmv een vlokkentest bij 11 weken)dan is het heel zwaar gehandicapt. De meeste zwangerschappen breken daarom op natuurlijke wijze af voor de 3 maanden. Maar stel ze ontdekken het bij de vlokkentest..ja wat doe je dan he? Het is wel een fijne wetenschap dat de mensen in mijn familie die het hebben uiteindelijk wel gezonde kinderen hebben gekregen ( omdat ik het wel heb maar verder gezond ben, heet dat draagster van eeen gebalanceerde translocatie). Ik kan daarom ook altijd in aanmerking komen voor PGD, dat is een vorm van ivf...maar jeetje..dit bij een eerste zwangerschap, komt wel heel hard aan...
Hoe voel jij je nu verder?kun jij het er goed over hebben met je partner?ik vind dat mannen in dit geval heel anders omgaan met deze verdrietige gevoelens.. maar zij hebben het natuurlijk ook niet echt gevoeld.. Moeilijk hoor.
Willen jullie wel weer meteen door met zwanger worden?
Het lijkt me fijn om zo contact te houden en een beetje te kletsen...
vrijdag 23 september 2011 om 17:42
quote:PlayingTheAngel schreef op 23 september 2011 @ 16:30:
@ Nina, een chromosoomafwijking, heftig! Hoe gaat het nu voor jou verder? Is het gewoon een kwestie van proberen en hopen dat de volgende zwangerschap niet 1 van 4 is? Of zijn andere dingen nodig?
Nou ja, heftig is een te groot woord.
Door de draagerschap van de chromosoomafwijking bij mijn man heb ik een verhoogd risico op miskramen.
Ik heb al een kerngezonde zoon, dus duimen dat de een volgende zwangerschap goed afloopt.
Met 1 of 4 bedoel ik dat dit de verhouding is van de hoeveelheid mensen die ook drager zijn van een en ander chromosoomafwijking.
Aan de ene kant is het maar goed dat de natuur zijn werk doet en een afwijkende vrucht vanzelf afstoot.
@ Nina, een chromosoomafwijking, heftig! Hoe gaat het nu voor jou verder? Is het gewoon een kwestie van proberen en hopen dat de volgende zwangerschap niet 1 van 4 is? Of zijn andere dingen nodig?
Nou ja, heftig is een te groot woord.
Door de draagerschap van de chromosoomafwijking bij mijn man heb ik een verhoogd risico op miskramen.
Ik heb al een kerngezonde zoon, dus duimen dat de een volgende zwangerschap goed afloopt.
Met 1 of 4 bedoel ik dat dit de verhouding is van de hoeveelheid mensen die ook drager zijn van een en ander chromosoomafwijking.
Aan de ene kant is het maar goed dat de natuur zijn werk doet en een afwijkende vrucht vanzelf afstoot.
vrijdag 23 september 2011 om 20:01
Hallo Nina,
Dank je wel voor je bericht.
Ik kan me heel goed voorstellen wat je bedoelt met 'het niet willen weten'. Ik zelf heb dat ook heel sterk sinds deze week, vooral nu die uitslag dichterbij komt.
Het is wel heel fijn dat jullie een kindje hebben samen, en dat je weet dat dat kan!ik kan me voorstellen dat door die ontdekking bij toeval daarna, je de moed in de schoenen zakt, want je hebt bewijs dat het wel kan!dus wat doet die wetenschap dan nog he? Moeilijke situatie hoor.
Het is bekend dat mannelijke dragers vaak een verminderde vruchtbaarheid hebben(mijn broer bijvoorbeeld) maar mijn vader die drager is, heeft uiteindelijk ook 2 gezonde kinderen gekregen. Dus eigenlijk is er geen pijl op te trekken.
Mag ik vragen wat voor soort chronische ziekte je hebt?en bemoeilijkt dat ook het 'zwanger worden'?.
Wat was jullie uitslag van de klinisch geneticus uiteindelijk?heeft hij of zij jullie een advies gegeven?
Over het algemeen ben ik ook heel positief gestemd hoor. Ik heb tenslotte het bewijs om me heen dat het wel kan( bij mijn nicht, tante en vader die ook drager zijn), maar toch is dit vanuit het niets toch wel een zware wetenschap. Ook dat een volgende zwangerschap niet onbezorgd zal zijn.
Hoe gaan jullie nu verder?wil je het wel weer opnieuw 'natuurlijk'proberen?
Dank je wel voor je bericht.
Ik kan me heel goed voorstellen wat je bedoelt met 'het niet willen weten'. Ik zelf heb dat ook heel sterk sinds deze week, vooral nu die uitslag dichterbij komt.
Het is wel heel fijn dat jullie een kindje hebben samen, en dat je weet dat dat kan!ik kan me voorstellen dat door die ontdekking bij toeval daarna, je de moed in de schoenen zakt, want je hebt bewijs dat het wel kan!dus wat doet die wetenschap dan nog he? Moeilijke situatie hoor.
Het is bekend dat mannelijke dragers vaak een verminderde vruchtbaarheid hebben(mijn broer bijvoorbeeld) maar mijn vader die drager is, heeft uiteindelijk ook 2 gezonde kinderen gekregen. Dus eigenlijk is er geen pijl op te trekken.
Mag ik vragen wat voor soort chronische ziekte je hebt?en bemoeilijkt dat ook het 'zwanger worden'?.
Wat was jullie uitslag van de klinisch geneticus uiteindelijk?heeft hij of zij jullie een advies gegeven?
Over het algemeen ben ik ook heel positief gestemd hoor. Ik heb tenslotte het bewijs om me heen dat het wel kan( bij mijn nicht, tante en vader die ook drager zijn), maar toch is dit vanuit het niets toch wel een zware wetenschap. Ook dat een volgende zwangerschap niet onbezorgd zal zijn.
Hoe gaan jullie nu verder?wil je het wel weer opnieuw 'natuurlijk'proberen?
vrijdag 23 september 2011 om 20:08
Toevallig zat ik er net over na te denken een topic te openen toen ik deze zag staan..
Ik ben nu een maand geleden gecurreteerd na 9 weken. Was heel stoer maar sinds gister ben ik heel huilerig. Blijkt dat ik vandaag ongesteld ben geworden (verklaart een hoop!) en ben nu erg huilerig en moe. Maar aan de andere kant hebben we nu weer een nieuwe kans om een kindje op de wereld te zetten.
TO, veel sterkte, het is rot en ronduit kut
Ik ben nu een maand geleden gecurreteerd na 9 weken. Was heel stoer maar sinds gister ben ik heel huilerig. Blijkt dat ik vandaag ongesteld ben geworden (verklaart een hoop!) en ben nu erg huilerig en moe. Maar aan de andere kant hebben we nu weer een nieuwe kans om een kindje op de wereld te zetten.
TO, veel sterkte, het is rot en ronduit kut
Common sense is not so common.
Voltaire
Voltaire
