Zwanger
alle pijlers
Nasleep curettage
vrijdag 2 september 2011 om 11:53
Ik begin dit topic omdat ik graag mijn hart wil luchten. Misschien roept dit ook herkenning op en kunnen anderen die in hetzelfde schuitje zitten hier ook hun verhaal kwijt.
Een week geleden heb ik een curettage ondergaan in het ziekenhuis. Een week daarvoor bleek tijdens de termijnecho dat het vruchtje al met 9 weken was gestorven (toen zou ik eigenlijk bijna 11 weken zijn). Ik kreeg toen wel miskraamverschijnselen, maar dit zette niet door. Hoewel ik veel verdriet heb voelde ik na de curettage ook veel opluchting. Mijn buik was leeg, we konden weer naar de toekomst kijken.
Dat bleek alleen erg tegen te vallen. Elke dag gedraagt mijn lichaam zich weer anders, van bijna geen bloedverlies tot veel kramp en het verliezen van twee grote stolsels. Dit laatste was gisteravond.
Ik belde vandaag voor de zekerheid even met het ziekenhuis. Hier werd bevestigd dat dit inderdaad normaal is. Er werd ook gezegd dat dit nog een keer kan gebeuren, ook kan mijn eerste menstruatie daarna extra heftig zijn. Pas dan kon ik echt volgens de verpleegkundige zeker weten dat het voorbij was.
Ik voel nu ineens weer veel verdriet. Ik wil het zo graag kunnen afsluiten, al is het maar lichamelijk, maar dat kan dus nog weken duren. Het was naïef om te denken dat het na de curettage zo goed als voorbij was, maar ik hoopte toch dat ik na uiterlijk twee weken weer kon vrijen en zwemmen. Twee dingen die ik nu zo mis.. Behalve het emotionele verdriet word ik nu elke dag geconfronteerd met mijn lichaam dat het ook niet meer snapt. Hoe kan ik hier nu beste mee omgaan? Herkent iemand deze frustratie na een curettage?
Een week geleden heb ik een curettage ondergaan in het ziekenhuis. Een week daarvoor bleek tijdens de termijnecho dat het vruchtje al met 9 weken was gestorven (toen zou ik eigenlijk bijna 11 weken zijn). Ik kreeg toen wel miskraamverschijnselen, maar dit zette niet door. Hoewel ik veel verdriet heb voelde ik na de curettage ook veel opluchting. Mijn buik was leeg, we konden weer naar de toekomst kijken.
Dat bleek alleen erg tegen te vallen. Elke dag gedraagt mijn lichaam zich weer anders, van bijna geen bloedverlies tot veel kramp en het verliezen van twee grote stolsels. Dit laatste was gisteravond.
Ik belde vandaag voor de zekerheid even met het ziekenhuis. Hier werd bevestigd dat dit inderdaad normaal is. Er werd ook gezegd dat dit nog een keer kan gebeuren, ook kan mijn eerste menstruatie daarna extra heftig zijn. Pas dan kon ik echt volgens de verpleegkundige zeker weten dat het voorbij was.
Ik voel nu ineens weer veel verdriet. Ik wil het zo graag kunnen afsluiten, al is het maar lichamelijk, maar dat kan dus nog weken duren. Het was naïef om te denken dat het na de curettage zo goed als voorbij was, maar ik hoopte toch dat ik na uiterlijk twee weken weer kon vrijen en zwemmen. Twee dingen die ik nu zo mis.. Behalve het emotionele verdriet word ik nu elke dag geconfronteerd met mijn lichaam dat het ook niet meer snapt. Hoe kan ik hier nu beste mee omgaan? Herkent iemand deze frustratie na een curettage?
vrijdag 23 september 2011 om 20:46
Hoi Elfje,
Ik kan er met mijn partner wel goed over praten, die voelt zich er ook heel rot over.. Maar ik moet zeggen dat ik me voor hem juist groot wilde houden.. Hij maakte zich veel zorgen en was zelf ook van slag en is niet echt een prater.
Gelukkig begrijpt mijn moeder me heel goed, we hebben er gister samen een potje om zitten janken. Dat is wel heel fijn, iemand die zo goed voelt hoe jij je voelt en het volledig begrijpt. Shit ik heb echt een goede moeder!
Ik kan er met mijn partner wel goed over praten, die voelt zich er ook heel rot over.. Maar ik moet zeggen dat ik me voor hem juist groot wilde houden.. Hij maakte zich veel zorgen en was zelf ook van slag en is niet echt een prater.
Gelukkig begrijpt mijn moeder me heel goed, we hebben er gister samen een potje om zitten janken. Dat is wel heel fijn, iemand die zo goed voelt hoe jij je voelt en het volledig begrijpt. Shit ik heb echt een goede moeder!
Common sense is not so common.
Voltaire
Voltaire
vrijdag 23 september 2011 om 20:59
Hoi Sjors,
Fijn dat je er over kunt praten met je vriend. Bij mij gaat dat een beetje met vlagen. Ik zie dat mijn vriend ermee zit, hij vindt het ook heel moeilijk ( vooral omdat er bij mij ook nog iets anders aan de hand is, namelijk een chromosoomafwijking) maar hij weet soms niet zo goed hoe hij dat moet uiten ofzo. Het blijft toch een man..
Ik vind dat soms moeilijk te peilen.
Fijn he als je even je verhaal kunt luchten. Ik heb ook fijne mensen om me heen.. maar met lotgenoten praten net als hier, is toch ook heel fijn, omdat mensen je zo goed begrijpen, en het ook nog begrijpen ook al ben je een paar weken verder en je hebt nog verdriet...
Fijn dat je er over kunt praten met je vriend. Bij mij gaat dat een beetje met vlagen. Ik zie dat mijn vriend ermee zit, hij vindt het ook heel moeilijk ( vooral omdat er bij mij ook nog iets anders aan de hand is, namelijk een chromosoomafwijking) maar hij weet soms niet zo goed hoe hij dat moet uiten ofzo. Het blijft toch een man..
Ik vind dat soms moeilijk te peilen.
Fijn he als je even je verhaal kunt luchten. Ik heb ook fijne mensen om me heen.. maar met lotgenoten praten net als hier, is toch ook heel fijn, omdat mensen je zo goed begrijpen, en het ook nog begrijpen ook al ben je een paar weken verder en je hebt nog verdriet...
vrijdag 23 september 2011 om 21:27
Elfje,
Dat mannen met een translocatie vaker vruchtbaarheidsproblemen hebben wist ik niet.
Klinkt wel logisch.
De Uroloog schatte de kans op een spontane zwangerschap nihil toenertijd.
Partner heeft wel een heel zielige hoeveelheid zaadcellen, maar goed daar is inderdaad geen pijl op te trekken.
Bij de eerste keer was ik na 1 jaar zwanger.
Bij de 2e zwangerschap (miskraam) was de eerste ronde al raak!
Maar goed, blijf moed houden!
Het kan in ieder geval wel, je hebt genoeg voorbeelden in de familie zitten.
Dat mannen met een translocatie vaker vruchtbaarheidsproblemen hebben wist ik niet.
Klinkt wel logisch.
De Uroloog schatte de kans op een spontane zwangerschap nihil toenertijd.
Partner heeft wel een heel zielige hoeveelheid zaadcellen, maar goed daar is inderdaad geen pijl op te trekken.
Bij de eerste keer was ik na 1 jaar zwanger.
Bij de 2e zwangerschap (miskraam) was de eerste ronde al raak!
Maar goed, blijf moed houden!
Het kan in ieder geval wel, je hebt genoeg voorbeelden in de familie zitten.
vrijdag 23 september 2011 om 22:15
Wat ik het meest lastige er aan vindt is dat ik het aan de ene kant heel nuchter benader: het gebeurt vaak bij veel mensen, het betekent niet dat je hierna niet meer zwanger kunt raken, het was in een vroeg stadium enz enz.. Maar aan de andere kant voel ik het wel en doet het wel pijn.
Je besluit niet van de een op andere dag: we gaan ervoor. Wij wisten meteen dat we samen kinderen wilden en hebben 4 jaar heel hard gewerkt om de schaapjes op het droge te krijgen zodat we er voor konden gaan.. Ik heb mezelf zwaar overspannen gewerkt om maar te zorgen dat we genoeg financiele middelen zouden hebben bijvoorbeeld. Het was meteen raak, we geloofden onze ogen niet..
Je besluit niet van de een op andere dag: we gaan ervoor. Wij wisten meteen dat we samen kinderen wilden en hebben 4 jaar heel hard gewerkt om de schaapjes op het droge te krijgen zodat we er voor konden gaan.. Ik heb mezelf zwaar overspannen gewerkt om maar te zorgen dat we genoeg financiele middelen zouden hebben bijvoorbeeld. Het was meteen raak, we geloofden onze ogen niet..
Common sense is not so common.
Voltaire
Voltaire
maandag 26 september 2011 om 10:35
@Sjors: Wat kan het leven soms wreed zijn hé. Ook ik ben zeker niet over een nacht ijs gegaan. Ik heb gewacht tot de situatie klopte en mijn vriend na een aantal jaar ook klaar was voor het ouderschap. Moeder worden is mijn grootste wens, maar mijn lichaam besloot dat deze zwangerschap niet goed was. Dat voelt heel oneerlijk tegenover alle ongeplande zwangerschappen waar je over hoort. Dan hebben jij en Elfje ook nog eens een extra complicatie. Daar mag je best boos over worden! Bij mij wisselen begrip en relativering en verdriet en boosheid elkaar ook af.
@ Elfje: Ik kan er gelukkig goed over praten met mijn vriend/man, maar had ook de neiging om mezelf groot te houden. Je eigen verdriet voelt al erg genoeg en je wilt dat degene waarvan je houdt eigenlijk besparen, terwijl hij er natuurlijk net zo goed middenin zit..
Op een gegeven moment stortte ik daardoor ook in, het hele leven, met alle stomme verplichtingen voelde even te zwaar. Ik had het toen even nodig dat hij me opving en dat deed hij gelukkig ook.
Ik merk wel dat het voor hem natuurlijk anders is. Hij heeft de hormonen niet gevoeld, voor hem was de zwangerschap nog onwerkelijker dan voor mij. Door sommige uitspraken merk ik wel dat hij er ook mee bezig is 'Was ik er eindelijk aan toe, dan gebeurt dit..'
Ik hoop dat je het wel ter sprake kunt blijven brengen, want je wilt natuurlijk niet dat het verdriet tussen jullie in gaat staan.
Over mij: Ik ben na de curretage weer gaan temperaturen en heb volgens mij een eisprong gehad. Ik verwacht er nu nog niets van, maar ben natuurlijk wel benieuwd of ik eind deze week ongesteld wordt. Als dat zo is dan ben ik ongesteld als ik voor de nacontrole ga (maandag). Is dat geen probleem? Ik voel me daar toch een beetje opgelaten over. Hebben jullie daar ervaring mee?
@ Elfje: Ik kan er gelukkig goed over praten met mijn vriend/man, maar had ook de neiging om mezelf groot te houden. Je eigen verdriet voelt al erg genoeg en je wilt dat degene waarvan je houdt eigenlijk besparen, terwijl hij er natuurlijk net zo goed middenin zit..
Op een gegeven moment stortte ik daardoor ook in, het hele leven, met alle stomme verplichtingen voelde even te zwaar. Ik had het toen even nodig dat hij me opving en dat deed hij gelukkig ook.
Ik merk wel dat het voor hem natuurlijk anders is. Hij heeft de hormonen niet gevoeld, voor hem was de zwangerschap nog onwerkelijker dan voor mij. Door sommige uitspraken merk ik wel dat hij er ook mee bezig is 'Was ik er eindelijk aan toe, dan gebeurt dit..'
Ik hoop dat je het wel ter sprake kunt blijven brengen, want je wilt natuurlijk niet dat het verdriet tussen jullie in gaat staan.
Over mij: Ik ben na de curretage weer gaan temperaturen en heb volgens mij een eisprong gehad. Ik verwacht er nu nog niets van, maar ben natuurlijk wel benieuwd of ik eind deze week ongesteld wordt. Als dat zo is dan ben ik ongesteld als ik voor de nacontrole ga (maandag). Is dat geen probleem? Ik voel me daar toch een beetje opgelaten over. Hebben jullie daar ervaring mee?
