Omgaan met angst & afwachten bij zwangerschapscomplicati

Lieve vrouwen,

Een topic om even mijn hart te luchten, en hopelijk wat bemoedigende ervaringen te verzamelen waar ook anderen iets aan hebben.

Ik ben op dit moment bijna 25 weken zwanger van ons tweede kind, een meisje. De zwangerschap ging tot en met de 20 weken echo eigenlijk hartstikke goed; de misselijkheid van de eerste keer bleef uit, ze groeit goed en ik voelde me prima - alleen wat moe.

Bij de 20-weken echo stelde de verloskundige vast dat de placenta erg laag ligt: deels over de baarmoedermond heen (placenta praevia). Niet direct zorgwekkend, het kon nog optrekken, maar gaf wel een risico op bloedverlies. Verder was alles goed en ik maakte me niet al teveel zorgen. Mijn vorige zwangerschap lag de placenta ook vrij laag, maar daar heb ik nooit last van gehad.

Helaas begon het 5 dagen later onder de douche flink te bloeden, en gebeurde dat de week erna steeds weer. Waar de verloskundige eerst nog vrij relaxed reageerde, werd ik bij de tweede of derde bloeding al snel doorgestuurd naar het ziekenhuis en in die week 2x opgenomen ter observatie. De boodschap was helder maar cru: het bloed in de baarmoeder kan weeën triggeren, of het bloedverlies kan zo erg worden dat we het kindje moeten halen. En voor 24 weken kunnen we voor je kindje niets doen.
Tussendoor was ik wel steeds thuis met de boodschap het rustig aan te doen, niet te tillen, geen seks etc.

Na de laatste opname werd het opeens rustiger en groeide onze hoop en vertrouwen.

Tot ik afgelopen vrijdagavond laat opeens een flinke bloeding kreeg. Wéér naar het ziekenhuis, weer opgenomen. Die zaterdag bereikte ik de 24-weken grens. Toen ik 's avonds in het ziekenhuis opnieuw een (kleine) bloeding kreeg, leek er enige paniek te ontstaan. Ik moest overgebracht worden naar het AMC (waar ze expertise hebben over extreme vroeggeboorte), het moest nu, met de ambulance en in het AMC wilden ze dezelfde nacht nog moeilijke 'wat als...' gesprekken voeren oa over onze keuze wel/niet te behandelen als ze zou komen (tot 26 weken heb je die keuze blijkbaar, omdat de kansen op overleving en een goede uitkomst nog zo beperkt zijn).

Alsof ik in een slechte film was beland waar ik niet uit kwam. Iets in mij voelde dat ze er nog niet aan kwam, maar omdat alle externe factoren 'paniek!' schreeuwden, was het heel moeilijk om weer te kalmeren. Uiteindelijk werd het gelukkig weer rustig, stopte het bloedverlies, en na nog 2 dagen op de medium care mocht ik zelfs weer naar huis.

Daar ben ik nu, weer op de bank. Alles is rustig, maar toch heb ik het moeilijk. De angst dat het elk moment mis kan gaan, zit zo in mijn systeem. Het is ook een échte angst, niet irreëel bedoel ik. Langzaam kruipen de dagen voorbij richting de 26 weken grens, waarbij de kansen alweer wat beter zijn.

Ik mag niet meer werken, zit veel op de bank. Kan me niet goed concentreren op een boek bijvoorbeeld, dus weinig afleiding (nu tijdens vrije dagen wel van mijn zoontje van 1,5 om me heen, maar ook weer lastig omdat ik niet alles kan).

En soms vliegt het me zo aan. Met alle liefde doe ik alles wat nodig is de komende weken en maanden. Maar hoe ga ik om met deze angst en onzekerheid? De hoop dat alles goed komt is er ook, maar lijkt nog zo ver weg. En toen bedacht ik me; ik ben natuurlijk verre van de eerste met een zwangerschapscomplicatie waarbij het (angstig) afwachten is .

Zijn er hier vrouwen (of mannen) die zoiets hebben meegemaakt? Hoe ben je er mee omgegaan? Hoe kijk je er op terug?

Alvast ontzettend bedankt!

Blije update vanochtend is onze gezonde dochter geboren, met een geplande keizersnede met 39+2.

Ze doet het fantastisch en is ruim 3700 g, dus al het stilzitten heeft voor een flinke meid gezorgd .