Omgaan met angst & afwachten bij zwangerschapscomplicati

Lieve vrouwen,

Een topic om even mijn hart te luchten, en hopelijk wat bemoedigende ervaringen te verzamelen waar ook anderen iets aan hebben.

Ik ben op dit moment bijna 25 weken zwanger van ons tweede kind, een meisje. De zwangerschap ging tot en met de 20 weken echo eigenlijk hartstikke goed; de misselijkheid van de eerste keer bleef uit, ze groeit goed en ik voelde me prima - alleen wat moe.

Bij de 20-weken echo stelde de verloskundige vast dat de placenta erg laag ligt: deels over de baarmoedermond heen (placenta praevia). Niet direct zorgwekkend, het kon nog optrekken, maar gaf wel een risico op bloedverlies. Verder was alles goed en ik maakte me niet al teveel zorgen. Mijn vorige zwangerschap lag de placenta ook vrij laag, maar daar heb ik nooit last van gehad.

Helaas begon het 5 dagen later onder de douche flink te bloeden, en gebeurde dat de week erna steeds weer. Waar de verloskundige eerst nog vrij relaxed reageerde, werd ik bij de tweede of derde bloeding al snel doorgestuurd naar het ziekenhuis en in die week 2x opgenomen ter observatie. De boodschap was helder maar cru: het bloed in de baarmoeder kan weeën triggeren, of het bloedverlies kan zo erg worden dat we het kindje moeten halen. En voor 24 weken kunnen we voor je kindje niets doen.
Tussendoor was ik wel steeds thuis met de boodschap het rustig aan te doen, niet te tillen, geen seks etc.

Na de laatste opname werd het opeens rustiger en groeide onze hoop en vertrouwen.

Tot ik afgelopen vrijdagavond laat opeens een flinke bloeding kreeg. Wéér naar het ziekenhuis, weer opgenomen. Die zaterdag bereikte ik de 24-weken grens. Toen ik 's avonds in het ziekenhuis opnieuw een (kleine) bloeding kreeg, leek er enige paniek te ontstaan. Ik moest overgebracht worden naar het AMC (waar ze expertise hebben over extreme vroeggeboorte), het moest nu, met de ambulance en in het AMC wilden ze dezelfde nacht nog moeilijke 'wat als...' gesprekken voeren oa over onze keuze wel/niet te behandelen als ze zou komen (tot 26 weken heb je die keuze blijkbaar, omdat de kansen op overleving en een goede uitkomst nog zo beperkt zijn).

Alsof ik in een slechte film was beland waar ik niet uit kwam. Iets in mij voelde dat ze er nog niet aan kwam, maar omdat alle externe factoren 'paniek!' schreeuwden, was het heel moeilijk om weer te kalmeren. Uiteindelijk werd het gelukkig weer rustig, stopte het bloedverlies, en na nog 2 dagen op de medium care mocht ik zelfs weer naar huis.

Daar ben ik nu, weer op de bank. Alles is rustig, maar toch heb ik het moeilijk. De angst dat het elk moment mis kan gaan, zit zo in mijn systeem. Het is ook een échte angst, niet irreëel bedoel ik. Langzaam kruipen de dagen voorbij richting de 26 weken grens, waarbij de kansen alweer wat beter zijn.

Ik mag niet meer werken, zit veel op de bank. Kan me niet goed concentreren op een boek bijvoorbeeld, dus weinig afleiding (nu tijdens vrije dagen wel van mijn zoontje van 1,5 om me heen, maar ook weer lastig omdat ik niet alles kan).

En soms vliegt het me zo aan. Met alle liefde doe ik alles wat nodig is de komende weken en maanden. Maar hoe ga ik om met deze angst en onzekerheid? De hoop dat alles goed komt is er ook, maar lijkt nog zo ver weg. En toen bedacht ik me; ik ben natuurlijk verre van de eerste met een zwangerschapscomplicatie waarbij het (angstig) afwachten is .

Zijn er hier vrouwen (of mannen) die zoiets hebben meegemaakt? Hoe ben je er mee omgegaan? Hoe kijk je er op terug?

Alvast ontzettend bedankt!

Zizo schreef: ↑

13-06-2022 13:00

Mindsey wat fijn! Alweer een week verder. Dat maakt zoveel verschil!
Ik heb ook een placenta praevia, maar gelukkig geen bloedingen gehad. Donderdag gaan ze kijken of hij nog steeds voorligt. Ik ben dan 33 weken. Hopelijk is de placenta de goede kant op geschoven.

Ha Zizo, hoe was jouw echo donderdag?

Wij hebben gisteren een bijzondere vaderdag gehad .

K voelde het meisje wat minder bewegen, zaterdag ook al. Voelde haar wel, maar veel rustiger, kon er niet helemaal de vinger op krijgen. Misschien ook mijn eigen onzekerheid die meespeelde. Gisterochtend dacht ik opeens; ik ga toch het AMC even bellen om te overleggen. We mochten meteen langs komen voor een ctg en een echo. Sterker nog, ik had al eerder moeten bellen .

Onze zoon naar m'n schoonouders ( ) gebracht voor z'n middagslaapje en samen op naar Amsterdam. Een half uurtje aan de ctg gelegen en dat zag er allemaal goed uit, dus dat stelde me wel gerust.

Daarna kwam de arts nog even voor een korte echo. Hartslag, vol maagje, volle blaas, het zag er allemaal goed uit. En toen zei ze best wel boven in mijn buik: "Daar ligt de placenta, op de achterwand". Ik in de war , die placenta ligt toch veel meer naar beneden?
Wij legden het verhaal uit, en ze gaf aan best even te willen kijken hoe het er nu voor stond. Daar zeiden wij geen nee tegen natuurlijk , zeker omdat het bloedverlies de afgelopen weken was gestopt waren we heel benieuwd!

Het was even zoeken, en ook nog wat troebel door het hematoom dat nog voor de baarmoedermond lag. Maar na goed kijken, zei ze: "Ik zou het schatten op 1,3 cm". "Er overheen?"
"Nee, 1,3 cm van de baarmoedermond" . Wij konden het bijna niet geloven omdat bij mijn laatste opname verteld was dat de kans op genoeg opschuiven bij een placenta op de achterwand heel klein was. (Orde van grootte: de wonderen zijn de wereld nog niet uit). Ik bleef maar vragen: "Maar mogen we daar nu vanuit gaan? Betekent het als dit inderdaad klopt dat dan het ergste risico geweken is?" Ze wilde er nog geen klap op geven en we moeten het nog laten checken bij de echoscopist, maar het is wel ontzettend hoopvol .

Gelukkig hebben we morgen al die echo gepland staan en kunnen we het dan hopelijk laten checken!

We zijn voorzichtig, maar dit voelt toch ook wel heel fijn en positief. Voel nu pas hoe bedrukkend de afgelopen 8 weken zijn geweest, waarin niets uit mijn handen kwam.. en nu voelt het (met het voorbehoud van de check ) alsof er een enorme steen van me wordt opgetild.

to be continued

Miek_ schreef: ↑

20-06-2022 09:54

Wat een goed nieuws TO, dit is echt het beste nieuws wat je kon krijgen en terecht dat je (een beetje ) op je donder hebt gekregen, bij twijfel altijd bellen, beter een keer teveel dan te weinig.

Haha ja dat was wel een goede reminder .

Gisteren gelukkig weer goed nieuws gekregen .

De echoscopist moest weer heel goed kijken en haalde er zelfs een collega bij omdat het onderscheid tussen hematoom en placenta lastig te zien was. Maarrr uiteindelijk waren ze het eens: het hematoom ligt nog voor de baarmoedermond, maar de placenta is écht opgeschoven. Gisteren schatten ze het zelfs op 1,95 cm!

Bij het meisje zelf zag ook alles er goed uit en op basis van de metingen wordt ze ingeschat op al 1300 gram, aan de grote kant dus .
Toen ik werd opgenomen met 24 weken (4,5 week geleden), hadden ze het over een ondergrens van 500 gram, dus dan voelt deze 1300 al als ontzettend solide .

Het enige dat het nog steeds tot een hoogrisico zwangerschap maakt, is het hematoom (de bloeduitstorting van de eerdere bloedingen) dat nog er nog steeds zit. Maar dat is wel van een heel andere aard dan het risico op nieuwe bloedingen dat samenhing met die overliggende placenta. Mijn lichaam moet dat bloed langzaam zelf gaan opnemen of met de bevalling naar buiten werken. Theoretisch kan het nog vroege weeën triggeren, maar dat heeft het de afgelopen 8 weken niet gedaan en ook nu is het rustig.

Als alles rustig blijft, hoeven we pas met 32 weken weer een afspraak, en die mag ik zelfs in ons eigen ziekenhuis gaan plannen. Tot die tijd lopen we officieel nog in het AMC, maar hoeven we er hopelijk dus niet meer heen.

Ontzettende opluchting en een soort ongeloof.. gisteren na de afspraak best wel ingestort op de bank en ook nu voel ik me nog erg moe. Maar zo zo zo blij en dankbaar dat dit is gebeurd. 28+4 vandaag, nog niet te laat om nog een beetje van mijn (waarschijnlijk laatste) zwangerschap te mogen genieten.

Dank jullie wel ook voor de lieve, behulpzame en meelevende berichten! Heeft me ontzettend goed gedaan.

Zizo schreef: ↑

22-06-2022 09:22

Mindsey wat ontzettend goed nieuws! Wat zul jij een opluchting voelen!
Hopelijk lost de hematoom nog op. Ik heb aan het begin van deze zwangerschap bloedingen gehad door een hematoom. Gelukkig is de hematoom uit zichzelf opgelost.

Bij mij ook goed nieuws: de placenta is opgetrokken en zit niet meer bij de baarmoedermond.

Yes zizo wat een goed nieuws ook van jou! Hoop dat jij ook nog een beetje kunt gaan genieten.

Hoewel ik zwanger zijn nou ook weer niet zo genieten vind, maar je begrijpt wat ik bedoel - ontspannen .

Nickii schreef: ↑

22-06-2022 10:01

Mindsey, wat ontzettend fijn die bevestiging en dat je waarschijnlijk terug kan naar jullie eigen ziekenhuis. Ik duim nog even dat het komende 4 weken dus ook rustig blijft! Hopelijk lost de hematoom nog mooi op ook. Ik hoop dat je in ieder geval weer een beetje kunt gaan genieten van je zwangerschap nu, na zoveel spanning en stress! Mag je nu weer gewoon van alles doen, of blijft het advies van heel rustig aan doen?

Ha Nickii, dankjewel . Het zit er een beetje tussenin: mag meer wandelen en doen, wel rustig aan, en nog steeds liever niet tillen en geen seks. Om de baarmoeder wel rustig te houden ivm het hematoom.
Dus iets meer vrijheid voel ik zeker . Vanmiddag komt mijn leidinggevende toevallig op bezoek en wil wel aangeven dat ik wat rustige klusjes kan oppakken. Voel me nu soms ook moe door het lange nietsdoen. Maar hou me zeker nog rustig, niet opeens naar bootcamp ofzo .

WitteStip schreef: ↑

22-06-2022 19:46

Heerlijk nieuws Mindsey, heel erg blij met dit bericht. Fijn om te lezen hoe sterk jouw verhaal op het mijne is gaan lijken, en hopelijk blijft dat zo. Het hematoom wat ik overhield aan een van de bloedingen gaf af en toe wat bruin verlies en is verder opgenomen door mijn lijf. Moet je in het ziekenhuis bevallen, of later misschien opnieuw bekijken?

Dankjewel WitteStip, ik had het niet durven hopen, maar het lijkt er wel op inderdaad! Zo'n ontzettende opluchting na de goede echo van vorige week. En toch ook nog wat angstiger helaas (vanochtend weer langs AMC geweest voor check, alles goed, maar ben gewoon onzekerder dan de vorige keer).

Omdat mijn vorige bevalling niet lukte en in een keizersnede is geëindigd, beval ik sowieso in het ziekenhuis. Ik neig sterk naar een geplande keizersnede, omdat ik ook angst en stress voel bij het idee van weer een natuurlijke bevalling proberen. En dat wil ik na de afgelopen maanden niet meer.

ollie-ollie schreef: ↑

23-06-2022 13:48

Wat fijn zeg, zulk goed nieuws! Ik hoop voor je dat dat hematoom een beetje rustig blijft en dat je het AMC niet meer in hoeft. Op naar nog een heleboel weken zwangerschap!

En gek hè, hoe je 1300 gr dan al groot kan vinden. Hopelijk houd je straks gewoon een pasgeboren baby van een kilo of 3 vast. Dat is ook al klein en schattig genoeg

Dankjewel ollie . Ja haha, 3 kilo is me klein genoeg . Hoe groot was jouw kindje bij de geboorte?

Enigme Tot nu toe alles rustig dus, inmiddels al weer 29+4 en het vertrouwen groeit. Tegelijkertijd denk ik heel vaak; ik zal zo blij zijn als ze er is. De angst is toch een beetje in m'n systeem gaan zitten en dat is er niet zomaar uit. Ik ben weer wat aan het werk maar kan me slecht concentreren. En bij mijn vriend, die alles op werk en thuis draaiende heeft gehouden, komt er ook wat moeheid uit.

Het voelt gek om zo op te schrijven, omdat we ontzettend veel geluk hebben gehad. Dat realiseer ik me des te meer als ik weer in het AMC ben voor een check up. Die angstige scenario's van ons, zijn voor anderen realiteit. Terwijl ik nu weer weken verder ben en lekker rustig en zwanger in de zon mag zitten. Weer wat vrijheid terug heb en het perspectief om een gezond kindje en een kraamtijd thuis te mogen krijgen. En toch voel ik me nog steeds een beetje passief, onzeker en niet helemaal mezelf. Vannacht ook 1,5 uur wakker geweest en bang dat ik haar niet genoeg voelde. Ben heel dankbaar, maar die angst moet slijten denk ik.

Dank voor jullie lieve berichten

Het gaat beter inmiddels, heb wat meer rust en ontspanning gevonden. Inmiddels alweer dik 33 weken en dat helpt ook heel erg. Het meisje is wat groter dan gemiddeld, waarschijnlijk door al het stilzitten van mij .

Op de laatste echo zag alles er goed uit, zelfs het hematoom lijkt opgelost. Vrijdag a.s weer de eerste afspraak bij de gynaecoloog in ons eigen ziekenhuis. Langzaam gaan we naar de bevalling toeleven.

Het voelt heel fijn om deze weken zwangerschap nog zo te mogen ervaren. Ik hoop dat iemand dit later leest die in een zelfde situatie zat, en er ook hoop uit kan putten. Natuurlijk blijft het spannend zoals elke zwangerschap, maar die heel angstige weken liggen nu achter ons. En ik kan nu weer lekker klagen over 'gewone' zwangerschapskwalen en die dikke buik die in de weg begint te zitten .

Super bedankt nogmaals iedereen die heeft meegeleefd en een reactie heeft gegeven. Ik zal het zeker even laten weten als we binnenkort hopelijk onze dochter in onze armen hebben .