Omgaan met angst & afwachten bij zwangerschapscomplicati

Lieve vrouwen,

Een topic om even mijn hart te luchten, en hopelijk wat bemoedigende ervaringen te verzamelen waar ook anderen iets aan hebben.

Ik ben op dit moment bijna 25 weken zwanger van ons tweede kind, een meisje. De zwangerschap ging tot en met de 20 weken echo eigenlijk hartstikke goed; de misselijkheid van de eerste keer bleef uit, ze groeit goed en ik voelde me prima - alleen wat moe.

Bij de 20-weken echo stelde de verloskundige vast dat de placenta erg laag ligt: deels over de baarmoedermond heen (placenta praevia). Niet direct zorgwekkend, het kon nog optrekken, maar gaf wel een risico op bloedverlies. Verder was alles goed en ik maakte me niet al teveel zorgen. Mijn vorige zwangerschap lag de placenta ook vrij laag, maar daar heb ik nooit last van gehad.

Helaas begon het 5 dagen later onder de douche flink te bloeden, en gebeurde dat de week erna steeds weer. Waar de verloskundige eerst nog vrij relaxed reageerde, werd ik bij de tweede of derde bloeding al snel doorgestuurd naar het ziekenhuis en in die week 2x opgenomen ter observatie. De boodschap was helder maar cru: het bloed in de baarmoeder kan weeën triggeren, of het bloedverlies kan zo erg worden dat we het kindje moeten halen. En voor 24 weken kunnen we voor je kindje niets doen.
Tussendoor was ik wel steeds thuis met de boodschap het rustig aan te doen, niet te tillen, geen seks etc.

Na de laatste opname werd het opeens rustiger en groeide onze hoop en vertrouwen.

Tot ik afgelopen vrijdagavond laat opeens een flinke bloeding kreeg. Wéér naar het ziekenhuis, weer opgenomen. Die zaterdag bereikte ik de 24-weken grens. Toen ik 's avonds in het ziekenhuis opnieuw een (kleine) bloeding kreeg, leek er enige paniek te ontstaan. Ik moest overgebracht worden naar het AMC (waar ze expertise hebben over extreme vroeggeboorte), het moest nu, met de ambulance en in het AMC wilden ze dezelfde nacht nog moeilijke 'wat als...' gesprekken voeren oa over onze keuze wel/niet te behandelen als ze zou komen (tot 26 weken heb je die keuze blijkbaar, omdat de kansen op overleving en een goede uitkomst nog zo beperkt zijn).

Alsof ik in een slechte film was beland waar ik niet uit kwam. Iets in mij voelde dat ze er nog niet aan kwam, maar omdat alle externe factoren 'paniek!' schreeuwden, was het heel moeilijk om weer te kalmeren. Uiteindelijk werd het gelukkig weer rustig, stopte het bloedverlies, en na nog 2 dagen op de medium care mocht ik zelfs weer naar huis.

Daar ben ik nu, weer op de bank. Alles is rustig, maar toch heb ik het moeilijk. De angst dat het elk moment mis kan gaan, zit zo in mijn systeem. Het is ook een échte angst, niet irreëel bedoel ik. Langzaam kruipen de dagen voorbij richting de 26 weken grens, waarbij de kansen alweer wat beter zijn.

Ik mag niet meer werken, zit veel op de bank. Kan me niet goed concentreren op een boek bijvoorbeeld, dus weinig afleiding (nu tijdens vrije dagen wel van mijn zoontje van 1,5 om me heen, maar ook weer lastig omdat ik niet alles kan).

En soms vliegt het me zo aan. Met alle liefde doe ik alles wat nodig is de komende weken en maanden. Maar hoe ga ik om met deze angst en onzekerheid? De hoop dat alles goed komt is er ook, maar lijkt nog zo ver weg. En toen bedacht ik me; ik ben natuurlijk verre van de eerste met een zwangerschapscomplicatie waarbij het (angstig) afwachten is .

Zijn er hier vrouwen (of mannen) die zoiets hebben meegemaakt? Hoe ben je er mee omgegaan? Hoe kijk je er op terug?

Alvast ontzettend bedankt!

Miek_ schreef: ↑

31-05-2022 11:40

Fijn TO dat alles nog rustig is. Hopelijk blijft de kleine in ieder geval tot de 32 weken zitten, dan zijn tenminste de longetjes aardig gerijpt. Ik snap dat het nogal overweldigend kan zijn, al die informatie over premature geboorte. Het is ook nogal wat. Ik kan je alleen zeggen dat het bij het AMC echt toppers zijn qua zorg. Ze zitten er bovenop.
ls ik kijk hoe het met onze jongste ruim een jaar geleden was en hoe het nu met haar gaat dan is het echt een wereld van verschil. Het enige wat je aan haar merkt qua vroeggeboorte is dat ze nogal petite is. Voor de rest doet ze niet onder van de gemiddelde dreumes.

Ha Miek_, wat fijn om te lezen dat het zo goed gaat met je dochter.
En de bevestiging dat we in het AMC goed zitten. Eerst voelde het nogal overweldigend om niet meer in ons 'eigen' ziekenhuis dichtbij te zitten, maar nu voelt het toch wel zekerder om begeleid te worden waar de echte expertise zit.

ollie-ollie schreef: ↑

01-06-2022 15:33

Wat fijn dat het nu rustig is. Ik kan me goed voorstellen dat je je dan liever even niet met het slechte scenario bezighoudt. Hopelijk lukt het om afleiding in andere dingen te vinden. En: vroeggeboortes komen vaak onverwacht, dus mocht het zover komen dan is het ziekenhuispersoneel er ook om je door die tijd heen te loodsen.

Het tellen van de dagen herken ik van na de geboorte van onze dochter. De eerste weken vierden we elke dag haar "verdagdag", ook toen was elke dag er eentje. Gelukkig tel jij nu dagen IN de buik... Vandaag weer een dagje dichter bij de 26 weken! Hopelijk blijft het rustig en ziet de echo er ook goed uit vrijdag. Weet je ook hoe je meisje het doet qua groei?

Met onze dochter gaat het heel goed. Ze ontwikkelt zich normaal, op een paar kleine, niet-zorgelijke dingetjes na. Dat na-effect trekt steeds meer weg. Het eerste jaar is voor ons heel zwaar geweest, onze dochter had veel kwalen en was zeer prikkelgevoelig (aka huilbaby periodes) + nog wat andere dingen in ons leven. Het duurde daarom lang voordat we op adem konden komen. Ik heb recent ook therapie gehad, en sindsdien voel ik me weer mezelf. Op dit moment geniet ik met volle teugen van het gewone leven met onze dochter.

Het lijkt me heel lastig om niet mobiel te zijn met nog een kleine in huis. Weet je ook of je rust moet houden tot de bevalling, of kan dat nog veranderen? Als de placenta optrekt bijvoorbeeld?

Olli, wat fijn om te lezen dat ook jullie dochter zich goed ontwikkelt. Voor jullie natuurlijk , en dit soort verhalen geeft mij ook wat perspectief.
Het eerste jaar klinkt heel heftig, en als je daar middenin zit voelt het natuurlijk eindeloos. Wat goed dat je therapie hebt gehad om het allemaal te verwerken, je nu beter voelt en zelfs kan genieten.

Als de placenta wegtrekt, mag ik geloof ik in principe alles weer. Die kans schatten ze niet groot in echter, omdat de placenta aan de achterwand ligt en die minder oprekt. Als het bloedverlies (zoals nu! ) wat langer wegblijft, mag ik wel meer 'mobiliseren', dus in huis bewegen en kleine stukjes lopen. Dat is al héél fijn, sowieso om thuis te zijn na die ziekenhuisopnames. Mag echt niet tillen en bukken ed.

Merk wel dat je met een dreumes snel geneigd bent om te veel te doen, toch er wat meer achteraan te lopen. Daar wil ik nu echt mee oppassen, omdat ik zo bang ben dat het weer mis gaat en we terug bij af (of erger) zijn. Dus het is schipperen tussen weer iets opbouwen, en
niet weten waar precies de grens ligt.. dus toch maar heel voorzichtig.

Momi schreef: ↑

01-06-2022 15:43

@Mindsey ik hoop voor jullie dat het snel weer een beetje normaal wordt! Ik ben nu 18 weken, dus ik heb (hopelijk) nog een hele lange weg te gaan.

Wat ollie zegt herken ik wel trouwens, het eerste jaar vond ik heel heftig. Maar daarna ging het echt steeds beter, tot het nu allemaal gewoon allemaal normaal is

En Momi wat fijn dat ook jullie je draai gevonden hebben . Neemt niet weg dat zo'n zwaar eerste jaar natuurlijk heel pittig is en je het graag anders had gezien. Ik hoop ontzettend voor jou dat je een prachtige, lange zwangerschap en een relaxte kraamtijd tegemoet mag gaan .

WitteStip schreef: ↑

02-06-2022 20:01

Hoe ging het vandaag in het ziekenhuis Mindsey?

Hier een verhaal met een goede afloop. Ik had ook een placenta praevia en ik heb drie flinke bloedingen gehad. Ik heb er ook heel veel zorgen van gehad en ook de artsen waren ongerust. Je kunt het alleen maar uitzitten hé, er is niks anders mogelijk dan veel rust houden. Maar rond de start van het derde trimester is de placenta opgeschoven door het groeien van de baarmoeder. Daarna heb ik geen bloeding meer gehad, en heb een gezonde baby gekregen rond de uitgerekende datum. Ik hoop heel erg dat dit bij jou ook gebeurt!

Voor nu ben je weer een dagje dichter bij de volgende mijlpaal van 26 weken, of misschien ben je ondertussen al 26 weken. Iedere dag is er een!

WitteStip, wat ontzettend fijn dat je dit verhaal wil delen. Geeft me toch een beetje goede hoop. Het zou zoooo fijn zijn, zo'n opluchting! Denk dat ik het bijna niet zou kunnen geloven. Mocht je toen opeens alles weer? En heb je de 'zorgeloosheid' in de zwangerschap nog een beetje kunnen terugvinden?

Update: vandaag 26 weken! Zo'n enorme mijlpaal, en zo blij mee. Het is rustig gebleven qua bloedverlies, en dat had ik 2 weken geleden toen ik met de ambulance naar het AMC werd gebracht (en we die moeilijke beslissingen moesten nemen over de 24-26 weken termijn) niet durven hopen. Heb het gevoel dat ik langzaam weer een beetje kan ademhalen, al zijn we er nog lang niet natuurlijk.

Gisteren samen naar het AMC voor de echo en controle en het voelde zo anders dan de laatste keer dat we er waren. Omdat er nu geen acute noodsituatie was, spannend was het natuurlijk nog steeds wel een beetje. Maar ook een positieve ervaring.

Eerst ging de echoscopist heel goed kijken naar de ligging van de placenta, hij nam daar echt de tijd voor. Zijn inschatting was dat de placenta nu 1 cm over de baarmoedermond ligt. Nog steeds volledig, maar het was eerst bijna 2cm, dus er lijkt wel wat beweging de goede kant op te zijn. Ook het hematoom (het bloed dat nog in de baarmoeder zit van de vorige bloedingen) was wat afgenomen in omvang.
Dat in combinatie met dat het rustig is gebleven met bloedverlies, én de termijn van 26 weken die vandaag bereiken, noemde arts wel gunstig.

Ze kunnen geen voorspelling doen over het vervolg, maar het was zo fijn om een positief gesprek te hebben en dat het allemaal wat hoopvoller wordt. 21 juni hebben we weer een afspraak, dan wordt ook een groei echo gemaakt. Deze is 2 weken geleden nog gemaakt en toen lag ze goed op groei, er is geen reden om aan te nemen dat zij tot nu toe last heeft gehad van dit alles (behalve misschien van mijn stress ).

Het allermooiste was dat de echoscopist ook nog even naar het meisje ging kijken, en toen opeens de 3D functie aanzette. Opeens zag ik compleet onverwacht haar gezichtje , ze lag er zo sereen bij en ik zag zelfs een klein glimlachje. Dat was echt een enorm cadeau en heeft me ontzettend goed gedaan.

En nu verder hopen, verder uurtjes en dagen tellen, naar de volgende mijlpalen toeleven (27, dan 28 weken, en dan de nieuwe afspraak). Hopen dat het heel lang rustig blijft.

Heel erg bedankt voor al jullie lieve berichten en het meeleven! Ik zal laten weten hoe het verder gaat.

hmprr schreef: ↑

05-06-2022 18:04

Mindset wat fijn dat je al weer 26 weken bent.
Je zegt dat je geneigd teveel achter je peuter aan te lopen, en die neiging had ik ook, vooral omdat je je niet ziek voelt.
We hadden dit gedeeltelijk opgelost door peutertje zijn schema op te schuiven, hij ging pas s’avonds tegen 10 uur naar bed, en sliep dan ook s’Ochtends tot een uur of tien. Man begon erg vroeg met werken, waardoor we al een aardig aantal uren gehad hadden, voordat peuter wakker werd.
Ook lieten we hem met behulp van een trapje zelf op en van de commode en in en uit bed klimmen. Allemaal niet ideaal, maar het werkte wel prima. Misschien kun je er wat mee.

ha hmprr, dankjewel voor je tips! Klopt inderdaad dat je geneigd bent te veel te doen, omdat je je niet ziek voelt. Maar de schrik die erin zat na de vorige opname, zorgt er gelukkig voor dat ik me toch redelijk koest hou .

Bij mij zit het echt in m'n eigen gevoel, de praktische zaken en opvang hebben we gelukkig redelijk gecoverd. Omdat ik normaal 4 dagen werk, is op veel dagen al opvang geregeld, en op andere dagen springen mijn ouders bij en doet mijn vriend al het til/buk/schoonmaakwerk.
's Avonds doen we het bijvoorbeeld zo dat ik onze zoon nog zijn flesje geef, en dat mijn vriend daarna terugkomt om hem in bed te tillen. Daar is hij nu helemaal aan gewend en begint zelfs direct "papaaa!" te roepen als hij klaar is met drinken.

Soms even slikken om te zien dat hij nu ook echt wat meer op mijn vriend gericht is, toch de ouder die er nu meer voor hem is en kan doen. Maar ook mooi dat die twee zo dik zijn samen, geeft ook weer vertrouwen voor als ik weer een keer onverwacht niet ben.

WitteStip schreef: ↑

06-06-2022 21:52

Wij hebben er destijds voor gezorgd dat ik nooit helemaal alleen was met de zorg voor onze oudste. In mijn eentje lukt het gewoon niet om niet te bukken/tillen/achter peuter aan te lopen, etc. Mijn man was heel veel thuis en deed de volledige fysieke zorg van onze peuter, of regelde dat er iemand (familie, vrienden) was om het even van hem over te nemen. Vanaf de bank kon ik heel veel boekjes voorlezen, en samen tekenen bij de salontafel. Ik vond dit alles wel erg verdrietig en stressvol, maar met al dat bloedverlies realiseerde ik me ook dat ik weinig andere keus had dan de tijd uit te zitten en rust te houden.

Het klinkt goed dat jouw placenta al iets aan het opschuiven is. Zet hem op TO! Ik duim dat je de uren/dagen/weken doorkomt zonder bloedverlies. Nogmaals: elke dag is er een...

Ha WitteStip, wederom heel herkenbaar dit . Ik ben ook nooit meer helemaal alleen met hem. Aan de ene kant superfijn dat het zo kan en we zoveel hulp hebben, maar soms ook even zo moeilijk! Wil gewoon lekker zelf voor hem kunnen zorgen en hem naar me toe kunnen trekken of tillen als dat nodig is. En af en toe ook wel echt moeite om wat van m'n autonomie kwijt te zijn . Maar het is wat het is, en het is zo duidelijk voor een belangrijk doel. Dus uitzitten maar, letterlijk

Dankjewel voor het duimen! Tot nu toe lijkt het te werken vandaag alweer 26+3!

K0koro schreef: ↑

06-06-2022 22:06

Geen eigen ervaring, maar wel een fijn verhaal voor je. Wellicht geeft het wat hoop.

Mijn buurvrouw zat in exact dezelfde positie als jij, even ver in de zwangerschap. Ze hebben de neonatoloog meermaals gesproken voor "wat als" gesprekken en zijn zelfs op de NICU gaan kijken e.d. Na weken spanning stond bij 32 weken een keizersnede gepland. En toen... was het al een tijdje droog en was de placenta een eindje opgeschoven. De boel werd een week verzet, en nog één, en nog één.. En bij 37 weken is ze ingeleid en vaginaal bevallen van een kerngezonde dochter.

Veel succes en sterkte TO! Dat jouw verhaal maar mag lijken op dat van mijn buurvrouw!

Dankjewel K0koro, dit soort verhalen geeft me zeker hoop! Wat fijn dat het bij je buurvrouw zo gelopen is, en dat het dus kán.

DaisyLiz schreef: ↑

07-06-2022 10:35

Hoi Mindsey,

Ik heb heel veel ervaring hiermee. Een zwangerschap met 11 weken bloedverlies gekregen en uiteindelijk na helse weken met 19 weken bevallen. Mijn laatste zwangerschap met 16 weken bloedverlies gekregen en met 30 weken bevallen. De dagen kropen voorbij. Het enige wat mij een klein beetje hielp is kleine doelen stellen. 24 weken halen, daarna 28, daarna 32 (helaas niet gehaald). Ik lees dat je in het AMC ligt, ik heb daar ook 5 weken gelegen en ben daar ook bevallen en ze hebben bij mij precies op het juiste moment ingegrepen, en ik had op het juiste moment longrijping gekregen etc. Je ligt op en een hele goede plek! Ik hoop dat je het nog heel lang volhoudt. Sterkte!

Hoi DaisyLiz, dankjewel voor je post. Wat verdrietig dat je dit ook hebt moeten meemaken, en de eerste keer zelfs al met 19 weken bent bevallen.
Hoe is het gegaan met je kindje dat met 30 weken is gekomen?
En had je voortdurend bloedverlies, of ook rustige periodes? Wat moet dat zwaar voor je zijn geweest zeg, ook om daar 5 weken te liggen.

Heel fijn om te lezen dat je het AMC als een hele goede plek hebt ervaren en ze je goed hebben geholpen de juiste keuzes te maken, vooral met longrijping prikken ed vind ik dat best ingewikkeld.

Gelukkig ben ik nu weer thuis omdat het rustig is, nog wel onder behandeling in het AMC. Als alles goed gaat, ben ik daar pas over 2 weken weer (op 21 juni) voor een echo en een controle afspraak. Als ik weer bloedverlies krijg natuurlijk eerder, maar we hopen op het beste .

DaisyLiz wat fijn dat het met jullie zoontje nu helemaal goed gaat. Het is jullie gegund na al die stress.

Miek_ thanks voor de tip. Gelukkig wonen de ouders van mijn vriend in de buurt, en is onze zoon gewend daar wekelijks te zijn voor een oppasdag. Zij kunnen er dus snel zijn en het voelt er vertrouwd voor hem, dat is wel een heel fijn idee.

Korte update: vandaag 27+2 en het is nog steeds rustig! Zo zo fijn. Het geeft nog geen garanties natuurlijk, maar dat deze cruciale weken tot nu toe zo voorbij mogen gaan, is een groot cadeau.

Langzaam komt er iets meer vertrouwen, minder angst en zelfs wat hoop dat de placenta misschien wegtrekt, al durf ik dat nog niet helemaal toe te laten.

Over iets meer dan een week weer een afspraak in het AMC. Hopelijk blijft het tot die tijd iig rustig, dan zijn we de 28 weken grens gepasseerd. Ben benieuwd wat ze ons dan evt kunnen vertellen. Voorlopig, dag tot dag. Maar dus wel een stukje positiever