Zwanger
alle pijlers
Omgaan met angst & afwachten bij zwangerschapscomplicati
donderdag 26 mei 2022 om 19:27
Lieve vrouwen,
Een topic om even mijn hart te luchten, en hopelijk wat bemoedigende ervaringen te verzamelen waar ook anderen iets aan hebben.
Ik ben op dit moment bijna 25 weken zwanger van ons tweede kind, een meisje. De zwangerschap ging tot en met de 20 weken echo eigenlijk hartstikke goed; de misselijkheid van de eerste keer bleef uit, ze groeit goed en ik voelde me prima - alleen wat moe.
Bij de 20-weken echo stelde de verloskundige vast dat de placenta erg laag ligt: deels over de baarmoedermond heen (placenta praevia). Niet direct zorgwekkend, het kon nog optrekken, maar gaf wel een risico op bloedverlies. Verder was alles goed en ik maakte me niet al teveel zorgen. Mijn vorige zwangerschap lag de placenta ook vrij laag, maar daar heb ik nooit last van gehad.
Helaas begon het 5 dagen later onder de douche flink te bloeden, en gebeurde dat de week erna steeds weer. Waar de verloskundige eerst nog vrij relaxed reageerde, werd ik bij de tweede of derde bloeding al snel doorgestuurd naar het ziekenhuis en in die week 2x opgenomen ter observatie. De boodschap was helder maar cru: het bloed in de baarmoeder kan weeën triggeren, of het bloedverlies kan zo erg worden dat we het kindje moeten halen. En voor 24 weken kunnen we voor je kindje niets doen.
Tussendoor was ik wel steeds thuis met de boodschap het rustig aan te doen, niet te tillen, geen seks etc.
Na de laatste opname werd het opeens rustiger en groeide onze hoop en vertrouwen.
Tot ik afgelopen vrijdagavond laat opeens een flinke bloeding kreeg. Wéér naar het ziekenhuis, weer opgenomen. Die zaterdag bereikte ik de 24-weken grens. Toen ik 's avonds in het ziekenhuis opnieuw een (kleine) bloeding kreeg, leek er enige paniek te ontstaan. Ik moest overgebracht worden naar het AMC (waar ze expertise hebben over extreme vroeggeboorte), het moest nu, met de ambulance en in het AMC wilden ze dezelfde nacht nog moeilijke 'wat als...' gesprekken voeren oa over onze keuze wel/niet te behandelen als ze zou komen (tot 26 weken heb je die keuze blijkbaar, omdat de kansen op overleving en een goede uitkomst nog zo beperkt zijn).
Alsof ik in een slechte film was beland waar ik niet uit kwam. Iets in mij voelde dat ze er nog niet aan kwam, maar omdat alle externe factoren 'paniek!' schreeuwden, was het heel moeilijk om weer te kalmeren. Uiteindelijk werd het gelukkig weer rustig, stopte het bloedverlies, en na nog 2 dagen op de medium care mocht ik zelfs weer naar huis.
Daar ben ik nu, weer op de bank. Alles is rustig, maar toch heb ik het moeilijk. De angst dat het elk moment mis kan gaan, zit zo in mijn systeem. Het is ook een échte angst, niet irreëel bedoel ik. Langzaam kruipen de dagen voorbij richting de 26 weken grens, waarbij de kansen alweer wat beter zijn.
Ik mag niet meer werken, zit veel op de bank. Kan me niet goed concentreren op een boek bijvoorbeeld, dus weinig afleiding (nu tijdens vrije dagen wel van mijn zoontje van 1,5 om me heen, maar ook weer lastig omdat ik niet alles kan).
En soms vliegt het me zo aan. Met alle liefde doe ik alles wat nodig is de komende weken en maanden. Maar hoe ga ik om met deze angst en onzekerheid? De hoop dat alles goed komt is er ook, maar lijkt nog zo ver weg. En toen bedacht ik me; ik ben natuurlijk verre van de eerste met een zwangerschapscomplicatie waarbij het (angstig) afwachten is .
Zijn er hier vrouwen (of mannen) die zoiets hebben meegemaakt? Hoe ben je er mee omgegaan? Hoe kijk je er op terug?
Alvast ontzettend bedankt!
Een topic om even mijn hart te luchten, en hopelijk wat bemoedigende ervaringen te verzamelen waar ook anderen iets aan hebben.
Ik ben op dit moment bijna 25 weken zwanger van ons tweede kind, een meisje. De zwangerschap ging tot en met de 20 weken echo eigenlijk hartstikke goed; de misselijkheid van de eerste keer bleef uit, ze groeit goed en ik voelde me prima - alleen wat moe.
Bij de 20-weken echo stelde de verloskundige vast dat de placenta erg laag ligt: deels over de baarmoedermond heen (placenta praevia). Niet direct zorgwekkend, het kon nog optrekken, maar gaf wel een risico op bloedverlies. Verder was alles goed en ik maakte me niet al teveel zorgen. Mijn vorige zwangerschap lag de placenta ook vrij laag, maar daar heb ik nooit last van gehad.
Helaas begon het 5 dagen later onder de douche flink te bloeden, en gebeurde dat de week erna steeds weer. Waar de verloskundige eerst nog vrij relaxed reageerde, werd ik bij de tweede of derde bloeding al snel doorgestuurd naar het ziekenhuis en in die week 2x opgenomen ter observatie. De boodschap was helder maar cru: het bloed in de baarmoeder kan weeën triggeren, of het bloedverlies kan zo erg worden dat we het kindje moeten halen. En voor 24 weken kunnen we voor je kindje niets doen.
Tussendoor was ik wel steeds thuis met de boodschap het rustig aan te doen, niet te tillen, geen seks etc.
Na de laatste opname werd het opeens rustiger en groeide onze hoop en vertrouwen.
Tot ik afgelopen vrijdagavond laat opeens een flinke bloeding kreeg. Wéér naar het ziekenhuis, weer opgenomen. Die zaterdag bereikte ik de 24-weken grens. Toen ik 's avonds in het ziekenhuis opnieuw een (kleine) bloeding kreeg, leek er enige paniek te ontstaan. Ik moest overgebracht worden naar het AMC (waar ze expertise hebben over extreme vroeggeboorte), het moest nu, met de ambulance en in het AMC wilden ze dezelfde nacht nog moeilijke 'wat als...' gesprekken voeren oa over onze keuze wel/niet te behandelen als ze zou komen (tot 26 weken heb je die keuze blijkbaar, omdat de kansen op overleving en een goede uitkomst nog zo beperkt zijn).
Alsof ik in een slechte film was beland waar ik niet uit kwam. Iets in mij voelde dat ze er nog niet aan kwam, maar omdat alle externe factoren 'paniek!' schreeuwden, was het heel moeilijk om weer te kalmeren. Uiteindelijk werd het gelukkig weer rustig, stopte het bloedverlies, en na nog 2 dagen op de medium care mocht ik zelfs weer naar huis.
Daar ben ik nu, weer op de bank. Alles is rustig, maar toch heb ik het moeilijk. De angst dat het elk moment mis kan gaan, zit zo in mijn systeem. Het is ook een échte angst, niet irreëel bedoel ik. Langzaam kruipen de dagen voorbij richting de 26 weken grens, waarbij de kansen alweer wat beter zijn.
Ik mag niet meer werken, zit veel op de bank. Kan me niet goed concentreren op een boek bijvoorbeeld, dus weinig afleiding (nu tijdens vrije dagen wel van mijn zoontje van 1,5 om me heen, maar ook weer lastig omdat ik niet alles kan).
En soms vliegt het me zo aan. Met alle liefde doe ik alles wat nodig is de komende weken en maanden. Maar hoe ga ik om met deze angst en onzekerheid? De hoop dat alles goed komt is er ook, maar lijkt nog zo ver weg. En toen bedacht ik me; ik ben natuurlijk verre van de eerste met een zwangerschapscomplicatie waarbij het (angstig) afwachten is .
Zijn er hier vrouwen (of mannen) die zoiets hebben meegemaakt? Hoe ben je er mee omgegaan? Hoe kijk je er op terug?
Alvast ontzettend bedankt!
donderdag 26 mei 2022 om 19:48
Pfoe wat een onzekerheid. Logisch dat je op bent van de spanning. Boek lezen lukt niet, maar kan je bijvoorbeeld wel wat afleiding vinden in een serie of een luisterboek oid? Lijkt me fijn als je even je gedachten kan verzetten. Veel sterkte de komende tijd. Ik duim voor je dat baby nog lang in je buik mag blijven zitten!
donderdag 26 mei 2022 om 19:49
Ik heb een zeer ernstige en zeldzame zwangerschapscomplicatie gehad waardoor wij er beide bijna niet meer geweest waren. Mijn jongste is hierdoor geboren met een code rood sectio en had een zeer slechte start en heeft een flinke tijd in het ziekenhuis gelegen waaronder het NICU. Gelukkig had ik net de 32 weken gered. Het verschil is dat ik het niet van te voren wist, toen de zwangerschapscomplicatie geconstateerd werd in mijn jongste 7 minuten later geboren.
Wat mij heel erg hielp was een dagboek bijhouden. Ik heb elke dag geschreven en dat hielp voor mij echt voor de verwerking. Er zijn verschillende boeken over vroeggeboorte en wat je kan verwachten (premature kinderen vertonen ook prematuur gedrag wat je niet kan vergelijken met een a terme baby. Ook mag je bijvoorbeeld een premature baby niet aaien, wel een hand rustig erop leggen), ik kan mij voorstellen nu je toch thuis zit dat het fijn is dit te lezen omdat de kans er zo te lezen behoorlijk inzit dat ze te vroeg wordt geboren. Ook heeft het NICU in het AMC een Instagram account (https://www.instagram.com/babiesaandeamstel/).
Misschien helpt dit ook, je bent zwanger van een meisje, een meisje heeft een grotere kans om goed uit een vroeggeboorte te komen dan een jongen. Geen idee waarom maar dit is ons verteld door de artsen.
Sterkte, niets is vreselijker dan de onzekerheid of je kind het gaat redden en hoe
Wat mij heel erg hielp was een dagboek bijhouden. Ik heb elke dag geschreven en dat hielp voor mij echt voor de verwerking. Er zijn verschillende boeken over vroeggeboorte en wat je kan verwachten (premature kinderen vertonen ook prematuur gedrag wat je niet kan vergelijken met een a terme baby. Ook mag je bijvoorbeeld een premature baby niet aaien, wel een hand rustig erop leggen), ik kan mij voorstellen nu je toch thuis zit dat het fijn is dit te lezen omdat de kans er zo te lezen behoorlijk inzit dat ze te vroeg wordt geboren. Ook heeft het NICU in het AMC een Instagram account (https://www.instagram.com/babiesaandeamstel/).
Misschien helpt dit ook, je bent zwanger van een meisje, een meisje heeft een grotere kans om goed uit een vroeggeboorte te komen dan een jongen. Geen idee waarom maar dit is ons verteld door de artsen.
Sterkte, niets is vreselijker dan de onzekerheid of je kind het gaat redden en hoe
donderdag 26 mei 2022 om 19:56
Ja, hier ervaring. Helaas.
Met mijn 2e kindje, net een goede week na de 20 weken echo (alles oke) kreeg ook ik bloedverlies, direct opgenomen in ziekenhuis en 24 uurs observatie. Mij werd hetzelfde verteld als bij jou. Rust houden, meer dan dat kon ook niet dus dat deed ik maar ik ben nog 6x opgenomen met bloedverlies. Hele onzekere en spannende periode en op den duur bereikte ik de 28 weken en toen de 30, etc. En toen kreeg ik meer rust en dacht 'mocht het nu komen, is het niet meer zo een ramp'
Na mijn 30 weken bleef het weken rustig en met 36 weken weer bloed verlies, ik was ook op van de spanning en angsten en toen hebben ze mij ingeleid omdat het gewoon geboren kon worden.
Ze zijn nooit achter de oorzaak gekomen, ik heb een hele gezonde dochter gekregen toen. Maar ik kan me de stress en angst nog goed herrineren jaren later,
Ik hoop bij jou op hetzelfde einde. Sterkte nu met deze periode.
Met mijn 2e kindje, net een goede week na de 20 weken echo (alles oke) kreeg ook ik bloedverlies, direct opgenomen in ziekenhuis en 24 uurs observatie. Mij werd hetzelfde verteld als bij jou. Rust houden, meer dan dat kon ook niet dus dat deed ik maar ik ben nog 6x opgenomen met bloedverlies. Hele onzekere en spannende periode en op den duur bereikte ik de 28 weken en toen de 30, etc. En toen kreeg ik meer rust en dacht 'mocht het nu komen, is het niet meer zo een ramp'
Na mijn 30 weken bleef het weken rustig en met 36 weken weer bloed verlies, ik was ook op van de spanning en angsten en toen hebben ze mij ingeleid omdat het gewoon geboren kon worden.
Ze zijn nooit achter de oorzaak gekomen, ik heb een hele gezonde dochter gekregen toen. Maar ik kan me de stress en angst nog goed herrineren jaren later,
Ik hoop bij jou op hetzelfde einde. Sterkte nu met deze periode.
Weet wat je zegt, maar zeg niet alles wat je weet
donderdag 26 mei 2022 om 21:38
Lieve TO, wat een enorme schrik! Ik ben geen ervaringsdeskundige, maar heb wel wat zorgen tijdens mijn huidige zwangerschap (niet zo ernstig en dreigend als bij jou) waardoor ik er niet lekker doorheen ga. Ik ben nu 30 weken, elke week is er weer een.
Ik herken wel dat het lastig is om te concentreren op een boek of zo. Wat mij helpt is legpuzzels maken. Als ik daarmee bezig ben, ben ik zo gefocust op de stukjes, dat ik alles om me heen vergeet. Misschien kun jij niks met deze tip, maar ik wil het toch meegeven.
Ik wens je heel veel sterkte toe en hoop dat je meisje nog lekker lang blijft zitten.
Ik herken wel dat het lastig is om te concentreren op een boek of zo. Wat mij helpt is legpuzzels maken. Als ik daarmee bezig ben, ben ik zo gefocust op de stukjes, dat ik alles om me heen vergeet. Misschien kun jij niks met deze tip, maar ik wil het toch meegeven.
Ik wens je heel veel sterkte toe en hoop dat je meisje nog lekker lang blijft zitten.
donderdag 26 mei 2022 om 21:45
Hier alweer 36 jaar geleden plotseling weeen rond de 26 weken, de oorzaak is altijd onbekend gebleven. Ik herinner mij de angst nog als de dag van gisteren. Toen werd er pas vanaf 28 weken behandeld, dus vooral de eerste weken waren enorm spannend. Inderdaad enorme angst, en omdat je moet rusten heb je heel veel tijd om te piekeren. Ook hadden wij al een tweejarige rondlopen, die ik in die tijd heel veel voorgelezen.
Wat ik deed was veel bellen met vriendinnen en mensen uitnodigen voor de afleiding. Uiteindelijk werd de baby met 40 weken geboren, niet helemaal gezond maar dat had niets met de vroege weeen te maken.
Puur toevallig lag bij de eerste zwangerschap de placenta gedeeltelijk voor de baarmoedermond, en werd kind met een spoedkeizersnede geboren omdat ik enorm begon te vloeien. Kind was helemaal gezond ondanks zijn moeilijke start. Er werd toen nog niet standaard een echo gemaakt.
Wat ik deed was veel bellen met vriendinnen en mensen uitnodigen voor de afleiding. Uiteindelijk werd de baby met 40 weken geboren, niet helemaal gezond maar dat had niets met de vroege weeen te maken.
Puur toevallig lag bij de eerste zwangerschap de placenta gedeeltelijk voor de baarmoedermond, en werd kind met een spoedkeizersnede geboren omdat ik enorm begon te vloeien. Kind was helemaal gezond ondanks zijn moeilijke start. Er werd toen nog niet standaard een echo gemaakt.
donderdag 26 mei 2022 om 22:20
Niet helemaal hetzelfde. Maar ik kreeg vroegtijdige Weeen bij 16 weken en ook de boodschap dat ze niets konden betekenen als het zou doorzetten.
De weeen zakte gelukkig af , maar kwamen om de 3 dagen terug. Ik vond de tijd uitzitten echt een hel.
Ik heb een Kalender gemaakt, waarop ik elke dag kon afvinken.
Ik had overigens wel een placenta praevia in deze zwangerschap, maar nooit echt een bloeding gehad. Wel vaak heel lichtroze slijm. En heb eigenlijk vanaf 16 weken op bed gelegen.
Ik heb uiteindelijk de zwangerschap voldragen, maar kreeg op het eind ook nog Hellp en dat was een reden om met 37 weken de baby te halen.
Ik hoop dat de baby nog een tijdje blijft zitten!! Wat een stress is z’n situatie.
De weeen zakte gelukkig af , maar kwamen om de 3 dagen terug. Ik vond de tijd uitzitten echt een hel.
Ik heb een Kalender gemaakt, waarop ik elke dag kon afvinken.
Ik had overigens wel een placenta praevia in deze zwangerschap, maar nooit echt een bloeding gehad. Wel vaak heel lichtroze slijm. En heb eigenlijk vanaf 16 weken op bed gelegen.
Ik heb uiteindelijk de zwangerschap voldragen, maar kreeg op het eind ook nog Hellp en dat was een reden om met 37 weken de baby te halen.
Ik hoop dat de baby nog een tijdje blijft zitten!! Wat een stress is z’n situatie.
vrijdag 27 mei 2022 om 11:26
Allereerst dankjewel voor alle digitale knuffels en het mee-leven. K ben heel blij dat ik gisteravond dit topic heb geopend, het geeft echt steun en ook perspectief door de ervaringsverhalen. Dat helpt me om iets verder te kijken dan alleen maar die verlammende angst dat het 'mis gaat'.
K reageer even in twee keer, omdat het anders zo'n boekwerk wordt .
Zizo wat rottig dat je ook geen zorgeloze zwangerschap hebt. En wat fijn dat je inmiddels bij de 30 weken bent, volgens mij is dat wel een belangrijke mijlpaal.
Dankjewel voor de tip van de legpuzzels! K moest er even om lachen omdat ik dat al 30 jaar niet meer gedaan heb . Denk eigenlijk dat het een heel goed idee is! Wel iets met focus, maar zonder dat ik 'informatie hoef op te nemen'. De moeder van mijn vriend neemt er vanmiddag een paar voor me mee, dus dan kan ik los . Wel even kijken hoe we het doen met een nieuwsgierige dreumes in huis met een talent voor dingen omgooien haha.
Jij ook veel sterkte en hoop dat de komende weken voorbij vliegen.
hmprr Alweer 36 jaar geleden, maar dezelfde angst. De weken tot levensvatbaarheid/mogelijkheid tot behandelen, heb ik ook echt afgeteld. Denk dat ik daardoor nog niet helemaal in de gaten had, dat er daarna (nu dus) nog steeds hele spannende weken aankomen.
K denk dat het voor mij ook goed en afleidend zou zijn om wat meer contact te zoeken en evt mensen te laten langskomen. Dan zit ik even niet zo in mijn eigen hoofd. Ik heb de neiging me een beetje terug te trekken als ik het moeilijk heb, en vaak werkt dat ook wel, maar nu heb ik echt wat afleiding nodig. Meer tijd om na te denken helpt hier gewoon niet bij.
Nicco88 Wat een helse tijd zeg voor je. En dat het al begon met 16 weken, vreselijk! In ieder geval heb ik dan nog wat extra zorgeloze weekjes mogen doormaken. En dan ook nog HELLP op het eind. Ben je er een beetje van bekomen?
De kalender om af te strepen heb ik ook gemaakt. In mijn angstige momenten vind ik zelfs een dag nog ZO onoverzienbaar lang, dus heb uiteindelijk in een vakjes schrift de dagen ook nog in uren verdeeld. Kan ik elk uur een hokje inkleuren . Lekker neurotisch, maar geeft enige houvast.
Elk uur kan ik dan denken "Weer een uurtje sterker".
K reageer even in twee keer, omdat het anders zo'n boekwerk wordt .
Zizo wat rottig dat je ook geen zorgeloze zwangerschap hebt. En wat fijn dat je inmiddels bij de 30 weken bent, volgens mij is dat wel een belangrijke mijlpaal.
Dankjewel voor de tip van de legpuzzels! K moest er even om lachen omdat ik dat al 30 jaar niet meer gedaan heb . Denk eigenlijk dat het een heel goed idee is! Wel iets met focus, maar zonder dat ik 'informatie hoef op te nemen'. De moeder van mijn vriend neemt er vanmiddag een paar voor me mee, dus dan kan ik los . Wel even kijken hoe we het doen met een nieuwsgierige dreumes in huis met een talent voor dingen omgooien haha.
Jij ook veel sterkte en hoop dat de komende weken voorbij vliegen.
hmprr Alweer 36 jaar geleden, maar dezelfde angst. De weken tot levensvatbaarheid/mogelijkheid tot behandelen, heb ik ook echt afgeteld. Denk dat ik daardoor nog niet helemaal in de gaten had, dat er daarna (nu dus) nog steeds hele spannende weken aankomen.
K denk dat het voor mij ook goed en afleidend zou zijn om wat meer contact te zoeken en evt mensen te laten langskomen. Dan zit ik even niet zo in mijn eigen hoofd. Ik heb de neiging me een beetje terug te trekken als ik het moeilijk heb, en vaak werkt dat ook wel, maar nu heb ik echt wat afleiding nodig. Meer tijd om na te denken helpt hier gewoon niet bij.
Nicco88 Wat een helse tijd zeg voor je. En dat het al begon met 16 weken, vreselijk! In ieder geval heb ik dan nog wat extra zorgeloze weekjes mogen doormaken. En dan ook nog HELLP op het eind. Ben je er een beetje van bekomen?
De kalender om af te strepen heb ik ook gemaakt. In mijn angstige momenten vind ik zelfs een dag nog ZO onoverzienbaar lang, dus heb uiteindelijk in een vakjes schrift de dagen ook nog in uren verdeeld. Kan ik elk uur een hokje inkleuren . Lekker neurotisch, maar geeft enige houvast.
Elk uur kan ik dan denken "Weer een uurtje sterker".
vrijdag 27 mei 2022 om 11:41
Miek_ Wat een heftige ervaring bij de geboorte van jullie jongste. Je hebt dan misschien niet die weken onzekerheid gehad, maar dat er zo snel een noodsituatie ontstaat en je baby er opeens is, lijkt me surreëel en ook best traumatisch. Met ook nog zo'n slechte start met bijbehorende zorgen. Wat je zegt, die onzekerheid of je kind het gaat halen en hoe, dat is het precies.
Het instagramaccount van babiesaandeamstel heb ik meteen door gekeken en dat hielp me wel. Om een beetje te wennen aan de plaatjes van premature kinderen, maar ook om het perspectief te zien van bijvoorbeeld een jaar later. Dat hielp echt om wat vertrouwen en rust te krijgen. Heb het net ook even aan mijn vriend laten zien, was echt een goed moment samen. Dankjewel.
Ook het feit dat een meisje er vaak beter doorheen komt, is fijn om te lezen. K begrijp niet waarom, maar neem het maar gewoon aan .
Het schrijven heb ik op een paar momenten gedaan. Ik merk dat het helpt, zelfs ook hier op het forum.
wished wat lijkt jouw verhaal op het mijne zeg! Alleen het verschil dat ze bij jou de oorzaak niet kenden, dat lijkt me ergens nog ongrijpbaarder. En wat stressvol he steeds die opnames met bloedverlies.
Wat fijn om te lezen dat je toen mijlpaaltje voor mijlpaaltje haalde, daar hoop ik ook zo op. En dat je na 30 weken wat meer kon ontspannen... en het toen gelukkig nog een tijd duurde!
K kan me voorstellen dat die stress en angst je wel bij blijft. Slijt de angst na een tijdje weer, of blijf je je toch bewuster hoe kwetsbaar het allemaal is? (vraag voor alle 'ervaringsdeskundigen').
Het enige mooie dat ik aan deze tijd ervaar is dat ik nóg meer dankbaarheid voel dan normaal, als ik naar mijn zoontje kijk. Dat voelde ik al, maar nu realiseer ik me nog meer wat een cadeau het is dat hij zo sterk ter wereld is gekomen na 40 weken en zich goed ontwikkelt. Het vanzelfsprekende is er even af.
Het instagramaccount van babiesaandeamstel heb ik meteen door gekeken en dat hielp me wel. Om een beetje te wennen aan de plaatjes van premature kinderen, maar ook om het perspectief te zien van bijvoorbeeld een jaar later. Dat hielp echt om wat vertrouwen en rust te krijgen. Heb het net ook even aan mijn vriend laten zien, was echt een goed moment samen. Dankjewel.
Ook het feit dat een meisje er vaak beter doorheen komt, is fijn om te lezen. K begrijp niet waarom, maar neem het maar gewoon aan .
Het schrijven heb ik op een paar momenten gedaan. Ik merk dat het helpt, zelfs ook hier op het forum.
wished wat lijkt jouw verhaal op het mijne zeg! Alleen het verschil dat ze bij jou de oorzaak niet kenden, dat lijkt me ergens nog ongrijpbaarder. En wat stressvol he steeds die opnames met bloedverlies.
Wat fijn om te lezen dat je toen mijlpaaltje voor mijlpaaltje haalde, daar hoop ik ook zo op. En dat je na 30 weken wat meer kon ontspannen... en het toen gelukkig nog een tijd duurde!
K kan me voorstellen dat die stress en angst je wel bij blijft. Slijt de angst na een tijdje weer, of blijf je je toch bewuster hoe kwetsbaar het allemaal is? (vraag voor alle 'ervaringsdeskundigen').
Het enige mooie dat ik aan deze tijd ervaar is dat ik nóg meer dankbaarheid voel dan normaal, als ik naar mijn zoontje kijk. Dat voelde ik al, maar nu realiseer ik me nog meer wat een cadeau het is dat hij zo sterk ter wereld is gekomen na 40 weken en zich goed ontwikkelt. Het vanzelfsprekende is er even af.
vrijdag 27 mei 2022 om 14:30
Hey,
Wat heftig, ik snap dat je jezelf af en toe helemaal gek kan maken.
Hier een vroeggeboorte met 28 weken. Die kwam opeens op gang, dus ik heb niet in spanning gezeten van tevoren. Wel belandden we opeens in de achtbaan van de nicu. Wat je nog zou kunnen vragen is of je een rondleiding mag op de nicu. Dan weet je in ieder geval een beetje waar je aan toe bent, mocht ze toch te vroeg komen. Het is echt een hele wereld op zich, waar ik totaal geen weet van had. Wij hadden geen tijd om ons erop voor te bereiden, maar als je dat wel hebt zou ik dat zeker doen. En wat iemand hiervoor al schreef, kan het goed helpen om te je te lezen in prematuren. En mocht je vragen hebben, mag je altijd een pb sturen.
Met ons zoontje gaat het ondanks de heftige start gelukkig heel goed
Wat heftig, ik snap dat je jezelf af en toe helemaal gek kan maken.
Hier een vroeggeboorte met 28 weken. Die kwam opeens op gang, dus ik heb niet in spanning gezeten van tevoren. Wel belandden we opeens in de achtbaan van de nicu. Wat je nog zou kunnen vragen is of je een rondleiding mag op de nicu. Dan weet je in ieder geval een beetje waar je aan toe bent, mocht ze toch te vroeg komen. Het is echt een hele wereld op zich, waar ik totaal geen weet van had. Wij hadden geen tijd om ons erop voor te bereiden, maar als je dat wel hebt zou ik dat zeker doen. En wat iemand hiervoor al schreef, kan het goed helpen om te je te lezen in prematuren. En mocht je vragen hebben, mag je altijd een pb sturen.
Met ons zoontje gaat het ondanks de heftige start gelukkig heel goed
zaterdag 28 mei 2022 om 11:18
Hi Momi dankjewel voor je reactie. Wat fijn dat het met jullie zoontje nu heel goed gaat na zo'n heftige start. Weten jullie hoe het kwam dat hij opeens zo vroeg geboren werd? En hoe kijk je er nu op terug?
Volgens mij krijgen we inderdaad binnenkort meer informatie over wat behandeling op de NICU precies betekent. Aan de ene kant wil ik het allemaal weten, aan de andere kant zou ik ook het liefst nog even in ontkenning blijven .
Vandaag 25 weken! Komende week is een hele belangrijke. Gelukkig nog steeds alles rustig.
Volgens mij krijgen we inderdaad binnenkort meer informatie over wat behandeling op de NICU precies betekent. Aan de ene kant wil ik het allemaal weten, aan de andere kant zou ik ook het liefst nog even in ontkenning blijven .
Vandaag 25 weken! Komende week is een hele belangrijke. Gelukkig nog steeds alles rustig.
zaterdag 28 mei 2022 om 22:33
Bah, wat een spanning Mindsey!
Volgens mij hebben wij bij je vorige zwangerschap in hetzelfde topic geschreven, mijn dochter is toen ruim 10 weken te vroeg geboren. Ik heb niet zo lang in spanning gezet als jij, na 3 dagen opname was mijn kind er en die 3 dagen heb ik veel weeën gehad dus nauwelijks normaal kunnen nadenken, haha.
Ik heb vooraf een video gezien van onze NICU en foto's van prematuren en dat heeft mij ook geholpen! De momenten vlak na de geboorte waren daardoor wat minder overweldigend, denk ik. Want het is nou eenmaal ZEER overweldigend om een baby op de NICU/HC te hebben, ik heb het ervaren als een stortvloed aan emoties, indrukken en (medische) informatie. Dus mocht je het fijn vinden om je alvast een beetje te informeren zodat je een klein beetje voorbereid bent op een vroeggeboorte, dan zijn dit mijn tips:
De podcast "Ik ken iemand die" aflevering 36: interview met twee ouders die net als jij lang in spanning hebben gezeten. Het is een eerlijk verhaal met een goede afloop!
Achteraf heb ik veel naar podcast prematuur geluisterd. Daar komt wel wat informatie voorbij waarvan ik denk: wist ik dat toen maar... Als je angstig bent zou ik starten met de afleveringen met de experts, en niet direct met de ervaringsverhalen.
Verder is de informatie op de site van Care4Neo goed. En je kan je evt alvast wat verdiepen in kolven.
Hopelijk blijft je kleintje nog lang zitten en is dit informatie die je straks helemaal niet nodig blijkt te hebben En ik hoop dat het je lukt om tussen de zorgen en het rusten door nog een beetje te genieten van je zoontje. Wat een heerlijke leeftijd hebben ze nu, hè! Lopen, kletsen, steeds meer begrijpen, alles nadoen haha.
Volgens mij hebben wij bij je vorige zwangerschap in hetzelfde topic geschreven, mijn dochter is toen ruim 10 weken te vroeg geboren. Ik heb niet zo lang in spanning gezet als jij, na 3 dagen opname was mijn kind er en die 3 dagen heb ik veel weeën gehad dus nauwelijks normaal kunnen nadenken, haha.
Ik heb vooraf een video gezien van onze NICU en foto's van prematuren en dat heeft mij ook geholpen! De momenten vlak na de geboorte waren daardoor wat minder overweldigend, denk ik. Want het is nou eenmaal ZEER overweldigend om een baby op de NICU/HC te hebben, ik heb het ervaren als een stortvloed aan emoties, indrukken en (medische) informatie. Dus mocht je het fijn vinden om je alvast een beetje te informeren zodat je een klein beetje voorbereid bent op een vroeggeboorte, dan zijn dit mijn tips:
De podcast "Ik ken iemand die" aflevering 36: interview met twee ouders die net als jij lang in spanning hebben gezeten. Het is een eerlijk verhaal met een goede afloop!
Achteraf heb ik veel naar podcast prematuur geluisterd. Daar komt wel wat informatie voorbij waarvan ik denk: wist ik dat toen maar... Als je angstig bent zou ik starten met de afleveringen met de experts, en niet direct met de ervaringsverhalen.
Verder is de informatie op de site van Care4Neo goed. En je kan je evt alvast wat verdiepen in kolven.
Hopelijk blijft je kleintje nog lang zitten en is dit informatie die je straks helemaal niet nodig blijkt te hebben En ik hoop dat het je lukt om tussen de zorgen en het rusten door nog een beetje te genieten van je zoontje. Wat een heerlijke leeftijd hebben ze nu, hè! Lopen, kletsen, steeds meer begrijpen, alles nadoen haha.
zondag 29 mei 2022 om 07:10
Mindsey fijn dat je de 25 weken grens hebt gehaald, elke dag en elke week is er weer eentje!
Wij hebben geen idee hoe het kwam. Ik ben inmiddels weer zwanger en nu dus medisch, hopelijk blijft deze kleine 'gewoon' wat langer zitten.
En hoe ik er op terug kijk... Het lijkt bijna wel een film. Wat ollie ook al zei, het is zó overweldigend. Zo niet te bevatten wat er allemaal gebeurt. Er was veel angst, maar het heeft ook weer mooie kanten, bijv. dat vrienden en familie opeens heel dicht om je heen komen staan. Dat vond ik dan juist weer heel erg fijn. Maar het is een lang traject, drie maanden ziekenhuis. En niet eens zozeer door de duur, maar door wat je in die drie maanden allemaal op je bordje krijgt. Dat is niet te overzien.
Ik vond de podcast tip van Ollie ook wel een goede, ik heb echt veel gehad aan podcast prematuur. Ik had die heel graag al eerder geluisterd.
Wij hebben geen idee hoe het kwam. Ik ben inmiddels weer zwanger en nu dus medisch, hopelijk blijft deze kleine 'gewoon' wat langer zitten.
En hoe ik er op terug kijk... Het lijkt bijna wel een film. Wat ollie ook al zei, het is zó overweldigend. Zo niet te bevatten wat er allemaal gebeurt. Er was veel angst, maar het heeft ook weer mooie kanten, bijv. dat vrienden en familie opeens heel dicht om je heen komen staan. Dat vond ik dan juist weer heel erg fijn. Maar het is een lang traject, drie maanden ziekenhuis. En niet eens zozeer door de duur, maar door wat je in die drie maanden allemaal op je bordje krijgt. Dat is niet te overzien.
Ik vond de podcast tip van Ollie ook wel een goede, ik heb echt veel gehad aan podcast prematuur. Ik had die heel graag al eerder geluisterd.
dinsdag 31 mei 2022 om 11:22
Ha Ollie, wat fijn om wat van je te lezen! Ik herinner het me nog inderdaad, dat jullie meisje toen zo vroeg kwam. Hoe gaat het nu met haar en jullie? K vind het inderdaad een heel leuke leeftijd die ze nu hebben, zo enthousiast alles aan het ontdekken en volop aan het kletsen haha! Wel lastig nu ik er niet meer achteraan kan rennen .ollie-ollie schreef: ↑28-05-2022 22:33Bah, wat een spanning Mindsey!
Volgens mij hebben wij bij je vorige zwangerschap in hetzelfde topic geschreven, mijn dochter is toen ruim 10 weken te vroeg geboren. Ik heb niet zo lang in spanning gezet als jij, na 3 dagen opname was mijn kind er en die 3 dagen heb ik veel weeën gehad dus nauwelijks normaal kunnen nadenken, haha.
Ik heb vooraf een video gezien van onze NICU en foto's van prematuren en dat heeft mij ook geholpen! De momenten vlak na de geboorte waren daardoor wat minder overweldigend, denk ik. Want het is nou eenmaal ZEER overweldigend om een baby op de NICU/HC te hebben, ik heb het ervaren als een stortvloed aan emoties, indrukken en (medische) informatie. Dus mocht je het fijn vinden om je alvast een beetje te informeren zodat je een klein beetje voorbereid bent op een vroeggeboorte, dan zijn dit mijn tips:
De podcast "Ik ken iemand die" aflevering 36: interview met twee ouders die net als jij lang in spanning hebben gezeten. Het is een eerlijk verhaal met een goede afloop!
Achteraf heb ik veel naar podcast prematuur geluisterd. Daar komt wel wat informatie voorbij waarvan ik denk: wist ik dat toen maar... Als je angstig bent zou ik starten met de afleveringen met de experts, en niet direct met de ervaringsverhalen.
Verder is de informatie op de site van Care4Neo goed. En je kan je evt alvast wat verdiepen in kolven.
Hopelijk blijft je kleintje nog lang zitten en is dit informatie die je straks helemaal niet nodig blijkt te hebben En ik hoop dat het je lukt om tussen de zorgen en het rusten door nog een beetje te genieten van je zoontje. Wat een heerlijke leeftijd hebben ze nu, hè! Lopen, kletsen, steeds meer begrijpen, alles nadoen haha.
Dankjewel voor al je tips. K merk dat ik (nog) heel dubbel in alle informatie rond premature geboorte zit. Aan de ene kant fijn om me te informeren en geeft het wat houvast, aan de andere kant soms ook die angst en de wens om een beetje in de ontkenning te blijven, vooral als het (zoals nu) weer wat rustiger is. Maar heel fijn om te weten, en de 'ik ken iemand die' aflevering staat klaar inmiddels .
dinsdag 31 mei 2022 om 11:25
Thanks Enigme precies dit is het wel. Rustig blijven en dag voor dag kijken lukt de laatste dagen beter. Helpt ook dat het weer stil is, dan zakt de angst wat weg en komt er ook weer meer hoop voor in de plaats. Kan elk moment weer anders zijn, maar elk moment is mooi meegenomen.
We weten niet hoe het afloopt. Maar eigenlijk weet je dat natuurlijk nooit. Voor nu voel ik haar vandaag veel schoppen .
dinsdag 31 mei 2022 om 11:32
Dankjewel momi! Inmiddels 25+3, dus dat mag ik van mezelf al 25-en-een-halve week noemen. Vanaf 25+5 is het dan bíjna 26 weken, en zo goochel ik een beetje verder met cijfers totdat het weer wat vertrouwder begint te voelen .Momi schreef: ↑29-05-2022 07:10Mindsey fijn dat je de 25 weken grens hebt gehaald, elke dag en elke week is er weer eentje!
Wij hebben geen idee hoe het kwam. Ik ben inmiddels weer zwanger en nu dus medisch, hopelijk blijft deze kleine 'gewoon' wat langer zitten.
En hoe ik er op terug kijk... Het lijkt bijna wel een film. Wat ollie ook al zei, het is zó overweldigend. Zo niet te bevatten wat er allemaal gebeurt. Er was veel angst, maar het heeft ook weer mooie kanten, bijv. dat vrienden en familie opeens heel dicht om je heen komen staan. Dat vond ik dan juist weer heel erg fijn. Maar het is een lang traject, drie maanden ziekenhuis. En niet eens zozeer door de duur, maar door wat je in die drie maanden allemaal op je bordje krijgt. Dat is niet te overzien.
Ik vond de podcast tip van Ollie ook wel een goede, ik heb echt veel gehad aan podcast prematuur. Ik had die heel graag al eerder geluisterd.
Wat mooi dat je weer zwanger bent, gefeliciteerd. Kan me voorstellen dat het ook spannend is, mede omdat jullie niet weten waardoor het vorige keer getriggerd werd. Wat een daad van vertrouwen dan toch he. Hoe ver ben je nu?
K merk nu al dat onze vrienden en familie, met name onze ouders, echt 'om ons heen komen staan' zoals je schrijft. Dat heeft ook iets prachtigs, het gaat opeens om de kern van bij elkaar horen, voor elkaar zorgen. Om het leven, en de liefde voor dit kleine meisje en voor ons.
Vrijdag hebben we een afspraak en een echo in het AMC. Dat komt al dicht in de buurt, en het zou zo fijn zijn er 'normaal' als afspraak heen te gaan, ipv met spoed zoals de laatste keren naar het ziekenhuis. Ik ben heel benieuwd.
Dank voor al jullie berichten!
dinsdag 31 mei 2022 om 11:40
Fijn TO dat alles nog rustig is. Hopelijk blijft de kleine in ieder geval tot de 32 weken zitten, dan zijn tenminste de longetjes aardig gerijpt. Ik snap dat het nogal overweldigend kan zijn, al die informatie over premature geboorte. Het is ook nogal wat. Ik kan je alleen zeggen dat het bij het AMC echt toppers zijn qua zorg. Ze zitten er bovenop.
ls ik kijk hoe het met onze jongste ruim een jaar geleden was en hoe het nu met haar gaat dan is het echt een wereld van verschil. Het enige wat je aan haar merkt qua vroeggeboorte is dat ze nogal petite is. Voor de rest doet ze niet onder van de gemiddelde dreumes.
ls ik kijk hoe het met onze jongste ruim een jaar geleden was en hoe het nu met haar gaat dan is het echt een wereld van verschil. Het enige wat je aan haar merkt qua vroeggeboorte is dat ze nogal petite is. Voor de rest doet ze niet onder van de gemiddelde dreumes.
woensdag 1 juni 2022 om 14:12
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in