Onlogische angst tijdens zwangerschap maakt me kapot

Hallo allemaal,

Graag wil ik even van mij afschrijven en hoop ik op een beetje steun/relativerende gedachten.

Het zit namelijk zo: momenteel ben ik 13 weken zwanger van mijn tweede kindje samen met mijn vriend. Super leuk natuurlijk! Alleen kamp ik echt met een onlogische angst...

In eerste instantie super blij met de positieve test, die volgens mij al 10 dagen na mijn eisprong positief was! Ik heb geen ovu testen gebruikt, maar heb een vrij regelmatige cyclus waarbij rond cd 17/18 de ovulatie is (ik voel meestal wanneer ik in de ovu periode zit) en mijn lf is rond de 10/11 dagen.

Naderhand is er ineens iets gaan knagen, namelijk.. ik heb het weekend na mijn vermoedelijke eisprong (zo'n 4-5 dagen later) een super leuk feestje gehad met vriendinnen. We hebben genoeg gedronken, maar voor mijn gevoel weet ik nog alles. Alleen beklom mij ineens de angst; wat als ik niet meer alles weet en seks heb gehad met iemand zonder mij dit te herinneren en zwanger ben geraakt?! Deze angst werd zo erg dat ik echt down werd en nergens meer zin in had. Ik zag mijn leven al als alleenstaande moeder voor me. Heb het gelijk gedeeld met mijn vriend en ouders die super lief reageerden en zeiden dat dit echt bijna niet mogelijk is, want dan zou ik dit nog wel weten. Ook volgens mijn vriendin zou er niemand iets geks hebben gedaan die avond (ik rookte toen en ga soms alleen naar buiten, dus dan denk ik miss dachten zij dat ik was roken?!). Het zou voor mijn gevoel ook gaan over een tijdsbestek van 30-45min waarover ik twijfel of er iets gebeurd zou zijn, want dit moment kan ik niet meer helemaal voor de geest halen. Op advies van mijn ouders en vriend heb ik het besproken met mijn vk die aangeeft dat hormonen met je op de loop kunnen gaan. We hebben de termijnecho gedaan en deze kwam uit op de dag die ik wel al had verwacht obv van mijn ovulatie (zelfs 1 dag meer). De vk zei dit kan er zo'n 2-3, hoogstens 4 dagen naast zitten. De termijn tov het feest scheelt dan 6 dagen. Bij de echo van 8 weken zat ik ook precies op de juiste termijn.
Na de echo weer wat gerustgesteld, want de vk zei ook dat het eigenlijk niet mogelijk is. Maar later komt het gevoel toch weer een beetje op; wat als....
Mijn vriend en ik hebben het over een prenatale dna test gehad, maar dit is heel duur en mijn vriend zegt nu dat hij dit niet meer wil doen, omdat de echo's met 2 dezelfde termijnen (op 1 dag verschil na) al voldoende zekerheid geven en er verder geen enkele aanleiding is om anders te denken. Hij zegt dat ik daarna wss wel over iets anders ga piekeren. Hier ben ik het wel mee eens, maar toch...

Ik probeer de feiten voor ogen te houden:
- een positieve test 5-6dagen na eisprong (geteld vanaf het feest) is zeldzaam/niet mogelijk.
- ik meen de ovulatie gevoeld te hebben
- twee termijnecho's gehad die overeen komen.
- het lijkt me niet logisch dat ik niets meer zou weten als zoiets gebeurd zou zijn.

Sorry voor het lange berichtje, maar het moest van me af. Wie weet heeft iemand een fijne, relativerende gedachte! Ik merk dat praten goed doet.

BbqViva2 schreef: ↑

06-10-2024 18:03

Ws kan je er niets aan doen; maar - even een spiegel- hoe reageert je vriend op dit alles dan? Ik vind dat hij al zeer zeer begripvol en zichzelf op de achtergrond plaatsend is geweest dat hij die vaderschapstest heeft gedaan met je. Het is toch enorm beledigend dat je vrouw maar blijft denken “O misschien is dit kind wel van een ander door wie ik mij dronken heb laten bezwangeren” ? Bedoel dat is toch de nachtmerrie van elke man - erachter komen dat het kind waar je naar uitkijkt te krijgen ineens van de buurman blijkt te zijn ?!

Veel sterkte- hoop dat als je bevallen bent; je ook weer controle krijgt over al deze (waan) ideeën. Laat jullie goed ondersteunen! Ook de periode na je bevalling!

Ik begrijp je opmerking heel goed, want dit gaat ook geregeld door mijn hoofd. Mijn vriend is echt super lief voor me, al wordt hij natuurlijk ook een beetje gek van me. Hij zegt ook steeds; laat de angst er maar zijn, het wordt wel weet beter. Hij is er ook van overtuigd dat er niets aan de hand is. Denk dat menig man hier anders op zou reageren, hier ben ik mij zeker bewust van.

Juist dat mijn vriend zo lief en begripvol is, maakt dat ik me soms nog rotter voel... Dan kan de angst dat het wel zo zou zijn, zich ineens weer versterken.

Nimnim schreef: ↑

06-10-2024 18:07

Ik heb van tijd tot tijd last van angsten. Vaak door stressvolle periodes of juist daarna. De naarste angst die ik heb is redelijk overheersend als ie zich weer heeft aangediend. De gedachten erover poppen op elk willekeurig moment van de dag op. Ik kan me voorstellen dat dit ook bij jou zo kan zijn. Het ligt altijd op de achtergrond ofzo. Wat bij mij helpt is de angstgedachten laten voor wat het is. Klinkt lastig, maar na een beetje oefenen hoeft het dat niet te zijn. In principe leer je dit ook met mindfulness/meditatie etc. Letterlijk je gedachte opmerken en er verder geen aandacht aan schenken. Na een tijdje zou je angst dan af kunnen nemen.

Ik weet natuurlijk niet hoe dit linkt aan je zwangerschapshormonen, dus of dit uberhaupt iets is wat je zou kunnen helpen. Maar wilde toch even mijn verhaal doen, aangezien ik je angstgevoelens herken.

Bedankt dat je dit met mij wilde delen. Ondanks dat ik het vervelend vind voor jou, doet het me op de een of andere manier ook goed om te weten dat ik niet de enige ben.

Het klopt wat je zegt, de angst kan ineens random heeeel erg aanwezig zijn. Dan ben ik ervan overtuigd en raak ik vrijwel in paniek...

Herken jij ook dat je denkt dat het (in mijn geval dat er iets gebeurd zou zijn die avond opstap) er wel moet zijn juist omdat die angst er is? Zo van de angst zal er niet voor niets zijn...