Zwanger
alle pijlers
Onlogische angst tijdens zwangerschap maakt me kapot
zaterdag 24 augustus 2024 om 10:04
Hallo allemaal,
Graag wil ik even van mij afschrijven en hoop ik op een beetje steun/relativerende gedachten.
Het zit namelijk zo: momenteel ben ik 13 weken zwanger van mijn tweede kindje samen met mijn vriend. Super leuk natuurlijk! Alleen kamp ik echt met een onlogische angst...
In eerste instantie super blij met de positieve test, die volgens mij al 10 dagen na mijn eisprong positief was! Ik heb geen ovu testen gebruikt, maar heb een vrij regelmatige cyclus waarbij rond cd 17/18 de ovulatie is (ik voel meestal wanneer ik in de ovu periode zit) en mijn lf is rond de 10/11 dagen.
Naderhand is er ineens iets gaan knagen, namelijk.. ik heb het weekend na mijn vermoedelijke eisprong (zo'n 4-5 dagen later) een super leuk feestje gehad met vriendinnen. We hebben genoeg gedronken, maar voor mijn gevoel weet ik nog alles. Alleen beklom mij ineens de angst; wat als ik niet meer alles weet en seks heb gehad met iemand zonder mij dit te herinneren en zwanger ben geraakt?! Deze angst werd zo erg dat ik echt down werd en nergens meer zin in had. Ik zag mijn leven al als alleenstaande moeder voor me. Heb het gelijk gedeeld met mijn vriend en ouders die super lief reageerden en zeiden dat dit echt bijna niet mogelijk is, want dan zou ik dit nog wel weten. Ook volgens mijn vriendin zou er niemand iets geks hebben gedaan die avond (ik rookte toen en ga soms alleen naar buiten, dus dan denk ik miss dachten zij dat ik was roken?!). Het zou voor mijn gevoel ook gaan over een tijdsbestek van 30-45min waarover ik twijfel of er iets gebeurd zou zijn, want dit moment kan ik niet meer helemaal voor de geest halen. Op advies van mijn ouders en vriend heb ik het besproken met mijn vk die aangeeft dat hormonen met je op de loop kunnen gaan. We hebben de termijnecho gedaan en deze kwam uit op de dag die ik wel al had verwacht obv van mijn ovulatie (zelfs 1 dag meer). De vk zei dit kan er zo'n 2-3, hoogstens 4 dagen naast zitten. De termijn tov het feest scheelt dan 6 dagen. Bij de echo van 8 weken zat ik ook precies op de juiste termijn.
Na de echo weer wat gerustgesteld, want de vk zei ook dat het eigenlijk niet mogelijk is. Maar later komt het gevoel toch weer een beetje op; wat als....
Mijn vriend en ik hebben het over een prenatale dna test gehad, maar dit is heel duur en mijn vriend zegt nu dat hij dit niet meer wil doen, omdat de echo's met 2 dezelfde termijnen (op 1 dag verschil na) al voldoende zekerheid geven en er verder geen enkele aanleiding is om anders te denken. Hij zegt dat ik daarna wss wel over iets anders ga piekeren. Hier ben ik het wel mee eens, maar toch...
Ik probeer de feiten voor ogen te houden:
- een positieve test 5-6dagen na eisprong (geteld vanaf het feest) is zeldzaam/niet mogelijk.
- ik meen de ovulatie gevoeld te hebben
- twee termijnecho's gehad die overeen komen.
- het lijkt me niet logisch dat ik niets meer zou weten als zoiets gebeurd zou zijn.
Sorry voor het lange berichtje, maar het moest van me af. Wie weet heeft iemand een fijne, relativerende gedachte! Ik merk dat praten goed doet.
Graag wil ik even van mij afschrijven en hoop ik op een beetje steun/relativerende gedachten.
Het zit namelijk zo: momenteel ben ik 13 weken zwanger van mijn tweede kindje samen met mijn vriend. Super leuk natuurlijk! Alleen kamp ik echt met een onlogische angst...
In eerste instantie super blij met de positieve test, die volgens mij al 10 dagen na mijn eisprong positief was! Ik heb geen ovu testen gebruikt, maar heb een vrij regelmatige cyclus waarbij rond cd 17/18 de ovulatie is (ik voel meestal wanneer ik in de ovu periode zit) en mijn lf is rond de 10/11 dagen.
Naderhand is er ineens iets gaan knagen, namelijk.. ik heb het weekend na mijn vermoedelijke eisprong (zo'n 4-5 dagen later) een super leuk feestje gehad met vriendinnen. We hebben genoeg gedronken, maar voor mijn gevoel weet ik nog alles. Alleen beklom mij ineens de angst; wat als ik niet meer alles weet en seks heb gehad met iemand zonder mij dit te herinneren en zwanger ben geraakt?! Deze angst werd zo erg dat ik echt down werd en nergens meer zin in had. Ik zag mijn leven al als alleenstaande moeder voor me. Heb het gelijk gedeeld met mijn vriend en ouders die super lief reageerden en zeiden dat dit echt bijna niet mogelijk is, want dan zou ik dit nog wel weten. Ook volgens mijn vriendin zou er niemand iets geks hebben gedaan die avond (ik rookte toen en ga soms alleen naar buiten, dus dan denk ik miss dachten zij dat ik was roken?!). Het zou voor mijn gevoel ook gaan over een tijdsbestek van 30-45min waarover ik twijfel of er iets gebeurd zou zijn, want dit moment kan ik niet meer helemaal voor de geest halen. Op advies van mijn ouders en vriend heb ik het besproken met mijn vk die aangeeft dat hormonen met je op de loop kunnen gaan. We hebben de termijnecho gedaan en deze kwam uit op de dag die ik wel al had verwacht obv van mijn ovulatie (zelfs 1 dag meer). De vk zei dit kan er zo'n 2-3, hoogstens 4 dagen naast zitten. De termijn tov het feest scheelt dan 6 dagen. Bij de echo van 8 weken zat ik ook precies op de juiste termijn.
Na de echo weer wat gerustgesteld, want de vk zei ook dat het eigenlijk niet mogelijk is. Maar later komt het gevoel toch weer een beetje op; wat als....
Mijn vriend en ik hebben het over een prenatale dna test gehad, maar dit is heel duur en mijn vriend zegt nu dat hij dit niet meer wil doen, omdat de echo's met 2 dezelfde termijnen (op 1 dag verschil na) al voldoende zekerheid geven en er verder geen enkele aanleiding is om anders te denken. Hij zegt dat ik daarna wss wel over iets anders ga piekeren. Hier ben ik het wel mee eens, maar toch...
Ik probeer de feiten voor ogen te houden:
- een positieve test 5-6dagen na eisprong (geteld vanaf het feest) is zeldzaam/niet mogelijk.
- ik meen de ovulatie gevoeld te hebben
- twee termijnecho's gehad die overeen komen.
- het lijkt me niet logisch dat ik niets meer zou weten als zoiets gebeurd zou zijn.
Sorry voor het lange berichtje, maar het moest van me af. Wie weet heeft iemand een fijne, relativerende gedachte! Ik merk dat praten goed doet.
zondag 25 augustus 2024 om 19:33
Jeetje meid. Normaal zou ik zeggen "neem een wijntje en ontspan" maar dat gaat hier natuurlijk niet.
Je hebt een feestje gehad. Lekker een drankje gedaan en je kan je de hele avond nog heugen. Je vriendinnen zijn op een rookpauze na de hele avond bij je geweest plus de belangrijkste om te noemen: Je weet zelf dat je niet met een ander hebt geslapen.
Ik snap dat hormonen gekke dingen met je hoofd kunnen doen maar vrouw, ontspan en houd eens op met het zoeken naar drama, dit is de echte wereld en geen GTST.
Je hebt met je partner onbeschermde seks gehad rond je ovulatie. Je hebt in de afgelopen 4 maanden met niemand anders het bed gedeeld.
Ergo: je bent zwanger van je partner.
Ontspan en geniet van je zwangerschap!
Je hebt een feestje gehad. Lekker een drankje gedaan en je kan je de hele avond nog heugen. Je vriendinnen zijn op een rookpauze na de hele avond bij je geweest plus de belangrijkste om te noemen: Je weet zelf dat je niet met een ander hebt geslapen.
Ik snap dat hormonen gekke dingen met je hoofd kunnen doen maar vrouw, ontspan en houd eens op met het zoeken naar drama, dit is de echte wereld en geen GTST.
Je hebt met je partner onbeschermde seks gehad rond je ovulatie. Je hebt in de afgelopen 4 maanden met niemand anders het bed gedeeld.
Ergo: je bent zwanger van je partner.
Ontspan en geniet van je zwangerschap!
Ik lach in de regen, dans in de wind en kijk niet achterom. Of zoiets...
zondag 25 augustus 2024 om 20:32
Sorry, maar ik vind dit echt wel waangedachten. Ik zou hier serieus mee naar je huisarts, want tenzij je een verleden hebt met heel regelmatig onbeschermde seks hebben op feestjes ook terwijl je in een stabiele relatie zit, vind ik het zo vergezocht en onlogisch qua gedachten dat ik denk dat je wel wat begeleiding nodig hebt. Hoe is je eerste zwangerschap verlopen en de periode erna, qua geestelijke gezondheid en stabiliteit?
Ik snap dat hormonen rare dingen met je kunnen doen, maar ik geloof ook dat hulp dan belangrijk is om jouw kind de beste start te geven en ook jou als moeder vsn dat kind.
Ik snap dat hormonen rare dingen met je kunnen doen, maar ik geloof ook dat hulp dan belangrijk is om jouw kind de beste start te geven en ook jou als moeder vsn dat kind.
zondag 25 augustus 2024 om 20:38
Jeetje, dit is wel erg ver gezocht hoor. Als je nog in staat bent om op eigen gelegenheid te gaan roken lijkt het me onmogelijk dat je zo dronken bent dat je je helemaal niks zou kunnen herinneren van seks. Plus dat er dan daar een man aanwezig was die dat dan in de gaten had en daar misbruik van heeft gemaakt. Terwijl je daar was met vriendinnen die dan ook niks meer weten of niks hebben gemerkt.
Plus sat termijnecho twee keer verkeerd zijn geïnterpreteerd.
Dat is toch al te gek, allemaal bij elkaar?
Plus sat termijnecho twee keer verkeerd zijn geïnterpreteerd.
Dat is toch al te gek, allemaal bij elkaar?
zondag 25 augustus 2024 om 20:39
Precies. Als dikgedrukte niet het geval is is deze angst echt zorgelijk.aikidoka schreef: ↑25-08-2024 20:32Sorry, maar ik vind dit echt wel waangedachten. Ik zou hier serieus mee naar je huisarts, want tenzij je een verleden hebt met heel regelmatig onbeschermde seks hebben op feestjes ook terwijl je in een stabiele relatie zit, vind ik het zo vergezocht en onlogisch qua gedachten dat ik denk dat je wel wat begeleiding nodig hebt. Hoe is je eerste zwangerschap verlopen en de periode erna, qua geestelijke gezondheid en stabiliteit?
Ik snap dat hormonen rare dingen met je kunnen doen, maar ik geloof ook dat hulp dan belangrijk is om jouw kind de beste start te geven en ook jou als moeder vsn dat kind.
zondag 25 augustus 2024 om 20:42
Hormonen doen gekke dingen met je hoofd.
Ik had tijdens de eerste helft van m'n zwangerschap bizar last van hoogtevrees.
Complete paniek op bergwegen en nog bang op de onderste tevreden van de trap bij wijze van.
Praat met je verloskundige!
Ik had tijdens de eerste helft van m'n zwangerschap bizar last van hoogtevrees.
Complete paniek op bergwegen en nog bang op de onderste tevreden van de trap bij wijze van.
Praat met je verloskundige!
#dat noemen wij niet raar, dat vinden wij alleen maar heel bijzonder
zondag 25 augustus 2024 om 20:46
Het is een totaal onrealistisch scenario, maar jij zit er mee dat dit met je op de loop gaat. En dat is ook wel iets om je zorgen over te maken. Iedere zwangere kent angsten, maar dit is erg ver gezocht.
Dat wéét je, en toch laat het je niet los.
Ik zou me hiermee bij de huisarts melden, en vragen om psychologische ondersteuning om mee te starten. De POHGZ of psych kan dan samen met jou kijken of er reden is je te melden bij de POP poli.
Laat je niets aanpraten door mensen die dit aanstellerij vinden. Het kan wijzen op een abnormale verstoring in je psychische en emotionele balans door je veranderde hormoonhuishouding. En daar is hulp voor als daar sprake van is.
Sterkte!
Dat wéét je, en toch laat het je niet los.
Ik zou me hiermee bij de huisarts melden, en vragen om psychologische ondersteuning om mee te starten. De POHGZ of psych kan dan samen met jou kijken of er reden is je te melden bij de POP poli.
Laat je niets aanpraten door mensen die dit aanstellerij vinden. Het kan wijzen op een abnormale verstoring in je psychische en emotionele balans door je veranderde hormoonhuishouding. En daar is hulp voor als daar sprake van is.
Sterkte!
zondag 25 augustus 2024 om 22:56
Jeetje, van sommige reacties schrik ik wel een beetje. Maar goed, anderzijds weet ik ook dat het allemaal een beetje gek overkomt. Toch is het iets dat mij bezighoud, helaas...
Om even in te gaan op mijn verleden en waarvan ik soms ook het idee heb dat ik deze gekke slag in mijn hoofd heb gekregen:
- In mijn vorige relatie ben ik in een dronken toestand vreemd gegaan met een ander (deze relatie was al niet meer stabiel, maar dat en de alcohol is zeker geen excuus). Dit gebeuren kon ik me de dag erna nog zelf herinneren, wel met veel spijt achteraf. Kort hierna is de relatie ook verbroken.
- Vroeger, toen ik nog geen relatie had (circa 12 jaar geleden) is er eens iets naars gebeurd tijdens een avondje uit met een groepje jongens. Ik kan mij niet meer alles herinneren, dat was heel bizar. Wel weet ik nog compleet overstuur te zijn. Hier is politie bij aan te pas gekomen en er bleek iets in mijn drankje gedaan te zijn. Ondanks dit gegeven heb ik mijzelf heel schuldig gevoeld dat het zo ver is kunnen komen. Nooit wilde ik er echt hulp voor. Wilde vooral door met mijn leven en dacht dit voor mijzelf ook altijd goed verwerkt te hebben.
Ik heb mijn angstgedachte al besproken met mijn vk die dit goed in de gaten houdt met mij. Zij gooit het deels op de hormonen, tenzij het niet over gaat natuurlijk. Ik baal heel erg van mezelf dat ik hier zo mee zit en begrijp mezelf dan ook echt niet. Vooral omdat ik mezelf niet herken, zeker ook niet in mijn eerst zwangerschap of daarna. Ik ben normaal vrij stabiel.
Om even in te gaan op mijn verleden en waarvan ik soms ook het idee heb dat ik deze gekke slag in mijn hoofd heb gekregen:
- In mijn vorige relatie ben ik in een dronken toestand vreemd gegaan met een ander (deze relatie was al niet meer stabiel, maar dat en de alcohol is zeker geen excuus). Dit gebeuren kon ik me de dag erna nog zelf herinneren, wel met veel spijt achteraf. Kort hierna is de relatie ook verbroken.
- Vroeger, toen ik nog geen relatie had (circa 12 jaar geleden) is er eens iets naars gebeurd tijdens een avondje uit met een groepje jongens. Ik kan mij niet meer alles herinneren, dat was heel bizar. Wel weet ik nog compleet overstuur te zijn. Hier is politie bij aan te pas gekomen en er bleek iets in mijn drankje gedaan te zijn. Ondanks dit gegeven heb ik mijzelf heel schuldig gevoeld dat het zo ver is kunnen komen. Nooit wilde ik er echt hulp voor. Wilde vooral door met mijn leven en dacht dit voor mijzelf ook altijd goed verwerkt te hebben.
Ik heb mijn angstgedachte al besproken met mijn vk die dit goed in de gaten houdt met mij. Zij gooit het deels op de hormonen, tenzij het niet over gaat natuurlijk. Ik baal heel erg van mezelf dat ik hier zo mee zit en begrijp mezelf dan ook echt niet. Vooral omdat ik mezelf niet herken, zeker ook niet in mijn eerst zwangerschap of daarna. Ik ben normaal vrij stabiel.
zondag 25 augustus 2024 om 23:01
Ik gok toch n klein trauma wat bovenkomt door hormonen.
Bel morgen je vk, vertel dat je er onredelijk veel last van heb. Misschien kan zij in samenspraak met de huisarts ergens een emdr sessie regelen om die nare ervaring van eerder af te zwakken.
Je zwangere brein is zo anders dan je normale zelf. En jij zal ook niet degene zijn die je voor je zwangerschap was als de kleine er is.
Relax, geef je hormonen de schuld, ga lekker slapen en bel morgen je vk.
Helemaal niets om je schuldig over te voelen
Bel morgen je vk, vertel dat je er onredelijk veel last van heb. Misschien kan zij in samenspraak met de huisarts ergens een emdr sessie regelen om die nare ervaring van eerder af te zwakken.
Je zwangere brein is zo anders dan je normale zelf. En jij zal ook niet degene zijn die je voor je zwangerschap was als de kleine er is.
Relax, geef je hormonen de schuld, ga lekker slapen en bel morgen je vk.
Helemaal niets om je schuldig over te voelen
#dat noemen wij niet raar, dat vinden wij alleen maar heel bijzonder
zondag 25 augustus 2024 om 23:28
Ik ben nooit zwanger geweest, maar ik reageer toch even, omdat ik die irreële angst zo goed herken. Het is absoluut geen aanstellerij en je overdrijft ook niet. Ik heb door hormonale schommelingen ook periodes gehad waarin ik de meest onwaarschijnlijke scenario’s uitdacht. En in mijn hoofd waren ze wáár. Dat is ontzettend naar. Voorbeeldje: ik was gevallen met de fiets, had een bebloede hand en een heel aardige man van een winkel kwam aan met een verbandtrommel. Hij plakte een pleister op mijn hand. Wat deed mijn hormonale stresshoofd? Ik had op deze manier HIV opgelopen. Want ik had bloed en stel dat die man ook een snee had en hiv had en mij had besmet. Ik hád op dat moment hiv. Ik kon niet anders denken. Dit is weggegaan, maar zo heb ik veel meer krankzinnige verhalen waarheid gemaakt in mijn hoofd. Dankzij therapie en een andere pil heb ik dit nu beter onder controle.
Wat ik maar wil zeggen: ik leef met je mee. Het is niet waar wat je denkt. En kijk of je met dit met een arts of therapeut gerichter kunt aanpakken.
Liefs!
Wat ik maar wil zeggen: ik leef met je mee. Het is niet waar wat je denkt. En kijk of je met dit met een arts of therapeut gerichter kunt aanpakken.
Liefs!
't Is al met al een heel gedoe
maandag 26 augustus 2024 om 06:36
Ik vind het fijn jouw reactie te lezen, ondanks dat het natuurlijk niet fijn js dat jij ook te maken hebt (gehad) met die irreële angsten.Pingu schreef: ↑25-08-2024 23:28Ik ben nooit zwanger geweest, maar ik reageer toch even, omdat ik die irreële angst zo goed herken. Het is absoluut geen aanstellerij en je overdrijft ook niet. Ik heb door hormonale schommelingen ook periodes gehad waarin ik de meest onwaarschijnlijke scenario’s uitdacht. En in mijn hoofd waren ze wáár. Dat is ontzettend naar. Voorbeeldje: ik was gevallen met de fiets, had een bebloede hand en een heel aardige man van een winkel kwam aan met een verbandtrommel. Hij plakte een pleister op mijn hand. Wat deed mijn hormonale stresshoofd? Ik had op deze manier HIV opgelopen. Want ik had bloed en stel dat die man ook een snee had en hiv had en mij had besmet. Ik hád op dat moment hiv. Ik kon niet anders denken. Dit is weggegaan, maar zo heb ik veel meer krankzinnige verhalen waarheid gemaakt in mijn hoofd. Dankzij therapie en een andere pil heb ik dit nu beter onder controle.
Wat ik maar wil zeggen: ik leef met je mee. Het is niet waar wat je denkt. En kijk of je met dit met een arts of therapeut gerichter kunt aanpakken.
Liefs!
Wat voor een soort therapie is dat wat jij hebt gevolgd? En je zegt een andere pil. Ik merkte namelijk sinds ik gestopt was met de pil vanwege onze kinderwens, ik al aan mezelf merkte dat ik hormonaal wat uit balans was. Veel mensen geven aan het fijn te vinden als ze gestopt zijn met de pil, terwijl ik juist het idee had veel beter te gaan op het gebruik van de pil.
maandag 26 augustus 2024 om 06:54
Ik heb ‘gewoon’ cognitieve gedragstherapie gevolgd, en o ja, yoga en ademhalingstechnieken hebben ook erg geholpen. Ik slikte mycrogynon en nu alweer een hele tijd Yaz. Maar de pil is zo persoonlijk, ik kan niet zeggen dat deze voor iedereen werkt. Maar jij bent nu natuurlijk zwanger en zoals de rest hier ook zegt, kunnen die hormonen ook met je aan de haal gaan.
Hoe is het nu met je gedachten? Weet je nu wel dat die echt niet waar zijn?
Hoe is het nu met je gedachten? Weet je nu wel dat die echt niet waar zijn?
't Is al met al een heel gedoe
maandag 26 augustus 2024 om 07:22
Dankjewel voor het snel reageren. Denk dat ik straks na mijn werk de vk even bel.Pingu schreef: ↑26-08-2024 06:54Ik heb ‘gewoon’ cognitieve gedragstherapie gevolgd, en o ja, yoga en ademhalingstechnieken hebben ook erg geholpen. Ik slikte mycrogynon en nu alweer een hele tijd Yaz. Maar de pil is zo persoonlijk, ik kan niet zeggen dat deze voor iedereen werkt. Maar jij bent nu natuurlijk zwanger en zoals de rest hier ook zegt, kunnen die hormonen ook met je aan de haal gaan.
Hoe is het nu met je gedachten? Weet je nu wel dat die echt niet waar zijn?
Mijn gedachten gaan echt op en neer. Relationeel gezien weet ik dat het niet waar kan zijn, maar de angst lijkt soms sterker.. en dan twijfel ik weer aan mezelf in de zin van; hoe weet ik nu zeker dat er niets is geweest? Het is zoooo irritant. Mijn vriend zegt soms wel eens: vertrouw eens een beetje op jezelf. En dan zelfs krijg ik al een benauwd gevoel, want op mijzelf vertrouwen is door deze gedachtes best lastig.
maandag 26 augustus 2024 om 07:27
maandag 26 augustus 2024 om 10:57
Nu je je ervaringen vertelt: Blijkbaar raakt je hormonale disbalans een onverwerkt trauma. Iemand schreef het al, EMDR kan dan enorm helpen!Danya199201 schreef: ↑25-08-2024 22:56Jeetje, van sommige reacties schrik ik wel een beetje. Maar goed, anderzijds weet ik ook dat het allemaal een beetje gek overkomt. Toch is het iets dat mij bezighoud, helaas...
Om even in te gaan op mijn verleden en waarvan ik soms ook het idee heb dat ik deze gekke slag in mijn hoofd heb gekregen:
- In mijn vorige relatie ben ik in een dronken toestand vreemd gegaan met een ander (deze relatie was al niet meer stabiel, maar dat en de alcohol is zeker geen excuus). Dit gebeuren kon ik me de dag erna nog zelf herinneren, wel met veel spijt achteraf. Kort hierna is de relatie ook verbroken.
- Vroeger, toen ik nog geen relatie had (circa 12 jaar geleden) is er eens iets naars gebeurd tijdens een avondje uit met een groepje jongens. Ik kan mij niet meer alles herinneren, dat was heel bizar. Wel weet ik nog compleet overstuur te zijn. Hier is politie bij aan te pas gekomen en er bleek iets in mijn drankje gedaan te zijn. Ondanks dit gegeven heb ik mijzelf heel schuldig gevoeld dat het zo ver is kunnen komen. Nooit wilde ik er echt hulp voor. Wilde vooral door met mijn leven en dacht dit voor mijzelf ook altijd goed verwerkt te hebben.
Ik heb mijn angstgedachte al besproken met mijn vk die dit goed in de gaten houdt met mij. Zij gooit het deels op de hormonen, tenzij het niet over gaat natuurlijk. Ik baal heel erg van mezelf dat ik hier zo mee zit en begrijp mezelf dan ook echt niet. Vooral omdat ik mezelf niet herken, zeker ook niet in mijn eerst zwangerschap of daarna. Ik ben normaal vrij stabiel.
Niet mee rond blijven lopen hoor, stress tijdens je zwangerschap is niet goed voor jou en niet goed voor de baby.
zondag 6 oktober 2024 om 10:37
Hallo allemaal,
Ik dacht.. laat ik eens even een update geven.
Ik ben uiteindelijk naar een psychologe gestapt, die gespecialiseerd is in mentale klachten tijdens de zwangerschap. Momenteel ontvang ik cognitieve gedragstherapie. Ik heb 2 sessies gehad, dus het is nog even afwachten wat het effect gaat zijn.
Aangezien ik er toch wel heel erg doorheen zat, heb ik met mijn vriend besloten om een niet invasieve prenatale vaderschapstest te laten uitvoeren. Dit is een test die is uitgevoerd in een laboratorium in Amerika en het resultaat is dat mijn vriend de vader is (99,9%). Uiteraard heel erg gerustgesteld, maar zoals ik al had verwacht (en zeker niet had gehoopt) heb ik nu weer twijfels aan de nauwkeurigheid van deze test....
Ik kan me wel beter vasthouden aan de test en mijn gedachtes rustiger houden, maar het is zeer zeker niet verdwenen.
Het helpt mij vooral om feiten voor ogen te blijven houden en wilde vragen of iemand van jullie mij hierin nog kunnen geruststellen....
Zo is ineens ook de twijfel weer of ik toch 5/6 dagen na de eisprong al een positieve zwangerschapstest gehad zou kunnen hebben... Ik heb het dan over het feestje... dit was 5-6 dagen voor mijn positieven zwangerschapstest. Met mijn vriend had ik de laatste keer gemeenschap 6 dagen voor het feest. Het blijft bezig en het zal waarschijnlijk allemaal in mijn hoofd zitten!
Ik dacht.. laat ik eens even een update geven.
Ik ben uiteindelijk naar een psychologe gestapt, die gespecialiseerd is in mentale klachten tijdens de zwangerschap. Momenteel ontvang ik cognitieve gedragstherapie. Ik heb 2 sessies gehad, dus het is nog even afwachten wat het effect gaat zijn.
Aangezien ik er toch wel heel erg doorheen zat, heb ik met mijn vriend besloten om een niet invasieve prenatale vaderschapstest te laten uitvoeren. Dit is een test die is uitgevoerd in een laboratorium in Amerika en het resultaat is dat mijn vriend de vader is (99,9%). Uiteraard heel erg gerustgesteld, maar zoals ik al had verwacht (en zeker niet had gehoopt) heb ik nu weer twijfels aan de nauwkeurigheid van deze test....
Ik kan me wel beter vasthouden aan de test en mijn gedachtes rustiger houden, maar het is zeer zeker niet verdwenen.
Het helpt mij vooral om feiten voor ogen te blijven houden en wilde vragen of iemand van jullie mij hierin nog kunnen geruststellen....
Zo is ineens ook de twijfel weer of ik toch 5/6 dagen na de eisprong al een positieve zwangerschapstest gehad zou kunnen hebben... Ik heb het dan over het feestje... dit was 5-6 dagen voor mijn positieven zwangerschapstest. Met mijn vriend had ik de laatste keer gemeenschap 6 dagen voor het feest. Het blijft bezig en het zal waarschijnlijk allemaal in mijn hoofd zitten!
zondag 6 oktober 2024 om 10:49
Wat goed dat je aan therapie bent begonnen! Heb je de angsten die je hier noemt daar ook besproken?
Zoals wel blijkt uit de test heeft geruststellen geen zin. Het gaat namelijk niet over het onderwerp. Je bent (onbewust) op zoek naar iets om angstig over te zijn.
Richt je op het omgaan met deze gedachten. Heb je daar al iets over geleerd? En laat geruststelling zitten. Niemand kan jou afdoende geruststellen.
Zoals wel blijkt uit de test heeft geruststellen geen zin. Het gaat namelijk niet over het onderwerp. Je bent (onbewust) op zoek naar iets om angstig over te zijn.
Richt je op het omgaan met deze gedachten. Heb je daar al iets over geleerd? En laat geruststelling zitten. Niemand kan jou afdoende geruststellen.
Het is zoals het is
zondag 6 oktober 2024 om 11:50
Ik ga je niet geruststellen, want dan gaat je hoofd wel weer wat anders zoeken.als zelfs een vaderschapstest je niet overtuigt, waarom zou je mijn woorden dan wel geloven?Danya199201 schreef: ↑06-10-2024 10:37Hallo allemaal,
Ik dacht.. laat ik eens even een update geven.
Ik ben uiteindelijk naar een psychologe gestapt, die gespecialiseerd is in mentale klachten tijdens de zwangerschap. Momenteel ontvang ik cognitieve gedragstherapie. Ik heb 2 sessies gehad, dus het is nog even afwachten wat het effect gaat zijn.
Aangezien ik er toch wel heel erg doorheen zat, heb ik met mijn vriend besloten om een niet invasieve prenatale vaderschapstest te laten uitvoeren. Dit is een test die is uitgevoerd in een laboratorium in Amerika en het resultaat is dat mijn vriend de vader is (99,9%). Uiteraard heel erg gerustgesteld, maar zoals ik al had verwacht (en zeker niet had gehoopt) heb ik nu weer twijfels aan de nauwkeurigheid van deze test....
Ik kan me wel beter vasthouden aan de test en mijn gedachtes rustiger houden, maar het is zeer zeker niet verdwenen.
Het helpt mij vooral om feiten voor ogen te blijven houden en wilde vragen of iemand van jullie mij hierin nog kunnen geruststellen....
Zo is ineens ook de twijfel weer of ik toch 5/6 dagen na de eisprong al een positieve zwangerschapstest gehad zou kunnen hebben... Ik heb het dan over het feestje... dit was 5-6 dagen voor mijn positieven zwangerschapstest. Met mijn vriend had ik de laatste keer gemeenschap 6 dagen voor het feest. Het blijft bezig en het zal waarschijnlijk allemaal in mijn hoofd zitten!
Ik hoop dat de therapie je helpt. En ik hoop dat als de zwangerschap voorbij is deze angsten acuut verdwijnen. Maar als dat niet zo is, zorg dan dat je verder hulp krijgt en dat je geestelijk welzijn goed begeleid wordt.
zondag 6 oktober 2024 om 12:44
Daar hebben jullie ook helemaal gelijk in. Ik vraag mij ook af hoe dit allemaal is ontstaan. Ik ben tijdens de therapie wel heel open over alles wat ik voel en denk.
Soms kan ik alles goed relativeren, maar soms schiet ik in de wat-als gedachten. Dan denk ik ook dat er wel iets gebeurd moet zijn, want anders zou die angst niet zo aanwezig zijn. Bizar. En als ik dan even opgelucht en blij ben, lijk ik mezelf te willen 'beschermen' door niet te blij te willen zijn, want stel je voor dat mijn angst wel waar blijkt te zijn en alles kapot gaat.
Ik voel me wel al beter dan eerst en denk soms ook dat de hormonen zorgen voor een extra angstig effect.
Ik post dit vooral ook om van mij af te schrijven en alle tips zijn welkom!!
Soms kan ik alles goed relativeren, maar soms schiet ik in de wat-als gedachten. Dan denk ik ook dat er wel iets gebeurd moet zijn, want anders zou die angst niet zo aanwezig zijn. Bizar. En als ik dan even opgelucht en blij ben, lijk ik mezelf te willen 'beschermen' door niet te blij te willen zijn, want stel je voor dat mijn angst wel waar blijkt te zijn en alles kapot gaat.
Ik voel me wel al beter dan eerst en denk soms ook dat de hormonen zorgen voor een extra angstig effect.
Ik post dit vooral ook om van mij af te schrijven en alle tips zijn welkom!!
zondag 6 oktober 2024 om 13:45
zondag 6 oktober 2024 om 17:42
Ja voornamelijk werken helpt goed haha, dan kan ik de gedachtes even loslaten..Youk79 schreef: ↑06-10-2024 13:45Goed dat je open bent bij de therapie!
De rest van je gedachten, hoe vreemd ook, komen echt vaker voor bij mensen met angst-klachten. Helemaal niet gek dat je zo denkt. Langzaam zul je leren jezelf er niet zo door te laten opzuigen.
Heb je iets om jezelf wat mee af te leiden?
Ik hoop dat ik snel een andere mindset heb! Baal ook van mezelf dat het zo loopt. Van een zwangerschap hoor je juist te genieten...
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
