Zwanger
alle pijlers
Overspannen of hormonen?
maandag 19 december 2011 om 11:36
Goeiemorgen dames,
Even spuien en advies vragen, ik maak me nogal zorgen namelijk.
Ik ben 16 weken zwanger. Erg gewenst en gewild, het gaat ons eerste kindje worden.
Al jaren doe ik mentaal best zwaar werk, ik werk op straat met daklozen. Dit vond ik altijd geweldig, ik zette me er volledig voor in en deed ook nog weleens dingetjes buiten werktijd, omdat er dingen urgent of te schrijnend waren.
Al voor mijn zwangerschap ben ik iets minder gaan werken, vanwege lange reistijd (gemiddeld drie uur per dag). Ik werk het laatste half jaar drie dagen van negen uur, en dan dus nog reistijd, waardoor ik 12 uur per dag van huis ben. Tot mijn zwangerschap ging alles prima, had naast mijn werk nog een druk sociaal leven en niks was teveel.
Nu lukt het allemaal niet meer. Ik heb me net ziek gemeld, voor de derde keer in twee maanden tijd. Ik val soms flauw (te lage bloeddruk, niks ernstigs volgens vk, maar wel erg onhandig), ik ben hondsmoe en kan de hele dag door wel huilen.
Ik heb dit al een paar keer bij de vk aangegeven, zij zegt dat ik vitamine B moet slikken, ivm rustigere emoties. Hier ben ik dus mee begonnen.
Maar toch maak ik me zorgen. Ik ben al meerdere malen op mijn werk in huilen uitgebarsten, om dingen die ik vroeger prima kon handelen (boze client of een erg zielig verhaal). Tijdens een week vakantie geen traan gelaten, maar daarna heb ik weer volop gehuild toen mijn werk weer begon.
Het lijkt erop dat ik de druk niet aan kan. Daarnaast kan ik me niet meer afschermen voor alle ellende, alles komt zo hard binnen.
Mijn vriend zegt dat ik me minder zorgen moet gaan maken, kortere dagen moet gaan werken en dan komt het goed. Ook omdat de vk zich niet zo'n zorgen maakt, het hoort erbij zegt ze steeds. Ik ben bang dat er toch meer mis is en denk erover een afspraak bij een psycholoog te maken.
Wat vinden jullie? Hoort het erbij en is een psycholoog een beetje overdreven? Of ben ik overspannen/burnout/depressief en kan een psycholoog ergere problemen (ppd bijvoorbeeld) voorkomen? Is al dat huilen en stress schadelijk voor mijn kindje?
Even spuien en advies vragen, ik maak me nogal zorgen namelijk.
Ik ben 16 weken zwanger. Erg gewenst en gewild, het gaat ons eerste kindje worden.
Al jaren doe ik mentaal best zwaar werk, ik werk op straat met daklozen. Dit vond ik altijd geweldig, ik zette me er volledig voor in en deed ook nog weleens dingetjes buiten werktijd, omdat er dingen urgent of te schrijnend waren.
Al voor mijn zwangerschap ben ik iets minder gaan werken, vanwege lange reistijd (gemiddeld drie uur per dag). Ik werk het laatste half jaar drie dagen van negen uur, en dan dus nog reistijd, waardoor ik 12 uur per dag van huis ben. Tot mijn zwangerschap ging alles prima, had naast mijn werk nog een druk sociaal leven en niks was teveel.
Nu lukt het allemaal niet meer. Ik heb me net ziek gemeld, voor de derde keer in twee maanden tijd. Ik val soms flauw (te lage bloeddruk, niks ernstigs volgens vk, maar wel erg onhandig), ik ben hondsmoe en kan de hele dag door wel huilen.
Ik heb dit al een paar keer bij de vk aangegeven, zij zegt dat ik vitamine B moet slikken, ivm rustigere emoties. Hier ben ik dus mee begonnen.
Maar toch maak ik me zorgen. Ik ben al meerdere malen op mijn werk in huilen uitgebarsten, om dingen die ik vroeger prima kon handelen (boze client of een erg zielig verhaal). Tijdens een week vakantie geen traan gelaten, maar daarna heb ik weer volop gehuild toen mijn werk weer begon.
Het lijkt erop dat ik de druk niet aan kan. Daarnaast kan ik me niet meer afschermen voor alle ellende, alles komt zo hard binnen.
Mijn vriend zegt dat ik me minder zorgen moet gaan maken, kortere dagen moet gaan werken en dan komt het goed. Ook omdat de vk zich niet zo'n zorgen maakt, het hoort erbij zegt ze steeds. Ik ben bang dat er toch meer mis is en denk erover een afspraak bij een psycholoog te maken.
Wat vinden jullie? Hoort het erbij en is een psycholoog een beetje overdreven? Of ben ik overspannen/burnout/depressief en kan een psycholoog ergere problemen (ppd bijvoorbeeld) voorkomen? Is al dat huilen en stress schadelijk voor mijn kindje?
maandag 19 december 2011 om 11:50
Ik denk eerlijk gezegd dat het met je zwangerschap te maken heeft, je bent kwetsbaarder, en dat voel je. Daarbij word je echt een beetje raar van hormonen. Ik kan nu films met bijv oorlog of moorden veel minder goed verdragen en het blijft langer in mijn hoofd zitten. Ik heb dit alleen als ik zwanger ben, en de eerste periode erna. Daarna werd alles weer normaal, en hoef ik niet meer te huilen om de WNF reclame.
Maar als je je zorgen maakt, kun je natuurlijk altijd dit nogmaals aankaarten bij de vk, en /of ha. Huilen is denk ik niet schadelijk voor je kindje, chronische stress wel, dus daar moet je wel even mee uitkijken.
Maar als je je zorgen maakt, kun je natuurlijk altijd dit nogmaals aankaarten bij de vk, en /of ha. Huilen is denk ik niet schadelijk voor je kindje, chronische stress wel, dus daar moet je wel even mee uitkijken.
maandag 19 december 2011 om 11:58
Gefeliciteerd je bent idd zwanger.
Niks bijzonders en wen er maar aan
Vermoeidheid kan minder worden na de 20 weken.
Emoties= hormonen.
Stress is idd niet goed, bespreek het met jouw werkgever. Plaatsvervangend werk mss?
Als jij in huilen uitbarst bij cliënten kan je Nu jouw functie even niet goed doen
Psycholoog is echt onzin voor typische zwangerschapskwaaltjes.
Niks bijzonders en wen er maar aan
Vermoeidheid kan minder worden na de 20 weken.
Emoties= hormonen.
Stress is idd niet goed, bespreek het met jouw werkgever. Plaatsvervangend werk mss?
Als jij in huilen uitbarst bij cliënten kan je Nu jouw functie even niet goed doen
Psycholoog is echt onzin voor typische zwangerschapskwaaltjes.
maandag 19 december 2011 om 11:59
Nou, die lange dagen werken lukt me al een paar weken niet meer. Vier dagen werken is geen optie ivm lange reistijd en kosten helaas...
Als het dan alleen de hormonen zijn, heeft iemand misschien tips ivm werk? Dat gaat nu namelijk echt niet goed. Ik kreeg net een mail van mijn collega die mijn afspraken heeft afgezegd, waarbij 1 cliënt erg boos was, en ik ben direct weer in tranen. Pff, zo kan ik toch niet functioneren?? En dat nog 6 maanden...
Mijn leidinggevende stelde voor me deels ziek te melden, zodat ik kortere dagen kan draaien. Ik twijfel hierover, al kan ik niet precies zeggen waarom. Het voelt alsof ik dan faal, of te zwak ben oid. En dat ik mijn collega's en cliënten dan ongelofelijk laat zitten.
Als het dan alleen de hormonen zijn, heeft iemand misschien tips ivm werk? Dat gaat nu namelijk echt niet goed. Ik kreeg net een mail van mijn collega die mijn afspraken heeft afgezegd, waarbij 1 cliënt erg boos was, en ik ben direct weer in tranen. Pff, zo kan ik toch niet functioneren?? En dat nog 6 maanden...
Mijn leidinggevende stelde voor me deels ziek te melden, zodat ik kortere dagen kan draaien. Ik twijfel hierover, al kan ik niet precies zeggen waarom. Het voelt alsof ik dan faal, of te zwak ben oid. En dat ik mijn collega's en cliënten dan ongelofelijk laat zitten.
maandag 19 december 2011 om 12:00
Het is vervelend, (understatement waarschijnlijk) maar het is zoals het is. Misschien moet je je er niet zo druk om maken maar er gewoon in mee gaan. Moet je huilen, dan huil je. Ben je moe, ga je 's middags even op bed. (Op je vrije dagen). Of 's avonds eerder naar bed. Volgens mij moet jij een heleboel van jezelf, dit zo handelen en dat zo. Is ook niet zo gek, dat je een soort van schrikt van jezelf, omdat je nu anders reageert op bepaalde dingen dan dat je voorheen deed. Vind je dat moeilijk te accepteren van jezelf? Je bent ook maar een mens he. Wees lief voor jezelf. Het geeft niks en is volkomen begrijpelijk met al die hormonen.
maandag 19 december 2011 om 12:01
Het lastige is dat er geen vervangend werk is. Wel een paar klussen, maar niet genoeg met het oog op mijn uren.
Daarnaast heb ik behoorlijk lastige klanten, die niet zomaar over te dragen zijn. Het heeft me bij een aantal jaren gekost deze band op te bouwen en dan vind ik het erg moeilijk ze los te laten. Er is eigenlijk maar 1 collega die dit over kan nemen, maar zij heeft het ook al zo druk!
Daarnaast heb ik behoorlijk lastige klanten, die niet zomaar over te dragen zijn. Het heeft me bij een aantal jaren gekost deze band op te bouwen en dan vind ik het erg moeilijk ze los te laten. Er is eigenlijk maar 1 collega die dit over kan nemen, maar zij heeft het ook al zo druk!
maandag 19 december 2011 om 12:04
@ Ashley, ik vind het inderdaad erg moeilijk te accepteren dat het allemaal niet lukt. Ik vind van mezelf dat ik de rots in mijn team moet zijn, die, als het even wat moeilijker wordt, even extra hard werkt en de lastige gevallen opvangt.
Dat ik nu het hulpeloze, huilende en flauwvallende meisje ben geworden, had ik nooit verwacht eigenlijk.
Ik heb het allemaal van tevoren een beetje onderschat denk ik.
Dat ik nu het hulpeloze, huilende en flauwvallende meisje ben geworden, had ik nooit verwacht eigenlijk.
Ik heb het allemaal van tevoren een beetje onderschat denk ik.
maandag 19 december 2011 om 12:08
Meid, je faalt niet en je bent ook niet zwak. Veel vrouwen zijn emotioneler of zitten gewoon anders in hun vel als ze ongesteld moeten worden. Dan spelen de hormonen je al parten. En als je dan zwanger bent, kan ik me zo voorstellen dat die hormonen je nog 10 x zo anders maken. Ik kan me goed voorstellen dat dit voor jou nogal een omslag moet zijn. Voor je zwangerschap heb je nergens last van, kun je dingen goed aan. En dan ben je zwanger, en maken die hormonen je zo anders. Maar gek is dat echt niet. Het is nogal een verandering in jou, zwanger zijn. Daar wordt je ook anders van. Accepteer dat van jezelf. Het is iets wat je overkomt. En dan is het even zoeken hoe je daar mee om gaat. Ik denk dat je het het beste gewoon kunt accepteren. Het is niet anders toch? Van ertegen vechten wordt je alleen maar moe en maak je het volgens mij alleen maar heftiger.
Waarom zou je falen als je minder zou gaan werken? Zo te lezen is dat voor jezelf beter, en voor je clienten ook. Die hebben toch veel meer aan jou als jij goed in je vel zit en je werk goed kunt doen? Ik vind het alleen maar sterk als je aan de bel trekt en minder gaat werken, en goed voor jezelf zorgt.
Waarom zou je falen als je minder zou gaan werken? Zo te lezen is dat voor jezelf beter, en voor je clienten ook. Die hebben toch veel meer aan jou als jij goed in je vel zit en je werk goed kunt doen? Ik vind het alleen maar sterk als je aan de bel trekt en minder gaat werken, en goed voor jezelf zorgt.
maandag 19 december 2011 om 12:09
@ Cheerlesscard, je hebt helemaal gelijk! Maar hoe laat je iets los wat nu tien keer erger is dan voorheen? Cliënten die met de kerst alleen op straat lopen, na een jeugd vol geweld, verdriet en eenzaamheid...
Ik kon dit altijd goed naast me neer leggen, nu bijt ik me er in vast en moet ik het oplossen. Ik weet dat dat ongezond is, maar pfff! Mijn beschermlaagje is opgelost en het komt nu zo hard binnen allemaal...
Ik kon dit altijd goed naast me neer leggen, nu bijt ik me er in vast en moet ik het oplossen. Ik weet dat dat ongezond is, maar pfff! Mijn beschermlaagje is opgelost en het komt nu zo hard binnen allemaal...
maandag 19 december 2011 om 12:11
Ik kan je maar 1 tip geven, en dat is gewoon luisteren naar je lijf. In mijn eerste zwangerschap heb ik dat niet gedaan, en moest ik eerder stoppen met werken vanwege een hoge bloeddruk (pas in het laatste termijn). Achteraf gezien was dat het natuurlijk helemaal niet waard. Want hoeveel je ook van je werk houdt, die kleine in je buik gaat echt voor hoor. Het is uiteindelijk maar werk. Het heeft heel lang geduurd voordat ik dat snapte, maar ik zou het nu nooit meer zo aanpakken als ik heb gedaan bij de eerste zwangerschap. Tevens is het niet eerlijk tegenover jezelf en je collega's.
maandag 19 december 2011 om 12:12
Niemand kan altijd maar sterk zijn. Jij ook niet. Als het even wat minder gaat, en je rustig aan moet doen zodat het weer beter gaat, dan is dat zo. Accepteer dat. Daar help je jezelf mee. Voel jij je minder belangrijk als je niet de rots van je team bent?
Ik vind het knap van je, het soort werk dat je doet. Op zo'n manier mensen helpen, daar heb ik respect voor. En ook al ben je zwanger en voel je je rot, nog steeds wil je dat doen. Dat is heel waardevol! Kijk eens naar wat je wel goed doet, er zo voor andere mensen zijn, ipv dat jij denkt dat je faalt als het nu even wat minder gaat. Daar kun jij niks aan doen, toch?
Ik vind het knap van je, het soort werk dat je doet. Op zo'n manier mensen helpen, daar heb ik respect voor. En ook al ben je zwanger en voel je je rot, nog steeds wil je dat doen. Dat is heel waardevol! Kijk eens naar wat je wel goed doet, er zo voor andere mensen zijn, ipv dat jij denkt dat je faalt als het nu even wat minder gaat. Daar kun jij niks aan doen, toch?
maandag 19 december 2011 om 12:12
Ashley, als een vriendin naar me toe zou komen met het zelfde verhaal als ik, zou haar hetzelfde zeggen als wat jij mij zegt. Maar ergens heb ik kortsluiting geloof ik.
K heb net wel een mail naar mijn leidinggevende geschreven om een gesprek aan te vragen morgen, en ga me inderdaad maar gedeeltelijk ziek melden. Poeh, lastig, maar wel beter.
Ik voel me een beetje schuldig voor mijn kindje, ik zou hier toch van moeten genieten??
K heb net wel een mail naar mijn leidinggevende geschreven om een gesprek aan te vragen morgen, en ga me inderdaad maar gedeeltelijk ziek melden. Poeh, lastig, maar wel beter.
Ik voel me een beetje schuldig voor mijn kindje, ik zou hier toch van moeten genieten??
maandag 19 december 2011 om 12:16
Dankjewel Ashley, lief wat je zegt! Ik zit hier direct weer met tranen in mijn ogen, haha, maar gelukkig deze keer vanwege je lieve woorden 
Sparood, ik moet er niet aan denken dat mijn kindje straks problemen gaat krijgen door mijn overdreven werkethiek, dus dat is misschien een goede stimulans om morgen niet terug te krabbelen tijdens het gesprek. Het stomme is dat mijn leidinggevende heel relaxt is en snapt dat het niet gaat zo. Ik heb er meer problemen mee dan haar, lijkt het
Sparood, ik moet er niet aan denken dat mijn kindje straks problemen gaat krijgen door mijn overdreven werkethiek, dus dat is misschien een goede stimulans om morgen niet terug te krabbelen tijdens het gesprek. Het stomme is dat mijn leidinggevende heel relaxt is en snapt dat het niet gaat zo. Ik heb er meer problemen mee dan haar, lijkt het
maandag 19 december 2011 om 12:20
Je geniet ook van je kindje. Je kindje is gewenst, en je bent er blij mee. Dat jij je zorgen maakt om andere mensen, dat heeft toch niks te maken met wel of niet van je kindje kunnen genieten?
Kun je iets meer vertellen over die mensen die alleen zijn met kerst? Kunnen zij niet ergens naar toe? Er worden toch in de opvang ook dingen georganiseerd, kerstdiner enzo? Of denk ik nu te veel aan taferelen uit de film? Als jij er op dat moment niet bent voor die mensen, kunnen ze dan niet bij een ander terecht?
Ik weet niet of het klopt wat ik nu ga zeggen, als ik ernaast zit moet je het ook zeggen: die dakloze mensen, die maken toch zelf de keus of ze ergens heen gaan met kerst? En dan bedoel ik naar een opvangtehuis oid. Jij kunt er toch niet zijn om ze dan te redden, zeg maar? Het lijkt me heel lastig, maar misschien moet je ook van jezelf accepteren dat je maar zoveel voor ze kunt doen?
Kun je iets meer vertellen over die mensen die alleen zijn met kerst? Kunnen zij niet ergens naar toe? Er worden toch in de opvang ook dingen georganiseerd, kerstdiner enzo? Of denk ik nu te veel aan taferelen uit de film? Als jij er op dat moment niet bent voor die mensen, kunnen ze dan niet bij een ander terecht?
Ik weet niet of het klopt wat ik nu ga zeggen, als ik ernaast zit moet je het ook zeggen: die dakloze mensen, die maken toch zelf de keus of ze ergens heen gaan met kerst? En dan bedoel ik naar een opvangtehuis oid. Jij kunt er toch niet zijn om ze dan te redden, zeg maar? Het lijkt me heel lastig, maar misschien moet je ook van jezelf accepteren dat je maar zoveel voor ze kunt doen?
maandag 19 december 2011 om 12:25
quote:Zonnetje77 schreef op 19 december 2011 @ 12:09:
@ Cheerlesscard, je hebt helemaal gelijk! Maar hoe laat je iets los wat nu tien keer erger is dan voorheen? Cliënten die met de kerst alleen op straat lopen, na een jeugd vol geweld, verdriet en eenzaamheid...
Ik kon dit altijd goed naast me neer leggen, nu bijt ik me er in vast en moet ik het oplossen. Ik weet dat dat ongezond is, maar pfff! Mijn beschermlaagje is opgelost en het komt nu zo hard binnen allemaal...
Even relativeren dat het niet jouw verantwoordelijkheid is.
Of jij er bent of niet, op straat lopen ze toch wel.
Iedereen heeft keuzes in het leven , hoe hard dat leven ook voor je is geweest, dat hoef ik jou niet uit te leggen.
Is dat verschrikkelijk? Natuurlijk! Maar iedereen miet zijn eigen lessen leren. Jij kan ondersteunen, meer niet.
Als jouw taak over is moeten ze het ook zelf kunnen,
Medelijden heeft nog nooit iemand gered.
Jij hebt nu moederkloek gevoelens. Richt die op jezelf en jouw kind!
Dat zijn de enige twee voor wie jij nu verantwoordelijk bent.
En ja je bent emotioneler, dat is geen teken van zwakte.
Ga eens in gedachten op de coachende manier met jezelf praten.
Als je objectief kijkt, wat zou jij een ander aanraden in jouw situatie.
Ik ga even hard tegen je zijn.
De wereld draait ook zonder jou.Niemand is onvervangbaar.
Ik heb mezelf twee keer overspannen gewerkt voordat dat kwartje bij mij viel. Jouw collega's zijn even capabel als jij. Jij hoeft geen rots te zijn maar een gelijkwaardige collega.
Vaak zit er ook iets achter van je zo richten op anderen om maar niet met jezelf bezig te hoeven zijn.
Dan liefst nog met mensen die veel grotere problemen hebben zodat je jouw eigen issues makkelijk opzij kan zetten.
Ik weet niet of dat bij jou het geval is natuurlijk. Mss niet. Bij mij was dat wel zo
@ Cheerlesscard, je hebt helemaal gelijk! Maar hoe laat je iets los wat nu tien keer erger is dan voorheen? Cliënten die met de kerst alleen op straat lopen, na een jeugd vol geweld, verdriet en eenzaamheid...
Ik kon dit altijd goed naast me neer leggen, nu bijt ik me er in vast en moet ik het oplossen. Ik weet dat dat ongezond is, maar pfff! Mijn beschermlaagje is opgelost en het komt nu zo hard binnen allemaal...
Even relativeren dat het niet jouw verantwoordelijkheid is.
Of jij er bent of niet, op straat lopen ze toch wel.
Iedereen heeft keuzes in het leven , hoe hard dat leven ook voor je is geweest, dat hoef ik jou niet uit te leggen.
Is dat verschrikkelijk? Natuurlijk! Maar iedereen miet zijn eigen lessen leren. Jij kan ondersteunen, meer niet.
Als jouw taak over is moeten ze het ook zelf kunnen,
Medelijden heeft nog nooit iemand gered.
Jij hebt nu moederkloek gevoelens. Richt die op jezelf en jouw kind!
Dat zijn de enige twee voor wie jij nu verantwoordelijk bent.
En ja je bent emotioneler, dat is geen teken van zwakte.
Ga eens in gedachten op de coachende manier met jezelf praten.
Als je objectief kijkt, wat zou jij een ander aanraden in jouw situatie.
Ik ga even hard tegen je zijn.
De wereld draait ook zonder jou.Niemand is onvervangbaar.
Ik heb mezelf twee keer overspannen gewerkt voordat dat kwartje bij mij viel. Jouw collega's zijn even capabel als jij. Jij hoeft geen rots te zijn maar een gelijkwaardige collega.
Vaak zit er ook iets achter van je zo richten op anderen om maar niet met jezelf bezig te hoeven zijn.
Dan liefst nog met mensen die veel grotere problemen hebben zodat je jouw eigen issues makkelijk opzij kan zetten.
Ik weet niet of dat bij jou het geval is natuurlijk. Mss niet. Bij mij was dat wel zo
maandag 19 december 2011 om 12:28
Hoi zonnetje,
Ik begrijp precies wat je bedoelt. Ik ben met 16 weken zwangerschap ook al minder moeten gaan werken en dat voelde ook echt als falen. Achteraf ben ik heel blij dat mijn arboarts dit voor mij besloten heeft. Na een week minder werken kon ik er weer veel beter tegenaan. Ben wel minder uren blijven werken en heb het zo uiteindelijk volgehouden tot mijn zwangerschapsverlof. Ik ben wel steeds iets minder gaan werken en heb zo langzaam alles kunnen overdragen. Als je nu niet aan jezelf denk is de kans groot dat je straks opeens helemaal moet uitvallen.
Je moet nu niet alleen aan jezelf denken maar ook aan de andere bewoner in jouw lijf.
Ga alsjeblieft wat minder uren per dag werken en probeer zo ook meer te genieten van je zwangerschap!
Wat betreft het huilen, ze noemen het niet voor niks horormonen
Ik begrijp precies wat je bedoelt. Ik ben met 16 weken zwangerschap ook al minder moeten gaan werken en dat voelde ook echt als falen. Achteraf ben ik heel blij dat mijn arboarts dit voor mij besloten heeft. Na een week minder werken kon ik er weer veel beter tegenaan. Ben wel minder uren blijven werken en heb het zo uiteindelijk volgehouden tot mijn zwangerschapsverlof. Ik ben wel steeds iets minder gaan werken en heb zo langzaam alles kunnen overdragen. Als je nu niet aan jezelf denk is de kans groot dat je straks opeens helemaal moet uitvallen.
Je moet nu niet alleen aan jezelf denken maar ook aan de andere bewoner in jouw lijf.
Ga alsjeblieft wat minder uren per dag werken en probeer zo ook meer te genieten van je zwangerschap!
Wat betreft het huilen, ze noemen het niet voor niks horormonen
maandag 19 december 2011 om 12:32
P.S dat geniten van je zwngerschap word heftig overschat en overdreven hoor. Ben nu zelf 21 weken zwanger van de tweede en vind er geen ruk aan
Genieten van het moederschap is heerlijk. Maar dan wel als ze eruit zijn. Dat is belangrijker. De ene zwangerchap is leuker dan de andere. Van de eerste genoot ik toen wel.nu niet. Kan gebeuren.
Genieten van het moederschap is heerlijk. Maar dan wel als ze eruit zijn. Dat is belangrijker. De ene zwangerchap is leuker dan de andere. Van de eerste genoot ik toen wel.nu niet. Kan gebeuren.
maandag 19 december 2011 om 12:32
De meeste mensen hebben inderdaad wel een plek om heen te gaan. Maar mensen met een verslavingsachtergrond wil je liever niet tijdens een eenzame kerst tussen de junkies zetten en mensen zonder rechten, de statenlozen (de film "the Terminal" is voor sommige mensen) zijn helaas uitzondering en kunnen nergens terecht.
Ik heb altijd voor ogen gehouden dat ik deed wat mogelijk was en dat de rest buiten mijn verantwoordelijkheid ligt. Daar kon ik goed mee leven en daar hadden mijn cliënten ook het meest aan.
Nu is datgene wat mogelijk is minder, en dat vind ik erg moeilijk. Ik heb geloof ik een beetje last van het moeder-theresa-complex, ik vind dat ik iedereen moet helpen. En dat kan normaal al niet, maar zwanger is dat helemaal niet meer mogelijk.
Ik heb altijd voor ogen gehouden dat ik deed wat mogelijk was en dat de rest buiten mijn verantwoordelijkheid ligt. Daar kon ik goed mee leven en daar hadden mijn cliënten ook het meest aan.
Nu is datgene wat mogelijk is minder, en dat vind ik erg moeilijk. Ik heb geloof ik een beetje last van het moeder-theresa-complex, ik vind dat ik iedereen moet helpen. En dat kan normaal al niet, maar zwanger is dat helemaal niet meer mogelijk.
maandag 19 december 2011 om 12:37
quote:cheerlesscard schreef op 19 december 2011 @ 12:32:
P.S dat geniten van je zwngerschap word heftig overschat en overdreven hoor. Ben nu zelf 21 weken zwanger van de tweede en vind er geen ruk aan
Genieten van het moederschap is heerlijk. Maar dan wel als ze eruit zijn. Dat is belangrijker. De ene zwangerchap is leuker dan de andere. Van de eerste genoot ik toen wel.nu niet. Kan gebeuren.Mee eens, ik heb ook niet echt genoten van mijn zwangerschap. Ik vond het wel belangrijk nog even te kunnen genieten van het feit dat we nog met z'n tweeen waren. Ik denk dat een tweede zwangerschap ook totaal anders is dan je eerste.
P.S dat geniten van je zwngerschap word heftig overschat en overdreven hoor. Ben nu zelf 21 weken zwanger van de tweede en vind er geen ruk aan
Genieten van het moederschap is heerlijk. Maar dan wel als ze eruit zijn. Dat is belangrijker. De ene zwangerchap is leuker dan de andere. Van de eerste genoot ik toen wel.nu niet. Kan gebeuren.Mee eens, ik heb ook niet echt genoten van mijn zwangerschap. Ik vond het wel belangrijk nog even te kunnen genieten van het feit dat we nog met z'n tweeen waren. Ik denk dat een tweede zwangerschap ook totaal anders is dan je eerste.
maandag 19 december 2011 om 12:39
Je kunt helpen, en nogmaals het is geweldig wat je doet. De daklozen hier zouden stukken minder goed af zijn zonder mensen zoals jou. En dat is heel waardevol, ik vind dat je daar ook best trots op mag zijn, ipv jezelf zo naar beneden te halen.
Toch ben je niet verantwoordelijk voor andere mensen. Het is schrijnend, erg om te zien, en het liefst wil je dat iedereen gelukkig is. Maar mensen zijn verantwoordelijk voor hun eigen keuzes, ook verslaafde mensen. Als ze niet tussen de junkies zouden zitten, waar zouden ze dan wel heen kunnen gaan? Je doet wat je kunt, voor iedereen die je hulp wil. Zie het alsjeblieft zo?
Toch ben je niet verantwoordelijk voor andere mensen. Het is schrijnend, erg om te zien, en het liefst wil je dat iedereen gelukkig is. Maar mensen zijn verantwoordelijk voor hun eigen keuzes, ook verslaafde mensen. Als ze niet tussen de junkies zouden zitten, waar zouden ze dan wel heen kunnen gaan? Je doet wat je kunt, voor iedereen die je hulp wil. Zie het alsjeblieft zo?
