Zwanger
alle pijlers
Overspannen of hormonen?
maandag 19 december 2011 om 11:36
Goeiemorgen dames,
Even spuien en advies vragen, ik maak me nogal zorgen namelijk.
Ik ben 16 weken zwanger. Erg gewenst en gewild, het gaat ons eerste kindje worden.
Al jaren doe ik mentaal best zwaar werk, ik werk op straat met daklozen. Dit vond ik altijd geweldig, ik zette me er volledig voor in en deed ook nog weleens dingetjes buiten werktijd, omdat er dingen urgent of te schrijnend waren.
Al voor mijn zwangerschap ben ik iets minder gaan werken, vanwege lange reistijd (gemiddeld drie uur per dag). Ik werk het laatste half jaar drie dagen van negen uur, en dan dus nog reistijd, waardoor ik 12 uur per dag van huis ben. Tot mijn zwangerschap ging alles prima, had naast mijn werk nog een druk sociaal leven en niks was teveel.
Nu lukt het allemaal niet meer. Ik heb me net ziek gemeld, voor de derde keer in twee maanden tijd. Ik val soms flauw (te lage bloeddruk, niks ernstigs volgens vk, maar wel erg onhandig), ik ben hondsmoe en kan de hele dag door wel huilen.
Ik heb dit al een paar keer bij de vk aangegeven, zij zegt dat ik vitamine B moet slikken, ivm rustigere emoties. Hier ben ik dus mee begonnen.
Maar toch maak ik me zorgen. Ik ben al meerdere malen op mijn werk in huilen uitgebarsten, om dingen die ik vroeger prima kon handelen (boze client of een erg zielig verhaal). Tijdens een week vakantie geen traan gelaten, maar daarna heb ik weer volop gehuild toen mijn werk weer begon.
Het lijkt erop dat ik de druk niet aan kan. Daarnaast kan ik me niet meer afschermen voor alle ellende, alles komt zo hard binnen.
Mijn vriend zegt dat ik me minder zorgen moet gaan maken, kortere dagen moet gaan werken en dan komt het goed. Ook omdat de vk zich niet zo'n zorgen maakt, het hoort erbij zegt ze steeds. Ik ben bang dat er toch meer mis is en denk erover een afspraak bij een psycholoog te maken.
Wat vinden jullie? Hoort het erbij en is een psycholoog een beetje overdreven? Of ben ik overspannen/burnout/depressief en kan een psycholoog ergere problemen (ppd bijvoorbeeld) voorkomen? Is al dat huilen en stress schadelijk voor mijn kindje?
Even spuien en advies vragen, ik maak me nogal zorgen namelijk.
Ik ben 16 weken zwanger. Erg gewenst en gewild, het gaat ons eerste kindje worden.
Al jaren doe ik mentaal best zwaar werk, ik werk op straat met daklozen. Dit vond ik altijd geweldig, ik zette me er volledig voor in en deed ook nog weleens dingetjes buiten werktijd, omdat er dingen urgent of te schrijnend waren.
Al voor mijn zwangerschap ben ik iets minder gaan werken, vanwege lange reistijd (gemiddeld drie uur per dag). Ik werk het laatste half jaar drie dagen van negen uur, en dan dus nog reistijd, waardoor ik 12 uur per dag van huis ben. Tot mijn zwangerschap ging alles prima, had naast mijn werk nog een druk sociaal leven en niks was teveel.
Nu lukt het allemaal niet meer. Ik heb me net ziek gemeld, voor de derde keer in twee maanden tijd. Ik val soms flauw (te lage bloeddruk, niks ernstigs volgens vk, maar wel erg onhandig), ik ben hondsmoe en kan de hele dag door wel huilen.
Ik heb dit al een paar keer bij de vk aangegeven, zij zegt dat ik vitamine B moet slikken, ivm rustigere emoties. Hier ben ik dus mee begonnen.
Maar toch maak ik me zorgen. Ik ben al meerdere malen op mijn werk in huilen uitgebarsten, om dingen die ik vroeger prima kon handelen (boze client of een erg zielig verhaal). Tijdens een week vakantie geen traan gelaten, maar daarna heb ik weer volop gehuild toen mijn werk weer begon.
Het lijkt erop dat ik de druk niet aan kan. Daarnaast kan ik me niet meer afschermen voor alle ellende, alles komt zo hard binnen.
Mijn vriend zegt dat ik me minder zorgen moet gaan maken, kortere dagen moet gaan werken en dan komt het goed. Ook omdat de vk zich niet zo'n zorgen maakt, het hoort erbij zegt ze steeds. Ik ben bang dat er toch meer mis is en denk erover een afspraak bij een psycholoog te maken.
Wat vinden jullie? Hoort het erbij en is een psycholoog een beetje overdreven? Of ben ik overspannen/burnout/depressief en kan een psycholoog ergere problemen (ppd bijvoorbeeld) voorkomen? Is al dat huilen en stress schadelijk voor mijn kindje?
maandag 19 december 2011 om 12:39
Haha Cheerless, fijn dat ik niet de enige ben die nog op die roze wolk wacht 
Eigenlijk heb ik gewoon een schop onder mijn kont nodig. Ik ben inderdaad niet onvervangbaar en kan ze zeker niet allemaal redden. Maar ergens zorgen die hormonen voor een soort oerdrang die zegt dat de wereld weer mooi en fijn moet zijn voor mijn kindje die daar straks in moet rondlopen. En eenzame daklozen horen niet in de wereld die mijn kind zo graag toewens. Stom en naief en vier maanden geleden had ik nooit geloofd ik dat zou zeggen, maar toch voelt het wel een beetje zo.
@ Christina, bedankt voor je bericht. Fijn om te weten dat er meer mensen een stapje terug moesten doen en dat dat juist beter is. Ik vind het ook belangrijk dat ik hetgene wat ik doe goied doe, dus liever minder maar goed, dan meer maar halfhalf.
Ging dat gevoel van falen uiteindelijk weg, of bleef je je zo voelen?
Eigenlijk heb ik gewoon een schop onder mijn kont nodig. Ik ben inderdaad niet onvervangbaar en kan ze zeker niet allemaal redden. Maar ergens zorgen die hormonen voor een soort oerdrang die zegt dat de wereld weer mooi en fijn moet zijn voor mijn kindje die daar straks in moet rondlopen. En eenzame daklozen horen niet in de wereld die mijn kind zo graag toewens. Stom en naief en vier maanden geleden had ik nooit geloofd ik dat zou zeggen, maar toch voelt het wel een beetje zo.
@ Christina, bedankt voor je bericht. Fijn om te weten dat er meer mensen een stapje terug moesten doen en dat dat juist beter is. Ik vind het ook belangrijk dat ik hetgene wat ik doe goied doe, dus liever minder maar goed, dan meer maar halfhalf.
Ging dat gevoel van falen uiteindelijk weg, of bleef je je zo voelen?
maandag 19 december 2011 om 12:55
Probeer het maar zo te zien. Jou kindje krijgt een voorbeeld van jou hoe het hoort en hoe liefdevol mensen kunnen zijn voor elkaar.
Gelukkig laat het je niet koud, dan zou je harteloos zijn en had je jouw werk nooit kunnen doen.
Maar jij moet wel zorgen voor jezelf want dat kindje die in die mooie wereld moet lopen zit voorlopig nog in jou.
Eerst de omgeving waar hij nu inzit zo prettig mogelijk maken,
Een stressvrije mama is fijner om in te drijven hoor
Gelukkig laat het je niet koud, dan zou je harteloos zijn en had je jouw werk nooit kunnen doen.
Maar jij moet wel zorgen voor jezelf want dat kindje die in die mooie wereld moet lopen zit voorlopig nog in jou.
Eerst de omgeving waar hij nu inzit zo prettig mogelijk maken,
Een stressvrije mama is fijner om in te drijven hoor
maandag 19 december 2011 om 12:57
Het gevoel van falen ging erg snel weg omdat ik merkte dat ik met minder uren veel productiever bleek te zijn omdat ik me weer voor de volle 100% kon inzetten.
Ik kreeg veel meer energie en daardoor was mijn tijd 'vrij' ook weer veel ontspannender en kon ik mijn werk beter aan. Een positieve cirkel dus.
Ik vond het vooral prettig om langzaam steeds meer aan andere over te dragen. Zo ging ik de laatste twee weken voor mijn verlof vooral voor de gezelligheid nog werken. Ik ging de laatste dag met een heel goed en relaxed gevoel met verlof. Ik denk dat je daar ook naartoe moet werken. Het lijkt nu nog heel ver maar de verlofdatum komt sneller dan je denkt. Ik heb ook een baan waar ik veel met mensen te maken heb en het voelt gek om dat over te dragen maar je zult wel moeten. Probeer langzaam wat afstand te nemen, dat maakt het straks alleen maar makkelijker.
Ik kreeg veel meer energie en daardoor was mijn tijd 'vrij' ook weer veel ontspannender en kon ik mijn werk beter aan. Een positieve cirkel dus.
Ik vond het vooral prettig om langzaam steeds meer aan andere over te dragen. Zo ging ik de laatste twee weken voor mijn verlof vooral voor de gezelligheid nog werken. Ik ging de laatste dag met een heel goed en relaxed gevoel met verlof. Ik denk dat je daar ook naartoe moet werken. Het lijkt nu nog heel ver maar de verlofdatum komt sneller dan je denkt. Ik heb ook een baan waar ik veel met mensen te maken heb en het voelt gek om dat over te dragen maar je zult wel moeten. Probeer langzaam wat afstand te nemen, dat maakt het straks alleen maar makkelijker.
maandag 19 december 2011 om 13:20
Zucht, jullie hebben echt helemaal gelijk!
Er zitten ook meerdere kanten aan mijn gevoel. Verantwoordelijkheidsgevoel, het idee dat ik faal, moeite met me laten verzorgen (ik hoor toch de verzorger te zijn?) en dan nog mijn ego, want die is er ergens ook wel trots op dat ik die rots in de branding ben, dat iedereen op straat me kent en dat collega's naar me toe komen als ze hulp nodig hebben.
Maar goed, afstand nemen, beter voor mezelf zorgen en een blij kindje in een stressvrije buik voor ogen houden. Mijn nieuwe voornemens voor 2012!
Er zitten ook meerdere kanten aan mijn gevoel. Verantwoordelijkheidsgevoel, het idee dat ik faal, moeite met me laten verzorgen (ik hoor toch de verzorger te zijn?) en dan nog mijn ego, want die is er ergens ook wel trots op dat ik die rots in de branding ben, dat iedereen op straat me kent en dat collega's naar me toe komen als ze hulp nodig hebben.
Maar goed, afstand nemen, beter voor mezelf zorgen en een blij kindje in een stressvrije buik voor ogen houden. Mijn nieuwe voornemens voor 2012!
maandag 19 december 2011 om 15:59
Je verantwoordelijkheidsgevoel: Goed voor jezelf, je kindje, en nog steeds voor andere mensen zorgen, alleen wat minder nu, omdat jij nu meer om jezelf moet denken. Dat getuigt dus van heel veel verantwoordelijkheidsgevoel!
Je zou falen als je het bijltje erbij neer zou gooien, of misbruik zou maken van de situatie. Dat doe je niet. Het enige wat jij doet, is doen wat nodig is. Dat is dus nog steeds heel veel DOEN, alleen op een andere manier.
Je collega's, en de mensen op straat, kunnen niet anders dan heel blij met jou zijn! Met wat je allemaal voor ze doet. Maar jij bent ook een mens, net zo belangrijk! En dus hebben ze er begrip voor te hebben, dat je nu even een stapje terug moet doen. Je verwacht een kind, das niet niks toch? Kan me ook niet voorstellen dat ze geen begrip voor je hebben, en niet blij voor je zijn!
Je zou falen als je het bijltje erbij neer zou gooien, of misbruik zou maken van de situatie. Dat doe je niet. Het enige wat jij doet, is doen wat nodig is. Dat is dus nog steeds heel veel DOEN, alleen op een andere manier.
Je collega's, en de mensen op straat, kunnen niet anders dan heel blij met jou zijn! Met wat je allemaal voor ze doet. Maar jij bent ook een mens, net zo belangrijk! En dus hebben ze er begrip voor te hebben, dat je nu even een stapje terug moet doen. Je verwacht een kind, das niet niks toch? Kan me ook niet voorstellen dat ze geen begrip voor je hebben, en niet blij voor je zijn!
woensdag 21 december 2011 om 15:19
Nog even een update.
Ik ben gister naar mijn leidinggevende gegaan en ik heb aangegeven dat ik het zo niet meer trek. Ze was gelukkig erg meelevend en wilde het daar ook al met mij over hebben, ze maakte zich ook een beetje zorgen.
Ik heb een afspraak gemaakt met de bedrijfsarts volgende week, zodat ik me gedeeltelijk ziek kan melden. Een paar erg moeilijke (tranentrekkende) cliënten heb ik direct overgedragen aan mijn collega's en een paar taken heb ik terug gegeven. Na mijn weekje vrij volgende week en het gesprek met de arts gaan we de rest van mijn taken doornemen.
Ik heb er nu wel een goed gevoel over. Dank jullie allemaal voor de wijze woorden! Ze hebben me goed aan het denken gezet en alles een beetje gerelativeerd.
Mijn kindje en ik moeten maar even voor gaan. Ik wil niet dat mijn kindje last van mijn stress gaat krijgen.
Al blijft het moeilijk dingen uit handen te geven, maar daar moet ik de komende tijd maar aan wennen. Het is wel beter, ook voor mijn cliënten. De paar die ik al heb overgedragen snapten het wel, en waren erg lief
Dus heel erg bedankt!
Ik ben gister naar mijn leidinggevende gegaan en ik heb aangegeven dat ik het zo niet meer trek. Ze was gelukkig erg meelevend en wilde het daar ook al met mij over hebben, ze maakte zich ook een beetje zorgen.
Ik heb een afspraak gemaakt met de bedrijfsarts volgende week, zodat ik me gedeeltelijk ziek kan melden. Een paar erg moeilijke (tranentrekkende) cliënten heb ik direct overgedragen aan mijn collega's en een paar taken heb ik terug gegeven. Na mijn weekje vrij volgende week en het gesprek met de arts gaan we de rest van mijn taken doornemen.
Ik heb er nu wel een goed gevoel over. Dank jullie allemaal voor de wijze woorden! Ze hebben me goed aan het denken gezet en alles een beetje gerelativeerd.
Mijn kindje en ik moeten maar even voor gaan. Ik wil niet dat mijn kindje last van mijn stress gaat krijgen.
Al blijft het moeilijk dingen uit handen te geven, maar daar moet ik de komende tijd maar aan wennen. Het is wel beter, ook voor mijn cliënten. De paar die ik al heb overgedragen snapten het wel, en waren erg lief
Dus heel erg bedankt!
