Zwanger
alle pijlers
prenatale depressie, ervaringen gezocht.
donderdag 12 december 2013 om 20:44
Ik ben momenteel bijna 19 weken zwanger van mijn 2de kindje. Ontzettend gewenst en super blij dat ik zwanger mag zijn.
Helaas is het verder geen roze wolk. Na mijn dochter heb ik een postnatale depressie gehad en toen heb ik helaas geen goede hulp gehad.
Dit heb ik nu wel, ik loop bij een psycholoog en psychiater en slik sinds een paar dagen antidepressiva en iets kalmerends.
Maar ik ben zo bang voor straks, dat ik nog erger in de put kom te zitten dan nu. Dat ik weer niet kan genieten van mijn baby. Ook maak ik me zorgen wat mijn ongeboren kindje van dit alles meekrijgt.
Wie heeft dit meegemaakt en wil haar ervaringen met mij delen?
Helaas is het verder geen roze wolk. Na mijn dochter heb ik een postnatale depressie gehad en toen heb ik helaas geen goede hulp gehad.
Dit heb ik nu wel, ik loop bij een psycholoog en psychiater en slik sinds een paar dagen antidepressiva en iets kalmerends.
Maar ik ben zo bang voor straks, dat ik nog erger in de put kom te zitten dan nu. Dat ik weer niet kan genieten van mijn baby. Ook maak ik me zorgen wat mijn ongeboren kindje van dit alles meekrijgt.
Wie heeft dit meegemaakt en wil haar ervaringen met mij delen?
vrijdag 13 december 2013 om 05:46
Jullie reacties doen me goed!
Reisa wat fijn dat je deze keer wel hebt kunnen genieten! Knap dat je een 3de aandurft ik wil ook graag een groot gezin maar weet niet of ik het durf.
Dat boek klinkt ook goed, ik ga eens op bol.com kijken.
Ik voelde al heel snel dat ik hulp nodig had, zo naar om jezelf steeds verder weg te voelen zakken. Ik hoop dat mijn medicatie snelt gaat helpen.
Reisa wat fijn dat je deze keer wel hebt kunnen genieten! Knap dat je een 3de aandurft ik wil ook graag een groot gezin maar weet niet of ik het durf.
Dat boek klinkt ook goed, ik ga eens op bol.com kijken.
Ik voelde al heel snel dat ik hulp nodig had, zo naar om jezelf steeds verder weg te voelen zakken. Ik hoop dat mijn medicatie snelt gaat helpen.
vrijdag 13 december 2013 om 07:39
Hai Floortje,
Ik heb bij mijn eerste een pre en postnatale (doorlopend dus eigenlijk) depressie gehad. Ik slik nu ook medicatie helaas durfde ik die pas te nemen toen mijn zoontje ruim een half jaar was, ik heb dus lang aangemodderd.
Ik woon gelukkig in Nederland en ken er inmiddels weg wat hulp betreft. Voor we de anticonceptie de deur uit deden voor no 2 zijn we naar een pop poli geweest. Die zijn niet tegen bv, het is juist goed ook voor moeder vonden zijn (of het kan ook goed zijn, niet voor iedereen uiteraard). Wel adviseerden ze geen nachtvoeding te geven en daar heb ik best moeite mee.
Ik ben bang dat dat gewoon niet kan ivm productie, de planning is advies in te winnen bij een lk en dan toch te doen wat goed is voor m'n productie. M'n enige houvast bij no 1 (en ook grote bron van stress dat ook) was de bv en ik ben doodsbang dat toch niet te doen, alhoewel ik ook fases heb gehad de afgelopen maanden dat ik dacht waar begin ik aan wil ik het wel?
Maar goed ik heb nu medicatie, voel me beter dan ooit en heb n positieve zwangerschapstest, ik kijk met name vol verwachting naar de toekomst.
Bij no 1 heb ik in het ziekenhuis slaapmedicatie gehad maar ik heb sowieso de eerste dagen gekolfd mocht de 1e 24 uur geen bv geven ivm medicatie die ik op ok had gehad ivm fluxus en m'n zoontje was zo klein dat het even duurde voor hij de borst begreep dus kon er ook fv ipv bv gegeven worden. Zie jij dat als alternatief, snachts fv de eerste dagen en jij kolven?
Sterkte!
Ik heb bij mijn eerste een pre en postnatale (doorlopend dus eigenlijk) depressie gehad. Ik slik nu ook medicatie helaas durfde ik die pas te nemen toen mijn zoontje ruim een half jaar was, ik heb dus lang aangemodderd.
Ik woon gelukkig in Nederland en ken er inmiddels weg wat hulp betreft. Voor we de anticonceptie de deur uit deden voor no 2 zijn we naar een pop poli geweest. Die zijn niet tegen bv, het is juist goed ook voor moeder vonden zijn (of het kan ook goed zijn, niet voor iedereen uiteraard). Wel adviseerden ze geen nachtvoeding te geven en daar heb ik best moeite mee.
Ik ben bang dat dat gewoon niet kan ivm productie, de planning is advies in te winnen bij een lk en dan toch te doen wat goed is voor m'n productie. M'n enige houvast bij no 1 (en ook grote bron van stress dat ook) was de bv en ik ben doodsbang dat toch niet te doen, alhoewel ik ook fases heb gehad de afgelopen maanden dat ik dacht waar begin ik aan wil ik het wel?
Maar goed ik heb nu medicatie, voel me beter dan ooit en heb n positieve zwangerschapstest, ik kijk met name vol verwachting naar de toekomst.
Bij no 1 heb ik in het ziekenhuis slaapmedicatie gehad maar ik heb sowieso de eerste dagen gekolfd mocht de 1e 24 uur geen bv geven ivm medicatie die ik op ok had gehad ivm fluxus en m'n zoontje was zo klein dat het even duurde voor hij de borst begreep dus kon er ook fv ipv bv gegeven worden. Zie jij dat als alternatief, snachts fv de eerste dagen en jij kolven?
Sterkte!
vrijdag 13 december 2013 om 19:17
Hier ook een zowel fysiek als mentaal zware zwangerschap. Het is herkenbaar omdat ik bekend ben met piekeren en angsten.
Wat bij mij alles aanzwengelt is de angst om de angst.. Bang zijn dat het piekeren teveel stress veroorzaakt en dat dat grote gevolgen heeft voor de ontwikkeling van de baby.
Op zulke momenten is het het best om je angsten over je heen te laten komen en maar te laten gebeuren dan heb je er het minste last van. Makkelijker gezegd dan gedaan, i know, vaak zit je toch ook onbewust weer in die negatieve spiraal.
Ik heb vorige week voor t eerst weer met "iemand" gesproken, ik ging van heel sceptisch naar uiteindelijk toch wel opgelucht. De negatieve gedachten komen niet uit de lucht vallen en zijn te herleiden uit bepaalde denkpatronen. Dat geeft mij toch wat rust.
Ontspanningsoefeningen helpen, leven met de dag ook en proberen optimistisch te kijken naar de bevalling en de fase erna die komen gaat. Denken aan worst case scenario's is nog niet aan de orde, gun jezelf een optimistische visie want je bent sterker dan je denkt!
Wat bij mij alles aanzwengelt is de angst om de angst.. Bang zijn dat het piekeren teveel stress veroorzaakt en dat dat grote gevolgen heeft voor de ontwikkeling van de baby.
Op zulke momenten is het het best om je angsten over je heen te laten komen en maar te laten gebeuren dan heb je er het minste last van. Makkelijker gezegd dan gedaan, i know, vaak zit je toch ook onbewust weer in die negatieve spiraal.
Ik heb vorige week voor t eerst weer met "iemand" gesproken, ik ging van heel sceptisch naar uiteindelijk toch wel opgelucht. De negatieve gedachten komen niet uit de lucht vallen en zijn te herleiden uit bepaalde denkpatronen. Dat geeft mij toch wat rust.
Ontspanningsoefeningen helpen, leven met de dag ook en proberen optimistisch te kijken naar de bevalling en de fase erna die komen gaat. Denken aan worst case scenario's is nog niet aan de orde, gun jezelf een optimistische visie want je bent sterker dan je denkt!
zaterdag 14 december 2013 om 17:13
hoi chrissie,
met de nachtvoedingen heb ik nooit zoveel moeite gehad, manlief bracht baby, ik voedde half slapend en manlief legde haar terug. Niet voeden zou mij denk ik meer stress opleveren, ik was som amper wakker. bovendien wil ik echt liever geen fv geven. Ik heb niet de meest denderende productie dus ik wil daar geen problemen mee. Mijn psychiater heeft daar ook niks over gezegd.
Ik ben trouwens ook nog eens een waardeloze kolver dus ik denk dat voeden sneller gaat...
Ik vind het heel fijn om hier te lezen dat jullie vinden dat ik het goed doe, dat vind ik nog weleens moeilijk te geloven. Ik voel me schuldig over de medicatie, over dat ik pieker, ben bang dat het kindje zich niet gewenst voelt, dat mijn dochter zich niet gewenst voelt etc etc.
Ik heb goede dagen maar helaas ook hele slechte, ik hoop dat de goede snel gaan overheersen.
met de nachtvoedingen heb ik nooit zoveel moeite gehad, manlief bracht baby, ik voedde half slapend en manlief legde haar terug. Niet voeden zou mij denk ik meer stress opleveren, ik was som amper wakker. bovendien wil ik echt liever geen fv geven. Ik heb niet de meest denderende productie dus ik wil daar geen problemen mee. Mijn psychiater heeft daar ook niks over gezegd.
Ik ben trouwens ook nog eens een waardeloze kolver dus ik denk dat voeden sneller gaat...
Ik vind het heel fijn om hier te lezen dat jullie vinden dat ik het goed doe, dat vind ik nog weleens moeilijk te geloven. Ik voel me schuldig over de medicatie, over dat ik pieker, ben bang dat het kindje zich niet gewenst voelt, dat mijn dochter zich niet gewenst voelt etc etc.
Ik heb goede dagen maar helaas ook hele slechte, ik hoop dat de goede snel gaan overheersen.
zaterdag 14 december 2013 om 17:29
Lieve Floortje,
Misschien een open deur maar als ik je berichten lees bekruipt me de indruk van iemand die de lat voor zichzelf heel hoog legt?
Je doet het supergoed: bent nu al bezig met het goed zorgen voor jezelf en je kindje door hulp te zoeken! Jij kunt er niks aan doen dat je deze klachten hebt, je kunt er wel iets mee doen en dat doe je! Je hoeft dus geen schuldgevoel te hebben naar je ongeboren ukje maar mag juist trots zijn dat je dit zo goed aanpakt voor hem/haar.
Je wilt heel graag borstvoeding geven maar bedenk je ook dat mocht dit teveel van je vragen het voor jou en daarmee voor je kindje misschien beter is om hier 'open' in te staan en zo nodig fv te geven als dat jou beter op de been zou houden (bijv ivm vermoeidheid).
En die roze wolk die je 'moet' hebben? Daar is ook genoeg over geschreven in een ander topic recent. Misschien is het doel 'genieten van kleine geluksmomentjes' wel veel reeeler? (Dat doe ik met mijn 7 weken oude man en ben daar heel happy mee, het leven en dus de kraamtijd loopt nou eenmaal altijd anders dan je denkt?).
Misschien een open deur maar als ik je berichten lees bekruipt me de indruk van iemand die de lat voor zichzelf heel hoog legt?
Je doet het supergoed: bent nu al bezig met het goed zorgen voor jezelf en je kindje door hulp te zoeken! Jij kunt er niks aan doen dat je deze klachten hebt, je kunt er wel iets mee doen en dat doe je! Je hoeft dus geen schuldgevoel te hebben naar je ongeboren ukje maar mag juist trots zijn dat je dit zo goed aanpakt voor hem/haar.
Je wilt heel graag borstvoeding geven maar bedenk je ook dat mocht dit teveel van je vragen het voor jou en daarmee voor je kindje misschien beter is om hier 'open' in te staan en zo nodig fv te geven als dat jou beter op de been zou houden (bijv ivm vermoeidheid).
En die roze wolk die je 'moet' hebben? Daar is ook genoeg over geschreven in een ander topic recent. Misschien is het doel 'genieten van kleine geluksmomentjes' wel veel reeeler? (Dat doe ik met mijn 7 weken oude man en ben daar heel happy mee, het leven en dus de kraamtijd loopt nou eenmaal altijd anders dan je denkt?).
Als het niet gaat zoals het moet, moet het maar zoals het gaat.
zaterdag 14 december 2013 om 17:46
leuketas,
ja dat lat hoog leggen klopt wel, ik kan ook lastig nee zeggen (behalve tegen mijn man).
Qua borstvoeding snap ik heel goed wat je bedoelt. Alleen ik heb zoveel troost ervaren door het kunnen geven van bv aan mijn dochter. Ik kon haar zelf voeden en dat gaf mij zo'm goed gevoel. Ik heb het behalve in het begin helemaal niet als vermoeiend ervaren, juist het tegenovergestelde. Ik heb kort bij moeten voeden en dat vond ik zo'n gedoe. Maar goed dat ben ik en ik weet dat ik daar vrij halsstarrig in ben
genieten van kleine momenten is wat ik nu ook moet van de psycholoog, tijd voor mezelf inplannen, lief zijn voor mezelf etc etc. Leuker gezegd dan gedaan maar ik doe mijn best.
Roze wolk tja volgens mij hebben veel vrouwen die niet maar het moet ook geen zwarte wolk zijn toch?
ja dat lat hoog leggen klopt wel, ik kan ook lastig nee zeggen (behalve tegen mijn man).
Qua borstvoeding snap ik heel goed wat je bedoelt. Alleen ik heb zoveel troost ervaren door het kunnen geven van bv aan mijn dochter. Ik kon haar zelf voeden en dat gaf mij zo'm goed gevoel. Ik heb het behalve in het begin helemaal niet als vermoeiend ervaren, juist het tegenovergestelde. Ik heb kort bij moeten voeden en dat vond ik zo'n gedoe. Maar goed dat ben ik en ik weet dat ik daar vrij halsstarrig in ben
genieten van kleine momenten is wat ik nu ook moet van de psycholoog, tijd voor mezelf inplannen, lief zijn voor mezelf etc etc. Leuker gezegd dan gedaan maar ik doe mijn best.
Roze wolk tja volgens mij hebben veel vrouwen die niet maar het moet ook geen zwarte wolk zijn toch?
zaterdag 14 december 2013 om 17:55
Ik zeg ook zeker niet dat je geen bv moet geven hoor...je moet doen wat voor jou het beste voelt!!
Voel je de kleine en kun je daarvan genieten?
Ik vond dat zelfs toen ik zwanger zijn meeeeer dan beu was altijd een soort bevestiging dat ik het goed deed (en me over dat zat zijn niet schuldig hoefde te voelen). Soort van dat kind me liet weten dat het goed was ofzo?
Voel je de kleine en kun je daarvan genieten?
Ik vond dat zelfs toen ik zwanger zijn meeeeer dan beu was altijd een soort bevestiging dat ik het goed deed (en me over dat zat zijn niet schuldig hoefde te voelen). Soort van dat kind me liet weten dat het goed was ofzo?
Als het niet gaat zoals het moet, moet het maar zoals het gaat.
zaterdag 14 december 2013 om 18:05
ja ik voel de kleine gelukkig inmiddels bewegen, hij of zij is wel rustiger dan mijn dochter maar goed dat verschilt natuurlijk per zwangerschap. Ook ben ik nog niet zo ontzettend ver dus waarschijnlijk veranderd dat nog wel. Het bewegen vind ik heel erg fijn en geruststellend.
Ik ben ook echt wel heel erg blij dat we nog een kindje mogen krijgen. Bij onze dochter duurde het 3,5 jaar voordat ik zwanger was en nu zomaar in 4 maanden. Dat is dus heel erg anders maar ook heel fijn!
Ik ben ook echt wel heel erg blij dat we nog een kindje mogen krijgen. Bij onze dochter duurde het 3,5 jaar voordat ik zwanger was en nu zomaar in 4 maanden. Dat is dus heel erg anders maar ook heel fijn!
zaterdag 14 december 2013 om 18:12
Ik heb een prenatale depressie gehad in combinatie met angst- en paniekklachten. Een van de redenen waarom ik nooit een tweede kind zou willen. Nog nooit in mijn leven zo slecht gevoeld. Totaal niet mezelf. Heel erg naar om je zo te voelen. Ik was ook heel vaak boos om niks. Met alles en iedereen ruzie. Niet leuk. Wat ik niet herken bij jou is het blij zijn met de baby. Ik was heel ambivalent, eigenlijk gedurende heel de zwangerschap door, echt tot op het laatste moment: wil ik wel een kind. Ik wist het gewoon niet. Heel stom, want het was een bewuste keuze,. De relatie met vader van mijn kind verslechterde (mede hierdoor) en ik raakte mijn baan kwijt door reorganisatie. Werkte ook niet echt mee.
Heb behandeling gehad in de vorm van gesprekken met een spv'er. Een keer is medicatie geopperd, maar dat wilde ikzelf niet. Dus geen medicijnen geslikt.
Maar het was dus echt puur hormonaal. Want de gevoelens vloeiden na de bevalling echt als het ware mijn lichaam uit. Was ook meteen blij met mijn kind, geen postnatale depressie gehad of wat dan ook. Was meteen goed.
Oh ja, ik heb dus echt een super relaxed en robuust kind. OP mijn kind heeft het dus echt nul komma nul invloed gehad. Gewoon een vrolijk, blij kind.
Het gaat dus over.
Heb behandeling gehad in de vorm van gesprekken met een spv'er. Een keer is medicatie geopperd, maar dat wilde ikzelf niet. Dus geen medicijnen geslikt.
Maar het was dus echt puur hormonaal. Want de gevoelens vloeiden na de bevalling echt als het ware mijn lichaam uit. Was ook meteen blij met mijn kind, geen postnatale depressie gehad of wat dan ook. Was meteen goed.
Oh ja, ik heb dus echt een super relaxed en robuust kind. OP mijn kind heeft het dus echt nul komma nul invloed gehad. Gewoon een vrolijk, blij kind.
Het gaat dus over.
zaterdag 14 december 2013 om 20:20
Hoi Floortje
Ik herken het wel die gevoelens. Hier ook een donderwolk. Speelbal van hormonen. Ik heb me er maar bij neergelegd. Heb het aangegeven bij vk en huisarts, dat ze me na de bevalling goed in de gaten houden of het niet erger wordt. Veel meer kan ik er niet aan doen. Ik maak me ook zorgen over wat de baby van al die emoties van mij meekrijgt. Maar iemand zei ook tegen me: het kindje voelt ook jouw liefde. Het kindje voelt dat je ervan houdt en dat het gewenst is. Daar hou ik me maar aan vast.
Het is pas de laatste weken dat ik kan benoemen wat er nu met me aan de hand is. Dat scheelt ook al. Ben nu bijna 37 weken zwanger. Wat ik heb gemist is iemand die me door die donkere weken heen zou hebben kunnen trekken. Zoals je schrijft doet het je heel goed als mensen zeggen dat je het goed doet. Dat doet mij ook goed, positieve feedback en daar kun je letterlijk om vragen. Bij je partner, vrienden, familie enz. Ik hoop dat je iemand om je heen hebt aan wie je dat kunt uitleggen en die je dat kan geven. Ik heb mezelf er doorheen moeten trekken als ik nu terugkijk denk ik: had ik dat maar anders gedaan. Ik weet niet of je er wat aan hebt, ik hoop het wel en ik wens je veel sterkte en liefde van anderen. Schaam je ook nergens voor, nergens voor nodig, veel vrouwen ervaren dit. De een heeft rugpijn en bekkeninstabiliteit de ander is labiel en verdrietig. Iedereen reageert anders op een zwangerschap. Het zij zo, we moeten er maar het beste van maken.
Ik herken het wel die gevoelens. Hier ook een donderwolk. Speelbal van hormonen. Ik heb me er maar bij neergelegd. Heb het aangegeven bij vk en huisarts, dat ze me na de bevalling goed in de gaten houden of het niet erger wordt. Veel meer kan ik er niet aan doen. Ik maak me ook zorgen over wat de baby van al die emoties van mij meekrijgt. Maar iemand zei ook tegen me: het kindje voelt ook jouw liefde. Het kindje voelt dat je ervan houdt en dat het gewenst is. Daar hou ik me maar aan vast.
Het is pas de laatste weken dat ik kan benoemen wat er nu met me aan de hand is. Dat scheelt ook al. Ben nu bijna 37 weken zwanger. Wat ik heb gemist is iemand die me door die donkere weken heen zou hebben kunnen trekken. Zoals je schrijft doet het je heel goed als mensen zeggen dat je het goed doet. Dat doet mij ook goed, positieve feedback en daar kun je letterlijk om vragen. Bij je partner, vrienden, familie enz. Ik hoop dat je iemand om je heen hebt aan wie je dat kunt uitleggen en die je dat kan geven. Ik heb mezelf er doorheen moeten trekken als ik nu terugkijk denk ik: had ik dat maar anders gedaan. Ik weet niet of je er wat aan hebt, ik hoop het wel en ik wens je veel sterkte en liefde van anderen. Schaam je ook nergens voor, nergens voor nodig, veel vrouwen ervaren dit. De een heeft rugpijn en bekkeninstabiliteit de ander is labiel en verdrietig. Iedereen reageert anders op een zwangerschap. Het zij zo, we moeten er maar het beste van maken.
woensdag 25 december 2013 om 22:35
Hey floortje,
Ik lees even mee. Ik heb een pnd gehad. Nu is mijn zoon bijna twee jaar en willen we graag een tweede. Het gaat nu zes maanden goed met mij. Ik ben van de medicatie bijna af (6,75mg seroquel voor de nacht.) en we hebben besloten om voor een tweede te gaan. Spiraal twee geleden verwijderd en sinds twee dagen komt de paniek terug en hierdoor slecht slapen. Zo bang dat het slechter met me gaat en ik meer medicatie nodig heb als ik zwanger ben. Al met al vraag ik me af we ooit voor een tweede moeten gaan. Want wat doe ik dat kindje en mijn zoon wel niet aan...
Dus ik kan me heel goed voorstellen hoe jij je voelt... Helaas heeft dit met perfectionisme te maken... En mijn werk heeft hier ook invloed, werk als verpleegkundige in de kinderjeugdpsychiatrie...dus weet wat kinderen krijgen.
Ik wil je niet bang maken, maar een blijk van herkenning delen.
Veel vrouwen zijn ons voor geweest en het enige wat we kunnen doen is vertrouwen op de artsen en daar in geloven.
Heel veel sterkte, je komt er uit.... Tijd is hierin de grootste factor, maar het komt goed...
Ik lees even mee. Ik heb een pnd gehad. Nu is mijn zoon bijna twee jaar en willen we graag een tweede. Het gaat nu zes maanden goed met mij. Ik ben van de medicatie bijna af (6,75mg seroquel voor de nacht.) en we hebben besloten om voor een tweede te gaan. Spiraal twee geleden verwijderd en sinds twee dagen komt de paniek terug en hierdoor slecht slapen. Zo bang dat het slechter met me gaat en ik meer medicatie nodig heb als ik zwanger ben. Al met al vraag ik me af we ooit voor een tweede moeten gaan. Want wat doe ik dat kindje en mijn zoon wel niet aan...
Dus ik kan me heel goed voorstellen hoe jij je voelt... Helaas heeft dit met perfectionisme te maken... En mijn werk heeft hier ook invloed, werk als verpleegkundige in de kinderjeugdpsychiatrie...dus weet wat kinderen krijgen.
Ik wil je niet bang maken, maar een blijk van herkenning delen.
Veel vrouwen zijn ons voor geweest en het enige wat we kunnen doen is vertrouwen op de artsen en daar in geloven.
Heel veel sterkte, je komt er uit.... Tijd is hierin de grootste factor, maar het komt goed...
dinsdag 11 maart 2014 om 20:40
Ik kom weer eens langs.
Een aantal echt wel goede weken gehad maar helaas sinds 2 weken gaat het weer helemaal niet goed. De zwangerschap is zwaar ik pik iedere virus of bacterie op en voel me slap en energieloos. Zondag heb ik me wederom ziek moeten melden op mijn werk en daar baal ik van. Ik zat er zo doorheen dat ik het liefst een doosje pillen had geslikt.
Dit zal ik nooit doen, daarvoor hou ik teveel van mijn dochter, mijn man en het ongeboren kindje, maar van mezelf hou ik niet zoveel momenteel.
Morgen moet ik weer naar de psychiater misschien heb ik meer medicijnen nodig? Ik hoop dat ze me serieus neemt want nu zegt ze steeds dat het wel goedkomt...? Daar heb ik niks aan. Mijn psycholoog is al 2 maanden ziek en de psychiater vond het niet nodig een andere toe te wijzen.
Ik heb nergens energie voor, leven bestaat grotendeels uit bed en bank. Ik voel me eenzaam, zo eenzaam. Mijn man is een geweldige steun en ik heb een fantastische dochter maar ik kan de knop niet omzetten. Ik wil alleen maar slapen of huilen.
Sorry dat ik geen leukere update kan geven.
Morgen ben ik 31 weken.
Een aantal echt wel goede weken gehad maar helaas sinds 2 weken gaat het weer helemaal niet goed. De zwangerschap is zwaar ik pik iedere virus of bacterie op en voel me slap en energieloos. Zondag heb ik me wederom ziek moeten melden op mijn werk en daar baal ik van. Ik zat er zo doorheen dat ik het liefst een doosje pillen had geslikt.
Dit zal ik nooit doen, daarvoor hou ik teveel van mijn dochter, mijn man en het ongeboren kindje, maar van mezelf hou ik niet zoveel momenteel.
Morgen moet ik weer naar de psychiater misschien heb ik meer medicijnen nodig? Ik hoop dat ze me serieus neemt want nu zegt ze steeds dat het wel goedkomt...? Daar heb ik niks aan. Mijn psycholoog is al 2 maanden ziek en de psychiater vond het niet nodig een andere toe te wijzen.
Ik heb nergens energie voor, leven bestaat grotendeels uit bed en bank. Ik voel me eenzaam, zo eenzaam. Mijn man is een geweldige steun en ik heb een fantastische dochter maar ik kan de knop niet omzetten. Ik wil alleen maar slapen of huilen.
Sorry dat ik geen leukere update kan geven.
Morgen ben ik 31 weken.
dinsdag 11 maart 2014 om 22:18
Lieve Floor, wat een ellende. Helaas weet ik hoe het is. Ik had in mijn tweede zwangerschap een zwangerschapsdepressie. Vreselijk. Als ik er aan terug denk, was het een groot zwart gat.
Ik zou echt duidelijk weer aan de bel trekken. Ik heb aan de wekelijkse ondersteuning veel gehad. Toch kijken of er vervanging kan komen voor je psycholoog?
Nog hooguit 10 weken. Je kunt het!!!!!!!
Veel liefs en sterkte.
Ik zou echt duidelijk weer aan de bel trekken. Ik heb aan de wekelijkse ondersteuning veel gehad. Toch kijken of er vervanging kan komen voor je psycholoog?
Nog hooguit 10 weken. Je kunt het!!!!!!!
Veel liefs en sterkte.
dinsdag 11 maart 2014 om 22:36
Hoi Floortje,
Zelf ben ik niet bekend met een prenatale depressie. Begrijp mijn vraag daarom ook niet verkeerd. Maar is het wel verstandig om aan 2e kind te beginnen, als je weet dat je hier gevoelig voor bent?
Het is niet prettig voor jezelf, je relatie, je gezin en dan ook nog de medicijnen die erbij komen.
Of begrijp ik het verkeerd?
Zelf ben ik niet bekend met een prenatale depressie. Begrijp mijn vraag daarom ook niet verkeerd. Maar is het wel verstandig om aan 2e kind te beginnen, als je weet dat je hier gevoelig voor bent?
Het is niet prettig voor jezelf, je relatie, je gezin en dan ook nog de medicijnen die erbij komen.
Of begrijp ik het verkeerd?
woensdag 12 maart 2014 om 00:58
Floortje, ook ik had na de eerste een PND. Hiervoor heb ik toen hulp gezocht bij Eileen Engel bij wie ik in behandeling ging. Het is iets hormonaals en heb toen Duphaston voorgeschreven gekregen. Ook voor en na mijn andere zwangerschap Duphaston geslikt. Op haar website kan je meer lezen. http://www.kraamtranen.nl/ Ook kan je via haar site haar boek bestellen.
woensdag 12 maart 2014 om 07:30
Witbrood mag ik zeggen dat ik je vraag best kwetsend vind? Zoals gezegd ben ik al 31 weken en is dit kindje meer dan gewenst! Het zal 2 ouders krijgen die zielsveel van hem of haar houden. Een grote zus om mee te spelen.
Mijn eerste zwangerschap was geweldig dat had ik nu weet verwacht. Ja ik ben depressief geweest na haar geboorte maar ik ben ook beter geworden! Ik ga er vanuit dat ik nu ook beter word. Misschien met medicijnen dat is dan zo die zijn veilig en schaden het kindje niet.
Ik doe mijn best om goed voor mijn gezin te zorgen, ik zoek hulp etc etc. Ja momenteel ben ik niet de leukste maar om dan zoiets te zeggen? Het doet mij pijn
Mijn eerste zwangerschap was geweldig dat had ik nu weet verwacht. Ja ik ben depressief geweest na haar geboorte maar ik ben ook beter geworden! Ik ga er vanuit dat ik nu ook beter word. Misschien met medicijnen dat is dan zo die zijn veilig en schaden het kindje niet.
Ik doe mijn best om goed voor mijn gezin te zorgen, ik zoek hulp etc etc. Ja momenteel ben ik niet de leukste maar om dan zoiets te zeggen? Het doet mij pijn
woensdag 12 maart 2014 om 08:50
Ik vermoed dat Witbrood het anders bedoeld dan je het opneemt Floortje. Ze bedoeld er niet mee dat je niet aan een tweede kind zou mogen beginnen. Juist heel sterk van je dat je die keuze hebt gemaakt! Je werkt actief aan je herstel en als jij denkt dat een tweede kind in je gezin past, moet je het doen (en dat heb je gedaan). Witbrood vraagt zich (vermoed ik) af waarom je in deze situatie het jezelf moeilijker maakt dan dat het al is, maar je bent wel de enige die hierover kan oordelen. Het is niet kwetsend, maar betrokken bedoeld, oprecht. Ik hoop dat je het tussen de regels kunt zien wat ze bedoeld.
Ik herinner je nog wel hier op het forum en wat lijkt het mij lastig dat je naast moeilijk zwanger worden, dit ook op je dak krijgt.
Wat heeft de psychiater trouwens nog gezegd? Is het niet verstandig om toch aan te geven dat je een andere psycholoog wil? Het gaat om jou en jij moet doen wat voor jou goed lijkt. Het is moeilijk assertief te zijn, maar je hebt het nodig voor jezelf en je gezin.
Het allerbeste voor je en nogmaals een dikke
Ik herinner je nog wel hier op het forum en wat lijkt het mij lastig dat je naast moeilijk zwanger worden, dit ook op je dak krijgt.
Wat heeft de psychiater trouwens nog gezegd? Is het niet verstandig om toch aan te geven dat je een andere psycholoog wil? Het gaat om jou en jij moet doen wat voor jou goed lijkt. Het is moeilijk assertief te zijn, maar je hebt het nodig voor jezelf en je gezin.
Het allerbeste voor je en nogmaals een dikke
vrijdag 21 maart 2014 om 11:33
imiddels loopt alles weer wat meer. Vorige week de psycholoog eindelijk weer gezien. Zij luistert wel naar me in tegenstelling tot de psychiater en ook bij de gynaecoloog geweest.
Psychiater vond dat het allemaal wel prima ging (zelfs al gaf ik aan dat ik soms letterlijk niet meer verder wil) en praatte daar volledig overheen. Ze praat sowieso heel veel maar zegt heel weinig. Gelukkig nam de gyn wel de tijd voor me.
Plan is nu
medicatie is omhoog gegaan
niet meer werken maar wel voor het sociale aspect 3x per week naar het werk komen, wat administratieve dingetjes doen enzo
contact met psycholoog hervatten.
Het voelt goed dat er nu een plan is, ik heb geen stress meer van moeten werken maar weet dat ik wel welkom ben. Geen patientcontact meer, hoeveel ik daar ook van geniet het is momenteel niet in het belang van patienten om door mij behandeld te worden (ik vergeet dingen, ben er met m'n hoofd niet bij etc).
Man neemt thuis zo veel mogelijk uit handen, ik knuffel vooral veel met mijn dochter, daar geniet ik ook echt wel van en rust verder veel.
Ik hoop zo dat ik met een week of 2-3 mezelf stabieler ga voelen, maar ik krijg nu in ieder geval goede hulp!
Psychiater vond dat het allemaal wel prima ging (zelfs al gaf ik aan dat ik soms letterlijk niet meer verder wil) en praatte daar volledig overheen. Ze praat sowieso heel veel maar zegt heel weinig. Gelukkig nam de gyn wel de tijd voor me.
Plan is nu
medicatie is omhoog gegaan
niet meer werken maar wel voor het sociale aspect 3x per week naar het werk komen, wat administratieve dingetjes doen enzo
contact met psycholoog hervatten.
Het voelt goed dat er nu een plan is, ik heb geen stress meer van moeten werken maar weet dat ik wel welkom ben. Geen patientcontact meer, hoeveel ik daar ook van geniet het is momenteel niet in het belang van patienten om door mij behandeld te worden (ik vergeet dingen, ben er met m'n hoofd niet bij etc).
Man neemt thuis zo veel mogelijk uit handen, ik knuffel vooral veel met mijn dochter, daar geniet ik ook echt wel van en rust verder veel.
Ik hoop zo dat ik met een week of 2-3 mezelf stabieler ga voelen, maar ik krijg nu in ieder geval goede hulp!
vrijdag 21 maart 2014 om 11:40
Ik zou je met klem aanraden contact op te nemen met Eileen Engels. www.kraamtranen.nl
Zij is EXPERT op dit gebied en heeft zelf ook ooit gehad dus weet waar ze over praat en kan je echt helpen.
Antidepressiva maakt alleen maar erger....
Zij is EXPERT op dit gebied en heeft zelf ook ooit gehad dus weet waar ze over praat en kan je echt helpen.
Antidepressiva maakt alleen maar erger....
