Zwanger
alle pijlers
Prenatale depressie; wie ook?
vrijdag 16 juli 2021 om 14:44
Ik weet: luxe probleem.
Ik ben 6 weker zwanger. Super pril. We hebben de eerste echo nog niet eens gehad. In mijn eerste zwangerschap heb ik onder behandeling gestaan van de POP poli. Vanaf 20 weken ook gezien door een psychiater omdat het niet goed met mij ging. Uiteindelijk is gebleken: prenatale depressie. Vanaf de bevalling ging het per uur beter met me. Tot 3 maanden onder controle gebleven volgens protocol, maar eigenlijk is dat geen moment nodig geweest. Het was vooral de onzekerheid in het begin, dat ik zou terugvallen. Maar daar is eigenlijk nooit sprake van geweest.
En nu ben ik 6 weken zwanger en ik voel het al. Ik vóel alles weer grijs worden, ik ben niet blij, ik heb nergens zin in qua eten, ik ben uitgeput moe en kan me nergens toe zetten. Ik wil in bed liggen met een deken over m'n hoofd en heel hard huilen.
Ik weet dat we nog een boel hobbels te nemen hebben voordat ik een voldragen zwangerschap heb, maar ik zie opeens zo op tegen de aankomende maanden met.... dit.
In mijn omgeving weet, buiten mijn partner, nog niemand het. Wie heeft ervaring en heeft wat bemoedigende woorden? Over 5-7 maanden weet ik dat ik me al wat beter ga voelen, maar dat voelt nog erg ver weg.
Over 2 weken eerste echo. Er is al afgesproken dat ik vanaf 10 weken doorga naar de POP. Hulp staat dus al klaar.
Ik ben 6 weker zwanger. Super pril. We hebben de eerste echo nog niet eens gehad. In mijn eerste zwangerschap heb ik onder behandeling gestaan van de POP poli. Vanaf 20 weken ook gezien door een psychiater omdat het niet goed met mij ging. Uiteindelijk is gebleken: prenatale depressie. Vanaf de bevalling ging het per uur beter met me. Tot 3 maanden onder controle gebleven volgens protocol, maar eigenlijk is dat geen moment nodig geweest. Het was vooral de onzekerheid in het begin, dat ik zou terugvallen. Maar daar is eigenlijk nooit sprake van geweest.
En nu ben ik 6 weken zwanger en ik voel het al. Ik vóel alles weer grijs worden, ik ben niet blij, ik heb nergens zin in qua eten, ik ben uitgeput moe en kan me nergens toe zetten. Ik wil in bed liggen met een deken over m'n hoofd en heel hard huilen.
Ik weet dat we nog een boel hobbels te nemen hebben voordat ik een voldragen zwangerschap heb, maar ik zie opeens zo op tegen de aankomende maanden met.... dit.
In mijn omgeving weet, buiten mijn partner, nog niemand het. Wie heeft ervaring en heeft wat bemoedigende woorden? Over 5-7 maanden weet ik dat ik me al wat beter ga voelen, maar dat voelt nog erg ver weg.
Over 2 weken eerste echo. Er is al afgesproken dat ik vanaf 10 weken doorga naar de POP. Hulp staat dus al klaar.
vrijdag 16 juli 2021 om 15:10
Heftig hoor. Mijn tip zou zijn om toch alvast iemand in te lichten. Ook om bij te springen bij de oudste ik snap dat je dat eigenlijk misschien nog niet wil maar kan zo steunend zijn. Ik heb die keuze ook gemaakt tijdens de tweede zwangerschap en het was zo fijn om iemand te kunnen bellen die aan 2 woorden genoeg had en er was.
vrijdag 16 juli 2021 om 15:33
vrijdag 16 juli 2021 om 16:10
vrijdag 16 juli 2021 om 16:14
Cypresshill schreef: ↑16-07-2021 15:33Gefeliciteerd met de zwangerschap maarrr, pfoe, dat worden zware maanden. Succes en goed dat je hulp hebt klaarstaan. Ik heb een hele zware 2e zwangerschap gehad en daar ondervind ik nu nog de nasleep van. Dus een tip, laat de POP ook na de bevalling niet te snel los.
Geen zorgen, protocol is minimaal 3 maanden. En als het daarna is gestopt en alsnog terugkomt kan ik direct bellen.
vrijdag 16 juli 2021 om 16:16
duizel schreef: ↑16-07-2021 15:10Heftig hoor. Mijn tip zou zijn om toch alvast iemand in te lichten. Ook om bij te springen bij de oudste ik snap dat je dat eigenlijk misschien nog niet wil maar kan zo steunend zijn. Ik heb die keuze ook gemaakt tijdens de tweede zwangerschap en het was zo fijn om iemand te kunnen bellen die aan 2 woorden genoeg had en er was.
Ik vind het heel lastig omdat mensen dan blij zijn. Ik ben niet blij nu. Dat vind ik heel confronterend en verdrietig om uit te moeten spreken. Blijdschap van anderen over mijn zwangerschap vind ik heel moeilijk.
vrijdag 16 juli 2021 om 17:28
Hier ervaring met postnatale depressie, waar ik langzaam stapje voor stapje uit aan het klimmen ben. Hierdoor ook wel angst voor een eventuele volgende zwangerschap, nouja daarna dan dus.
De zwangerschap zelf voelde ik me perfect, maar paar weken na de bevalling ineens mega slecht. Ik heb dit direct verteld, aan zowel partner als anderen, maar ook direct hulp ingeschakeld, omdat ik voelde dat het echt niet goed zat. Ik wil me niet anders voordoen dan dat ik me voel, ik ben wie ik ben en hoe ik ben, ook als het niet goed gaat.
En je kan er zelf ook niks aan doen, dus schaam je er zeker niet voor!!
Ook ik vind het absoluut géén luxeprobleem, maar dat schrijf je misschien door je situatie doordat het al zo bijzonder is dat je zwanger bent?
De zwangerschap zelf voelde ik me perfect, maar paar weken na de bevalling ineens mega slecht. Ik heb dit direct verteld, aan zowel partner als anderen, maar ook direct hulp ingeschakeld, omdat ik voelde dat het echt niet goed zat. Ik wil me niet anders voordoen dan dat ik me voel, ik ben wie ik ben en hoe ik ben, ook als het niet goed gaat.
En je kan er zelf ook niks aan doen, dus schaam je er zeker niet voor!!
Ook ik vind het absoluut géén luxeprobleem, maar dat schrijf je misschien door je situatie doordat het al zo bijzonder is dat je zwanger bent?
vrijdag 16 juli 2021 om 17:36
Heel veel sterkte. Ik had bij beide zwangerschappen een lichte depressie, psycholoog noemde het licht maar ik vond het vreselijk zwaar. 6 van de 9 maanden was ik zwaar misselijk, maar depressie was veel erger. Bij de 2e heb ik hulp gekregen van de psycholoog, bij de 1e niet. Beide keren was het een uur na de bevalling al zoveel beter.
Een lichtpuntje bij deze kwaal is dat het einde in zicht is. Langer dan 9 maanden gaat het niet duren, en uiteindelijk krijg je er wel wat moois voor terug.
Prenatale depressie was voor ons de reden dat er geen 3e kindje kwam.
Geen luxe probleem, zorg dat je de hulp krijgt die je nodig hebt.
Een lichtpuntje bij deze kwaal is dat het einde in zicht is. Langer dan 9 maanden gaat het niet duren, en uiteindelijk krijg je er wel wat moois voor terug.
Prenatale depressie was voor ons de reden dat er geen 3e kindje kwam.
Geen luxe probleem, zorg dat je de hulp krijgt die je nodig hebt.
vrijdag 16 juli 2021 om 17:40
vrijdag 16 juli 2021 om 17:42
aliana schreef: ↑16-07-2021 17:36Heel veel sterkte. Ik had bij beide zwangerschappen een lichte depressie, psycholoog noemde het licht maar ik vond het vreselijk zwaar. 6 van de 9 maanden was ik zwaar misselijk, maar depressie was veel erger. Bij de 2e heb ik hulp gekregen van de psycholoog, bij de 1e niet. Beide keren was het een uur na de bevalling al zoveel beter.
Een lichtpuntje bij deze kwaal is dat het einde in zicht is. Langer dan 9 maanden gaat het niet duren, en uiteindelijk krijg je er wel wat moois voor terug.
Prenatale depressie was voor ons de reden dat er geen 3e kindje kwam.
Geen luxe probleem, zorg dat je de hulp krijgt die je nodig hebt.
Hulp staat al klaar, in die zin, als vitaliteits- en termijnecho goed blijken ik binnen een week op de POP poli zit. Daar ken ik het en weet wat kan. Ik kijk echt uit naar de gesprekken. Ik heb dat de vorige keer echt als zeer steunend en helpend ervaren.
Ik had stiekem wel hoop dat het deze keer niet nogmaals zou gebeuren. Misschien dat ik daarom ook even zo verdrietig ben. Mocht alles goed gaan, dan wil ik dit niet nog een keer en blijft het hierbij. Dat ik niet mag ervaren welke blijdschap bij een zwangerschap hoort vind ik erg verdrietig.
Het is overigens wel waar: na de bevalling was ik binnen enkele uren al zoveel beter!!! Kom maar op met de oxytocine!!
vrijdag 16 juli 2021 om 18:03
vrijdag 16 juli 2021 om 18:27
Nouja, ik ben niet suïcidaal ofzo. Ik heb er gewoon de pest in. Er komen ook leuke dingen aan, waaronder onze vakantie. Die 4 weken vliegen vast voorbij. En het is niet alsof ze bij de POP opeens een magisch pilletje hebben waarmee het beter is.
vrijdag 16 juli 2021 om 18:30
Was er iets dat de vorige keer hielp? Of dingen die helemaal contraproductief waren? Iedere zwangerschap is anders maar misschien dat dezelfde dingen helpen/ niet helpen?
Overigens, eerste trimester is los van de klachten sowieso "natuurlijk" een moe/eetlustdodende/help-waar-ben-ik-aan-begonnen/gaat-alles-daar-wel-goed affaire. Alleen ik snap dat de angst en de verwachting is bij jou dat t daarna zeker niet beter wordt.
Echt rot, en ook weinig advies helaas. Wat mij wel eens hielp is per dag kort opschrijven hoe ik me voelde. Vaak was dat bij terugkijken een stuk minder slecht dan dat ik me op dat moment meende te herinneren.
Overigens, eerste trimester is los van de klachten sowieso "natuurlijk" een moe/eetlustdodende/help-waar-ben-ik-aan-begonnen/gaat-alles-daar-wel-goed affaire. Alleen ik snap dat de angst en de verwachting is bij jou dat t daarna zeker niet beter wordt.
Echt rot, en ook weinig advies helaas. Wat mij wel eens hielp is per dag kort opschrijven hoe ik me voelde. Vaak was dat bij terugkijken een stuk minder slecht dan dat ik me op dat moment meende te herinneren.
vrijdag 16 juli 2021 om 19:02
Pergamon schreef: ↑16-07-2021 17:42Hulp staat al klaar, in die zin, als vitaliteits- en termijnecho goed blijken ik binnen een week op de POP poli zit. Daar ken ik het en weet wat kan. Ik kijk echt uit naar de gesprekken. Ik heb dat de vorige keer echt als zeer steunend en helpend ervaren.
Ik had stiekem wel hoop dat het deze keer niet nogmaals zou gebeuren. Misschien dat ik daarom ook even zo verdrietig ben. Mocht alles goed gaan, dan wil ik dit niet nog een keer en blijft het hierbij. Dat ik niet mag ervaren welke blijdschap bij een zwangerschap hoort vind ik erg verdrietig.
Het is overigens wel waar: na de bevalling was ik binnen enkele uren al zoveel beter!!! Kom maar op met de oxytocine!!
Het is gewoon kut dat het erop lijkt dat het deze keer toch ook weer gebeurt. Daar mag je gewoon echt teleurgesteld, verdrietig en boos over zijn hoor! Sta jezelf dat in elk geval toe. Wees lief voor jezelf.
Over wachten op die echo's qua POP, enerzijds denk ik 'vraag of je nu al mag, het speelt immers nu', anderzijds zou ik persoonlijk wel graag de reden weten achter het protocol. Is dat omdat het dure zorg is en het niet betaalbaar is als die al gegeven wordt in deze termijn, of is het omdat bij de meeste vrouwen met preND de hulp pas op die termijn nodig is? Indien het laatste zou ik niet schromen om te vragen nu al te mogen. Indien het eerste zou ik kijken of een paar gesprekken bij de POH een optie zijn.
En ander maar hier van je afschrijven? Maar ga vooral niet denken dat het niet belangrijk genoeg is omdat je niet suicidaal bent, dat is namelijk niet waar de lat ligt hoor. Je mag om een luisterend oor en spreekwoordelijke arm om je heen vragen.
vrijdag 16 juli 2021 om 20:19
Stel dat deze zwangerschap niet goed zou gaan, ben je dan hopelijk niet kinderloos toch? Omdat je al een zwangerschap gehad hebt, ik twijfel nu een beetje omdat je nu schrijft dat het alternatief ongewild kinderloos blijven is. Hopelijk bedoel je dat überhaupt voor je eerste zwangerschap zeg maar, en niet dat het ook nog verkeerd is afgelopen met de vorige zwangerschap?Pergamon schreef: ↑16-07-2021 17:40Ik schrijf "luxe probleem" inderdaad omdat het alternatief, ongewild kinderloos blijven, een tijd echt reëel aanwezig is geweest en ik dat nog vele malen erger vindt. Dit wordt 9 maanden afzien, niet een verdriet waar ik mogelijk de rest van mijn leven nog mee zit.
vrijdag 16 juli 2021 om 20:22
Nokie schreef: ↑16-07-2021 20:19Stel dat deze zwangerschap niet goed zou gaan, ben je dan hopelijk niet kinderloos toch? Omdat je al een zwangerschap gehad hebt, ik twijfel nu een beetje omdat je nu schrijft dat het alternatief ongewild kinderloos blijven is. Hopelijk bedoel je dat überhaupt voor je eerste zwangerschap zeg maar, en niet dat het ook nog verkeerd is afgelopen met de vorige zwangerschap?
Godzijdank hebben we een fantastisch leuk kind waar we dolgelukkig mee zijn!! Dat scheelt onwijs. Maar het duurde jaren voordat hij er was en die periode is best angstig geweest.
vrijdag 16 juli 2021 om 20:23
S-Groot schreef: ↑16-07-2021 19:02Het is gewoon kut dat het erop lijkt dat het deze keer toch ook weer gebeurt. Daar mag je gewoon echt teleurgesteld, verdrietig en boos over zijn hoor! Sta jezelf dat in elk geval toe. Wees lief voor jezelf.
Over wachten op die echo's qua POP, enerzijds denk ik 'vraag of je nu al mag, het speelt immers nu', anderzijds zou ik persoonlijk wel graag de reden weten achter het protocol. Is dat omdat het dure zorg is en het niet betaalbaar is als die al gegeven wordt in deze termijn, of is het omdat bij de meeste vrouwen met preND de hulp pas op die termijn nodig is? Indien het laatste zou ik niet schromen om te vragen nu al te mogen. Indien het eerste zou ik kijken of een paar gesprekken bij de POH een optie zijn.
En ander maar hier van je afschrijven? Maar ga vooral niet denken dat het niet belangrijk genoeg is omdat je niet suicidaal bent, dat is namelijk niet waar de lat ligt hoor. Je mag om een luisterend oor en spreekwoordelijke arm om je heen vragen.
Ik weet eigenlijk niet waarom het start met 10 weken! Als ik bel mag ik mogelijk al eerder komen? Maar dan voel ik me zo'n aansteller
vrijdag 16 juli 2021 om 20:25
nooit1blijvenzitten schreef: ↑16-07-2021 18:33Is er vanuit de POP ook iets van een kletsclubje met vrouwen die niet zo ehh rozewolkig in de zwangerschap (kunnen) staan? Als een soort gedeelde smart... stukje?
Als je groepstherapie een "kletsgroepje" wil noemen, ja, dat is een van de behandelmogelijkheden
