Prenatale depressie

Bij dochter postnataal, daardoor al bekend bij POP. Nu prenataal, al gaat dat heel goed. Had even een aantal weken dat het de verkeerde kant op leek te gaan maar gaat nu toch alweer zon 10 weken goed. Postnataal was heel heftig, prenataal (nog) niet, denk ook door snelle ingrijpen van mijn POP psych. Wachtlijst bij postnataal was toen ongeveer 6 weken denk ik.
Ik zou verwijzing naar POP aanvragen, in mijn post groepje zaten ook veel moeders die al sinds pre daar onder behandeling waren.
Bij mij uitte de prenatale vorm zich vooral door toch nog onverwerkt trauma bij dochter: wil ik dit 2e kind wel, wat als ik weer zo heftig postnataal krijg, ik moet blij zijn met wat ik heb, ik wil de zwangerschap afbreken, ik wilde een 2e dochter en niet een zoontje want ik wil mijn vorige ervaring precies overnieuw en nu ‘goed’ kunnen doen, etcetera. Behandeling was vooral gefocust op waar die gevoelens vandaan kwamen, zelf inzien dat het niks te maken had met het kindje (wat mega gepland en gewenst was trouwens) maar met verdriet om hoe de kraamperiode met dochter liep, en ik kreeg een speciale therapeut die gespecialiseerd was in de band tussen moeder en ongeboren kind.
Knuffel voor jou.

Ik snap je gevoel zo goed. Ik zat er hetzelfde bij - deze zwangerschap begon als een tweeling dus veel meer kwalen en ja, niet zo gek dat ik verdrietig was dat ik er eentje verloor.
Maar toch zat het dieper. En dat praten heeft bij mij wel echt geholpen, het gevoel komt ergens vandaan en begrijpen waarvandaan zorgde ervoor dat ik er rationeler naar kon kijken en het kon accepteren. Toen ebte het vanzelf langzaam weg.

Is het je eerste kind? Of heb je al kinderen?

Ik had het bij mijn eerste vooral erg zwaar. Ik denk dat ik bij de 2e meer vertrouwen had dat ik het ouderschap aankon. De eerste zet vaak letterlijk je leven op z'n kop. Van een zelfstandig functionerend wezen wordt er iemand die je nog helemaal niet kent compleet afhankelijk van je en alle zorgen overvielen me zó zwaar. Ik was constant aan het janken, heb meermalen besproken om toch niet maar voor een abortus te gaan. Toen het zo gewenste eenmaal zo ver was, wilde ik het niet meer. Dat heb ik echt maar minimaal gehad bij de 2e. Dus denk dat het wel verschil maakt of het iets puur hormonaals is of dat je alle onbekendheid en stress daarover nu extra hard ervaart? En dan zullen lichamelijke ongemakken zeker ook een rol spelen.

Heb je je al gemeld bij de POP-poli in het zkh? Vaak ben je daar vrij snel aan de beurt namelijk.

Wat naar om te horen dat je klachten hebt montblanc. Ik ben zelf sinds mijn pubertijd bekend met depressies maar voor ik zwanger werd ging het al lange tijd erg goed. Meer dan een jaar geen klachten gehad. Maar tijdens het eerste trimester kreeg ik er wel weer last van. Ik denk dat ik me rond week 8 van de zwangerschap ziek heb moeten melden op het werk. Ik heb het toen ook vrij snel aangegeven bij de verloskundige. Het advies was eerst om te kijken of ik terecht kon bij mijn meest recente hulpverlener. Omdat ik echter te lang uit behandeling was ben ik toch aangemeld bij de POP-poli. Inmiddels zat ik in het tweede trimester en namen de klachten grotendeels af. Toch heb ik mijn aanmelding doorgezet omdat er een wachttijd was en mocht het later in de zwangerschap toch nodig blijken, dan hoefde ik dan niet nog eens 6-8 weken te wachten.
Gelukkig heb ik dat gedaan want in het derde trimester ging het weer bergafwaarts. Ik heb toen (soms individueel en soms met partner) gesprekken gehad in het ziekenhuis en die waren voor mij/ons echt ontzettend waardevol.

Een zwangerschap heeft een enorme impact. Fysiek, emotioneel, psychisch. Ik heb nooit ervaren dat iemand vond dat ik mij aanstelde. Juist uit alle hoeken begrip en medeleven.

En wat betreft eindeloos praten... Dat kan juist helpen! Het is misschien niet zaligmakend maar baat het niet dan schaadt het niet toch?

Ik noemde het baby blues, het was voor mij geen extreme depressie, maar voelde me echt wel heel neerslachtig en moest veel huilen.

Wat mij hielp was dagelijks een goed multivitamine supplement en toen ging het verbazend snel al een heel stuk beter met me.

Succes

Ik zit in m’n tweede trimester (18 weken nu). Na een heel heftig eerste trimester met HG en een ziekenhuis opname en heel veel somberheid aangemeld bij de pop poli.
Huilend aan m’n man gevraagd waarom we dit hebben gedaan. Had echt gehoopt ‘beloont’ te worden met een goede zwangerschap aangezien we anderhalf jaar bezig waren, met letrozol zwanger zijn geworden anders werd het iui. Die hg was echt een grote mentale klap en heb ook geroepen als dit een miskraam wordt hoeft het nooit meer. Een tweede kind zit er niet in voor ons wil dit nooit meer mee maken.
Ben nog steeds niet oké, mentaal gaat het beter en voel mij toevallig vandaag heel goed. Maar fysiek en lichamelijk gaat het nog echt kut. Kan nog niet goed eten, kom absoluut niet aan m’n calorieën waardoor ik de hele dag lamlendig ben. Geen conditie meer. Het hakt er in.


Ondanks dat het nu beter gaat, en hopelijk ook blijft gaan toch blij met m’n verwijzing naar de pop poli. M’n moeder heeft een postnatale depressie gehad, en ik zelf een verleden met depressies achter de rug. Slik ook nog antidepressiva dus denk dat dit mijn redding is geweest dat het bij somberheid bleef en niet een depressie werd.
Heb vandaag de intake gehad en voelde mij wel een beetje een bedrieger omdat ik mij op dit moment niet depressief voel of somber maar ben blij dat ik er ook preventief terecht kan.

Het moeilijkste vind ik aan het aanmelden bij de pop poli dat ze mij zouden bestempelen als slechte moeder, of dat kraamzorg of de verloskundige mij extra in de gaten gaat houden of dat ik het wel kan. Weet niet of die angst/onzekerheid terecht is, denk dat het wel goed komt hierna. Even de zwangerschap nog uit zitten

De wachtlijst viel trouwens wel mee, na m’n opname vervolg gesprek gehad bij de gynaecoloog. En toen alles in gang gezet. Al met al een maandje zat er tussen

Ik zou niet willen noemen dat ik een prenatale depressie had, maar ik herken alles wel wat je zegt. Ik voelde me zo rot, huilen om niks, geen eetlust, die lichamelijke ongemakken (die gevoelens van vernedering bij die pijnlijke aambeien, in je broek plassen als je niest, etc). Vanaf een week voor de positieve test voelde ik me al een emotioneel wrak.
Sorry dat ik het benoem, maar bij mij was het pas na de 1e verjaardag van mijn kinderen dat ik me weer mezelf voelde. Ik heb na de geboorte van beide kinderen psychische hulp gehad, omdat ik me labiel bleef voelen. Dat heeft me wel geholpen.

Ja, ik heb twee kinderen. Dat wilden we heel graag. Ik heb letterlijk tegen man gezegd "Ok, we gaan ervoor. Komende tijd tandjes op elkaar". Er zit niet zoveel tijd tussen onze kinderen, want ik was bang dat van uitstel afstel zou komen en de wens voor een 2e was groot. Ik heb de weken afgeteld!!

En nu, nu mijn jongste 1½ jaar oud is, ben ik mezelf weer. En ben ik zó gelukkig met ze en echt blij dat ik heb doorgezet.
Maar een derde komt er, om bovenstaande redenen, helaas niet. Ondanks dat ik dat eigenlijk wel graag had gewild.

Ik kan me trouwens heel erg ergeren aan vriendinnen die nu fluitend door de zwangerschap gaan, nergens last van hebben en alles maar leuk vinden.
Ik gun niemand dat wat ik heb gevoeld en natuurlijk weet ik dat het heel onredelijk is, maar stiekem vind ik het heel oneerlijk.

Ik vond beide zwangerschappen geen reet aan. Voelde mij totaal niet mezelf, vinkjes ook bij vrijwel alle zwangerschapkwalen: van obstipatie tot aan vocht vasthouden en bekkenpijn (vooral 2e zwangerschap) aan toe.

Ik was op het laatst ook echt niet te genieten door het slaapgebrek en de onmogelijkheden.

Ja het kwam goed uiteindelijk, ik hield gelukkig direct van mijn kinderen en had geen postnatale depressie, maar G*d! die k*t zwangerschappen was ik echt klaar mee op een gegeven moment!

Ik heb beide zwangerschappen een prenatale depressie gehad. Wel al belend met depressies maar dit was toch anders. Beide keren vooral de eerste 12 weken. Echt wel nare gedachten gehad, vroeg me ineens af of ik wel kinderen wilde, voelde me zo rot. Werd later in de zwangerschappen iets beter, maar niet helemaal. Bij mij was het beide keren gelijk over de seconde dat baby eruit was ongeveer. Toen voelde ik me weer mezelf. Was tijdens zwangerschappen ook bang voor post partum depressie maar daar heb ik geen last van gehad gelukkig.

Hier ook geen fan van zwanger zijn, ik was vooral sjacherijnig omdat ik hem bijna de hele dag voelde draaien en schoppen. Alsof ik nooit met rust gelaten werd. Ook nog zwangerschap diabetes en ik had alleen maar honger en viel kilo's af. Uiteindelijk kreeg ik een hele normale baby die niet te groot was en ook niet zo beweeglijk of druk. Ik heb wel nog steeds honger maar ik mag tenminste weer alles eten. Zwanger zijn was echt een straf. Ik had ook ineens twijfels en schuldgevoelens. Niks roze wolk en haatte het dat iedereen het steeds maar over vooral genieten had.

Ik had prima zwangerschappen zonder last van kwalen en kwaaltjes.
En ik vond er geen reet aan.
Gelukkig vond ik de kinderen die aan het eind geboren werden wel leuk.

Montblanc
Wat fijn dat je dit topic hebt geopend.
Laat maar weer gelijk zien dat het niet altijd een roze wolk is.
Gaf mij gelijk even een schop onder m’n kont om ook te kijken of ik ondersteuning kan krijgen bij mijn depressieve klachten.

Zeeschelp ik heb je een pb gestuurd.

Ik heb twee keer een echte depressie gehad. Maar, de tweede keer was ik veel beter voorbereid. Ik heb me met 6 weken ziek gemeld op mijn werk en heb op therapeutische basis gewerkt. Dat wil zeggen dat ik 1 keer in de week koffie ging drinken (in mijn huidige of een andere baan had ik denk ik ook echt wel wat werk gedaan, maar daar was het bedrijf echt niet naar).

Ik had geregeld dat mijn ouders er waren op de dag dat ik alleen thuis was met mijn oudste, want ik ging er vanuit dat ik echt niet voor haar kon zorgen, en dat bleek ook zo te zijn. Doordat mijn ouders kwamen wilde ik wel dat de boodschappen in huis waren, dus dan liep ik zo rond half 9 naar de supermarkt en als mijn ouders er waren was ik weer thuis, en dan ging ik slapen. Dan had ik al een goed gevoel over de dag, want dan had ik echt wat gedaan. Mijn ouders deden vaak ook wat kleine klusjes waar ik dan bij stond en een keer een schroevendraaier aan gaf en dan had ik toch het gevoel dat ik ook wat bijdroeg aan de wereld.

Ik ging vanaf 6 weken ook naar een gespecialiseerde psycholoog die me hielp om te zien dat dit maar tijdelijk was en dat het niet erg is om het niet leuk te vinden en de dagen af te tellen. En dat de dingen waar ik tegen aan liep een uitvergroting waren van mijn dingen in het echte leven en daar heeft ze wat kleine handvaten voor gegeven.

Ik heb iedereen verteld dat ik me zo voelde en dat ik het heel erg nodig had dat ze me wel voor dingen uitnodigden, maar dat er een kans was dat ik als een soort zombie voor me uit zat te staren. Ik kan me nog goed een verjaardag van een nichtje herinneren waarbij ik me eigenlijk alleen maar rot voelde en dat een ander nichtje bij me op schoot zat en zei dat ik zo lief was en dat ik heel hard moest huilen, maar dat daar ook de ruimte voor was, want iedereen wist dat ik ziek was. Door de ruimte te voelen om me ook in gezelschap slecht te voelen was de drempel lager om dingen te doen en ging ik nog wel de deur uit.

Mijn vent wist dat als ik aan gaf dat er iets moest gebeuren het ook echt ging gebeuren. Dus als ik zei dat er een commode moest komen dan ging hij expliciet vragen wat ik van hem nodig had en zorgde ervoor dat dat geregeld werd. Ik kon echt niet om gaan met nog meer teleurstellingen (naast teleurstelling dat ik zo slecht ben in zwanger zijn, teleurstelling dat ik een slechte moeder was van mijn oudste, teleurstelling dat ik een slechte werknemer was, teleurstelling dat ik geen leuke zus, dochter, schoonzus en tante was, teleurstelling dat ik geen leuke partner was, teleurstelling dat ik een slechte vrienden was voor mijn vrienden).

Mijn tips zouden dus zijn, weer er open over en vertel wat je nodig hebt.

Vertel het ook vooral aan de verloskundige en kraamzorg, die zijn er echt om je te ondersteunen en die kunnen je juist goed in de gaten houden ook na je zwangerschap om te kijken of het beter gaat en of je niet nog meer ondersteuning nodig hebt om met deze situatie om te gaan.

3_14pac schreef: ↑

24-01-2023 16:40

Het moeilijkste vind ik aan het aanmelden bij de pop poli dat ze mij zouden bestempelen als slechte moeder, of dat kraamzorg of de verloskundige mij extra in de gaten gaat houden of dat ik het wel kan. Weet niet of die angst/onzekerheid terecht is, denk dat het wel goed komt hierna. Even de zwangerschap nog uit zitten

Aanmelden bij de poppoli maakt je juist een goede moeder. Je durft voor jezelf te zorgen. Je durft om hulp te vragen. Je durft je kwetsbaar op te stellen. Wat een goed voorbeeld ben je dan voor je kinderen.

En ja, de verloskundige en kraamzorg gaan je extra in de gaten houden, maar op een goede manier. Want als ze denken dat je naast een pre- ook een postnatale depressie hebt gaan ze ervoor zorgen dat je ondersteuning krijgt om beter te worden en je helpen om de beste moeder te zijn die je kunt zijn.

Overigens was ik na mijn bevallingen echt binnen een paar uur weer een heel ander mens. Maar ik was wel heel blij met de 2 extra dagen kraamzorg die we kregen, want ik vond het heerlijk dat onze fantastische kraamhulp me fruitsalade bracht en het huis aan kant maakte en me vertelde dat ze zo trots op me was en dat ik het goed deed. Echt wat een heerlijk warm bad was dat na 9 maanden verschrikking.

@montblanc wat naar dat je hier last van hebt... Het voelt soms een beetje eenzaam he?

Ik kan je geen advies nog geven met wat mij geholpen heeft gezien t feit dat ik er zelf nu ook nog middenin zit en net aangemeld ben bij een psycholoog. Ik ben bijna 31 weken zwanger en liep al wat langere tijd bij de GGZ ondersteuner van de huisarts. Uiteindelijk nu aan de beurt bij psycholoog die ook een postpartum centrum/specialisatie hebben voor vrouwen die mentale klachten hebben tijdens/na zwangerschap. Vorige week intake gehad en deze week mag ik beginnen met 1e sessie. Zij gaat o.a. EMDR toepassen. Maar ik denk dat het heel erg afhangt van je klachten ook wat helpend is. Ik ervaar bijv. hele erge angst/paniekklachten (vooral angsten rondom bevalling en angst voor verlies van baby of mijn man). Ik heb sowieso al sneller last van angsten (ook paar jaar geleden therapie voor gehad) maar door alle hormonen heb ik sinds het begin van mijn zwangerschap hier echt ineens weer heel veel last van.... ben ook sinds november voor 50% ziek gemeld (al was dit niet de enige oorzaak).
Bij angst helpt bijv. emdr heel erg maar ik weet natuurlijk niet of dit voor jouw klachten ook helpt.

En het schuldgevoel wat sommigen beschrijven herken ik ook. Ik werd door mn PCOS niet gelijk zwanger en nu kan ik niet op de 'roze wolk' zitten, omdat ik zo angstig ben voor 'wat als er iets slecht afloopt'. Maarja, daarom denk ik dat hulp zoeken voor wat je klachten ook zijn goed is. Ik voel me in ieder geval wel 'beter' nu ik geholpen ga worden en ik ook door heb dat ik niet gek ben

Kaaaaaaaatje schreef: ↑

25-01-2023 09:28

Aanmelden bij de poppoli maakt je juist een goede moeder. Je durft voor jezelf te zorgen. Je durft om hulp te vragen. Je durft je kwetsbaar op te stellen. Wat een goed voorbeeld ben je dan voor je kinderen.

En ja, de verloskundige en kraamzorg gaan je extra in de gaten houden, maar op een goede manier. Want als ze denken dat je naast een pre- ook een postnatale depressie hebt gaan ze ervoor zorgen dat je ondersteuning krijgt om beter te worden en je helpen om de beste moeder te zijn die je kunt zijn.

Dankje

Ik had veel eerder moeten stoppen of minderen met werken, gaf me veel te veel stress en het gevoel dat ik tekort schoot in alles. Dus volg dat advies maar.