Zwanger
alle pijlers
Slechte 20 weken echo en wachten op uitslag
maandag 23 december 2019 om 09:15
Hallo allemaal,
Ik heb er even over nagedacht maar ik denk dat ik het wel fijn vind om hier van me af te schrijven.
Ik ben nu namelijk ruim 21 weken zwanger en afgelopen week gehoord dat ons meisje een ernstige aandoening heeft: CHD (hernia diafragmatica), haar middenrif is niet gesloten. We waren in shock en zijn gelukkig direct doorverwezen naar het specialistische ziekenhuis. Er waren ook echodense nieren te zien en haar groei lijkt iets achter te lopen.
De combinatie met haar nieren zorgt ervoor dat de kans op een syndroom groter wordt geacht, we hebben dus gekozen voor een vruchtwaterpunctie en hierbij testen ze op 30.000 genen. Nu is het 1 a 2 weken wachten op de uitslag, enorm onzeker.
Uit de echo blijkt dat ze wel in een redelijke gradatie zit wat betreft de CHD, als er geen afwijking blijkt zou ze nog wel overlevingskansen hebben. Maar over 2 weken hebben we weer een echo en het beeld kan dan ook verslechterd zijn, dus wellicht dat haar overlevingskansen dan ook niet meer zo goed zijn.
En, het is dus áls blijkt dat er geen syndroom wordt gevonden. Want die kans is ook best groot.
Ik ben vreselijk verdrietig, ons leven staat op z'n kop. We hebben nog een zoontje en die biedt wel (meestal fijne
) afleiding.
Voor we hem kregen hebben we een heel lang fertiliteitstraject gehad (uiteindelijk ICSI) en de zwangerschap voor hem ook ons meisje verloren met 13 weken (had waarschijnlijk ook een afwijking, maar onduidelijk wat). We hebben dus al veel meegemaakt en momenteel komen alle gevoelens terug van toen. Afgelopen periode was zo onbezorgd en fijn, eindelijk leken we een normaal gezin zeg te worden zeg maar. En nu hebben we ontzettend geluk gehad want we zijn spontaan zwanger geworden. Maar nu stort het weer in en vind ik alles confronterend, bah. Er zijn wat vriendinnen en familie die ongeveer even ver als mij zijn met de zwangerschap en ik hoop zo ontzettend dat ik net als hen door kan gaan met de voorbereidingen. Voor nu is de uitslag van de vruchtwaterpunctie en de volgende echo heel belangrijk hoe het eruit gaat zien, of ze een kwalitatief leven kan hebben.
We hebben veel steun aan familie en vrienden, super fijn. Ik ben dan ook niet veel alleen. Maar er zijn zoveel momenten dat ik ontzettend bang ben. Wat eigenlijk nog niet zoveel zin heeft maarja.
We laten de kerstdiners ook gewoon doorgaan, met z'n drieën alleen thuis zitten heeft ook geen zin.
Bedankt voor het lezen en wellicht zijn er ervaringen van anderen (wat betreft slechte 20 weken echo en de onzekerheid van afbreken of niet).
Ik heb er even over nagedacht maar ik denk dat ik het wel fijn vind om hier van me af te schrijven.
Ik ben nu namelijk ruim 21 weken zwanger en afgelopen week gehoord dat ons meisje een ernstige aandoening heeft: CHD (hernia diafragmatica), haar middenrif is niet gesloten. We waren in shock en zijn gelukkig direct doorverwezen naar het specialistische ziekenhuis. Er waren ook echodense nieren te zien en haar groei lijkt iets achter te lopen.
De combinatie met haar nieren zorgt ervoor dat de kans op een syndroom groter wordt geacht, we hebben dus gekozen voor een vruchtwaterpunctie en hierbij testen ze op 30.000 genen. Nu is het 1 a 2 weken wachten op de uitslag, enorm onzeker.
Uit de echo blijkt dat ze wel in een redelijke gradatie zit wat betreft de CHD, als er geen afwijking blijkt zou ze nog wel overlevingskansen hebben. Maar over 2 weken hebben we weer een echo en het beeld kan dan ook verslechterd zijn, dus wellicht dat haar overlevingskansen dan ook niet meer zo goed zijn.
En, het is dus áls blijkt dat er geen syndroom wordt gevonden. Want die kans is ook best groot.
Ik ben vreselijk verdrietig, ons leven staat op z'n kop. We hebben nog een zoontje en die biedt wel (meestal fijne
) afleiding. Voor we hem kregen hebben we een heel lang fertiliteitstraject gehad (uiteindelijk ICSI) en de zwangerschap voor hem ook ons meisje verloren met 13 weken (had waarschijnlijk ook een afwijking, maar onduidelijk wat). We hebben dus al veel meegemaakt en momenteel komen alle gevoelens terug van toen. Afgelopen periode was zo onbezorgd en fijn, eindelijk leken we een normaal gezin zeg te worden zeg maar. En nu hebben we ontzettend geluk gehad want we zijn spontaan zwanger geworden. Maar nu stort het weer in en vind ik alles confronterend, bah. Er zijn wat vriendinnen en familie die ongeveer even ver als mij zijn met de zwangerschap en ik hoop zo ontzettend dat ik net als hen door kan gaan met de voorbereidingen. Voor nu is de uitslag van de vruchtwaterpunctie en de volgende echo heel belangrijk hoe het eruit gaat zien, of ze een kwalitatief leven kan hebben.
We hebben veel steun aan familie en vrienden, super fijn. Ik ben dan ook niet veel alleen. Maar er zijn zoveel momenten dat ik ontzettend bang ben. Wat eigenlijk nog niet zoveel zin heeft maarja.
We laten de kerstdiners ook gewoon doorgaan, met z'n drieën alleen thuis zitten heeft ook geen zin.
Bedankt voor het lezen en wellicht zijn er ervaringen van anderen (wat betreft slechte 20 weken echo en de onzekerheid van afbreken of niet).
woensdag 1 januari 2020 om 21:31
Lieve Boulu,
Wat heftig, het is niet te bevatten als je dit nieuws krijgt hij de 20 weken echo!
Ik heb 1 zoontje en wij hoorden ook bij de 20 weken echo dat er iets ernstigs aan de hand was (waar ik ivm herkenbaarheid even niet over uitwijd) dezelfde dag nog een vruchtwaterpunctie gehad waar de uitslagen allemaal goed van waren. Maar ik weet nog dat het wachten op die uitslagen zenuwslopend waren..
Wat mij destijds enorm heeft geholpen is dat ik alles ben gaan uitzoeken over deze aandoening, hoe zou zijn kwaliteit van leven zijn? Want dat was doorslaggevend voor de volgende beslissingen die gemaakt moesten worden. ik heb via Facebook een aantal ouders gevonden die een kindje hadden met deze handicap die mij gelukkig wilden helpen en informeren over wat mij te wachten zou staan. Daar zijn zelfs bijzondere vriendschappen door ontstaan omdat je natuurlijk iets deelt wat veel andere mensen toch niet zo goed kunnen snappen, hoe hard ze ook hun best doen.
Schrijf belangrijke dingen op zodat je het later weer terug kan lezen. Ik heb alles gedocumenteerd, van alle brieven van het ziekenhuis, tot notities van mezelf, je zit in zo’n rollercoaster waardoor je dingen vergeet, het is echt waardevol dat je later terug kan lezen hoe alles is gegaan.
Toen ik 26 weken zwanger was is mijn kindje in mijn buik geopereerd, dat was in een ziekenhuis in België, weer een hele heftige gebeurtenis, ik weet niet of dit voor jullie ook geldt, als je daar meer over wil weten laat het maar weten.
Ik heb geen enkele roze wolk gezien gedurende mijn zwangerschap en erna. Maar dat is wel goedgekomen uiteindelijk, mijn zoontje is prachtjongen waar ik echt zielsveel van houd. Maar eerlijk is eerlijk, het is en blijft in ons geval een leven met hobbels... en dat is niet altijd makkelijk.
Maar jullie situatie kan weer heel anders zijn, ik weet niet wat bij haar het toekomstbeeld zal zijn met deze aandoening..
Ik wens je heel veel sterkte de komende periode en leef met je mee
Wat heftig, het is niet te bevatten als je dit nieuws krijgt hij de 20 weken echo!
Ik heb 1 zoontje en wij hoorden ook bij de 20 weken echo dat er iets ernstigs aan de hand was (waar ik ivm herkenbaarheid even niet over uitwijd) dezelfde dag nog een vruchtwaterpunctie gehad waar de uitslagen allemaal goed van waren. Maar ik weet nog dat het wachten op die uitslagen zenuwslopend waren..
Wat mij destijds enorm heeft geholpen is dat ik alles ben gaan uitzoeken over deze aandoening, hoe zou zijn kwaliteit van leven zijn? Want dat was doorslaggevend voor de volgende beslissingen die gemaakt moesten worden. ik heb via Facebook een aantal ouders gevonden die een kindje hadden met deze handicap die mij gelukkig wilden helpen en informeren over wat mij te wachten zou staan. Daar zijn zelfs bijzondere vriendschappen door ontstaan omdat je natuurlijk iets deelt wat veel andere mensen toch niet zo goed kunnen snappen, hoe hard ze ook hun best doen.
Schrijf belangrijke dingen op zodat je het later weer terug kan lezen. Ik heb alles gedocumenteerd, van alle brieven van het ziekenhuis, tot notities van mezelf, je zit in zo’n rollercoaster waardoor je dingen vergeet, het is echt waardevol dat je later terug kan lezen hoe alles is gegaan.
Toen ik 26 weken zwanger was is mijn kindje in mijn buik geopereerd, dat was in een ziekenhuis in België, weer een hele heftige gebeurtenis, ik weet niet of dit voor jullie ook geldt, als je daar meer over wil weten laat het maar weten.
Ik heb geen enkele roze wolk gezien gedurende mijn zwangerschap en erna. Maar dat is wel goedgekomen uiteindelijk, mijn zoontje is prachtjongen waar ik echt zielsveel van houd. Maar eerlijk is eerlijk, het is en blijft in ons geval een leven met hobbels... en dat is niet altijd makkelijk.
Maar jullie situatie kan weer heel anders zijn, ik weet niet wat bij haar het toekomstbeeld zal zijn met deze aandoening..
Ik wens je heel veel sterkte de komende periode en leef met je mee
vrijdag 3 januari 2020 om 07:52
Bedankt allemaal weer voor de lieve reacties en ook het duimen!!
Het lijkt geholpen te hebben want we hebben gisteren wel positief nieuws gehad!
In die zin dat er geen andere afwijkingen zijn gevonden en ze redelijke overlevingskansen heeft.
We hebben dus besloten ervoor te gaan!! We hoeven nu geen afscheid van haar te nemen.
Het zal ontzettend spannend zijn, tijdens de zwangerschap maar ook heel erg erna. De eerste weken na haar geboorte zijn heel belangrijk. Of ze zelf kan ademen of niet en of er complicaties optreden of niet. In het meest gunstige geval valt het mee en dan heeft ze ook hele goede verwachtingen wat betreft haar levenskwaliteit, misschien net als elk ander kind. Dat zou natuurlijk fantastisch zijn! Daar gaan we ook voor.
Maar we moeten ook realistisch blijven, het kan natuurlijk ook dat ze toch overlijdt of er veel toeters en bellers aan te pas komen en ze hier gevolgen van heeft.
Voor nu is er veel om over na te denken en te regelen in ieder geval, want het zal een periode van maanden ziekenhuis zijn.
Voor nu even deze snelle update. M'n zoontje wordt wakker en ik moet aan de slag.
Nogmaals bedankt voor het medeleven!
Het lijkt geholpen te hebben want we hebben gisteren wel positief nieuws gehad!
In die zin dat er geen andere afwijkingen zijn gevonden en ze redelijke overlevingskansen heeft.
We hebben dus besloten ervoor te gaan!! We hoeven nu geen afscheid van haar te nemen
.Het zal ontzettend spannend zijn, tijdens de zwangerschap maar ook heel erg erna. De eerste weken na haar geboorte zijn heel belangrijk. Of ze zelf kan ademen of niet en of er complicaties optreden of niet. In het meest gunstige geval valt het mee en dan heeft ze ook hele goede verwachtingen wat betreft haar levenskwaliteit, misschien net als elk ander kind. Dat zou natuurlijk fantastisch zijn! Daar gaan we ook voor.
Maar we moeten ook realistisch blijven, het kan natuurlijk ook dat ze toch overlijdt of er veel toeters en bellers aan te pas komen en ze hier gevolgen van heeft.
Voor nu is er veel om over na te denken en te regelen in ieder geval, want het zal een periode van maanden ziekenhuis zijn.
Voor nu even deze snelle update. M'n zoontje wordt wakker en ik moet aan de slag
. Nogmaals bedankt voor het medeleven!
vrijdag 3 januari 2020 om 09:21
Een vriendin van mij heeft een kind die vanaf de geboorte 8 maanden in het ziekenhuis is geweest. Ze is bijna permanent bij de baby gebleven omdat de artsen en verpleegkundigen veel onnodige handelingen wilden uitvoeren. Dan kwamen ze de kamer op om bloed af te nemen bv. Terwijl ze niet konden vertellen waarom. Zij had (zelf hbo-v) en was gelukkig doortastend genoeg om ervoor te zorgen dat er bv niet 4x per dag werd bloedgeprikt voor 4 verschillende dingen, maar 1x per der dag en alles tegelijk.
De impact van haar afwezigheid thuis en vooral op haar dreumes was groot. Nu ik lees dat er ook een ouder kind is, adviseer ik je om nu al na te denken over hoe jij en je man de zorg voor beide kinderen gaan verdelen.
Vanwege het Rs virus heeft mijn jongste met 5 weken oud een week in het ziekenhuis gelegen. Ik ben daar bijna continue bij geweest. Ik vond het hartverscheurend om mijn oudere maar nog steeds kleine kind zien weg te lopen aan de hand van papa of andere familie, terwijl ik bij de baby bleef. Het gevoel dat ik mijn dreumes in de steek liet. Maar ik wilde ook de Pasgeboren baby niet alleen laten. Ik vond een week in het ziekenhuis al echt verschrikkelijk. Ik kan mij niet indenken hoe het zal zijn als je er maanden verblijft.
De relatie tussen vriendin en haar dreumes heeft echt een knauw gehad. Nadat dreumes zich realiseerde dat mama er (bijna) niet meer voor hem kon zijn, trok hij naar papa toe en andere vaste mensen. Ook eenmaal thuis na 8 maanden bleef dat.
Het is zo’n situatie geweest waar er alleen verliezers zijn. Roeien met de riemen die er waren. Daarom mijn advies. Praat samen en met ervaringsdeskundigen over het eerste jaar na de geboorte. Wat je kunt verwachten en hoe je dat nu voor je ziet. Het kan altijd veranderen, maar je hebt alvast n idee. Een begin.
De impact van haar afwezigheid thuis en vooral op haar dreumes was groot. Nu ik lees dat er ook een ouder kind is, adviseer ik je om nu al na te denken over hoe jij en je man de zorg voor beide kinderen gaan verdelen.
Vanwege het Rs virus heeft mijn jongste met 5 weken oud een week in het ziekenhuis gelegen. Ik ben daar bijna continue bij geweest. Ik vond het hartverscheurend om mijn oudere maar nog steeds kleine kind zien weg te lopen aan de hand van papa of andere familie, terwijl ik bij de baby bleef. Het gevoel dat ik mijn dreumes in de steek liet. Maar ik wilde ook de Pasgeboren baby niet alleen laten. Ik vond een week in het ziekenhuis al echt verschrikkelijk. Ik kan mij niet indenken hoe het zal zijn als je er maanden verblijft.
De relatie tussen vriendin en haar dreumes heeft echt een knauw gehad. Nadat dreumes zich realiseerde dat mama er (bijna) niet meer voor hem kon zijn, trok hij naar papa toe en andere vaste mensen. Ook eenmaal thuis na 8 maanden bleef dat.
Het is zo’n situatie geweest waar er alleen verliezers zijn. Roeien met de riemen die er waren. Daarom mijn advies. Praat samen en met ervaringsdeskundigen over het eerste jaar na de geboorte. Wat je kunt verwachten en hoe je dat nu voor je ziet. Het kan altijd veranderen, maar je hebt alvast n idee. Een begin.
vrijdag 3 januari 2020 om 10:41
vrijdag 3 januari 2020 om 13:12
Gegeven de omstandigheden is dit volgens mij voor nu wel heel positief nieuws. En een deel zal je past weten in een later stadium en na de geboorte. Ik zou me zo kunnen voorstellen dat je het nog altijd heel onwerkelijk vindt dat dit jullie nou net moest overkomen en ik hoop enorm dat het straks en jullie dochter een volwaardig leven kan hebben... Dikke knuffel lieve Boulu 
Dikke knuffel lieve Boulu
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 3 januari 2020 om 13:19
Beste scenario dat je had kunnen hebben denk ik, Boulu
Ik sluit me wel aan bij wat dansen in de wind zegt, wellicht handig om eens te sparren met een orthopedagoog of opvoedpoli over jullie oudste, mocht je idd maanden in het ziekenhuis zitten.
Ik zie het beroepsmatig wel en dat is voor alle betrokken partijen gewoon enorm zwaar en je oudste heeft nog niet de cognitieve middelen om daar zelf mee te copen. Dus grijp alle hulp aan die je kunt krijgen, zou ik zeggen. Beter iets aan hulp ingeschakeld dat je achteraf niet nodig had, dan dat je erom verlegen zit.
Ik sluit me wel aan bij wat dansen in de wind zegt, wellicht handig om eens te sparren met een orthopedagoog of opvoedpoli over jullie oudste, mocht je idd maanden in het ziekenhuis zitten.
Ik zie het beroepsmatig wel en dat is voor alle betrokken partijen gewoon enorm zwaar en je oudste heeft nog niet de cognitieve middelen om daar zelf mee te copen. Dus grijp alle hulp aan die je kunt krijgen, zou ik zeggen. Beter iets aan hulp ingeschakeld dat je achteraf niet nodig had, dan dat je erom verlegen zit.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 3 januari 2020 om 14:01
Zo, ik heb weer even tijd om een goede update te geven en te reageren op iedereen.
@Decadence: Heel erg bedankt voor het delen van jouw verhaal. Wat fijn te horen dat het over het algemeen goed gaat met jullie zoontje. Ik kan me voorstellen dat het helemaal geen roze wolk is geweest.
Bedankt voor je tips ook. Ik schrijf voor mezelf in een dagboekje inderdaad en hier dus ook een beetje, dat is fijn. Er is ook een facebook groep over de aandoening die ons kindje heeft weet ik, maar ik twijfel nog om me aan te sluiten. Juist omdat elk kind het zo anders kan doen en ik dan wellicht problemen lees die ons kindje niet graag krijgen of andersom.
De periode vanaf de geboorte (en ook wel de zwangerschap hoor) lijkt me ontzettend zwaar. Met name de zorgen. Als er een complicatie is, is dat echt zo vreselijk moeilijk denk ik. Angst voor wat komen gaat. Het gaat ook helemaal geen normale situatie worden natuurlijk waarin we een gewone kraamperiode ed hebben.
@Dansenindewind (en Lux): Bedankt voor je reactie!! Ik denk dat je helemaal gelijk hebt wat betreft ons oudste kindje inderdaad. Ik wil hem ook niet te kort doen en het zal heel lastig worden. We willen hem heus wel eens meenemen maar dat is maximaal voor een uurtje ofzo. Het makkelijkst is denk ik om elkaar af te wisselen, dat we niet altijd samen gaan. En als we oppas (familie) hebben dat dit thuis is.
We hebben een maatschappelijk werkster bij het ziekenhuis dus wellicht dat zij er meer over kan vertellen. Ik ga het eens informeren.
@Windmolen: Niet heel veel extra controles, waarschijnlijk elke 3 of 4 weken. Nu eind januari weer een paar uur lang in het ziekenhuis voor een uitgebreide echo enzo. Heel veel meer kunnen ze in de tussentijd ook niet doen.
Ze is wel klein (ligt op de onderste lijn) dus dit willen ze ook goed volgen.
Verder bedankt nog een keer voor alle lieve reacties.
Mijn positieve gevoel overheerst vandaag, dat is heel fijn. Vooral denk ik ook omdat het ook zo had kunnen zijn dat we nu ons moesten bezig houden met wanneer bevallen en de crematie enz.
Wel was ik vanochtend heel vroeg wakker en ging er van alles door m'n hoofd over de periode na haar geboorte. Maar ik weet waar ik met mijn vragen terecht kan.
Ik realiseer me ook dat er zeker kansen zijn dat ze het niet haalt of er complicaties ontstaan maar we kunnen niet meer dan hopen. Het zou voor ons heel raar voelen om het nu af te breken, hopelijk krijgen we gewoon een (relatief) gezond kindje...
@Decadence: Heel erg bedankt voor het delen van jouw verhaal. Wat fijn te horen dat het over het algemeen goed gaat met jullie zoontje. Ik kan me voorstellen dat het helemaal geen roze wolk is geweest.
Bedankt voor je tips ook. Ik schrijf voor mezelf in een dagboekje inderdaad en hier dus ook een beetje, dat is fijn. Er is ook een facebook groep over de aandoening die ons kindje heeft weet ik, maar ik twijfel nog om me aan te sluiten. Juist omdat elk kind het zo anders kan doen en ik dan wellicht problemen lees die ons kindje niet graag krijgen of andersom.
De periode vanaf de geboorte (en ook wel de zwangerschap hoor) lijkt me ontzettend zwaar. Met name de zorgen. Als er een complicatie is, is dat echt zo vreselijk moeilijk denk ik. Angst voor wat komen gaat. Het gaat ook helemaal geen normale situatie worden natuurlijk waarin we een gewone kraamperiode ed hebben.
@Dansenindewind (en Lux): Bedankt voor je reactie!! Ik denk dat je helemaal gelijk hebt wat betreft ons oudste kindje inderdaad. Ik wil hem ook niet te kort doen en het zal heel lastig worden. We willen hem heus wel eens meenemen maar dat is maximaal voor een uurtje ofzo. Het makkelijkst is denk ik om elkaar af te wisselen, dat we niet altijd samen gaan. En als we oppas (familie) hebben dat dit thuis is.
We hebben een maatschappelijk werkster bij het ziekenhuis dus wellicht dat zij er meer over kan vertellen. Ik ga het eens informeren.
@Windmolen: Niet heel veel extra controles, waarschijnlijk elke 3 of 4 weken. Nu eind januari weer een paar uur lang in het ziekenhuis voor een uitgebreide echo enzo. Heel veel meer kunnen ze in de tussentijd ook niet doen.
Ze is wel klein (ligt op de onderste lijn) dus dit willen ze ook goed volgen.
Verder bedankt nog een keer voor alle lieve reacties.
Mijn positieve gevoel overheerst vandaag, dat is heel fijn. Vooral denk ik ook omdat het ook zo had kunnen zijn dat we nu ons moesten bezig houden met wanneer bevallen en de crematie enz.
Wel was ik vanochtend heel vroeg wakker en ging er van alles door m'n hoofd over de periode na haar geboorte. Maar ik weet waar ik met mijn vragen terecht kan.
Ik realiseer me ook dat er zeker kansen zijn dat ze het niet haalt of er complicaties ontstaan maar we kunnen niet meer dan hopen. Het zou voor ons heel raar voelen om het nu af te breken, hopelijk krijgen we gewoon een (relatief) gezond kindje...
vrijdag 3 januari 2020 om 14:31
Wat een mooi nieuws en wat fijn dat je er zo positief in staat! Tuurlijk blijft het nog lang spannend, maar het is al zo’n opluchting dat de wel/niet afbreken vraag even van je schouders is.
En je kunt zeker alvast dingen gaan regelen en voorbereiden, maar mijn ervaring is ook dat als de nood zo hoog is je hele netwerk echt wel wil bijspringen. We hadden ook onze ouders aantal weken in huis voor de andere twee, gaf veel rust. Niet alles valt ook te plannen, we moesten bijv een paar keer direct in de auto springen omdat het met de baby slecht ging, maar ook dat regelde zich vanzelf. Onze middelste was nog maar net 2 toen de jongste werd geboren, dus als je onze ervaringen wil weten met lang zkh verblijf mag je me altijd een pb sturen
Sterkte daar en hou die positieve Vibe stevig vast!
En je kunt zeker alvast dingen gaan regelen en voorbereiden, maar mijn ervaring is ook dat als de nood zo hoog is je hele netwerk echt wel wil bijspringen. We hadden ook onze ouders aantal weken in huis voor de andere twee, gaf veel rust. Niet alles valt ook te plannen, we moesten bijv een paar keer direct in de auto springen omdat het met de baby slecht ging, maar ook dat regelde zich vanzelf. Onze middelste was nog maar net 2 toen de jongste werd geboren, dus als je onze ervaringen wil weten met lang zkh verblijf mag je me altijd een pb sturen
Sterkte daar en hou die positieve Vibe stevig vast!
vrijdag 3 januari 2020 om 23:45
In deze omstandigheden het beste scenario, fijn!
Jullie hoeven zelf niet de keuze te maken jullie kindje geboren te laten worden maar mogen haar alle kansen geven.
Ik ken 2 kinderen die met een hernia diafragmatica geboren zijn. De ene totaal onverwacht, bij de andere was het bekend en dus heeft de bevalling al onder de juiste omstandigheden plaats gevonden. Bij de eerste was er paniek en een hoop gedoe, bij de andere was alles voorbereid (opvang andere kinderen met name).
Met beide kinderen gaat het nu goed. Natuurlijk zijn er wel complicaties geweest maar niet levensbedreigend.
Ik heb geen idee hoe het werkt hoor maar is een Ronald McDonald huis een optie? Zodat jullie bij elkaar in de buurt zijn en elkaar dagelijks zien?
Ik hoop dat je vanaf nu het vertrouwen weer een beetje kunt hebben al zal dat heus erg lastig zijn.
Jullie hoeven zelf niet de keuze te maken jullie kindje geboren te laten worden maar mogen haar alle kansen geven.
Ik ken 2 kinderen die met een hernia diafragmatica geboren zijn. De ene totaal onverwacht, bij de andere was het bekend en dus heeft de bevalling al onder de juiste omstandigheden plaats gevonden. Bij de eerste was er paniek en een hoop gedoe, bij de andere was alles voorbereid (opvang andere kinderen met name).
Met beide kinderen gaat het nu goed. Natuurlijk zijn er wel complicaties geweest maar niet levensbedreigend.
Ik heb geen idee hoe het werkt hoor maar is een Ronald McDonald huis een optie? Zodat jullie bij elkaar in de buurt zijn en elkaar dagelijks zien?
Ik hoop dat je vanaf nu het vertrouwen weer een beetje kunt hebben al zal dat heus erg lastig zijn.
