Zwanger
alle pijlers
Sombere gevoelens begin zwangerschap
dinsdag 2 augustus 2011 om 09:32
Goedemorgen!
Ik ben nu ruim 8 weken zwanger van ons derde kindje. Gewenst en gepland. Ik kan er helaas niet van genieten en heb erge last van sombere gevoelens over de zwangerschap en de toekomst. Ik ben hondsmoe en misselijk en zie alleen maar beren op de weg. Heb 'spijt' dat we er aan begonnen zijn en zie alleen maar de negatieve kanten van een derde. De eerste weken had ik echt dat blije gevoel en werd ik soms helemaal warm van binnen als ik aan het kindje dacht. Nu droomde ik dat ik een mk kreeg en dat het me niets uitmaakte.
Bij de 2de zwangerschap had ik deze gevoelens ook wel en ik weet dat ze op een gegeven moment verdwenen....dus daar wacht ik nu maar op. Tot die tijd: Zijn er nog meiden die zich hierin herkennen en nog goede tips hebben?
Ik ben nu ruim 8 weken zwanger van ons derde kindje. Gewenst en gepland. Ik kan er helaas niet van genieten en heb erge last van sombere gevoelens over de zwangerschap en de toekomst. Ik ben hondsmoe en misselijk en zie alleen maar beren op de weg. Heb 'spijt' dat we er aan begonnen zijn en zie alleen maar de negatieve kanten van een derde. De eerste weken had ik echt dat blije gevoel en werd ik soms helemaal warm van binnen als ik aan het kindje dacht. Nu droomde ik dat ik een mk kreeg en dat het me niets uitmaakte.
Bij de 2de zwangerschap had ik deze gevoelens ook wel en ik weet dat ze op een gegeven moment verdwenen....dus daar wacht ik nu maar op. Tot die tijd: Zijn er nog meiden die zich hierin herkennen en nog goede tips hebben?
dinsdag 2 augustus 2011 om 09:36
Ik heb dit ook gehad bij deze zwangerschap. Ik be naar de huisarts gegaan, en heb daar in de praktijk wat gesprekken gehad met een maatschappelijk werkster, dit heeft mij goed geholpen. Het kan ook erg hormonaal bepaald zijn dat je je zo voelt, ik had het de eerste zwangerschap helemaal niet.
Ik vond het echt fijn om er met iemand over te praten, het heeft mij erg geholpen in ieder geval. Ze maken dit soort situaties vaker mee hoor!
Ik ben nu 20 weken zwanger en sta er heel positief tegenover!
Succes meid!
Ik vond het echt fijn om er met iemand over te praten, het heeft mij erg geholpen in ieder geval. Ze maken dit soort situaties vaker mee hoor!
Ik ben nu 20 weken zwanger en sta er heel positief tegenover!
Succes meid!
dinsdag 2 augustus 2011 om 10:07
Bedankt voor jullie reacties, ik had afgelopen week de intake bij de VK en toen heb ik het niet ter sprake gebracht. Ik ga over 1,5 week weer, dus als het dan niet beter gaat bespreek ik het zeker. Ik ben vergeten wanneer dat rotgevoel bij mijn 2de zwangerschap verdween. Mijn vriend zei vanmorgen, dat ik op een gegeven moment 'gewoon' weer mezelf was. Ik baal gewoon van dat allesoverheersende rotgevoel. Ik kan mezelf 100x per dag oppeppen, maar het is zo weer terug.
dinsdag 2 augustus 2011 om 10:17
Ik herken het wel.
Vooral mijn tweede zwangerschap heb ik volgens mij last gehad van een pre-natale depressie.
Ook wel omdat mijn eerst kind meervoudig gehandicapt is denk ik. Ik kon me maar moeilijk voorstellen dat ik een gezond kind zou kunnen baren.
Maar ik reageerde ook erg slecht op die veranderde hormoonhuishouding.
Plus veel klachten, bekkenpijn, maagzuur (veel! bakkenvol zuur!) en nauwelijks kunnen slapen....
Ik heb gemerkt dat daar over het algemeen slecht, of niet op gereageerd werd.. Geniet ervan en zo...
Nou dat kon ik dus niet,
Ik kon niet wachten tot ik niet meer zwanger was, vond het vreselijk, ik voelde me ook slecht....
En dat terwijl ik het kind dolgraag wilde..
Toen ze geboren was durfde ik nauwelijks te kijken.. Maar ze was echt helemaal gezond, is nu een vrolijke 8 jarige meid.
Ik heb ook om die reden geen borstvoeding gegeven.
Ik wilde zo snel mogelijk weer 'van mezelf zijn'...
Maar mijn ervaring is dus dat dergelijke gevoelens maar weggewuifd worden en je je niet bepaald serieus genomen voelt.
Tips?
Lastig, iemand tegen wie je volkomen eerlijk kunt zijn, dat is wat je nodig hebt.
Gooi het hier maar neer meid.....
Vooral mijn tweede zwangerschap heb ik volgens mij last gehad van een pre-natale depressie.
Ook wel omdat mijn eerst kind meervoudig gehandicapt is denk ik. Ik kon me maar moeilijk voorstellen dat ik een gezond kind zou kunnen baren.
Maar ik reageerde ook erg slecht op die veranderde hormoonhuishouding.
Plus veel klachten, bekkenpijn, maagzuur (veel! bakkenvol zuur!) en nauwelijks kunnen slapen....
Ik heb gemerkt dat daar over het algemeen slecht, of niet op gereageerd werd.. Geniet ervan en zo...
Nou dat kon ik dus niet,
Ik kon niet wachten tot ik niet meer zwanger was, vond het vreselijk, ik voelde me ook slecht....
En dat terwijl ik het kind dolgraag wilde..
Toen ze geboren was durfde ik nauwelijks te kijken.. Maar ze was echt helemaal gezond, is nu een vrolijke 8 jarige meid.
Ik heb ook om die reden geen borstvoeding gegeven.
Ik wilde zo snel mogelijk weer 'van mezelf zijn'...
Maar mijn ervaring is dus dat dergelijke gevoelens maar weggewuifd worden en je je niet bepaald serieus genomen voelt.
Tips?
Lastig, iemand tegen wie je volkomen eerlijk kunt zijn, dat is wat je nodig hebt.
Gooi het hier maar neer meid.....
dinsdag 2 augustus 2011 om 10:36
Ik ben drie maanden geleden bevallen van mijn eerste, en na de eerste heftige week (na keizersnee) was ik eindelijk weer mezelf. Dat was ik eigenlijk de hele zwangerschap niet, ik vond het vreselijk om zwanger te zijn.
Ik heb helaas geen tips voor je, maar wel dezelfde ervaring als Newwoman beschrijft. Het 'mag' niet, je slecht voelen tijdens je zwangerschap. Je moet 'er van genieten' en het liefst de hele tijd stralen van geluk. Zelfs goede vriendinnen, waar ik mijn hart bij uit had gestort en die zelf al één of twee kinderen hebben, zeiden aan het eind van een ontmoeting nog 'geniet er toch maar zo veel mogelijk van he?'
Van mij hoef je er niet van te genieten! Het is zwaar en kut als jij dat zo vindt, maar het gaat over, heus. En als je derde kindje er is, ben je in de wolken en wél hartstikke blij!
Ik heb helaas geen tips voor je, maar wel dezelfde ervaring als Newwoman beschrijft. Het 'mag' niet, je slecht voelen tijdens je zwangerschap. Je moet 'er van genieten' en het liefst de hele tijd stralen van geluk. Zelfs goede vriendinnen, waar ik mijn hart bij uit had gestort en die zelf al één of twee kinderen hebben, zeiden aan het eind van een ontmoeting nog 'geniet er toch maar zo veel mogelijk van he?'
Van mij hoef je er niet van te genieten! Het is zwaar en kut als jij dat zo vindt, maar het gaat over, heus. En als je derde kindje er is, ben je in de wolken en wél hartstikke blij!
dinsdag 2 augustus 2011 om 12:40
Herkenbaar, ik had het bij mijn tweede zwangerschap. Wat ik (nu achteraf) als tip kan geven is zoveel mogelijk accepteren dat je je voelt zoals je je voelt. Voel je niet verplicht om 'te genieten', als dat niet gaat. Wanneer je je verzet tegen het nare gevoel, wordt het vaak alleen maar erger. En erover praten inderdaad. Als je in je omgeving niemand hebt waarbij je in alle eerlijkheid je hart kunt luchten, zoek dan andere hulp.
Hou vol, het gaat echt over.
Hou vol, het gaat echt over.
The time is now
dinsdag 2 augustus 2011 om 13:24
Na het lezen van de berichtjes hier, een potje huilen en 1,5 uur slapen is het rotgevoel al wat minder. Verder heb ik de VK gebeld en krijg ik morgen een receptje Vitamine B (12 geloof ik), dat schijnt te helpen.
Ik vind vooral de gedachtes van "als het mis gaat nooit weer..." enzo het ergste. Dit kindje is hartstikke welkom, voor de zwangerschap met mijn gevoel en verstand, nu alleen nog even met mijn verstand. Mijn gevoel laat me ff in de steek. Wat hormonen niet met je kunnen doen......
En het is ook niet echt bespreekbaar, de moeheid en misselijkheid worden al weggewoven met een 'ach over een paar weken heb je er geen last meer van'. Zeggen dat je niet helemaal happy bent. wordt helemaal niet serieus genomen (*want je bent toch zwanger...dat wilde je toch..en je hebt al twee gezonde kinderen.....).
Bij mijn 2de dacht ik ook dat het door de eerste zwangerschap kwam (eindigde in vroeggeboorte met hele goede afloop hoor), maar mijn 2de zwangerschap was verder helemaal goed, dus dat zal het hem niet geweest zijn.
Banba, had jij het de hele zwangerschap? En verzetten helpt blijkbaar inderdaad niet. Al is berusten ergens in niet echt mijn ding.
Kastanjez, gefeliciteerd en fijn dat je je snel weer de oude voelde. Wel stom dat stort je je hart uit en dan zeggen ze nog dat je moet genieten!
Newwoman, dat met die BV heb ik ook, ik denk nu al 'daar begin ik mooi niet aan deze keer' terwijl ik 2 andere kids toch heel lang gegeven heb.
Larissje,fijn dat je je inmiddels beter voelt, wanneer ging bij jou het rotgevoel weg? Succes met je zwangerschap verder!
Ik vind vooral de gedachtes van "als het mis gaat nooit weer..." enzo het ergste. Dit kindje is hartstikke welkom, voor de zwangerschap met mijn gevoel en verstand, nu alleen nog even met mijn verstand. Mijn gevoel laat me ff in de steek. Wat hormonen niet met je kunnen doen......
En het is ook niet echt bespreekbaar, de moeheid en misselijkheid worden al weggewoven met een 'ach over een paar weken heb je er geen last meer van'. Zeggen dat je niet helemaal happy bent. wordt helemaal niet serieus genomen (*want je bent toch zwanger...dat wilde je toch..en je hebt al twee gezonde kinderen.....).
Bij mijn 2de dacht ik ook dat het door de eerste zwangerschap kwam (eindigde in vroeggeboorte met hele goede afloop hoor), maar mijn 2de zwangerschap was verder helemaal goed, dus dat zal het hem niet geweest zijn.
Banba, had jij het de hele zwangerschap? En verzetten helpt blijkbaar inderdaad niet. Al is berusten ergens in niet echt mijn ding.
Kastanjez, gefeliciteerd en fijn dat je je snel weer de oude voelde. Wel stom dat stort je je hart uit en dan zeggen ze nog dat je moet genieten!
Newwoman, dat met die BV heb ik ook, ik denk nu al 'daar begin ik mooi niet aan deze keer' terwijl ik 2 andere kids toch heel lang gegeven heb.
Larissje,fijn dat je je inmiddels beter voelt, wanneer ging bij jou het rotgevoel weg? Succes met je zwangerschap verder!
dinsdag 2 augustus 2011 om 13:25
Heb niet echt een tip, behalve dat ik het herken. Ben nu 14 weken zwanger van onze gewenste en geplande derde en voel me bij vlagen ook vooral een hormonaal, vermoeid monster dat naar alles en iedereen klauwt. Maar, moet wel zeggen dat het langzaam al wel weer beter gaat nu de misselijkheid aan het zakken is. Geloof dat het bij mij ook te maken heeft met mijn tempo niet kunnen/willen aanpassen terwijl dat stiekem toch moet, zwanger, met twee kleintjes en een bijna fulltime baan. Krijg te weinig rust, ontspanning en slaap en daar dan nog die buien overheen, bleeeegh!
Hou je taai, je bent niet alleen en je hoeft heus niet op een roze wolk te zitten om straks een heel leuk kind te krijgen!
Hou je taai, je bent niet alleen en je hoeft heus niet op een roze wolk te zitten om straks een heel leuk kind te krijgen!
dinsdag 2 augustus 2011 om 14:04
Ik heb het bijna mijn hele zwangerschap gehad. Niet echt depressief maar gewoon een gevoel van onbehagen, angst en een soort onrust.
Ik heb 4 jaar op mijn zwangerschap (tweeling via IVF) moeten wachten en had daarom het gevoel dat ik blij "moest" zijn, ik speelde dan ook eigenlijk een beetje toneel tegenover iedereen behalve man, moeder en gynaecoloog.
Nou was mijn zwangerschap ook wel zorgelijk, bloedingen, groeiachterstand van de kindjes, voortijdige weeen, lange ziekenhuisopname etc. Maar ik kon het gewoon niet naast me neerleggen, het gevoel dat er iets niet goed was.........
Ik heb het voor me gehouden, omdat ik het ondankbaar van mezelf vond, ik wilde niet klagen! Dit maakte dat ik dus geen leuke zwangerschap heb gehad en me ook wel heel alleen heb gevoeld.
Meid, ik heb ook geen tip voor je, ik wil alleen maar zeggen dat ik je begrijp. En er zijn veel meer vrouwen die dit hebben hoor, echt! Ik hoop voor je dat de vitamines zijn werk doen, dat je je beter gaat voelen en nog een goede zwangerschap hebt!
Ik heb 4 jaar op mijn zwangerschap (tweeling via IVF) moeten wachten en had daarom het gevoel dat ik blij "moest" zijn, ik speelde dan ook eigenlijk een beetje toneel tegenover iedereen behalve man, moeder en gynaecoloog.
Nou was mijn zwangerschap ook wel zorgelijk, bloedingen, groeiachterstand van de kindjes, voortijdige weeen, lange ziekenhuisopname etc. Maar ik kon het gewoon niet naast me neerleggen, het gevoel dat er iets niet goed was.........
Ik heb het voor me gehouden, omdat ik het ondankbaar van mezelf vond, ik wilde niet klagen! Dit maakte dat ik dus geen leuke zwangerschap heb gehad en me ook wel heel alleen heb gevoeld.
Meid, ik heb ook geen tip voor je, ik wil alleen maar zeggen dat ik je begrijp. En er zijn veel meer vrouwen die dit hebben hoor, echt! Ik hoop voor je dat de vitamines zijn werk doen, dat je je beter gaat voelen en nog een goede zwangerschap hebt!
dinsdag 2 augustus 2011 om 14:13
quote:peggysue2 schreef op 02 augustus 2011 @ 14:04:
Ik heb het voor me gehouden, omdat ik het ondankbaar van mezelf vond, ik wilde niet klagen! Dit maakte dat ik dus geen leuke zwangerschap heb gehad en me ook wel heel alleen heb gevoeld.
Herkenbaar! Ook ik vond mijn 1e zwangerschap niks aan. Alleen maar zorgen en misselijk en weet ik wat. Nu ben ik weer zwanger en verstandelijk ben ik super-happy, maar dat voel ik niet altijd zo. Maar ach, ik heb me er eigenlijk al op voorbereid dat ik zwanger zijn gewoon niet leuk vind. Een kind opvoeden vind ik gelukkig fantastisch en daar gaat het om! Heb dus niet echt een tip voor je. Het wordt denk ik 9 maanden doorbijten en af en toe flink hormonaal boos worden enzo en daarna hopelijk héééél erg genieten van een wolk van een baby. Ik denk dat je met accepteren dat het zo is al een heel eind komt.
Ik heb het voor me gehouden, omdat ik het ondankbaar van mezelf vond, ik wilde niet klagen! Dit maakte dat ik dus geen leuke zwangerschap heb gehad en me ook wel heel alleen heb gevoeld.
Herkenbaar! Ook ik vond mijn 1e zwangerschap niks aan. Alleen maar zorgen en misselijk en weet ik wat. Nu ben ik weer zwanger en verstandelijk ben ik super-happy, maar dat voel ik niet altijd zo. Maar ach, ik heb me er eigenlijk al op voorbereid dat ik zwanger zijn gewoon niet leuk vind. Een kind opvoeden vind ik gelukkig fantastisch en daar gaat het om! Heb dus niet echt een tip voor je. Het wordt denk ik 9 maanden doorbijten en af en toe flink hormonaal boos worden enzo en daarna hopelijk héééél erg genieten van een wolk van een baby. Ik denk dat je met accepteren dat het zo is al een heel eind komt.
dinsdag 2 augustus 2011 om 19:45
Heel herkenbaar dit, ik had het tijdens de zwangerschap van mijn 2e ook... Was wel heel blij dat ik n 2e kindje zou gaan krijgen, maar t zwanger zijn zelf vond ik niks aan, door een raar soort onzeker, rusteloos gevoel. Misschien helpt het om afleiding te zoeken en er ff niet mee bezig te zijn? Avondje bios/uit met vriendinnen of partner of gewoon n vriendin bellen en bijkletsen als je ivm kids niet zo maar weg kunt.... Wellicht n open deur hoor, maar bij mij werkte het wel om me wat beter te voelen, voorheen bleef ik dan steeds maar thuis vanwege dat rotgevoel...waardoor t alleen maar erger werd want dan ga je balen van het feit dat je baalt etc etc... Bij mij ging het 2e helft wel beter, hoop dat je je snel wat beter voelt!? Laat maar weten hoe het gaat komende tijd?
dinsdag 2 augustus 2011 om 21:56
Hier ook herkenbaar. Tijdens het begin van mijn eerste zwangerschap. Ik was heel misselijk, kon totaal niet genieten, voelde me ellendig, beroerd en ontzettend moe. Ik begon te twijfelen ("waarom wilde ik dit") en kreeg zelfs spijt. Ik vond die gedachten zo erg!
Tot de misselijkheid voorbij was en ik me goed in mijn vel voelde. Vanaf toen kon het genieten beginnen en met volle teugen gelukkig! Dat was vanaf 14 of 15 weken.
Hopelijk gaan deze gevoelens snel voorbij en kan je gaan genieten van dit kleintje in je buik!
Tot de misselijkheid voorbij was en ik me goed in mijn vel voelde. Vanaf toen kon het genieten beginnen en met volle teugen gelukkig! Dat was vanaf 14 of 15 weken.
Hopelijk gaan deze gevoelens snel voorbij en kan je gaan genieten van dit kleintje in je buik!
woensdag 3 augustus 2011 om 01:14
quote:Wokkel1975 schreef op 02 augustus 2011 @ 13:24:
Banba, had jij het de hele zwangerschap? En verzetten helpt blijkbaar inderdaad niet. Al is berusten ergens in niet echt mijn ding.
Ik zal verder niet teveel in details treden, want ik ben bang dat dat niet erg oppeurend werkt , daarnaast zegt het niks over jouw situatie.
Ik begrijp je helemaal hoor, ik ben ook geen held in berusten. Maar uiteindelijk is het wel het enige dat je kunt doen om het wat dragelijker te maken. Als je jezelf druk oplegt, of je door je omgeving druk op laat leggen, om je vooral maar goed te voelen, benadrukt dat des te meer hoe rot je je voelt. Probeer voor ogen te houden dat, hoe naar ook, dit tijdelijk is. Dat je straks van dit kindje evenveel gaat houden als van je andere twee.
Maar goed, achteraf is het makkelijk lullen, dat besef ik heel goed. Mijn jongste wordt in oktober 2 en waar ze ooit mijn grijze wolk was, is ze nu mijn zonnetje
Banba, had jij het de hele zwangerschap? En verzetten helpt blijkbaar inderdaad niet. Al is berusten ergens in niet echt mijn ding.
Ik zal verder niet teveel in details treden, want ik ben bang dat dat niet erg oppeurend werkt , daarnaast zegt het niks over jouw situatie.
Ik begrijp je helemaal hoor, ik ben ook geen held in berusten. Maar uiteindelijk is het wel het enige dat je kunt doen om het wat dragelijker te maken. Als je jezelf druk oplegt, of je door je omgeving druk op laat leggen, om je vooral maar goed te voelen, benadrukt dat des te meer hoe rot je je voelt. Probeer voor ogen te houden dat, hoe naar ook, dit tijdelijk is. Dat je straks van dit kindje evenveel gaat houden als van je andere twee.
Maar goed, achteraf is het makkelijk lullen, dat besef ik heel goed. Mijn jongste wordt in oktober 2 en waar ze ooit mijn grijze wolk was, is ze nu mijn zonnetje
The time is now
vrijdag 5 augustus 2011 om 08:05
Van de VK heb ik pyridoxine gehad (oftewel vitamine B6) dat helpt tegen sombere gevoelens en tegen misselijkheid. 2 vliegen in 1 klap dus. Verder heb ik gemerkt dat het hier op schrijven en herkenning vinden me wel geholpen hebben. Ik voel me beter dan dinsdag.....hopelijk gaat het de goede kant op en kan ik zo meteen weer een beetje mezelf zijn. Bedankt voor jullie verhalen en steun!
