Zwanger
alle pijlers
Uitstelgedrag
vrijdag 28 juni 2013 om 10:20
Altijd heb ik "geweten" dat ik kinderen wil. Ooit.
Inmiddels ben ik 33, mijn vriend 39 en nog steeds is de drang er niet echt. Ik voel mijn klok niet tikken terwijl we biologisch gezien ook geen jaren meer kunnen wachten, natuurlijk.
We zijn het erover eens dat we het bij één kind gaan houden, als we een keuze hebben.
Beiden zijn we gesteld op onze vrijheid, rust, spontane acties.
We hebben besloten om er na de zomer voor te gaan. Maar het blije gevoel blijft eigenlijk uit, het is meer een "we moeten er nu maar eens aan gaan geloven". Het klinkt misschien wat ondankbaar, en een kinderloos bestaan, wellicht zou dat ook nog wel bij ons passen.
Toch ben ik bang later spijt te krijgen, als we het niet geprobeerd hebben.
Zijn er vrouwen die dit herkennen en die het echte verlangen naar een kindje ook niet hebben, maar er toch voor zijn gegaan?
Inmiddels ben ik 33, mijn vriend 39 en nog steeds is de drang er niet echt. Ik voel mijn klok niet tikken terwijl we biologisch gezien ook geen jaren meer kunnen wachten, natuurlijk.
We zijn het erover eens dat we het bij één kind gaan houden, als we een keuze hebben.
Beiden zijn we gesteld op onze vrijheid, rust, spontane acties.
We hebben besloten om er na de zomer voor te gaan. Maar het blije gevoel blijft eigenlijk uit, het is meer een "we moeten er nu maar eens aan gaan geloven". Het klinkt misschien wat ondankbaar, en een kinderloos bestaan, wellicht zou dat ook nog wel bij ons passen.
Toch ben ik bang later spijt te krijgen, als we het niet geprobeerd hebben.
Zijn er vrouwen die dit herkennen en die het echte verlangen naar een kindje ook niet hebben, maar er toch voor zijn gegaan?
vrijdag 28 juni 2013 om 10:53
Als je er echt geen blij gevoel bij hebt zou ik er nog niet aan beginnen. Of zie je wel de positieve kanten van het hebben van een kindje? Fantaseren jullie ook vaak hoe het is om een kindje te hebben? Wat voor leuke dingen je allemaal kan ondernemen met een kind? En kan je je al ergens op verheugen?
Het verlangen naar een kindje heb ik ook nooit gehad.
Ik wilde nooit kinderen totdat ik mijn huidige vriend leerde kennen. Na twee jaar begonnen we over kinderen te praten en drie jaar later zijn we het gaan proberen. (nu 34 weken zwanger)
Wij hielden ook heel erg van onze vrijheid en hebben heel bewust "afscheid" genomen van dat bestaan. Het klinkt dramatisch maar we gaan nu een ander leven tegemoet wat anders is dan we al hadden.
Ik vond het ook wel moeilijk om mezelf voor te stellen als moeder, zo had ik mezelf ook nooit gezien.
Na drie jaar was ik er op een bepaalde manier wel klaar voor maar het sterke verlangen naar een kindje was er nog niet. En ik wist dat dat nooit zou komen omdat wij nogal nuchter zijn en veel relativeren. (en soms moet je dat even niet doen als je de voors en tegens van kinderen tegen elkaar zet)
Maar uiteindelijk zag ik wel de leuke kanten van een kindje en denk ik dat wij het met zijn drieën heel leuk gaan krijgen.
En nu denk ik dat je met een kind nog best wel spontane dingen kan doen en op een bepaalde manier toch wel een soort van vrijheid hebt.
Het verlangen naar een kindje heb ik ook nooit gehad.
Ik wilde nooit kinderen totdat ik mijn huidige vriend leerde kennen. Na twee jaar begonnen we over kinderen te praten en drie jaar later zijn we het gaan proberen. (nu 34 weken zwanger)
Wij hielden ook heel erg van onze vrijheid en hebben heel bewust "afscheid" genomen van dat bestaan. Het klinkt dramatisch maar we gaan nu een ander leven tegemoet wat anders is dan we al hadden.
Ik vond het ook wel moeilijk om mezelf voor te stellen als moeder, zo had ik mezelf ook nooit gezien.
Na drie jaar was ik er op een bepaalde manier wel klaar voor maar het sterke verlangen naar een kindje was er nog niet. En ik wist dat dat nooit zou komen omdat wij nogal nuchter zijn en veel relativeren. (en soms moet je dat even niet doen als je de voors en tegens van kinderen tegen elkaar zet)
Maar uiteindelijk zag ik wel de leuke kanten van een kindje en denk ik dat wij het met zijn drieën heel leuk gaan krijgen.
En nu denk ik dat je met een kind nog best wel spontane dingen kan doen en op een bepaalde manier toch wel een soort van vrijheid hebt.
vrijdag 28 juni 2013 om 10:57
Ja hoor. Samenwonen, trouwen en we wisten beide dat we na het trouwen voor een kindje zouden gaan. Maar nooit echt de voorpret gehad, de roze wolk, niets. Alleen de eerste maand dat we het probeerden een soort 'zakelijkheid', anders kan ik het even niet omschrijven. Dat sloeg volledig om toen ik de termijnecho had en ons hummeltje zag. Instant verliefd! En met 20 weken, de echo, toen alles goed was, nog meer verliefd. En nu, met het getrappel van ons mannetje in mijn buik, kan ik me al niet meer voorstellen dat ik ooit kon overwegen hier niet aan te beginnen
Soms moet een idee letterlijk groeien!
Soms moet een idee letterlijk groeien!
vrijdag 28 juni 2013 om 12:03
Ehm... vrijheid, rust en spontane acties...
De rust gaat er als eerste aan, rust kun je de eerste weken wel vergeten. Als je tenminste de mazzel hebt die wij hadden, Dochter sliep na 5 weken door. Die van mijn zus sliepen beiden nauwelijks, met name de oudste, die had echt maar heel weinig slaap nodig. Ik heb wel eens opgepast zodat Zus kon bijslapen.
Vrijheid. Met één kind laat zich dat wel doen. Zo vrij als nu ben je natuurlijk niet meer, maar als je een gezond kindje krijgt dan kun je nog best veel ondernemen.
Spontane acties behoren in elk geval tot het verleden. In het begin (voordat ze naar school moeten) kun je nog wel eens middenin januari bedenken dat je morgen voor een weekje naar Tenerife vertrekt. Vanaf het moment dat je spruit naar school gaat, krijg je te maken met bizarre schooltijden die niet aansluiten op werk, winkel, last-minute aanbiedingen en aankomst- en vertrektijden.
En dat is dan allemaal als je kind gezond is.
Als je kind niet gezond is, dan worden rust, vrijheid en spontaniteit een sprookje.
De rust gaat er als eerste aan, rust kun je de eerste weken wel vergeten. Als je tenminste de mazzel hebt die wij hadden, Dochter sliep na 5 weken door. Die van mijn zus sliepen beiden nauwelijks, met name de oudste, die had echt maar heel weinig slaap nodig. Ik heb wel eens opgepast zodat Zus kon bijslapen.
Vrijheid. Met één kind laat zich dat wel doen. Zo vrij als nu ben je natuurlijk niet meer, maar als je een gezond kindje krijgt dan kun je nog best veel ondernemen.
Spontane acties behoren in elk geval tot het verleden. In het begin (voordat ze naar school moeten) kun je nog wel eens middenin januari bedenken dat je morgen voor een weekje naar Tenerife vertrekt. Vanaf het moment dat je spruit naar school gaat, krijg je te maken met bizarre schooltijden die niet aansluiten op werk, winkel, last-minute aanbiedingen en aankomst- en vertrektijden.
En dat is dan allemaal als je kind gezond is.
Als je kind niet gezond is, dan worden rust, vrijheid en spontaniteit een sprookje.
vrijdag 28 juni 2013 om 12:21
Ik denk ook dat de voorpret, het verliefde gevoel e.d. eventueel later ook nog wel kunnen komen. Maar... zoals ik je OP lees, twijfel je wel té veel om er nu aan te beginnen. Als je denkt dat je kinderloos ook erg gelukkig zou zijn en je op je rust en vrijheid gesteld bent, tja...
Ik zou er nog maar eens heel goed over nadenken, praten, misschien lezen? Er zijn meerdere boeken over dit onderwerp. Of praat eens met een coach o.i.d. om je gedachten op een rijtje te zetten. En probeer het antwoord te vinden op de vraag, waarvan je dan precies spijt zou krijgen.
Een kind krijgen is wel een heel groot en niet meer terug te draaien project. Ik vind wel dat je daar echt voor moet gaan, want stel dat je het kind krijgt en hoeveel je er ook van houdt, het valt je tegen - want ook met één kind moet je gewoon veel inleveren - wat doet dat met het kind?
Een kind heeft er recht op zich 100% gewenst te voelen. Als jij erover twijfelt je kind mogelijk niet alles te kunnen of willen geven, ben je een goeie ouder als je besluit dat er geen kind komt; een goeie ouder voor het ongeboren kind.
Lees je OP eens door de ogen van je toekomstige kind. Wil jij bij ouders geboren worden, die er zo in staan?
Spijt hebben als je het niet hebt geprobeerd is niet leuk, maar spijt dat je een kind hebt gekregen terwijl je dat diep in je hart eignelijk niet had gewild, is dramatisch, voor ouders en kind.
Ik zou er nog maar eens heel goed over nadenken, praten, misschien lezen? Er zijn meerdere boeken over dit onderwerp. Of praat eens met een coach o.i.d. om je gedachten op een rijtje te zetten. En probeer het antwoord te vinden op de vraag, waarvan je dan precies spijt zou krijgen.
Een kind krijgen is wel een heel groot en niet meer terug te draaien project. Ik vind wel dat je daar echt voor moet gaan, want stel dat je het kind krijgt en hoeveel je er ook van houdt, het valt je tegen - want ook met één kind moet je gewoon veel inleveren - wat doet dat met het kind?
Een kind heeft er recht op zich 100% gewenst te voelen. Als jij erover twijfelt je kind mogelijk niet alles te kunnen of willen geven, ben je een goeie ouder als je besluit dat er geen kind komt; een goeie ouder voor het ongeboren kind.
Lees je OP eens door de ogen van je toekomstige kind. Wil jij bij ouders geboren worden, die er zo in staan?
Spijt hebben als je het niet hebt geprobeerd is niet leuk, maar spijt dat je een kind hebt gekregen terwijl je dat diep in je hart eignelijk niet had gewild, is dramatisch, voor ouders en kind.
vrijdag 28 juni 2013 om 12:45
quote:Aureel schreef op 28 juni 2013 @ 12:21:
Als je denkt dat je kinderloos ook erg gelukkig zou zijn.
Ik ben het geheel eens met je post, alleen niet helemaal met bovenstaande zin.
Wij wisten zeker dat we zonder kinderen ook gelukkig zouden zijn/blijven. Een kind zou een prachtige aanvulling zijn en ons leven verrijken maar het zou niet instorten als dat niet zou lukken.
Dat vonden wij een heel prettig uitgangspunt en maakte dat we er vrij nuchter aan zijn begonnen.
Als je denkt dat je kinderloos ook erg gelukkig zou zijn.
Ik ben het geheel eens met je post, alleen niet helemaal met bovenstaande zin.
Wij wisten zeker dat we zonder kinderen ook gelukkig zouden zijn/blijven. Een kind zou een prachtige aanvulling zijn en ons leven verrijken maar het zou niet instorten als dat niet zou lukken.
Dat vonden wij een heel prettig uitgangspunt en maakte dat we er vrij nuchter aan zijn begonnen.
vrijdag 28 juni 2013 om 12:49
Ik denk dat ik me een beetje kan inleven in je gevoel. Hoe en waarom, daar wil ik nu verder niet op ingaan, maar wat bij mij hielp was het volgende.
Ik werd op bijna 35 en het begon ook wel een beetje 'nu of nooit' te worden. Toen vroeg ik me af: hoe wil ik dat mijn leven er over 10, 15, 20 jaar uitziet? Mijn conclusie was dan toch steeds dat me het heel leuk leek om dan een gezin te zijn met opgroeiende puberkinderen, of een gepensioneerd stel dat lekker op bezoek gaat bij kinderen en kleinkinderen.
Als ik zie hoe veel plezier mijn ouders met en door ons, en onze kinderen hebben, dan denk ik 'ja, dat wil ik ook'. Baby is je kind maar een jaar of anderhalf, uiteindelijk is hij een veel groter deel van je leven (als het goed is) volwassen.
Ik werd op bijna 35 en het begon ook wel een beetje 'nu of nooit' te worden. Toen vroeg ik me af: hoe wil ik dat mijn leven er over 10, 15, 20 jaar uitziet? Mijn conclusie was dan toch steeds dat me het heel leuk leek om dan een gezin te zijn met opgroeiende puberkinderen, of een gepensioneerd stel dat lekker op bezoek gaat bij kinderen en kleinkinderen.
Als ik zie hoe veel plezier mijn ouders met en door ons, en onze kinderen hebben, dan denk ik 'ja, dat wil ik ook'. Baby is je kind maar een jaar of anderhalf, uiteindelijk is hij een veel groter deel van je leven (als het goed is) volwassen.
vrijdag 28 juni 2013 om 12:57
quote:Robijn1975 schreef op 28 juni 2013 @ 12:45:
[...]
Ik ben het geheel eens met je post, alleen niet helemaal met bovenstaande zin.
Wij wisten zeker dat we zonder kinderen ook gelukkig zouden zijn/blijven. Een kind zou een prachtige aanvulling zijn en ons leven verrijken maar het zou niet instorten als dat niet zou lukken.
Dat vonden wij een heel prettig uitgangspunt en maakte dat we er vrij nuchter aan zijn begonnen.+1
[...]
Ik ben het geheel eens met je post, alleen niet helemaal met bovenstaande zin.
Wij wisten zeker dat we zonder kinderen ook gelukkig zouden zijn/blijven. Een kind zou een prachtige aanvulling zijn en ons leven verrijken maar het zou niet instorten als dat niet zou lukken.
Dat vonden wij een heel prettig uitgangspunt en maakte dat we er vrij nuchter aan zijn begonnen.+1
vrijdag 28 juni 2013 om 13:09
quote:Exces schreef op 28 juni 2013 @ 12:03:
Ehm... vrijheid, rust en spontane acties...
De rust gaat er als eerste aan, rust kun je de eerste weken wel vergeten. Als je tenminste de mazzel hebt die wij hadden, Dochter sliep na 5 weken door. Die van mijn zus sliepen beiden nauwelijks, met name de oudste, die had echt maar heel weinig slaap nodig. Ik heb wel eens opgepast zodat Zus kon bijslapen.
Vrijheid. Met één kind laat zich dat wel doen. Zo vrij als nu ben je natuurlijk niet meer, maar als je een gezond kindje krijgt dan kun je nog best veel ondernemen.
Spontane acties behoren in elk geval tot het verleden. In het begin (voordat ze naar school moeten) kun je nog wel eens middenin januari bedenken dat je morgen voor een weekje naar Tenerife vertrekt. Vanaf het moment dat je spruit naar school gaat, krijg je te maken met bizarre schooltijden die niet aansluiten op werk, winkel, last-minute aanbiedingen en aankomst- en vertrektijden.
En dat is dan allemaal als je kind gezond is.
Als je kind niet gezond is, dan worden rust, vrijheid en spontaniteit een sprookje.Ik denk dat ze dat heus wel weet. Ze noemt dat niet voor niks in haar OP als 'moeilijke criteria'.
Ehm... vrijheid, rust en spontane acties...
De rust gaat er als eerste aan, rust kun je de eerste weken wel vergeten. Als je tenminste de mazzel hebt die wij hadden, Dochter sliep na 5 weken door. Die van mijn zus sliepen beiden nauwelijks, met name de oudste, die had echt maar heel weinig slaap nodig. Ik heb wel eens opgepast zodat Zus kon bijslapen.
Vrijheid. Met één kind laat zich dat wel doen. Zo vrij als nu ben je natuurlijk niet meer, maar als je een gezond kindje krijgt dan kun je nog best veel ondernemen.
Spontane acties behoren in elk geval tot het verleden. In het begin (voordat ze naar school moeten) kun je nog wel eens middenin januari bedenken dat je morgen voor een weekje naar Tenerife vertrekt. Vanaf het moment dat je spruit naar school gaat, krijg je te maken met bizarre schooltijden die niet aansluiten op werk, winkel, last-minute aanbiedingen en aankomst- en vertrektijden.
En dat is dan allemaal als je kind gezond is.
Als je kind niet gezond is, dan worden rust, vrijheid en spontaniteit een sprookje.Ik denk dat ze dat heus wel weet. Ze noemt dat niet voor niks in haar OP als 'moeilijke criteria'.
vrijdag 28 juni 2013 om 13:32
quote:Robijn1975 schreef op 28 juni 2013 @ 12:45:
[...]
Ik ben het geheel eens met je post, alleen niet helemaal met bovenstaande zin.
Wij wisten zeker dat we zonder kinderen ook gelukkig zouden zijn/blijven. Een kind zou een prachtige aanvulling zijn en ons leven verrijken maar het zou niet instorten als dat niet zou lukken.
Dat vonden wij een heel prettig uitgangspunt en maakte dat we er vrij nuchter aan zijn begonnen.
Hier ben ik het helemaal mee eens. Zo staan wij er ook in. Of misschien zelfs: we hebben een beslissing genomen en verder niet te veel over nadenken. We hebben van te voren niet eens zo heel erg serieus er over nagedacht of doorgesproken en voors en tegens tegen elkaar afgewogen.
Het heeft heel erg met levenshouding te maken, denk ik. Wij beiden zien wel wat er komt en zijn niet zo van het plannen en als het iets anders gaat dan 'gedroomd/ verwacht/ gepland', dan is dat ook geen ramp.
[...]
Ik ben het geheel eens met je post, alleen niet helemaal met bovenstaande zin.
Wij wisten zeker dat we zonder kinderen ook gelukkig zouden zijn/blijven. Een kind zou een prachtige aanvulling zijn en ons leven verrijken maar het zou niet instorten als dat niet zou lukken.
Dat vonden wij een heel prettig uitgangspunt en maakte dat we er vrij nuchter aan zijn begonnen.
Hier ben ik het helemaal mee eens. Zo staan wij er ook in. Of misschien zelfs: we hebben een beslissing genomen en verder niet te veel over nadenken. We hebben van te voren niet eens zo heel erg serieus er over nagedacht of doorgesproken en voors en tegens tegen elkaar afgewogen.
Het heeft heel erg met levenshouding te maken, denk ik. Wij beiden zien wel wat er komt en zijn niet zo van het plannen en als het iets anders gaat dan 'gedroomd/ verwacht/ gepland', dan is dat ook geen ramp.
vrijdag 28 juni 2013 om 14:22
quote:Robijn1975 schreef op 28 juni 2013 @ 12:45:
[...]
Ik ben het geheel eens met je post, alleen niet helemaal met bovenstaande zin.
Wij wisten zeker dat we zonder kinderen ook gelukkig zouden zijn/blijven. Een kind zou een prachtige aanvulling zijn en ons leven verrijken maar het zou niet instorten als dat niet zou lukken.
Dat vonden wij een heel prettig uitgangspunt en maakte dat we er vrij nuchter aan zijn begonnen.God ja, zo kun je het ook lezen. Denken gelukkig te kunnen zijn zónder kinderen is natuurlijk geen reden om het dan niet te doen, maar in combinatie met veel andere dingen uit de OP komt het op mij over alsof er gewoon niet echt een kinderwens is.
[...]
Ik ben het geheel eens met je post, alleen niet helemaal met bovenstaande zin.
Wij wisten zeker dat we zonder kinderen ook gelukkig zouden zijn/blijven. Een kind zou een prachtige aanvulling zijn en ons leven verrijken maar het zou niet instorten als dat niet zou lukken.
Dat vonden wij een heel prettig uitgangspunt en maakte dat we er vrij nuchter aan zijn begonnen.God ja, zo kun je het ook lezen. Denken gelukkig te kunnen zijn zónder kinderen is natuurlijk geen reden om het dan niet te doen, maar in combinatie met veel andere dingen uit de OP komt het op mij over alsof er gewoon niet echt een kinderwens is.
vrijdag 28 juni 2013 om 16:26
Herkenbaar je bericht. Ben nog wel iets jonger, bijna 30.
Wanneer is t juiste moment, dachten wij ook. Nu toch maar knoop doorgehakt en aan t proberen geslagen. Mijn partner is wel 36.
Ik denk zelf dat als t mocht lukken ik in eerste instantie niet eens heel blij ben. Wrs eerder: nu kan ik niet meer terug.
Je moet ook gewoon even aan t idee wennen en daar heb je nog voor tot na de vakantie en meestal duurt t ook nog even. Never mind. Ik word as 4 juli ongesteld of niet, voelt ook raar hoor!
Wanneer is t juiste moment, dachten wij ook. Nu toch maar knoop doorgehakt en aan t proberen geslagen. Mijn partner is wel 36.
Ik denk zelf dat als t mocht lukken ik in eerste instantie niet eens heel blij ben. Wrs eerder: nu kan ik niet meer terug.
Je moet ook gewoon even aan t idee wennen en daar heb je nog voor tot na de vakantie en meestal duurt t ook nog even. Never mind. Ik word as 4 juli ongesteld of niet, voelt ook raar hoor!
vrijdag 28 juni 2013 om 17:50
quote:jubelientje schreef op 28 juni 2013 @ 10:36:
Waarom ben je bang spijt te krijgen?Omdat ik denk dat mijn vriend een hele leuke papa zou zijn (hij wil ook graag) en dat ik ook best een oké moeder ben. Denk dat wij samen een kind wel wat te bieden hebben. Als ik het niet zou doen zou dat een keuze uit angst zijn, niet uit liefde. Niet de beste keuzes meestal..
Waarom ben je bang spijt te krijgen?Omdat ik denk dat mijn vriend een hele leuke papa zou zijn (hij wil ook graag) en dat ik ook best een oké moeder ben. Denk dat wij samen een kind wel wat te bieden hebben. Als ik het niet zou doen zou dat een keuze uit angst zijn, niet uit liefde. Niet de beste keuzes meestal..
vrijdag 28 juni 2013 om 17:52
quote:Robijn1975 schreef op 28 juni 2013 @ 10:53:
Als je er echt geen blij gevoel bij hebt zou ik er nog niet aan beginnen. Of zie je wel de positieve kanten van het hebben van een kindje? Fantaseren jullie ook vaak hoe het is om een kindje te hebben? Wat voor leuke dingen je allemaal kan ondernemen met een kind? En kan je je al ergens op verheugen?
Het verlangen naar een kindje heb ik ook nooit gehad.
Ik wilde nooit kinderen totdat ik mijn huidige vriend leerde kennen. Na twee jaar begonnen we over kinderen te praten en drie jaar later zijn we het gaan proberen. (nu 34 weken zwanger)
Wij hielden ook heel erg van onze vrijheid en hebben heel bewust "afscheid" genomen van dat bestaan. Het klinkt dramatisch maar we gaan nu een ander leven tegemoet wat anders is dan we al hadden.
Ik vond het ook wel moeilijk om mezelf voor te stellen als moeder, zo had ik mezelf ook nooit gezien.
Na drie jaar was ik er op een bepaalde manier wel klaar voor maar het sterke verlangen naar een kindje was er nog niet. En ik wist dat dat nooit zou komen omdat wij nogal nuchter zijn en veel relativeren. (en soms moet je dat even niet doen als je de voors en tegens van kinderen tegen elkaar zet)
Maar uiteindelijk zag ik wel de leuke kanten van een kindje en denk ik dat wij het met zijn drieën heel leuk gaan krijgen.
En nu denk ik dat je met een kind nog best wel spontane dingen kan doen en op een bepaalde manier toch wel een soort van vrijheid hebt.Dat bewust afscheid nemen, dat vind ik wel een goeie. Hoewel ik hoop dat ik de vrijheid niet helemaal kwijt raak.
Als je er echt geen blij gevoel bij hebt zou ik er nog niet aan beginnen. Of zie je wel de positieve kanten van het hebben van een kindje? Fantaseren jullie ook vaak hoe het is om een kindje te hebben? Wat voor leuke dingen je allemaal kan ondernemen met een kind? En kan je je al ergens op verheugen?
Het verlangen naar een kindje heb ik ook nooit gehad.
Ik wilde nooit kinderen totdat ik mijn huidige vriend leerde kennen. Na twee jaar begonnen we over kinderen te praten en drie jaar later zijn we het gaan proberen. (nu 34 weken zwanger)
Wij hielden ook heel erg van onze vrijheid en hebben heel bewust "afscheid" genomen van dat bestaan. Het klinkt dramatisch maar we gaan nu een ander leven tegemoet wat anders is dan we al hadden.
Ik vond het ook wel moeilijk om mezelf voor te stellen als moeder, zo had ik mezelf ook nooit gezien.
Na drie jaar was ik er op een bepaalde manier wel klaar voor maar het sterke verlangen naar een kindje was er nog niet. En ik wist dat dat nooit zou komen omdat wij nogal nuchter zijn en veel relativeren. (en soms moet je dat even niet doen als je de voors en tegens van kinderen tegen elkaar zet)
Maar uiteindelijk zag ik wel de leuke kanten van een kindje en denk ik dat wij het met zijn drieën heel leuk gaan krijgen.
En nu denk ik dat je met een kind nog best wel spontane dingen kan doen en op een bepaalde manier toch wel een soort van vrijheid hebt.Dat bewust afscheid nemen, dat vind ik wel een goeie. Hoewel ik hoop dat ik de vrijheid niet helemaal kwijt raak.
vrijdag 28 juni 2013 om 17:53
quote:Louba schreef op 28 juni 2013 @ 10:57:
Ja hoor. Samenwonen, trouwen en we wisten beide dat we na het trouwen voor een kindje zouden gaan. Maar nooit echt de voorpret gehad, de roze wolk, niets. Alleen de eerste maand dat we het probeerden een soort 'zakelijkheid', anders kan ik het even niet omschrijven. Dat sloeg volledig om toen ik de termijnecho had en ons hummeltje zag. Instant verliefd! En met 20 weken, de echo, toen alles goed was, nog meer verliefd. En nu, met het getrappel van ons mannetje in mijn buik, kan ik me al niet meer voorstellen dat ik ooit kon overwegen hier niet aan te beginnen
Leuk Louba! Zo kan het ook gaan natuurlijk. Ben jij ook al "wat ouder? "
Soms moet een idee letterlijk groeien!
Ja hoor. Samenwonen, trouwen en we wisten beide dat we na het trouwen voor een kindje zouden gaan. Maar nooit echt de voorpret gehad, de roze wolk, niets. Alleen de eerste maand dat we het probeerden een soort 'zakelijkheid', anders kan ik het even niet omschrijven. Dat sloeg volledig om toen ik de termijnecho had en ons hummeltje zag. Instant verliefd! En met 20 weken, de echo, toen alles goed was, nog meer verliefd. En nu, met het getrappel van ons mannetje in mijn buik, kan ik me al niet meer voorstellen dat ik ooit kon overwegen hier niet aan te beginnen
Leuk Louba! Zo kan het ook gaan natuurlijk. Ben jij ook al "wat ouder? "
Soms moet een idee letterlijk groeien!
vrijdag 28 juni 2013 om 17:55
quote:sonane schreef op 28 juni 2013 @ 11:13:
Zie mijn topic van een paar weken geleden.... Jahaa ik wil echt kinderen maar...? Maar?!
Inmiddels hebben we de condooms de deur uit gedaan, en ik ben als een gek alles wat los en vast zit gaan lezen mbt baby's zwangerschap en opvoeden. De voorpret begint te komen Haha! Dat zie ik mezelf niet doen. Ben geen planner eigenlijk, volgens mij ga ik pas lezen over de bevalling een week van tevoren.
Zie mijn topic van een paar weken geleden.... Jahaa ik wil echt kinderen maar...? Maar?!
Inmiddels hebben we de condooms de deur uit gedaan, en ik ben als een gek alles wat los en vast zit gaan lezen mbt baby's zwangerschap en opvoeden. De voorpret begint te komen Haha! Dat zie ik mezelf niet doen. Ben geen planner eigenlijk, volgens mij ga ik pas lezen over de bevalling een week van tevoren.
vrijdag 28 juni 2013 om 17:55
vrijdag 28 juni 2013 om 17:56
quote:Exces schreef op 28 juni 2013 @ 12:03:
Ehm... vrijheid, rust en spontane acties...
De rust gaat er als eerste aan, rust kun je de eerste weken wel vergeten. Als je tenminste de mazzel hebt die wij hadden, Dochter sliep na 5 weken door. Die van mijn zus sliepen beiden nauwelijks, met name de oudste, die had echt maar heel weinig slaap nodig. Ik heb wel eens opgepast zodat Zus kon bijslapen.
Vrijheid. Met één kind laat zich dat wel doen. Zo vrij als nu ben je natuurlijk niet meer, maar als je een gezond kindje krijgt dan kun je nog best veel ondernemen.
Spontane acties behoren in elk geval tot het verleden. In het begin (voordat ze naar school moeten) kun je nog wel eens middenin januari bedenken dat je morgen voor een weekje naar Tenerife vertrekt. Vanaf het moment dat je spruit naar school gaat, krijg je te maken met bizarre schooltijden die niet aansluiten op werk, winkel, last-minute aanbiedingen en aankomst- en vertrektijden.
En dat is dan allemaal als je kind gezond is.
Als je kind niet gezond is, dan worden rust, vrijheid en spontaniteit een sprookje.Dat is nu precies mijn punt
Ehm... vrijheid, rust en spontane acties...
De rust gaat er als eerste aan, rust kun je de eerste weken wel vergeten. Als je tenminste de mazzel hebt die wij hadden, Dochter sliep na 5 weken door. Die van mijn zus sliepen beiden nauwelijks, met name de oudste, die had echt maar heel weinig slaap nodig. Ik heb wel eens opgepast zodat Zus kon bijslapen.
Vrijheid. Met één kind laat zich dat wel doen. Zo vrij als nu ben je natuurlijk niet meer, maar als je een gezond kindje krijgt dan kun je nog best veel ondernemen.
Spontane acties behoren in elk geval tot het verleden. In het begin (voordat ze naar school moeten) kun je nog wel eens middenin januari bedenken dat je morgen voor een weekje naar Tenerife vertrekt. Vanaf het moment dat je spruit naar school gaat, krijg je te maken met bizarre schooltijden die niet aansluiten op werk, winkel, last-minute aanbiedingen en aankomst- en vertrektijden.
En dat is dan allemaal als je kind gezond is.
Als je kind niet gezond is, dan worden rust, vrijheid en spontaniteit een sprookje.Dat is nu precies mijn punt
vrijdag 28 juni 2013 om 17:58
quote:Aureel schreef op 28 juni 2013 @ 12:21:
Ik denk ook dat de voorpret, het verliefde gevoel e.d. eventueel later ook nog wel kunnen komen. Maar... zoals ik je OP lees, twijfel je wel té veel om er nu aan te beginnen. Als je denkt dat je kinderloos ook erg gelukkig zou zijn en je op je rust en vrijheid gesteld bent, tja...
Ik zou er nog maar eens heel goed over nadenken, praten, misschien lezen? Er zijn meerdere boeken over dit onderwerp. Of praat eens met een coach o.i.d. om je gedachten op een rijtje te zetten. En probeer het antwoord te vinden op de vraag, waarvan je dan precies spijt zou krijgen.
Een kind krijgen is wel een heel groot en niet meer terug te draaien project. Ik vind wel dat je daar echt voor moet gaan, want stel dat je het kind krijgt en hoeveel je er ook van houdt, het valt je tegen - want ook met één kind moet je gewoon veel inleveren - wat doet dat met het kind?
Een kind heeft er recht op zich 100% gewenst te voelen. Als jij erover twijfelt je kind mogelijk niet alles te kunnen of willen geven, ben je een goeie ouder als je besluit dat er geen kind komt; een goeie ouder voor het ongeboren kind.
Lees je OP eens door de ogen van je toekomstige kind. Wil jij bij ouders geboren worden, die er zo in staan?
Spijt hebben als je het niet hebt geprobeerd is niet leuk, maar spijt dat je een kind hebt gekregen terwijl je dat diep in je hart eignelijk niet had gewild, is dramatisch, voor ouders en kind.Ik weet 't. Voor mijn werk begeleid ik regelmatig ouders met een verstandelijke beperking, met kinderen/baby's, al dan niet met verstandelijke beperking. Dramatisch vaak. Dus ik realiseer me op zich wel waar ik aan begin. Dat een kind gewenst moet zijn, ben ik 100% met je eens.
Ik denk ook dat de voorpret, het verliefde gevoel e.d. eventueel later ook nog wel kunnen komen. Maar... zoals ik je OP lees, twijfel je wel té veel om er nu aan te beginnen. Als je denkt dat je kinderloos ook erg gelukkig zou zijn en je op je rust en vrijheid gesteld bent, tja...
Ik zou er nog maar eens heel goed over nadenken, praten, misschien lezen? Er zijn meerdere boeken over dit onderwerp. Of praat eens met een coach o.i.d. om je gedachten op een rijtje te zetten. En probeer het antwoord te vinden op de vraag, waarvan je dan precies spijt zou krijgen.
Een kind krijgen is wel een heel groot en niet meer terug te draaien project. Ik vind wel dat je daar echt voor moet gaan, want stel dat je het kind krijgt en hoeveel je er ook van houdt, het valt je tegen - want ook met één kind moet je gewoon veel inleveren - wat doet dat met het kind?
Een kind heeft er recht op zich 100% gewenst te voelen. Als jij erover twijfelt je kind mogelijk niet alles te kunnen of willen geven, ben je een goeie ouder als je besluit dat er geen kind komt; een goeie ouder voor het ongeboren kind.
Lees je OP eens door de ogen van je toekomstige kind. Wil jij bij ouders geboren worden, die er zo in staan?
Spijt hebben als je het niet hebt geprobeerd is niet leuk, maar spijt dat je een kind hebt gekregen terwijl je dat diep in je hart eignelijk niet had gewild, is dramatisch, voor ouders en kind.Ik weet 't. Voor mijn werk begeleid ik regelmatig ouders met een verstandelijke beperking, met kinderen/baby's, al dan niet met verstandelijke beperking. Dramatisch vaak. Dus ik realiseer me op zich wel waar ik aan begin. Dat een kind gewenst moet zijn, ben ik 100% met je eens.
vrijdag 28 juni 2013 om 18:00
quote:Kastanjez schreef op 28 juni 2013 @ 12:49:
Ik denk dat ik me een beetje kan inleven in je gevoel. Hoe en waarom, daar wil ik nu verder niet op ingaan, maar wat bij mij hielp was het volgende.
Ik werd op bijna 35 en het begon ook wel een beetje 'nu of nooit' te worden. Toen vroeg ik me af: hoe wil ik dat mijn leven er over 10, 15, 20 jaar uitziet? Mijn conclusie was dan toch steeds dat me het heel leuk leek om dan een gezin te zijn met opgroeiende puberkinderen, of een gepensioneerd stel dat lekker op bezoek gaat bij kinderen en kleinkinderen.
Als ik zie hoe veel plezier mijn ouders met en door ons, en onze kinderen hebben, dan denk ik 'ja, dat wil ik ook'. Baby is je kind maar een jaar of anderhalf, uiteindelijk is hij een veel groter deel van je leven (als het goed is) volwassen.Dank je! Als ik denk aan een kind, ben ik inderdaad vaak bezig met de eerste paar jaar. Goed om meer stil te staan bij het oudere kind ja. Bedankt!
Ik denk dat ik me een beetje kan inleven in je gevoel. Hoe en waarom, daar wil ik nu verder niet op ingaan, maar wat bij mij hielp was het volgende.
Ik werd op bijna 35 en het begon ook wel een beetje 'nu of nooit' te worden. Toen vroeg ik me af: hoe wil ik dat mijn leven er over 10, 15, 20 jaar uitziet? Mijn conclusie was dan toch steeds dat me het heel leuk leek om dan een gezin te zijn met opgroeiende puberkinderen, of een gepensioneerd stel dat lekker op bezoek gaat bij kinderen en kleinkinderen.
Als ik zie hoe veel plezier mijn ouders met en door ons, en onze kinderen hebben, dan denk ik 'ja, dat wil ik ook'. Baby is je kind maar een jaar of anderhalf, uiteindelijk is hij een veel groter deel van je leven (als het goed is) volwassen.Dank je! Als ik denk aan een kind, ben ik inderdaad vaak bezig met de eerste paar jaar. Goed om meer stil te staan bij het oudere kind ja. Bedankt!
