Zwanger
alle pijlers
Vader kind wil geen contact
donderdag 5 maart 2020 om 20:49
Hallo,
Ik ben 13 weken zwanger en de vader trekt zijn handen overal volledig vanaf.
Hierbij een samenvatting van de situatie:
- De vader en ik hebben geen relatie, ook nooit gehad of sprake van geweest. We hebben een paar keer afgesproken maar dit was pure lust.
- In december was hij weer bij me. Ik was recent gestopt met de pil, maar volgens mijn cyclus had ik een week voor onze afspraak mijn eisprong. Ik wilde toen niet met hem naar bed gaan. We hebben toen veel gedronken en drugs gebruikt en ik heb er toen absoluut niet meer bij stilgestaan. Ja, dom, geloof me dat ik dit besef want dit is een grote nachtmerrie nu. Overigens is hij zelf ook nooit begonnen over anticonceptie. Ik wilde never nooit zwanger raken van deze man.
- Begin januari kwam ik erachter dat ik zwanger ben. Meteen de vader gecontacteerd en hij kwam naar me toe. Hij was blij, en wekenlang wilde hij er samen voor gaan en is hij zelfs meegegaan naar de echo. Het werd daarna even wat te veel allemaal voor mij en ik heb toen even een pauze gevraagd in ons contact. Ik had even de ruimte nodig.
- Vorige week had ik een tweede echo en heb aan hem laten weten dat alles goed is. Toen begon alle ellende. Hij bleek een nieuwe vriendin te hebben, wil geen echofoto’s zien, staat er niet achter en voelt zich een slachtoffer van mij. Volgens hem is dit mijn schuld en heb ik hem er als het ware ingeluist. Hij wil geen gezag over iets waar hij niet achterstaat en gezien de situatie (dat ik niet heb verteld dat ik niet aan de pil was), ik ook geen verantwoordelijkheid van hem kan verwachten en dat ik alle spullen zelf zal moeten kopen. Zijn zusje heeft bij 18 weken op haar 16e een abortus laten doen en dus vindt hij het niet te laat voor mij nu om dit te doen (ik ben overigens 30).
Ik heb zelf een heel stabiele privesituatie (huisje, goede baan) en heel goede vriendinnen en familie. Ik weet 100% dat ik zelf het kindje genoeg kan bieden. Helaas heb ik enorm veel stress en verdriet over hoe de vader nu reageert. Ik weet nu echt totaal niet hoe ik hier mee om moet gaan.
Wat raden jullie aan in deze situatie, of heeft iemand hetzelfde meegemaakt. Ik ben heel bang dat hij na de geboorte ineens gezag wil en het allemaal heel moeilijk gaat maken. Dit is mijn grote angst, dat hij me nu op laat draaien voor alles en hij zich er dus makkelijk vanaf brengt. Ook ben in bang voor welke stress het dan allemaal gaat brengen, en hoe slecht dat is voor de kleine.
Weet echt even niet hoe of wat... en ik zit niet te wachten op opmerkingen dat dit dom is, want dat weet ik en ik ben 100% bereid mijn verantwoordelijkheid hiervoor te nemen. Ik ga het helemaal rocken en fijn en gelukkig maken voor mijn kindje. Maar voor mijn eigen mentale gesteldheid nu, ben ik op zoek naar steun en verhalen van andere vrouwen die hetzelfde of iets soortgelijks hebben meegemaakt.
Alvast bedankt.
Ik ben 13 weken zwanger en de vader trekt zijn handen overal volledig vanaf.
Hierbij een samenvatting van de situatie:
- De vader en ik hebben geen relatie, ook nooit gehad of sprake van geweest. We hebben een paar keer afgesproken maar dit was pure lust.
- In december was hij weer bij me. Ik was recent gestopt met de pil, maar volgens mijn cyclus had ik een week voor onze afspraak mijn eisprong. Ik wilde toen niet met hem naar bed gaan. We hebben toen veel gedronken en drugs gebruikt en ik heb er toen absoluut niet meer bij stilgestaan. Ja, dom, geloof me dat ik dit besef want dit is een grote nachtmerrie nu. Overigens is hij zelf ook nooit begonnen over anticonceptie. Ik wilde never nooit zwanger raken van deze man.
- Begin januari kwam ik erachter dat ik zwanger ben. Meteen de vader gecontacteerd en hij kwam naar me toe. Hij was blij, en wekenlang wilde hij er samen voor gaan en is hij zelfs meegegaan naar de echo. Het werd daarna even wat te veel allemaal voor mij en ik heb toen even een pauze gevraagd in ons contact. Ik had even de ruimte nodig.
- Vorige week had ik een tweede echo en heb aan hem laten weten dat alles goed is. Toen begon alle ellende. Hij bleek een nieuwe vriendin te hebben, wil geen echofoto’s zien, staat er niet achter en voelt zich een slachtoffer van mij. Volgens hem is dit mijn schuld en heb ik hem er als het ware ingeluist. Hij wil geen gezag over iets waar hij niet achterstaat en gezien de situatie (dat ik niet heb verteld dat ik niet aan de pil was), ik ook geen verantwoordelijkheid van hem kan verwachten en dat ik alle spullen zelf zal moeten kopen. Zijn zusje heeft bij 18 weken op haar 16e een abortus laten doen en dus vindt hij het niet te laat voor mij nu om dit te doen (ik ben overigens 30).
Ik heb zelf een heel stabiele privesituatie (huisje, goede baan) en heel goede vriendinnen en familie. Ik weet 100% dat ik zelf het kindje genoeg kan bieden. Helaas heb ik enorm veel stress en verdriet over hoe de vader nu reageert. Ik weet nu echt totaal niet hoe ik hier mee om moet gaan.
Wat raden jullie aan in deze situatie, of heeft iemand hetzelfde meegemaakt. Ik ben heel bang dat hij na de geboorte ineens gezag wil en het allemaal heel moeilijk gaat maken. Dit is mijn grote angst, dat hij me nu op laat draaien voor alles en hij zich er dus makkelijk vanaf brengt. Ook ben in bang voor welke stress het dan allemaal gaat brengen, en hoe slecht dat is voor de kleine.
Weet echt even niet hoe of wat... en ik zit niet te wachten op opmerkingen dat dit dom is, want dat weet ik en ik ben 100% bereid mijn verantwoordelijkheid hiervoor te nemen. Ik ga het helemaal rocken en fijn en gelukkig maken voor mijn kindje. Maar voor mijn eigen mentale gesteldheid nu, ben ik op zoek naar steun en verhalen van andere vrouwen die hetzelfde of iets soortgelijks hebben meegemaakt.
Alvast bedankt.
vrijdag 6 maart 2020 om 17:21
En dat dat gebeurt lijkt me heel logisch. Net als dat ik een stel ken dat vaart achter de kinderwens heeft gezet toen 1 van hun ouders ernstig ziek bleek. Die kinderen zijn er niet gekomen om het overlijden van die ouder te compenseren, maar omdat het iets is dat ze graag wilden delen met die ouder, en dat is gelukt. En ik wou dat ik dat ook had gekund, maar mijn vader overleed daar helaas te vroeg voor.Lachattenoir schreef: ↑06-03-2020 17:11Waarom heb jij zoveel moeite met begrijpend lezen? Nergens zegt TO dat zij dit kind wilde ter compensatie van een eerdere miskraam. TO geeft aan dat de keuze voor een abortus beïnvloed wordt door de miskraam die zij eerder had. Dat zijn twee verschillende dingen.
Hoe dat hier dan zó uit z’n verband wordt gerukt vind ik een beetje misselijkmakend, eerlijk gezegd.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 6 maart 2020 om 17:33
Deze situatie is of ontzettend extreem of moeder is al gevoelig voor depressies en had die ook gehad als ze tegen andere dingen in het leven had aangelopen. Waarschijnlijk een combinatie van.totallyfree schreef: ↑06-03-2020 14:09Dit, ik ken iemand die ook een beetje dezelfde situatie had als jij. Man was in het begin heel lief en wilde meewerken, maar halverwege de zwangerschap was het helemaal kut en nu zit ze eraan vast. Het is echt een regelrecht drama wat als een keer tot gewend heeft geleid. En het zijn beide echt nette mensen. Ze heeft echt een superlief zoontje maar de shit met die man zorgt voor constante problemen en zorgt dat ze kwetsbaar blijft voor depressies.
Wat jij beschrijft is geen gemiddelde situatie van een vrouw die haar kind besluit te houden, tegen de wil in van de vader. Dit valt meer in de categorie vechtscheidingen, en dat zijn natuurlijk uitzonderingen.
vrijdag 6 maart 2020 om 17:54
Jezus wat een reacties: Viva op z’n smalst hoor!
To: alimentatie is geen kijkgeld en dat werkt twee kanten op. Dus als je zorgt dat hij moet betalen kan hij daar geen rechten aan ontlenen wat betreft omgang. En ook: als hij nooit iets betaalt kan hij nog steeds naar de rechter gaan om te erkennen.
In belangen van het kind zou ik zeggen: regel dat hij moet meebetalen. Behalve als je puissant rijk bent, dan boeit het niet.
En verder: je hoeft niet stabiel te zijn om een kind te krijgen. Kom zeg, wat is stabiel? Wat een oordelen allemaal.
Hij wilde eerst hierbij betrokken zijn en blijkt nu een lul die zijn oren laat hangen naar de mening van de nieuwe vriendin die ineens opgedoken is, natuurlijk is dat kut. En daar mag je je ook echt slecht over voelen, lijkt me logisch. Ik hoop dat je vrienden hebt bij wie je terecht kan.
To: alimentatie is geen kijkgeld en dat werkt twee kanten op. Dus als je zorgt dat hij moet betalen kan hij daar geen rechten aan ontlenen wat betreft omgang. En ook: als hij nooit iets betaalt kan hij nog steeds naar de rechter gaan om te erkennen.
In belangen van het kind zou ik zeggen: regel dat hij moet meebetalen. Behalve als je puissant rijk bent, dan boeit het niet.
En verder: je hoeft niet stabiel te zijn om een kind te krijgen. Kom zeg, wat is stabiel? Wat een oordelen allemaal.
Hij wilde eerst hierbij betrokken zijn en blijkt nu een lul die zijn oren laat hangen naar de mening van de nieuwe vriendin die ineens opgedoken is, natuurlijk is dat kut. En daar mag je je ook echt slecht over voelen, lijkt me logisch. Ik hoop dat je vrienden hebt bij wie je terecht kan.
vrijdag 6 maart 2020 om 19:13
Ervaring van een single mama met een fijn sociaal vangnet: Er zullen momenten zijn dat het shít is, maar er zullen ook heel veel mooie bijzondere en fantastische momenten zijn. Eigenlijk net als bij moeders in allerlei traditionele of minder traditionele gezinnen.
Zorg goed voor jezelf, want in ieder geval de komende maanden is wat goed is voor jou, goed voor je kindje.
Zorg goed voor jezelf, want in ieder geval de komende maanden is wat goed is voor jou, goed voor je kindje.
vrijdag 6 maart 2020 om 21:09
Ik ben nog niet zo lang lid hier met deze Nick dus ik weet niet of mijn reacties doorkomen (zie verhaal hierboven).Tuinbank schreef: ↑05-03-2020 23:57Het is net alsof ik mijn eigen verhaal lees.
Ik heb precies hetzelfde meegemaakt.
Ik heb ervoor gekozen zelf de knoop door te hakken en mijn kind alleen op te voeden.
Dit is inmiddels 8 jaar geleden en heb geen moment spijt gehad.
Ook hij wilde een abortus afdwingen maar daar voelde ik niks voor. Ik wilde ook geen alimentatie of erkenning. Mijn kind heeft niets aan een vader die hem niet wil.
Nog voor mijn bevalling heb ik een geweldige man ontmoet waarmee ik later nog twee kinderen heb gekregen. We zijn nog steeds samen en hij heeft de oudste ook erkend als zijn eigen kind.
Mijn oudste weet dat hij niet de biologische vader is, maar altijd met vragen bij mij terecht kan.
Als je meer wilt weten mag je me een pm sturen.
