Zwanger
alle pijlers
Veertigers met een kinderwens?
zondag 3 augustus 2014 om 11:21
Ik ben (net) veertig en heb altijd gedacht geen kinderen meer te willen. Maar ineens begin ik daaraan te twijfelen. Ik weet niet of dat komt doordat ik nu door mijn leeftijd geconfronteerd wordt met het feit dat het zo meteen echt niet meer kan, of doordat ik toch echt nog een kind wil. Om me heen kom ik overigens heel veel vrouwen tegen die op deze leeftijd volop in de babies, dreumesen en jonge peuters zitten, maar dat zijn vrouwen die hun eerste kind ook pas na hun 35e hebben gekregen. Dat geldt voor mij niet, mijn enige kind gaat al richting middelbare school. Dat is ook direct de reden dat ik tegelijkertijd denk " ik moet er niet aan denken, weer een baby..."
Zijn er meer vrouwen die na hun 40e toch nog een kind wilden? Of zelfs pas een eerste kind kregen? Wat gaf bij jullie de doorslag?
Zijn er meer vrouwen die na hun 40e toch nog een kind wilden? Of zelfs pas een eerste kind kregen? Wat gaf bij jullie de doorslag?
Am Yisrael Chai!
zondag 3 augustus 2014 om 11:35
Ja ik heb na mijn veertigste nog een kind gekregen.
Eerder kon niet want toen was ik mijn vriend nog niet tegengekomen en ik wilde geen alleenstaande moeder worden.
Wat de doorslag gaf? Ik wilde graag een kind en twijfelen hoefde niet want het was inderdaad nu of nooit.
Waarom wil je nog een kind terwijl je tegelijkertijd zegt ik moet er niet aan denken nog een baby?.
Ik ben nu helaas echt te oud anders had ik graag nog een kind gewild. Juist die babytijd vond ik fantastisch. .
Eerder kon niet want toen was ik mijn vriend nog niet tegengekomen en ik wilde geen alleenstaande moeder worden.
Wat de doorslag gaf? Ik wilde graag een kind en twijfelen hoefde niet want het was inderdaad nu of nooit.
Waarom wil je nog een kind terwijl je tegelijkertijd zegt ik moet er niet aan denken nog een baby?.
Ik ben nu helaas echt te oud anders had ik graag nog een kind gewild. Juist die babytijd vond ik fantastisch. .
zondag 3 augustus 2014 om 11:37
Is bijna 40/39 ook goed?
hier de eerste die er bijna uitkomt. Ikzelf vind zeker dat we een stabiele basis hebben, anderen zullen daar hun twijfels over hebben;)
Mijn goede collega kreeg op haar 40e een kind, zeer gewild, ik denk dat ze al sinds ze kinderen kan krijgen een kinderwens had. Ze was al bezig om zelfstandig een kind te krijgen toen ze haar vriend tegenkwam en ze zijn er snel snel voor gegaan.
hier de eerste die er bijna uitkomt. Ikzelf vind zeker dat we een stabiele basis hebben, anderen zullen daar hun twijfels over hebben;)
Mijn goede collega kreeg op haar 40e een kind, zeer gewild, ik denk dat ze al sinds ze kinderen kan krijgen een kinderwens had. Ze was al bezig om zelfstandig een kind te krijgen toen ze haar vriend tegenkwam en ze zijn er snel snel voor gegaan.
zondag 3 augustus 2014 om 11:38
quote:sugarmiss schreef op 03 augustus 2014 @ 11:35:
Waarom wil je nog een kind terwijl je tegelijkertijd zegt ik moet er niet aan denken nog een baby?.
.Dat weet ik dus niet . Ik hink steeds zo op twee gedachten. Ik moet er echt niet aan denken, maar het idee dat ik nooit meer een kind ga krijgen moet ik ook niet aan denken.
Waarom wil je nog een kind terwijl je tegelijkertijd zegt ik moet er niet aan denken nog een baby?.
.Dat weet ik dus niet . Ik hink steeds zo op twee gedachten. Ik moet er echt niet aan denken, maar het idee dat ik nooit meer een kind ga krijgen moet ik ook niet aan denken.
Am Yisrael Chai!
zondag 3 augustus 2014 om 11:39
Ik ben inderdaad pas op mijn 37e begonnen. Ik dacht dat het bij 1 zou blijven. Maar ja, tegen alle verwachtingen in begon het óók weer bij mij te kriebelen. Ik werd zwanger precies rond mijn veertigste verjaardag. Nu ben ik 26 weken zwanger.
Wat de doorslag gaf? Alles bij elkaar. Het feit dat ik intens van de eerste geniet, ik en kinderen blijkbaar een goede match is, partner, ik en kind een goede match zijn, partner en ik evenveel doen en dat we het leuk vinden. Daarnaast wil partner buitenaf op een boerderij gaan wonen. Wilde ik best maar dan wel met meer kinderen .
Gevoel denk ik zo. Valt bij mij niet te beredeneren eigenlijk.
Wat de doorslag gaf? Alles bij elkaar. Het feit dat ik intens van de eerste geniet, ik en kinderen blijkbaar een goede match is, partner, ik en kind een goede match zijn, partner en ik evenveel doen en dat we het leuk vinden. Daarnaast wil partner buitenaf op een boerderij gaan wonen. Wilde ik best maar dan wel met meer kinderen .
Gevoel denk ik zo. Valt bij mij niet te beredeneren eigenlijk.
zondag 3 augustus 2014 om 11:48
Mijn eerste gekregen op mijn 39e, alleen. Zou graag nog eentje willen, als ik een partner had. Vind de baby periode ook niet zo geweldig, maar dat is maar een kort deel van het geheel. Om mij heen ook allerlei vrouwen van mijn leeftijd die net een kind hebben gekregen of bezig zijn door te gaan voor nummer twee.
zondag 3 augustus 2014 om 11:52
Doordat het binnenkort echt niet meer kan wordt je verschrikkelijk met je neus op de feiten gedrukt dat je ouder wordt. Door nog een kind te krijgen lijkt de overgang en de ouderdom nog even ver weg.
Je stelt de afsluiting van een levensfase nog even uit.
Maar dat is natuurlijk geen goede reden. De enige reden is omdat je echt nog graag een kind wil.
Er zijn ook moeders die zeggen die babytijd vond ik niets maar de rest is zo leuk.
Ik kan mij daar nog niet zo veel bij voorstellen dat mijn kind ooit een puber wordt. Voor mij is die fase nog ver weg. De babytijd ligt nog vers in het geheugen.
Wordt je ook niet afgeschrikt door alle negatieve verhalen over baby's hier die niet willen slapen, drinken en maar blijven huilen?
Een baby kan echt ook heel leuk zijn. Misschien is het iets zwaarder om op deze leeftijd 's nachts met een baby in de weer te zijn maar wederom heb ik geen vergelijk met hoe het zou zijn als je in de twintig of dertig bent.
Je weet hoe het is om een kind te hebben dus je weet waar je aan begint. Jou lijkt de babytijd niets maar kijk je wel uit naar nog een peuter, nog een lagere schoolkind, nog een puber?
Als het financieel goed zit dan zou ik zeggen bij twijfel wel doen.
Ik kan mij niet voorstellen dat je spijt krijgt van je kind wel dat je spijt krijgt van het niet doen.
Je stelt de afsluiting van een levensfase nog even uit.
Maar dat is natuurlijk geen goede reden. De enige reden is omdat je echt nog graag een kind wil.
Er zijn ook moeders die zeggen die babytijd vond ik niets maar de rest is zo leuk.
Ik kan mij daar nog niet zo veel bij voorstellen dat mijn kind ooit een puber wordt. Voor mij is die fase nog ver weg. De babytijd ligt nog vers in het geheugen.
Wordt je ook niet afgeschrikt door alle negatieve verhalen over baby's hier die niet willen slapen, drinken en maar blijven huilen?
Een baby kan echt ook heel leuk zijn. Misschien is het iets zwaarder om op deze leeftijd 's nachts met een baby in de weer te zijn maar wederom heb ik geen vergelijk met hoe het zou zijn als je in de twintig of dertig bent.
Je weet hoe het is om een kind te hebben dus je weet waar je aan begint. Jou lijkt de babytijd niets maar kijk je wel uit naar nog een peuter, nog een lagere schoolkind, nog een puber?
Als het financieel goed zit dan zou ik zeggen bij twijfel wel doen.
Ik kan mij niet voorstellen dat je spijt krijgt van je kind wel dat je spijt krijgt van het niet doen.
zondag 3 augustus 2014 om 11:54
Oh, dat is het bij mij niet hoor pixiemorgan. Ik vind baby's fantastisch. Ben er dol op. Het is bij mij meer dat ik de fase waar ik nu in zit zo leuk vind. Kind wat zelfstandig is, eigen mobieltje, veel vrijheid, geen gedoe meer met hele volksverhuizingen als je de deur uitmoet, puberperikelen, dat soort dingen. Weer een baby erbij lijkt me zo'n gedoe.
Am Yisrael Chai!
zondag 3 augustus 2014 om 11:58
Geen kinderwens meer, wel een kind gekregen toen ik 40 was. Tussen de op een na jongste en de jongste zit een gat van 5 jaar. Zomaar wat voor- en nadelen:
Voordeel: zalig om die hele ontwikkeling van baby tot peuter nog eens mee te maken, het blijft bijzonder. Kinderen zijn gek op hun broertje van 1 jaar, hoe irritant hij ook kan zijn. Oudere kinderen kunnen kort op hun broertje letten, kunnen goed met hem spelen en zijn al zelfstandig.
Nadeel: de kans op een gezond kind wordt kleiner. Je moet die hele babytijd weer door (terwijl je gewend bent aan de vrijheid van oudere kinderen). Het is lastig activiteiten te vinden die iedereen leuk vindt (dit zal wel een blijvend probleem zijn vermoed ik). Het duurt langer voordat je uit de kinderen bent, kinderen uit huis zijn enzovoorts. Peuterpuberteit en gewone puberteit zullen hier in huis zo'n beetje samen gaan vallen vrees ik.
Ik ben wel waanzinnig blij met mijn zoon, het is zo bijzonder dat hij er is. Dat maakt het feit dat hij ook een erg bewerkelijk ventje is goed dragelijk .
Voordeel: zalig om die hele ontwikkeling van baby tot peuter nog eens mee te maken, het blijft bijzonder. Kinderen zijn gek op hun broertje van 1 jaar, hoe irritant hij ook kan zijn. Oudere kinderen kunnen kort op hun broertje letten, kunnen goed met hem spelen en zijn al zelfstandig.
Nadeel: de kans op een gezond kind wordt kleiner. Je moet die hele babytijd weer door (terwijl je gewend bent aan de vrijheid van oudere kinderen). Het is lastig activiteiten te vinden die iedereen leuk vindt (dit zal wel een blijvend probleem zijn vermoed ik). Het duurt langer voordat je uit de kinderen bent, kinderen uit huis zijn enzovoorts. Peuterpuberteit en gewone puberteit zullen hier in huis zo'n beetje samen gaan vallen vrees ik.
Ik ben wel waanzinnig blij met mijn zoon, het is zo bijzonder dat hij er is. Dat maakt het feit dat hij ook een erg bewerkelijk ventje is goed dragelijk .
zondag 3 augustus 2014 om 12:02
Sugarmiss,
Ik heb tot nu toe alle fases van mijn kind fantastisch gevonden. Ik ben nu nog even verliefd als op de dag dat hij geboren werd en het is een groot feest geweest. Dus dat is het niet.
Misschien heb jij wel gelijk. Een tijd terug had ik wat klachten rondom mijn menstruatie en iemand zei dat het wellicht het begin van de overgang zou kunnen zijn. Toen was mijn eerste gedachte " oh nee, dan kan ik geen kinderen meer krijgen!"
Ik schrok daar wel van, dat dat mijn eerste gedachte was. En sindsdien vraag ik me af of ik niet toch nog een kind wil. Juist omdat ik kinderen, of in ieder geval mijn eigen kind, zo ontzettend leuk vind.
Ik heb tot nu toe alle fases van mijn kind fantastisch gevonden. Ik ben nu nog even verliefd als op de dag dat hij geboren werd en het is een groot feest geweest. Dus dat is het niet.
Misschien heb jij wel gelijk. Een tijd terug had ik wat klachten rondom mijn menstruatie en iemand zei dat het wellicht het begin van de overgang zou kunnen zijn. Toen was mijn eerste gedachte " oh nee, dan kan ik geen kinderen meer krijgen!"
Ik schrok daar wel van, dat dat mijn eerste gedachte was. En sindsdien vraag ik me af of ik niet toch nog een kind wil. Juist omdat ik kinderen, of in ieder geval mijn eigen kind, zo ontzettend leuk vind.
Am Yisrael Chai!
zondag 3 augustus 2014 om 12:05
quote:anky schreef op 03 augustus 2014 @ 11:58:
Geen kinderwens meer, wel een kind gekregen toen ik 40 was. Tussen de op een na jongste en de jongste zit een gat van 5 jaar. Zomaar wat voor- en nadelen:
Voordeel: zalig om die hele ontwikkeling van baby tot peuter nog eens mee te maken, het blijft bijzonder. Kinderen zijn gek op hun broertje van 1 jaar, hoe irritant hij ook kan zijn. Oudere kinderen kunnen kort op hun broertje letten, kunnen goed met hem spelen en zijn al zelfstandig.
Nadeel: de kans op een gezond kind wordt kleiner. Je moet die hele babytijd weer door (terwijl je gewend bent aan de vrijheid van oudere kinderen). Het is lastig activiteiten te vinden die iedereen leuk vindt (dit zal wel een blijvend probleem zijn vermoed ik). Het duurt langer voordat je uit de kinderen bent, kinderen uit huis zijn enzovoorts. Peuterpuberteit en gewone puberteit zullen hier in huis zo'n beetje samen gaan vallen vrees ik.
Ik ben wel waanzinnig blij met mijn zoon, het is zo bijzonder dat hij er is. Dat maakt het feit dat hij ook een erg bewerkelijk ventje is goed dragelijk .He bah, nu ga ik nog meer twijfelen . Dank je wel voor je verhaal, je noemt wel wat dingen waar ik nog niet aan had gedacht.
Geen kinderwens meer, wel een kind gekregen toen ik 40 was. Tussen de op een na jongste en de jongste zit een gat van 5 jaar. Zomaar wat voor- en nadelen:
Voordeel: zalig om die hele ontwikkeling van baby tot peuter nog eens mee te maken, het blijft bijzonder. Kinderen zijn gek op hun broertje van 1 jaar, hoe irritant hij ook kan zijn. Oudere kinderen kunnen kort op hun broertje letten, kunnen goed met hem spelen en zijn al zelfstandig.
Nadeel: de kans op een gezond kind wordt kleiner. Je moet die hele babytijd weer door (terwijl je gewend bent aan de vrijheid van oudere kinderen). Het is lastig activiteiten te vinden die iedereen leuk vindt (dit zal wel een blijvend probleem zijn vermoed ik). Het duurt langer voordat je uit de kinderen bent, kinderen uit huis zijn enzovoorts. Peuterpuberteit en gewone puberteit zullen hier in huis zo'n beetje samen gaan vallen vrees ik.
Ik ben wel waanzinnig blij met mijn zoon, het is zo bijzonder dat hij er is. Dat maakt het feit dat hij ook een erg bewerkelijk ventje is goed dragelijk .He bah, nu ga ik nog meer twijfelen . Dank je wel voor je verhaal, je noemt wel wat dingen waar ik nog niet aan had gedacht.
Am Yisrael Chai!
zondag 3 augustus 2014 om 13:11
Ik hoor veel vrouwen van rond de veertig twijfelen in de zin van 'laatste kans!'. Dat is het natuurlijk ook en dat maakt het extra urgent.
Ik ben zelf net 37 en zwanger van de tweede, ik vermoed dat ik het met de keuze voor een derde zou kunnen krijgen. Al denk ik dat mijn man daar een stokje voor steekt
Als je wens diep genoeg is, dan zeg ik: doen. Gaat het meer om een fase die je liever nog niet afsluit, dan zou ik het niet doen. Natuurlijk is de kans op afwijkingen, miskramen en een problematische zwangerschap iets groter, maar dat moet je ook niet overdrijven. Als jij gezond bent en lekker in je vel zit, dan is de kans op succes altijd nog een stuk groter.
Ik ben zelf net 37 en zwanger van de tweede, ik vermoed dat ik het met de keuze voor een derde zou kunnen krijgen. Al denk ik dat mijn man daar een stokje voor steekt
Als je wens diep genoeg is, dan zeg ik: doen. Gaat het meer om een fase die je liever nog niet afsluit, dan zou ik het niet doen. Natuurlijk is de kans op afwijkingen, miskramen en een problematische zwangerschap iets groter, maar dat moet je ook niet overdrijven. Als jij gezond bent en lekker in je vel zit, dan is de kans op succes altijd nog een stuk groter.
zondag 3 augustus 2014 om 13:12
zondag 3 augustus 2014 om 14:00
Ik ben 40 en zwanger van de 2e. Het zal mijn laatste zijn, want het had al wat voeten in aarde om nog zwanger te raken. Het idee om hierna nooit meer zwanger te raken en nog een kind te krijgen, vind ik best heftig. Ik had wel een heel elftal aan kinderen willen hebben, maar wegens omstandigheden te laat begonnen. Maar bij mij is niet de motivatie om de naderende overgang uit te stellen, ik wilde gewoon dolgraag nog zo'n leuk kind. Ik zou voor mezelf goed onderzoeken wat de werkelijke motivatie is om nog voor een kind te gaan. Daar ligt het antwoord...
zondag 3 augustus 2014 om 14:13
Ik ben 40 en heb een baby van nu 4 maanden en een kind van 6.
Ik vind het heerlijk. Voel me niet beter of slechter dan toen ik 34 was. Ben misschien lichamelijk wel in een betere conditie dan 6 jaar terug. Ook herstel van de keizersnede ging sneller dan 6 jaar terug met een natuurlijke bevalling. De baby is gezond geboren, ik besef nu dat dat best wel mazzel hebben is. In mijn omgeving zijn er namelijk 4 baby's geboren met een afwijking. Toch waren de moeders van die baby's veel jonger dan ik. Zegt niks maar het was wel een momentje om even bij stil te staan.
Andere kant is dat de vrijheid die je nu hebt, ben je weer voor een jaar of vier helemaal kwijt. Pas als ze naar school gaan heb je weer tijd voor jezelf, dat is best wel wennen. Ook merk ik dat ik weer meer aan huis gekluisterd ben....even hop, naar weet ik het wat, is er niet meer bij. Dat is een hele onderneming.
Ik vind het heerlijk. Voel me niet beter of slechter dan toen ik 34 was. Ben misschien lichamelijk wel in een betere conditie dan 6 jaar terug. Ook herstel van de keizersnede ging sneller dan 6 jaar terug met een natuurlijke bevalling. De baby is gezond geboren, ik besef nu dat dat best wel mazzel hebben is. In mijn omgeving zijn er namelijk 4 baby's geboren met een afwijking. Toch waren de moeders van die baby's veel jonger dan ik. Zegt niks maar het was wel een momentje om even bij stil te staan.
Andere kant is dat de vrijheid die je nu hebt, ben je weer voor een jaar of vier helemaal kwijt. Pas als ze naar school gaan heb je weer tijd voor jezelf, dat is best wel wennen. Ook merk ik dat ik weer meer aan huis gekluisterd ben....even hop, naar weet ik het wat, is er niet meer bij. Dat is een hele onderneming.
zondag 3 augustus 2014 om 14:18
Hier 41 en zwanger van de tweede, tussen de eerste van 4,5 en deze een (flink) aantal miskramen gehad, anders was dit misschien wel nummer 3
Laatst vroeg iemand me rechtuit "waarom ik in vredesnaam zoveel jaar tussen de eerste en tweede had geplanned"
Ik ben erg benieuwd, ons leven was veel hectischer en ongestructureerder tijdens de babytijd van de eerste, en ze had verborgen reflux en chronische middenoorontsteking.
Hopelijk gaat dat nu wat makkelijker, ik vond het eerlijk gezegd vanaf de dreumestijd écht leuk worden.
Laatst vroeg iemand me rechtuit "waarom ik in vredesnaam zoveel jaar tussen de eerste en tweede had geplanned"
Ik ben erg benieuwd, ons leven was veel hectischer en ongestructureerder tijdens de babytijd van de eerste, en ze had verborgen reflux en chronische middenoorontsteking.
Hopelijk gaat dat nu wat makkelijker, ik vond het eerlijk gezegd vanaf de dreumestijd écht leuk worden.
Computer says nooooo
zondag 3 augustus 2014 om 15:38
Miffy,
Ja, dat klopt, zelfs meer dan 1 keer. Tja, redenen waarom? Ik was destijds net zo aan het twijfelen als nu, maar liet het een beetje van het toeval afhangen. Had ook steeds gemengde gevoelens: enerzijds blij dat ik zwanger was en me verheugen op, anderzijds dan ergens toch opgelucht als het mis ging. Eigenlijk is er dus niet zoveel aan mijn gevoel veranderd . Ik ga er niet voor, maar ga er ook niet niet voor.
Ja, dat klopt, zelfs meer dan 1 keer. Tja, redenen waarom? Ik was destijds net zo aan het twijfelen als nu, maar liet het een beetje van het toeval afhangen. Had ook steeds gemengde gevoelens: enerzijds blij dat ik zwanger was en me verheugen op, anderzijds dan ergens toch opgelucht als het mis ging. Eigenlijk is er dus niet zoveel aan mijn gevoel veranderd . Ik ga er niet voor, maar ga er ook niet niet voor.
Am Yisrael Chai!
zondag 3 augustus 2014 om 18:22
Herkenbaar je gevoelens. Ik ben weliswaar iets jonger en heb nu 1 zoon van 2,5 jaar. Ondanks dat ik verstandelijk weet dat er geen 2e komt (net eigen bedrijf gestart, zie niet hoe ik dit kan combineren en verwachtingen dat als bedrijf een beetje loopt, dat ik misschien net 40 ben. Gevoelsmatig zeg ik, nu, nee tegen een kind na mijn 40e ), steekt de laatste tijd iets vaker het gevoel en vragen op als "Hoe zou het zijn als er nog een 2e komt?", "Hoe zou zoon als broer zijn?", "Zou hij het leuk vinden?", "Komt hij dan niets te kort?", "Wat is de impact van een 2e op het gezin", "Wat doet het met ons (we worden er ook niet jonger op)", etc. Moet wel eerlijk bij bekennen dat deze gevoelens en vragen zijn gekomen nadat de wens voor een 2e niet door mij als eerste is uitgesproken (sterker nog ik durf de wens zelf nog niet eens uit te spreken). Hoe staat jouw partner er tegenover? Zit je te dubben over een 2e omdat het nu vaker is misgegaan en je bang bent voor de teleurstellingen die misschien nog gaan komen als het niet lukt? Of twijfel juist door de miskramen of je wel een tweede wilt? Hele persoonlijke vragen, dat begrijp ik, je hoeft er niet op te antwoorden als je niet wilt.
