Zwanger
alle pijlers
vertrouwen in je lijf
dinsdag 17 september 2013 om 13:12
Hi,
Ik ben een moeder van een zoon (3)... we zijn heel gelukkig met zn drietjes maar uiteraard zouden we onze zoon heel graag een broertje of zusje geven. Die wens is heel groot bij mijn man en bij mij.
1,5 jaar geleden dachten we ja... nu zijn we er klaar voor een tweede kindje is zo ontzettend welkom. Vol goede moed (de eerste was er per slot van rekening super snel... binnen 2 maanden zwanger) stopte ik weer met de pil. Ik ging er niet vanuit dat het weer binnen 2 maanden raak zou zijn. En dat was ook niet zo. Na 4 maanden zwanger...... helaas ook meteen een miskraam, 2 maanden later weer zwanger... nu geen bloedverlies dus met goede moed naar de verloskundige voor een eerste echo (rond 9 weken). Helaas, geen hartslag.... paar dagen later nog een echo maar helaas ook dit zal een miskraam worden. Na nog een week afwachten heb ik gekozen voor een curettage. 3 maanden na de curettage voor het eerst pas weer ongesteld. En nu nog eens 4 maanden later weer een miskraam.
De huisarts heeft ons doorverwezen naar de gynaecoloog..... een nieuw traject. Mijn man en ik zijn ontzettend verdrietig, ondanks dat ik eerder een gezonde zoon ter wereld heb gebracht zijn er nu twijfels..... waarom gaat het steeds mis. Mag ik klagen (ik heb al een prachtkind)..... er zijn er genoeg die er niet een hebben. Maar een enig kind is niet wat ik wilde. Uiteraard gaan we door, ik geef nog niet op maar het kost energie en nog een teleurstelling verwerken trekken we echt slecht.
8 oktober naar gynaecoloog.... duurt nog lang (voelt als lang) en dan..... Ik wilde vooral mijn verhaal delen. Mijn verdriet van me afschrijven. Om me heen kan ik het niet kwijt en zoals altijd lijkt het wel of iedereen zwanger is.
Ik ben een moeder van een zoon (3)... we zijn heel gelukkig met zn drietjes maar uiteraard zouden we onze zoon heel graag een broertje of zusje geven. Die wens is heel groot bij mijn man en bij mij.
1,5 jaar geleden dachten we ja... nu zijn we er klaar voor een tweede kindje is zo ontzettend welkom. Vol goede moed (de eerste was er per slot van rekening super snel... binnen 2 maanden zwanger) stopte ik weer met de pil. Ik ging er niet vanuit dat het weer binnen 2 maanden raak zou zijn. En dat was ook niet zo. Na 4 maanden zwanger...... helaas ook meteen een miskraam, 2 maanden later weer zwanger... nu geen bloedverlies dus met goede moed naar de verloskundige voor een eerste echo (rond 9 weken). Helaas, geen hartslag.... paar dagen later nog een echo maar helaas ook dit zal een miskraam worden. Na nog een week afwachten heb ik gekozen voor een curettage. 3 maanden na de curettage voor het eerst pas weer ongesteld. En nu nog eens 4 maanden later weer een miskraam.
De huisarts heeft ons doorverwezen naar de gynaecoloog..... een nieuw traject. Mijn man en ik zijn ontzettend verdrietig, ondanks dat ik eerder een gezonde zoon ter wereld heb gebracht zijn er nu twijfels..... waarom gaat het steeds mis. Mag ik klagen (ik heb al een prachtkind)..... er zijn er genoeg die er niet een hebben. Maar een enig kind is niet wat ik wilde. Uiteraard gaan we door, ik geef nog niet op maar het kost energie en nog een teleurstelling verwerken trekken we echt slecht.
8 oktober naar gynaecoloog.... duurt nog lang (voelt als lang) en dan..... Ik wilde vooral mijn verhaal delen. Mijn verdriet van me afschrijven. Om me heen kan ik het niet kwijt en zoals altijd lijkt het wel of iedereen zwanger is.
dinsdag 17 september 2013 om 13:18
Wat een narigheid allemaal... Misschien geeft het je een beetje hoop en moed om te horen dat ik na drie miskramen nu inmiddels 32 weken zwanger ben. Maar ik weet hoe rot het is om steeds blij te zijn met een nieuwe zwangerschap en het dan weer kwijt te raken. Dat is gewoon heel verdrietig.
Ik hoop dat je toch nog een goede zwangerschap krijgt. Geef de moed niet te snel op! Heel veel vrouwen hebben (vroege) miskramen, maar vaak vertellen ze dat niet aan de buitenwereld.
Ik hoop dat je toch nog een goede zwangerschap krijgt. Geef de moed niet te snel op! Heel veel vrouwen hebben (vroege) miskramen, maar vaak vertellen ze dat niet aan de buitenwereld.
dinsdag 17 september 2013 om 13:31
dinsdag 17 september 2013 om 13:39
quote:prettyaubergine schreef op 17 september 2013 @ 13:31:
Wat naar voor je
Ik merk zelf steeds meer dat er nogal een taboe op het niet kunnen krijgen van kinderen/ miskramen ligt. Er zijn namelijk erg veel mensen die dit meemaken, maar hier niet over praten. Zo lijkt het inderdaad alsof iedereen "zomaar" zwanger raakt.+1
Wat naar voor je
Ik merk zelf steeds meer dat er nogal een taboe op het niet kunnen krijgen van kinderen/ miskramen ligt. Er zijn namelijk erg veel mensen die dit meemaken, maar hier niet over praten. Zo lijkt het inderdaad alsof iedereen "zomaar" zwanger raakt.+1
dinsdag 17 september 2013 om 16:06
Wat prettyaubergine zegt.
Wij zitten in ongeveer hetzelfde schuitje. Nu alweer bijna twee en half jaar op een tweede aan het wachten. Twee keer in die tijd zwanger geweest en beide keren een missed abortion. De eerste gezonde zwangerschap liet ook 13 maanden op zich wachten, dus erg vlot gaat het niet, maar het lukt wel steeds....uiteindelijk.
Toch denk ik er regelmatig over om er mee te stoppen. Ik hou me steeds groot (met idd opmerkingen als; we hebben toch al een kind dus we mogen niet zeuren en twee kinderen is ook een stuk drukker etc.etc. ) maar ik merk de laatste tijd dat het enorm aan me vreet.
Wij hebben nagedacht over een gen-onderzoek, maar hebben daar vanaf gezien vanwege het feit dat de kans heel klein is dat er iets uitkomt en als er iets uitkomt de kans dan bij elke zw.schap
toch nog 50% is dat het goed gaat en dat de enige oplossing ivf met embrio-selectie is. En daar passen we voor.
Ik weet het niet zo goed meer eigenlijk. Elke keer als ik ongesteld moet worden, weet ik ook niet wat ik er van moet denken; zwanger zijn is natuurlijk de wens, maar dat brengt ook weer die mega-onzekerheid over of het die keer dan wel goed zal gaan en hoe een evt. mk dan weer verloopt (laatste mk was nogal heftig met enorm bloedverlies en spoedcurettage). Dus als ik ongesteld word is het zowel een opluchting als een teleurstelling.
De lol is er in ieder geval wel aardig af.
Wij zitten in ongeveer hetzelfde schuitje. Nu alweer bijna twee en half jaar op een tweede aan het wachten. Twee keer in die tijd zwanger geweest en beide keren een missed abortion. De eerste gezonde zwangerschap liet ook 13 maanden op zich wachten, dus erg vlot gaat het niet, maar het lukt wel steeds....uiteindelijk.
Toch denk ik er regelmatig over om er mee te stoppen. Ik hou me steeds groot (met idd opmerkingen als; we hebben toch al een kind dus we mogen niet zeuren en twee kinderen is ook een stuk drukker etc.etc. ) maar ik merk de laatste tijd dat het enorm aan me vreet.
Wij hebben nagedacht over een gen-onderzoek, maar hebben daar vanaf gezien vanwege het feit dat de kans heel klein is dat er iets uitkomt en als er iets uitkomt de kans dan bij elke zw.schap
toch nog 50% is dat het goed gaat en dat de enige oplossing ivf met embrio-selectie is. En daar passen we voor.
Ik weet het niet zo goed meer eigenlijk. Elke keer als ik ongesteld moet worden, weet ik ook niet wat ik er van moet denken; zwanger zijn is natuurlijk de wens, maar dat brengt ook weer die mega-onzekerheid over of het die keer dan wel goed zal gaan en hoe een evt. mk dan weer verloopt (laatste mk was nogal heftig met enorm bloedverlies en spoedcurettage). Dus als ik ongesteld word is het zowel een opluchting als een teleurstelling.
De lol is er in ieder geval wel aardig af.
anoniem_69567 wijzigde dit bericht op 17-09-2013 17:15
Reden: Foei, foei, foei... Ik wordt....
Reden: Foei, foei, foei... Ik wordt....
% gewijzigd
dinsdag 17 september 2013 om 16:47
quote:prettyaubergine schreef op 17 september 2013 @ 13:31:
Wat naar voor je Ik merk zelf steeds meer dat er nogal een taboe op het niet kunnen krijgen van kinderen/ miskramen ligt. Er zijn namelijk erg veel mensen die dit meemaken, maar hier niet over praten. Zo lijkt het inderdaad alsof iedereen "zomaar" zwanger raakt.
Een taboe? Ik denk eerder dat mensen in het algemeen prille zwangerschappen en het bezig zijn met het verwekken van kinderen voor zichzelf houden. En zo lang je geen kinderen kunt krijgen of miskramen krijgt, zit je in die fase, en dat deel je nu eenmaal niet met je omgeving. Dat heeft toch niks met taboes te maken? Dat mensen dingen privé willen houden is iets anders dan dat mensen er volgens de normen niet over zouden kunnen praten.
Het is natuurlijk wel zo dat, doordat mensen het voor zichzelf houden, het inderdaad lijkt alsof het in je hele omgeving makkelijk gaat.
TO, ik hoop voor je dat jullie toch enigszins ontspannen kunnen blijven en dat jullie, al dan niet met medische hulp, een tweede kind zullen krijgen. Maar gebeurt dit niet, dan hoop ik dat je je gedachten snel kunt bijstellen, want enig kinderen zijn ook hartstikke goed af. Zelf ben ik geen enig kind, maar in mijn vakgebied is al ruim 30 jaar bekend dat enig kinderen iets hoger scoren op sociale vaardigheden en intelligentie. Het gaat over het algemeen dus juist erg goed met enig kinderen!
Wat naar voor je
Ik merk zelf steeds meer dat er nogal een taboe op het niet kunnen krijgen van kinderen/ miskramen ligt. Er zijn namelijk erg veel mensen die dit meemaken, maar hier niet over praten. Zo lijkt het inderdaad alsof iedereen "zomaar" zwanger raakt.Een taboe? Ik denk eerder dat mensen in het algemeen prille zwangerschappen en het bezig zijn met het verwekken van kinderen voor zichzelf houden. En zo lang je geen kinderen kunt krijgen of miskramen krijgt, zit je in die fase, en dat deel je nu eenmaal niet met je omgeving. Dat heeft toch niks met taboes te maken? Dat mensen dingen privé willen houden is iets anders dan dat mensen er volgens de normen niet over zouden kunnen praten.
Het is natuurlijk wel zo dat, doordat mensen het voor zichzelf houden, het inderdaad lijkt alsof het in je hele omgeving makkelijk gaat.
TO, ik hoop voor je dat jullie toch enigszins ontspannen kunnen blijven en dat jullie, al dan niet met medische hulp, een tweede kind zullen krijgen. Maar gebeurt dit niet, dan hoop ik dat je je gedachten snel kunt bijstellen, want enig kinderen zijn ook hartstikke goed af. Zelf ben ik geen enig kind, maar in mijn vakgebied is al ruim 30 jaar bekend dat enig kinderen iets hoger scoren op sociale vaardigheden en intelligentie. Het gaat over het algemeen dus juist erg goed met enig kinderen!
dinsdag 17 september 2013 om 16:59
Heel herkenbaar. Ik heb een dochter van bijna 4 waarvan ik in vier maanden zwanger werd. En ben zojuist ronde 25 ingegaan voor de tweede. In de afgelopen twee jaar ben ik twee keer zwanger geweest: één keer een miskraam, één keer een buitenbaarmoederlijke zwangerschap waarna een eileider is verwijderd (en daarmee gaat het niet echt sneller ).
Volgende week krijg ik een HSG en afhankelijk van de uitslag wordt het verdere medische traject bepaald. We willen erg graag een tweede en hebben besloten dat we alle mogelijke opties willen proberen, indien nodig. Ik heb al een tijdje gonal-f gespoten om de eisprong te stimuleren, waarschijnlijk gaan we na de HSG starten met IUI. Het zij zo.
Om mij heen wordt ook iedereen zwanger (behalve South ). Mijn vriendinnen zijn later begonnen met kinderen krijgen en hebben er inmiddels al minimaal twee, soms is de derde zelfs al onderweg. Dat vind ik heel confronterend. Soms ben ik er intens verdrietig van en op andere momenten gaat het vrij goed.
Ik ben wel bijzonder allergisch voor opmerkingen van anderen over wat ik zou moeten voelen, vinden en doen. Gelukkig heb ik daar irl niet veel mee te maken
Heel veel sterkte Mamamaartje, het zuigt
Volgende week krijg ik een HSG en afhankelijk van de uitslag wordt het verdere medische traject bepaald. We willen erg graag een tweede en hebben besloten dat we alle mogelijke opties willen proberen, indien nodig. Ik heb al een tijdje gonal-f gespoten om de eisprong te stimuleren, waarschijnlijk gaan we na de HSG starten met IUI. Het zij zo.
Om mij heen wordt ook iedereen zwanger (behalve South ). Mijn vriendinnen zijn later begonnen met kinderen krijgen en hebben er inmiddels al minimaal twee, soms is de derde zelfs al onderweg. Dat vind ik heel confronterend. Soms ben ik er intens verdrietig van en op andere momenten gaat het vrij goed.
Ik ben wel bijzonder allergisch voor opmerkingen van anderen over wat ik zou moeten voelen, vinden en doen. Gelukkig heb ik daar irl niet veel mee te maken
Heel veel sterkte Mamamaartje, het zuigt
woensdag 18 september 2013 om 09:50
Wat fijn om jullie reacties te lezen.... dat helpt.
Het is geen taboe maar meer iets waar je niet over praat. Ik ben vrij open en wil er best over praten maar je merkt dat mensen het raar vinden als je erover begint. Het zwanger worden en die eerste 12 weken moeten zo geheim zijn/blijven. Het nadeel in ons geval is dat we een zoon van 3 hebben. De opmerkingen over een eventuele tweede en waarom die er nog niet is vliegen me soms om de oren. Zo lang je niet heel duidelijk uitspreekt dat je het bij 1 kind houdt staat iedereen op scherp.
Krijg soms bijna het gevoel dat ik moet uitleggen waarom die tweede er nog niet is of nog niet in aantocht is. Wel ontdekt dat wanneer je zegt dat het niet altijd vanzelfsprekend is dat iedereen ook gelijk weer stil is en niet door vraagt.
Maar goed ik probeer positief te blijven en ga mezelf ook zeker niet verdedigen of uitleg geven als dat niet goed voelt....
Nogmaals bedankt voor jullie reacties... dat helpt echt!
Liefs
Het is geen taboe maar meer iets waar je niet over praat. Ik ben vrij open en wil er best over praten maar je merkt dat mensen het raar vinden als je erover begint. Het zwanger worden en die eerste 12 weken moeten zo geheim zijn/blijven. Het nadeel in ons geval is dat we een zoon van 3 hebben. De opmerkingen over een eventuele tweede en waarom die er nog niet is vliegen me soms om de oren. Zo lang je niet heel duidelijk uitspreekt dat je het bij 1 kind houdt staat iedereen op scherp.
Krijg soms bijna het gevoel dat ik moet uitleggen waarom die tweede er nog niet is of nog niet in aantocht is. Wel ontdekt dat wanneer je zegt dat het niet altijd vanzelfsprekend is dat iedereen ook gelijk weer stil is en niet door vraagt.
Maar goed ik probeer positief te blijven en ga mezelf ook zeker niet verdedigen of uitleg geven als dat niet goed voelt....
Nogmaals bedankt voor jullie reacties... dat helpt echt!
Liefs
woensdag 18 september 2013 om 09:51
quote:Pantax schreef op 17 september 2013 @ 16:59:
Heel herkenbaar. Ik heb een dochter van bijna 4 waarvan ik in vier maanden zwanger werd. En ben zojuist ronde 25 ingegaan voor de tweede. In de afgelopen twee jaar ben ik twee keer zwanger geweest: één keer een miskraam, één keer een buitenbaarmoederlijke zwangerschap waarna een eileider is verwijderd (en daarmee gaat het niet echt sneller ).
Volgende week krijg ik een HSG en afhankelijk van de uitslag wordt het verdere medische traject bepaald. We willen erg graag een tweede en hebben besloten dat we alle mogelijke opties willen proberen, indien nodig. Ik heb al een tijdje gonal-f gespoten om de eisprong te stimuleren, waarschijnlijk gaan we na de HSG starten met IUI. Het zij zo.
Om mij heen wordt ook iedereen zwanger (behalve South ). Mijn vriendinnen zijn later begonnen met kinderen krijgen en hebben er inmiddels al minimaal twee, soms is de derde zelfs al onderweg. Dat vind ik heel confronterend. Soms ben ik er intens verdrietig van en op andere momenten gaat het vrij goed.
Ik ben wel bijzonder allergisch voor opmerkingen van anderen over wat ik zou moeten voelen, vinden en doen. Gelukkig heb ik daar irl niet veel mee te maken
Heel veel sterkte Mamamaartje, het zuigt Jij ook!
Heel herkenbaar. Ik heb een dochter van bijna 4 waarvan ik in vier maanden zwanger werd. En ben zojuist ronde 25 ingegaan voor de tweede. In de afgelopen twee jaar ben ik twee keer zwanger geweest: één keer een miskraam, één keer een buitenbaarmoederlijke zwangerschap waarna een eileider is verwijderd (en daarmee gaat het niet echt sneller ).
Volgende week krijg ik een HSG en afhankelijk van de uitslag wordt het verdere medische traject bepaald. We willen erg graag een tweede en hebben besloten dat we alle mogelijke opties willen proberen, indien nodig. Ik heb al een tijdje gonal-f gespoten om de eisprong te stimuleren, waarschijnlijk gaan we na de HSG starten met IUI. Het zij zo.
Om mij heen wordt ook iedereen zwanger (behalve South ). Mijn vriendinnen zijn later begonnen met kinderen krijgen en hebben er inmiddels al minimaal twee, soms is de derde zelfs al onderweg. Dat vind ik heel confronterend. Soms ben ik er intens verdrietig van en op andere momenten gaat het vrij goed.
Ik ben wel bijzonder allergisch voor opmerkingen van anderen over wat ik zou moeten voelen, vinden en doen. Gelukkig heb ik daar irl niet veel mee te maken
Heel veel sterkte Mamamaartje, het zuigt Jij ook!
woensdag 18 september 2013 om 09:52
quote:femke_leest schreef op 17 september 2013 @ 16:47:
[...]
Een taboe? Ik denk eerder dat mensen in het algemeen prille zwangerschappen en het bezig zijn met het verwekken van kinderen voor zichzelf houden. En zo lang je geen kinderen kunt krijgen of miskramen krijgt, zit je in die fase, en dat deel je nu eenmaal niet met je omgeving. Dat heeft toch niks met taboes te maken? Dat mensen dingen privé willen houden is iets anders dan dat mensen er volgens de normen niet over zouden kunnen praten.
Het is natuurlijk wel zo dat, doordat mensen het voor zichzelf houden, het inderdaad lijkt alsof het in je hele omgeving makkelijk gaat.
TO, ik hoop voor je dat jullie toch enigszins ontspannen kunnen blijven en dat jullie, al dan niet met medische hulp, een tweede kind zullen krijgen. Maar gebeurt dit niet, dan hoop ik dat je je gedachten snel kunt bijstellen, want enig kinderen zijn ook hartstikke goed af. Zelf ben ik geen enig kind, maar in mijn vakgebied is al ruim 30 jaar bekend dat enig kinderen iets hoger scoren op sociale vaardigheden en intelligentie. Het gaat over het algemeen dus juist erg goed met enig kinderen! ;)Dank!
[...]
Een taboe? Ik denk eerder dat mensen in het algemeen prille zwangerschappen en het bezig zijn met het verwekken van kinderen voor zichzelf houden. En zo lang je geen kinderen kunt krijgen of miskramen krijgt, zit je in die fase, en dat deel je nu eenmaal niet met je omgeving. Dat heeft toch niks met taboes te maken? Dat mensen dingen privé willen houden is iets anders dan dat mensen er volgens de normen niet over zouden kunnen praten.
Het is natuurlijk wel zo dat, doordat mensen het voor zichzelf houden, het inderdaad lijkt alsof het in je hele omgeving makkelijk gaat.
TO, ik hoop voor je dat jullie toch enigszins ontspannen kunnen blijven en dat jullie, al dan niet met medische hulp, een tweede kind zullen krijgen. Maar gebeurt dit niet, dan hoop ik dat je je gedachten snel kunt bijstellen, want enig kinderen zijn ook hartstikke goed af. Zelf ben ik geen enig kind, maar in mijn vakgebied is al ruim 30 jaar bekend dat enig kinderen iets hoger scoren op sociale vaardigheden en intelligentie. Het gaat over het algemeen dus juist erg goed met enig kinderen! ;)Dank!
woensdag 18 september 2013 om 09:53
quote:south schreef op 17 september 2013 @ 16:06:
Wat prettyaubergine zegt.
Wij zitten in ongeveer hetzelfde schuitje. Nu alweer bijna twee en half jaar op een tweede aan het wachten. Twee keer in die tijd zwanger geweest en beide keren een missed abortion. De eerste gezonde zwangerschap liet ook 13 maanden op zich wachten, dus erg vlot gaat het niet, maar het lukt wel steeds....uiteindelijk.
Toch denk ik er regelmatig over om er mee te stoppen. Ik hou me steeds groot (met idd opmerkingen als; we hebben toch al een kind dus we mogen niet zeuren en twee kinderen is ook een stuk drukker etc.etc. ) maar ik merk de laatste tijd dat het enorm aan me vreet.
Wij hebben nagedacht over een gen-onderzoek, maar hebben daar vanaf gezien vanwege het feit dat de kans heel klein is dat er iets uitkomt en als er iets uitkomt de kans dan bij elke zw.schap
toch nog 50% is dat het goed gaat en dat de enige oplossing ivf met embrio-selectie is. En daar passen we voor.
Ik weet het niet zo goed meer eigenlijk. Elke keer als ik ongesteld moet worden, weet ik ook niet wat ik er van moet denken; zwanger zijn is natuurlijk de wens, maar dat brengt ook weer die mega-onzekerheid over of het die keer dan wel goed zal gaan en hoe een evt. mk dan weer verloopt (laatste mk was nogal heftig met enorm bloedverlies en spoedcurettage). Dus als ik ongesteld word is het zowel een opluchting als een teleurstelling.
De lol is er in ieder geval wel aardig af.Heel herkenbaar
Wat prettyaubergine zegt.
Wij zitten in ongeveer hetzelfde schuitje. Nu alweer bijna twee en half jaar op een tweede aan het wachten. Twee keer in die tijd zwanger geweest en beide keren een missed abortion. De eerste gezonde zwangerschap liet ook 13 maanden op zich wachten, dus erg vlot gaat het niet, maar het lukt wel steeds....uiteindelijk.
Toch denk ik er regelmatig over om er mee te stoppen. Ik hou me steeds groot (met idd opmerkingen als; we hebben toch al een kind dus we mogen niet zeuren en twee kinderen is ook een stuk drukker etc.etc. ) maar ik merk de laatste tijd dat het enorm aan me vreet.
Wij hebben nagedacht over een gen-onderzoek, maar hebben daar vanaf gezien vanwege het feit dat de kans heel klein is dat er iets uitkomt en als er iets uitkomt de kans dan bij elke zw.schap
toch nog 50% is dat het goed gaat en dat de enige oplossing ivf met embrio-selectie is. En daar passen we voor.
Ik weet het niet zo goed meer eigenlijk. Elke keer als ik ongesteld moet worden, weet ik ook niet wat ik er van moet denken; zwanger zijn is natuurlijk de wens, maar dat brengt ook weer die mega-onzekerheid over of het die keer dan wel goed zal gaan en hoe een evt. mk dan weer verloopt (laatste mk was nogal heftig met enorm bloedverlies en spoedcurettage). Dus als ik ongesteld word is het zowel een opluchting als een teleurstelling.
De lol is er in ieder geval wel aardig af.Heel herkenbaar
woensdag 18 september 2013 om 09:54
quote:nansie schreef op 17 september 2013 @ 13:18:
Wat een narigheid allemaal... Misschien geeft het je een beetje hoop en moed om te horen dat ik na drie miskramen nu inmiddels 32 weken zwanger ben. Maar ik weet hoe rot het is om steeds blij te zijn met een nieuwe zwangerschap en het dan weer kwijt te raken. Dat is gewoon heel verdrietig.
Ik hoop dat je toch nog een goede zwangerschap krijgt. Geef de moed niet te snel op! Heel veel vrouwen hebben (vroege) miskramen, maar vaak vertellen ze dat niet aan de buitenwereld.Dank Nansie dat geeft inderdaad hoop
Wat een narigheid allemaal... Misschien geeft het je een beetje hoop en moed om te horen dat ik na drie miskramen nu inmiddels 32 weken zwanger ben. Maar ik weet hoe rot het is om steeds blij te zijn met een nieuwe zwangerschap en het dan weer kwijt te raken. Dat is gewoon heel verdrietig.
Ik hoop dat je toch nog een goede zwangerschap krijgt. Geef de moed niet te snel op! Heel veel vrouwen hebben (vroege) miskramen, maar vaak vertellen ze dat niet aan de buitenwereld.Dank Nansie dat geeft inderdaad hoop
