Zwanger
alle pijlers
Vriend weet het nog niet
donderdag 16 april 2020 om 11:30
Hoi iedereen!
"Vroeger" wilde ik geen kinderen. Sinds ongeveer een jaar weet ik dat ik heel graag kinderen zou willen. Echter weet mijn vriend nog niet zeker wat hij wil. Ik moet erbij zeggen dat hij het sowieso heel lastig vindt om grotere beslissingen te nemen en voor kinderen gaan is natuurlijk een erg grote beslissing.
We zijn beide oud genoeg, hebben allebei een vaste baan en over een paar maanden wonen we in een grote gezinswoning in een fijne wijk. De basis is er dus gewoon.
Mijn vriend is een ontzettend lief en zorgzaam persoon. De relatie gaat heel goed. We zijn een goed team samen.
Ik ben 31 en ik wil dus liever niet te lang meer wachten. Mijn vriend is iets jonger, dus ik begrijp echt wel dat het voor hem wat "vroeg" is misschien. Ik weet dat naarmate de 35 nadert het allemaal wat lastiger kan worden. Ook wil ik liever niet "te oud" moeder worden. Vandaar dat ik er dus liever niet mee zou willen wachten.
Wat zijn vragen die mijn vriend zichzelf zou kunnen stellen om er achter te komen of hij het wel of niet wil? Hoe ging dat bij jou en je partner? Mijn vriend ziet op dit moment zowel de positieve als de negatieve kanten en weet niet echt hoe hij de knoop zou kunnen doorhakken. Ik heb mijn vriend wel gezegd, dat ook als hij geen kinderen wil, dat ik bij hem zal blijven. Ik hou ontzettend veel van hem en dat gaat voor. Dit meen ik ook echt.
Mocht er iets nog onduidelijk zijn, dan hoor ik dat graag.
"Vroeger" wilde ik geen kinderen. Sinds ongeveer een jaar weet ik dat ik heel graag kinderen zou willen. Echter weet mijn vriend nog niet zeker wat hij wil. Ik moet erbij zeggen dat hij het sowieso heel lastig vindt om grotere beslissingen te nemen en voor kinderen gaan is natuurlijk een erg grote beslissing.
We zijn beide oud genoeg, hebben allebei een vaste baan en over een paar maanden wonen we in een grote gezinswoning in een fijne wijk. De basis is er dus gewoon.
Mijn vriend is een ontzettend lief en zorgzaam persoon. De relatie gaat heel goed. We zijn een goed team samen.
Ik ben 31 en ik wil dus liever niet te lang meer wachten. Mijn vriend is iets jonger, dus ik begrijp echt wel dat het voor hem wat "vroeg" is misschien. Ik weet dat naarmate de 35 nadert het allemaal wat lastiger kan worden. Ook wil ik liever niet "te oud" moeder worden. Vandaar dat ik er dus liever niet mee zou willen wachten.
Wat zijn vragen die mijn vriend zichzelf zou kunnen stellen om er achter te komen of hij het wel of niet wil? Hoe ging dat bij jou en je partner? Mijn vriend ziet op dit moment zowel de positieve als de negatieve kanten en weet niet echt hoe hij de knoop zou kunnen doorhakken. Ik heb mijn vriend wel gezegd, dat ook als hij geen kinderen wil, dat ik bij hem zal blijven. Ik hou ontzettend veel van hem en dat gaat voor. Dit meen ik ook echt.
Mocht er iets nog onduidelijk zijn, dan hoor ik dat graag.
donderdag 16 april 2020 om 12:12
Omdat ik langzaamaan toch steeds benieuwder werd hoe hoe het zou zijn, een kind, vooral.gebruikersnaambestaatal1 schreef: ↑16-04-2020 11:56Leuk om te lezen! Hoe ben je toch tot het besluit gekomen om wel voor kinderen te gaan?
Wat babies betreft: ik vind het makkelijker worden naarmate je meer kunt communiceren met een kind. Maar het leuke van een baby is dat de ontwikkeling zo snel gaat. Soms kunnen ze echt ineens van de ene op de andere dag nieuwe dingen. Hé, ik kan mijn rechterhand gebruiken om bewust iets te pakken (na ruim twee maanden), hé, ik kan dat ook met links (een dag later), hé, het kan ook met twee handen tegelijk (weer een paar dagen later).
Bij het kind van een ander allemaal niet zo spannend, bij mijn eigen kind wel.
donderdag 16 april 2020 om 12:13
Dat kan natuurlijk altijd. Dat maakt mijn mening niet anders, zoals ik al eerder heb uitgelegd.sneeuwwitje80 schreef: ↑16-04-2020 12:11Oja en zij dacht ook dat ze dolgelukkig waren. Echt niks aan de hand en toen had hij opeens een ander.
donderdag 16 april 2020 om 12:14
ja, op mama of papaWholeLottaLove schreef: ↑16-04-2020 12:11
een kind slaapt, althans daar ga ik vanuit, dus daar kun je je me-time pakken.
Me-time is hooguit Netflixen, terwijl je eigenlijk graag wil koken of stofzuigen of sporten
donderdag 16 april 2020 om 12:16
3 jaar. Ik ken hem al jaren voor de relatie en toen konden we samen ook al heel goed overweg. We hebben samen ook al lastige dingen meegemaakt, maar konden daar samen goed over praten en elkaar helpen. We hebben eigenlijk nooit ruzie, misschien 1x per jaar. Soms natuurlijk wel een meningsverschil of een chagrijnige bui, maar dat is al snel uitgepraat.
donderdag 16 april 2020 om 12:16
Ik denk dat de impact veel groter is dan je eigenlijk zou verwachten. Want zodra je iets verwacht of denkt, kan het juist compleet anders zijn. En dat is het. Je hebt geen enkel idee hoe het zou gaan. Ja je kan erover praten en erover nadenken. Maar zodra je maanden of misschien wel langer slapeloze nachten hebt terwijl je ook aan het werk bent, kan je gedrag enorm veranderen. Als er sprake is dat je baby ontzettend veel ziek is, kan het impact hebben op je relatie en op je zelf. Je relatie gaat eenmaal veranderen, hoeft niet negatief te zijn maar het feit dat je niet meer met zijn tweeën bent en dat je de zorg continue over iemand anders hebt dat kan je als persoon veranderen en zeker nadenken. En ik denk dat je het misschien nooit zeker weet, want wat is zeker in het leven? De vraag is of jullie er achter staan, of jullie het willen het complete pakket. Niet alleen een schattige baby maar ook de hele zware dingen en dat is iets waar je samen over moet praten.
Bovendien hebben mijn man en ik heel vaak gesprekken gehad. Vragen we ons ook weleens af hoe het zou zijn een leven zonder kinderen. Of als we later met kinderen zijn begonnen. Maar dat is het, je weet het niet. Geen enkele zekerheid.
Bovendien hebben mijn man en ik heel vaak gesprekken gehad. Vragen we ons ook weleens af hoe het zou zijn een leven zonder kinderen. Of als we later met kinderen zijn begonnen. Maar dat is het, je weet het niet. Geen enkele zekerheid.
donderdag 16 april 2020 om 12:16
donderdag 16 april 2020 om 12:18
Omdat ik dit ooit ook dacht en de partner me bedroog (en nee, dat had ik nooit van m'n leven verwacht, hij was de liefde van mijn leven, etc.). Nu veel spijt dat ik de relatie niet heb verbroken toen bij mij de kinderwens ging spelen en hij absoluut niet wilde. Dan had ik nu misschien een gezin in plaats van te proberen nog snel iets op te bouwen met iemand en er dan voor te gaan voordat ik te oud ben en het misschien niet meer lukt.gebruikersnaambestaatal1 schreef: ↑16-04-2020 11:40Waarom? Ik wil graag kinderen, maar juist omdat ze van hem zijn. Ik weet niet of ik dit met een ander persoon zou kunnen.
Ik zou het niet willen. Het voelt alsof mijn vriend "de ware" is, om het zo maar even te zeggen. Mijn kinderwens is niet groot genoeg om dat zomaar opzij te kunnen zetten. Dan kies ik liever voor een leven zonder kinderen, maar met mijn partner.
Dank.
donderdag 16 april 2020 om 12:19
De grootste negatieve verandering van het moederschap is voor mij dat ik soms eigenlijk niet toe kom aan mijn eigen behoeftes. Bijna alles draait om onze dochter en zij bepaalt voor een groot deel een ritme in huis. Zeker nu ik thuis bent in verband met Covid. Ik vind het fijn om tijd met haar door te brengen, maar eerlijk is eerlijk - soms ook vermoeiend. Ik wil bijvoorbeeld nu eigenlijk boven even stofzuigen en was vouwen, maar zij is beneden en vermaakt zichzelf met Duplo. En zowel mijn man als ik zijn wel eens blij als ze slaapt en onze avond nog begint. Of gisteren gingen we samen cake maken (ze is 2,5) en was de er met de versiering van door gegaan die vervolgens overal in de huiskamer lag. Dat soort dingen gebeuren nu eenmaal met een kind in huis. Een kind neem je er niet zo maar even bij. En je vriend heeft echt een punt wanneer hij zegt dat hij niet zomaar even kan computeren wanneer het hem uitkomt. Zoals Doreia dat ook zo mooi zegt. Persoonlijk vind ik het er echt wel tegenop wegen, maar het ouderschap is niet alleen maar leuk en alleen maar geweldig natuurlijk. Het is onder de streep echter wel iets dat ik a-b-s-o-l-u-u-t niet had willen missen (zelfs op de vermoeiende momenten). Vanmorgen samen in bad en dan die armen om mij heen of spelen met poppen en zien hoe ze opgaat in haar fantasie wereld, geweldig.
Voor ons was kinderen krijgen overigens geen vanzelfsprekendheid en ik had het echt verdrietig gevonden als ik kinderloos was achtergebleven. En toen het niet wilde lukken werd die wens alleen maar sterker en groter. De wens om moeder te worden ontstond bij mij pas op latere leeftijd overigens, d.w.z. toen ik tegen de 30 liep: pas toen kwam dat verlangen opzetten. Daarvoor had ik niet zo'n diepe wens en dacht dat ik het ook prima zou vinden om geen kind te hebben. Maar niets bleek minder waar...
Voor ons was kinderen krijgen overigens geen vanzelfsprekendheid en ik had het echt verdrietig gevonden als ik kinderloos was achtergebleven. En toen het niet wilde lukken werd die wens alleen maar sterker en groter. De wens om moeder te worden ontstond bij mij pas op latere leeftijd overigens, d.w.z. toen ik tegen de 30 liep: pas toen kwam dat verlangen opzetten. Daarvoor had ik niet zo'n diepe wens en dacht dat ik het ook prima zou vinden om geen kind te hebben. Maar niets bleek minder waar...
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
donderdag 16 april 2020 om 12:23
Ik had ook nooit ruzie met vorige partner en we hebben samen ook veel meegemaakt (ruim 10 jaar samen geweest). Geen garanties.gebruikersnaambestaatal1 schreef: ↑16-04-2020 12:163 jaar. Ik ken hem al jaren voor de relatie en toen konden we samen ook al heel goed overweg. We hebben samen ook al lastige dingen meegemaakt, maar konden daar samen goed over praten en elkaar helpen. We hebben eigenlijk nooit ruzie, misschien 1x per jaar. Soms natuurlijk wel een meningsverschil of een chagrijnige bui, maar dat is al snel uitgepraat.
Je kinderwens kan ook sterker worden, helemaal als de jaren verstrijken en de keuze straks niet meer de jouwe is maar voor je wordt gemaakt.
donderdag 16 april 2020 om 12:25
Ai, dat is wel echt heel erg rot.... Dat vind ik oprecht heel naar voor je.Snowkitty schreef: ↑16-04-2020 12:18Omdat ik dit ooit ook dacht en de partner me bedroog (en nee, dat had ik nooit van m'n leven verwacht, hij was de liefde van mijn leven, etc.). Nu veel spijt dat ik de relatie niet heb verbroken toen bij mij de kinderwens ging spelen en hij absoluut niet wilde. Dan had ik nu misschien een gezin in plaats van te proberen nog snel iets op te bouwen met iemand en er dan voor te gaan voordat ik te oud ben en het misschien niet meer lukt.
Ik heb helaas in mijn omgeving van die situaties meegemaakt en ben mij er zeer van bewust dat er zoiets zou kunnen gebeuren.
Ik ben de afgelopen jaren daarom ook steeds zelfstandiger geworden wat dat betreft en zou met mijzelf ook gewoon een gezellig leven kunnen hebben. Ik vond het belangrijk om een sterk persoon te worden en mijzelf meer te waarderen. Meer mijzelf te kunnen vermaken. Natuurlijk blijft het dan heel erg als er zoiets gebeurt, maar ik zou er nu beter mee om kunnen gaan dan "vroeger".
donderdag 16 april 2020 om 12:26
Wat ga je doen dan vanaf je 35-40e tot je dood? Zijn saaie jaren dan hoor.gebruikersnaambestaatal1 schreef: ↑16-04-2020 11:40Waarom? Ik wil graag kinderen, maar juist omdat ze van hem zijn. Ik weet niet of ik dit met een ander persoon zou kunnen.
Ik zou het niet willen. Het voelt alsof mijn vriend "de ware" is, om het zo maar even te zeggen. Mijn kinderwens is niet groot genoeg om dat zomaar opzij te kunnen zetten. Dan kies ik liever voor een leven zonder kinderen, maar met mijn partner.
Wat betekent dat überhaupt.
donderdag 16 april 2020 om 12:31
Ik bedoel er beter mee om kunnen gaan met alleen zijn. Natuurlijk ben je nooit echt op zo'n klap voorbereid en doet het ontzettend veel pijn.
Ik had hiervoor een erg lange relatie en heb dat moeten beëindigen om redenen die voor mij belangrijk waren. In het begin vond ik het lastig om alleen te zijn, maar nu kan ik dat heel goed. Dat bedoel ik ermee. Op een situatie als bedrogen worden kun je je natuurlijk niet voorbereiden.
donderdag 16 april 2020 om 12:33
Ach, het is helemaal geen keuze om er goed mee om te gaan. Je gaat ermee om, omdat je wel moet. En zo gaat dat ook zijn als je een kinderwens hebt en het is je niet gegund, dan vind je daar ook weer een manier voor om mee om te gaan, omdat je wel moet. Maar als je zoiets voor kan zijn, zou dat toch wel mijn voorkeur hebben. Zeker omdat je nu nog opties hebt.gebruikersnaambestaatal1 schreef: ↑16-04-2020 12:31Ik bedoel er beter mee om kunnen gaan met alleen zijn. Natuurlijk ben je nooit echt op zo'n klap voorbereid en doet het ontzettend veel pijn.
Ik had hiervoor een erg lange relatie en heb dat moeten beëindigen om redenen die voor mij belangrijk waren. In het begin vond ik het lastig om alleen te zijn, maar nu kan ik dat heel goed. Dat bedoel ik ermee. Op een situatie als bedrogen worden kun je je natuurlijk niet voorbereiden.
donderdag 16 april 2020 om 12:35
Dat heb ik ook ervaren bijvoorbeeld. Op een gegeven moment kon ik mij niet voorstellen nooit moeder te worden (komt ook doordat het niet lukte vermoed ik en we werden opgeslokt door de trajecten).
Maar ik heb ook vriendinnen die geen kinderen willen en nooit die behoefte gehad hebben en daar tot op heden geen spijt van lijken te hebben.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
donderdag 16 april 2020 om 12:35
Nou nee. Maar het word wel eentonig. En op een gegeven moment moet je ook beseffen dat je andere dingen tot jouw kindje gaat maken... Hondje of een hobby... Dat moet je dan ook willen...gebruikersnaambestaatal1 schreef: ↑16-04-2020 12:28Want je hebt alleen een leuk leven met kinderen? Kom op zeg...
donderdag 16 april 2020 om 12:35
@Baggal: Ik denk dat ik er een beetje zoals jou in sta. Ik zie inderdaad ook dat het heel vermoeiend is en ook echt niet altijd leuk is. Echter zie ik ook hoe mooi het zou kunnen zijn.
Fijn dat het bij jullie toch is gelukt! Het is inderdaad geen vanzelfsprekendheid dat het allemaal lukt.
Ik begrijp mijn vriend ook wel heel goed betreft dat computer voorbeeld. Ik begrijp ook heel goed dat hij twijfelt. Het is niet zomaar een beslissing.
Fijn dat het bij jullie toch is gelukt! Het is inderdaad geen vanzelfsprekendheid dat het allemaal lukt.
Ik begrijp mijn vriend ook wel heel goed betreft dat computer voorbeeld. Ik begrijp ook heel goed dat hij twijfelt. Het is niet zomaar een beslissing.
donderdag 16 april 2020 om 12:37
+1Snowkitty schreef: ↑16-04-2020 12:33Ach, het is helemaal geen keuze om er goed mee om te gaan. Je gaat ermee om, omdat je wel moet. En zo gaat dat ook zijn als je een kinderwens hebt en het is je niet gegund, dan vind je daar ook weer een manier voor om mee om te gaan, omdat je wel moet. Maar als je zoiets voor kan zijn, zou dat toch wel mijn voorkeur hebben. Zeker omdat je nu nog opties hebt.
Mooie post Snowkitty!
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
donderdag 16 april 2020 om 12:39
Nee, dat kan ook. Het kan alle kanten op. Zo had ik tot een jaar of 5 geleden nooit een kinderwens en plotseling kwam dat opzetten. Raar hoor.Baggal schreef: ↑16-04-2020 12:35Dat heb ik ook ervaren bijvoorbeeld. Op een gegeven moment kon ik mij niet voorstellen nooit moeder te worden (komt ook doordat het niet lukte vermoed ik en we werden opgeslokt door de trajecten).
Maar ik heb ook vriendinnen die geen kinderen willen en nooit die behoefte gehad hebben en daar tot op heden geen spijt van lijken te hebben.
donderdag 16 april 2020 om 12:42
Plus dat kinderen krijgen om te voorkomen dat je een saaie oude dag krijgt, echt een heel slechte reden is. Zorgen dat mijn leven niet saai wordt, is mijn verantwoordelijkheid, niet die van mijn kinderen. Als ze allemaal willen emigreren, dan kan dat.gebruikersnaambestaatal1 schreef: ↑16-04-2020 12:28Want je hebt alleen een leuk leven met kinderen? Kom op zeg...
