Zwanger
alle pijlers
Wachten duurt zó lang
zaterdag 17 mei 2014 om 12:51
Oh ik moet het gewoon even kwijt. Het lijkt wel of ik gewoon een grote rammelende eierstok ben inmiddels en dat is níét fijn!
Mijn vriend en ik gaan volgend jaar trouwen en we hebben besloten de anticonceptie er op de huwelijksnacht uit te gooien. Dat is een heel goed idee omdat:
- ik niet zwanger ben als ik ga trouwen
- we makkelijker kunnen sparen voor de bruiloft
- ik ja wil zeggen tegen hem, onze liefde samen vieren, huwelijk lijkt me weinig toevoegen als je al zwanger bent/kind hebt, dan is echt alle romantiek eruit in mijn beleving
- we nog moeten verhuizen
- mijn bachelor en wetenschappelijke stage dan zijn afgerond, dan hoef ik alleen nog mijn co-schappen te lopen
- we dan het onderzoekstraject bij de klinisch geneticus hebben doorlopen (voor mijn vriend die een niet-ernstige, maar nog onbekende erfelijke aandoening heeft --> willen graag weten wat ons kind krijgt)
- ik nog een reis die ik een aantal jaar terug door omstandigheden niet kon maken dan eindelijk heb kunnen maken
- we dan op huwelijksreis overal naar toe kunnen
- we dan 4 jaar samen zijn
- de huwelijksstress en verhuisstress voorbij is
Kortom echt álles schreeuwt: volgend jaar is echt een goed moment!!! Er is echt geen enkele reden om niet dat kleine, miezerige, minuscule, voorbijvliegende jaartje te wachten. Geen enkele. Maar mijn eierstokken schreeuwen nog harder en dat is echt heel heel heel vermoeiend.
En iedereen zegt: 'het komt wel' en 'een jaar is maar een jaar' en dat is allemaal heel erg waar en dat weet ik ook heel erg, maar wachten kan gewoon héél erg lang duren. Vorige zomer ging het nog wel, maar sinds een paar maanden is het gewoon constant aanwezig.. het is gewoon alsof alle rationaliteit uit mijn hoofd verdwenen is en vervangen door babyhormonen.
En dus baal ik van mezelf want in plaats van aan mijn thesis te werken kan ik alleen maar nadenken over hoe langlanglang het allemaal duurt (en zo duurt het natuurlijk alleen nog maar langer). Het lijkt wel alsof ik verliefd ben op mijn niet-bestaande toekomstige (hopelijk gegunde) kind.. ik kan het niet beter omschrijven.
Dus ik heb even een schop nodig naar de wereld van de werkenden in plaats van de wereld van de dromenden en tips hoe de eierstokjes te onderdrukken bestaat daar toevallig een pil voor?
Mijn vriend en ik gaan volgend jaar trouwen en we hebben besloten de anticonceptie er op de huwelijksnacht uit te gooien. Dat is een heel goed idee omdat:
- ik niet zwanger ben als ik ga trouwen
- we makkelijker kunnen sparen voor de bruiloft
- ik ja wil zeggen tegen hem, onze liefde samen vieren, huwelijk lijkt me weinig toevoegen als je al zwanger bent/kind hebt, dan is echt alle romantiek eruit in mijn beleving
- we nog moeten verhuizen
- mijn bachelor en wetenschappelijke stage dan zijn afgerond, dan hoef ik alleen nog mijn co-schappen te lopen
- we dan het onderzoekstraject bij de klinisch geneticus hebben doorlopen (voor mijn vriend die een niet-ernstige, maar nog onbekende erfelijke aandoening heeft --> willen graag weten wat ons kind krijgt)
- ik nog een reis die ik een aantal jaar terug door omstandigheden niet kon maken dan eindelijk heb kunnen maken
- we dan op huwelijksreis overal naar toe kunnen
- we dan 4 jaar samen zijn
- de huwelijksstress en verhuisstress voorbij is
Kortom echt álles schreeuwt: volgend jaar is echt een goed moment!!! Er is echt geen enkele reden om niet dat kleine, miezerige, minuscule, voorbijvliegende jaartje te wachten. Geen enkele. Maar mijn eierstokken schreeuwen nog harder en dat is echt heel heel heel vermoeiend.
En iedereen zegt: 'het komt wel' en 'een jaar is maar een jaar' en dat is allemaal heel erg waar en dat weet ik ook heel erg, maar wachten kan gewoon héél erg lang duren. Vorige zomer ging het nog wel, maar sinds een paar maanden is het gewoon constant aanwezig.. het is gewoon alsof alle rationaliteit uit mijn hoofd verdwenen is en vervangen door babyhormonen.
En dus baal ik van mezelf want in plaats van aan mijn thesis te werken kan ik alleen maar nadenken over hoe langlanglang het allemaal duurt (en zo duurt het natuurlijk alleen nog maar langer). Het lijkt wel alsof ik verliefd ben op mijn niet-bestaande toekomstige (hopelijk gegunde) kind.. ik kan het niet beter omschrijven.
Dus ik heb even een schop nodig naar de wereld van de werkenden in plaats van de wereld van de dromenden en tips hoe de eierstokjes te onderdrukken bestaat daar toevallig een pil voor?
zaterdag 17 mei 2014 om 16:54
Er zit maar een ding op:
Je realiseren dat het moet. Knop om en gaan.
Net als veel andere dingen moet dit. Ik herken veel van wat je schrijft, ik ben uren zo niet dagen kwijt geweest aan fantaseren over wat als. Maar zie het maar alvast als een goede training voor later: je moet dingen kunnen uitzetten en een scheiding maken tussen werk en privé. Niemand heeft iets aan een arts die met haar hoofd er biet bij is want er is iets met kind, wordt gepest of zo. Nee je moet werken onder werktijd. Ik heb pas veel later de knop gevonden, wat ik allemaal wel niet had kunnen doen in de tijd die ik heb lopen dagdromen
Dus nu ook, je moet werken onder werktijd. Werken aan je thesis. Het heeft geen zin om op de feiten zoals de geneticus vooruit te lopen. Dat kan gewoon niet. Klaar.
Als je nu leert om zaken te scheiden heb je daar de rest van je carrière voordeel van. Het moet. Knop om en gaan. Om xx uur mag je er even aan denken, en dan weer niet.
Je realiseren dat het moet. Knop om en gaan.
Net als veel andere dingen moet dit. Ik herken veel van wat je schrijft, ik ben uren zo niet dagen kwijt geweest aan fantaseren over wat als. Maar zie het maar alvast als een goede training voor later: je moet dingen kunnen uitzetten en een scheiding maken tussen werk en privé. Niemand heeft iets aan een arts die met haar hoofd er biet bij is want er is iets met kind, wordt gepest of zo. Nee je moet werken onder werktijd. Ik heb pas veel later de knop gevonden, wat ik allemaal wel niet had kunnen doen in de tijd die ik heb lopen dagdromen
Dus nu ook, je moet werken onder werktijd. Werken aan je thesis. Het heeft geen zin om op de feiten zoals de geneticus vooruit te lopen. Dat kan gewoon niet. Klaar.
Als je nu leert om zaken te scheiden heb je daar de rest van je carrière voordeel van. Het moet. Knop om en gaan. Om xx uur mag je er even aan denken, en dan weer niet.
zaterdag 17 mei 2014 om 17:03
[quote]miedo schreef op zaterdag 17 mei 2014 13:32quote:<b><a href="voetjesinhetzand in "Wachten duurt zó lang"" class="messagelink">voetjesinhetzand schreef op 17 mei 2014 @ 13:30</a>:</b>
Miedo, ik heb een prima leven en ik wacht ook nog een jaar, maar ik vind het gewoon moeilijk om het uit mijn hoofd te zetten.
<b>Wees blij dat je geen grotere problemen hebt!</b> Hè joh, hou eens op! Dat weet TO toch zelf ook wel? Of mag je soms nergens meer verdrietig, ongeduldig of whatever om zijn omdat anderen het erger hebben? Leef je eigen leven en soms mag je best eens om je heen kijken. Maar je hoeft niet altijd de ellende van de rest van de wereld op je nek te nemen.
Miedo, ik heb een prima leven en ik wacht ook nog een jaar, maar ik vind het gewoon moeilijk om het uit mijn hoofd te zetten.
<b>Wees blij dat je geen grotere problemen hebt!</b> Hè joh, hou eens op! Dat weet TO toch zelf ook wel? Of mag je soms nergens meer verdrietig, ongeduldig of whatever om zijn omdat anderen het erger hebben? Leef je eigen leven en soms mag je best eens om je heen kijken. Maar je hoeft niet altijd de ellende van de rest van de wereld op je nek te nemen.
zaterdag 17 mei 2014 om 17:04
quote:linjmh schreef op 17 mei 2014 @ 16:54:
Er zit maar een ding op:
Je realiseren dat het moet. Knop om en gaan.
Net als veel andere dingen moet dit. Ik herken veel van wat je schrijft, ik ben uren zo niet dagen kwijt geweest aan fantaseren over wat als. Maar zie het maar alvast als een goede training voor later: je moet dingen kunnen uitzetten en een scheiding maken tussen werk en privé. Niemand heeft iets aan een arts die met haar hoofd er biet bij is want er is iets met kind, wordt gepest of zo. Nee je moet werken onder werktijd. Ik heb pas veel later de knop gevonden, wat ik allemaal wel niet had kunnen doen in de tijd die ik heb lopen dagdromen
Dus nu ook, je moet werken onder werktijd. Werken aan je thesis. Het heeft geen zin om op de feiten zoals de geneticus vooruit te lopen. Dat kan gewoon niet. Klaar.
Als je nu leert om zaken te scheiden heb je daar de rest van je carrière voordeel van. Het moet. Knop om en gaan. Om xx uur mag je er even aan denken, en dan weer niet.Je hebt gelijk. Ik ga weer aan de slag
Er zit maar een ding op:
Je realiseren dat het moet. Knop om en gaan.
Net als veel andere dingen moet dit. Ik herken veel van wat je schrijft, ik ben uren zo niet dagen kwijt geweest aan fantaseren over wat als. Maar zie het maar alvast als een goede training voor later: je moet dingen kunnen uitzetten en een scheiding maken tussen werk en privé. Niemand heeft iets aan een arts die met haar hoofd er biet bij is want er is iets met kind, wordt gepest of zo. Nee je moet werken onder werktijd. Ik heb pas veel later de knop gevonden, wat ik allemaal wel niet had kunnen doen in de tijd die ik heb lopen dagdromen
Dus nu ook, je moet werken onder werktijd. Werken aan je thesis. Het heeft geen zin om op de feiten zoals de geneticus vooruit te lopen. Dat kan gewoon niet. Klaar.
Als je nu leert om zaken te scheiden heb je daar de rest van je carrière voordeel van. Het moet. Knop om en gaan. Om xx uur mag je er even aan denken, en dan weer niet.Je hebt gelijk. Ik ga weer aan de slag
zaterdag 17 mei 2014 om 18:25
quote:budapest schreef op 17 mei 2014 @ 18:17:
Ik heb zelf opgepassen bij een gezin waarvan moeder huisarts in opleiding was en waarvan vader ook nog studeerde. Oudste kindje was al 3, moeder is tijdens een van haar laatste co-schappen zwanger geworden. Ging bij hen prima!
Ik denk dat het er gewoon heel erg aan ligt. Ik ben straks al een 'wat oudere' co, ik begin op mijn 26ste met coschappen. Ik heb al een paar jaar een serieuze relatie, ik ben eraan toe. Het is 3 jaar hard werken, maar als ANIOS/AIOS moet je ook keihard werken. Zowel specialiseren als co-schappen kan in deeltijd. Het grootste verschil is het 'wennen' aan de werkdruk en het geld (dat je als co dus níét verdient). Er zitten voordelen aan en zeker ook nadelen. Maar er zitten ook nadelen aan tijdens je assistentschappen of pas daarná kinderen te krijgen, zeker als je 29 bent tegen de tijd dat je afstudeert, zoals ik. Het is een hele persoonlijke keuze en ik begrijp het heel goed als anderen het niet snappen, dat hoeft ook niet.
Wij staan erachter, en de rest vindt er maar van wat de rest ervan vindt
Ik kies er bewust voor om kinderen eerst te krijgen en dan aan mijn carrière te gaan werken. Sommigen vinden dat onverstandig, anderen juist verstandig. Voor ons is het veel simpeler: het kan (financieel en qua zorgtaakverdeling), we zijn er aan toe en we denken dat er ook zo z'n voordelen aan zitten. Als ik wilde specialiseren tot huisarts had ik misschien wel even gewacht. Of als ik een paar jaar jonger was toen ik ging studeren.
Maar goed, ik vind het niet zo gek dat teuntje en lady het geen goed idee vinden, wij hebben gewoon onze beslissing daarin al genomen en daar ging het topic niet over
Ik heb zelf opgepassen bij een gezin waarvan moeder huisarts in opleiding was en waarvan vader ook nog studeerde. Oudste kindje was al 3, moeder is tijdens een van haar laatste co-schappen zwanger geworden. Ging bij hen prima!
Ik denk dat het er gewoon heel erg aan ligt. Ik ben straks al een 'wat oudere' co, ik begin op mijn 26ste met coschappen. Ik heb al een paar jaar een serieuze relatie, ik ben eraan toe. Het is 3 jaar hard werken, maar als ANIOS/AIOS moet je ook keihard werken. Zowel specialiseren als co-schappen kan in deeltijd. Het grootste verschil is het 'wennen' aan de werkdruk en het geld (dat je als co dus níét verdient). Er zitten voordelen aan en zeker ook nadelen. Maar er zitten ook nadelen aan tijdens je assistentschappen of pas daarná kinderen te krijgen, zeker als je 29 bent tegen de tijd dat je afstudeert, zoals ik. Het is een hele persoonlijke keuze en ik begrijp het heel goed als anderen het niet snappen, dat hoeft ook niet.
Wij staan erachter, en de rest vindt er maar van wat de rest ervan vindt
Ik kies er bewust voor om kinderen eerst te krijgen en dan aan mijn carrière te gaan werken. Sommigen vinden dat onverstandig, anderen juist verstandig. Voor ons is het veel simpeler: het kan (financieel en qua zorgtaakverdeling), we zijn er aan toe en we denken dat er ook zo z'n voordelen aan zitten. Als ik wilde specialiseren tot huisarts had ik misschien wel even gewacht. Of als ik een paar jaar jonger was toen ik ging studeren.
Maar goed, ik vind het niet zo gek dat teuntje en lady het geen goed idee vinden, wij hebben gewoon onze beslissing daarin al genomen en daar ging het topic niet over
zaterdag 17 mei 2014 om 18:30
Ik zeg niet dat ik het geen goed idee vind, ik vraag alleen of je er over hebt nagedacht.
In mijn ervaring (4 jarig kind) is werken met een baby peanuts, daarvoor is opvang goed te regelen, als ze ouder worden wordt het lastiger, qua opvang, qua schuldgevoel omdat ze bijv. bijna nooit bij andere vriendjes kunnen spelen.
En in theorie kan je opleiding in deeltijd, praktisch is dat soms niet zo makkelijk uitvoerbaar.
Als je je dat realiseert moet je vooral een kind nemen wanneer jij dat wilt.
In mijn ervaring (4 jarig kind) is werken met een baby peanuts, daarvoor is opvang goed te regelen, als ze ouder worden wordt het lastiger, qua opvang, qua schuldgevoel omdat ze bijv. bijna nooit bij andere vriendjes kunnen spelen.
En in theorie kan je opleiding in deeltijd, praktisch is dat soms niet zo makkelijk uitvoerbaar.
Als je je dat realiseert moet je vooral een kind nemen wanneer jij dat wilt.
zaterdag 17 mei 2014 om 18:36
quote:-teuntje- schreef op 17 mei 2014 @ 18:30:
Ik zeg niet dat ik het geen goed idee vind, ik vraag alleen of je er over hebt nagedacht.
In mijn ervaring (4 jarig kind) is werken met een baby peanuts, daarvoor is opvang goed te regelen, als ze ouder worden wordt het lastiger, qua opvang, qua schuldgevoel omdat ze bijv. bijna nooit bij andere vriendjes kunnen spelen.
En in theorie kan je opleiding in deeltijd, praktisch is dat soms niet zo makkelijk uitvoerbaar.
Als je je dat realiseert moet je vooral een kind nemen wanneer jij dat wilt.Dat realiseer ik me inderdaad. We hebben rustig de tijd genomen om ons in te lezen en erover te praten, ook met anderen (artsen, familie, etc.) maar ik waardeer het dat je me erop wilde wijzen, dankjewel
Ik zeg niet dat ik het geen goed idee vind, ik vraag alleen of je er over hebt nagedacht.
In mijn ervaring (4 jarig kind) is werken met een baby peanuts, daarvoor is opvang goed te regelen, als ze ouder worden wordt het lastiger, qua opvang, qua schuldgevoel omdat ze bijv. bijna nooit bij andere vriendjes kunnen spelen.
En in theorie kan je opleiding in deeltijd, praktisch is dat soms niet zo makkelijk uitvoerbaar.
Als je je dat realiseert moet je vooral een kind nemen wanneer jij dat wilt.Dat realiseer ik me inderdaad. We hebben rustig de tijd genomen om ons in te lezen en erover te praten, ook met anderen (artsen, familie, etc.) maar ik waardeer het dat je me erop wilde wijzen, dankjewel
