Wellicht op den duur onvruchtbaar door hormonen...

Ik loop nu al een week met deze kwestie rond , maar ik merk dat het toch echt aan me knaagt. Wat ik met het topic wil? misschien ervaringen zoeken en advies.



De situatie is als volgt:

Ik zelf heb een aangeboren chronische aandoening die in tijden als deze niet meer dodelijk hoeft te zijn en ondanks dat ik deze aandoening heb voel ik mezelf een gelukkig mens, ik heb mijn ouders nooit iets kwalijk genomen ondanks dat de aandoening binnen de familie voorkomt en uit de familie voortkomt.



Ik heb in mijn jeugd hormonen geslikt , want zonder deze zou ik minimaal 2 meter worden. Dit zou niet gunstig zijn voor hart en bloedvaten , maar men heeft ondanks vragen nooit iets gezegd dat er eventuele onvruchtbaarheid kan ontstaan.



Nu hoorde we laatst op de vereniging dat nu blijkt dat dat zeker wel kan. Dit heb ik dan ook een week geleden aan mijn cardioloog gevraagd en ze zou het uitzoeken, maar ze had er inderdaad zelf ook van gehoord. Tot op heden heb ik niks meer terug gehoord en dit knaagt aan me!



Ik en mijn partner zijn al ruim 7 jaar samen ik halverwege 20 en hij 5 jaar ouder. We weten dat we heel graag kinderen willen en hopen te mogen krijgen. Mijn partner heeft enkele jaren geleden al zaad appart laten zetten (I.v.m. medicijngebruik destijds) , maar met hem gaat het goed. Hij is bezig aan huis en hij voelt zich goed. We hebben best een goed leven , kunnen op vakantie, hebben een mooie eengezinswoning en komen eigenlijk niks te kort.



De kinderwens is er altijd al heel sterk geweest , maar nog niet nu! Ik ben aan het afstuderen en wij vinden een goede thuisbasis voor een kind heel belangrijk! Ik weet dat je niet ales kan plannen , maar ik had toch zeker gedacht eerst te gaan werken en eventueel nog wat de reizen.



Dit valt dus heel rauw op ons dak. Onze zwagerschap zou sowieso niet via de natuurlijke manier gaan , want tegenwoordig kan je mijn aandoening laten uitsluiten , maar toch zal dit het een en ander veranderen... Of wellicht ben ik al onvruchtbaar! Wat een vragen spoken er door mijn hoofd.



We hebben het onderwerp "kind" al vaak besproken , zijn naar veel lezingen geweest en op de vereniging zien we een hoop succesverhalen dus dat punt zijn we al gepasseerd.



Wie heeft dit ook meegemaakt en heeft tips? Ik heb ook al gebeld naar de cardioloog , maar die was niet aanwezig...

Dankje itsme , dat ze vertelde dat ze er inderdaad ook van had gehoord raakte ons toch wel. Het lijkt of we deze week langs elkaar heen leven en in ieder geval niet over deze kwestie praten, ik heb het wel geprobeerd , maar mijn partner doet er vrij afstandelijk over, ik snap hem ook wel hij is 5 jaar ouder en zit aan huis, wellicht zit hij er meer of anders mee.

Dankje voor het delen pingpang, ik hoop dat het lukt bij jullie!

Wij hebben altijd begrepen dat adopteren bij ons niet zal kunnen, anders zou dat wellicht een optie voor ons zijn , vind het daarom ook lastig te beseffen dat als het niet lukt er niet 1,2,3 een optie ligt (in mijn ogen dan).

@ Himalaya ze zei eerst ik bel morgen wel even en anders mail ik , vandaar dat ik vandaag na een week weer heb gebeld. Ik snap dat het niet altijd zo snel gaat , maar dat neemt het rot gevoel niet weg...