Zwanger
alle pijlers
Word ik gek? (kinderwens)
zaterdag 4 augustus 2012 om 10:59
Zoals de titel al zegt, ik heb een beetje het gevoel alsof ik gek aan het worden ben.
Al een aantal jaar heb ik een kinderwens, maar mijn vriend wil nog even wachten. Heel logisch want hij studeert nog, dus daar sta ik volledig achter, met mijn verstand dan.. Vriend en ik zijn er wel over uit dat we het over een jaar of twee wel willen proberen, dus er het komt wel ooit.
Mijn gevoel wil echter totaal iets anders, leeft een eigen leven...Ik ben obsessed ben met het krijgen van een kindje, ik heb geen idee waar het vandaan kom, of nog beter, hoe ik er vanaf kom. Ik neem alle info die ik tegenkom over zwanger worden/zijn/krijgen van een kind in me op alsof mijn leven er vanaf hangt. Ben zelfs al boeken aan het opschrijven die ik wil lezen mocht het ooit zover zijn…Afgelopen maand zijn we een beetje onvoorzichtig geweest met condooms (ik gebruik geen andere anticonceptie, ander verhaal), niet heel slim, maar ik ken m’n cyclus en dit was buiten de vruchtbare periode (natuurlijk nooit 100%, snap ik).
Vervolgens kreeg ik krampen onder in mijn buik, dus ik elke keer naar het toilet met een tampon, kwam er niets. Ik werd niet ongesteld (iets waar ik elke maand toch weer op hoop) en kreeg ik opeens , naar mijn inzicht, allemaal zwangerschapsverschijnselen. Ik werd kotsmisselijk en kreeg het gevoel van allemaal speldenprikjes in mn borsten. Na twee dagen was ik er heilig van overtuigd zwanger te zijn. Met mijn vriend over gesproken en hij vond het eigenlijk niet eens zo erg, maar ik schoot totaal in de paniek. Hoe ga ik dit in godsnaam aan iedereen vertellen? Hoe moet dat in de toekomst? Wat zal iedereen er van denken? Verlies ik straks al m’n vriendinnen? Straks is het kind gehandicapt, hoe dan? Etc. Zat er zelfs over te denken abortus te doen, maar mijn gevoel was er wel blij mee.
Omdat ik mezelf wel eens eerder een beetje gek heb gemaakt, waardoor volgens mij mijn ongesteldheid uitbleef (maar geen verdere verschijnselen), 3 dagen gewacht met testen, ik dacht dat het toch maar een formaliteit was. Ik voelde me zo ‘zwanger’. Naar de wc met test en toen kreeg ik het gevoel ongesteld te worden, toch maar een test gedaan, natuurlijk negatief. Diezelfde avond heftiger ongesteld geworden dan ik ooit geworden ben. Heb er normaal nooit last van, maar nu ontzettend. De verschijnselen werden iets minder, maar zijn nog steeds niet helemaal weg. En het stomme is, nu de paniek weg is, gaat er weer door m’n hoofd ‘mijn vriend vond het niet zo erg, waarom doen we het dan niet?’ Terwijl ik een dag ervoor nog aan abortus dacht…
Wat ik wil met dit verhaal weet ik ook niet zo goed. Ik vind het echt bizar hoe mijn geest mijn lichaam voor de gek houdt. En ik ben heel erg bang dat als we er wél ooit voor gaan, ik dan helemaal van het padje af raak en elke maand met dit soort ellende zit. Herkent iemand dit? Of heeft iemand een oplossing hoe ik er vanaf kom, of überhaupt van het aloverheersende gevoel dat ik NU een kind wil, terwijl ik weet dat het over twee jaar prima kan en dat een hoop stress zal schelen.
Dit opschrijven helpt in ieder geval al een beetje
Al een aantal jaar heb ik een kinderwens, maar mijn vriend wil nog even wachten. Heel logisch want hij studeert nog, dus daar sta ik volledig achter, met mijn verstand dan.. Vriend en ik zijn er wel over uit dat we het over een jaar of twee wel willen proberen, dus er het komt wel ooit.
Mijn gevoel wil echter totaal iets anders, leeft een eigen leven...Ik ben obsessed ben met het krijgen van een kindje, ik heb geen idee waar het vandaan kom, of nog beter, hoe ik er vanaf kom. Ik neem alle info die ik tegenkom over zwanger worden/zijn/krijgen van een kind in me op alsof mijn leven er vanaf hangt. Ben zelfs al boeken aan het opschrijven die ik wil lezen mocht het ooit zover zijn…Afgelopen maand zijn we een beetje onvoorzichtig geweest met condooms (ik gebruik geen andere anticonceptie, ander verhaal), niet heel slim, maar ik ken m’n cyclus en dit was buiten de vruchtbare periode (natuurlijk nooit 100%, snap ik).
Vervolgens kreeg ik krampen onder in mijn buik, dus ik elke keer naar het toilet met een tampon, kwam er niets. Ik werd niet ongesteld (iets waar ik elke maand toch weer op hoop) en kreeg ik opeens , naar mijn inzicht, allemaal zwangerschapsverschijnselen. Ik werd kotsmisselijk en kreeg het gevoel van allemaal speldenprikjes in mn borsten. Na twee dagen was ik er heilig van overtuigd zwanger te zijn. Met mijn vriend over gesproken en hij vond het eigenlijk niet eens zo erg, maar ik schoot totaal in de paniek. Hoe ga ik dit in godsnaam aan iedereen vertellen? Hoe moet dat in de toekomst? Wat zal iedereen er van denken? Verlies ik straks al m’n vriendinnen? Straks is het kind gehandicapt, hoe dan? Etc. Zat er zelfs over te denken abortus te doen, maar mijn gevoel was er wel blij mee.
Omdat ik mezelf wel eens eerder een beetje gek heb gemaakt, waardoor volgens mij mijn ongesteldheid uitbleef (maar geen verdere verschijnselen), 3 dagen gewacht met testen, ik dacht dat het toch maar een formaliteit was. Ik voelde me zo ‘zwanger’. Naar de wc met test en toen kreeg ik het gevoel ongesteld te worden, toch maar een test gedaan, natuurlijk negatief. Diezelfde avond heftiger ongesteld geworden dan ik ooit geworden ben. Heb er normaal nooit last van, maar nu ontzettend. De verschijnselen werden iets minder, maar zijn nog steeds niet helemaal weg. En het stomme is, nu de paniek weg is, gaat er weer door m’n hoofd ‘mijn vriend vond het niet zo erg, waarom doen we het dan niet?’ Terwijl ik een dag ervoor nog aan abortus dacht…
Wat ik wil met dit verhaal weet ik ook niet zo goed. Ik vind het echt bizar hoe mijn geest mijn lichaam voor de gek houdt. En ik ben heel erg bang dat als we er wél ooit voor gaan, ik dan helemaal van het padje af raak en elke maand met dit soort ellende zit. Herkent iemand dit? Of heeft iemand een oplossing hoe ik er vanaf kom, of überhaupt van het aloverheersende gevoel dat ik NU een kind wil, terwijl ik weet dat het over twee jaar prima kan en dat een hoop stress zal schelen.
Dit opschrijven helpt in ieder geval al een beetje
zaterdag 4 augustus 2012 om 11:03
Ik ben al 14 jaar bezig een kind te krijgen; is tot dusver nooit gelukt en het ziet er naar uit dat het niet gaat lukken. Maar toch blijf ik een sprankje hoop houden.
Wat ik er mee wil zeggen? Relax! Je hebt nog tijd zat. Meer dan zat!!
En ja, je lichaam én geest kunnen je behoorlijk voor de gek houden.
Opschrijven helpt inderdaad, dus dat moet je gewoon blijven doen!
Wat ik er mee wil zeggen? Relax! Je hebt nog tijd zat. Meer dan zat!!
En ja, je lichaam én geest kunnen je behoorlijk voor de gek houden.
Opschrijven helpt inderdaad, dus dat moet je gewoon blijven doen!
zaterdag 4 augustus 2012 om 11:21
Ik vind het niet zo gek hoor dat je, op het moment dat het zover is (dat dacht je althans), een beetje in paniek raakt. Heel veel vrouwen hebben dat. Het is ineens onomkeerbaar, niet meer een droom om naar uit te kijken, maar voor de rest van je leven een realiteit. Die realiteit kan ook tegenvallen. Je gaat iets aan wat onzeker is en waar je niet altijd invloed op hebt. Die gedachte is heel heftig. Maak je daar niet te veel zorgen om, het zijn normale gedachten.
Je weet nu in ieder geval dat je op een test moet vertrouwen en niet op de zogenaamde verschijnselen die je had. Niet meer doen dus. Je geest kan je lichaam inderdaad beïnvloeden maar ook hierin ben je echt niet uniek.
Je weet nu ook dat als het erop aankomt, je vriend er best voor openstaat. Dat is toch alleen maar leuk om te weten?! En ook heel logisch dat je, nu je dat weet, er anders tegenaan kijkt. De mogelijkheid is ineens heel dichtbij gekomen.
Zwanger (willen) worden gaat met veel emoties gepaard en je leeft inderdaad een tijd tussen hoop, vrees en teleurstelling. Het is logisch dat je er erg mee bezig bent. Elke maand heb je een kans dat je leven verandert, en als het niet zo is moet je weer een hele maand wachten op een nieuwe kans. Je hebt geen enkele zekerheid over of, en wanneer het zal gebeuren.
Dat is vervelend en hartstikke spannend, maar niet onoverkomelijk en je wordt er ook niet gek van. Zorg er goed voor dat de focus óók op andere dingen ligt, ga je leven niet platleggen maar zoek zoveel mogelijk afleiding.
Maak met je vriend wel een duidelijke afspraak nu over wanneer écht te beginnen. Zeg hem wat je ervaren hebt, dat je het liefst nu begint zeker nu je weet dat hij de gedachte dat je zwanger was, niet erg vond. Of kies ervoor te wachten, maar gebruik dan ook consequent anticonceptie. Anders maak je je zelf inderdaad een beetje gek. De enige duidelijkheid die je nu kunt krijgen is tenminste wete (beslissen) wanneer je ervoor wilt gaan.
Ik hoop dat je (dan) snel zwanger bent; veel geluk en maak je niet te druk
Je weet nu in ieder geval dat je op een test moet vertrouwen en niet op de zogenaamde verschijnselen die je had. Niet meer doen dus. Je geest kan je lichaam inderdaad beïnvloeden maar ook hierin ben je echt niet uniek.
Je weet nu ook dat als het erop aankomt, je vriend er best voor openstaat. Dat is toch alleen maar leuk om te weten?! En ook heel logisch dat je, nu je dat weet, er anders tegenaan kijkt. De mogelijkheid is ineens heel dichtbij gekomen.
Zwanger (willen) worden gaat met veel emoties gepaard en je leeft inderdaad een tijd tussen hoop, vrees en teleurstelling. Het is logisch dat je er erg mee bezig bent. Elke maand heb je een kans dat je leven verandert, en als het niet zo is moet je weer een hele maand wachten op een nieuwe kans. Je hebt geen enkele zekerheid over of, en wanneer het zal gebeuren.
Dat is vervelend en hartstikke spannend, maar niet onoverkomelijk en je wordt er ook niet gek van. Zorg er goed voor dat de focus óók op andere dingen ligt, ga je leven niet platleggen maar zoek zoveel mogelijk afleiding.
Maak met je vriend wel een duidelijke afspraak nu over wanneer écht te beginnen. Zeg hem wat je ervaren hebt, dat je het liefst nu begint zeker nu je weet dat hij de gedachte dat je zwanger was, niet erg vond. Of kies ervoor te wachten, maar gebruik dan ook consequent anticonceptie. Anders maak je je zelf inderdaad een beetje gek. De enige duidelijkheid die je nu kunt krijgen is tenminste wete (beslissen) wanneer je ervoor wilt gaan.
Ik hoop dat je (dan) snel zwanger bent; veel geluk en maak je niet te druk
zaterdag 4 augustus 2012 om 11:31
zaterdag 4 augustus 2012 om 11:31
zaterdag 4 augustus 2012 om 11:35
Je vriend wil nog even wachten dus het lijkt mij de meest respectvolle oplossing om dus nog even te wachten. Dat je zijn houding geinterpreteerd heb als "ach, ik zit er niet zo mee" op t moment dat jij zwanger dacht te zijn, wil nog niet zeggen dat hij nu opeens staat te juichen om kinders te krijgen. Je bent hierin niet alleen (al heb ik t idee dat veel op hol geslagen eierstokken altijd denken van wel) en degene die je nodig hebt zegt nog te willen wachten. Dus dan wachten jullie nog even. Hoe lullig dat voor jou misschien ook is.
zaterdag 4 augustus 2012 om 11:45
quote:Waldorf114 schreef op 04 augustus 2012 @ 11:36:
Overigens vind ik het zeer kwalijk dat je het niet zo nauw neemt met anticonceptie omdat het jou niet zoveel zou uitmaken. Bah, wat worden vrouwen toch altijd egoistisch als ze eenmaal een baarwens hebben.
egoïstisch zou ik het vinden als to zou zeggen ik slik de pil heel nauwkeurig en ondertussen maar wat aanrommelt en pillen vergeet.
Maar als ze condooms gebruiken kan vriendlief ook prima zien wat er gebeurd en kan hij voor de condooms zorgen en opletten dat ze goed gebruikt worden. Hij is tenslotte diegene die geen kind wil en to wel.
Overigens vind ik het zeer kwalijk dat je het niet zo nauw neemt met anticonceptie omdat het jou niet zoveel zou uitmaken. Bah, wat worden vrouwen toch altijd egoistisch als ze eenmaal een baarwens hebben.
egoïstisch zou ik het vinden als to zou zeggen ik slik de pil heel nauwkeurig en ondertussen maar wat aanrommelt en pillen vergeet.
Maar als ze condooms gebruiken kan vriendlief ook prima zien wat er gebeurd en kan hij voor de condooms zorgen en opletten dat ze goed gebruikt worden. Hij is tenslotte diegene die geen kind wil en to wel.
zaterdag 4 augustus 2012 om 13:53
Dank jullie wel voor de snelle reacties.
@registreerjenu: wat verschrikkelijk kut dat het niet lukt..ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, alleen dat ik voor je hoop dat toch mag lukken. Relaxen is wel iets wat ik meer moet doen, ga denk ik maar een dagboek bijhouden, om alles een beetje te relativeren en hopelijk los te laten.
@nouschi: wachten is ook zeker de bedoeling tot de situatie wat stabieler is, of bedoelde je mijn geestelijke gesteldheid?
@exces: ik droom er ook al lang van, geloof niet dat dat echt voor de gek houden is..
@wijnglas/cootjep: ik begrijp eerlijk gezegd niet precies waar je op doelt, als ik alleen was geweest denk ik niet dat deze wens er nu al sterk zou zijn: ik wil dit juist zo graag met mijn vriend samen doen. Ik begrijp dat als mijn vriend er niet klaar voor is, we het niet moeten doen, maar dat neemt niet weg dat ik wel graag wil dat hij er klaar voor is en dat ik dat gevoel moeilijk kan onderdrukken.
@aureel: lieve reactie van je. Ik ben blij dat ik niet uniek ben. Gelukkig heb ik ook nog veel andere dingen in mijn leven die voor genoeg afleiding zorgen, maar ik heb van die momenten...
@rest: Jullie slaan wel de spijker op z'n kop met de consequentie van het gebruik van anticonceptie. Ik vat het denk ik een beetje als 'ik wil' op, als mijn vriend soms de condooms achter wegen laat. Ik vraag het vaak wel, maar ik ben er niet heel erg streng op, misschien moet ik dat uit zelfbescherming wel meer zijn.
@verliefdopiemand: dank voor je diagnose, kan ik jou inschakelen voor hulp of zal ik me maar laten opnemen?
@registreerjenu: wat verschrikkelijk kut dat het niet lukt..ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, alleen dat ik voor je hoop dat toch mag lukken. Relaxen is wel iets wat ik meer moet doen, ga denk ik maar een dagboek bijhouden, om alles een beetje te relativeren en hopelijk los te laten.
@nouschi: wachten is ook zeker de bedoeling tot de situatie wat stabieler is, of bedoelde je mijn geestelijke gesteldheid?
@exces: ik droom er ook al lang van, geloof niet dat dat echt voor de gek houden is..
@wijnglas/cootjep: ik begrijp eerlijk gezegd niet precies waar je op doelt, als ik alleen was geweest denk ik niet dat deze wens er nu al sterk zou zijn: ik wil dit juist zo graag met mijn vriend samen doen. Ik begrijp dat als mijn vriend er niet klaar voor is, we het niet moeten doen, maar dat neemt niet weg dat ik wel graag wil dat hij er klaar voor is en dat ik dat gevoel moeilijk kan onderdrukken.
@aureel: lieve reactie van je. Ik ben blij dat ik niet uniek ben. Gelukkig heb ik ook nog veel andere dingen in mijn leven die voor genoeg afleiding zorgen, maar ik heb van die momenten...
@rest: Jullie slaan wel de spijker op z'n kop met de consequentie van het gebruik van anticonceptie. Ik vat het denk ik een beetje als 'ik wil' op, als mijn vriend soms de condooms achter wegen laat. Ik vraag het vaak wel, maar ik ben er niet heel erg streng op, misschien moet ik dat uit zelfbescherming wel meer zijn.
@verliefdopiemand: dank voor je diagnose, kan ik jou inschakelen voor hulp of zal ik me maar laten opnemen?
zaterdag 4 augustus 2012 om 14:06
Tja, ik wil ook heel graag een (derde) kind en mijn man niet, maar heb de anticonceptie voor 100% bij hem neergelegd. Voel me er dus niet verantwoordelijk voor als hij niet (goed) een condoom omdoet. Jij wel? Waarom zou je? HIJ wil toch een zwangerschap voorkomen? Nou dan moet ie dat maar doen ook...
zaterdag 4 augustus 2012 om 14:17
quote:natanja schreef op 04 augustus 2012 @ 14:06:
Tja, ik wil ook heel graag een (derde) kind en mijn man niet, maar heb de anticonceptie voor 100% bij hem neergelegd. Voel me er dus niet verantwoordelijk voor als hij niet (goed) een condoom omdoet. Jij wel? Waarom zou je? HIJ wil toch een zwangerschap voorkomen? Nou dan moet ie dat maar doen ook...
Ik hoor dit wel vaker en vind het zo enorm kinderachtig. Je zit in een volwassen relatie met kinderen nota bene en dan speel je zoiets op deze manier?
Wat wil je ermee bereiken, da ie het ooit moe raakt en dan maar uit luiheid aan een derde kind begint? Lijkt me een leuke start zo van een nieuw leven.
Of ben ik te ouderwets als ik denk dat je zoiets als een kinderwens samen doet en is het tegenwoordig mode om een man maar onder druk te zetten om je zin te krijgen?
Tja, ik wil ook heel graag een (derde) kind en mijn man niet, maar heb de anticonceptie voor 100% bij hem neergelegd. Voel me er dus niet verantwoordelijk voor als hij niet (goed) een condoom omdoet. Jij wel? Waarom zou je? HIJ wil toch een zwangerschap voorkomen? Nou dan moet ie dat maar doen ook...
Ik hoor dit wel vaker en vind het zo enorm kinderachtig. Je zit in een volwassen relatie met kinderen nota bene en dan speel je zoiets op deze manier?
Wat wil je ermee bereiken, da ie het ooit moe raakt en dan maar uit luiheid aan een derde kind begint? Lijkt me een leuke start zo van een nieuw leven.
Of ben ik te ouderwets als ik denk dat je zoiets als een kinderwens samen doet en is het tegenwoordig mode om een man maar onder druk te zetten om je zin te krijgen?
zaterdag 4 augustus 2012 om 16:06
Toen ik nog de pil slikte stond hij ook niet iedere avond te kijken of ik hem hem wel nam. En hij hield ook niet mijn hand vast toen ik een Mirena kreeg. Dus hoezo doe je anticonceptie samen? Of is het uiteindelijk toch altijd de vrouw die er maar voor moet zorgen dat ze niet zwanger wordt ook al wil ze dat wel?
zaterdag 4 augustus 2012 om 17:01
Over die anticonceptie hierboven vind ik ook kinderachtig klinken,alsof je een statement wil maken; JIJ wil niet nog een kind, dus ga ik daar 'expres' geen bijdrage aan leveren om dat te voorkomen, dus mocht dat kind er dan wel komen, valt mij niets te verwijten.
Nee, hij ging niet controleren of je de pil wel elke avond nam, ik zou het eerder raar vinden als hij dat wel zou doen, hij vertrouwde je toch daarin? Maar dit klinkt alsof je het zo doet omdat je verbolgen bent dat hij niet nog een kind wil.
Nee, hij ging niet controleren of je de pil wel elke avond nam, ik zou het eerder raar vinden als hij dat wel zou doen, hij vertrouwde je toch daarin? Maar dit klinkt alsof je het zo doet omdat je verbolgen bent dat hij niet nog een kind wil.
zaterdag 4 augustus 2012 om 17:50
Ehhh ik reageer op wat jijzelf hierboven aangeeft hoor, het klinkt niet alsof je er helemaal vrede mee hebt, t klint niet alsof je er vrede mee hebt, door wat je zelf zegt.. (jij voelt je niet verantwoordelijk,HIJ wil toch niet nog een kind dus is het alleen aan hem etc) Maar goed, daar heeft TO niets aan dus zal erover ophouden.
maandag 6 augustus 2012 om 23:45
@ light1987
Ik snap je helemaal. Ik ben op dit moment ook zo erg bezig met een kindje, maar mijn man wil nu ook nog niet. Dus ja, zijn keuze respecteer ik, hoe moeilijk dat ook is.
Ik zelf ben begin 30 en mijn klokje tikt al behoorlijk, zo voelt het iig, maar je kiest beide voor een kindje en het moet je niet opgedrongen worden, want dat zou heel oneerlijk zijn naar mijn man toe.
Dus hoe erg ik het ook vind, mijn tijd/onze komt nog wel, als het ons gegund is.
Ik snap je helemaal. Ik ben op dit moment ook zo erg bezig met een kindje, maar mijn man wil nu ook nog niet. Dus ja, zijn keuze respecteer ik, hoe moeilijk dat ook is.
Ik zelf ben begin 30 en mijn klokje tikt al behoorlijk, zo voelt het iig, maar je kiest beide voor een kindje en het moet je niet opgedrongen worden, want dat zou heel oneerlijk zijn naar mijn man toe.
Dus hoe erg ik het ook vind, mijn tijd/onze komt nog wel, als het ons gegund is.
