Zwanger
alle pijlers
Zo enorm bang voor de bevalling..
vrijdag 7 juni 2013 om 10:19
Mag ik bij deze alvast even alle lieve reageersters op mijn topic bedanken? Iedereen zegt altijd dat je niet op internet moet gaan kijken, maar ik heb wel degelijk heel veel steun aan jullie woorden! Bedankt! Ik hou jullie op de hoogte, ik hoop dat ik hier straks ook een mooi verhaal kan schrijven en dan zal ik het van de daken schreeuwen, als tegenwicht voor al die horror-verhalen...Fingers crossed
vrijdag 7 juni 2013 om 10:23
@beelicious: Ik ben tijdens mijn eerste bevalling op twee plekken ingescheurd. Nou, als iets kattenpis was, waren het die scheurtjes wel. Ik heb er niks van gevoeld! Het hechten achteraf is geen feestje, maar de weeën zelf waren veel pijnlijker.
Maar ik zou je zorgen wel bespreken met een vk/cynaecoloog. Die weten er tenslotte alles van.
Maar ik zou je zorgen wel bespreken met een vk/cynaecoloog. Die weten er tenslotte alles van.
vrijdag 7 juni 2013 om 10:30
@TO, fijn dat je iets aan de steun hebt gehad.
@beelicious, ik ben dus bevallen met een ruggenprik met een soort pompje en dat was heerlijk met hechten. Mijn man zat in de buurt van het pompje en die drukte fijn een paar keer zodat ik absoluut niets meer voelde van dat hechten.
@beelicious, ik ben dus bevallen met een ruggenprik met een soort pompje en dat was heerlijk met hechten. Mijn man zat in de buurt van het pompje en die drukte fijn een paar keer zodat ik absoluut niets meer voelde van dat hechten.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
vrijdag 7 juni 2013 om 10:36
ik had juist het tegenovergestelde, ik liet me JUIST opnaaien door al die horrorverhalen, dan kon het alleen maar meevallen toch? toen ik op de 8 cm zat dacht ik; oh nu gaat t wel vervelend worden, kwartier later is de kleine geboren...
nu momenteel 36 weken zwanger van nr 2, 1 keer even een semi-paniekaanvalletje gehad maar nu ben ik alles zo beu aan t raken (voorweeen , zware bekkeninstabiliteit etc) dat ik weer zoiets heb van....tja het moet er toch uit....
jezelf doodsangst aanpraten schiet je geen barst mee op, miljoenen vrouwen zijn je voorgegaan en hebben t ook overleefd.
daarbij is een keizersnede ook niet altijd even goed omdat je veel sneller in een depressie kan schieten door al die hormonen die door je lijf gieren en zich klaarmaken voor de bevalling...
het is geen pretje, maar wat je ervoor terug krijgt is geweldig! daarbij kan je daarna wel zeggen; kijk mij dit even gedaan hebben!
nu momenteel 36 weken zwanger van nr 2, 1 keer even een semi-paniekaanvalletje gehad maar nu ben ik alles zo beu aan t raken (voorweeen , zware bekkeninstabiliteit etc) dat ik weer zoiets heb van....tja het moet er toch uit....
jezelf doodsangst aanpraten schiet je geen barst mee op, miljoenen vrouwen zijn je voorgegaan en hebben t ook overleefd.
daarbij is een keizersnede ook niet altijd even goed omdat je veel sneller in een depressie kan schieten door al die hormonen die door je lijf gieren en zich klaarmaken voor de bevalling...
het is geen pretje, maar wat je ervoor terug krijgt is geweldig! daarbij kan je daarna wel zeggen; kijk mij dit even gedaan hebben!
vrijdag 7 juni 2013 om 11:13
Ja dat je er voor gemaakt bent realiseer ik me hoor
Maar toch hé..
Gelukkig nog nooit een vrouw een peuter zien baren omdat ie er als baby niet uit wilde *gniffel*.
Bij medische ingrepen maak ik me altijd ontzettend druk. Op het moment zelf ben ik de rust zelve hopelijkgebeurt dat dan ook.
Eerst maar eens zwanger worden.. Hopelijk test ik vlg wk positief.
Maar toch hé..
Gelukkig nog nooit een vrouw een peuter zien baren omdat ie er als baby niet uit wilde *gniffel*.
Bij medische ingrepen maak ik me altijd ontzettend druk. Op het moment zelf ben ik de rust zelve hopelijkgebeurt dat dan ook.
Eerst maar eens zwanger worden.. Hopelijk test ik vlg wk positief.
vrijdag 7 juni 2013 om 11:27
Fijn roAn! Hopelijk valt het uiteindelijk allemaal mee voor je! Voor de bevalling was ik persoonlijk niet bang, maar ik heb een enorme angst voor naalden. Dat infuus zag ik dus al niet zitten. Maar op het moment zelf ging ik daar gewoon in mee.
Beelicious, niet je op voorhand druk gaan maken hoor. Het hoofdje van de baby wordt inderdaad in elkaar gedrukt (daarom worden ze ook met 2 fontanellen geboren) en de vagina is flexibiler dan je zou denken. Scheuren kan, ik had bijvoorbeeld een scheur, maar op het moment zelf voelde dat als een opluchting. Echt niet bang voor zijn dus!
Beelicious, niet je op voorhand druk gaan maken hoor. Het hoofdje van de baby wordt inderdaad in elkaar gedrukt (daarom worden ze ook met 2 fontanellen geboren) en de vagina is flexibiler dan je zou denken. Scheuren kan, ik had bijvoorbeeld een scheur, maar op het moment zelf voelde dat als een opluchting. Echt niet bang voor zijn dus!
vrijdag 7 juni 2013 om 11:27
quote:RoAn1981 schreef op 07 juni 2013 @ 10:19:
Mag ik bij deze alvast even alle lieve reageersters op mijn topic bedanken? Iedereen zegt altijd dat je niet op internet moet gaan kijken, maar ik heb wel degelijk heel veel steun aan jullie woorden! Bedankt! Ik hou jullie op de hoogte, ik hoop dat ik hier straks ook een mooi verhaal kan schrijven en dan zal ik het van de daken schreeuwen, als tegenwicht voor al die horror-verhalen...Fingers crossed
Fijn dat je zoveel aan je topic hebt gehad, er lopen heel veel vriendelijke vivadames rond hoor . Maar goed je bent zelf ook eerlijk, duidelijk en vriendelijk gebleven, dan krijg je dat terug. Net zoals bij je VK en gyn!
Wat ontzettend fijn voor je dat je nu meer het gevoel hebt dat het wel goed komt, dat het zelfs een mooi bevallingsverhaal kan worden. Dat zou ik nog heel graag van je lezen. Succes met de laatste loodjes!
Mag ik bij deze alvast even alle lieve reageersters op mijn topic bedanken? Iedereen zegt altijd dat je niet op internet moet gaan kijken, maar ik heb wel degelijk heel veel steun aan jullie woorden! Bedankt! Ik hou jullie op de hoogte, ik hoop dat ik hier straks ook een mooi verhaal kan schrijven en dan zal ik het van de daken schreeuwen, als tegenwicht voor al die horror-verhalen...Fingers crossed
Fijn dat je zoveel aan je topic hebt gehad, er lopen heel veel vriendelijke vivadames rond hoor . Maar goed je bent zelf ook eerlijk, duidelijk en vriendelijk gebleven, dan krijg je dat terug. Net zoals bij je VK en gyn!
Wat ontzettend fijn voor je dat je nu meer het gevoel hebt dat het wel goed komt, dat het zelfs een mooi bevallingsverhaal kan worden. Dat zou ik nog heel graag van je lezen. Succes met de laatste loodjes!
Iemand een blokje kaas bij de mosterd?
vrijdag 7 juni 2013 om 11:35
Hey RoAnn ik hoop dat het je allemaal reuze mee gaat vallen! Je hebt al zoveel horrorscenario's bedacht, dat kan nooit allemaal tegelijk gaan gebeuren en erger dan je denkt zal het ook vast niet zijn! Fijn dat je een goed gesprek hebt gehad. Vertrouwen in de mensen om je heen op zo'n moment is natuurlijk heel belangrijk.
(En verder spreek ik niet uit ervaring, ik ben ook best bang om te bevallen. Maar vooralsnog lukt zwanger worden helemaal niet, dus hoef ik ook nog niks met die angst te doen)
(En verder spreek ik niet uit ervaring, ik ben ook best bang om te bevallen. Maar vooralsnog lukt zwanger worden helemaal niet, dus hoef ik ook nog niks met die angst te doen)
maandag 17 juni 2013 om 16:44
En nog even een update in mijn topic want: ik ben bevallen!
Zaterdagavond, 2 dagen voor de uitgerekende datum is onze dochter geboren. Vrijdagavond begonnen rond 20 uur wat krampjes die ik opeens wel heel regelmatig vond. Ik was helemaal niet in paniek, wel lichtelijk gespannen. Ik kon ze redelijk goed wegpuffen. In de nacht werd dat wat moeilijker en ik heb geen oog dichtgedaan. De lichten aangehouden en mijn man heeft getimed en me bemoedigd. Op zich ging het nog steeds wel.
Tegen de ochtend kwamen de krampen om de 5 minuten en van de verloskundige mochten we naar het ziekenhuis komen. Daar aangekomen werd 2 cm ontsluiting geconstateerd, maar ook dat mijn weeen niet sterk genoeg waren om op een redelijk tempo meer ontsluiting te maken dus toen zijn mijn vliezen gebroken. Was niet erg prettig moet ik zeggen maar ik gaf me eraan over, dat lukte. Ik mocht toen meteen naar de OK waar de ruggenprik werd gezet. Dat lukte pas bij de 3e keer maar ook daar heb ik eigenlijk geen pijn bij ervaren.
En toen heb ik de hele dag pijnloos in bed aan de ontsluiting 'gewerkt'...Wat een geweldig gevoel, geen pijn en toch opschieten. Want binnen 4 uur had ik opeens 8 cm ontsluiting en toen binnen een uur 10! Omdat ik zo angstig was, en dat inmiddels ook wel weer werd omdat het persen in zicht kwam, hebben ze gecheckt of de baby het nog genoeg naar haar zin had om haar nog zo laag mogelijk te laten dalen in het geboortekanaal zodat het persen wellicht makkelijker zou zijn.
Om 19 uur mocht ik toen gaan persen. Wat een werk, pff, nu snap ik wat iedereen bedoelt. De prik bleef aan staan want ik voelde genoeg persweeën om mee te kunnen werken.
Helaas schoot het toch niet op, want ik kreeg haar niet het bochtje om. Na 1,5 uur vond de gyn het genoeg en besloot een knipje te zetten en onze dochter met de kiwi te halen. In 1 wee lag ze toen spartelend op mijn buik. WOW! Wat een gevoel! Ik moest niet huilen, ik was vooral enorm verbaasd...vanochtend zat ze nog in mijn buik en nu is ze hier, dacht ik bij mezelf.
De knip heb ik niet gevoeld, het hechten ook niet omdat de prik nog steeds aan stond. Gisteren mochten we naar huis en ik moet zeggen: de nasleep is erger dan de bevalling waar ik zo bang voor was...De hechtingen doen zeer en ik kon niet zelf goed genoeg plassen dus moet ik tot woensdag met een katheter lopen. Ook het wennen aan de baby vind ik pittig; doe ik het wel goed, waarom huilt ze nou, wat moet ik doen. Maar gelukkig hebben we een lieve kraamhulp en mijn man blijkt een geboren papa. Al met al een enorm goede ervaring; voor de bevalling zou ik een evt. tweede kindje niet laten! Bedankt voor al jullie bemoediging!
Zaterdagavond, 2 dagen voor de uitgerekende datum is onze dochter geboren. Vrijdagavond begonnen rond 20 uur wat krampjes die ik opeens wel heel regelmatig vond. Ik was helemaal niet in paniek, wel lichtelijk gespannen. Ik kon ze redelijk goed wegpuffen. In de nacht werd dat wat moeilijker en ik heb geen oog dichtgedaan. De lichten aangehouden en mijn man heeft getimed en me bemoedigd. Op zich ging het nog steeds wel.
Tegen de ochtend kwamen de krampen om de 5 minuten en van de verloskundige mochten we naar het ziekenhuis komen. Daar aangekomen werd 2 cm ontsluiting geconstateerd, maar ook dat mijn weeen niet sterk genoeg waren om op een redelijk tempo meer ontsluiting te maken dus toen zijn mijn vliezen gebroken. Was niet erg prettig moet ik zeggen maar ik gaf me eraan over, dat lukte. Ik mocht toen meteen naar de OK waar de ruggenprik werd gezet. Dat lukte pas bij de 3e keer maar ook daar heb ik eigenlijk geen pijn bij ervaren.
En toen heb ik de hele dag pijnloos in bed aan de ontsluiting 'gewerkt'...Wat een geweldig gevoel, geen pijn en toch opschieten. Want binnen 4 uur had ik opeens 8 cm ontsluiting en toen binnen een uur 10! Omdat ik zo angstig was, en dat inmiddels ook wel weer werd omdat het persen in zicht kwam, hebben ze gecheckt of de baby het nog genoeg naar haar zin had om haar nog zo laag mogelijk te laten dalen in het geboortekanaal zodat het persen wellicht makkelijker zou zijn.
Om 19 uur mocht ik toen gaan persen. Wat een werk, pff, nu snap ik wat iedereen bedoelt. De prik bleef aan staan want ik voelde genoeg persweeën om mee te kunnen werken.
Helaas schoot het toch niet op, want ik kreeg haar niet het bochtje om. Na 1,5 uur vond de gyn het genoeg en besloot een knipje te zetten en onze dochter met de kiwi te halen. In 1 wee lag ze toen spartelend op mijn buik. WOW! Wat een gevoel! Ik moest niet huilen, ik was vooral enorm verbaasd...vanochtend zat ze nog in mijn buik en nu is ze hier, dacht ik bij mezelf.
De knip heb ik niet gevoeld, het hechten ook niet omdat de prik nog steeds aan stond. Gisteren mochten we naar huis en ik moet zeggen: de nasleep is erger dan de bevalling waar ik zo bang voor was...De hechtingen doen zeer en ik kon niet zelf goed genoeg plassen dus moet ik tot woensdag met een katheter lopen. Ook het wennen aan de baby vind ik pittig; doe ik het wel goed, waarom huilt ze nou, wat moet ik doen. Maar gelukkig hebben we een lieve kraamhulp en mijn man blijkt een geboren papa. Al met al een enorm goede ervaring; voor de bevalling zou ik een evt. tweede kindje niet laten! Bedankt voor al jullie bemoediging!
maandag 17 juni 2013 om 20:03
quote:GiuliettaCapuletti schreef op 17 juni 2013 @ 16:48:
Gefeliciteerd RoAn en fijn dat de bevalling an sich is meegevallen! Laat je goed verwennen en hou jezelf ook in acht. Tot wanneer is je kraamverzorgende er? Zondag?De kraamverzorgster is er tot en met zaterdag, en daar ben ik echt blij mee..Ik ben nog zo onzeker; af en toe kan ik echt in paniek raken, zo van: help, ze huilt, wat moet ik nou doen? En ik moet echt wennen aan die enorme aanwezigheid in huis, of klinkt dat heel raar? Ik ben me voortdurend bewust van: ik ben moeder, ik ben moeder, ik ben moeder. En dat vind ik af en toe best wel heftig..
Gefeliciteerd RoAn en fijn dat de bevalling an sich is meegevallen! Laat je goed verwennen en hou jezelf ook in acht. Tot wanneer is je kraamverzorgende er? Zondag?De kraamverzorgster is er tot en met zaterdag, en daar ben ik echt blij mee..Ik ben nog zo onzeker; af en toe kan ik echt in paniek raken, zo van: help, ze huilt, wat moet ik nou doen? En ik moet echt wennen aan die enorme aanwezigheid in huis, of klinkt dat heel raar? Ik ben me voortdurend bewust van: ik ben moeder, ik ben moeder, ik ben moeder. En dat vind ik af en toe best wel heftig..
maandag 17 juni 2013 om 20:11
RoAnn, even gefeliciteerd van een meelezer!!! En nee, dat is helemaal niet gek dat je dat voelt en denkt. Het is ook allemaal nogal wat, zo'n kind erbij! Ik weet nog hoe het koude zweet op mijn rug stond de eerste tijd toen zoon er was, de paniek overheerste. Heus, het komt goed. En wees in de tussentijd heel lief voor jezelf en eerlijk over je gevoel. Echt waar, iedereen kent het, doe alles op je eigen tempo en leer naar je instincten te luisteren, dat hoeft er niet in ene te zijn
maandag 17 juni 2013 om 21:42
Dat overweldigende herken ik ook, maar realiseer dat dat vooral hormonaal is. De natuur zal alles in het werk stellen om te zorgen dat jij helemaal op je kind gericht bent, want zonder jou overleeft het niet. En het wordt echt beter. Probeer het dag voor dag te bekijken en na een week of zes lacht je kind vast al eens naar je en voel je je zelf ook al beter.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
