Zwanger
alle pijlers
Zwanger en depressief
maandag 15 juli 2013 om 12:34
Vanwege herkenning andere nick aangemaakt.
Nu speelt het volgende:
Ik weet sinds kort dat ik zwanger ben. Nog heel pril en een roller coaster aan afspraken bij de gyn en doktoren vanwege omstandigenheden. Maar nu sinds een week ben ik zo verschrikkelijk depri. Enige wat ik kan doen is huilen, huilen en nog eens huilen. Vanwege omstandigheden was het voor mij heel moeilijk om zwanger te raken, dus het feit dat het gelukt is is al een wonder op zich. Nu dat het eindelijk zo ver is zit ik echt niet lekker in mijn vel. Ik twijfel aan alles. Ik twijfel over mijn gevoelens voor mijn vriend, ik twijfel of ik dit kindje wel wil. Ben bang dat ik mij zelf iets aan ga doen. De gedachten om dit kind nog eens 8 maanden te moeten dragen maken mij gek! Ik hoor me bezig te houden met leuke dingen, babykamer, buggy, namen. Maar niks trekt mij. Ik voel me zo ontzettend schuldig en een hypocriet, omdat ik dit zelf zo graag wilde. Voel mij ook schuldig naar mijn partner toe omdat hij helemaal in de wolken is, maar nu neem ik zijn vreugde periode ook weg. Ik weet niet meer wat ik moet doen, deze hele situatie benauwd mij enorm en voelt alsof ik met mijn rug tegen de muur sta
. Soms denk ik ow please haal de baby weg en mijn partner ook en dan kan ik weer adem halen, maar in mijn hart weet ik dat ik dat eigenlijk ook niet wil.
Is dit normaal? Zijn er vrouwen die het zelfde mee maken of hebben meegemaakt? Wat hebben jullie er aan gedaan of doen jullie er aan?
Nu speelt het volgende:
Ik weet sinds kort dat ik zwanger ben. Nog heel pril en een roller coaster aan afspraken bij de gyn en doktoren vanwege omstandigenheden. Maar nu sinds een week ben ik zo verschrikkelijk depri. Enige wat ik kan doen is huilen, huilen en nog eens huilen. Vanwege omstandigheden was het voor mij heel moeilijk om zwanger te raken, dus het feit dat het gelukt is is al een wonder op zich. Nu dat het eindelijk zo ver is zit ik echt niet lekker in mijn vel. Ik twijfel aan alles. Ik twijfel over mijn gevoelens voor mijn vriend, ik twijfel of ik dit kindje wel wil. Ben bang dat ik mij zelf iets aan ga doen. De gedachten om dit kind nog eens 8 maanden te moeten dragen maken mij gek! Ik hoor me bezig te houden met leuke dingen, babykamer, buggy, namen. Maar niks trekt mij. Ik voel me zo ontzettend schuldig en een hypocriet, omdat ik dit zelf zo graag wilde. Voel mij ook schuldig naar mijn partner toe omdat hij helemaal in de wolken is, maar nu neem ik zijn vreugde periode ook weg. Ik weet niet meer wat ik moet doen, deze hele situatie benauwd mij enorm en voelt alsof ik met mijn rug tegen de muur sta
. Soms denk ik ow please haal de baby weg en mijn partner ook en dan kan ik weer adem halen, maar in mijn hart weet ik dat ik dat eigenlijk ook niet wil.Is dit normaal? Zijn er vrouwen die het zelfde mee maken of hebben meegemaakt? Wat hebben jullie er aan gedaan of doen jullie er aan?
maandag 15 juli 2013 om 12:42
He Belly,
Het kan zijn dat je erg last hebt van je hormonen. In dat geval ga je je waarschijnlijk beter voelen vanaf ongeveer 14 weken zwangerschap. Ik had het in mijn eerste zwangerschap ook en bij mij werd het echt veel minder toen ik eenmaal 14 weken was. Vanaf dat moment ging ik me steeds beter voelen. Misschien voel je je ook beter als je veel slaapt? Wees maar een beetje lief voor jezelf.
Vertel in elk geval aan je gyn hoe je je voelt. Wellicht stuurt hij je door naar de POP poli. Google er maar eens op of kijk of er in jouw ziekenhuis een PoP poli is en of je het gevoel hebt dat je dat nodig hebt.
Het kan zijn dat je erg last hebt van je hormonen. In dat geval ga je je waarschijnlijk beter voelen vanaf ongeveer 14 weken zwangerschap. Ik had het in mijn eerste zwangerschap ook en bij mij werd het echt veel minder toen ik eenmaal 14 weken was. Vanaf dat moment ging ik me steeds beter voelen. Misschien voel je je ook beter als je veel slaapt? Wees maar een beetje lief voor jezelf.
Vertel in elk geval aan je gyn hoe je je voelt. Wellicht stuurt hij je door naar de POP poli. Google er maar eens op of kijk of er in jouw ziekenhuis een PoP poli is en of je het gevoel hebt dat je dat nodig hebt.
maandag 15 juli 2013 om 13:25
Ik zou dit z.s.m. met een arts bespreken. Er zijn manieren om deze gevoelens de kop in te drukken, maar dit lukt je, iig op dit moment, niet zelf. Je zou op dit moment eventjes je huisarts kunnen bellen? Hoeft verder niemand te weten.
Wees er open over meid. Het heeft geen zin om je ook nog schuldig te gaan voelen om wát je voelt.
Sterkte !
Wees er open over meid. Het heeft geen zin om je ook nog schuldig te gaan voelen om wát je voelt.
Sterkte !
maandag 15 juli 2013 om 13:30
Dit is volgens mij best normaal hoor. Je hoeft niet depressief te zijn.
Je hebt het idee om een baby te krijgen, vervolgens is het gelukt en dan komt het zo enorm op je af. Op de ene vrouw wat harder dan de andere vrouw. Vooral omdat jullie er zolang mee bezig zijn geweest...
Je hoeft je nu nog niet dolgelukkig te voelen, babykamer, buggy, namen. Daar heb je nog zoveel tijd voor meid!
Als je denkt dat dit niet overgaat raad ik je zeker aan om hierover met een prof te praten. Ik had het ook zwaar tijdens mijn zwangerschap en toen wilde de vk me al doorsturen naar een psych. En dan had ik het minder zwaar dan jij zo te lezen.
Ik heb ook erg veel gehuild tijdens mijn zwangerschap, het hielp mij niet om te praten over het hoe en waarom. Ik probeerde mezelf af te leiden met leuke bezigheden en mijn partner ook. Je hoeft je niet schuldig te voelen.
Veel sterkte met de hormonenrollercoaster... Er komt echt een tijd dat het beter met je zal gaan. Hopelijk gaat je schuldgevoel snel weg en zul je jezelf vertroetelen samen met je partner.
Je hebt het idee om een baby te krijgen, vervolgens is het gelukt en dan komt het zo enorm op je af. Op de ene vrouw wat harder dan de andere vrouw. Vooral omdat jullie er zolang mee bezig zijn geweest...
Je hoeft je nu nog niet dolgelukkig te voelen, babykamer, buggy, namen. Daar heb je nog zoveel tijd voor meid!
Als je denkt dat dit niet overgaat raad ik je zeker aan om hierover met een prof te praten. Ik had het ook zwaar tijdens mijn zwangerschap en toen wilde de vk me al doorsturen naar een psych. En dan had ik het minder zwaar dan jij zo te lezen.
Ik heb ook erg veel gehuild tijdens mijn zwangerschap, het hielp mij niet om te praten over het hoe en waarom. Ik probeerde mezelf af te leiden met leuke bezigheden en mijn partner ook. Je hoeft je niet schuldig te voelen.
Veel sterkte met de hormonenrollercoaster... Er komt echt een tijd dat het beter met je zal gaan. Hopelijk gaat je schuldgevoel snel weg en zul je jezelf vertroetelen samen met je partner.
maandag 15 juli 2013 om 13:33
Had ik ook, blijf rustig, komt door je hormonen en het wegvallen van je doel en strijd om zwanger te raken. Je hebt gekregen waar je voor vocht en nu val je in een gat. Logisch! Blij zijn komt later vanzelf. Hou je nu bezig met jezelf, zoek hulp en praat! Sterkte en onthoud dat je volledig ontoerekeningsvatbaar bent door je eigen hormonen. Kun je niks aan doen behalve je gedachten en gevoelens niet te serieus te nemen, omring je met liefde en aandacht en begrip en wacht op het moment dat je weer in balans bent. Zwanger worden is een hele schok voor je lijf en hoofd, chill out en calm down! Liefs.
maandag 15 juli 2013 om 13:42
Ik had het niet zo erg als jij beschrijft (bijv. het mezelf wat aandoen en dat ik twijfelde of ik de baby wel wilde herken ik niet) maar was in het prille begin van mijn zwangerschap (ben nu 14 weken) absoluut mezelf niet. Wilde helemaal niets, had nergens zin in. Op de dagen dat ik niet werkte zat/lag ik alleen maar op de bank of lag ik in bed. Ook snapte ik niet dat ik ooit zin had gehad in bijvoorbeeld kinderkleertjes kopen, nadenken over de kinderkamer, namen etc. Moest er niet aan denken en was verschrikkelijk lamlendig. Op zich heel blij met mijn zwangerschap maar ik 'voelde' het niet echt. Dat kwam deels ook doordat ik me lichamelijk slecht voelde (misselijk, moe) maar het was ook echt voor een deel psychisch.
Hopelijk nemen je negatieve gevoelens af met het afnemen van de hormonen. Bij mij ging het vanaf week 11 langzaamaan beter en nu voel ik me alweer veel meer 'mezelf'. Feit is natuurlijk wel dat je deze periode door moet komen dus als ik jou was zou ik dit zeker bespreken met je verloskundige/gynaecoloog zodat je begeleid kunt worden hierin.
Hopelijk nemen je negatieve gevoelens af met het afnemen van de hormonen. Bij mij ging het vanaf week 11 langzaamaan beter en nu voel ik me alweer veel meer 'mezelf'. Feit is natuurlijk wel dat je deze periode door moet komen dus als ik jou was zou ik dit zeker bespreken met je verloskundige/gynaecoloog zodat je begeleid kunt worden hierin.
maandag 15 juli 2013 om 15:49
Ik heb voor morgen een afspraak gepland staan bij de dokter. Ik heb het gevoel dat ik dit echt niet meer alleen aan kan en dat er wat moet gaan veranderen. Ik ben zo moe van de situatie. Telkens maar de schijn ophouden naar andere toe dat we ow zo blij zijn met de zwangerschap maar van binnen gil ik het uit en denk ik, ik wil helemaal niet zwanger zijn. Ik wil dat alles weer normaal word.
Lees wel veel verhalen over vrouwen die hetzelfde mee maken, maar daar zit altijd een reden achter. Vrouwen die perfectioniste zijn of iets anders, ik heb niet echt een reden. En dat maakt mij gek! Ik hoop dat zij mij kunnen helpen met een doorverwijzing voor een POP-poli of medicatie, want dit trek ik echt niet nog langer.
Lees wel veel verhalen over vrouwen die hetzelfde mee maken, maar daar zit altijd een reden achter. Vrouwen die perfectioniste zijn of iets anders, ik heb niet echt een reden. En dat maakt mij gek! Ik hoop dat zij mij kunnen helpen met een doorverwijzing voor een POP-poli of medicatie, want dit trek ik echt niet nog langer.
dinsdag 16 juli 2013 om 12:36
Ik herken dit ook in lichte mate. Ik ben blij met de zwangerschap en dat we ouders worden maar niet blij met het zwanger zijn. Vindt het heel wat. Een hoop gedoe. Ben uit mijn doen, wil mezelf terug. Ben ook wat meer kribbig/depri, echt vrolijk al een tijdje niet geweest. Zit in een verbouwing en de hormonen gieren rond.
Open bespreken met gyn is zeer belangrijk!!!! Zij kunnen je ondersteunen en observeren. En natuurlijk is het voor je partner niet makkelijk maar we kunnen er niks aan doen. Hij niet en jij niet. Elkaar troosten is belangrijk! Gyn zei tegen mij ook dat het echt hormonen zijn. Mijn man herkend het ook!
Zoek steun! Bij gyn en bij HA. Het is dus echt niet gek dat je depri bent. Veel meer vrouwen hebben het alleen denk ik dat ze het niet laten merken naar buitenwereld. Iedereen gaat er maar vanuit dat je helemaal gelukkig bent omdat je zwanger bent. Op roze wolk zit. Maar dat is soms echt te simpel gedacht.
Open bespreken met gyn is zeer belangrijk!!!! Zij kunnen je ondersteunen en observeren. En natuurlijk is het voor je partner niet makkelijk maar we kunnen er niks aan doen. Hij niet en jij niet. Elkaar troosten is belangrijk! Gyn zei tegen mij ook dat het echt hormonen zijn. Mijn man herkend het ook!
Zoek steun! Bij gyn en bij HA. Het is dus echt niet gek dat je depri bent. Veel meer vrouwen hebben het alleen denk ik dat ze het niet laten merken naar buitenwereld. Iedereen gaat er maar vanuit dat je helemaal gelukkig bent omdat je zwanger bent. Op roze wolk zit. Maar dat is soms echt te simpel gedacht.
dinsdag 16 juli 2013 om 13:47
@mara2, nee dat slik ik niet. Hopelijk kan de arts mij vandaag daar misschien aan helpen. 2 jaar geleden ben ik wel depri geweest maar daarvoor heb ik therapie voor gevolgd en toen ging alles wel weer.
@mabelle, nou dat vind ik dus zo zwaar. Waarom moet ik constant naar de buiten wereld een happy face op zetten terwijl ik mij helemaal zo niet voel. Ik durf ook helemaal niet eerlijk daarin te zijn, bang voor de reacties die ik dan zou kunnen krijgen. "Ja wat ben je nou weer voor een moeder, hoe kun je nou niet blij zijn dat je zwanger bent." Daarom doe ik maar alsof ik dol gelukkig ben, maar in werkelijkheid niet zo is
Heb vanmiddag een afspraak bij de dokter staan, ik hoop dat hij mij kan helpen met misschien medicatie of een door verwijziging naar de POP-poli.
@rary, nou hoop niet dat dat zo lang duurt bij mij. Dat trek ik echt NIET!!
@mabelle, nou dat vind ik dus zo zwaar. Waarom moet ik constant naar de buiten wereld een happy face op zetten terwijl ik mij helemaal zo niet voel. Ik durf ook helemaal niet eerlijk daarin te zijn, bang voor de reacties die ik dan zou kunnen krijgen. "Ja wat ben je nou weer voor een moeder, hoe kun je nou niet blij zijn dat je zwanger bent." Daarom doe ik maar alsof ik dol gelukkig ben, maar in werkelijkheid niet zo is
Heb vanmiddag een afspraak bij de dokter staan, ik hoop dat hij mij kan helpen met misschien medicatie of een door verwijziging naar de POP-poli.
@rary, nou hoop niet dat dat zo lang duurt bij mij. Dat trek ik echt NIET!!
dinsdag 16 juli 2013 om 18:33
Als je dus al een aanleg voor depressie hebt, en je ook nog last hebt van schaamte en schuld, is het niet heel vreemd dat je nu onder invloed van de hormonen, dit zo erg geworden is. Dan zit het ergens in de basis erin en komt het er nu uit.
Maar al deze gedachten en gevoelens horen echt bij een prenatale depressie, die getriggerd word door de hormonen, dus je kán en mag jezelf dit niet kwalijk nemen.
Zoek een goede therapeut, want die kan je wel degelijk ondersteunen in het veranderen van je gedachtenpatroon. Er zijn therapeuten gespecialiseerd in zwangerschaps gerelateerde depressies!
Maar al deze gedachten en gevoelens horen echt bij een prenatale depressie, die getriggerd word door de hormonen, dus je kán en mag jezelf dit niet kwalijk nemen.
Zoek een goede therapeut, want die kan je wel degelijk ondersteunen in het veranderen van je gedachtenpatroon. Er zijn therapeuten gespecialiseerd in zwangerschaps gerelateerde depressies!
dinsdag 16 juli 2013 om 19:40
Ik had precies hetzelfde en twijfelde ineens over alles: wilde ik dit wel, wilde ik mijn vriend nog wel, was misselijk, moe etc. Hier voelde ik me weer schuldig over, want had al jaren een kinderwens en in eerste instantie was ik ook super blij met de zwangerschap. Na een paar weken werd het depressieve gevoel minder en kon ik steeds een beetje meer genieten. Nu dolgelukkig met inmiddels man en moeder van een geweldig 10 maand oud zoontje en bezig voor de tweede!
donderdag 18 juli 2013 om 14:57
Ik heb inmiddels een doorverwijzing ontvangen van mijn arts voor een pop-poli. Vond het toch wel jammer dat ik geen medicijnen heb gehad 
, mar is niet anders.
Biesie, ja vreselijk! Vooral de twijfel die dan inslaat naar je partner en je ongeboren kind toe, dat is zo verdrietig. Hoelang heeft het bij jou allemaal geduurd voor het wat beter ging?
, mar is niet anders.Biesie, ja vreselijk! Vooral de twijfel die dan inslaat naar je partner en je ongeboren kind toe, dat is zo verdrietig. Hoelang heeft het bij jou allemaal geduurd voor het wat beter ging?
donderdag 18 juli 2013 om 19:06
Goed dat je een doorverwijzing hebt!
Ik herken het zelf gedeeltelijk - die eerste paar maanden moest niemand bij mij aankomen met lieve kleine sokjes, buggies of andere baby-shit. Gewoon doen of er niets aan de hand was voelde verreweg het beste...
Na een maand of vier begon dat wat te minderen, en met zes maanden was ik volop bezig met draagdoeken bestellen en kinderkamers inrichten. Nog steeds niet 100% met roze-wolk-enthousiasme, het voelde meer als een enorm project dat ik met ogen open op me had genomen en dat ik nu ook per sé tot een goed einde wilde brengen, maar het benauwde me niet meer om met babyzaken bezig te zijn. Ik begon zowaar naar het kindje uit te kijken. Misschien groeit het gevoel/de acceptatie bij jou ook nog wel...
Ik herken het zelf gedeeltelijk - die eerste paar maanden moest niemand bij mij aankomen met lieve kleine sokjes, buggies of andere baby-shit. Gewoon doen of er niets aan de hand was voelde verreweg het beste...
Na een maand of vier begon dat wat te minderen, en met zes maanden was ik volop bezig met draagdoeken bestellen en kinderkamers inrichten. Nog steeds niet 100% met roze-wolk-enthousiasme, het voelde meer als een enorm project dat ik met ogen open op me had genomen en dat ik nu ook per sé tot een goed einde wilde brengen, maar het benauwde me niet meer om met babyzaken bezig te zijn. Ik begon zowaar naar het kindje uit te kijken. Misschien groeit het gevoel/de acceptatie bij jou ook nog wel...
donderdag 18 juli 2013 om 19:14
Ik heb dit heel erg gehad al wou ik het kindje ook echt niet altans het was niet de bedoeling
Rond een week of 16 werd de afkeer naar t kindje minder. En verder praten met je partner en of een psycholoog.
Probeer te genieten.. o en je gevoel zal waarschijnlijk na de 10 a 12 weken echo wel wat veranderen of als je hem/haar voelt.
Hormonen kunnen gekke dingen met je doen...
Fijne zwangerschap gewenst
Rond een week of 16 werd de afkeer naar t kindje minder. En verder praten met je partner en of een psycholoog.
Probeer te genieten.. o en je gevoel zal waarschijnlijk na de 10 a 12 weken echo wel wat veranderen of als je hem/haar voelt.
Hormonen kunnen gekke dingen met je doen...
Fijne zwangerschap gewenst
donderdag 18 juli 2013 om 19:22
