Zwanger
alle pijlers
Zwanger willen worden 40+
zaterdag 8 juni 2024 om 19:29
Hallo dames (en heren)
Ik zal even bij het begin beginnen. Tien jaar geleden bevallen van een prachtig zoontje. Ik fantaseerde altijd al van een groot gezin. Vier kids waren in onze ogen ideaal. De zwangerschap was in de derde maand al meteen slecht begonnen. Ik had behalve lichamelijke kwalen ook last van mentale problemen. Het werd alsmaar erger en in de 30ste week durfde ik het bespreekbaar te maken met mijn verloskundige. Deze reageerde nogal laconiek. Het was mijn eerste kindje dus ik moest me er maar niet te druk over maken zeiden ze..
Onderhand had ik al een hele angststoornis ontwikkeld wat bevallen betreft. Wat als er dit of dat gebeurt met onze zoontje, of stel dat er iets gebeurt tijdens de bevalling. Natuurlijk is het voor elke eerst wordende moeder spannend, maar ik leek me alles extra aan te trekken. Met de verloskundige had ik een hele bevallingsplan gemaakt en ik was daar heel duidelijk en helder in, ik wilde niet onnodig pijn lijden en het zou een ziekenhuisbevalling worden. Vier weken voor de bevalling nam ik toch contact op met mijn huisarts. Ik trok het niet meer. Ik kreeg een dwangneurose, stresste me enorm en kreeg waanideeën. Verloskundigen zeiden dat het aan mijn hormonen lag. De huisarts vertelde dat dit erg vreemd is en ik professionele hulp nodig had. Maar omdat de bevaldatum al bijna in zicht was, en de wachtlijst bij de psycholoog lang was, leek het de huisarts beter om pas na de bevalling een afspraak te maken.
Toen de bevalling zich aankondigde werd mijn nachtmerrie werkelijkheid. Mijn verloskundige liet me eigen zowaar aan mijn lot over, de angsten speelde op en ik was veelste laat voor een ruggenprik. Resultaat was dat ik alles op eigen houtje moest doen. Toen het voorbij was voelde ik alle 'last' van me afglijden. Het zat erop en ondanks dat veel dingen niet gingen zoals ze moesten gaan, was ik blij dat het achter de rug was.
Totdat ik een paar dagen later lichamelijke klachten kreeg. Alles ging ineens verkeerd, borstvoeding was een drama, de zogenaamde roze wolk veranderde in bliksem en donder, ik had veel pijn in de bekken waardoor ik negen van de tien keer niet voor ons kindje kon zorgen. En mentaal begon alles weer omhoog te komen. Ik was mezelf niet meer en had vreselijke gedachten..
Toen ik eindelijk bij de psycholoog mocht komen zei ze ik een prenatale en postnatale depressie had. Ook had/heb ik PTSS. De droom van een groot gezin werd ineens onmogelijk en ook dat hakte erin. Ik wilde absoluut geen kinderen meer en wilde het gevoel niet meer hebben wat ik destijds voelde. Ik werd opvliegerig, ik had stemmingswisselingen en mijn arme man moest het vaak verduren en bleef ondanks alles zo geduldig. Ik kreeg ook ineens een schuldgevoel. De wens die mijn man ook had om een groot gezin te hebben ging niet meer door. Ik huilde onwijs vaak hierom en kon mijn trauma en situatie geen plekje geven. Ik kreeg psycholoog na psycholoog maar telkens leek er niets te zijn wat mij helpen kon..
In al die jaren heb ik onwijs mijn best gedaan toch wat dingen een plekje te geven. Er waren momenten dat ik vaak aan een tweede dacht maar zodra ik er ook maar aan dacht benauwde het gevoel mij. Ik kreeg letterlijk hartkloppingen en ik ontwikkelde hierdoor een angst om weer zwanger te worden. Ik deed er dus ook alles aan om niet zwanger te raken wat soms uitmonde op geruzie tussen mijn man en ik. Naarmate de jaren verstreken, naarmate ik had geaccepteerd dat een gezin met drie personen ok was. Ik voel me dan ook wat gelukkiger en kon weer ademen.
En nu ik bijna veertig wordt komt het gevoel weer terug om voor een tweede te gaan. Nu pas..
Ik krijg het niet meer benauwd als ik eraan denk, ik weet wel dat ik onwijs zal schrikken als ik zwanger wordt (mocht ik weer zwanger worden) als ik naar ons zoontje kijk dan voel ik me egoïstisch dat ik hem geen broertje of zusje gun. En dan komt de schuldgevoel tegenover hem en mijn man. Ik heb het gevoel alsof het nu erop of eronder is en ik ben zo vreselijk bang.
Bang dat ik weer zwanger wordt en zo'n rottijd tegemoet ga, maar tegelijkertijd bang ben dat ik niet voor een tweede ga en zo'n vreselijke spijt ga krijgen. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen..
Ik zal even bij het begin beginnen. Tien jaar geleden bevallen van een prachtig zoontje. Ik fantaseerde altijd al van een groot gezin. Vier kids waren in onze ogen ideaal. De zwangerschap was in de derde maand al meteen slecht begonnen. Ik had behalve lichamelijke kwalen ook last van mentale problemen. Het werd alsmaar erger en in de 30ste week durfde ik het bespreekbaar te maken met mijn verloskundige. Deze reageerde nogal laconiek. Het was mijn eerste kindje dus ik moest me er maar niet te druk over maken zeiden ze..
Onderhand had ik al een hele angststoornis ontwikkeld wat bevallen betreft. Wat als er dit of dat gebeurt met onze zoontje, of stel dat er iets gebeurt tijdens de bevalling. Natuurlijk is het voor elke eerst wordende moeder spannend, maar ik leek me alles extra aan te trekken. Met de verloskundige had ik een hele bevallingsplan gemaakt en ik was daar heel duidelijk en helder in, ik wilde niet onnodig pijn lijden en het zou een ziekenhuisbevalling worden. Vier weken voor de bevalling nam ik toch contact op met mijn huisarts. Ik trok het niet meer. Ik kreeg een dwangneurose, stresste me enorm en kreeg waanideeën. Verloskundigen zeiden dat het aan mijn hormonen lag. De huisarts vertelde dat dit erg vreemd is en ik professionele hulp nodig had. Maar omdat de bevaldatum al bijna in zicht was, en de wachtlijst bij de psycholoog lang was, leek het de huisarts beter om pas na de bevalling een afspraak te maken.
Toen de bevalling zich aankondigde werd mijn nachtmerrie werkelijkheid. Mijn verloskundige liet me eigen zowaar aan mijn lot over, de angsten speelde op en ik was veelste laat voor een ruggenprik. Resultaat was dat ik alles op eigen houtje moest doen. Toen het voorbij was voelde ik alle 'last' van me afglijden. Het zat erop en ondanks dat veel dingen niet gingen zoals ze moesten gaan, was ik blij dat het achter de rug was.
Totdat ik een paar dagen later lichamelijke klachten kreeg. Alles ging ineens verkeerd, borstvoeding was een drama, de zogenaamde roze wolk veranderde in bliksem en donder, ik had veel pijn in de bekken waardoor ik negen van de tien keer niet voor ons kindje kon zorgen. En mentaal begon alles weer omhoog te komen. Ik was mezelf niet meer en had vreselijke gedachten..
Toen ik eindelijk bij de psycholoog mocht komen zei ze ik een prenatale en postnatale depressie had. Ook had/heb ik PTSS. De droom van een groot gezin werd ineens onmogelijk en ook dat hakte erin. Ik wilde absoluut geen kinderen meer en wilde het gevoel niet meer hebben wat ik destijds voelde. Ik werd opvliegerig, ik had stemmingswisselingen en mijn arme man moest het vaak verduren en bleef ondanks alles zo geduldig. Ik kreeg ook ineens een schuldgevoel. De wens die mijn man ook had om een groot gezin te hebben ging niet meer door. Ik huilde onwijs vaak hierom en kon mijn trauma en situatie geen plekje geven. Ik kreeg psycholoog na psycholoog maar telkens leek er niets te zijn wat mij helpen kon..
In al die jaren heb ik onwijs mijn best gedaan toch wat dingen een plekje te geven. Er waren momenten dat ik vaak aan een tweede dacht maar zodra ik er ook maar aan dacht benauwde het gevoel mij. Ik kreeg letterlijk hartkloppingen en ik ontwikkelde hierdoor een angst om weer zwanger te worden. Ik deed er dus ook alles aan om niet zwanger te raken wat soms uitmonde op geruzie tussen mijn man en ik. Naarmate de jaren verstreken, naarmate ik had geaccepteerd dat een gezin met drie personen ok was. Ik voel me dan ook wat gelukkiger en kon weer ademen.
En nu ik bijna veertig wordt komt het gevoel weer terug om voor een tweede te gaan. Nu pas..
Ik krijg het niet meer benauwd als ik eraan denk, ik weet wel dat ik onwijs zal schrikken als ik zwanger wordt (mocht ik weer zwanger worden) als ik naar ons zoontje kijk dan voel ik me egoïstisch dat ik hem geen broertje of zusje gun. En dan komt de schuldgevoel tegenover hem en mijn man. Ik heb het gevoel alsof het nu erop of eronder is en ik ben zo vreselijk bang.
Bang dat ik weer zwanger wordt en zo'n rottijd tegemoet ga, maar tegelijkertijd bang ben dat ik niet voor een tweede ga en zo'n vreselijke spijt ga krijgen. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen..
zaterdag 8 juni 2024 om 19:42
Schuldig tegenover je 10jarige zoon, dat je hem geen broer of zus gunt?
Really?
Veel enigkinderen zijn prima in staat in zelf broers of zussen voor het leven te vinden. Zij creëren een een broederband met studievrienden, medesporters van de roeivereniging, de lokale Lions-groep of collega's bij een beroep met veel saamhorigheid (zoals brandweer of defensie).
Really?
Veel enigkinderen zijn prima in staat in zelf broers of zussen voor het leven te vinden. Zij creëren een een broederband met studievrienden, medesporters van de roeivereniging, de lokale Lions-groep of collega's bij een beroep met veel saamhorigheid (zoals brandweer of defensie).
'Durf te antwoorden' is één van de leukste topics op het forum.
En ´Plaatje wisselen´ is ook heel leuk.
En ´Plaatje wisselen´ is ook heel leuk.
zaterdag 8 juni 2024 om 19:43
zaterdag 8 juni 2024 om 19:45
Explorista schreef: ↑08-06-2024 19:42Schuldig tegenover je 10jarige zoon, dat je hem geen broer of zus gunt?
Really?
Veel enigkinderen zijn prima in staat in zelf broers of zussen voor het leven te vinden. Zij creëren een een broederband met studievrienden, medesporters van de roeivereniging, de lokale Lions-groep of collega's bij een beroep met veel saamhorigheid (zoals brandweer of defensie).
Schuldig is misschien een groot woord maar ik gun het hem zo. Natuurlijk weet ik dat ook enig kinderen zich goed kunnen redden, daar twijfel ook echt niet aan wat mijn zoontje betreft in ieder geval. Ik kom zelf wel uit een groot gezin en de band tussen broers en zussen is zo mooi en we zijn erg close en dat gun ik hem ook. Maar het is de angst die me tegen houdt.
zaterdag 8 juni 2024 om 19:47
Hier heb ik ook vaak aan gedacht, wat als ik inderdaad weer in die put zit? Dan ben ik moeder van twee kinderen wat ik heel graag wil maar tegelijkertijd ook een moeder die niet te genieten is. Is het dat dan wel waard? Geloof me, ik heb mezelf dit heel vaak afgevraagd.
zaterdag 8 juni 2024 om 19:53
Wat zegt je man op dit moment over een eventuele tweede?
Die heeft de hele tocht de afgelopen 10 jaar ook meegemaakt.
Zit hij na 10 jaar nog te wachten op een tweede kind, met de mogelijkheid dat het weer niet al te vlot loopt?
Sowieso zou ik me bij een nieuwe zwangerschap vanaf dag 1 psychisch laten begeleiden.
En een andere gyn of verloskundige kiezen.
Die heeft de hele tocht de afgelopen 10 jaar ook meegemaakt.
Zit hij na 10 jaar nog te wachten op een tweede kind, met de mogelijkheid dat het weer niet al te vlot loopt?
Sowieso zou ik me bij een nieuwe zwangerschap vanaf dag 1 psychisch laten begeleiden.
En een andere gyn of verloskundige kiezen.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
zaterdag 8 juni 2024 om 20:04
Ik heb na een miskraam EMDR gehad. ik had destijds een angst ontwikkeld voor bloed op het wc-papier en raakte bij iedere menstruatie helemaal in paniek in de badkamer, ook bleef ik de angst en de weeën voor de geest halen in de vorm van flashbacks. EMDR via mijn psych (die is aangesloten bij de EMDR-organisatie) heeft ongelooflijk goed geholpen. Ik kan nu weer normaal functioneren. Ik raad je dat echt aan om dit te gaan doen.
Ik denk ook dat je op basis van hoe je er nu in staat geen goede keuze kunt maken. Je probeert te beslissen op basis van angst en dat is geen goed idee. Het lijkt me dat je hierover met verschillende mensen in gesprek moet gaan. Bespreek je angsten, oplossingen en opties. Natuurlijk je man, maar ook je huisarts en leg ook eens contact met de POP-poli. En een psycholoog. Je bent bekent met pre- en postnatale depressies. Als je nog eens zwanger zou worden, zullen ze je daar veel beter bij begeleiden en je in de gaten houden.
Op basis van eigen gedachten en angsten ga je hier niet uitkomen. Trek aan de bel bij de juiste mensen, onderzoek en bespreek het. Met nieuwe inzichten ga je tot de juiste keuze komen, welke dit dan ook is. En wat je ook kiest, het is goed. En mocht je besluiten toch nog voor een kindje te gaan, dan heb je een beter vangnet met kundige mensen.
Sterkte!
Ik denk ook dat je op basis van hoe je er nu in staat geen goede keuze kunt maken. Je probeert te beslissen op basis van angst en dat is geen goed idee. Het lijkt me dat je hierover met verschillende mensen in gesprek moet gaan. Bespreek je angsten, oplossingen en opties. Natuurlijk je man, maar ook je huisarts en leg ook eens contact met de POP-poli. En een psycholoog. Je bent bekent met pre- en postnatale depressies. Als je nog eens zwanger zou worden, zullen ze je daar veel beter bij begeleiden en je in de gaten houden.
Op basis van eigen gedachten en angsten ga je hier niet uitkomen. Trek aan de bel bij de juiste mensen, onderzoek en bespreek het. Met nieuwe inzichten ga je tot de juiste keuze komen, welke dit dan ook is. En wat je ook kiest, het is goed. En mocht je besluiten toch nog voor een kindje te gaan, dan heb je een beter vangnet met kundige mensen.
Sterkte!
zaterdag 8 juni 2024 om 20:11
Wissewis schreef: ↑08-06-2024 19:53Wat zegt je man op dit moment over een eventuele tweede?
Die heeft de hele tocht de afgelopen 10 jaar ook meegemaakt.
Zit hij na 10 jaar nog te wachten op een tweede kind, met de mogelijkheid dat het weer niet al te vlot loopt?
Sowieso zou ik me bij een nieuwe zwangerschap vanaf dag 1 psychisch laten begeleiden.
En een andere gyn of verloskundige kiezen.
Mijn man is onwijs geduldig. Hij wil zeker een tweede kind erbij. Het is niet zo dat hij er constant over begint maar als we het erover hebben geeft hij dat wel aan. Volgens hem komt het allemaal wel goed met de goede zorg die ik eventueel kan krijgen mocht ik voor een tweede willen gaan.
zaterdag 8 juni 2024 om 20:15
Pimpelmeesje87 schreef: ↑08-06-2024 20:04Ik heb na een miskraam EMDR gehad. ik had destijds een angst ontwikkeld voor bloed op het wc-papier en raakte bij iedere menstruatie helemaal in paniek in de badkamer, ook bleef ik de angst en de weeën voor de geest halen in de vorm van flashbacks. EMDR via mijn psych (die is aangesloten bij de EMDR-organisatie) heeft ongelooflijk goed geholpen. Ik kan nu weer normaal functioneren. Ik raad je dat echt aan om dit te gaan doen.
Ik denk ook dat je op basis van hoe je er nu in staat geen goede keuze kunt maken. Je probeert te beslissen op basis van angst en dat is geen goed idee. Het lijkt me dat je hierover met verschillende mensen in gesprek moet gaan. Bespreek je angsten, oplossingen en opties. Natuurlijk je man, maar ook je huisarts en leg ook eens contact met de POP-poli. En een psycholoog. Je bent bekent met pre- en postnatale depressies. Als je nog eens zwanger zou worden, zullen ze je daar veel beter bij begeleiden en je in de gaten houden.
Op basis van eigen gedachten en angsten ga je hier niet uitkomen. Trek aan de bel bij de juiste mensen, onderzoek en bespreek het. Met nieuwe inzichten ga je tot de juiste keuze komen, welke dit dan ook is. En wat je ook kiest, het is goed. En mocht je besluiten toch nog voor een kindje te gaan, dan heb je een beter vangnet met kundige mensen.
Sterkte!
Wat fijn dat EMDR goed geholpen heeft bij jou. Ik heb zelf ook EMDR gehad en het heeft wel iets geholpen. Ik denk dat ik daardoor best veel dingen los hebben kunnen laten. Bijvoorbeeld de dwangneurose die ik had. Maar de angst overwinnen is erg moeilijk.
Ik heb goede verhalen gehoord over de pop poli en dat was ook een mogelijkheid waaraan ik dacht. Wellicht kan ik dat bespreken met mijn arts en psycholoog. Dank je wel voor de tip! Ook bedankt voor je reactie, waardeer ik enorm
zaterdag 8 juni 2024 om 20:16
zaterdag 8 juni 2024 om 20:19
Ik lees eigenlijk vooral redenen om het niet te doen. Je kind is al 10, je bent zelf niet meer de jongste en je historie. Je kind een broertje of zusje gunnen is mooi (al vraag ik me af hoe veel je daar nog aan hebt op je 10e), maar wat mij betreft nooit een doorslaggevende reden om een tweede te willen. Je kind weet niet anders. En andersom; wat als je een zorgenkindje krijgt? Of jij raakt weer in een depressie? Dat is bijzonder heftig voor jou, je man, en jullie bestaande kindje. Als je wens echt doorslaggevend is dan kan moet je het uiteraard proberen, maar bij enige twijfel zou ik het nooit doen.
zaterdag 8 juni 2024 om 21:00
Idealiseer je de sibling band niet wat veel? Je zoon is al 10, er zit dus zeker 11-12 jaar tussen. Ze zullen weinig gemeenschappelijks hebben. Voor je zoon hoef je het niet te doen.
En over schuldig voelen, mijn kinderen schelen 3 jaar en hebben totaal niks met elkaar. Broer en zus en daar is alles meegezegd. Niks speciale band etc.
Doe wat het beste is voor jou, voor jouw mentale gezondheid.
En over schuldig voelen, mijn kinderen schelen 3 jaar en hebben totaal niks met elkaar. Broer en zus en daar is alles meegezegd. Niks speciale band etc.
Doe wat het beste is voor jou, voor jouw mentale gezondheid.
zaterdag 8 juni 2024 om 21:09
Het kan ook nog zo lopen als bij ons.
Ons eerste kind was een meisje en 6 jaar later kregen we een zoon. Het eerste jaar ging prima meisjes van 6 lopen graag achter de kinderwagen. Daarna is het een grote ellende geworden de 2 konden elkaar niet luchten, hebben totaal niets aan elkaar gehad. Mijn dochter is nu 40 en er is geen verbetering gekomen in hun relatie.
Ons eerste kind was een meisje en 6 jaar later kregen we een zoon. Het eerste jaar ging prima meisjes van 6 lopen graag achter de kinderwagen. Daarna is het een grote ellende geworden de 2 konden elkaar niet luchten, hebben totaal niets aan elkaar gehad. Mijn dochter is nu 40 en er is geen verbetering gekomen in hun relatie.
zaterdag 8 juni 2024 om 21:35
Altijd dat geleuter van ik gun mijn kind een broertje of zusje… Veel kinderen willen hun ouders helemaal niet delen, mijn oudsten verzuchten regelmatig dat ze gráág enig kind waren geweest. Jouw zoon is 10 en heeft hoogstwaarschijnlijk helemaal geen behoefte aan een jankbaby die de komende jaren roet in het eten komt gooien met slaapjes, luiers en wandelwagens. Tegen de tijd dat het een beetje leuk wordt is hij het huis uit. Kortom: van alle argumenten om voor een tweede te gaan is dit wel de slechtste. In jouw situatie zou ik er geloof ik helemaal niet meer aan beginnen.
zaterdag 8 juni 2024 om 22:01
+1oneenietweer schreef: ↑08-06-2024 21:35Altijd dat geleuter van ik gun mijn kind een broertje of zusje… Veel kinderen willen hun ouders helemaal niet delen, mijn oudsten verzuchten regelmatig dat ze gráág enig kind waren geweest. Jouw zoon is 10 en heeft hoogstwaarschijnlijk helemaal geen behoefte aan een jankbaby die de komende jaren roet in het eten komt gooien met slaapjes, luiers en wandelwagens. Tegen de tijd dat het een beetje leuk wordt is hij het huis uit. Kortom: van alle argumenten om voor een tweede te gaan is dit wel de slechtste. In jouw situatie zou ik er geloof ik helemaal niet meer aan beginnen.
zaterdag 8 juni 2024 om 22:20
Pfoe, na je geschiedenis te hebben gelezen, zou ik er niet meer aan beginnen. Helemaal eens met bovengenoemde, argumenten: je zoon scheelt 11-12 jaar met de nieuwe baby, je begint weer he-le-maal opnieuw in de luiers met alle psychische risico’s voor jou en gezondheidsrisico’s voor de baby omdat je 40+ bent . Mss moet je investeren in het acceptatie/rouwproces om je grote gezin dat je niet zal hebben, waardoor je meer zal kunnen genieten van de zoon en de man die je nu hebt?
zaterdag 8 juni 2024 om 22:46
Zelf heb ik ongeveer een vergelijkbaar verhaal (maar dan zonder prenatale toestanden, tot aan de bevalling ging alles super goed volgens het boekje). Dus ik kan mij wel enigszins verplaatsen in die twijfel wel/niet.
Bij ons was die twijfel dusdanig dat ik rigoureus heb besloten om zelf voor sterilisatie te kiezen omdat ik gek werd van dat wel/niet en met mijn verstand wist dat ik niet nog eens hetzelfde kon doormaken. Dat had de relatie niet overleefd en mijn zoon had het hele drama dan meegekregen. Man wilde dat ook niet riskeren. Dat het biologisch nog kan maakt het nog geen goed plan. Ik zou dit echt goed doorspreken met jouw man.
M.b.t. oudste kind een broertje/zusje ‘gunnen’: eens met Explorista dat dit dikke onzin is. Ten eerste is jouw zoon al tien jaar niets anders gewend, een gezin van 3 is zijn normaal. Ten tweede groeien ze niet ‘samen’ op door het toch wel forse leeftijdsverschil. Veel gezamenlijke herinneringen aan ‘vroeger’ zullen ze later niet hebben. Ik heb een zus die tien maanden jonger is (Irish twins
) en een broertje die acht jaar jonger is. Mijn zus en ik hebben heel andere ouders gehad (‘pas op! Voorzichtig!’) dan ons broertje (ouders alles al twee keer gezien en meegemaakt dus helemaal ‘Ah joh, loopt wel los’). Zus en ik waren al uit huis voordat broertje goed en wel op stoom kwam. Echte gesprekken met hem voeren, broer-zusrelatie kwam pas jaren later, hij is heel lang voorzien geweest van twee reservemoeders. Hij heeft herinneringen die mijn zus en ik helemaal niets zeggen, waar we onze vader helemaal niet in herkennen.
Bij ons was die twijfel dusdanig dat ik rigoureus heb besloten om zelf voor sterilisatie te kiezen omdat ik gek werd van dat wel/niet en met mijn verstand wist dat ik niet nog eens hetzelfde kon doormaken. Dat had de relatie niet overleefd en mijn zoon had het hele drama dan meegekregen. Man wilde dat ook niet riskeren. Dat het biologisch nog kan maakt het nog geen goed plan. Ik zou dit echt goed doorspreken met jouw man.
M.b.t. oudste kind een broertje/zusje ‘gunnen’: eens met Explorista dat dit dikke onzin is. Ten eerste is jouw zoon al tien jaar niets anders gewend, een gezin van 3 is zijn normaal. Ten tweede groeien ze niet ‘samen’ op door het toch wel forse leeftijdsverschil. Veel gezamenlijke herinneringen aan ‘vroeger’ zullen ze later niet hebben. Ik heb een zus die tien maanden jonger is (Irish twins
) en een broertje die acht jaar jonger is. Mijn zus en ik hebben heel andere ouders gehad (‘pas op! Voorzichtig!’) dan ons broertje (ouders alles al twee keer gezien en meegemaakt dus helemaal ‘Ah joh, loopt wel los’). Zus en ik waren al uit huis voordat broertje goed en wel op stoom kwam. Echte gesprekken met hem voeren, broer-zusrelatie kwam pas jaren later, hij is heel lang voorzien geweest van twee reservemoeders. Hij heeft herinneringen die mijn zus en ik helemaal niets zeggen, waar we onze vader helemaal niet in herkennen.
zaterdag 8 juni 2024 om 23:26
Ik snap juist wel dat je je zoon een broertje of zusje gunt. Ik ken best wat enigskind- mensen en ze geven allemaal aan dat ze er tegenop zien als pa en ma wegvallen. Dan ben je wel echt alleen. Dat je zoon al 10 is hoeft ook niet echt een probleem te zijn. Misschien juist wel gunstig qua leeftijd.
Zoals hier al geopperd wordt, ga in gesprek met professionals en volg je gevoel. Succes!
Zoals hier al geopperd wordt, ga in gesprek met professionals en volg je gevoel. Succes!
zaterdag 8 juni 2024 om 23:29
Leeftijd vind ik echt een kulargument.Bbubbels schreef: ↑08-06-2024 20:19Ik lees eigenlijk vooral redenen om het niet te doen. Je kind is al 10, je bent zelf niet meer de jongste en je historie. Je kind een broertje of zusje gunnen is mooi (al vraag ik me af hoe veel je daar nog aan hebt op je 10e), maar wat mij betreft nooit een doorslaggevende reden om een tweede te willen. Je kind weet niet anders. En andersom; wat als je een zorgenkindje krijgt? Of jij raakt weer in een depressie? Dat is bijzonder heftig voor jou, je man, en jullie bestaande kindje. Als je wens echt doorslaggevend is dan kan moet je het uiteraard proberen, maar bij enige twijfel zou ik het nooit doen.
zondag 9 juni 2024 om 09:43
In dit geval niet mee eens. De zwangerschap an sich zal waarschijnlijk al zwaar zijn gelet op de voorgeschiedenis van TO. Een zwangerschap op latere leeftijd is sowieso al zwaarder. En daarbij is de kans op kindjes met afwijkingen gewoon groter. Misschien niet bizar veel groter, maar in het gezin van TO zou dat wel een immense extra belasting zijn. Ook gelet op zoon. Ik vind het daarom een relevante factor. Maargoed, het is aan TO om alle factoren af te wegen. Maar dat het onbelangrijk is…. Mwah.
zondag 9 juni 2024 om 09:55
Goedemorgen TO
Alhoewel ik geen traumatische ervaring heb van de eerste bevalling, heb ik wel twee kinderen met 10 jaar leeftijdsverschil en de kinderen en ik vinden het heel leuk.
Oudste is gek op haar zusje. Haar vriendinnen zijn gek op haar zusje. Ze past op omdat ze dat wil (bijvoorbeeld als ik boodschappen ga doen: "mag zusje hier blijven??") Ze tutten samen. Oudste weet al maanden wat ze voor zusjes verjaardag gaat kopen etc. Ze is gewoon oprecht heel trots en blij met haar. Zelfs nu ze gigantisch in de puberteit zit.
Ik weet dat kinderen alleen net zo gelukkig kunnen zijn. Ik wilde je alleen laten weten dat het ook zo kan.
Alhoewel ik geen traumatische ervaring heb van de eerste bevalling, heb ik wel twee kinderen met 10 jaar leeftijdsverschil en de kinderen en ik vinden het heel leuk.
Oudste is gek op haar zusje. Haar vriendinnen zijn gek op haar zusje. Ze past op omdat ze dat wil (bijvoorbeeld als ik boodschappen ga doen: "mag zusje hier blijven??") Ze tutten samen. Oudste weet al maanden wat ze voor zusjes verjaardag gaat kopen etc. Ze is gewoon oprecht heel trots en blij met haar. Zelfs nu ze gigantisch in de puberteit zit.
Ik weet dat kinderen alleen net zo gelukkig kunnen zijn. Ik wilde je alleen laten weten dat het ook zo kan.
zondag 9 juni 2024 om 10:46
Ik ben op dit moment zwanger van de derde en de oudste is 9 jaar. Hij vindt het helemaal geweldig en wilde al een bedje op zijn kamer voor de baby 
. Ik ben ook 40+. Maar het grote verschil is dat ik twee redelijk probleemloze zwangerschappen had.
Als ik het zo lees, is dat het grootste euvel waar je tegenaan loopt (jezelf dus). Of je kind het leuk zou vinden, kun je natuurlijk vragen. En je man is geen probleem. Of je lichamelijk goed genoeg in conditie bent, kunnen wij niet beoordelen. Kans op afwijkingen is wel wat groter, maar je bent nog geen 40 en de kans op een gezond kindje is veel groter.
Maar het psychische stuk is ook waardoor je het 10 jaar niet hebt durven doen. Daar zul je toch echt met je man samen uit moeten komen of je er nu wel klaar voor bent. En misschien een deskundige vragen hoe groot de kans op herhaling is. Als ik zo lees, vind ik het behoorlijk heftig en het heeft je jaren gekost om op dit punt te komen. Ik snap dat de klok tikt, maar ik weet niet zo goed of je dit moet willen. Je bent nu gelukkig met zijn drietjes en het kan een aanslag zijn op jullie alle drie. Je gaat er niet meer blanco in.
. Ik ben ook 40+. Maar het grote verschil is dat ik twee redelijk probleemloze zwangerschappen had. Als ik het zo lees, is dat het grootste euvel waar je tegenaan loopt (jezelf dus). Of je kind het leuk zou vinden, kun je natuurlijk vragen. En je man is geen probleem. Of je lichamelijk goed genoeg in conditie bent, kunnen wij niet beoordelen. Kans op afwijkingen is wel wat groter, maar je bent nog geen 40 en de kans op een gezond kindje is veel groter.
Maar het psychische stuk is ook waardoor je het 10 jaar niet hebt durven doen. Daar zul je toch echt met je man samen uit moeten komen of je er nu wel klaar voor bent. En misschien een deskundige vragen hoe groot de kans op herhaling is. Als ik zo lees, vind ik het behoorlijk heftig en het heeft je jaren gekost om op dit punt te komen. Ik snap dat de klok tikt, maar ik weet niet zo goed of je dit moet willen. Je bent nu gelukkig met zijn drietjes en het kan een aanslag zijn op jullie alle drie. Je gaat er niet meer blanco in.
zondag 9 juni 2024 om 11:15
Ik ben net 40 en zit in een IVF-traject. Kan gewoon. Een zwangerschap zal wellicht zwaarder zijn maar na negen maanden is dat voorbij en naja, dan ben ik maar een paar jaar moe. Wellicht zijn er meer kansen op afwijkingen, maar er zijn genoeg vrouwen die boven de 40 nog gewoon twee gezonde kinderen krijgen (vertelde mijn verloskundige). Het gaat erom wat TO zou willen, en daarbij moet je ook de toekomst meewegen op lange termijn (over 10 jaar bijvoorbeeld). Risico's op afwijkingen heb je ook als je jonger bent, die zijn er altijd. En jezelf aanpraten "dat je de jongste niet meer bent" vind ik echt toxic.Bbubbels schreef: ↑09-06-2024 09:43In dit geval niet mee eens. De zwangerschap an sich zal waarschijnlijk al zwaar zijn gelet op de voorgeschiedenis van TO. Een zwangerschap op latere leeftijd is sowieso al zwaarder. En daarbij is de kans op kindjes met afwijkingen gewoon groter. Misschien niet bizar veel groter, maar in het gezin van TO zou dat wel een immense extra belasting zijn. Ook gelet op zoon. Ik vind het daarom een relevante factor. Maargoed, het is aan TO om alle factoren af te wegen. Maar dat het onbelangrijk is…. Mwah.
pimpelmeesje87 wijzigde dit bericht op 09-06-2024 11:19
1.84% gewijzigd
zondag 9 juni 2024 om 11:18
Wat ik me net nog bedacht; ik was begin dit jaar overspannen en ondanks dat ik dat goed getackeld heb, vond ik starten met IVF best spannend. Ook omdat ik veel angsten heb gehad. De verpleegkundige van de Fertiliteitspoli vertelde me dat als het echt niet ging, dat je dan ook aan de antidepressiva (met angstremmers) kon gaan; er waren verschillende opties die je ook kan gebruiken tijdens een zwangerschap.Angstigmuisje schreef: ↑08-06-2024 20:15Wat fijn dat EMDR goed geholpen heeft bij jou. Ik heb zelf ook EMDR gehad en het heeft wel iets geholpen. Ik denk dat ik daardoor best veel dingen los hebben kunnen laten. Bijvoorbeeld de dwangneurose die ik had. Maar de angst overwinnen is erg moeilijk.
Ik heb goede verhalen gehoord over de pop poli en dat was ook een mogelijkheid waaraan ik dacht. Wellicht kan ik dat bespreken met mijn arts en psycholoog. Dank je wel voor de tip! Ook bedankt voor je reactie, waardeer ik enorm
Een angst overwinnen is ook moeilijk
maar weet dat er oplossingen voor zijn. Misschien hoef je het niet helemaal te overwinnen om te kunnen starten. Maar dat hangt natuurlijk ook van je persoonlijke situatie af. Enfin, dit wilde ik je nog even meegeven in je overwegingen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
