Zwanger willen worden 40+

Hallo dames (en heren)

Ik zal even bij het begin beginnen. Tien jaar geleden bevallen van een prachtig zoontje. Ik fantaseerde altijd al van een groot gezin. Vier kids waren in onze ogen ideaal. De zwangerschap was in de derde maand al meteen slecht begonnen. Ik had behalve lichamelijke kwalen ook last van mentale problemen. Het werd alsmaar erger en in de 30ste week durfde ik het bespreekbaar te maken met mijn verloskundige. Deze reageerde nogal laconiek. Het was mijn eerste kindje dus ik moest me er maar niet te druk over maken zeiden ze..

Onderhand had ik al een hele angststoornis ontwikkeld wat bevallen betreft. Wat als er dit of dat gebeurt met onze zoontje, of stel dat er iets gebeurt tijdens de bevalling. Natuurlijk is het voor elke eerst wordende moeder spannend, maar ik leek me alles extra aan te trekken. Met de verloskundige had ik een hele bevallingsplan gemaakt en ik was daar heel duidelijk en helder in, ik wilde niet onnodig pijn lijden en het zou een ziekenhuisbevalling worden. Vier weken voor de bevalling nam ik toch contact op met mijn huisarts. Ik trok het niet meer. Ik kreeg een dwangneurose, stresste me enorm en kreeg waanideeën. Verloskundigen zeiden dat het aan mijn hormonen lag. De huisarts vertelde dat dit erg vreemd is en ik professionele hulp nodig had. Maar omdat de bevaldatum al bijna in zicht was, en de wachtlijst bij de psycholoog lang was, leek het de huisarts beter om pas na de bevalling een afspraak te maken.

Toen de bevalling zich aankondigde werd mijn nachtmerrie werkelijkheid. Mijn verloskundige liet me eigen zowaar aan mijn lot over, de angsten speelde op en ik was veelste laat voor een ruggenprik. Resultaat was dat ik alles op eigen houtje moest doen. Toen het voorbij was voelde ik alle 'last' van me afglijden. Het zat erop en ondanks dat veel dingen niet gingen zoals ze moesten gaan, was ik blij dat het achter de rug was.

Totdat ik een paar dagen later lichamelijke klachten kreeg. Alles ging ineens verkeerd, borstvoeding was een drama, de zogenaamde roze wolk veranderde in bliksem en donder, ik had veel pijn in de bekken waardoor ik negen van de tien keer niet voor ons kindje kon zorgen. En mentaal begon alles weer omhoog te komen. Ik was mezelf niet meer en had vreselijke gedachten..

Toen ik eindelijk bij de psycholoog mocht komen zei ze ik een prenatale en postnatale depressie had. Ook had/heb ik PTSS. De droom van een groot gezin werd ineens onmogelijk en ook dat hakte erin. Ik wilde absoluut geen kinderen meer en wilde het gevoel niet meer hebben wat ik destijds voelde. Ik werd opvliegerig, ik had stemmingswisselingen en mijn arme man moest het vaak verduren en bleef ondanks alles zo geduldig. Ik kreeg ook ineens een schuldgevoel. De wens die mijn man ook had om een groot gezin te hebben ging niet meer door. Ik huilde onwijs vaak hierom en kon mijn trauma en situatie geen plekje geven. Ik kreeg psycholoog na psycholoog maar telkens leek er niets te zijn wat mij helpen kon..

In al die jaren heb ik onwijs mijn best gedaan toch wat dingen een plekje te geven. Er waren momenten dat ik vaak aan een tweede dacht maar zodra ik er ook maar aan dacht benauwde het gevoel mij. Ik kreeg letterlijk hartkloppingen en ik ontwikkelde hierdoor een angst om weer zwanger te worden. Ik deed er dus ook alles aan om niet zwanger te raken wat soms uitmonde op geruzie tussen mijn man en ik. Naarmate de jaren verstreken, naarmate ik had geaccepteerd dat een gezin met drie personen ok was. Ik voel me dan ook wat gelukkiger en kon weer ademen.

En nu ik bijna veertig wordt komt het gevoel weer terug om voor een tweede te gaan. Nu pas..

Ik krijg het niet meer benauwd als ik eraan denk, ik weet wel dat ik onwijs zal schrikken als ik zwanger wordt (mocht ik weer zwanger worden) als ik naar ons zoontje kijk dan voel ik me egoïstisch dat ik hem geen broertje of zusje gun. En dan komt de schuldgevoel tegenover hem en mijn man. Ik heb het gevoel alsof het nu erop of eronder is en ik ben zo vreselijk bang.

Bang dat ik weer zwanger wordt en zo'n rottijd tegemoet ga, maar tegelijkertijd bang ben dat ik niet voor een tweede ga en zo'n vreselijke spijt ga krijgen. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen..

Hi allemaal,

Allereerst onwijs bedankt voor alle reacties en het delen van ervaringen en advies.

Misschien heb ik in de openingspost de nadruk op enig kind teveel gelegd. Dat is niet helemaal zo. Ook mijn gevoel zegt me voor een tweede te gaan. Ik weet dat ik een toekomstige zwangerschap niet moet laten afhangen van het feit dat mijn zoontje anders enig kind is. Het is alleen een meespelende factor plus mijn gevoel en die van mijn man. Een hele soep zooitje dus.

Op dit moment voel ik me prima, ik voel me gezegend en leef ook echt met het gevoel dat ik blij mag zijn al één kindje te hebben. Ik denk dat de wil voor een tweede nu ineens zo sterk is omdat ik niet meer de jongste ben om zwanger te worden. Ik snap helemaal dat de kans op een zorgenkindje vele malen groter is dan bij een jongere leeftijd. Hier heb ik ook echt over nagedacht. De wil is alleen vele malen sterker dat ik dat niet eens zo'n belangrijk punt vind.

Ik heb in ieder geval heel veel stof om over na te denken.